Hoe hard hij ook zijn stinkende best deed was er zelfs voor hem geen ontkomen aan de grillen van dat wat men huiswerk noemde. Wiens briljante idee was het om dit in te voeren? Alsof hij en honderden andere tieners nog niet genoeg doodgegooid werden met lesstof en uren achtereen in een lokaal zitten zweten of bibberen. Maar blijkbaar was dat nog niet genoeg marteling. Hij kon er voor kiezen het werk links te laten liggen en ergens van het prachtige zomerse weer gaan genieten, maar toch vond hij zichzelf al snel gebogen over een stuk perkament. Onbewust liet hij de top van de zwarte schrijfveer over zijn lippen gaan, terwijl hij zijn herinneringen afstruinde naar het juiste antwoord op een stelling. Hij was er zeker van dat het antwoord al eens voorbij was komen vliegen toen ze het onderwerp behandelde, maar hij kon er niet bijkomen. Of was het behandeld op het moment dat hij per ongelijk in slaap was gevallen?
Gefrustreerd smeet hij de veer over de tafel heen en leunde achterover in de stoel om vervolgens op twee poten te blijven balanceren. ”Ik moet nodig eens wat beter op gaan letten..,” bromde hij tegen niemand in het bijzonder, maar zijn Tasmaanse wolf moest zo nodig toch commentaar geven in de vorm van een zachte grom. Hisashi liet de stoel weer op vier poten vallen en keek om naar Yana. Ze lag uitgestrekt op haar zij en keek hem aan met twee slaperige ogen. ”Wat?” schoot hij terug naar haar alsof ze hem beledigd had. Het dier keek enkel weg toen zijn ogen op haar vielen. De deur was in eens heel wat interessanter geworden. Zeker toen hierop werd geklopt en deze met een zacht gekraak werd geopend. Het gezicht van Luois kwam al gauw tevoorschijn. Hisashi fronste ietwat, nadat de jonge man had gesproken en weer verdween, maar niet de moeite nam de deur ook weer achter zijn reet te sluiten. Waarom wilde Kit hem nu weer zien? Miste hij zijn grote broer ofzo? Hisashi grijnsde bij de gedachten en hees zichzelf uit de stoel. Hij zou er spoedig achterkomen. Yana sprong van het bed af alsof iemand een onzichtbare bal had weggegooid en draafde achter de blonde jongen aan. Samen beklommen ze de trappen richting de vierde etage en de kamer van Kit. De watermagiërs etage had altijd de muffe geur van wierook waar hij maar niet aan kon wennen en hij vroeg zich af hoe zijn broer er 24/7 mee kon dealen, maar drukte die vraag alweer aan de kant tegen de tijd dat hij de deur van Kits kamer opengooide. ”Hey,” groette hij hem met een glimlach, terwijl Yana naar binnenstroomde en op Nica afstoof. De glimlach was echter alweer snel van zijn gezicht gegleden toen de frons op het gezicht van Kit hem opviel. De brief - sorry, briefje - viel hem meteen daarna op. ”Wat staat erin?” vroeg hij doelend op het stukje perkament, terwijl hij naar zijn tweelingbroer toeliep. Een onheilspellend gevoel vestigde zich in zijn onderbuik.