Het voorval was al een aantal dagen geleden, iets wat hij liever wilde vergeten. Kana had gehuild, heel hard gehuild, was met rood omringde ogen sport gaan geven, mensen die vroegen wat er met hem aan de hand was had hij gemeden en was hij gewoon verder sport gaan geven. Hij had Choco alleen gelaten op zijn kamer. Eigenlijk wilde hij alleen zijn op dit moment, gewoon alleen, met zijn gevoelens en met zijn problemen. Zijn gedachten dwaalden letterlijk constant af naar dat ene moment. Het moment dat Kana Flavio’s perfecte lippen raakten. Eigenlijk mocht hij er niet aan denken, gewoon omdat de jongeman vast snel zijn stage afgerond zou hebben en Kana had eigenlijk de hoop niet meer, hij dacht dat Flavio niets voor hem voelde, ook al had de jongeman hem gekust.

Kana was toch zo’n ezel. Toen Flavio een kus op zijn kaak had gedrukt, schrok hij zich zo te pletter dat hij zijn hoofd naar hem had toegedraaid en hem gewoon zo volop op de mond kuste. De perfecte lippen die op de zijne lagen, zijn hart klopte in zijn keel en hij leek wel in de zevende hemel te zijn op die moment, maar toen hij zijn hoofd eindelijk durfde af te wenden, begon de man paniekerig te schreeuwen…

De dagen waren traag voorbij gegaan, hij had gezocht naar Flavio, maar nooit had hij hem kunnen vinden, hem kunnen uitleggen wat er was gebeurt, waarom hij zo had gehandelt. Maar het was dom geweest van hem, gewoon om een poging te wagen, om de jongen te kussen. Toen de jongeman hem had teruggekust, had hij eventjes hoop gehad, had hij eventjes gedacht dat misschien ook Flavio gevoelens voor hem had, maar toen daarna toen hij zei dat hij dom bezig was, brak zijn hart in duizenden stukjes. Het had dus geen hoop, er zou niets gebeuren tussen de twee, dus hij had valse hoop gehad. Het deed pijn, dat kon hij niet ontkennen, nog steeds liepen tranen over zijn wangen. De jongen was gebroken vanbinnen, helemaal kapot, gewoon door de liefde. Hij leek telkens wel weer iets te verpesten waardoor hij mensen verloor, perfecte zalige mensjes zoals Flavio. Man wat wilde hij de jongeman weer zien… Hij miste hem…

Kana liep op een jogtempo naar een plek die vast niemand zou kennen, een plek waar hij alleen wilde en kon zijn. Ergens waar hij alleen kon nadenken. Dus de geheime tuin was een perfecte plek waar hij kon gaan trainen, een beetje dansen kon altijd geen kwaad. Kana arriveerde eigenlijk al vrij snel bij de geheime tuinen, de plek waar hij alleen kon zijn. Hij rook even kort aan de bloemen en een kleine vage glimlach verscheen op zijn gezicht, eindelijk was hij gestopt met huilen, eindelijk was hij toch een beetje tot rust gekomen. Hij begon rustig te dansen, eigenlijk was het meer capoueira, Braziliaanse vechtdans. Rustige bewegingen, maar daar hoorden ook handstand bij enzo. Eigenlijk was Kana best lenig, maar daar had hij wel stiekem op liggen trainen gelijk zot. Hij stond weer recht toen hij iets hoorde, wat hem enorm deed schrikken. Het was een bekende stem, een heel bekende stem. De stem deed hem blozen en zijn hart overtoeren draaien: ‘Ik houd van Kana, maar ik moet mezelf weer worden en niet zo iemand zijn als mijn oude coach .. of Soh.’ Dat werd er gezegd door Flavio, de jongen waarvan hij hield. Dus de jongeman hield ook van hem, dat maakte hem aan de ene kant zeer gelukkig. Hij liep naar de jongeman en hurkte naast hem neer. “Hoezo je kan jezelf niet zijn? Ik dwing je helemaal niet om anders te zijn. Ik ben verliefd geworden op je omdat je juist jezelf bent.” Zei hij zachtjes terwijl hij nu naast hem zat en voor zich uit staarde. “Ik was bang, bang dat je niet hetzelfde voor me zou voelen, maar toen ik dit hoorde was ik… Sorry dat ik het zeg, gelukkig. Voor mij hoef je je helemaal niet anders voor te doen Flavio. Ik ben verliefd op je omdat je bent wie je bent.” Hij keek even naar Flavio maar dan begon hij te blozen en hij wendde zijn blik af, bang voor zijn reactie, bang dat de man weer zou schreeuwen. Maar hij raapte zijn moed bijeen en liet Flavio hem aankijken door zijn hand onder zijn kin te zetten en zijn hoofd voorzichtig te draaien. Hij kuste de kaak van de jongeman kort, als teken dat hij de keuze van de jongeman zou accepteren en keek hem even verontschuldigend aan. “Ik meende die kus die ik je gaf, ik was alleen zo bang…” mompelde hij zo zachtjes

Kana’s gedachten, ze dwaalden constant af, naar die ene persoon die hem dierbaar was, waarvan hij hield. Flavio spookte al dagen door zijn hoofd, de jongen spookte door zijn hoofd en dat was eigenlijk niet leuk, hij wilde de jongen vergeten, want die voelde toch niets voor hem. Zijn hart was gebroken en Kana zou dus nu zich moeten afreageren. Het voorval was een aantal dagen geleden, Kana moest het toch ooit eens kunnen loslaten. De gevoelens moesten weggaan, gewoon verdwijnen in een diep zwart gat. Alles moest weg, gewoon weg, vergeten, kwijt, verloren in de tijd. Zodat hij het niet meer zou terugvinden. De gedachten moesten gewoon geband worden uit zijn geheugen, maar hoe hard hij ook probeerde, hij bleef aan Flavio denken. Hij had Choco in zijn kamer gelaten en hij was gaan lopen, gaan lopen richting de geheime tuinen, een plek waar hij alleen kon zijn in alle rust. Niet veel mensen wisten van de plek af, dus dit was zeker een goede meenemer. Capoueira was leuk om te doen en het bracht je dan meestal ook nog eens in complete rust, dus alles zou goed gaan, hij zou weer rustig worden en het huilen zou in ieder geval stoppen.

De trip duurde lang, maar Kana wandelde op een slakkentempo, tranen verlieten zijn oogleden en ze drupten op de grond. De man huilde omdat hij verliefd was, verliefd op een jongen die eerst onbereikbaar was, en dan weer niet en dan weer wel. Het was allemaal nogal verwarrend en pijnlijk. Eerst brak de jongen zijn hart en dan lijmde hij het weer om het tenslotte weer te breken. De jongeman wist vast gewoon niet wat hij wilde en speelde hij misschien met de gevoelens van Kana? Nee vast niet, de kus was toch zo gemeend geweest, maar nog steeds twijfelde hij zo enorm hard dat hij er haast gek van werd.

De jongen liep de tuinen in en jogde nu op een rustiger tempo naar een perfect plekje waar hij kon gaan oefenen. Hij had niet eens echt op de omgeving gelet, was gewoon direct gaan oefenen in zijn verschillende poses die hij kon aannemen als hij braziliaanse gevechtsdans deed. Gewoon wat oefenen en falen, dat hoorde erbij. Dat was normaal, zeer normaal. Een glimlach verscheen op zijn gelaat terwijl hij eventjes kort aan een bloem rook. Ja, hier was de plek waar hij wilde trainen, hij begon er dan ook snel aan. Gewoon rustige bewegingen uitvoeren zodat dat hem ook rustiger zou maken. En ja hoor, het had resultaat, hij werd rustiger, gewoon door alle bewegingen die normaal snel moesten, rustig uit te voeren. Hij ledigde hier zijn hoofd mee, maakte zijn ademhaling beheerst en zijn zelve kwam tot rust. Maar toen moest hij stoppen omdat hij een stem hoorde. Zijn adem stokte in zijn keel en zijn hart begon sneller te slaan. Hij herkende de stem goed genoeg.

‘Ik houd van Kana, maar ik moet mezelf weer worden en niet zo iemand zijn als mijn oude coach .. of Soh.’ Het werd werkelijk luidkeels gezegd, Flavio had blijkbaar niet door dat Kana hier ook was. Zijn blik ging naar de jongen die wat verder zat. Het prachtige blonde haar voor het perfecte gezicht en helemaal ineengedoken. Even leek het erop dat Kana weer ging huilen, hij beet op zijn lip en zijn ogen werden vochtig, maar hij bleef rustig. Er kwamen geen tranen, dus het ging weer goed. Alles zou goedkomen, dat voelde hij, hij moest gewoon rustig blijven. Kana ging dan naast Flavio zitten nadat hij er naar toe was gelopen.

“Hoezo je kan jezelf niet zijn? Ik dwing je helemaal niet om anders te zijn. Ik ben verliefd geworden op je omdat je juist jezelf bent.” Zei hij zachtjes terwijl hij nu naast hem zat en voor zich uit staarde. “Ik was bang, bang dat je niet hetzelfde voor me zou voelen, maar toen ik dit hoorde was ik… Sorry dat ik het zeg, gelukkig. Voor mij hoef je je helemaal niet anders voor te doen Flavio. Ik ben verliefd op je omdat je bent wie je bent.” Zei hij en hij keek naar Flavio, de jongeman had gehuild, zijn ogen zagen rood en eigenlijk huilde de jongen nog steeds. Kana slikte, hopelijk zou hij ook niet gaan huilen. Gewoon rustig blijven Kana, alles zou goedkomen. Hij begon te blozen en wendde zijn blik af, beschaamd om wat hij daarnet had gezegd. ‘Je do-doet wat met mij Ka-Kana… Mijn lichaam wilt alleen j..jou. En dan neemt de lust mijn lichaam over. Waa-Waarom doet mijn lichaam dit?!’ Kana staarde nog steeds voor zich uit, met een knalrood gezicht. “Je bent verliefd” zei hij zachtjes en zijn blik ging weer naar Flavio. Hoe moest hij dit uitleggen? Dit werd lastig…

“Ik was bang, bang dat je niet hetzelfde voor me zou voelen, maar toen ik dit hoorde was ik… Sorry dat ik het zeg, gelukkig. Voor mij hoef je je helemaal niet anders voor te doen Flavio. Ik ben verliefd op je omdat je bent wie je bent.” Zei hij zachtjes terwijl zijn blauwe ogen naar het gezicht van Flavio keken. Hij was werkelijk echt perfect in Kana’s ogen, gewoonweg perfect, geen minpuntjes op aan te vinden. Een zucht verliet zijn keel en hij bleef naar Flavio kijken, zijn blik ging naar Flavio’s lippen en zag hoe ze bewogen terwijl hij zei: ‘Ik moet mezelf weer zijn, Kana. Ik ben mezelf niet, althans sinds onze vorige ontmoeting.. die kus niet meer. Ma-Maar misschien.. We ku-kunnen het wellicht pro.. proberen?’ Kana’s ogen werden groot en hij omhelsde Flavio, in een opeense beweging en hij schokschouderde, probeerde de tranen van geluk tegen te houden. “W-wil je he-het echt proberen?” stamelde hij zachtjes. ‘Heb jij enig idee hoe ik van die wel gezegde .. l-l-lust af kom?’ vroeg Flavio. “Niet… Denk ik, maar als je er vrede mee neemt dan gaat het vast veel makkelijker. Ik hou van je…” zei hij zachtjes voor hij met zijn hand door Flavio’s haar ging. Een trillerige glimlach verscheen op zijn lippen en hij naderde de jongen, een beetje onzeker nog steeds, hij slikte en zijn ogen gingen naar de zachte lippen van de jongeman. Zijn blauwe ogen keken nogal onzeker en dan liet hij zijn lippen die van Flavio raken, heel zacht en kort. Hij wist niet zeker hoe de jongeman ermee zou omgaan want hij zou vast weer flippen, iets wat hij eigenlijk niet wilde. Na de kus keek hij hem een beetje bang aan.

“Ik wil je niet verliezen”

Gecompliceerde gevoelens, de pijn, het verlies van iemand dierbaar. Het deed zeer, veel zeer. Hij was alleen verliefd, gewoon zo verliefd. De gedachten aan de jongen deden hem blij worden, maar ook zeer triest, wetende dat hij geen kans maakte. De jongeman was zo onduidelijk geweest dat Kana het niet echt begreep dat het eigenlijk gewoon door zijn verleden kwam. Zijn blauwe ogen stonden triest en afstandelijk, niemand zou hem uit zijn gedachten kunnen laten opschrikken, hij was gewoon afwezig bezig met zijn capoueira in de hoop dat hij weer rustig zou worden, dat hij weer één zou worden met zijn lichaam en geest, dat het geen warboel meet was vanbinnenin. Dit was gewoon niet eerlijk, hij was zo’n ezel soms. Het was niet eerlijk, waarom kon ook werkelijk niets normaal bij hem verlopen? Waarom moest alles zo moeilijk gaan? Was er geen uitweg om deze gevoelens tegen te gaan? De gevoelens die hem alleen maar pijn zouden bezorgen? Hij wist het niet en hij zou het vast ook nooit weten. De wereld was toch zo pokke wreed voor hem. Niets verliep goed, echt werkelijk niets. Life sucks, and then you die was blijkbaar het motto van de maatschappij van tegenwoordig. Ergens kon Kana het wel erg goed begrijpen, want hij begon er nu ook stilletjes in te geloven…

Nog steeds hoopte Kana om rust te vinden in de sport die hij nu aan het beoefenen was, want dat was de hele bedoeling van heel het tripje geweest. Hij had zelfs Choco in zijn kamer gelaten gewoon om even alleen te zijn, Choco begreep het, zijn baasje had het lastig, het dier had werkelijk alles gevolgd was tussen de twee was gebeurt en hij wist dat zijn baasje leed aan LDVD, liefdesverdriet, een hatelijk iets. Zijn bewegingen werden iets ruwer, harder, gewoon de frustratie die eruit kwam. De jongen had pijn, was gebroken, net een hoopje gruis waar mensen overliepen, keer op keer alsof er niets aan de hand was. Mensen leken het net leuk te vinden om dat te doen, zo leek het er toch alleszins op. Eigenlijk was het echt niet leuk, Kana werd er gewoon pokke depressief van.

Na de woorden die Flavio had gezegd, want hij had de stem herkend, de warme stem van de jongeman die hem helemaal deed smelten. Hij ging naast de jongeman zitten en hij zei dan: “Hoezo je kan jezelf niet zijn? Ik dwing je helemaal niet om anders te zijn. Ik ben verliefd geworden op je omdat je juist jezelf bent.” De pure waarheid, misschien moest hij het nog eens herhalen, maar dat zou hij dan met alle plezier doen. Maar het leek erop dat het niet zou helpen. Er verscheen geen glimlach op het gelaat van Kana, hij was bloedserieus en hij bloosde, misschien moest hij maar eens wat meer mannelijk zijn, wat emotielozer, misschien was dat wel hetgene wat er bij hem miste? Wat meer mannelijkheid? Ja dat was vast wel het probleem. “Ik was bang, bang dat je niet hetzelfde voor me zou voelen, maar toen ik dit hoorde was ik… Sorry dat ik het zeg, gelukkig. Voor mij hoef je je helemaal niet anders voor te doen Flavio. Ik ben verliefd op je omdat je bent wie je bent.” Het meeste was gewoon pure herhaling, maar misschien drong het gewoon niet door bij Flavio, had hij het niet door hoe graag Kana hem wel niet zag. Hoe vaak hij wel niet door het vuur zou gaan voor deze jongeman. Het was lastig, lastig om zoveel te voelen voor iemand, niet iets wat hij eigenlijk wilde, gewoon uit vrees voor alles wat er zou gebeuren. Angst voor pijn, angst voor verlies.

‘Je do-doet wat met mij Ka-Kana… Mijn lichaam wilt alleen j..jou. En dan neemt de lust mijn lichaam over. Waa-Waarom doet mijn lichaam dit?!’ Kana keek hem niet aan, hij bloosde. Flavio was wel degelijk verliefd, misschien zelfs stapelverliefd, dat maakte hem aan de ene kant wel gelukkig, maar ook bang, bang dat de jongeman door de overlading van gevoelens zou gaan weglopen, dat kon gebeuren, de jongen was al eerder weggelopen… Een aantal dagen geleden. “Je bent verliefd” sprak hij zachtjes, maar als je goed zag, dan zag je aan zijn ogen dat hij het meende, misschien had Flavio het niet door dat hij verliefd was, kende hij de symptomen niet. Lust oftewel snakken naar de andere was één van de symptomen.

Kana was onzeker, bang, heel bang. Angstig dat de jongen weer zou weglopen, hem zou mijden, zoals de vorige dagen. Maar het leek erop dat Flavio zou blijven, dat stelde hem al iets of wat gerust, het maakte hem rustig en dat zorgde er dan weer voor dat er minder stomme dingen zouden gebeuren. Dus nu zouden er geen overhaaste dingen gebeuren. Kana schrok van de woorden, zijn ogen werden groot terwijl hij naar elke beweging keek die de lippen vormden van Flavio. ‘Ik moet mezelf weer zijn, Kana. Ik ben mezelf niet, althans sinds onze vorige ontmoeting.. die kus niet meer. Ma-Maar misschien.. We ku-kunnen het wellicht pro.. proberen?’ Kana omhelsde Flavio, heel plots, onaangekondigt, misschien moest hij maar elke keer om toestemming gaan vragen ofzo, want de jongeman leek nogal te schrikken van de plotse omhelzing van Kana. Volgende keer moest hij echt om toestemming vragen want hij wilde wel dat Flavio niet zo telkens schrok van hem. Was hij werkelijk zo eng en onvoorspelbaar? Misschien wel, kon hij beter eens een andere look proberen? Maar hij stond niet met plat haar, misschien eens andere spikes? Ja dat was misschien wel eens goed, een andere look. Dat zou hem misschien wat minder eng maken, want zo deed Flavio het wel overkomen, alsof hij eng en onvoorspelbaar was. “W-wil je he-het echt proberen?” kwam er toen stamelend uit Kana zijn mond. Het was merkwaardig hoe snel Flavio wel niet van gedachten veranderde, het was allemaal maar raar. Misschien was de jongen nog wat te overstuur en nam hij nu overhaaste beslissingen? Daarom vroeg hij het voor de zekerheid. Maar zijn vraag werd alleen maar bevestigd, Flavio wilde het proberen. Maar hoe zouden ze het dan moeten aanpakken? Het zou niet gemakkelijk worden, dat had Kana ondertussen al ondervonden, maar hij had er alles voor over om dit te laten lukken.

‘Heb jij enig idee hoe ik van die wel gezegde .. l-l-lust af kom?’ vroeg Flavio. Zo makkelijk raakte je er niet vanaf, zeker niet als de tegenpartij hetzelfde voelde. Dat had Kana al ondervonden, iemand voelde hetzelfde voor hem, maar wilde geen relatie starten omdat het zogezegd te veel miserie met zich mee zou brengen. Misschien had de man wel gelijk, was het inderdaad veel gezever. “Niet… Denk ik, maar als je er vrede mee neemt dan gaat het vast veel makkelijker. Ik hou van je…” zei Kana vervolgens tegen Flavio en met een bedenkelijk getrokken gezicht keek hij hem aan. Kana keek hem een beetje vaagjes aan, net beseffend dat hij totaal verkeerde zinnen had liggen zeggen, oh fantastisch, wat was hij toch een enorme idioot. “Ehm… Ik bedoel, dat als de tegenpartij hetzelfde voor jou voelt, zoals in dit geval is, dat je dan heel moeilijk van die lust zal afgeraken.” Zei hij al mompelend met een beschaamde blik. Ja nu schaamde hij zich werkelijk kapot, hij had het net vast helemaal verpest. Misschien moest hij het goedmaken? Een kus? Hij kon het alleszins proberen. Hij drukte een korte angstige kus op de lippen van de jongeman terwijl zijn hand nog even door het prachtige blonde haar van Flavio ging.

Een opgeluchte zucht was te horen van Flavio en Kana nam een beetje afstand, dat was dus geen goed idee geweest. Wat kon hij dan doen? Gewoon afwachten? Misschien was dat beter. Kana trok zijn benen hoog op en legde zijn hoofd er zijdelings op, Flavio aankijkend. Niet echt wetend wat hij kon doen. “Ik wil je niet verliezen” zei hij en hij zuchtte. Hij wilde de jongeman niet verliezen, dat was een absolute no go. Gewoon het feit dat de jongen al zoveel voor hem betekende. ‘Ik weet niet zo goed wat ik hierop moet zeggen..’
Kana reageerde er niet echt op, hij was met zijn gedachten totaal ergens anders, hij was wat afgedwaalt. Gewoon weg met zijn gedachten, hij dacht eigenlijk gewoon aan niks, maar zijn blik was afwezig, opeens zei Flavio iets en Kana keek hem weer aandachtig en afwachtend aan. ‘Kana? Ik wil eerst nog één ding weten..’ Een zucht verbrak zijn spraak. ‘Waarom ben je voor mij gevallen? Waarom ben je verliefd op mij? Wat heb ik wat andere niet hebben?’
“Flavio, ik zal je zeggen waarom en ik zal eerlijk zijn. Je bent zoals je bent, je doet je niet anders voor. Je bent niet fake en ik vind je prachtig, je bent echt knap en je bent een geweldig persoon die het niet erg vindt om zijn emoties te uiten in het bijzijn van iemand. Je houdt van mijn kleine Choco, je neemt me zoals ik ben en je zegt me ook vlak af als er iets niet in orde is, of je laat het gewoon merken. Je bent lief, zelfs schattig en je hoeft je nergens voor te schamen bij mij, ik neem je zoals je bent, je bent perfect, zelfs met al je gebreken ben je perfect voor me.” Zei hij zachtjes terwijl hij zich recht zette en Flavio aankeek.

“Maar nu wil ik ook wel weten waarom je voor mij bent gevallen..”

>>1584 woorden <3 (monster my apologies)

De angst dat de jongeman zou weglopen was groot, heel groot, bijna ondenkbaar groot. Kana wilde helemaal niet dat Flavio zou wegrennen, dat hij weer dagenlang hem meed, het maakte hem kapot, kapot vanbinnen en dan zag hij er niet uit vanbuiten. Dan was hij een zombie met rood omrande ogen van het huilen, niet zo’n al te mooi zicht eigenlijk. Zo’n bleke huid en dan zo’n enge blik hebben, iets wat Kana niet wilde, hij wilde er altijd piekfijn uitzien en dan was zijn haar een ramp te noemen in de ochtend. Dan lag alles zo plat of stond het gewoon alle kanten op, irritatie natuurlijk, maar hij wist geen spreuk waarmee hij gewoon het kapsel van de dag ervoor terug in zijn haar kon krijgen. Dan moest alles maar handmatig met de hand en een tube gel. Anderhalf uur deed hij er over, anderhalf verdomd uur om zijn haar perfect in model te leggen. Natuurlijk vergde het een aantal pogingen met zeer veel gevloek en hoofd onder de kraan momentjes. Daarom dat het dus zolang duurde. Kana was weer aan het afdwalen met zijn gedachten, hoe kon hij nu aan zijn haar denken terwijl hij naast de jongeman zat waar hij dolverliefd op was? Niemand die het ooit zal weten, ook hijzelf niet. ‘Ik moet mezelf weer zijn, Kana. Ik ben mezelf niet, althans sinds onze vorige ontmoeting.. die kus niet meer. Ma-Maar misschien.. We ku-kunnen het wellicht pro.. proberen?’ Deze zin liet zijn mond haast openvallen, had Flavio dat daadwerkelijk gezegd? Oh god, meende hij dat? Zijn blik ging over Flavio’s gezicht en hij zag de jongeman zijn hoopvolle blik. Misschien toch eerst even voor de zekerheid vragen? Maar eerst een dikke knuffel, ja dat had hij eigenlijk nodig, een knuffel. Misschien heel onverwachts, maar hij had er niet bij nagedacht dat de jongeman niets onverwachts wilde, want dat hij dat niet leuk vond. Daar hield hij dus totaal geen rekening mee, domme ezel dat hij ook was. Natuurlijk schrok de jongeman, natuurlijk was hij een idioot dat hij er geen rekening mee hield, natuurlijk was hij zo stom om niet even serieus helder na te denken over zijn acties. Hij had stiekem al spijt dat hij het had gedaan. "W-wil je he-het echt proberen?” Een kort knikje maakte Flavio met zijn hoofd. Hij wilde het dus proberen, met hem. Nu was Kana wel al helemaal in de zevende hemel met gewoon dat simpele knikje, hij was al vergeten dat hij hem zo onverwachts had geknuffeld.

Een hoop vragen spookten door het hoofd van Kana, wist de jongen nu wel wat verliefd zijn was, hij had zo’n vaag vermoeden van niet. Flavio omschreef het als lust: 'Heb jij enig idee hoe ik van die wel gezegde .. l-l-lust af kom?’ voor zover dat Kana wist van zijn verleden, raakte je niet zo snel van je lust vanaf als de tegenpartij dezelfde gevoelens deelde. Kana wist dat sinds hij ooit wat voor een jongen had gevoeld, die dezelfde gevoelens had voor hem. Ze waren verliefd, maar de jongen had gezegd dat hij liever geen relatie met hem wilde beginnen omdat dat te veel miserie met zich meebracht. Misschien had de jongen wel gelijk, misschien bracht dat ook wel veel te veel miserie met zich mee. Maar dat had Kana voor Flavio over, hij wilde zelfs door het vuur voor deze jongen gaan, hoe vaag het ook klonk, hoe vreemd mensen hem zouden noemen, hoe zot ze hem zouden verklaren. Nog nooit had Kana zoiets sterks gevoeld, nog nooit was hij zoals een magneet naar iemand toegetrokken, het leek wel alsof ze beiden voor elkaar gemaakt waren, misschien was het wel ook zo, waren ze gewoon perfect voor elkaar gemaakt. "Niet… Denk ik, maar als je er vrede mee neemt dan gaat het vast veel makkelijker. Ik hou van je…” Het was waar, Kana gaf zoveel om deze jongen, eigenlijk was het niet te omschrijven met woorden. Maar misschien was het zo wel duidelijk genoeg. “Ehm… Ik bedoel, dat als de tegenpartij hetzelfde voor jou voelt, zoals in dit geval is, dat je dan heel moeilijk van die lust zal afgeraken.” Hij moest zichzelf verbeteren, want hij had een kleine fout gemaakt in zijn vorige zin, ze was er zo vanzelf uitgerold dat hij er eigenlijk goed over had nagedacht. Hij had een zwak glimlachje gezien, Dat stond de jongeman prachtig, een glimlach, dat deed hem ook gelukkig voelen vanbinnen. ‘Maar jij .. jij voelt toch geen lust?! Dus waarom voel IK dat dan wel? Dat is zo oneerlijk. Grrr,’ Kana zuchtte, hij voelde het ook, maar hij kon de man hier toch niet hier in de openlucht bespringen? Dat was gewoon niet ten orde. “Flavio, ik voel even goed als jij een grote lust binnenin me, maar het is nu niet bepaald mijn stijl om je hier in de open lucht binnen te draaien snap je? En ik durf ook eigenlijk niet goed.” Het laatste werd nogal mompelend gezegd. Inderdaad, het lef had hij ervoor niet, een gewoon kusje was nog te doen, maar hem zo hier binnen draaien terwijl er elk moment een leerling of leraar kon komen op deze plek? Hij speelde het liever op safe.

Een korte kus, weer onverwachts. Een ezel was hij, een ezel die zichzelf meerdere malen stootte aan eenzelfde steen. Natuurlijk had hij weer eens niet nagedacht en gewoon gehandelt. Volgende keer zou hij echt zeggen van: ik ga je nou kussen. Dat was een goed idee, dat zou hij gewoon doen volgende keer, dan schrok Flavio niet zo. Een zucht werd geslaakt, een opgeluchte zucht na een kus, natuurlijk was Kana gekwetst hierdoor en nam hij bewust afstand van Flavio. Met zijn benen hoog opgetrokken en zijn hoofd op zijn knieeën rustend keek hij naar Flavio, afwachtend en dan na een tijdje sprak hij zachtjes: “Ik wil je niet verliezen” door zijn stomme handelingen ook altijd vreesde hij dat Flavio zou weglopen, dat Kana hem zou kwijtraken door de stomme dingen die hij deed zonder ook maar een moment na te denken. Normaal dacht hij altijd te veel na, waarom deed hij dat nu dan niet? Wat was er toch mis met hem? Nog nooit had hij zich zo vreemd gevoeld, laat staan over zijn vreemde gedrag te spreken. Nee, Kana reageerde nu helemaal anders dan normaal, hij was onzeker, al die ‘lust’ naar Flavio maakte hem haast horendol. ‘Ik weet niet zo goed wat ik hierop moet zeggen..’ eigenlijk stiekem was Kana helemaal van deze aardbol met zijn gedachten, was hij aan het nadenken hoe hij zijn lust kon indimmen, hoe hij ervoor kon zorgen dat hij niet zo onverwachts de jongeman zou beetpakken en hem gewoon zou binnen draaien. Hij moest zichzelf inhouden en dat was nu het grootste probleem waarmee hij te kampen had, hoe kon hij zich in godsnaam inhouden met zo’n knappe jongeman naast hem die in zijn ogen compleet perfect was? Na een tijdje staarde hij gewoon voor zich uit, dacht hij eigenlijk aan niets. Opeens werd er weer tegen hem gesproken, Kana richtte zijn blik op en keek Flavio aandachtig en afwachtend aan. ‘Kana? Ik wil eerst nog één ding weten..’ Een zucht verbrak zijn spraak. ‘Waarom ben je voor mij gevallen? Waarom ben je verliefd op mij? Wat heb ik wat andere niet hebben?’ Dit was een makkelijke vraag, de jongeman was gewoon in elk opzicht perfect.

Maar als hij werkelijk alles moest opnoemen, dan zou dat een hele mond vol worden, want werkelijk alles was zalig aan Flavio, dus hij hield het maar op deze vrij korte uitleg: “Flavio, ik zal je zeggen waarom en ik zal eerlijk zijn. Je bent zoals je bent, je doet je niet anders voor. Je bent niet fake en ik vind je prachtig, je bent echt knap en je bent een geweldig persoon die het niet erg vindt om zijn emoties te uiten in het bijzijn van iemand. Je houdt van mijn kleine Choco, je neemt me zoals ik ben en je zegt me ook vlak af als er iets niet in orde is, of je laat het gewoon merken. Je bent lief, zelfs schattig en je hoeft je nergens voor te schamen bij mij, ik neem je zoals je bent, je bent perfect, zelfs met al je gebreken ben je perfect voor me.” Dit was bijlange nog niet alles, maar hij had zo wel het belangrijkste opgenoemd, buiten zijn glimlach dan. Maar dat zou Flavio vast zelf wel weten dat zijn glimlach prachtig was. Kana zette zich recht en hij keek de jongeman aan, hij bloosde en dit was werkelijk het schattigste wat hij ooit al had gezien. Waarom vond hij, die schattige en ook prachtige jongen hem leuk? Nu zat hij nog eens met die vraag in zijn hoofd. Dus misschien kon hij die beter gewoon stellen.

“Maar nu wil ik ook wel weten waarom je voor mij bent gevallen..” zei hij op een zachte toon, zo onopvallend mogelijk ging hij weer naast Flavio zitten en hij luisterde aandachtig toen de jongeman eenmaal begon te spreken: ‘Waarom ik voor jou ben gevallen? Lastig. Waarom ben ik niet voor je gevallen? Dat is waarschijnlijk een betere vraag, Kana. Je bent serieus perfect. Je looks, het eerste moment toen ik je zag was ik al van de kaart. Maar nu ik je steeds beter leer kennen weet ik gewoon dat je meer dan perfect bent. Je bent lief en ik durfde van af moment nummero één al meteen mijn gevoelens bij je te uiten, daarnaast ben je de eerste docent die van mijn verleden af weet en dat zonder aan mijn oor te gaan lopen zaniken. We zijn gewoon voorbestemd, Kana. I know it. I feel it.’

Kana’s kaken begonnen te gloeien, hij was niet meer zo rood als een tomaat, maar meer zo rood als een aardbei. Zijn blauwe ogen keken de jongeman ongelovig aan, meende hij dat nou serieus? Kana vond zichzelf verre van perfect, hij was egoïstisch met zijn chocolade, hij was een ijdeltuit omdat zijn haar altijd perfect moest liggen, hij was misschien zelfs een tikkeltje naïef en hij dacht te veel na over vanalles en nog wat. Hij moest maar even stoppen met nadenken, zo meteen kreeg hij nog hoofdpijn. “I-ik denk ook… D-dat we… perfect zijn… voor elkaar” stamelde hij zachtjes, de woorden kwamen er moeizaam uit, hij zag immers al zo rood dat het nog een wonder was dat hij nog niet flauw was gevallen. Zijn hand ging al bevend naar zijn blonde haar en hij wreef er eens door. Wat was er toch aan de hand? Waarom moest hij zoveel moeite doen om de jongeman niet aan te raken? Hij knipperde een aantal keren ongelovig met zijn ogen en hij staarde naar zijn beverige handen. “H-het spijt me... V-voor wat ik nu ga doen, voor elke keer dat ik me niet kan bedwingen of niet zeg wat ik ga doen… Maar nu kan ik j-je al één ding zeggen, ik kan het niet meer. Jouw perfecte lippen…” Zijn blik ging naar Flavio, eventjes haalde hij diep adem. Natuurlijk beefde hij, hij wilde dat Choco hier was, dat diertje eiste altijd wel een klein deeltje van zijn aandacht zodat hij niet te veel moest denken over Flavio, de jongeman waarvoor hij als een blok was gevallen vanaf de moment dat hij de persoon een beetje leerde kennen. “I-ik moet…” mompelde hij deze keer voor hij zijn ogen sloot en dan Flavio kuste, voor de zoveelste keer, maar deze keer leek het anders als de vorige keer. Niets hield hem tegen, geen enkele onzekerheid was te bespeuren, ook geen enkele angst kon je terugvinden in deze kus. Alleen liefde, pure liefde en deze keer had hij het aangekondigt, niet zo duidelijk, maar hij had het aangekondigt. Flavio had geen enkele rede om te schrikken, Kana wilde Flavio niet gebruiken laat staan misbruiken. Kana wilde Flavio, maar op een andere manier, hij wilde Flavio voor het hele leven, voor altijd.

>> hij is wat lang geworden... 2000 woorden <3

De lust, of zoals Flavio het toch noemde, was iets vervelends, iets waarmee Kana ook te kampen had, enorm hard zelfs, maar hoe kon hij daar nog maar aan denken? Deze jongen was een onzeker type en ook Kana was dit, hij was geen publieke kusser, maar nu leek het wel allemaal op hol te slaan bij hem. Hatelijke gevoelens ook, het liefst had hij dit alles niet willen voelen, kon Flavio al zijn genante bloosmomentjes niet zien, had hij niet de neiging deze prachtige jongen te kussen, aan te raken… Waar dacht hij nou toch aan? Hij snapte zichzelf niet meer, het was allemaal niet eerlijk… 'Heb jij enig idee hoe ik van die wel gezegde .. l-l-lust af kom?’ vroeg Flavio en Kana dacht na, de jongen had last van lust, maar dat was eigenlijk verliefdheid, hij wist goed genoeg dat je er lastig vanaf kwam, Kana had het al eerder gevoeld, al eerder meegemaakt. Een jongen, Kana werd verliefd op een jongen en die jongen was verliefd op hem. Kana vroeg of hij meer wilde, maar die vraag werd negatief beantwoord, de jongen wilde geen miserie, want relaties brachten alleen maar ellende, misschien had de jongen toch gelijk? Brachten relaties alleen ellende? Maar Kana wilde het proberen, wilde door het vuur gaan voor Flavio… Kana had werkelijk alles over voor hem, hoe vreemd het ook klonk, hoe raar mensen hem ook zouden bekijken. Het was de waarheid, de barre gemene waarheid. Het was wreed, haast onrealistisch om zoveel te voelen voor een jongen en dan toch nog een tikkeltje normaal kunnen functioneren? Wacht… functioneerde hij wel normaal? Zelfs hij kon er geen antwoord op geven. "Niet… Denk ik, maar als je er vrede mee neemt dan gaat het vast veel makkelijker. Ik hou van je…” oké die zin sloeg dus werkelijk nergens op, waar haalde hij het vandaan? Ezel dat hij was! Zo meteen sloeg hij zich nog wel eens, kom toch tot rede man! Kom met je ezel kop uit die roze wolkjes. Dit moest hij dus werkelijk zo snel mogelijk verbeteren, dus nu: “Ehm… Ik bedoel, dat als de tegenpartij hetzelfde voor jou voelt, zoals in dit geval is, dat je dan heel moeilijk van die lust zal afgeraken.” Oké dit was al veel beter, maar nog steeds… Die lust… de drang om de jongeman beet te pakken en een kus te geven was enorm groot, te groot naar zijn zin, waarom moest dat persé met hem gebeuren? Waarom niet met een ander? Hij wilde dit niet, die drang om zo van die onverwachtse dingen te doen, dat was gewoon zo niet hem. Kana wilde zich niet laten overdonderen door zo’n homp gevoelens, net zo’n reuze bal die je achterna zat en je elke moment wilde verpletteren. Hij wilde dit niet, nee echt niet, dit was fout, dit hoorde niet, dit mocht niet, dit kon gewoon niet. ‘Maar jij .. jij voelt toch geen lust?! Dus waarom voel IK dat dan wel? Dat is zo oneerlijk. Grrr,’ Daarin had Flavio ongelijk, Kana voelde wel degelijk een lust, een grote lust, maar het was niet gehoord dat hij hier in het openbaar de man gewoon zou vastpakken en liefdevol zou kussen, dit hoorde thuis wanneer ze alleen waren, niet nu, niet hier. Maar hoe lang zou hij zich aan die belofte kunnen houden? Hij vreesde dat dit niet lang zou duren…

“Flavio, ik voel even goed als jij een grote lust binnenin me, maar het is nu niet bepaald mijn stijl om je hier in de open lucht binnen te draaien snap je? En ik durf ook eigenlijk niet goed.” Zei hij, natuurlijk voelde hij die lust. Hij kon het controleren, maar voor hoelang nog? Hoe lang kon hij het nog volhouden om de man niet eens goed vast te nemen en zijn lippen weer te voelen? Zijn gedachten dwaalden constant af, hij was vrij vaag met zijn zinnen, hij kreeg er werkelijk eigenlijk geen zinnig woord meer uit. Het was zo moeilijk, zo moeilijk om gewoon niet naar zijn hart te luisteren, zijn brein nog goed te laten functioneren, het werd met elke minuut moeilijker om het vol te houden. Het was een ware hel, dus hij moest even zijn lust minderen. Een onverwachtse kus drukte hij op Flavio’s lippen en hij zei dan: “Ik wil je niet verliezen” natuurlijk wilde hij de jongeman niet verliezen, hij was zo belangrijk voor hem dat het haast niet meer echt was. Kana zou zo kapot gaan als Flavio nu zou wegrennen, hij zou huilen en nog meer huilen en dan zou hij het gewoon niet meer zien zitten waarschijnlijk. Dan zou hij vast depressief zijn voor de rest van zijn leven en alleen oud worden met een stuk of twintig katten. Ik weet niet zo goed wat ik hierop moet zeggen..’ Kana zag wel dat die zin uit Flavio’s hart kwam, dat zag je gewoon aan de manier waarop hij het zei, het deed hem haast smelten vanbinnen in zoals een waterijsje dat in aanraking kwam met de zonnestraling. Natuurlijk dwaalde weer af en ging zijn fantasie de vrije loop, dit gebeurde nou werkelijk ook echt altijd, Kana was echt niet normaal, nee de jongen moest echt wat gaan doen aan die aandachtsstoornissen, maar die gebeurden dus alleen maar bij Flavio vreemd genoeg.

‘Kana? Ik wil eerst nog één ding weten..’ begon Flavio langzaam aan, maar een zucht verbrak zijn spraak. Kana richtte zijn aandacht meteen weer naar Flavio, benieuwd van wat hij zou zeggen, wat er uit de jongen zijn mond zou komen. Nee echt, zijn benieuwdheid was zo oprecht, hij leek net Choco op dit moment, het diertje zou nu op dit moment smeken met gepiep om de zin af te maken. Wel, Kana keek net zoals Choco op dit moment. ‘Waarom ben je voor mij gevallen? Waarom ben je verliefd op mij? Wat heb ik wat andere niet hebben?’ Nu moest hij eerlijk zijn, hij had die vraag totaal niet zien aankomen, dit kwam echt compleet onverwachts dat hij er even over deed voordat hij ze beantwoordde. “Flavio, ik zal je zeggen waarom en ik zal eerlijk zijn. Je bent zoals je bent, je doet je niet anders voor. Je bent niet fake en ik vind je prachtig, je bent echt knap en je bent een geweldig persoon die het niet erg vindt om zijn emoties te uiten in het bijzijn van iemand. Je houdt van mijn kleine Choco, je neemt me zoals ik ben en je zegt me ook vlak af als er iets niet in orde is, of je laat het gewoon merken. Je bent lief, zelfs schattig en je hoeft je nergens voor te schamen bij mij, ik neem je zoals je bent, je bent perfect, zelfs met al je gebreken ben je perfect voor me.” Deze woorden waren de waarheid en daarbij begon ook nog eens hetgene waarvoor Kana eigenlijk stiekem had op gehoopt om het ooit te mogen waarnemen: Flavio begon te blozen, het was werkelijk het schattigste wat hij ooit al had gezien. Een kleine schattige glimlach verscheen op zijn lippen en hij bleef met zijn blauwe ogen naar de jongeman kijken, naar de wangen die echt zo rood werden als dat het maar kon. Dit was werkelijker nog schattiger dan Choco als hij boos keek, en was dat mogelijk? Nee, dat was haast onmogelijk, nog schattiger zijn als Choco boos keek.

“Maar nu wil ik ook wel weten waarom je voor mij bent gevallen..” daar zat hij al een tijdje mee, die zin spookte al een tijdje door zijn hoofd, gewoon, waarom vond Flavio hem leuk? Wat was er nou werkelijk zo speciaal aan hem dat je gevoelens voor hem zou krijgen? Diegenen waar hij ooit al voor was gevallen hadden dat toch niet gezien dan? Dus dan was er toch ook niets speciaals aan hem? Aan dit hield hij vast, maar zijn mond viel open van verbazing toen hij deze woorden hoorde: ‘Waarom ik voor jou ben gevallen? Lastig. Waarom ben ik niet voor je gevallen? Dat is waarschijnlijk een betere vraag, Kana. Je bent serieus perfect. Je looks, het eerste moment toen ik je zag was ik al van de kaart. Maar nu ik je steeds beter leer kennen weet ik gewoon dat je meer dan perfect bent. Je bent lief en ik durfde van af moment nummero één al meteen mijn gevoelens bij je te uiten, daarnaast ben je de eerste docent die van mijn verleden af weet en dat zonder aan mijn oor te gaan lopen zaniken. We zijn gewoon voorbestemd, Kana. I know it. I feel it.’ Natuurlijk werden zijn kaken rood, natuurlijk begon hij te blozen en wendde hij zijn blik in verlegenheid af. Wat was deze jongen toch zo’n schat. Maar hij kon het niet ontkennen, zijn wangen waren nu zo rood als een aardbei en dat was werkelijk zo rood dat hij kon worden. Zijn hoofd ging weer naar Flavio en zijn blauwe ogen keken hem aan. Een trillerige glimlach verscheen op zijn lippen. Natuurlijk geloofde hij Flavio, de jongeman was altijd zo aardig, waarom zou hij nou liegen over zo’n delicaat onderwerp. Je kon Kana naïef noemen, maar nu voelde hij het wel, Flavio sprak de waarheid.

Hij bloosde nog altijd, nog altijd even heftig als een aardbei. De meesten zouden het als schattig omschrijven, maar Kana vond het gewoon storend. Een irritant iets dat weg moest, dat best zo snel mogelijk verdween. Het mocht niet blijven, het liefste had hij zijn gezicht nu verstopt, maar het shirt was te klein en de kraag zat net te dicht bij zijn nek om dit te doen. “I-ik denk ook… D-dat we… perfect zijn… voor elkaar” werd er zachtjes door Kana gestameld, als hij bloosde, dan begon hij te stotteren… life sucks… maar gelukkig was hij niet de enigste die erover dacht dat ze wel werkelijk een perfect stel zouden zijn. Maar hij had het misschien ietsjes vroeger al door, maar dat hield hij achterwegen, als hij dat zou uitspreken zou dit alleen maar leiden tot meer gebloos en nog meer schattigheid? Ik denk dat hij dan helemaal horendol zou worden door de lust. ‘Ge-Gelukkig maar, want anders zou het nogal faal zijn..’ zei Flavio en Kana knikte, dat zou pas een fail zijn inderdaad. Maar gelukkig was er geen faal te bespeuren en was Flavio zo rechtuit en eerlijk. Ze pasten echt zo goed bij elkaar. Hij kon het niet meer aan, de lust werd hem te veel, nee hij kon het niet meer volhouden… “H-het spijt me... V-voor wat ik nu ga doen, voor elke keer dat ik me niet kan bedwingen of niet zeg wat ik ga doen… Maar nu kan ik j-je al één ding zeggen, ik kan het niet meer. Jouw perfecte lippen…” Het was begrijpelijk hoe de jongeman naar hem keek, hij legde het immers nogal raar uit, Kana kon zich gewoon niet meer goed uiten onder al deze ‘feels’, al deze lust werd hem te veel. Dit was niet meer normaal wat Flavio met hem deed, al het geraas van zijn hart dat al de hele tijd overtoeren aan het doen was en het zweet brak hem uit. Met zijn hand ging hij trillerig door zijn haar en dan keek hij ernaar. Hij kon het niet meer tegenhouden, het was onmogelijk geworden.

“I-ik moet…” mompelde hij tegen Flavio maar het was al haast onverstaanbaar geworden, gewoon door de zenuwen en de lust die de overhand namen. Nu zette hij gewoon zijn verstand op nul en kuste hij Flavio, deze keer was het alleen anders, nu was het een kus vol liefde, zonder een spoor van onzekerheid of angst. De pure liefde die Kana voelde voor Flavio kon je haast voelen, waarnemen met het blote oog. Natuurlijk wilde Kana Flavio, maar niet op een negatieve manier, maar hij wilde Flavio voor het leven. Hij wilde de jongeman niet kwijt. Hij voelde hoe de hand van Flavio trillend over zijn kaak ging en Kana legde zijn armen ietwat onhandig in Flavio’s nek. Waarom deed hij altijd zo onhandig bij zo’n speciale momenten. Veel durfde hij eigenlijk niet te doen. Waarom? Omdat hij de jongeman niet wilde wegjagen met zijn gestuntel. Oh man, wat was deze kus fantastisch, net alsof hij door een God werd gezoend. Dit had hij nooit verwacht, dit was gewoonweg perfect, zalig, geweldig, hij was in de zevende hemel door heel dit gebeuren, maar verder dan een gewone kus ging hij niet. Nog steeds was hij onzeker, heel onzeker, maar dit straalde niet door, dit bleef gewoon mooi in zijn gedachten. En eindelijk kuste Flavio deze keer eens mee en het was werkelijk perfect, genoeg kon hij het niet herhalen, het bleef perfect, meer dan perfect zelfs…

De kus werd beeïndigt door Flavio en met een dromerige blik keek Kana naar de jongeman. Dit was gewoon werkelijk zalig. Maar wat vond Flavio van dit alles, was hij hier wel akkoord mee? Vast wel, anders had hij niet meegekust, dus dat was al een vraag die zo goed als geschrapt kon worden. Nog steeds had Kana een dromerige blik en glimlachte hij net alsof hij stoned was, eigenlijk best een vreemd zicht. ‘De-Deed ik het go-goed?’ Een hoopvolle blik werd naar hem gezonden, maar echt aankomen kwam deze niet, hij knikte al dromerig, nog weg zwijmelend van de kus. ‘Of wa-was ik juist su-super slecht?’ Hij schudde zijn hoofd. “J-je was… pe-perfect.” Zei hij al stotterend toen hij weer bij de realiteit was en zijn kaken weer begonnen te gloeien “Je was… go-goddelijk… “ eigenlijk wilde hij er nog iets aan aanplakken, maar dit deed hij niet, omdat het ongepast was, dus hij vroeg in de plaats daarvan iets. “E-en w-wat vond je v-van mij?” vroeg hij zachtjes een beetje onzekerheid kon je waarnemen in zijn ogen. Nu zou alles rustig op zijn tijd komen, niets moest overhaast worden gedaan, want dan zouden er domme dingen gebeuren dat wist hij zo al. ‘Eh.. Kana? Wa-Wat zijn we nu van elkaar? Zijn we nu een ste.. stelletje?’ vroeg Flavio en even stond Kana ervan versteld van wat de jongeman had gezegd. V-vroeg hij het nou werkelijk? Oh god, een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij knikte. “I-ik neem aan v-van wel?” zei hij terwijl hij met zijn ogen zei dat hij hem wilde knuffelen. Zo werd ook alles meteen aangekondigd, want Kana zei veel als je naar zijn ogen keek, je zou zo veel zien als je in zijn ogen zou kijken, de blauwe ogen verraadden haast zijn gedachten. Kana omhelsde Flavio na even getwijfeld te hebben en hij legde zijn hoofd even op de jongeman zijn borstkas. “Ik ben geloof ik de gelukkigste man op deze planeet.” Nu begon alles eruit te lopen als een vloeistof. Hij ratelde: “Ik vond je al meteen leuk eigenlijk, zodra ik je leerde kennen begon ik wat voor je te voelen, maar ik was bang, bang dat je net zoals de vorige me zou afwijzen en ik zou dat vast niet meer aankunnen. Toen je zo wegliep van me, ik was zo bang, bang om je kwijt te raken.” Kana zette zich weer recht en hij nam dan de handen van Flavio vast. “Ik wou je nog één ding vragen, voor ik weer iets verwachts onverwachts doe. Je weet dat er een kerstbal is binnenkort, ik organiseer het samen met Norwood en Summer, maar mag ik toch de eer hebben om met jou samen te dansen op het kerstbal?” vroeg hij en hij keek een beetje hoopvol naar Flavio in de hoop dat de jongeman ja zou zeggen.

Hij had het eindelijk gevraagd, hij was trots op zichzelf en meteen legde hij zijn hoofd op Flavio’s schouder, maar hij had het aangekondigt met zijn blik, dus hij zou niet meer mogen schrikken. Een blije zucht verliet zijn mond en hij sloot langzaamaan zijn ogen, nog nagenietend van de zalige kus van daarnet.

>>2646 woorden ^^"

Kana was bang geweest voor wat er tussen hem en Flavio zou gebeuren dat het hem heeft laten wakker worden in het midden van de nacht. Het zorgde ervoor dat hij piekerde, een aantal nachten achter elkaar, zeker wanneer de jongeman hem zo lag te mijden de eerste dagen na het incident van de kus die tussen hen was gekomen, die tussen hun vriendschap was gekomen omdat hij gewoon was flauwgevallen, nog steeds vond hij zichzelf een stomme ezel. Hij was gevallen voor een super knappe en lieve stagaire die het hem eigenlijk best lastig maakte. But how harder to get, how better the quality? Dat was toch immers wat er hem verteld was geweest vroeger door zijn ouders. Dus misschien was het niet zo slecht dat Flavio het hem zo lastig maakte en eigenlijk hield Kana wel van uitdagingen, dan had hij een doel voor ogen en als hij een doel had, streefde hij ernaar en gaf hij niet op. Want opgeven stond namelijk niet in zijn woordenboek, dat was gewoon een no go. Hij kon toch niet zomaar opgeven omdat het een seconde lastig werd? Want hij voelde wel degelijk veel voor deze jongeman. ‘Kana? Ik wil eerst nog één ding weten..’ begon Flavio, maar een zucht verbrak zijn spraak. Kana richtte zijn blik weer naar de jongeman, hij ging immers iets zeggen en het was best onbeleefd als hij er niet op zou reageren en verder zou dagdromen. Dat was onbeleefd, heel onbeleefd. ‘Waarom ben je voor mij gevallen? Waarom ben je verliefd op mij? Wat heb ik wat andere niet hebben?’ vroeg de jongeman en eigenlijk schrok Kana wel van deze vraag, gewoon het feit dat deze er zo spontaan uitkwam. Zo’n lastige vraag was het niet, maar het was wel een vraag waardoor hij vast zou beginnen blozen als het antwoord zijn lippen verliet. Hij was eerlijk, dat was niet het probleem, maar gewoon, sommige dingen konden nogal gênant zijn.. “Flavio, ik zal je zeggen waarom en ik zal eerlijk zijn. Je bent zoals je bent, je doet je niet anders voor. Je bent niet fake en ik vind je prachtig, je bent echt knap en je bent een geweldig persoon die het niet erg vindt om zijn emoties te uiten in het bijzijn van iemand. Je houdt van mijn kleine Choco, je neemt me zoals ik ben en je zegt me ook vlak af als er iets niet in orde is, of je laat het gewoon merken. Je bent lief, zelfs schattig en je hoeft je nergens voor te schamen bij mij, ik neem je zoals je bent, je bent perfect, zelfs met al je gebreken ben je perfect voor me.” Zijn ogen spraken inderdaad boekdelen, door alleen al naar zijn ogen te kijken zag je al meteen of hij de waarheid sprak of niet. Mensen die hem kenden keken altijd naar zijn ogen, want dan wisten ze meteen of hij wel degelijk eerlijk was. En in dit geval was hij bloedserieus geweest. Kana’s blik ging naar Flavio en toen nam hij werkelijk het schattigste waar wat hij nog nooit in zijn leven had gezien, de jongeman begon te blozen, dit was zelfs nog schattiger dan Choco als die boos was. En dat was haast onmogelijk, nog schattiger zijn dan die lieve kleine pluizenbal.

“Maar nu wil ik ook wel weten waarom je voor mij bent gevallen..” zei Kana die stiekem wel enorm nieuwsgierig was geworden, wat vond Flavio nu leuk aan hem? Wat was er zo speciaal dat de jongeman verliefd op hem was geworden en niet op iemand anders? Natuurlijk dwaalde hij weer af in zijn gedachten, vele vragen spookten door zijn hoofd. Vragen die hij eigenlijk niet echt expliciet durfde te stellen. ‘Waarom ik voor jou ben gevallen? Lastig. Waarom ben ik niet voor je gevallen? Dat is waarschijnlijk een betere vraag, Kana. Je bent serieus perfect. Je looks, het eerste moment toen ik je zag was ik al van de kaart. Maar nu ik je steeds beter leer kennen weet ik gewoon dat je meer dan perfect bent. Je bent lief en ik durfde van af moment nummero één al meteen mijn gevoelens bij je te uiten, daarnaast ben je de eerste docent die van mijn verleden af weet en dat zonder aan mijn oor te gaan lopen zaniken. We zijn gewoon voorbestemd, Kana. I know it. I feel it.’ dit was werkelijk het liefste wat hij ooit al gehoord, het deed hem warm worden vanbinnen, vlindertjes fladderden in zijn buik. Nu voelde het gewoon prettig, niet irritant. Nu dat hij wist dat de gevoelens wederzijds waren voelde dit allemaal veel prettiger aan, niet meer onwennig of irritant.

De wangen van Kana begonnen rood te gloeien, de dingen die Flavio had gezegd bleven door zijn hoofd spoken, het waren werkelijk zo’n lieve zinnen die hij had gezegd, dat het hem helemaal warm maakte vanbinnen en vanbuiten zag je het resultaat: Kana bloosde. Hij voelde zich natuurlijk geweldig en dat zag je ook aan de glimlach die zijn lippen sierde. “I-ik denk ook… D-dat we… perfect zijn… voor elkaar” stamelde hij terwijl hij met zijn blauwe ogen naar Flavio’s brede glimlach keek, daardoor begon hij ook ineens mee te glimlachen, zijn lach was aanstekelijk. ‘Ge-Gelukkig maar, want anders zou het nogal faal zijn..’ zei Flavio, elk woord dat hij zei was zo rechtuit en daar aanbad Kana hem gewoon voor, het feit dat de jongeman meteen zei wat er op zijn lever lag, zonder blikken of blozen, het was zo lief en schattig tegelijkertijd. Een glimlach verscheen op Kana’s nog steeds rood aangelopen gezicht, maar die verdween al snel weer omdat hij besefte dat hij nu wel best dicht bij Flavio zat en dit eigenlijk best vreemd was. Hij kon haast zijn lust niet meer bedwingen, het was lastig, maar hij moest het doen, hij kon niet meer… Het werd gewoonweg te moeilijk… “H-het spijt me... V-voor wat ik nu ga doen, voor elke keer dat ik me niet kan bedwingen of niet zeg wat ik ga doen… Maar nu kan ik j-je al één ding zeggen, ik kan het niet meer. Jouw perfecte lippen…”

“I-ik moet…” stamelde hij voor hij Flavio nog een laatste keer bekeek met zijn grote blauwe ogen. Hij slikte en sloot zijn ogen. De rest gebeurde eigenlijk allemaal vanzelf, Kana kust Flavio met veel liefde, geen enkel spoortje angst was te bespeuren, alleen pure liefde en misschien een tikje lust, maar alles werd rustig gedaan, zoals Kana het eigenlijk het liefste had, rustig. Kana legde een tikkeltje onhandig zijn armen in de nek van de jongeman. Wat een onhandig gestuntel was dit toch allemaal, zijn eerste echte kus, iets fantastisch, iets wat hij haast goddelijk kon noemen. Flavio kuste hem terug en dit was gewoon werkelijk geweldig, fantastisch, goddelijk…

Flavio was diegene die de kus beeïndigde en eigenlijk vond Kana het best stiekem dat het hier stopte, hij had gerust nog wel wat langer willen genieten. ‘De-Deed ik het go-goed?’ vroeg Flavio en Kana keek hem met een dromerige blik aan, natuurlijk was hij goed, perfect zelfs. Maar Kana had niet genoeg tijd om te antwoorden. ‘Of wa-was ik juist su-super slecht?’ vroeg de jongeman vervolgens en Kana schudde zijn hoofd. “J-je was… Pe-perfect.” Stamelde hij met een dromerige stem en blik in zijn ogen. “Je was… go-goddelijk… “ deze woorden meende hij wel degelijk, de jongeman kon goed kussen en dat was een feit, het was fijn, Flavio’s lippen op de zijne te voelen, het voelde gewoon goed, perfect, zalig, gewoonweg geweldig. Wat wilde hij graag dat nog eens voelen, gewoon om te weten dat het echt was en geen droom. ‘Ben je serieus? Was ik echt zo goed?’ Met grote ogen keek Flavio Kana aan en vol ongeloof klonk zijn stem, dat hoorde hij gewoon dat hij het niet geloofde, Kana bevestigde dit met een duidelijke knik en een verlegen glimlachje. “E-en w-wat vond je v-van mij?” Een onzekere glimlach en zijn blauwe ogen keken Flavio wat twijfelend aan. ‘I-Ik vond het fijn.. Dus ik denk dat je go-goed was?’ Kana’s ogen begonnen te twinkelen en hij keek Flavio met een van zijn gelukkigste glimlachjes aan die hij had.

‘Eh.. Kana? Wa-Wat zijn we nu van elkaar? Zijn we nu een ste.. stelletje?’ Oh god, Flavio had het werkelijk gevraagd, hij voelde zich net een klein kind dat een snoepje kreeg omdat hij braaf was geweest. Eigenlijk vond hij dit wel schattig hoe Flavio het zei en dat deed hem vanbinnen warm worden. Dit vond hij eigenlijk wel stiekem fijn om te horen, heel stiekem maar hoor. “I-ik neem aan v-van wel?” ja hij dacht wel dat ze nu wel degelijk een stel waren en dus niet gewoon alleen maar vrienden. Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht toen Flavio hem wel even leek fijn te knijpen in een omhelzing. Kana knuffelde hem daarna zachtjes vol liefde terug, zijn ogen sloot hij even kort en hij glimlachte. Na de knuffel legde hij zijn hoofd op Flavio’s borstkas en hij zei dan zachtjes: “Ik ben geloof ik de gelukkigste man op deze planeet.” Hij voelde zich wel degelijk onoverwinnelijk nu op dit moment, hij was zo gelukkig en blij dat hij wel een dansje hier kon doen. “Ik vond je al meteen leuk eigenlijk, zodra ik je leerde kennen begon ik wat voor je te voelen, maar ik was bang, bang dat je net zoals de vorige me zou afwijzen en ik zou dat vast niet meer aankunnen. Toen je zo wegliep van me, ik was zo bang, bang om je kwijt te raken.” ratelde hij toen in één klap achter elkaar aan, nu moest het er allemaal uit, gewoon alles wat er op zijn lever lag, moest gezegd worden sinds hij zich nu op zijn gemak voelde. ‘E-Echt.. ?’ vroeg Flavio en Kana knikte voor hij zijn hoofd van de jongeman zijn borstkas haalde en dan zijn handen vastnam.

Weer die frons, er zou heus niets gebeuren, maar hij moest het wel nu vragen, anders kwam het er nooit van. “Ik wou je nog één ding vragen, voor ik weer iets verwachts onverwachts doe. Je weet dat er een kerstbal is binnenkort, ik organiseer het samen met Norwood en Summer, maar mag ik toch de eer hebben om met jou samen te dansen op het kerstbal?” Even was hij bang dat hij weer zou afgewezen worden, maar er kwam iets wat hij eigenlijk niet verwachtte. ‘Ja natuurlijk wi-wil ik dat!’
“Weet je hoe gelukkig je me nu maakt Flavio?” zei hij met een glimlach en hij omhelsde de jongeman weer voor hij weer even verwachtingsvol keek naar Flavio en dan hem een klein kusje gaf op de jongeman zijn voorhoofd. “Ik heb nu wel binnenkort vrij veel te doen sinds ik alles moet voorbereiden voor het kerstbal, maar ik zal sowieso wel tijd voor je kunnen vrijmaken.” Hij liet Flavio los en hij stond recht om zich dan eens goed uit te rekken, “Heb je zin om wat rond te wandelen?” vroeg hij met een nieuwsgierige blik in de hoop dat ze wat konden rondwandelen hier in de tuinen. “Ik ben hier de laatste tijd wat vaker gekomen en eigenlijk is het hier wel prachtig.” Hij reikte zijn hand aan met een glimlach.

Deze jongen, hij was speciaal, liet hem zo speciaal voelen. Deze jongen had iets aparts, iets wat anderen niet hadden, iets wat andere enkel maar van konden dromen dat ze het hadden. Ja, werkelijk, het was een feit. Kana had zich in geen jaren zo goed gevoeld bij iemand, laat staan zo openlijk gesproken over zijn gevoelens sinds al die miserie. Al die ellende die hij al had meegemaakt, het had hem wat teruggetrokken uit deze wereld, een beetje had hij zichzelf afgesloten van deze wereld, in zijn eigen droomwereld, ver weg van de wereld waar de anderen in leefden. Het was een soort van natuurlijke reactie geworden, een automatisme bij elk moment dat het een beetje lastig werd, Kana zou zich afsluiten en niemand zou hem kunnen bereiken, want alles was dan ook werkelijk weg, ook zijn gehoor en zijn zicht. Een onbereikbaar persoon, dat was hij soms echt wel, dan schrok hij er haast zelf van dat hij zo ver van de wereld kon zijn. Eigenlijk was het een vreemd iets, een vreemd kantje aan hem, zo wegdromen, zo kunnen weg zijn van de wereld en toch soms zo aandachtig zijn. Een vreemd iets, iets wat Kana van zichzelf nooit zou kunnen begrijpen hoe hij dit telkens flikte. ‘Eh.. Kana? Wa-Wat zijn we nu van elkaar? Zijn we nu een ste.. stelletje?’ vroeg Flavio aan hem en Kana’s hart maakte een sprongetje, van geluk, maar ook deels van te schrikken, hij was weer eens gaan dagdromen. En dan kon je natuurlijk het probleem krijgen dat je eens goed kon schrikken als de andere partij begon te praten wanneer jij na een lange stilte begon weg te dromen. Kana had dit absoluut wel vaker, de mensen moesten er absoluut niet versteld van staan, daarom gaf hij ook gymnastiek, dat hield zijn aandacht vast, dan was hij tenminste bezig en was de zaal dan nog eens lekker rumoerig ook nog. Drukte kon soms de grootste afleiding zijn voor hem om lekker niet te gaan dagdromen, het was iets wat hij nodig had, drukte om zich heen, om dan zijn gedachten te kunnen verzetten van zijn eigen gedachten waar hij wel eens vaker in durfde te verdwalen. “I-ik neem aan v-van wel?” stamelde Kana tegen de jongeman voor zich, alsof hij een krop in zijn keel had, alsof hij een spraakgebrek had. Alsof de jongen gewoon niet meer normaal kon spreken, alsof er iets in zijn brein was gecrasht, wat dat wel vaker deed in zo’n situaties zoals deze. Het zou hem niet verwonderen als hij een brain meltdown kreeg en er helemaal niets meer met hem aan te vangen viel. En weer schrok hij, maar deze keer van de innige knuffel die hij kreeg van Flavio, zijn hart sloeg enkele tellen over en hij kon het even niet aan om terug te knuffelen, maar na een tijdje sloot hij zijn armen ook om de jongen, om te laten weten dat hij hem wel degelijk wilde terugknuffelen. Kana plaatste zijn hoofd op de borstkast van de man, ja daar had hij gewoon zin in, gewoon niet nadenken en gewoon doen, gedachten helemaal afzetten en totaal niet meer denken aan wat je misschien wel of niet mocht doen. Gewoon eens een keertje aan jezelf denken. Egoïstisch zijn en eens een keer aan je eigen noden denken, normaal was Kana alleen maar zo om zijn chocolade. Dat was zijn heiligdom, om het zo eventjes te verwoorden. Chocolade was alles voor hem, iets wat hij gewoonweg niet wilde en kon delen, maar toch had Flavio al van zijn chocolade gegeten, dus hij mocht zich echt zeker weten speciaal voelen. “Ik ben geloof ik de gelukkigste man op deze planeet.” Kort knikte Flavio met zijn hoofd om Kana gelijk te geven, Flavio wist echt goed wanneer hij de stilte niet moest verpesten, dit was gewoon werkelijk zo lief van hem, hij leek Kana echt serieus goed te begrijpen en dat was gewoon werkelijk geweldig eigenlijk. Deze jongeman was iemand waar Kana echt bij wilde blijven, serieus, hij wilde een toekomst met deze jongen…

“Ik vond je al meteen leuk eigenlijk, zodra ik je leerde kennen begon ik wat voor je te voelen, maar ik was bang, bang dat je net zoals de vorige me zou afwijzen en ik zou dat vast niet meer aankunnen. Toen je zo wegliep van me, ik was zo bang, bang om je kwijt te raken.” Zei Kana, eigenlijk flapte hij het er meer uit, het moest er gewoon allemaal uit, alles in een keer, de korte pijn. Dan was dat ook alweer achter de rug en was alles weer mooi in orde. Geen zorgen meer, dus dat was ook hetgene waarvoor Kana streefde, zoveel mogelijk zonder zorgen rondlopen, dat zorgde alleen maar voor stress. Stress was nooit goed, daar kreeg je op vroege leeftijd al grijze haren van. ‘E-Echt.. ?’ vroeg de jongeman en Kana knikte instemmend, ja dit alles meende hij met heel zijn hart. Alles wat hij zei meende hij, allemaal meende hij dit. Echt alles wat hij zei was eerlijk dat het haast illegaal was, maar hij was geen persoon die loog tegen anderen, hij was zo eerlijk en zo puur als het maar zijn kon.
Misschien kon je het vaag noemen, maar Kana was heel serieus op dit vlak, extreem serieus zelfs..

Kana nam beide handen vast van de jongeman, wilde wat vragen wat eigenlijk al een tijdje op zijn lever lag, waar hij al een tijdje mee zat, wat hij niet eens durfde vragen. Gewoon omdat de jongeman misschien nee kon zeggen en dan stond hij daar voor schuppen zot. Dan waren zijn gevoelens weer kapotgescheurd en zijn hart verpletterd, dan zou hij nog eens in staat zijn om te gaan huilen zoals een meisje. Niemand wilde dat zien, hoe hij huilde, echt niemand mocht er zelfs nog maar één greintje van zien, alhoewel er al sommigen dat al wel hadden gezien, spijtig genoeg. “Ik wou je nog één ding vragen, voor ik weer iets verwachts onverwachts doe. Je weet dat er een kerstbal is binnenkort, ik organiseer het samen met Norwood en Summer, maar mag ik toch de eer hebben om met jou samen te dansen op het kerstbal?” vroeg hij, hoe eerder het eruit was, hoe beter toch? Hij kon natuurlijk afgewezen worden, maar ach, hij had tenminste het lef gehad om het te vragen, dus op zich had hij er wel goed aan gedaan om het te vragen. Dus no regrets, ga er gewoon voor. ‘Ja natuurlijk wi-wil ik dat!’ zei de jongeman en nu schrok hij toch wel even. Hij werd helemaal niet afgewezen? Hij had een date voor het kerstbal? Oh… Mijn…. God, hij zei ja, even leek het erop dat de jongen zou gaan flauwvallen, maar hij hield zich mooi sterk. Alles kwam immers goed, ja werkelijk alles ging prima. Zeker nu deze jongen de zijne was.

“Weet je hoe gelukkig je me nu maakt Flavio?” zei Kana en met een glimlach terwijl hij Flavio weeral vastnam in een omhelzing. Een klein kusje drukte hij op het voorhoofd van de jongeman, die het echt wel had verdiend, de schat ook. Het was ook zo’n lieverdje, die echt zo veel voor hem betekende. Het was zo’n schatje, hij kon het niet vaak genoeg herhalen in zijn hoofd, echt niet. 'Jij maakt mij anders ook uiterst gelukkig hoor, Kana.' Zei Flavio en Kana glimlachte en keek toen even rond, omdat hij niet goed wist waar ze heen konden gaan, sinds hij het idee had om eens te gaan wandelen zometeen. “Ik heb nu wel binnenkort vrij veel te doen sinds ik alles moet voorbereiden voor het kerstbal, maar ik zal sowieso wel tijd voor je kunnen vrijmaken.” Kana viel meer voor de jongens dan voor de meisjes, dat was gewoon al een feit van toen hij vrij jong was. 'Dat geeft niet, Kana. Echt niet,' zei Flavio en Kana glimlachte, de jongen was zo begripvol, het was haast illegaal.

Kana stond op, wilde echt gaan wandelen, want al dat neerzitten was werkelijk niets voor hem, echt niet. Dat was iets wat hij normaal vermeed. “Heb je zin om wat rond te wandelen?” stelde Kana voor en hij hoopte natuurlijk dat de jongen dit niet afwees, anders was hij zonder de jongeman weg. Hij wilde echt wat gaan lopen of wandelen, gewoon wat beweging hebben. 'Hm, ja het is goed.' Kort knikte hij met zijn hoofd en vervolgens verscheen er weer een nieuwe glimlach op zijn gezicht. Natuurlijk begon Kana meteen ook te glimlachen bij het positieve antwoord dat hij kreeg en hij zei dan: “Ik ben hier de laatste tijd wat vaker gekomen en eigenlijk is het hier wel prachtig.” Het was hier wel mooi, maar natuurlijk niet zo mooi als op Gren. De natuur op Gren was natuurlijk prachtig. 'Ik weet het... Maar laten we gaan lopen.’ Zei Flavio terwijl de jongen zijn hand vastnam. Kana glimlachte terwijl een lichte blos verscheen op zijn kaken, dan wandelde hij richting de tuinen waar hij eerder was geweest. “Op Gren zijn er veel mooiere plantjes, maar deze bloem hebben we ook. En die bloem doet me aan jou denken.” Zei hij zachtjes terwijl hij met zorg een replica maakte van een rode greniaanse bloem. “Deze is voor jou, omdat ik toch een soort van cadeau moet hebben sinds ik je hebt meegevraagd voor het Kerstbal.”

(1563, mweh, kon beter xD)