Hij had het zelf niet voor mogelijk gehouden, maar waarschijnlijk had Yana geleerd klok te kijken. Dat, of ze wilde naar buiten. En wel nu meteen. Zacht grommend deed Hisashi een poging de lakens weer te bemachtigen en over zijn lichaam te trekken, maar de buidelwolf gaf hem de kans niet. Met een laatste ruk trok ze het dekbed uit zijn handen en sleepte het met haar mee naar de andere kant van de kamer, ver buiten zijn bereik. De jongen keerde zich slaperig en lichtelijk chagrijnig om, een frons op zijn gezicht toen zijn ogen op de nieuwe vloerbedekking vielen. Hij zich alleen maar voorstellen hoeveel stof het had verzameld op weg naar de andere kant van de kamer en hij stond er niet op te trappelen het schoon te moeten maken. Dat was nou niet bepaald zijn favoriete hobby.  
Met een vermoeide zucht kwam hij overeind en keek kort richting de klok aan de muur. Ondanks de duisternis in de kamer kon hij nog net zien welke tijd de wijzers aangaven. Hij vloekte binnensmonds. Het was nog te vroeg om al richting de grote zaal te gaan voor de afspraak die hij met Kit had. Iets met een ontmoeting met de een of andere Yagami, dacht hij nog half suf van slaap. Het liefst zou hij nog een paar uur zijn ogen willen sluiten en zijn hoofd in de kussens begraven voor hij op weg zou gaan, maar de kans was klein dat Yana het toe zou laten. Hisashi keerde zich richting de buidelwolf die hem met twee onschuldige oogjes aankeek. "Kreng," bromde hij en hees zichzelf uit bed.
Yana keek hem met haar hoofd iets naar links gekanteld aan, terwijl de jonge man de dekens van de vloer raapte en deze een paar keer uitklopte. Hij sloeg er verder geen acht op hoe vies het was geworden en dumpte het zonder pardon weer op bed waar het hoorde. De buidelwolf draafde achter haar baasje aan, terwijl deze zijn hele ochtendritueel afging op autopiloot. Hij was het zo gewend dat hij niet meer na hoefde te denken om, onder andere, zijn tanden te poetsen en zich om te kleden. Die ruimte kon hij mooi gebruiken om zijn gedachtes van de vorige dag op een rijtje te zetten.
Tegen de tijd dat Hisashi klaar was begon Yana ongeduldig te worden. Hij grijnsde, wetende dat ze stond te trappelen om naar buiten te gaan. Hij had zichzelf al verplicht haar mee naar buiten te nemen zodat ze al haar energie kwijt kon. Anders hadden ze straks een stuiterbal rond de zaal rennen die geheid Nica aan zou steken. Voor je het weet had je dan twee dieren door de ruimte rennen en die alle andere studenten omver beukte. Hisashi zag het zo gebeuren en grinnikte bij de gedachte, maar het zou beter zijn dit keer uit de problemen te blijven, dus hoe meer energie Yana nu kwijt raakte, hoe beter.
De jongen besloot het dier uit te laten razen op het grasveld, aangezien daar genoeg ruimte was om de poten te strekken. Op de heenweg waren de gangen aardig verlaten, maar tegen de tijd dat het tweetal richting de grote zaal moesten waren de gangen aardig gevuld met leerlingen van verschillende schooljaren. Met de handen in de zakken en een uitgeputte buidelwolf naast zich, maakte Hisashi zijn weg richting de ontmoetingsplek. De jongen moest moeite doen een grijns ervan te weerhouden op zijn gelaat te verschijnen. Hij had niet verwacht Kit al meteen aan te treffen en na een blik op de aanwezigen in de zaal, werden zijn vermoedens bevestigd; zijn tweeling broer was nergens te bekennen. Die zal ook eens vroeg zijn voor de verandering.
Hisashi baande zich een weg naar een van de tafels waar hij besloot te wachten, maar verrassend genoeg bleek dat niet erg lang te zijn. Als Yana niet met gespitste oren had opgekeken, dan had hij waarschijnlijk niet doorgehad dat zijn broer was gearriveerd. En niet alleen Kit, maar ook een meisje wie hij vermoedde Yagami te zijn, aan de reactie van zijn broer te zien.
Hisashi stond op en stapte op zijn tweeling af, gevolgd door Yana en met een stomme grijns op zijn gezicht geplaatst. "Yo, Kitty!" riep hij hem zwaaiend toe. "Al een horloge gekocht?"


OOC: I swear it's becoming a running gag xD
En hier is mijn langverwachte post o3o

Zoals gewoonlijk, kon hij het gewoon niet laten zijn broertje te plagen. Vooral niet als hij al zenuwachtig leek te zijn, dus het duurde niet lang voor de beruchte bijnaam ‘Kitty’ viel. Normaal gesproken zou hier een of andere bedreiging op terug krijgen, maar dit keer leek zijn broer het te houden bij een ietwat hangend hoofd. Hij grinnikte en vroeg nog naar het horloge wat zijn broer met een bijna volle 100% zekerheid nog altijd niet had. Het zou een hele verassing zijn als dit wel het geval bleek, maar die dag zou nog moeten komen.
Een zacht gelach kwam van de jonge dame naast zijn tweelingbroer en terwijl die bezig was met schadebeperking, volgde Hisashi het geitje dat op zijn buidelwolf afstoof. Yana leek echter niet de energie over te hebben om, zoals gewoonlijk, achter Nica aan te rennen of in dit geval van het geitje te vluchten. In plaats daarvan liet ze zich op de grond vallen, rolde ze op op haar rug en duwde haar poten in het gezicht van Nica in een hopeloze poging het dier op afstand te houden. Hisashi was allang blij dat ze niet door de hele zaal heen rende, want dat was precies wat hij vandaag wilde voorkomen, voor deze ene keer tenminste.
De bekende stem van Kit die zijn naam uitsprak trok al snel weer zijn aandacht en hij liet zijn ogen op zijn tweeling vallen. ”Waag het niet dit te verpesten, broertje. Ik doe je iets aan,” siste hij zachtjes. Hisashi hief zijn handen in de lucht ter overgave. ”Ik zal poeslief zijn,” beloofde hij op hetzelfde volume, maar realiseerde zijn blunder pas enkele seconden en een prik in zijn buik later. Een vlugge verontschuldiging rolde over zijn lippen, terwijl hij zijn buik defensief omarmde. Zijn broer wist dat hij daar slecht tegen kon.
Kit draaide zich om richting Yagami en stelde hem voor aan haar, terwijl hij op zijn hoofd krapte. En wat bedoel je daar nu weer mee, dacht Hisashi ietwat argwanend, maar besloot niets te zeggen. Toen keerde zijn broer zich naar hem en bevestigde zijn eerdere vermoedens, met alle bijbehorende pretlichtjes in zijn ogen. De jonge dame was inderdaad Yagami. Hisashi glimlachte vriendelijk en wierp een klein knikje haar richting op. ”Aangenaam kennis te maken,” zei hij beleefd zoals ieder normaal persoon zou zeggen bij een ontmoeting.


OOC: Zo laat.. X_X
En kon er niet meer uit krijgen, sorrwy~
Shitty end btw