Practice is key [ D A L L A S ]

_{Met een zachte "klik" werd de doos van de viool gesloten. Sigurd's uitdrukkingloze blik staarde naar zijn eigen nam die in het donkere hout was gegraveerd, voordat hij de doos oppakte en met een rustige pas de slaapzaal uitliep. Hij was vrij recent geaccepteerd in de mentorklas van Miss Eres, dus was hij meer in de ban met muziek dan ooit tevoren. Natuurlijk speelde hij altijd iedere dag wel even viool, maar nu was hij bereid om uren per dag te besteden aan een muziekstuk te oefenen. Hij mocht niet haperen, niet terughouden. Er mochten hier geen fouten in zitten. Een foute noot zou afkeuring opleveren, en als hij iets niet wilde, was het bekritiseerd worden. Het was alleen maar gelul aan je hoofd dat langer doorging dan nodig. Verspilling van tijd, als je het ook gewoon meteen goed kon doen.
Ook al was de Great Hall iets rumoeriger dan andere plaatsen, het was de eerste plaats die in Sigurd opkwam om the gaan oefenen. Hier zouden mensen het niet erg vinden als hij zou oefenen, en bij sommige anderen plaatsen was dat maar de vraag. Sommige mensen waren al kleine dingetjes aan het eten, maar voor de rest was er nog niemand. Het was immers nog niet etenstijd. Sigurd ging op een van de bankjes zitten, en plaatste een stuk perkament voor zijn neus. Hij pakte zijn viool en de strijkstok, bijtend op zijn onderste lip. Hij had besloten een oud lied wat hij nog kende op te schrijven, zodat het makkelijker te zijn het lied te spelen in de toekomst. In gedachten verzonken, streek hij een paar keer rustig over de snaren. De hoge, zuivere geluiden kwamen gelijk los in juiste voorbeeld. De blondharige dacht even na, voordat hij de noten die hij in gedachten had op papier zette. Hij speelde ze nog eens, de noten op het papier volgend. Hij paste een noot aan, voordat hij de volgende paar noten van het lied speelde. Hij zat zo verzonken in zijn lied, dat hij niet doorhad dat hij wel erg dichtbij de persoon naast hem zat, totdat zijn arm tegen die van de ander aan botste, waarbij een vals, hoog geluid vrijkwam. Zijn ogen schoten open en hij keek met een verstoorde blik naar de persoon naast hem, alsof het zijn schuld was. "Zie je niet dat ik hier bezig ben?" zei hij na een tijdje in een koele maar bijtende toon, zijn ogen lichtjes samengeknepen.}

Hij had honger. Zijn mag knorde zachtjes terwijl hij het boek in zijn handen nog harder vastpakte. Hij probeerde het zeurderige gevoel en het geluid van zijn maag te negeren, maar dat was veel makkelijker gezegd dan gedaan. Hij kon het gevoel dat er een gat in zijn maag zit niet lang negeren, hij moest er iets aan gaan doen. Dit was waarschijnlijk het perfecte moment om snel naar beneden te lopen en iets te gaan eten voordat Ronodan terugkwam met een ander klusje. Het zou veel makkelijker zijn om de dingen die hem opgedragen werden zo goed mogelijk uit te voeren met een volle maag in plaats van met een lege. Het geluid zou ook stoppen als hij snel iets naar binnen zou spelen. Dallas had zo het gevoel dat Ronodan zich eraan zou storen als hij hier de hele tijd met een knorrende maag zat. De jongen klapte het boek toe en legde het voorwerp op de hoek van het bureau nadat hij opgestaan was. Vanaf het moment dat zijn handen vrij waren, trok hij zijn shirt goed, woelde nog eens met zijn hand door zijn aardbei blonde haren en verliet de kamer. Zijn bruinkleurige ogen schoten van links nar rechts terwijl hij zich een weg door de toren heen baande. Hij was hier al een tijdje, maar hij werd nog altijd nerveus van de gedachte dat hij andere legendarische magicians kon tegenkomen. De meeste leken hem wel vriendelijke mensen, maar ze waren vel sterker dan hem en zouden hem zo met een vingerknip tot stof kunnen laten vergaan.

Een opgeluchte zucht verliet zijn lippen toen hij de uitgang van de toren had bereikt zonder iemand tegen te komen. Wat most hij zeggen als dat wel gebeurde? Dat hij de persoonlijke slaaf va de heer van de lucht was? Waarschijnlijk moest hij dan ook gaan vertellen hoe dat kwam en moest hij zijn vloek gaan bespreken, iets dat hij liever niet deed. De jongen trok zijn schouders lichtjes op en richtte zijn blik op de grond van zodra hij de gang in kwam waar leerlingen dor moesten om naar het juiste klaslokaal te lopen of om naar de slaapzalen te raken. Het duurde niet erg lang voordat hij de grote zaal had bereikt en een zwakke glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij een kom soep kreeg aangereikt door de kantinevrouw en met nog steeds die glimlach op zijn gezicht geplakt, koos hij een plekje uit.

De jongen was zo verzonken in zijn gedachten geweest terwijl hij de soep langzaam naar binnen lepelde, dat hij pas door had dat er iemand naast hem was komen zitten op het moment dat die persoon hem aanstootte met zijn arm. Verbaasd keek Dallas op en keek recht in de koele ogen van de blonde persoon naast hem. ”S…sorry, het was niet mijn bedoeling om je te storen.” Het was niet zijn schuld dat de jongen zo dicht bij hem was komen zitten. Dallas was er zeker van geweest dat de tafel waar hij aan was geen zitten leeg was geweest. Toch bood hij zijn excuses aan. Hij was gewoon niet het type persoon om ruzie te gaan zoeken en te discussiëren met andere mensen. Hij schoof een stukje opzij zodat er wat meer ruimte tussen hem en de ander inkwam. Als de blondharige jongen nog meer plaats nodig zou hebben, zou hij zelf moeten opschuiven. Hijzelf zat namelijk al op het einde van de bank en als hij nog verder zou schuiven zou hij er met zijn hebben en houden af totteren. ”Schrijf je je muziek zelf?” Nieuwsgierigheid, nog iets dat hij zou moeten leren bedwingen. Hij had geleerd om het in toom te houden als Ronodan in de buurt was, maar zou een leerling er ook veel problemen van maken dat hij interesse toonde in wat hij aan het doen was?

» Practice.
» Let's practice
» Practice || Garu
» Perfection comes with practice - Nardo

Practice is key [ D A L L A S ]

Practice is key [ D A L L A S ]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen