Wren staarde in de spiegel, haalde een hand door haar haren en probeerde verwoed het haar rozenspeldje er weer in te krijgen. Damn, waarom bleef het niet zitten? Ze zuchtte, keek bloedchagrijnig naar haar spiegelbeeld. Uitgaan was leuk! Ja, maar soms was ze zo brak als het the day after was.. Gisteren was ze ook wel losgegaan, moest ze toegeven. Maar ja. Als er niemand is die je kent moet je toch iets! Daarnaast, ze was het helemaal zat geweest. Stom gedoe met haar zeurende vader, haar onderdanige moeder, haar verdwenen vrienden en al die zooi. Ze had er helemaal genoeg van. Dan maar zuipen en hopen dat je alles zou vergeten.
Nu kon ze niet zeggen dat ze nog veel wist van gisteren, alleen felle lichten en een langzaam opbouwende hoofdpijn. Die nu nog steeds in haar hoofd bonkte. En de volgende ochtend had ze er toch nog uit gemoeten om een paar lessen te volgen, vanwege papa lief. Bah. Mocht ze nu kotsen?
Wren was nog best wel blij dat ze er naast hoofdpijn en wallen helemaal niets aan over gehouden had. Dat slechte humeur had ze toch wel. Wat nou chagrijnig? Ze was gewoon realistisch! De bel ging. Wrens gezicht vertrok nog wat meer. Kleregeluid! Het was pauze jammer genoeg, dus ze zou waarschijnlijk niet lang alleen blijven.

En ja hoor! Daar kwam een groepje kwetterende meisjes binnen. Wren bleef voor de wasbak staan, ging nogal onhandig verder met het roosje in haar haren frutten. Jammer genoeg lukte het maar niet, dus moest ze blijven staan terwijl de meiden lekker hard giebelden over make-up en vriendjes en kleding en allemaal niet boeiende dingen die ze drie kilometer bij Wren vandaan zouden moeten bespreken.
Wren kreeg het bijna niet voor elkaar zich te concentreren op haar accessoire, omdat die kinderen zo luid kwebbelden. Zucht. Ze kon niet voorkomen dat haar blik er uit begon te zien als een laser ray, klaar om iedereen te doorboren. De meisjes leken dat te merken, schuifelden wat ongemakkelijk en gingen zo snel mogelijk weg zodra de laatste klaar was. Skipten zelfs make-up bijwerk ronde drie van vandaag.
Mooi dat ze oprotten. Op eentje na, waar ze al niet zeker van was geweest of die er bij had gehoord of niet. Stond in een hoekje. Nerdje, alleen, zielig, keek Wren dankbaar aan. Mompelde daar ook iets over, van bedankt dat je ze weggejaagd hebt. Wren trok een wenkbrauw op en keek het kind vragend aan. 'Wat? Ik heb voor jou niets gedaan,' zei ze, er in gedachten 'mormel' aan toevoegend. Je moest vandaag echt niets bij haar proberen. Het meisje ging nu het toilet in. Jeez. JEEZ. Was een momentje rust met een kater teveel gevraagd hier?! Wren zuchtte diep, zag dat haar handen een beetje trilden. Ze was het zo zat. En dan moest je vooral niet doen alsof ze een holy saint was, want dat zag ze niet zitten. Dus ging ze met haar rug naar de spiegel staan, zodat ze recht naar de deur keek waar het meisje achter zat. Ze hoorde een minuut of wat later doortrekken, kleding bewegen en een kuchje. Meisje was ready to go. Not!
Net toen het meisje de deur wilde openen zwaaide Wren nonchalant met haar hand. De luchtdruk voor de deur verhoogde. Ze blies het ding praktisch gezien dicht, zodat het meisje hem niet open kon krijgen. There you go, love. Ze hoorde steeds paniekiger wordend gefrunnik aan de deur, op een gegeven moment gevolgd door wat snikjes. Nahh. Zo snel huilen? Triest hoor. Wren kreeg nu zelfs een glimlach op haar gezicht, van de struggle van het meisje. Zieligjes. Ah damn! Wren fronste nu, bedacht zich dat de lucht die ze hier in kon zetten natuurlijk niet oneindig was. Vooral als ze het een beetje heen en weer slingerde. Zolang wilde het niet naar haar luisteren. Ze had nieuwe lucht nodig! Maar als ze nu het raampje open ging doen.. Net op dat moment kwam er iemand anders binnen. Aww yeah! 'Hey!' zei Wren op haar gemak, net wat luider om het meisje te overstemmen dat aan de deur frunnikte. Het was nauwelijks te merken dat Wren die blokkeerde. 'Ik ben te klein om bij het raampje te komen, doe dat eens open wil je?' Wat? Wren die toegaf dat ze klein was? Tja, als je iets nodig had.. Ze glimlachte naar de persoon, overduidelijk in een beter humeur dan net. Oh, wat kon pesten toch heerlijk zijn.

&YAGAMI

Het was haar neus uitgedropen zoals zij het merendeel van haar lessen doorbracht; stiekempjes, zonder ongevraagde aandacht te vragen. En toen ze het uiteindelijk opgemerkt had, zat de helft van haar gezicht onder en drupte het al op haar tafel.
Heel het houten oppervlak onder de kleur bordeaux. Normaal gesproken een mooie tint, zowel als in kleding als in het interieur. Alleen iets minder gewenst in deze vorm: een bloedneus. Een afzichtelijk fenomeen, bah.
Juist op het moment dat ze meende dat het gestroom en gespletter eindelijk stoppen zou, gutste het ook nog eens over haar lichaam heen. En de vloer, waar het volmaakte bloedvlekken maakten. Bijna vergeten.
En de docent. Het onoplettende wezen als zij was, spotte haar vinger maar al te graag niet. Hoe heftig de hand ook door de lucht werd gegooid, hoe veel subtiele maar toch hoorbare kuchjes er ook gecreëerd werden... De vrouw liet haar blik niet eens in Yagami’s richting vallen. Nee, de lerares was veel te druk bezig met andere leerkrachtige dingen die niet in de categorie “op mijn leerlingen letten en ze indien nodig helpen” vielen.
Zodra zij de eerste blik van een medeleerling haar kant op kreeg geworpen, gaf zij het echter op en liet zij haar subtiliteit varen. Een zeldzame situatie, maar ja, dit gedoe vroeg dan ook om wat (figuurlijke) ballen. Het was of de perfecte leerlinge uithangen of de levende attractie van al haar klasgenoten worden. Nou, dat was niet moeilijk kiezen voor haar.
En daar ging haar stoel. Het arme ding kwam met een luidruchtige klap op de grond. Het zoveelste slachtoffer.
‘Wie was dat?’, aldus dezelfde docent. Aandacht. Alleen ietsje te laat, want Yagami was al op weg, was al door de deur heen gestormd met grote passen, hoofd opgeheven en beide handen rondom haar neus heen geklemd. Tevergeefs. Terwijl de substantie maar bleef lopen en een onbenullige vraag in haar hoofd huisde: hoe lang zou het voor die vrouw duren om de situatie te snappen?

Ein-de-lijk. Ze had de toiletten, de veilige haven bereikt. Nu zaten twee dingen haar mee: het feit dat het bloeden gestopt was en dit.
Vlug dauwde ze haar hoofd onder een van de kranen, zo goed als kwaad het ging en draaide hem op zijn aller-hardst open. Koudkoud. In een reflex trok ze haar lichaam van de kwelling vandaan om recht in de ogen van een maar al te bekend meisje te kijken. Wren.
Ze wist niet of ze blij moest zijn of mocht vloeken. Natuurlijk was zij zich bewust van haar uiterst charmante verschijning. Ha-ha. Nee. Vooral het water dat van haar gezicht af droop, deed het hem... Maar aan de andere kant kon zij nu ook polshoogte nemen van haar ‘project’. Ze vroeg zich eigenlijk wel af wat die blauwharige in de tussentijd uitgespookt had.
‘Nou, zie ik er veel groter uit dan jij? Bovendien heb ik mijn handen nogal vol met...,’ zei ze naar de gekleurde wasbak gebarend.
Was die opmerking scherp genoeg? Ze wist het niet. Het enige wat zij wist, was dat zij iets moest uitvoeren. Alles was goed, zolang Wren haar ogen maar niet een langere tijd op de bloedafdrukken fixeren kon. Daarom liep zij maar naar een toilethokje toe.
Nou ja, nu ze daar toch was, kon zij net zo goed een heleboel toiletpapier meenemen. Ze moest ergens haar gezicht mee afvegen.
Toevallig had zij ook eens een toilethokje dichtbij de derde aanwezige. Vlakbij genoeg op het gesnik op te merken. Een paar secondes te lang had zij nodig om de situatie in de schatten.
Maar natuurlijk; Wren was hier ook nog. Dat verklaarde zoveel en lag zo voor de hand. Haar vader had zelfs nog rondgebazuind over haar gemene streken jegens leeftijdsgenoten.
Ze zuchtte in de wetenschap dat ze de komende minuten, misschien uur daden moest gaan verrichten die ze liever niet op haar CV zou zetten en duwde na een beetje aarzelen het klapdeurtje open.
Zou het nu nog mogelijk zijn om weg te rennen, terug naar het klaslokaal en daar uitgelachen te worden?
Haar mond was haar echter al voor. ‘Daar ben je dus mee bezig. Had het eerder gezegd. Dan had ik je geholpen!’ Nou, dat kwam er met meer enthousiasme dan nodig uit.
Haar woorden werden meteen gevolgd door een actie. In dit geval het openklappen van een raampje.
Sorry, meisje dat zij niet kende. Ze had hier nu al spijt van.

OOC: Ik vond het leuk om haar 'bloedbad' te beschrijven ^-^ Inspiratie komt bij mij in de meest rare vormen, ja.

Hulp? Nu graag? Wren zuchtte, bewoog haar hand om de luchtdruk iets te verlagen; op die manier zou ze het langer volhouden. Het ging haar er niet eens zozeer om dat het meisje de deur nét niet open zou krijgen, ze wilde het kind gewoon zolang mogelijk pesten. Zin om zelf iets te doen had ze niet echt, dus dan maar zo. Wren kon het echt niet boeien wie er hierna weer een hekel aan haar zouden hebben, over dat soort minor dingen was ze allang heen gestapt. Om eerlijk te zijn boeide heel weinig op deze school haar nog. Wren rolde met haar ogen. Zou ze straks hard moeten rennen? Of kon ze dit meisje wel een bloedneus slaan?
Over bloedneuzen gesproken: de deur klapte open en er kwam er eentje naar binnen gerend! Wren knipperde even verbaasd met haar ogen, maar was op tijd om de deur gesloten te houden, wat resulteerde in nog meer gejank van haar gevangene. Heerlijk. Wren keek met interesse naar het meisje dat binnengekomen was en de wasbak rood regende, terwijl ze haar vertelde dat zij ook niet al te groot was. Daarna zag ze een glansje van herkenning in haar ogen. 'Yagami,' riep ze vrolijk uit. Ze had het niet beter kunnen treffen! Als iemand haar hulp ging geven.. toch? Wren lachte breed naar het meisje, maar zei niets meer. Het ging nu om het raampje, anders waren ze echt geen BFF's meer hoor. Pff. Wat dacht zij dan wel? Yagami leek niet door te hebben wat Wren deed, maar die stond dan ook heel relaxt tegen de wasbak een beetje haar nagels te bestuderen. Kuch. Zodra het meisje naar een wc-hokje in de buurt van haar slachtoffer liep, leek ze het door te hebben. Wren hield haar hoofd een beetje schuin, keek naar Yagami en zag het kwartje vallen. Mooi. Haar reactie lokte een vals lachje uit bij Wren, wat het meisje aan de andere kant alleen nog maar meer liet snikken. Maar het was te laat; het raampje werd geopend en Wren duwde de deur weer potdicht.

'Dus, wie heeft jou mishandeld?' Wren had besloten dat deze actie zeer in het voordeel van Yagami was en dat ze iedereen die haar vandaag iets aan deed in elkaar zou proberen te trappen. Ze was heel wispelturig. Yagami had gelukkig wel toiletpapier om het bloed tegen te houden, maar anders had het overal gezeten nu. 'Je bloedt zowat dood!' Was ze uit de les gekomen ofzo, dat ze het zo erg had laten worden? Of was het nog steeds pauze? Om eerlijk te zijn wist Wren het niet. Maar ja, boeide het? Nu ze erover dacht, er waren wel interessantere vragen om te stellen. Zoals, wat te doen met het meisje daar? Het was niet alsof ze er de hele dag moest blijven, Wren zou hier zelf ook niet de hele dag blijven. Het was alleen wel leuk dat het wat langer ging duren, dankzij Yagami. Wren grijnsde even naar Yagami, alsof ze haar aanmoedigde. 'Wat vind jij dat we moeten doen? Ik wil het wel eens van iemand anders horen. Want dit..' Ze stopte even met praten en liep naar de deur toe. Zodra ze naast de kant stond die openging liet ze de druk grotendeels wegvallen. Het meisje merkte een verschil, want niet veel later ging de deur op een kiertje open. Ze keek naar buiten, veegde wat tranen weg.. En zag Wren, die met een afschuwelijk vals gelach in het gezichtsveld van het meisje opdook, de deur in haar gezicht dichtramde en opnieuw de druk verhoogde. '... is maar één keer leuk,' maakte ze haar zin rustig af. 'Om ze een beetje hoop te geven en dan dat helemaal kapot te maken!' Ze zuchtte tevreden. 'Hoe zullen we haar laten gaan? Ik begin het wel zat te raken,' vond Wren. 'Normaal doe ik dit niet zo erg, maar serieus. Ik heb zo'n koppijn. En dat kind is een trut. En vandaag is gewoon een slechte dag,' zei ze, met haar ogen rollend. Zo typisch Wren. Zoals altijd was er geen enkele goede reden om wie dan ook te pesten, behalve in de ogen van het blauwharige duiveltje. 'Kom op Yagami, ik weet zeker dat jij iets geweldigs weet!' Wrens ogen glommen. Moment of truth?

Vragen. Natuurlijk zou Wren, zo nieuwsgierig als zij was, ze stellen. Ze wilde dingen weten die haar gesprekspartner onmogelijk beantwoorden kon. Zonder als een volwaardige idioot over te komen.
“Ja, ik heb geen idee. Die bloedneus gebeurde gewoon.” O nee, ze kauwde al op de binnenkant van haar wang bij die gedachte. Dan kon zij net zo goed zeggen dat de elfjes hadden gedaan. En een “wist je dat een volwassen lichaam gemiddeld 5 liter tot zijn beschikking heeft? Dat kan dus zeker niet door die twee, kleine gaatjes heen spuiten” erachteraan gooien met een brede glimlach op haar smoel. Vaarwel kans om in een goed blaadje te komen staan. Tot ziens alles, waarvoor ze zo hard voor heeft gewerkt.
Daarom maakte zij in plaats van een van die onzinnige opties een vaag gebaar en begon zij het plafond te bestuderen.
Ze kon het zenuwtje bij haar linkeroog voelen trillen.  Wat een prettig gevoel, zeg. Gewoon al je aandacht naar boven richten en bizarre dingen opmerken zoals ‘eigenlijk... blijft het slappe papier van hier best wel redelijk hangen’ en ‘hé, dat rijmt!’.
Tegen de tijd dat zij tot de conclusie was gekomen dat die vernuftige leerlingen het papier nat hadden gemaakt, was Wren al naar haar volgende project gewerveld. Het was vast een druk bestaan; als die blauwharige door het leven gaan. Nu was ze al weer bezig met haar speeltje, alsof het een vodoopop was. Voor haar betekende het echter: meer tijd om zich te herstellen.
Nou ja, toen Wren haar aankeek, kreeg zij nog steeds geen enkel woord uit haar mond gewrongen. Het enige was zij wist, was dat de stem die ‘maak indruk op haar’ riep, luider was dan haar nervositeit. En dat de waarheid niet zozeer hard, maar sluw was.
Hij komt altijd sneller dan jij voorspelt, ook al wist jij dat die ooit zou komen. Ook verlamde hij je –haar in ieder geval wel–, zodat je tussen twee muren in geplet zou worden.
Het was alleen dat zij het niet zo ver zou laten komen. Zij had de weg naar het ene toilethokje al afgelegd  en had het gat onder de deur meteen opgemerkt.
En op dat moment kon zij noch het glimlachje helpen, noch de gedachtes dat het meisje aan de andere kant wel een tikkeltje te onnozel was en het wel vanzelfsprekend was dat zij gepest werd. Het kon immers niet zo zijn dat je een gat zo groot dat iedereen er zonder gepers erdoorheen kon, over het hoofd zag?
Zodra zij zich de kleine ruimte in gemanoeuvreerd  had, gleden haar mondhoeken echter opnieuw omlaag. Niet dat alleen: haar armen begonnen ook te trillen. Ze sloeg haar armen over elkaar, maar kon haar staat van stemming ondanks dat niet helemaal verbloemen; haar ogen waren namelijk wijd opgesperd en focusten op... niets. Haar zicht was een wirwar van kleuren en misten alle benodigde scherpte en diepte.
Voor een hartslag vertrok haar gezicht en klauwden haar nagels diep in haar eigen huid. Het volgende moment veranderde zij opnieuw. Ditmaal veranderden haar lippen in een uitnodigende glimlach, in tegenstelling tot wat er volgen zou.
‘Luister gewoon naar wat ik je opdraag en je zult het minst pijnlijden,’ kwam haar mond vluchtig uitgetuimeld.
Ze kneep haar ogen dicht op het moment dat haar schelle stem haar oren bereikte. Was het er een beetje dik bovenop, als zij haar oren nu zou afdekken?
En de grotere vraag: was het laf, was het lachwekkend als zij zich nu terugtrok? Midden in het hele gebeuren nog wel.
Die gedachte werd snel door vervangen door een andere. Dat het geluidloze moment net iets te lang geduurd heeft om door te gaan voor een onheilspellende stilte.
Een ware afleidertje was het, hoor.
Met een allerlaatste ademhaling bewoog zij haar hand richting de omtrekken van haar doelwit. Zolang ze niet blind was, was er geen reden om zich nu terug te trekken.
Op het meest onverwachte moment scherpte haar zicht weer aan. Net iets te laat om te zien om het ogenblik des onthulling zelf helder mee te maken. Want ja, eigenlijk was zij ook wel benieuwd naar of zij goed gemikt had... Was het kind nou wel of niet met haar hoofd in het wc-water getuimeld?

OOC: Erm... ik heb eigenlijk geen excuus voor mijn laagheid? Sorry ;c

Waarom had ze hier zo ziekelijk veel lol in? Het was niet eens een geplande actie. Als het arme meisje haar zou vragen waarom zij in hemelsnaam het slachtoffer was, dan zou Wren gewoon haar schouders ophalen, ongeïnteresseerd. Het ging niet om haar persoonlijk; het was de combinatie van Wrens kater, de rotdag die ze daardoor had en de algemene pestfactor die om het meisje heen hing. Haar gedrag had Wrens irritatie meer aangewakkerd en dat was de prijs die ze daarvoor betaalde. Niets bijzonders. Sommige mensen konden maar beter niet op Wrens pad komen.
Het meisje keek nu vol verwachting naar Yagami, benieuwd. Had zij nog plannen? Wren had knallende koppijn en kon niet echt creatieve dingen verzinnen, dan het meisje laten sterven van uitdroging achter dat deurtje. Dat kostte echter teveel tijd en was dus absoluut geen optie. Nou, meid. Enlighten me.

Wren hield de luchtdruk hoog met een deel van haar aandacht, terwijl ze het andere deel op Yagami richtte. Het meisje zei verder niet echt meer wat, was eigenlijk erg stil. Toch bewoog ze wel, al was haar blik gericht op iets wat Wren niet kon zien of identificeren. Ze leek nogal ver weg te zijn, maar dat maakte Wren niet uit. Zodra Yagami richting het wc-hokje liep, werd haar aandacht wat gefixeerder. Wat was het meisje van plan? Het kon maar beter leuk zijn, anders zou Wren ze met z'n tweeën op moeten sluiten. Yagami leek haar dan wel een interessant kind, zodra er ook maar één spoor van 'verraad' was, dan zou ze maatregelen moeten nemen. Wren kon af en toe net een bendeleider lijken, het was alleen zo dat ze nooit aan een eigen bende zou kunnen komen. Ze had nauwelijks vrienden, holmies of matties en al helemaal geen mensen die in persoonlijkheid en gedrag op haar leken. Op de een of andere manier was zij de enige die zo snel verveeld was en dan snel iets nieuws nodig had om zichzelf te entertainen, meestal in de vorm van het zieken van anderen. Ze had een paar favoriete doelwitten, maar als die niet aanwezig waren werden anderen het slachtoffer. Nu gold dat voor dit meisje.

Ze volgde Yagami's stappen stil, maar zonder ook maar één keer weg te kijken. Wat was ze van plan? Ze begaf zich in het hokje bij het meisje, leek wat te zeggen maar Wren verstond niet wat. Wat was ze van plan? Ze verlaagde de luchtdruk een beetje, zodat ze alles wat beter kon horen. Maar voor er weer iets gezegd zou worden, hoorde ze een hoop geplons. Nee, seriously? Wrens ogen begonnen te glimmen, nieuwsgierig als ze was. Zonder er verder over na te denken liet ze de luchtdruk compleet wegvallen, zodat de gemartelde deur langzaam openzwaaide. Ja! 'Oh mijn god,' zei Wren, met een stem die geschokt had kunnen klinken als je niet wist hoe leuk ze dit eigenlijk vond. 'Je bent GENIAAL,' gilde ze daarna uit, net voordat ze niets meer kon zeggen omdat ze in een gierend gelach uitbarstte. Daar lag dat kind, met haar kop in het toilet ondergedompeld. Helemaal nat. Waarom was zij daar niet opgekomen? Wow, dit was geniaal, zo grappig! Haar dag was gelijk een beetje beter. Wren liep naar het tweetal toe, nog steeds lachend, zodra ze de wasbak los kon laten en weer zelf kon staan. Haar hand bewoog ze naar de knop om door te trekken, maar voor ze die indrukte hief ze het gezicht van het meisje zover op dat ze het water niet meer zou raken. Met een ruk veerde het meisje wat achteruit en toen bulderde het schone water naar beneden. Zo gruwelijk was ze nu ook weer niet, dat ze het meisje echt door zou trekken. Dat deed wel pijn. Nu liet Wren haar los, liet het meisje op de grond zakken. 'Hier,' lachte ze, dumpte een hele dot toiletpapier op haar. 'Je moet jezelf maar droog maken.' Ze liep weer terug naar de wasbak, controleerde haar haren in de spiegel, corrigeerde een paar plukjes. Ondertussen grinnikte ze nog steeds; het lachen was nog niet gestopt. 'Oh, heerlijk,' kreeg ze uit haar keel. 'Ik mag jou steeds meer' vertelde ze Yagami vrolijk. Met dit meisje kon ze wel iets! 'Vertel, heb je dit soort dingen wel vaker gedaan?'