De wekkers… Zo erg vond ze het niet meer nu dat ze er eindelijk aan gewend was geraakt. Een vaste routine was er ondertussen wel ingeslepen. Ze werd wakker, begon haar hondje te aaien en daarna pas zou ze opstaan. Ze sliep met een futon op de grond, dit was haar vanaf jongs af aan aangeleerd. Ze herinnerde nog de dingen die de mensen riepen. Dat moet je niet doen, dat is slecht voor jouw gezondheid. Zo waren dit enkele dingen die geroepen werd door de mensen.
Met een vermoeid gezicht was ze uit bed gegaan, zich naar de douche gesleept en een douche genomen. Het enige haat wat ze daarna had was het haren kammen. Doordat ze lang haar heeft was het moeizamer te kammen als ze net gedoucht had, het bijhouden alleen was al een dag opdracht opzich.

De weg naar de grote zaal voor wat te eten leek een lange weg te zijn. Ze slofte lichtjes met haar trouwe viervoeter achter haar aan. Een kleine husky maar met 3 kleuren. De vader was een zwarte husky, de moeder een bruine. ---- was de enige van het nest met de meerdere kleuren, niemand had haar gewild want ze was anders maar dat liet haar niet kisten om het kleine diertje in huis te nemen. Ter verassing had het diertje ook nog heel wat opgestoken over haar vak. Het diertje hielp haar met het verzamelen of het zoeken naar verschillende doelen.

Met lome bewegingen was ze begonnen met het eten op haar bord te leggen. Ze gaapte een keer en had lichte wallen onder haar ogen. Jikes, had ze toch minder lang op moeten blijven. Ze lag iets achter op het nakijkwerk door haar voorganger die er spontaan gestopt mee was.
Aan tafel keek ze wat ongeïnteresseerd naar de leerlingen die verder liepen, zelf hun eten pakte en door schuifelde. Naar haar idee was het toch wat te luidroerig, iedereen begon luider te praten doordat ze met elkaar over de tafel wilde praten. Welk nut had naast elkaar zitten dan?

Een rust tijdens de lessen, toch even heerlijk maar kort zat ze te zuchten tegenover haar diertje die naast haar lag op het gras. “leerlingen zijn soms zo lastig… net apen..” Verzuchte ze zonder enige idee dat iemand in de buurt was of zou kunnen zijn. Het diertje… Kwispelde echter al een beetje.
 

Hij voelde zich meer dan eens een attractie met de diverse belangrijke titels op zijn naam en zijn naargeestige voorkomen, druk als hij het had met het runnen van de school en daartussen de interviews voor de plaatselijke kranten, gastuitnodigingen voor talkshows, en ja; zelfs proposities van enthousiaste marketingbedrijven om hem in korte commercials voor heren-eau de toilette te laten spelen, het liefst in een strakke leren jas, een zonnebril op zijn neus en een windturbine in zijn gezicht. Alsof hij überhaupt genoeg tijd had om op al die brieven te reageren. Ook op de gangen van de school keek menig leerling reikhalzend achterom om een glimp van hem op te vangen, maar hij wist dat het niet met dezelfde verwondering was als buiten de kasteelmuren van de school. Hier werd hij meer gevreesd dan de meest intimiderende Legendarische Magiër en het was een kunst om je vrij van uitkafferingen terug en wel op je etage te aanvangen als je hem tegenkwam op een verlaten gang. Hij kon er niets aan doen. Hij was gewoon een beetje non-resistent voor een permanent slecht humeur. En frank en vrij zou menig leerling die zijn neus voor hem ophaalde ook beslist begrijpen waarom als ze verder keken dan diezelfde neus lang was, het sombere verhaal uit de geschiedenis van hun Hoofdmeester wisten, hufterige klootzak die hij was. Die kans zat er natuurlijk nauwelijks in, want Savador zou Savador niet zijn als hij niet ontzettend op zichzelf was geweest.
Het was rond lunchtijd, en de klaslokalen stroomden leeg. De Grote Zaal was nooit een betrouwbare haven voor hem. Waar hij op de gang werd nagestaard als hij trosjes leerlingen was gepasseerd, gluurden velen - van Puffoonsen tot zijn eigen geliefde Shadraanse klootjesvolk - over hun bord purree en kippenbouten naar het buffet van de leraren, eenmaal gezeteld aan hun tafel. In het midden van dat buffet zat hij, nors en present, maar duidelijk wensend dat hij ergens anders was. Het was dan ook geen verrassing dat de lange zwartharige man een of twee lekkernijen uit de Zaal meenam en er met een ruis van zijn mantelzoom weer vandoor was voor iemand ook maar met zijn ogen kon knipperen. Misschien was het gewoon de drukte waar de man niet tegen kon, had hij stiekem een soort pleinvrees en koos hij er geheel zelf voor om er alleen onder te lijden. Tegelijkertijd was het allang geen onbekend feit meer dat hij een aanzienlijke hekel had aan de jeugd en het liefst zo ver mogelijk uit hun buurt bleef. Niemand die het wist. Wat er zich in zijn veel te ruime bovenkamer afspeelde bleef geheel bestemd voor hem, en hem alleen. Ook vandaag was hij er weer even snel vandoor als dat hij gekomen was, als een fluisterende bries die kort met de wiegende strohalmen langs een somber Shadraans landschap speelde. Het enige wat hij in zijn vlucht meegenomen had, was een klein pasteitje, een beboterde toast, wat bacon en een gepocheerd ei: dat was zoals het het ontbijt en de brunch op Noord-Shadra betaamde. Het gezicht van de man stond op onweer terwijl hij zich nukkig een weg de overvolle Zaal uit baande. Even verderop was de menigte tot zijn grote voldaanheid uitgedund, op een vrouw na. Zijn goudgele ogen knepen zich even samen. Hij herkende haar vanaf een afstandje als Ryouko, een nieuwe aanwinst voor zijn school die hij onlangs als de nieuwe lerares Survival had aangewezen. Wat hem absoluut dat schrale gevoel van tevredenheid weer ontnam, was het zien van het beest dat naast de vrouw lag te kwispelen. Hond. Bij het eten. Dat was als zout in zijn beste wijn. Alsof het niet bij de griet op kon komen dat schurftbeesten bij de stallen achtergelaten dienden te worden tijdens de lunchtijd. Wat dacht ze wel niet, dat dit een vrije dierentuin was waar je je harige drollen hun gang kon laten gaan?
Zijn slanke vingers klauwden zich om de rand van zijn licht trillende bordje, godgloeiende. Savador nam zich voor om haar in zijn strakke tred, die als van een vluchtige spin was, voorbij te lopen, maar hij ontkwam er niet aan. Er kwam een sarcastische opmerking naar boven, hij voelde het. Dat kon ook niet anders bij het horen van haar verzuchting. Hij bleef staan, zijn smalle lippen zuur samengeperst. 'Of onbehouwen honden,' siste hij in een smalende mengeling van wrok en humorloos cynisme.