Heerlijk een uurtje zo voor jezelf. Eres liep met kalme passen door de tuin. De bomen waren kaal en het beetje gras dat het nu aan durfde om te groeien waren bedekt met een klein laagje ijs. Het had gevroren vannacht maar Eres was toch naar buiten gegaan toen haar vrije tussenuurtje was aangebroken. Soms was een wandeling in die kou goed voor een heldere geest. Haar ogen vielen op een paar ijspegels die aan een dikke tak van een boom hingen. Even later zag ze ook de vogeltjes weg vliegen. Ineens kreeg ze een idee. Een beetje oefenen met haar magie kon geen kwaad. Zo zou ze scherp blijven. Eres liep naar de boom toe en brak een dikke ijspegel ervan af. Ze sprak zachtjes een spreuk uit en haar lippen begonnen wit op te lichten. Ze blies zachtjes aan de punt van de ijspegel. Deze begon op te lichten en door de warmte die van het licht afkwam begon hij zichzelf van binnen uit te hollen. Ook haar vingers lichtte op en ze maakte op verschillende plaatsen gaatjes. Al het licht doofde weer en Eres keek naar haar ijzige blaasinstrument.
Een enkele vingerknip zorgde voor een zilveren glans over het zelfgemaakte instrument. Even blies ze een paar tonen. Er kwam een geluid uit dat je niet zou verwachten bij een fluit gemaakt van ijs. Maar dat kwam door de zilveren gloed. Die vervormde de toon. Ze blies er een paar tonen op. Dat ging niet al te slecht. Eres sloot haar ogen en begon te spelen. Naarmate het lied vorderde kwamen er allemaal kleine dieren naar haar toe. Eerst voorzichtig maar ze kwamen steeds dichterbij. De muziek leek ze haast te hypnotiseren. Ze deden mee. Kleine sneeuw konijntjes die die met hun poten mee begonnen te trommelen. Vogels die mee floten. Eres opende half haar ogen en keek naar alle dieren die zich om haar heen hadden verzameld. Zolang zij bleef spelen was ze net een soort Rattenvanger. De dieren bleven vrolijk mee doen. Uiteindelijk stopte Eres met spelen. Hoe mooi het geluid uit de vreemde ijs fluit ook klonk, het wat nog steeds koud en haar lippen voelde als bevroren. Ze keek op toen ze bij de ingang vandaan ineens een geluid hoorde wat niet afkomstig kon zijn van één van de dieren.

(Hopelijk kun je er wat mee)

De irriterende klok ook altijd..Het was dat hij dit continue getik zat was geworden, anders was hij nu niet naar buiten gegaan. Nooit geweten dat een baantje als leraar duistere magie eigenlijk zo saai kon zijn...oke, het was leuk om af en toe grapjes uit te halen met je mede-collega's of leerlingen, maar toch... Zoveel saai papierwerk..Ach, gelukkig kon hij goed vliegtuigjes vouwen, dus dat papierwerk was zo klaar. Hij lachte even in gedachten. Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht. Maar goed, die buitenlucht was soms ook even goed. Binnen zitten was ook alleen maar saai. Ondertussen deed hij zijn handen in zijn witleren jas, die haast opging in de sneeuw die om hem heen was. Hetzelfde gold voor zijn witleren laarzen. Deze kleurde goed bij zijn witte stoffen broek. Je zou eventjes denken dat hij zweefde als er niet kleine zwarte tekeningen op zijn broek waren. Eens zien..hij keek om zich heen. Ah, hij was nu bij de kassen zag hij. De ramen van deze waren beslagen door de hoge luchtvochtigheid die zich in de kassen bevond. Echter, had Garu geen intentie om naar binnen te gaan. Veel te warm vond hij. Nee, hij liep nog een eindje verder. Achter de kassen langs. Toen hoorde hij een wonderschoon geluid. "My my..." Hij stopte even, en luisterde waar die melodie vandaan zou kunnen komen. Toen besloot hij het geluid te volgen. Het geluid leek achter de kassen vandaan te komen. Garu volgde het geluid. Met iedere stap werd het geluid iets harder en nog mooier. Uiteindelijk kwam hij aan bij een kaal begroeid tuinhekje. Het zag er vast mooier uit als het lente was geweest. Het was recent opengemaakt. De tonen leken vanachter het tuinhekje te komen. Ach, waarom ook niet? Niemand die het waarschijnlijk boeide.. Garu ging door de opening, nog steeds de tonen achter na. Hij keek om zich heen. Waar was hij nu beland? De bomen hier waren groter, en de struiken groter. Ondertussen keek hij weer voor zich. Uiteindelijk zag hij door de bomen waar het geluid vandaan kwam. Het was een vrouw die op een soort van fluit gemaakt van ijs blies. Om haar heen hadden zich dieren verzameld. Wacht eens...Vaag herkende hij deze vrouw. Waarschijnlijk uit de gangen. Ze leek hem veel te oud voor een leerling van SSA. Dan moest ze wel een mede-collega van hem zijn. De vrouw stopte met spelen, en keek zijn richting op. Waarschijnlijk had ze hem gehoord. Garu glimlachte, en stak zijn hand op, terwijl hij dichterbij de vrouw kwam. "Een goedemiddag. Ik hoorde toevallig uw fluitspel. Ik moet zeggen, dat u dat heel goed kan." Hij bleef even staan.

(Het duurde eventjes maar uiteindelijk is hij toch best goed gelukt ^^ )

Eres was gespannen blijven kijken naar de plek van het onbekende geluid. Ze zag een man. Hij glimlachte en stak niet veel later zijn hand op als teken van begroeting. Zodra hij dichterbij kwam schoten alle dieren als bij toverslag ervandoor. Eigenlijk was dat ook zo, want nu Eres gestopt was met spelen waren de dieren niet langer onder haar invloed en besefte ze zich dat het wel eens heel gevaarlijk kon zijn, zo dicht bij twee van die tweevoeters in de buurt. De man begon te spreken. Hij had geen onprettige stem om naar te luisteren was Eres van mening. Afgaand op een inschatting van zijn leeftijd trok Eres de conclusie dat hij vast ook een leraar hier moest zijn. Hij leek haar in elk geval te oud om een stagiaire te zijn…
Haar lippen vormde zich tot een flauwe glimlach toen hij haar complimenteerde. ‘Dank u wel. Dan zijn die avonden van oefenen toch nog ergens goed voor geweest,’ grapte ze terwijl tijdens het spreken haar glimlach ietsje breder werd. Ze bekeek de man voor haar eens goed. Een zacht bruine kleur van de ogen, donkerblauw kleurig haar en een bril die het hele plaatje compleet maakte. Toen hij wat meer naar haar toegelopen was had Eres al opgemerkt dat ze ongeveer even lang waren. Wat haar opviel was dat hij geheel in het wit was, nou ja, bijna geheel dan. Ze merkte dat er op zijn broek een paar kleine zwarte tekeningen zaten. Het was maar goed ook dat die er waren anders leek het net of de man enkel een zwevend hoofd was omdat al zijn witte kleding perfect opging in de winterse omgeving. Eres daarentegen zou tussen al dit wit ontzettend opvallen met haar bruine broek en groene tenue. Als iemand het op haar gemunt zou hebben, dan zouden ze haar al vanaf meters ver kunnen zien. Tegen de kou had ze een gebreide poncho aangetrokken van een kleur groen die iets donkerder was dan de tuniek die ze eronder droeg.
‘Ik geloof dat ik nog niet het genoegen heb gehad. Eres Rune, lerares muziek hier,’ sprak ze vervolgens terwijl ze de laatste paar centimeters naar de man aflegde en haar hand uitstak waarmee ze haar voorstelling benadrukte. Ze bleef de man al die tijd gewoon aankijken. Ergens in haar achterhoofd klonk een stemmetje dat benieuwd was naar welk vak deze man zou geven, maar waarschijnlijk zou ze daar snel genoeg achter komen.

(Beetje laat, maar hij heeft een hele tijd tussen mijn documenten gezeten zonder dat ik het door had xD)