Kit grijnsde. ‘Laat ik er dan maar voor zorgen dat ik je langer dan tien jaar te vriend houdt.’ Yagami haalde simpel haar schouders op. ‘Dat is niet eens zo moeilijk. Geen probleem als je maar eens per half jaar op komt dagen. Ik doe niet zo lastig over dat soort dingen. Of je kan me gaan ontlopen. Dat kost nog minder energie.’ Ze sloeg haar armen over elkaar en liet een overdreven pruillip zien. ‘Alhoewel ik met het laatste niet zo blij zou zijn.’ Ten eerste was het nooit leuk om contacten op zo’n nare manier te verliezen en ten tweede was zij de enige die het privilege had om andere personen te ontwijken.

‘Dus als ik het nooit had gezegd, was er niks aan de hand geweest?’ Hij knikte even. ‘Klinkt logisch…’ Ze maakte een vaag gebaar, wat in feite niets betekende. Soms voelt het gewoon onnatuurlijk aan om stil te staan, als ze in gesprek is en gooit ze er om die reden een paar hand- en armgebaren er achteraan gooien. ‘Jep, ik kan namelijk geen gedachten lezen, hoop ook dat ik dat nooit zal kunnen. Nou ja, ik zou ik zo’n vaardigheid niet weigeren, als het een aan- en uitknopje had.’ Ze liet wat ruimte tussen haar opmerking en vraag om hem de kans te geven iets terug te zeggen.
‘Wat voor superkracht zou jij uit willen testen voor een dag? Oh, en je mag geen magiesoort noemen. Het moet echt een niet bestaande kracht zijn.’ Haar enthousiasme moedigde hem aan een uitgebreid verhaal daarover te vertellen.
‘Is dat niet een erg lange titel?’ Haar glimlach werd nog breder. Nooit gedacht dat dat mogelijk was: zo breed glimlachen dat je gezicht pijn doet. ‘Creativiteit geeft niet om het aantal letters.’ Ze dacht daar een poosje over na, zuchtte en gaf hem uiteindelijk gelijk. ‘Misschien is het waar. Ik denk dat ze het zouden afkorten naar…’ Die titel was zo lang dat ze de afkorting niet eens kon verzinnen. Dat maakte het nog duidelijker dat hij het bij het rechte eind had. ‘…iets korters in ieder geval.’
‘Als iemand aan je twijfelt kan je ze altijd vragen waarom je zoiets zou verzinnen. Ik neem aan dat niemand zit te wachten op problemen. En misschien klinkt het niet echt heel geloofwaardig als je zegt dat je je niet alles meer herinnert, maar ook dat zal niemand ooit zomaar zeggen. Of de meeste mensen niet.’ Ze liet haar vingers over de binnenkant van haar arm heengaan. Het was helemaal glad op haar eczeemplekken na. Geen enkel bewijs van die avond te bekennen: geen korstjes, schrammen of ook maar iets wat als een verwonding door kon gaan. ‘Ja en dan zegt hij zeker dat ik wat er gebeurd was, verdrongen heb, omdat ik te erge dingen aangericht heb.’ Ze wist nu al dat op een leerkracht afstappen voor problemen zou zorgen.
‘Dit gaat niet alleen niet om een vriend, wel? En zo te horen klinkt hij niet echt als iemand die je mag.’ Ze keek hem vluchtig aan om te bepalen wat ze hem wel kon vertellen en welke delen van het verhaal ze beter achterhouden kon. Zijn haatgevoelens aanwakkeren, was nooit haar doel geweest. Helaas wachtte zij daarom net iets te lang met reageren, waardoor ze twijfelachtig klonk. ‘Nee, voor zover ik het weet, gaf hij gemixte signalen af en was er iets niet helemaal normaal aan hem. Ik weet alleen niet wat… Die andere jongen, die mij heeft geprobeerd te helpen daarvoor, was wel oké. Misschien iets te goedgelovig.’ Een miniscuul lachje verliet haar mond. Achter gezien kon ze om hem nog best wel lachen. ‘Ehm… door stom toeval kwamen wij erachter dat wij naamgenoten waren. Ik kan het alleen nog steeds niet geloven en hij vermoedelijk ook niet. Ik bedoel hij is een jongen.’ En zij was beslist geen jongen.
‘Weet je heel zeker dat het gaat?’ Ze knikte heftig, alsof dat haar aannemelijker maakte. ‘Ja, publieke vernedering doet fysiek minder pijn dan een val van de trap.’ Voor haar gevoel keek hij haar iets te lang aan. Vooral die stilte erbij deed het voor haar. ‘Hmm, wat is er?’ Haar neutrale houding liet de zenuwen in haar niet doorschemeren. Maar stiekem vond zij zijn zwijgende, scherpe kant veel enger dan het beeld van een woedende Kit.
Ze zag vanuit haar ooghoeken dat iemand haar naderde. Haar lichaam stond nog steeds op de automatische piloot. ‘Iedereen valt wel eens.’ Kit, dat kon ze gewoon aan de stem horen. ‘Een perfecte avond is het niet te noemen,wel?’ Tergend langzaam kwam zij weer tot leven. Ze was geacht om hem een antwoord te geven. Nauwgezet koos zij haar woorden uit. Het moest casual klinken en hem toch gerust kunnen stellen. ‘Perfecte avonden bestaan niet bij mij. Nu en dan ga ik te laat mijn bed in, omdat mijn kamergenoten nog druk in het weer zijn. Andere keren moet ik gehaast nog dingen die ik stiekem uitgesteld hebt, afmaken. En soms kan ik simpelweg niet in slaap komen. De avonden die het meest dichtbij de perfecte komen, zijn de avonden waarop ik binnen ben met mensen die mij aan het lachen maken. En vooral als het geluid van de tikkende regen hoor, ben ik zielsgelukkig.’ Ze deed haar best op haar semitwinkelende ogen, die zijn blik moesten vasthouden en de levendige expressie in haar stem. ‘Toevallig regent het nu buiten niet. Maar maak je geen zorgen: jij bent hier.’ Inmiddels wist zij niet eens meer tegen wie zij aan het overtuigen was; zichzelf of Kit. Wellicht beiden.
Zo lang zij zojuist aan het woord was geweest, zo ontbraken haar onverwachts de woorden. Ze moest hoe dan ook ervoor zorgen dat er geen leegte viel. Ze zou hem overtuigen. Dus zei ze het eerste wat in haar opkwam: ‘Nu ik toch al bezig ben…’ Haar hand reikte al uit naar zijn masker. Hij had het toch niet meer nodig. Misschien had ze compleet geen idee wat ze van plan was en misschien zou er later spijt van krijgen, gniffelend terugdenken aan haar stomme gedrag.

‘Dat is niet eens zo moeilijk. Geen probleem als je maar eens per half jaar op komt dagen. Ik doe niet zo lastig over dat soort dingen. Of je kan me gaan ontlopen. Dat kost nog minder energie.’ Yagami sloeg haar armen over elkaar en maakte een pruillip. ‘Alhoewel ik met het laatste niet zo blij zou zijn.’ Kit grinnikte. ‘Om te beginnen, stel je wel hele makkelijke eisen aan je vrienden. Eens per half jaar? Is dat niet erg weinig?’ Zou hij die mensen zelf dan nog wel als vrienden zien? Hij betwijfelde het eigenlijk wel. ‘Ten tweede, wees maar niet bang dat ik je ga ontlopen. Mijn broer moest er iemand voor vermoorden en zelfs toen wilde ik alles terugdraaien.’ Zijn verdriet was niet de enige reden geweest dat hij was gaan drinken. Het gemis van zijn broer had er ook een grote rol in gespeeld.
‘Ik zou eerder bang zijn dat je nu een van die vrienden tegen bent gekomen die je amper met rust willen laten.’ Zijn ogen twinkelde even plagerig, al meende hij zijn woorden wel. Hij was altijd een trouwe vriend geweest. Als je zijn hulp nodig had, liet hij alles vallen en zou hij je helpen waar hij kon. Helaas zat er ook een frustrerende kant aan; hij kon ontzettend bezorgd zijn om zijn vrienden. Wat soms tot behoorlijke irritaties leidde. Al waren zijn koppigheid en zijn op sommige momenten botte gedrag, misschien het moeilijkst om mee om te gaan.

‘Jep, ik kan namelijk geen gedachten lezen, hoop ook dat ik dat nooit zal kunnen. Nou ja, ik zou ik zo’n vaardigheid niet weigeren, als het een aan- en uitknopje had.’ Ze bleef even stil. ‘Wat voor superkracht zou jij uit willen testen voor een dag? Oh, en je mag geen magiesoort noemen. Het moet echt een niet bestaande kracht zijn.’ Kit beet op zijn lip en fronste. ‘Niet bestaand, hm..’ Hij glimlachte en knikte kort. ‘Tijd.. Ik zou denk ik iets met de tijd willen..’ Hij was zich ervan bewust dat zijn antwoord enigszins onduidelijk was, maar hij kon niet precies uitleggen wat hij bedoelde..
‘Creativiteit geeft niet om het aantal letters.’ Uiteindelijk zuchtte ze, na een poosje stil te zijn geweest. ‘Misschien is het waar. Ik denk dat ze het zouden afkorten naar…’ Weer was ze even stil en een grijns verscheen rond zijn lippen. ‘…iets korters in ieder geval.’ Hij grinnikte zacht. ‘Het zou ook wel een iets originelere titel mogen hebben, denk je niet? Iets met meer poëzie erin.’
‘Ja en dan zegt hij zeker dat ik wat er gebeurd was, verdrongen heb, omdat ik te erge dingen aangericht heb.’ Kit knikte even. Een paar jaar geleden had hij haar gezegd meer vertrouwen te hebben in andere, nu gaf hij haar volledig gelijk. Sommige mensen waren niet redelijk en zou je het liefst willen afslachten. ‘Misschien heb je gelijk.’ Hij liet zijn ogen even over haar heen glijden. ‘Weet je wie het waren? De namen, bedoel ik.’
‘Dit gaat alleen niet om een vriend, wel? En zo te horen klinkt hij niet echt als iemand die je mag.’ Vroeg hij haar. Yagami duurde net iets te lang voor ze hem antwoorde, waardoor het twijfelend klonk, maar hij negeerde het. ‘Nee, voor zover ik het weet, gaf hij gemixte signalen af en was er iets niet helemaal normaal aan hem. Ik weet alleen niet wat… Die andere jongen, die mij heeft geprobeerd te helpen daarvoor, was wel oké. Misschien iets te goedgelovig.’ Ze lachte zacht. ‘Ehm… door stom toeval kwamen wij erachter dat wij naamgenoten waren. Ik kan het alleen nog steeds niet geloven en hij vermoedelijk ook niet. Ik bedoel hij is een jongen.’ Kit lachte even. ‘Zoiets heet een uniseks naam. Daar zijn er meer van.’ Terwijl hij sprak grijnsde hij breed. Hij moest denken aan de eerste keer dat hij ervan gehoord had. Het was misschien maar goed dat hij zijn eigen gezicht op dat moment niet gezien had.
‘Hmm, wat is er?’ Vroeg ze hem, toen hij haar zwijgend aan bleef kijken. Hij wachtte nog even met antwoordde, voor hij kalm zei: ‘Je weet dat ik het niet alleen heb over fysieke pijn.’ Het was alles wat hij zei op haar vraag. Het zou genoeg moeten zijn om zijn zwijgen te verklaren en tegelijkertijd net te weinig om tevreden mee te zijn.
Toen ze weg liep, kon hij niks anders dan haar na kijken. Hij was nooit goed in het bedenken van woorden die andere geruststelde. Vreemd genoeg lukte hem dat het beste als hij het onbewust deed. ‘Iedereen valt wel eens.’ Zei hij in een enigszins waardeloze poging haar gerust te stellen. ‘Een perfecte avond is het niet te noemen, wel?’ Nog steeds schoten er allerlei dingen door zijn hoofd die hij zou kunnen gebruiken, maar stuk voor stuk keurde hij ze af.
‘Perfecte avonden bestaan niet bij mij. Nu en dan ga ik te laat mijn bed in, omdat mijn kamergenoten nog druk in het weer zijn. Andere keren moet ik gehaast nog dingen die ik stiekem uitgesteld hebt, afmaken. En soms kan ik simpelweg niet in slaap komen. De avonden die het meest dichtbij de perfecte komen, zijn de avonden waarop ik binnen ben met mensen die mij aan het lachen maken. En vooral als het geluid van de tikkende regen hoor, ben ik zielsgelukkig.’ Hij keek haar met een zwak glimlachje aan. ‘Toevallig regent het nu buiten niet. Maar maak je geen zorgen: jij bent hier.’ Hij knikte even. ‘Je ziet het fout. Er zijn perfecte avonden, die zijn alleen voor iedereen anders. Een perfecte avond voor mij zou zijn om op mijn kamer te zitten met een klein lichtje aan, een boek in mijn handen, Nica naast me zeurend over alles wat ze maar kan bedenken en de kalmte van de tikkende regen, die de woorden van mijn kamergenoot smoort. Die avond van jou, die bijna perfecte avond, is misschien niet bijna perfect, maar perfect.’ Zijn stem klonk rustig en zijn ogen twinkelde bij zijn woorden, alsof hij heel even terug trok in dat perfecte wereldje, dat perfecte wereldje waar de avonden avond na avond perfect waren.
‘Nu ik toch al bezig ben…’ Ze reikte naar zijn masker. Hij bleef rustig staan en keek haar recht aan. Ze mocht doen met het ding wat ze wilde, tenzij ze van plan was het ding te slopen, in dat geval kon ze nog wel eens een flinke woede bui creëren. Heel even schoot het door zijn hoofd om haar erop te wijzen er voorzichtig mee te zijn, maar hij deed het niet, ging ervan uit dat ze zelf slim genoeg was om te beseffen dat het masker niet bedoelt was om kapot te maken. Ze was immers geen klein kind meer.
Hij glimlachte zwakjes en vroeg zacht: ‘Wat ben je van plan?’ Hij wist niet zeker of ze zich nou beter voelde of niet, hij zou het haar ook niet vragen. Voor hetzelfde geld pakte die simpele vraag verkeerd uit en kon hij weer opnieuw beginnen. Het beste in zijn ogen was om nu te zorgen dat ze zich beter zou voelen, de val misschien zelfs even zou vergeten.
Zijn ogen twinkelde even geamuseerd. Als ze hem een antwoord zou geven dat hem reden zou geven haar ervoor terug te pakken, zou hij dat doen.

‘Om te beginnen, stel je wel hele makkelijke eisen aan je vrienden. Eens per half jaar? Is dat niet erg weinig?’ Ze haalde haar schouders op. ‘Dat is het minimum. Ik heb het sommige periodes best wel druk, dus ik begrijp het, als het anderen ook eens overkomt. De meeste zie ik wel vaker, hoor. Bovendien heb ik nooit gezegd hoe lang zo’n meeting is. Misschien heb ik het wel over een hele nachten wakker blijven.’ De nachten die zij opbleef, leken altijd langer te duren dan de dagdelen waarop de zon wel scheen. Het kon ook komen doordat ze midden in de nacht echt moest worstelen om haar ogen open te houden. ‘Ten tweede, wees maar niet bang dat ik je ga ontlopen. Mijn broer moest er iemand voor vermoorden en zelfs toen wilde ik alles terugdraaien.’ Daarop wist ze niets terug te zeggen. Het enige wat ze kon bedenken was een banale citaat, die zeker niet zou helpen. In plaats daarvan zond ze hem een dankbare glimlach.
‘Ik zou eerder bang zijn dat je nu een van die vrienden tegen bent gekomen die je amper met rust willen laten.’ Zijn ogen gaven de indruk dat hij het slechts plagend bedoelde. Hij kreeg dus een gelijkwaardig antwoord terug. ‘Ik heb niet zo veel ervaring met jullie soort. Maar wat ben ik blij dat jij de plaatsen waar ik mijn tijd het meest doorbreng niet weet. Goed dat je me net gewaarschuwd hebt, want nu ga ik ze mooi niet aan jou vertellen.’ Het lijstje was in feite bar kort. Haar kamer stond natuurlijk op nummer 1, gevolgd door de bibliotheek, de klaslokalen en de winkels in Oak’s Field. Qua natuurgebied had zij geen favoriet: ze vond het leuk om van alles een beetje te verkennen. Zo kon zij ook niet verveeld raken.

‘Niet bestaand, hm…’ Ze wierp hem een aanmoedigde glimlach, terwijl ze de nieuwsgierigheid probeerde te verbergen. ‘Tijd…Ik zou denk ik iets met tijd willen…’ Lang hoefde zij niet over zijn raadselachtige woorden te peinzen. Ze had meer dan genoeg dingen erover gehoord, gelezen en de verbeeldingskracht ontbrak haar ook niet. ‘Tijd. Bedoel je zoiets als de tijd terugdraaien, stop kunnen zetten of iets meer in de richting van jezelf voor eeuwig laten leven? Of zelfs het vermogen om een parallelle wereld te creëren?’ Te veel andere ideeën borrelden in haar op, zoveel dat ze hem er gemakkelijk mee kan vervelen. Totdat de herinnering van een van zijn uitspraken door haar heen schoot. Ongewild was ze veel harder gaan praten, zeg gerust half schreeuwen. ‘Wacht, je wilt op tijd kunnen komen! Dat is het!’ Geschrokken van haar eigen geluid liet ze haar stemvolume weer zakken tot een redelijk niveau.
‘Het zou ook wel een iets originelere titel mogen hebben, denk je niet? Iets met meer poëzie erin.’ Een lichte frons van afschuw sierde haar voorhoofd, hoewel diezelfde walging niet in haar stem te vinden was.  ‘Verzin jij maar wat. Ik heb om eerlijk te zijn niet zoveel met poëzie.’ Het enige aspect van literatuur en boeken wat zij minder leuk vond. Ze had te veel slechte ervaringen ermee gehad. Hoe vaak ze wel niet een gedicht of iets in die richting heeft moeten schrijven voor een ander. Dat nagenoeg altijd mislukte. Ze had het erop gehouden dat het niet voor haar bestemd was, net zoals flexibele sporten.
‘Misschien heb je gelijk. Weet je wie het waren? De namen, bedoel ik.’ Instinctief sloot zij haar ogen. ‘Ja…’ Meer dan een vaag woordje kon zij niet eruit persen. De drang om er opnieuw aan te denken was bijna niet te weerstaan. Ze deed haar ogen open toen ze hem hoorde spreken
‘Zoiets heet een uniseks naam. Daar zijn er meer van.’ Een sprankje verontwaardiging gleed over haar expressie heen. Zo ontwetend was zij niet. ‘Dat wist ik nog net wel. Er bestaat zoiets als algemene kennis. Ik had alleen nooit gedacht dat überhaupt iemand met mij die naam deelde. Het is een… unieke naam: mensen weten nooit hoe je het uit moet spreken. En laten wij maar niet hebben over het spellen ervan.’ Ze stopte met praten en dacht voor een moment na. Het voelde alsof ze iets vergeten was.
Haar gezicht lichtte op toen ze eindelijk wist wat ze vergeten was. ‘Oh en over de namen… Zoals ik al had gezegd hete die ene Yagami, maar hij werd ook Light genoemd. Ik weet dus niet of het zijn eerste, tweede naam of iets anders is. En die andere heette Dominic.’ Haar lippen vormden een twijfelachtige rondje. Ze wist niet of het wel zo verstandig was om hun namen hardop uit te spreken. ‘Vertel dit alsjeblieft aan niemand. Ik wil gewoon geen problemen veroorzaken,’ plakte zij er haastig achteraan, terwijl ze wantrouwig de mensen rondom hen in het oog hield. Je wist maar nooit wie aan het meeluisteren was.
En daar was die enge stilte weer. Ze wist niet ze moest verwachten, maar ze had zeker niet op het volgende gerekend: ‘Je weet dat ik het niet alleen heb over fysieke pijn.’ Misschien was het slimmer geweest om het domme meisje te spelen, maar ze kon het niet laten om haar gedachtes uit te spreken. ‘Het is allebei even erg. Ik denk niet dat je kan beweren dat mentale pijn erger is.’  
‘Je ziet het fout. Er zijn perfecte avonden, die zijn alleen voor iedereen anders. Een perfecte avond voor mij zou zijn om op mijn kamer te zitten met een klein lichtje aan, een boek in mijn handen, Nica naast me zeurend over alles wat ze maar kan bedenken en de kalmte van de tikkende regen, die de woorden van mijn kamergenoot smoort. Die avond van jou, die bijna perfecte avond, is misschien niet bijna perfect, maar perfect.’ Ze keek geamuseerd toe hoe hij helemaal opging in zijn eigen woorden. Onbewust vroeg zij zich af of zij er ook wel eens zo eruitzag. Een brede, dromerige glimlach indiceerde haar gedachten. ‘Nu we het toch over Nica hebben… Hoe zou het met haar gaan? Ik weet zeker dat ze jou nu mist.’ Eigenlijk had ze iets over zijn gezichtsuitdrukking van net willen zeggen, had het op tijd in kunnen slikken. Het zou namelijk een beetje eng over zijn gekomen.
Toen ze merkte dat hij er geen bezwaren tegen maakte, pakte zij zijn masker vast. Ze hield het tegen de dichtst bijzijnde lichtbron aan en bewonderde het even. Het was werkelijk door een ambitieus iemand gemaakt. Haar vingertoppen gleden over het oppervlakte heen.
Zijn zachte stem bracht haar uit de trance. ‘Wat ben je van plan?’ Ze was zich plots ervan bewust dat zij het masker nog steeds doelloos in haar handen had. ‘Ik heb zelf ook geen idee,’ zei ze naar waarheid. Haar vingers leken al een plan te hebben en begonnen uit zichzelf het meest logische te doen: het masker opzetten. Na het eerste opstakel, haar opstandige lokken, getrotseerd te hebben, moesten zij dat ding nog eens vastgebonden zien te krijgen. Minuten leken voorbij te gaan, voor ze het masker eindelijk ophad.
Yagami tilde haar hoofd ietsje op, zodat hij er beter zicht op had. ‘Wat vind je ervan? Staat het mij geweldig of staat het mij fantastisch?’ De subtiele sarcastische klank in haar stem was niet te negeren. Met haar vingers raakte zij het masker opnieuw aan. Het voelde best wel apart aan om met een deels bedekt gezicht rond te lopen. Maar aan de andere kant ook veilig. Alsof ze zich in anonimiteit waande.

‘Dat is het minimum. Ik heb het sommige periodes best wel druk, dus ik begrijp het, als het anderen ook eens overkomt. De meeste zie ik wel vaker, hoor. Bovendien heb ik nooit gezegd hoe lang zo’n meeting is. Misschien heb ik het wel over een hele nachten wakker blijven.’ Hij grinnikte en knikte. ‘Misschien.. Wie weet.’ Zijn stem klonk geamuseerd. Ze had het hem inderdaad niet gezegd en daarom maakte de woorden het nu tot zo’n perfect antwoord.
‘Ten tweede, wees maar niet bang dat ik je ga ontlopen. Mijn broer moest er iemand voor vermoorden en zelfs toen wilde ik alles terugdraaien.’ Ze schonk hem een dankbare glimlach.
‘Ik heb niet zo veel ervaring met jullie soort. Maar wat ben ik blij dat jij de plaatsen waar ik mijn tijd het meest doorbreng niet weet. Goed dat je me net gewaarschuwd hebt, want nu ga ik ze mooi niet aan jou vertellen.’ Zijn ogen twinkelde even geamuseerd en zijn lippen trokken zich op in een grijns. ‘Je kent mijn soort inderdaad heel slecht. Je hoeft het niet te vertellen, als ik het wil weten kom ik er wel achter.’ Het was plagend bedoelt, maar hij meende het wel. Als hij echt wilde weten waar ze vaak heen ging, kon hij er wel achter komen. Misschien niet snel, maar het zou niet onmogelijk zijn.

‘Tijd. Bedoel je zoiets als de tijd terugdraaien, stop kunnen zetten of iets meer in de richting van jezelf voor eeuwig laten leven? Of zelfs het vermogen om een parallelle wereld te creëren?’ Hij luisterde naar haar woorden en dacht na over zijn antwoord. ‘Wacht, je wilt op tijd kunnen komen! Dat is het!’ Kit keek op en schoot in de lach. Het duurde even voordat hij weer dusdanig uitgelachen was dat hij kon praten. ‘Ik ben bang dat zelfs dat me niet zou redden van te laat komen. Het is een soort vloek.’ Hij grinnikte nog een beetje na. ‘Maar je eerste twee gokjes waren juist. De tijd terugdraaien en stoppen.’
Een lichte frons van afschuw verscheen op haar gezicht. ‘Verzin jij maar wat. Ik heb om eerlijk te zijn niet zoveel met poëzie.’ Hij schudde langzaam zijn hoofd. ‘Titels zijn niet echt mijn ding.. Dus ik denk dat we het voor nu beter op jou lange titel kunnen houden.’ Hij was gewoon niet zo geweldig met titels.. Al helemaal niet als ze echt ergens over moesten gaan, ergens op moesten slaan.
‘Misschien heb je gelijk. Weet je wie het waren? De namen, bedoel ik.’ Ze sloot haar ogen, wat ervoor zorgde dat hij zijn hoofd vragend kantelde. ‘Ja…’ Meer kwam er niet uit.
‘Zoiets heet een uniseks naam. Daar zijn er meer van.’ Haar ogen gingen open en een verontwaardigde blik gleed over haar gezicht. ‘Dat wist ik nog net wel. Er bestaat zoiets als algemene kennis. Ik had alleen nooit gedacht dat überhaupt iemand met mij die naam deelde. Het is een… unieke naam: mensen weten nooit hoe je het uit moet spreken. En laten wij maar niet hebben over het spellen ervan.’ Hij grijnsde even. ‘Je hoeft je niet te verdedigen.’ Hij boog zijn hoofd iets. ‘Het kan nooit erger zijn dan mijn reactie toen ik hoorde dat die namen bestonden.’ Zijn moeder had hem er ruim twee jaar aan herinnerd dat zijn reactie grandioos geweest was. Hij was hoe dan ook blij dat hij zijn eigen gezicht op dat moment niet gezien had.
‘Oh en over de namen… Zoals ik al had gezegd hete die ene Yagami, maar hij werd ook Light genoemd. Ik weet dus niet of het zijn eerste, tweede naam of iets anders is. En die andere heette Dominic.’ Haar mond vormde een twijfelachtig rondje. Hij knikte even een beetje afwezig. ‘Vertel dit alsjeblieft aan niemand. Ik wil gewoon geen problemen veroorzaken,’ Hij keek op en glimlachte geruststellend. ‘Ik zou niemand kunnen bedenken die die namen zou moeten horen.’ En toch sloeg hij de namen op. Er zouden vast meer mensen hier rond lopen met dezelfde naam, maar misschien zouden de namen later nog van pas komen. Al hoopte hij dat hij geen van beide ooit tegen kwam.
‘Het is allebei even erg. Ik denk niet dat je kan beweren dat mentale pijn erger is.’ Hij schudde langzaam zijn hoofd. ‘Dat zei ik niet. Toen ik je vroeg of het ging, antwoorde je ja, maar je antwoord ging alleen over de fysieke pijn, Yagami.’ Zijn stem was beangstigend rustig.
‘Je ziet het fout. Er zijn perfecte avonden, die zijn alleen voor iedereen anders. Een perfecte avond voor mij zou zijn om op mijn kamer te zitten met een klein lichtje aan, een boek in mijn handen, Nica naast me zeurend over alles wat ze maar kan bedenken en de kalmte van de tikkende regen, die de woorden van mijn kamergenoot smoort. Die avond van jou, die bijna perfecte avond, is misschien niet bijna perfect, maar perfect.’ Zijn ogen twinkelde bij zijn woorden, alsof hij heel even op die perfect plek was, maar hij zag haar geamuseerde blik, waarop hij zichzelf dwong de gedachtes aan die perfect avond te verdringen.
‘Nu we het toch over Nica hebben… Hoe zou het met haar gaan? Ik weet zeker dat ze jou nu mist.’ Kits ogen twinkelde even en zijn mond vertrok in een geheimzinnige glimlach. ‘Zonder twijfel.’ Hij hield zijn hoofd iets schuin, terwijl zijn gezichtsuitdrukking onveranderd bleef. ‘Waarschijnlijk kom ik straks op mijn kamer en heeft ze haar etensbak en bak met water omgegooid. Als ze tenminste niet in slaap is gevallen..’ Zijn stem werd iets zachter bij zijn laatste zin, klonk bijna vertederend.
Hij liet haar haar gang gaan met het masker. Ze hield het tegen de dichtstbijzijnde lichtbron en bewonderde het. Haar vingertoppen gleden over het oppervlak. ‘Wat ben je van plan?’ Vroeg hij zacht. ‘Ik heb zelf ook geen idee,’ Hij glimlachte. Ze zette het masker op en het koste wat moeite, maar ze kreeg het uiteindelijk vastgeknoopt.
Ze hief haar hoofd. ‘Wat vind je ervan? Staat het mij geweldig of staat het mij fantastisch?’ Hij slikte even en beet op zijn lip. ‘Het past niet helemaal bij je jurk, maar het staat je beeldig.’ Zijn woorden waren de waarheid. Het masker stond haar, simpelweg niet in combinatie met haar jurk. Hij ging achter haar staan en fluisterde in haar oor: ‘Ik vraag me nu alleen af wat je roodharige vriendin nu zou zeggen.’ Met opzet gebruikte hij haar naam niet. In tegenstelling tot de tijd vergat hij namen niet snel, maar nu klonk dit dan ook honderd keer beter in zijn zin.

Op haar eigenzinnige reactie knikte Kit grinnikend. ‘Misschien… Wie weet.’ Op haar beurt vormden haar mondhoeken een raadselachtige glimlach. ‘De ochtend daarna word ik wel altijd vroeg wakker met hoofdpijn.’ Het was meer naar zichzelf gericht dan naar hem.
Hij grijnsde met twinkelende ogen. ‘Je kent mijn soort inderdaad heel slecht. Je hoeft niet te vertellen, als ik het wil weten, kom ik er wel achter.’ Zonder na te denken, vroeg zij op een provocerende manier: ‘Moet ik nu bang worden?’ Haar wenkbrauwen werden quasi hooghartig omhoog getrokken. Ergens tussen de woorden door was het in een uitdaging veranderd. Wat nooit haar bedoeling was geweest. Maar misschien was het niet eens zo slecht om hem uit te testen…

Haar oren werden gevuld met zijn vrolijke gelach en zorgde voor een kleine glimlach op haar gezicht. ‘Ik ben bang dat zelfs dat me niet zou redden van te laat komen. Het is een soort vloek. Maar je eerste twee gokjes waren juist. De tijd terugdraaien en stoppen.’ Ze wilde de prettige stemming echt niet bederven, kon het desondanks niet laten. ‘Is de reden wat ik denk dat het is?’ Instinctief bewoog zij zich naar hem toe, maar raakte hem niet aan.
Ze keek hem vragend aan. ‘Titels zijn niet echt mijn ding… Dus ik denk dat we het voor beter op jou lange titel kunnen houden.’ In enthousiasme klapte zij haar handen tegen elkaar aan. ‘Als jij het verhaal verzint. De laatste tijd kan ik alleen maar clichés bedenken.’ Niets betekende jongen wordt de held van de oorlog. Of meisje dat verschrikkelijk slecht is met magie, wordt Legendary magican. Juist ja… Dagdromen was een heel ander verhaal dan daadwerkelijk boeken schrijven.
‘Je hoeft je niet te verdedigen.’ Hij boog zijn hoofd iets. ‘Het kan nooit erger zijn dan mijn reactie toen ik hoorde dat die namen bestonden.’ Ze gniffelde in zichzelf. ‘Vertel. Nu je mijn aandacht toch al heb weten te trekken.’ Haar interesse wist van haar houding tot haar manier van praten te beïnvloeden. Ze kon het domweg niet tegenhouden.
‘Ik zou niemand kunnen bedenken die die namen zou moeten horen.’ De gedachte dat hij het misschien per ongeluk eruit kon laten floepen, duwde zij snel weg. Als ze hem niet eens kon vertrouwen met twee namen was haar hoop in de medemens wel erg ver te zoeken. Om haar argwaan te compenseren, wierp zij hem een warme glimlach.
‘Dat zei ik niet. Toen ik je vroeg of het ging, antwoordde je ja, maar je antwoord ging alleen over de fysieke pijn, Yagami.’ Ze kauwde op de binnenkant van haar wang, overwoog met aandacht wat ze zeggen zou. Ze wilde wel hem wel bepaalde dingen over zichzelf vertellen, want ze was het hem wel een beetje verschuldigd. Vooral door die ene middag. Daarentegen was ze hem ook helemaal niets schuldig. Ze had hem niet gedwongen, noch gesmeekt om zijn verhaal uit te kramen. Ze wist het even niet meer. ‘Ik weet niet of je het opgemerkt hebt’, begon zij terughoudend, ‘maar ik ben het niet zo gewend om over dat soort dingen te praten.’ Het was veel te weinig om hem tevreden mee te stellen en dat wist ze. Ze dwong zichzelf daarom om verder te blijven praten. Ook al was het eerste wat er in haar opkwam, niet de beste optie. Haar ogen vestigden zich op een punt net boven zijn schouder. Ze wilde zijn blik gevuld met medelijden, minachting of welke emotie dan ook niet zien. ‘Ik heb een tijdje mensen helemaal afgewezen. Het was verschrikkelijk. Achteraf gezien bleef ik ze wegduwen, terwijl ik ze juist dichterbij wilde hebben. Ik heb dingen gedaan die ik wil vergeten. Zoa-’ Halverwege het woord veil ze stil, schudde ze haar hoofd. Nee, ze wilde en kon het niet uit haar mond krijgen. Ze wist niet eens hoe hij het opnemen zou. Wie weet zou ze met haar stomme kop weer een vriendschap ermee verpesten.
‘Zonder twijfel.’ Ze hield zijn gezichtsuitdrukking nauwgezet in de gaten. ‘Waarschijnlijk kom ik straks op mijn kamer en heeft ze haar etensbak en bak met water omgegooid. Als ze tenminste niet in slaap is gevallen…’ Hij was schattig, als hij zo liefkozend over Nica sprak. Niet dat ze dat ooit openlijk toe zou geven. In plaats daarvan ging ze verder over Nica. ‘Ze klinkt als een klein, schattig kindje.’
Bij zijn aarzelende bewegingen keek zij hem aan. ‘Het past niet helemaal bij je jurk, maar het staat je beeldig.’ Haar blik gleed over haar rode jurk heen. Rood en blauw was inderdaad niet de meest flatteuze kleurencombinatie. ‘Je hebt gelijk.’ Toch deed zij het masker niet af. Het zou idioot zijn om iets waaraan ze lang genoeg geprutst had, nu al ongedaan te maken. Onverwachts doemde hij vanuit het niets achter haar op en fluisterde in haar oor: ‘Ik vraag me nu alleen af wat je roodharig vriendin nu zou zeggen.’ De schrik liet haar hart voor een moment haperen. Daarna besloot het juist om twee keer zo snel als normaal te gaan kloppen. Ze draaide haar hoofd een kwartslag de drang om hem weg te duwen negerend. ‘I-Ik heb geen idee.’ Haar hoofd nog duizelig van de spanning stond er niet naar om helder na te denken. Daarom speelde ze zijn vraag terug. Haar stem wankel als het was, zei meer over haar stemming dan ze wilde. ‘Wat d-denk jij?’ De twee extra secondes, die de drie, makkelijke woorden haar gaven, waren precies genoeg voor haar om zich weer vermannen. Haar ogen klonken zich vast aan de zijne. Het voelde heel intiem aan, terwijl ze het niet eens over iets over iets persoonlijks hadden.

‘De ochtend daarna word ik wel altijd vroeg wakker met hoofdpijn.’ Hij trok zijn wenkbrauwen op toen er iets door zijn hoofd schoot en een grijns sierde zijn lippen toen hij zei: ‘Wat spook je in die nachten uit?’ Hij was er bijna van overtuigd dat haar antwoord hem niet veel verder zou helpen.
‘Moet ik nu bang worden?’ Vroeg ze hem op zijn woorden. Hij knikte. ‘Hoeft niet, als je me maar niet boos maakt.’ Hij hield zijn hoofd plagend schuin. ‘Het zou dwaas zijn om iemand te onderschatten, zeer dwaas.’ Als hij boos was, maar dan ook echt boos, kon hij ver gaan. Heel erg ver. Te ver misschien zelfs.

‘Ik ben bang dat zelfs dat me niet zou redden van te laat komen. Het is een soort vloek. Maar je eerste twee gokjes waren juist. De tijd terugdraaien en stoppen.’ Sprak hij, nadat hij eindelijk bijgekomen was van het lachen. ‘Is de reden wat ik denk dat het is?’ Ze kwam naar hem toe. Kit keek haar kalm aan en schudde langzaam zijn hoofd. ‘Nee.’ Het kwam er rustig uit. Het kleine woordje verbaasde hem zelf een beetje. Het zou een enorm logische reden zijn, maar dat was niet de reden. ‘Ik zou willen dat het niet gebeurd was, dat ik niet zo dom was geweest, maar als het niet gebeurd was, was ik niet geweest wie ik nu ben.’ Hij had het zichzelf altijd kwalijk genomen en zou dat ook altijd blijven doen.
‘Als jij het verhaal verzint. De laatste tijd kan ik alleen maar clichés bedenken.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, in dat geval verzinnen we het samen.’ Zijn ogen twinkelde uitdagend.
‘Je hoeft je niet te verdedigen.’ Hij boog zijn hoofd iets. ‘Het kan nooit erger zijn dan mijn reactie toen ik hoorde dat die namen bestonden.’ Hij zou willen dat hij de reactie van zijn broer had gezien.. In dat geval had hij zichzelf misschien iets minder uitgelachen.
‘Vertel. Nu je mijn aandacht toch al heb weten te trekken.’ Hij grinnikte zacht. ‘Ik moet behoorlijk verbaasd hebben gekeken, want mijn moeder heeft me er behoorlijk lang aan herinnerd. Ik vond het simpelweg niet logisch. Een naam die je aan een jongen en een meisje kan geven..’ Nu klonk het minder onlogisch, maar toen had het absoluut niet logisch geklonken.
‘Ik weet niet of je het opgemerkt hebt’ Begon ze terughoudend. ‘maar ik ben het niet zo gewend om over dat soort dingen te praten.’ Hij had door dat ze hem niet recht aankeek, maar hij zei er niks van. Zijn gezicht bleef kalm. ‘Ik heb een tijdje mensen helemaal afgewezen. Het was verschrikkelijk. Achteraf gezien bleef ik ze wegduwen, terwijl ik ze juist dichterbij wilde hebben. Ik heb dingen gedaan die ik wil vergeten. Zoa-’ Ze viel stil en schudde haar hoofd. Kits gezicht toonde geen sprankje emotie, enkel zijn ogen glinsterde geruststellend. ‘Hé, je hebt het tegen iemand die niet eens weet of hij iemand van het leven heeft beroofd of niet.’ Zijn mondhoeken gleden omhoog. Hij wist dat ze niet zonder reden stil gevallen was. En wat de reden ook was, het maakte hem weinig uit. Het verleden was het verleden. Hij had zelf ook enorm domme dingen gedaan en juist die dingen hadden hem gevormd tot wat hij nu was en hij was er blij mee. Hij kende haar misschien nog niet heel erg lang, maar ze was geen monster.
‘Ik beoordeel niemand op diens verleden. Het is jouw keuze of je het verteld of niet, maar als je het me wilt vertellen, zal ik je niet anders gaan zien.’ Als je erover nadacht, was dat makkelijk gezegd, maar hij meende elk woord. Als hij haar anders zou gaan behandelen, moest ze echt heel ver zijn gegaan en die kans was hoe dan ook klein. Hij was mensen tegen gekomen in zijn leven die vreselijke dingen gedaan hadden in het verleden en ook hen was hij niet anders gaan behandelen. De enige die dat voor elkaar gekregen hadden, waren de jongens die Leylya van het leven beroofd hadden.
‘Zonder twijfel.’ Hij hield zijn hoofd iets schuin, terwijl zijn gezichtsuitdrukking onveranderd bleef. ‘Waarschijnlijk kom ik straks op mijn kamer en heeft ze haar etensbak en bak met water omgegooid. Als ze tenminste niet in slaap is gevallen..’ Zijn stem klonk zacht. ‘Ze klinkt als een klein, schattig kindje.’ Hij keek op en zijn ogen twinkelde even. ‘Dat is ze ook.’ Zijn glimlach toonde aan hoeveel hij om het dier gaf. Hij had werkelijk geen idee wat hij zonder het zwarte geitje zou moeten. ‘De eerste keer dat ik haar zag, was ze niet groter dan mijn onderarm en was ze ook echt een klein, schattig kindje.’ In de tijd dat hij gedronken had, was hij een man tegen gekomen, die hem erop gewezen had dat hij ontzettend verkeerd bezig was. Na een hele preek, had hij hem verteld dat een van zijn geiten drachtig was. De afspraak die ze hadden gemaakt, had een hele hoop goed gemaakt voor Kit. Als hij binnen een maand minder was gaan drinken, kon hij een van de jonge geitjes hebben. Hij had het de man nooit verteld, maar hij was de man dankbaar. Hij wilde niet eens weten wat er was gebeurd als die man hem niet had laten inzien dat hij niks goedmaakte met drinken.
‘En nog steeds, is het een klein, schattig kindje. Ze kan alleen soms wat geïrriteerd zijn.’ En dan kwam hij terug op de littekens op zijn borst. Hoe makkelijk hij haar vroeger opgetild had, ging dat niet meer sinds haar horentjes waren gaan groeien.
‘Het past niet helemaal bij je jurk, maar het staat je beeldig.’ Sprak hij na even nagedacht te hebben over zijn antwoord. Yagami’s blik gleed over haar jurk heen. ‘Je hebt gelijk.’ Hij glimlachte. Hij ging achter haar staan en fluisterde in haar oor: ‘Ik vraag me nu alleen af wat je roodharig vriendin nu zou zeggen.’ Ze draaide haar hoofd een kwartslag. ‘I-Ik heb geen idee.’ Hij glimlachte zwakjes. ‘Wat d-denk jij?’ Haar stem maakte duidelijk hoe ze zich voelde en precies dat maakte de glimlach groter. ‘Als ik dat zou weten, had ik het niet gevraagd.’ Hij pakte de linten van het masker vast en trok hem iets strakker aan, zodat het ding niet af kon vallen. Zijn ogen stonden kalm toen hij haar weer aankeek, alsof hij op dat moment de rust zelve was. ‘Jij kent haar het beste.’ Hij zei niks over haar gestotter, dat was in zijn ogen niet nodig.

Ze trok zich niets aan van zijn expressie. ‘Wat spook je in die nachten uit?’ Door die vraag moest zij even glimlachen. Het waren een van haar favoriete momenten. Ze waren niet spannend of spectaculair. Maar ze genoot simpelweg van de stilte van de nacht. ‘Als ik ergens een laptop vandaan heb kunnen halen, ben ik ruim heel de nacht door dat ding bezeten. Sommigen zeggen dat technologie slechts is, maar je kan er eigenlijk best wel veel interessante dingen vinden op dat internet.’ Kritische teksten over populaire personen, communities gevuld met inspirerende figuren, oogverblindende kunstwerken enzovoort. ‘Als het een keer niet het geval is, houd ik me bezig met wat ik altijd doe. Een dag heeft veel te weinig uren naar mijn idee.’ Zo had zij zich wel eens afgevraagd wat er zou gebeuren, als ze geen nachtrust meer nodig zou hebben. Aan de ene kant leek het haar heerlijk om opeens ruim acht uur extra te hebben. Anderzijds zou het ook irritant zijn om nooit meer te kunnen stoppen met denken.

‘Hoeft niet, als je me maar niet boos maakt.’ Geïntegreerd door zijn uitspraak keek zij hem aan. ‘Het zou dwaas zijn om iemand te onderschatten, zeer dwaas.’ Ze kon niets anders dan heftig knikkend daarmee instemmen. ‘Daar weet ik alles van. Maar soms werkt het juist in iemands voordeel om onderschat te worden.’ Vooral bij sportieve spelletjes had ze het vaak zien gebeuren.
‘Nee.’ Verrast sperde ze haar ogen open. Het was de enige reden waar ze zo snel op kon komen. ‘Ik zou willen dat het niet gebeurd was, dat ik niet zo dom was geweest, maar als het niet gebeurd was, was ik niet geweest wie ik nu ben.’ Ze raakte haar neus voor een fractie aan, twijfelend of hij niet loog om medelijden tegen te gaan. Maar ze herstelde zich al snel, toverde een glimlach tevoorschijn. ‘Nou ja, ik weet niet of die ene onvoldoende mij echt geholpen heeft om een betere persoon te worden. Ik had gewoon moeten leren, denk ik.’ Die onvoldoende had haar cijfer niet eens zo erg aangetast. Ze gebruikte het gewoon om van onderwerp te wisselen.
‘Nee, in dat geval verzinnen we het samen.’ Ze stak met een lach haar hand naar hem uit. Ze had werkelijk geen idee welke oorzaak hier achter lag. Snel verzon ze wat logisch klinkende woorden om haar eigen actie te verklaren. ‘Maar natuurlijk. Met plezier, Kit Condes. En deze dag zal onthouden worden als de dag waarop de twee auteurs van de wereldwijde bestseller samen begonnen te werken. ’ De brede glimlach was intussen niet meer van haar gezicht af te krijgen.
‘Ik moet behoorlijk verbaasd hebben gekeken, want mijn moeder heeft me er behoorlijk lang aan herinnerd. Ik vond het simpelweg niet logisch. Een naam die je aan een jongen en een meisje kan geven…’ Ze kon een lachje niet laten. Het was een vrolijke lach, niet een die hem bespotte. ‘Weet je wat ik wel oneerlijk vind? Dat jongens geen meisjesachtige kleding mogen dragen. Andersom is wel normaal.’ Ze wilde de meeste jongens het liefst niet in een kort rokje zien rond huppelen, maar ze was wel een voorstander van gelijkheid.
‘Hé, je hebt het tegen iemand die niet eens weet of hij iemand van het leven heeft beroofd of niet.’ Ze keek toe hoe zijn mondhoeken omlaag gingen en voelde zich zeer schuldig. Het was niet haar bedoeling geweest om hem treurig te praten.
‘Ik beoordeel niemand op diens verleden. Het is jouw keuze of je het verteld of niet, maar als je het me wilt vertellen, zal ik je niet anders gaan zien.’ Vertwijfeld beet ze op haar lip. Woorden waren nooit een garantie. Aan de andere kant had ze al te veel gezegd. Na een korte tijd stil zijn, zei zij: ‘Ik… heb mensen vaker per ongeluk gekwetst dan met opzet. Mijn lelijke emoties heb ik meer… op mijzelf gericht.’ De vraag was of hij haar cryptische woorden zou kunnen doorzien.
‘Dat is ze ook. De eerste keer dat ik haar zag, was ze niet groter dan mijn onderarm en was ze ook echt een klein, schattig kindje.’ Ze knikte ten teken dat ze naar hem luisterde. Ze had er niet zoveel aan toe te voegen.
‘En nog steeds, is het een klein, schattig kindje. Ze kan alleen soms wat geïrriteerd zijn.’ Ze grinnikte voor een tijdje en constateerde: ‘Zoals alle mensen dus.’
Ze wilde hem net zeggen dat er niets grappigs aan haar te zien was toen hij begon te praten. ‘Als ik dat zou weten, had ik het niet gevraagd.’ Gehypnotiseerd volgden haar ogen zijn bewegingen, terwijl hij de linten op haar achterhoofd iets strakker aantrok. ‘Jij kent haar het beste.’ Als je twee maanden samen rommel in je slaapzaal hebt gemaakt, wil dat nog niet meteen zeggen dat je beste vrienden met diegene bent. Maar ze kende Claire wel beter dan Kit. Dat was wel zo. ‘Je zou sowieso een hatelijk opmerking naar je hoofd krijgen. Je hebt haar nogal diep beledigd. Eum…ik denk ook dat ze mij nog meer zou proberen te vernederen met leugenachtige roddels.’ Ze liet een beschaamd lachje vallen. ‘En als ze echt in een irritante bui was, zou ze waarschijnlijk iets in de trant gezegd hebben van: ’Oh god, kijk jullie nou eens. Twijfel niet zo en doe wat jullie al heel de avond van plan zijn.’’ Ze moest zichzelf dwingen om haar blik niet af te wenden. Het waren slechts dingen die Claire gezegd zou hebben. Er was geen enkele reden waarom zij zich zo gegeneerd zou moeten voelen.

‘Als ik ergens een laptop vandaan heb kunnen halen, ben ik ruim heel de nacht door dat ding bezeten. Sommigen zeggen dat technologie slechts is, maar je kan er eigenlijk best wel veel interessante dingen vinden op dat internet. Als het een keer niet het geval is, houd ik me bezig met wat ik altijd doe. Een dag heeft veel te weinig uren naar mijn idee.’ Hij glimlachte. Haar woorden klonken bekender in zijn oren dan hij zou willen. Hij had vaak genoeg gehad, dat hij met een boek op schoot opgekeken had, omdat zijn kamergenoot niet stopte met zeuren en er toen ineens achter kwam dat het alweer bijna tijd was om op te staan. Eigenlijk bleek het al aan het feit dat hij altijd te laat was. Een dag had te weinig uren en tegelijkertijd veel te veel. ‘Ik snap wat je bedoelt. Al kan een dag soms ook veel te veel uren hebben.’

Ze knikte heftig op zijn woorden. ‘Daar weet ik alles van. Maar soms werkt het juist in iemands voordeel om onderschat te worden.’ Hij glimlachte zwakjes. ‘Voor de persoon die onderschat wordt, ja, andersom niet.’ Er waren maar weinig mensen die hem vaker dan eens kwaad kregen, meestal bleven ze daarna bij hem uit de buurt.
‘Nee.’ Haar ogen sperden zich open. ‘Ik zou willen dat het niet gebeurd was, dat ik niet zo dom was geweest, maar als het niet gebeurd was, was ik niet geweest wie ik nu ben.’ Ze raakte haar neus even aan, waarna ze een glimlach tevoorschijn toverde. ‘Nou ja, ik weet niet of die ene onvoldoende mij echt geholpen heeft om een betere persoon te worden. Ik had gewoon moeten leren, denk ik.’ Hij glimlachte dankbaar naar haar. ‘Ik ben absoluut geen beter persoon geworden, in tegendeel zelfs. Het heeft me alleen in laten zien dat ik rekening moest houden met bepaalde karaktereigenschappen.’ Hij was geen beter persoon geworden. In plaats daarvan had hij haat en wraak gevoelens gekregen.
Met een glimlach stak ze haar hand naar hem uit. Hij keek er even naar en zijn ogen twinkelde. ‘Maar natuurlijk. Met plezier, Kit Condes. En deze dag zal onthouden worden als de dag waarop de twee auteurs van de wereldwijde bestseller samen begonnen te werken. ’ Hij pakte haar hand vast. Er was iets in haar zin dat hem niet beviel. Zijn naam. Hij knikte even. ‘Er is alleen een voorwaarde.’ Hij grijnsde breed. ‘Als je mijn achternaam wilt gebruiken, gebruik je mijn hele naam.’ Hij wist dat hij haar niet zijn hele naam had verteld. Hij liet haar hand los en met een grijns maakte hij een buiging. ‘Kit Christiaan Condes, aangenaam.’ Was hij trots op zijn naam? Deels, ja. Hij was er niet blij mee dat hij altijd een herinnering van zijn vader mee moest dragen, maar ondanks dat was er geen andere manier waarop zijn naam klonk. Hij keek haar weer aan en grijnsde.
‘Weet je wat ik wel oneerlijk vind? Dat jongens geen meisjesachtige kleding mogen dragen. Andersom is wel normaal.’ Hij knikte kort. ‘Klopt, al moet ik eerlijk zijn; als ze het willen, echt willen, doen ze het wel.’ Zijn ogen twinkelde even gemeen toen hij zich herinnerde hoe hij een jurk van zijn moeder uit de kast had getrokken, hem korter geknipt had en hem aangetrokken had. Hij had een hele tirade over zich heen gekregen, maar het had hem helemaal niks uitgemaakt. Hij was dol geweest op zijn zelf gemaakte creatie. Hij had het ding nooit meer aangehad, maar toch was hij trots geweest op het resultaat.
‘Hé, je hebt het tegen iemand die niet eens weet of hij iemand van het leven heeft beroofd of niet.’ Zijn mondhoeken gleden omhoog. Vreemd genoeg maakte het hem weinig uit. Hij had een hele hoop dingen gedaan die hij nooit had moeten doen. En als hij inderdaad iemand had vermoordt, had hij of zij er waarschijnlijk zelf om gevraagd. ‘Ik beoordeel niemand op diens verleden. Het is jouw keuze of je het verteld of niet, maar als je het me wilt vertellen, zal ik je niet anders gaan zien.’ Ze bleef even stil, voordat ze antwoorde. ‘Ik… heb mensen vaker per ongeluk gekwetst dan met opzet. Mijn lelijke emoties heb ik meer… op mijzelf gericht.’ Hij nam even de tijd, voor hij langzaam knikte. Zijn ogen gleden over haar gezicht heen en hij glimlachte. ‘Ik kan niet zeggen dat je lelijke emoties op jezelf richten, slim is.. Maar ik kan je wel zeggen dat het in sommige opzichten beter is dan iedereen om je heen de dupe laten zijn ervan.’ Hij kon het niet goedkeuren, maar hij kon het wel begrijpen.
Yagami grinnikte. ‘Zoals alle mensen dus.’ Kit glimlachte. ‘Zoals alle mensen, ja.’ Hij legde de nadruk op het derde woordje.
‘Als ik dat zou weten, had ik het niet gevraagd.’ Het strak trekken van de linten ging bijna als een soort automatisme, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, alsof hij het al honderden keren gedaan had. Terwijl het eigenlijk een teken van vertrouwen was. Niemand, werkelijk niemand had voor haar het masker opgehad. Zelfs Leylya had er van hem af moeten blijven. Hij was zelfs een keer tegen haar uitgevallen toen ze het ding op had willen zetten. Als hij erover nadacht, waren er eigenlijk veel te veel dingen waar hij boos over was geworden zonder een logische reden.
‘Jij kent haar het beste.’ Hij kende het roodharige meisje net een halve avond. Hij betwijfelde enkel, of beter gezegd, was bang dat hij haar vaker tegen zou komen. ‘Je zou sowieso een hatelijk opmerking naar je hoofd krijgen. Je hebt haar nogal diep beledigd. Eum…ik denk ook dat ze mij nog meer zou proberen te vernederen met leugenachtige roddels.’ Yagami liet een beschaamd lachje vallen. ‘En als ze echt in een irritante bui was, zou ze waarschijnlijk iets in de trant gezegd hebben van: ’Oh god, kijk jullie nou eens. Twijfel niet zo en doe wat jullie al heel de avond van plan zijn.’’ Hij lachte zacht. ‘Ik gaf enkel antwoord op haar vragen, ik kan er heel weinig aan doen als ze dat beledigend op heeft gevat. Het enige wat zij deed, was me de verkeerde vragen stellen op het verkeerde moment, in de verkeerde volgorde.’ Ja, een andere volgorde van de vragen kon al betekenen dat ze een heel ander antwoord had gekregen. Bij bepaalde vragen dan. Bij sommige vragen die ze hem had gesteld, had ze waarschijnlijk onmogelijk een ander antwoord kunnen krijgen.
Hij ging iets anders staan, zodat hij haar recht aan kon kijken. ‘In dat geval, het geval dat ze in die irritante bui was geweest..’ Hij grinnikte zacht en zijn ogen twinkelde even. ‘Zou ze er heel snel achter zijn gekomen dat ze niet zonder reden een date mee heeft.’ Hij tikte haar zacht op haar neus, besefte daarna pas wat hij gedaan had, toen hij het moeilijk terug kon draaien. ‘En wat voor een leugens zou ze kunnen verspreiden? Voor elke leugen die ze in stand wilt houden, heeft ze een bron van waarheid nodig.’ Ze wist te weinig om roddels te maken die het lang zouden overleven. Het was een grote school en ja, de roddels zouden een tijd door kunnen gaan, maar tenzij er een bron van waarheid in zat, zouden ze het nog vrij snel begeven. En zo niet, waren er altijd manieren om van roddels af te komen..

‘Ik snap wat je bedoelt. Al kan een dag soms ook veel te veel uren hebben.’ Ze ging met haar hand over haar haar heen om te controleren of het nog in model zat. ‘Je hebt gelijk. Die dagen zijn nog verschrikkelijker.’ Als ze een slechte studeerdag had, kon ze letterlijk uren doelloos voor zich uit staren, terwijl ze met haar neus bovenop haar lesboeken zat. Gelukkig kwam dat de laatste tijd steeds minder voor, dankzij haar nieuwe methode van leren.

‘Voor de persoon die onderschat wordt, ja, andersom niet.’ Ze knikte instemmig. ‘In dat geval moet je ervoor zorgen dat jij degene zijn die onderschat wordt.’ Ze geen vermoeden welke kant dit gesprek op begon te gaan of ze het überhaupt over hetzelfde hadden. Maar het was oké.
‘Ik ben absoluut geen beter persoon geworden, integendeel zelfs. Het geeft me alleen laten zien dat ik rekening moet houden met bepaalde karaktereigenschappen.’ Het zat haar dwars hoe hij zichzelf presenteerde. Het was zo negatief...‘Dat betekent wel dat je wat gegroeid bent qua persoonlijkheid. Je karakter bijschaven is ook een manier van jezelf ontwikkelen.’
‘Er is alleen een voorwaarde.’ Ze keek hem wantrouwig aan zichzelf afvragend waarin zij zich nu weer gestort had. ‘Als je mijn achternaam wilt gebruiken, gebruik je mijn hele naam.’ Opgelucht kneep ze zachtjes in zijn hand, waarna hij zich losmaakte en een buiging maakte. ‘Kit Christiaan Condes, aangenaam.’ Ze had totaal geen idee hoe ze daarop kon reageren. Dus besloot zij om het op neutraal te houden.‘Yagami Ellenice, het meisje zonder een leuke tweede naam.’ Ze had haar vrienden met hun ellenlange namen altijd in stilte benijd. Het was vele malen leuker om een hele rits namen bij eerste ontmoetingen op te noemen dan enkel een voor- en achternaam. Eerstenwereldproblemen aldus.
‘Klopt, al moet ik eerlijk zijn; als ze het willen, echt willen, doen ze het wel.’ Ze trok een zogenaamd teleurgesteld gezicht. ‘Dus... ik zal jou nooit in een jurk zien, neem ik aan?’ Ze probeerde haar façade van zo-even vast te houden, maar de gedachte eraan was veel te komisch. Lachend schudde zij haar hoofd. ‘Nee, bespaar jezelf maar een verspilde middag. Als je dat doet, krijg je mij sowieso achter je aan. Wie een jurk aandoet, moet namelijk ook zijn gezicht en haren laten perfectioneren.’ Ze wilde hem alleen maar plagen. In werkelijkheid zou en wilde ze hem er niet tot dwingen om met een laag make-up en een pruik op rond te lopen. Het was net zoiets als haar vragen om voor de hele school op te treden; ondenkbaar dus.
‘Ik kan niet zeggen dat je lelijke emoties op jezelf richten, slim is... Maar ik kan je wel zeggen dat het in sommige opzichten beter is dan iedereen om je heen de dupe laten zijn ervan.’ Ze dwong zichzelf een van die glimlachen die haar ogen niet bereikte, af. Het was niet zo dat ze tranen zou laten door dit onderwerp, maar er opgewekt over vertellen, zat er ook niet echt in. ‘Maak je maar geen zorgen. Ik heb het mijzelf in principe afgeleerd. Ik had geluk gehad dat ik nooit echt verslaafd aan ben geraakt.’ Ze had genoeg ergere verhalen erover meegekregen, gezien hoe mensen in haar omgeving zichzelf helemaal kapot hadden gemaakt en wist dat ze daarmee in vergelijking het niet eens zo moeilijk heeft gehad. En toch kon zij die periode niet helemaal achter haar laten.
‘Zoals alle mensen, ja.’ Dat hij de nadruk op het woord ‘mensen’ had gelegd, was haar niet ontgaan. In impuls sprak zij de woorden uit die zij vroeg of laat toch wel gezegd had.‘Mensen zijn vage wezens.’ Ze hield zijn gezicht – benieuwd naar zijn reactie – nauwgezet in de gaten. Het bleef haar verbazen hoe ieder mens anders kon ingaan op die vier woorden.
‘Ik gaf enkel antwoord op haar vragen, ik kan er heel weinig aan doen als ze dat beledigd op heeft gevat. Het enige wat zij deed, was me de verkeerde vragen stellen op het verkeerde moment, in de verkeerde volgorde.’ Ze sprak langzaam en bedachtzaam. ‘Ja, ze begint niet vaak met het meest logische. Het eerste wat zij van mij wilde weten was welke shampoo ik gebruikte.’ Ze sloeg haar ogen op bij de herinnering eraan. Hun eerste gesprek was afzonderlijk divers geweest. Ze waren begonnen met hun haarroutines en eindigden ergens bij spookverhalen. ‘Daarna pas kwam de vraag: ‘Wat is je naam?’’
Ze was stiekem opgelucht om hem weer recht aan te kunnen kijken. Het was nogal bijzonder om met iemand die zeer dichtbij en achter je stond, in gesprek te zijn. ‘In dat geval, het geval dat ze in die irritante bui was geweest... Zou ze er heel snel achter zijn gekomen dat ze niet zonder reden een date mee heeft.’ Net waneer zij erop in wilde gaan, tikte hij haar neus aan. Deze keer deinsde ze niet achteruit voor hem. ‘Al weer...,’ mompelde ze in zichzelf aan die ene andere keer waneer hij dat had gedaan denkend. Ze raakte de plek waar zijn vinger zojuist met haar huid in contact was gekomen even aan, maar maakte er verder geen opmerking over. ‘En wat voor leugens zou ze kunnen verspreiden? Voor elke leugen die ze in stand wilt houden, heeft ze een bron van waarheid nodig.’ Ze dacht een moment daarover na. Zoals hij het zei, klonk het heel serieus. Zij had het gevolg ervan op een iets minder grote schaal bedoeld. ‘Ik zou willen dat het zo werkte. Nou ja, ik ben niet bekend genoeg om geruchten over mij door heel de school heen te krijgen. En ze haat mij niet, dus daar hoef ik mij eigenlijk geen zorgen over te maken. Ik was eerder bang jij haar verhalen zou geloven. Maar ik denk niet dat jij haar nog zal geloven na dat ene gesprek van net.’ Ze grijnsde even bij die constatering.
‘Heb jij toevallig ook een nieuwsgierige kamergenoot? Misschien zelfs meerdere of heb je meer geluk gehad dan ik?’ Deels vroeg ze het uit interesse, deels ook om het niet over Claire te hebben. Des te meer ze over Claire praatten, des te meer ze moest denken aan het moment waarop zij dingen uit moest gaan leggen aan Claire. En om eerlijk te zijn, keek ze er niet zo heel erg naar uit.

‘In dat geval moet je ervoor zorgen dat jij degene zijn die onderschat wordt.’ Hij grinnikte. ‘Ik onderschat mensen over het algemeen niet, dus dat zou geen ramp moeten zijn.’ De laatste keer dat hij iemand onderschat had, was hij iemand verloren waar hij zielsveel van gehouden had. Iemand onderschatten zou hij niet snel meer.
‘Dat betekent wel dat je wat gegroeid bent qua persoonlijkheid. Je karakter bijschaven is ook een manier van jezelf ontwikkelen.’ Hij keek haar even zwijgend aan, voor hij bedenkelijk knikte. ‘Ik was ooit een jongen die alles deed om andere tevreden te houden, zo nu en dan haalde ik kattenkwaad uit, maar meer deed ik niet. Dat wat er gebeurd is, heeft mijn haat en wraak gevoelens op geroepen en heeft me laten inzien hoeveel ik eigenlijk op mijn vader lijk. Het enige wat ik daarna heb gedaan is zoeken naar een manier om die gevoelens weg te dringen en het resultaat is niet bepaald geweldig.’ Zijn stem klonk rustig en er was geen enkele emotie op zijn gezicht te zien, maar toch zag het er niet naar uit dat het hem veel deed. Het was een kleine prijs die hij betaalde, in tegenstelling tot de haat en woede die hij koesterde voor de jongens die hij het leven zo zuur mogelijk wilde maken.
‘Yagami Ellenice, het meisje zonder een leuke tweede naam.’ Antwoorde ze hem, nadat hij haar zijn volledige naam had gegeven. Hij glimlachte. ‘Tweede namen kunnen ook vreselijk zijn.’ Zijn glimlach verbrede zich. ‘En ze kunnen ook wel eens voor discussies zorgen.’ Hij had nooit begrepen waarom hij een tweede naam had gekregen en zijn broer niet. Als hij de oudste was geweest, had het logischer geklonken, maar hij was niet de oudste.. Hij had het zijn moeder gevraagd, die hem had gezegd er gewoon blij mee te zijn. Dat antwoord had hem nooit aangestaan.
‘Klopt, al moet ik eerlijk zijn; als ze het willen, echt willen, doen ze het wel.’ Ze trok een teleurgesteld gezicht. ‘Dus... ik zal jou nooit in een jurk zien, neem ik aan?’ Lachend schudde ze har hoofd en Kit grijnsde. ‘Nee, bespaar jezelf maar een verspilde middag. Als je dat doet, krijg je mij sowieso achter je aan. Wie een jurk aandoet, moet namelijk ook zijn gezicht en haren laten perfectioneren.’ Hij lachte zacht. ‘Nooit zou ik niet zeggen als ik jou was. Het zou niet de eerste keer zijn.’ Hij grijnsde breed.
Yagami glimlachte, een glimlach die haar ogen niet bereikte. ‘Maak je maar geen zorgen. Ik heb het mijzelf in principe afgeleerd. Ik had geluk gehad dat ik nooit echt verslaafd aan ben geraakt.’ Hij knikte langzaam en keek haar even bedenkelijk aan. ‘Praat als je iets dwars zit, alsjeblieft. Krop het niet op.’ Waar zijn woorden vandaan waren gekomen, wist hij niet precies. Het was er uit gekomen voor hij het zelf door had gehad. Twee zinnen die rechtstreeks uit zijn hart waren gekomen en simpelweg niet te stoppen waren geweest.
‘Mensen zijn vage wezens.’ Hij keek haar aan en schoot in de lach. ‘Zonder twijfel, ja.’ Hij kon haar geen ongelijk geven, want ze had simpelweg gelijk in zijn ogen. Hij kon niet ontkennen dat mensen vreemd waren. Ze denken dat ze zoveel kunnen, terwijl ze eigenlijk niks kunnen.
‘Ik gaf enkel antwoord op haar vragen, ik kan er heel weinig aan doen als ze dat beledigd op heeft gevat. Het enige wat zij deed, was me de verkeerde vragen stellen op het verkeerde moment, in de verkeerde volgorde.’ Ze sprak langzaam en bedachtzaam. ‘Ja, ze begint niet vaak met het meest logische. Het eerste wat zij van mij wilde weten was welke shampoo ik gebruikte.’ Hij fronste. ‘Daarna pas kwam de vraag: ‘Wat is je naam?’’ Hij grijnsde. ‘Het gaat er niet om of ze een logische volgorde aanhoudt. Het gaat erom dat ze de verkeerde vragen op de verkeerde volgorde stelde.’ Als ze hem alledaagse dingen had gevraagd, zoals zijn naam of zijn geboorteplaneet, had de volgorde helemaal niks uitgemaakt.
‘In dat geval, het geval dat ze in die irritante bui was geweest... Zou ze er heel snel achter zijn gekomen dat ze niet zonder reden een date mee heeft.’ Hij tikte op haar neus. Hij wist dat ze het niet fijn vond, maar het was een automatisme, die hij niet altijd in kon houden. Hij was blij dat ze geen stap naar achteren deed, dat ze bleef staan. Ze mompelde iets in zichzelf en raakte de plek waar zijn vinger haar neus had geraakt even aan, maar zei verder niets.
‘En wat voor leugens zou ze kunnen verspreiden? Voor elke leugen die ze in stand wilt houden, heeft ze een bron van waarheid nodig.’ Het klonk misschien makkelijk, maar om een leugen te maken met een bron van waarheid, zonder dat de leugen de waarheid werd, was makkelijker gezegd dan gedaan. ‘Ik zou willen dat het zo werkte. Nou ja, ik ben niet bekend genoeg om geruchten over mij door heel de school heen te krijgen. En ze haat mij niet, dus daar hoef ik mij eigenlijk geen zorgen over te maken. Ik was eerder bang jij haar verhalen zou geloven. Maar ik denk niet dat jij haar nog zal geloven na dat ene gesprek van net.’ Ze grijnsde even. Hij glimlachte. ‘Het gesprek van net heeft niks veranderd. Ik geloof roddels zelden en nooit als ze over mijn vrienden gaan.’ Hij keek haar met twinkelende ogen aan. Hij hield zijn hoofd iets schuin en keek haar heel even zwijgend aan, voordat hij zacht zei: ‘Ze zou met een heel erg goed verhaal moeten komen, wil ik haar geloven. En zelfs als ik haar zou geloven, zou ik het bij je na vragen.’
‘Heb jij toevallig ook een nieuwsgierige kamergenoot? Misschien zelfs meerdere of heb je meer geluk gehad dan ik?’ Hij grinnikte zacht bij haar vraag. ‘Geen nieuwsgierige, nee, wel een lastige.’ Hij keek even om zich heen, alsof hij de jongen hier verwachte. Toen zijn ogen die van Yagami weer kruiste, ging hij verder: ‘Hij vindt altijd wel iets om over te zeuren en is het regelmatig eens met Nica. Tenzij ze haar gezichtje aan zijn bed afveegt en hij haar het liefst de kamer uitgooit. Maar hij kan ook een hele goede luisteraar zijn als je het nodig hebt.’ Meestal kwam er dan wat gemopper aan te pas, maar als de jongen door kreeg dat je echt even iets kwijt moest, luisterde hij ook. ‘Maar als hij hier nu zou zijn.. Denk ik niet dat ik de komende twee weken van hem af kom.’ Hij zou hem achtervolgen en net zo lang doorvragen tot hij alles wist wat hij wilde weten. Hij zou Kit waarschijnlijk tot waanzin drijven met zijn stalkerige gedrag. ‘In dat opzicht zou hij het denk ik prima met Claire kunnen vinden.’ Hij keek haar even aan en zei toen grijnzend: ‘Als ze te lastig wordt, zeg dan maar dat ze naar mij moet komen om er antwoord op te krijgen, oké?’ Hij kon het meisje best wel antwoordde, simpelweg niet op een avond als deze. Een avond die door niemand verpest zou moeten worden.

‘Ik was ooit een jongen die alles deed om andere tevreden te houden, zo nu en dan haalde ik kattenkwaad uit, maar meer deed ik niet. Dat wat er gebeurd is, heeft mijn haat en wraak gevoelens op geroepen en heeft me laten inzien hoeveel ik eigenlijk op mijn vader lijk. Het enige wat ik daarna heb gedaan is zoeken naar een manier om die gevoelens weg te dringen en het resultaat daarvan is niet bepaald geweldig.’ Eens had iemand haar verteld dat het enige wat iemand soms nodig had een knuffel was. En de betekenissen achter zijn woorden schreeuwden dat hij er wel een kon gebruiken, hoewel zijn houding anders zei. Ze twijfelde even. Omdat ze hem niet kon peilen, omdat ze een beroerde knuffelaar was, omdat ze een twijfelaar was. Toch reikte ze uiteindelijk haar armen naar hem uit. Er was geen weg terug meer. Ze zou niet kunnen zeggen dat het per ongeluk ging, want zij was niet zo’n figuur die spontaan omhelzingen uitdeelde.
‘Tweede namen kunnen ook vreselijk zijn.’ Tweede namen vreselijk? Het leek haar juist heerlijk om een back-up te hebben voor als je je eerste naam niet leuk vond. ‘En ze kunnen ook wel eens voor discussies zorgen.’ Ongelovig keek zij hem aan. ‘Wie gaat er nou kibbelen over ee-’ Halverwege de vraag, wist zij het antwoord daarop al. Hij. Snel verbeterde zij zichzelf: ‘Domme vraag van mij. Wil ik de precieze reden ervan weten of...?’ Waarschijnlijk niet. Zelfs zij kon ditmaal geen logische oorzaak voor een meningsverschil over een tweede naam verzinnen. Dus het moest wel iets bijzonders zijn.
‘Nooit zou ik niet zeggen als ik jou was. Het zou niet de eerste keer zijn.’ Ze sloeg haar armen over elkaar heen.‘Niet de eerste keer? Moet je mij wat vertellen?’ De scherpe ondertoon in haar stem had door kunnen gaan voor boosheid, als die niet samen met een brede glimlach gepresenteerd was. Die was spontaan tevoorschijn gekomen toen ze aan haar broertje moest denken. Dat kind had zichzelf dikwijls na het douchen in een jurkje van handdoek gewikkeld. Goed dat er nog een paar foto’s van thuis lagen. Ze nam het zichzelf voor om die ooit op te zoeken. Dat zou lachen worden.
‘Praat als je iets dwars zit, alsjeblieft. Krop het niet op.’ Die twee zinnen deden meer dan ze wilde toegeven. Ze herinnerde haar te veel aan de vorige keer dat ze door iemand teleurgesteld was. Paniek leek voor een moment in haar ogen te flikkeren. ‘Vraag me wat je weten wilt...’ Haar stem was inmiddels niets meer dan een lichte zucht.  Diep van binnen wist zij dat het laf van haar was om er op zo’n omslachtige manier over te praten. Maar ze probeerde het tenminste. Ze wilde hem vertrouwen, alles vertellen, en ook weer niet.  
‘Het gaat er niet om of ze een logische volgorde aanhoudt. Het gaat erom dat ze de verkeerde vragen op de verkeerde volgorde stelde.’ Ze schudde haar hoofd met een zekere vrolijkheid in haar ogen weerspiegeld. ‘Ik begin me af te vragen waar jouw logica vandaan komt. En ik maar denken dat de mijne al vaag was...’
‘Het gesprek van net heeft niets veranderd. Ik geloof roddels zelden en nooit als ze over mijn vrienden gaan.’ Net wanneer zij dacht dat hij uitgesproken was, deed hij zijn mond opnieuw open en voegde zachtjes eraan toe: ‘Ze zou met een heel erg goed verhaal moeten komen, wil ik haar geloven. En zelfs als ik haar zou geloven, zou ik het bij je na vragen.’ Net zo zacht antwoordde zij hem. Haar ogen verdacht glanzend. ‘Het probleem is dat ik ook degene kan zijn die liegt. Je weet wel, als een geheim van je uitlekt, ben je natuurlijk niet zo dom om het te gaan bevestigen.’ Ze was eerlijk genoeg om toe te geven dat er een paar dingen waren die ze ontkennen zou, als die ooit zouden uitlekken.
‘Geen nieuwsgierige, nee, wel een lastige.’ Geïntrigeerd volgden haar ogen hem, terwijl hij om zich heen gluurde. ‘Hij vindt altijd wel iets om over te zeuren en is het regelmatig eens met Nica. Terwijl ze haar gezichtje aan zijn bed afveegt en hij haar het liefst de kamer uitgooit.’ Zijn verhaal riep een grappig beeld bij haar op, wat op zijn beurt voor een klein lachje zorgde. ‘Maar hij kan ook een hele goede luisteraar zijn als het nodig hebt. Maar als hij hier nu zou zijn... Denk ik niet dat ik de komende twee weken van hem af kom. In dat opzicht zou hij het denk ik prima met Claire kunnen vinden.’ Ze liet een grinnik ontsnappen. Claire en zijn kamergenoot klonken als het perfecte stel. ‘Het enige wat ik nog steeds niet snap: waarom doet iedereen zo moeilijk over ons? Er zijn genoeg andere mensen met een date.’ Te laat had ze door wat ze echt gezegd had; ‘ons’ en ‘date.’ Heel even verstijfde ze, waarna ze zich forceerde te ontspannen. Ze kon moeilijk haar woorden gaan uitleggen; te veel moeite en het zou alleen de nadruk nog meer op haar opmerking leggen. Het enige wat ze kon doen, was hopen dat hij haar verkeerd gekozen woorden niet op had gemerkt. ‘Als ze te lastig wordt, zeg dan maar dat ze naar mij moet komen om er antwoord op te krijgen, oké?’ Ze stak haar hand op om al het aantal argumenten aan te geven. Een vinger was al omhoog gestoken. ‘Ten eerste denk ik dat ze van die meisjes meisjesvragen gaat stellen. Ik weet niet of je daar antwoord op wilt geven,’ begon ze en stak een tweede vinger op. ‘Ten tweede weet ik niet eens waarnaar ik haar sturen moet. En zelfs als ik het wist, zou ik het niet doen. Want dan weet ze binnen mum van tijd alles van je. En ik wil jouw kamergenoot en Claire onder geen enkel beding samen zien werken.’ Nog een vinger kwam erbij. ‘Ten slotte... kan ik haar heus wel aan.’ Het zou haar enkel veel energie en moeite vergen, maar ze zou erdoorheen komen. Langzaam liet ze haar hand zakken. Ze dacht dat zij haar punt zo wel gemaakt had.

‘Ik was ooit een jongen die alles deed om andere tevreden te houden, zo nu en dan haalde ik kattenkwaad uit, maar meer deed ik niet. Dat wat er gebeurd is, heeft mijn haat en wraak gevoelens op geroepen en heeft me laten inzien hoeveel ik eigenlijk op mijn vader lijk. Het enige wat ik daarna heb gedaan is zoeken naar een manier om die gevoelens weg te dringen en het resultaat daarvan is niet bepaald geweldig.’ Na zijn woorden, stak ze haar armen naar hem uit. Zijn ogen glinsterde even dankbaar, voordat hij haar omhelsde. Ook al gaf dit al aan hoe dankbaar hij ervoor was, toegeven zou hij het niet. Hij gaf niet graag toe dat ook hij zo nu en dan een knuffel nodig had. De enige die dat zou weten, was Nica..
Hij liet haar weer los en glimlachte even, waarna hij zijn blik naar de grond wende, hopend dat ze de dankbare glinstering erin niet gezien had.
‘Wie gaat er nou kibbelen over ee-’ Er verscheen een grijns rond zijn lippen. ‘Domme vraag van mij. Wil ik de precieze reden ervan weten of...?’ Hij grinnikte zacht. ‘Niet overal is een vreselijke reden voor bij mij. Nee, ondanks dat Hisashi en ik tweeling zijn, is hij ouder en ik snapte vroeger nooit waarom ik dan de gene was met de tweede naam.. En wat voor een.’ Hij fronste en keek even weg, voordat hij zijn bik weer terug wende.
‘Niet de eerste keer? Moet je mij wat vertellen?’ Vroeg ze, nadat ze haar armen over elkaar had geslagen. Hij tuitte zijn lippen. ‘Misschien.. Heel misschien, heb ik wel eens een jurk van mijn moeder gestolen, hem verknipt en gedragen. Heel, heel misschien.’ Hij grijnsde breed. Onbewust vroeg hij zich af of zijn broer het zich nog kon herinneren.. In dat geval had hij het waarschijnlijk nog wel eens langs horen komen, al wilde het niks zeggen als zijn broer zijn mond hield.
‘Praat als je iets dwars zit, alsjeblieft. Krop het niet op.’ Zijn woorden waren uit het niets gekomen, maar waren hoe dan ook recht uit zijn hart gekomen. ‘Vraag me wat je weten wilt...’ Hij schudde zacht zijn hoofd. De laatste keer dat hij iemand had willen dwingen hem iets te vertellen, had hij niet meer kunnen zeggen hoe stom hij was geweest.. Bovendien was dat niet wat hij wilde.
Hij deed een stap naar haar toe en keek haar kalm aan. ‘Nee, Yagami, ik ga je niet vragen me iets te vertellen.’ Hij hield zijn hoofd iets schuin en zijn ogen glinsterde even geruststellend. ‘Als je iets kwijt wil, kom je naar me toe. Mij part kom je alleen naar mij toe om tegen me te schreeuwen. Mij part kom je alleen naar me toe om zwijgend voor je uit te staren.’ Hij legde zijn handen losjes op haar schouder. ‘Maar blijf er niet mee zitten. Ik wil je niet dwingen, kom alleen als je het zelf wilt.’ Natuurlijk hoopte hij dat ze inderdaad zou komen als ze hem iets wilde vertellen, tegen hem wilde schreeuwen of wat dan ook. Al was het maar om alles even te vergeten, al was dat maar voor een paar minuten. Hij hoopte dat ze hem genoeg vertrouwde om hem dingen toe te vertrouwen die haar dwars zaten.
‘Ik begin me af te vragen waar jouw logica vandaan komt. En ik maar denken dat de mijne al vaag was...’ Hij keek haar even fronsend aan. ‘Is het zo erg, dat zelfs jij me niet meer begrijpt?’ Hij schudde zijn hoofd en keek haar toen grijnzend aan.
‘Het gesprek van net heeft niets veranderd. Ik geloof roddels zelden en nooit als ze over mijn vrienden gaan. Ze zou met een heel erg goed verhaal moeten komen, wil ik haar geloven. En zelfs als ik haar zou geloven, zou ik het bij je na vragen.’ Ze antwoorde hem net zo zacht, terwijl haar ogen verdacht glansden. ‘Het probleem is dat ik ook degene kan zijn die liegt. Je weet wel, als een geheim van je uitlekt, ben je natuurlijk niet zo dom om het te gaan bevestigen.’ Hij glimlachte en knikte. ‘Dat is dan het vertrouwen dat ik je geef.’ Niemand loog nooit. Zelfs als het een leugentje om bestwil was, telde het als leugen. Maar hij wilde haar dat vertrouwen wel geven. Hij moest het van zichzelf.
Yagami grinnikte na zijn hele verhaal over zijn kamergenoot. ‘Het enige wat ik nog steeds niet snap: waarom doet iedereen zo moeilijk over ons? Er zijn genoeg andere mensen met een date.’ Hij keek op en heel even sloot hij zijn ogen en moest hij een glimlach onderdrukken. Toen hij zijn ogen weer opende, lag er een rustige blik in, die niet liet blijken dat hij haar woorden had opgemerkt. ‘Niet iedereen doet moeilijk. Allen Claire tot nu toe.’ Voor zover hij wist althand..
‘Als ze te lastig wordt, zeg dan maar dat ze naar mij moet komen om er antwoord op te krijgen, oké?’ Yagami stak haar hand in de lucht. ‘Ten eerste denk ik dat ze van die meisjes meisjesvragen gaat stellen. Ik weet niet of je daar antwoord op wilt geven,’ Ze stak haar tweede vinger in de lucht. ‘Ten tweede weet ik niet eens waarnaar ik haar sturen moet. En zelfs als ik het wist, zou ik het niet doen. Want dan weet ze binnen mum van tijd alles van je. En ik wil jouw kamergenoot en Claire onder geen enkel beding samen zien werken.’ Toen kwam de derde er ook bij. ‘Ten slotte... kan ik haar heus wel aan.’ Hij grijnsde. ‘Ten eerste zou ik niet meer problemen hebben met haar vragen, al heb je gelijk en kan ik die beter aan jou over laten. Ten tweede, denk je echt dat iemand zo snel achter mijn hele levensverhaal komt? Ik heb je al gezegd dat er maar een enkeling is die dat te weten komen. Ten derde, geloof ik je.’ Hij liet zijn ogen door de ruimte glijden, terwijl hij iets zachter vroeg: ‘Al heb je me nu wel nieuwsgierig gemaakt naar de vragen die ze je zou stellen..’ Zijn blik gleed terug naar Yagami en nu lag er een uitdagende twinkeling in.

Een zwakke glimlach lag op haar gezicht toen hij haar omhelsde. Ze kon de geur die om hem heen hing simpelweg niet negeren. Het was niet te plaatsen, maar het rook lekker...
Beschaamd door haar eigen gedachten sloeg zij haar hand voor haar mond. Ze was te druk bezig met zichzelf om zijn ontwijkende blik op te merken.
‘Niet overal is een vreselijke reden voor bij mij. Nee, ondanks dat Hisashi en ik tweeling zijn, is hij ouder en ik snapte vroeger nooit waarom ik dan de gene was met de tweede naam... En wat voor een.’ Ze onderzocht zijn gezicht op zoek naar een reden voor zijn ontevredenheid. Alsof zij die daar zou vinden. ‘Er is niks mis met de naam Christiaan. Je ouders hebben je geen meisjesnaam gegeven.’ Het was het eerste wat in haar opkwam en zo slecht was het niet eens, toch? Ze had zichzelf wel slechtere troostende excuses horen zeggen.
‘Misschien... Heel misschien, heb ik wel eens een jurk van mijn moeder gestolen, hem verknipt en gedragen. Heel, heel misschien.’  Ze kon een lach niet laten. ‘Ahw... geen foto? Je weet wel, het perfecte materiaal om de muur van je kamer mee te versieren,’ deed ze plagend er een schepje bovenop.
Haar ogen werden van verbazing een kwartslag groter. ‘Nee, Yagami, ik ga je niet vragen me iets te vertellen.’ Schuldbewust ontweek zij zijn blik. Ze voelde zichzelf een beetje in elkaar krimpen. Er was geen echte oorzaak. Ze deed het gewoon automatisch. ‘Als je iets kwijt wil, kom je naar me toe. Mij part kom je alleen naar mij toe om tegen me te schreeuwen. Mij part kom je alleen naar me toe om zwijgend voor je uit te staren.’ Ze voelde de druk van zijn hand op haar schouder. ‘Maar blijf er niet mee zitten. Ik wil je niet dwingen, kom alleen als je het zelf wilt.’ Ze dwong zichzelf hem weer recht in de ogen aan te kijken. Anders zou ze nooit overtuigend over kunnen komen. ‘Dankje... ik probeer het te onthouden voor het geval dat.’ Ondanks dat ze het echt meende, klonk haar stem zwakjes. ‘Nee, echt waar. Dankjewel.’ Een kleine glimlach doorbrak de sombere blik in haar ogen.
‘Is het zo erg, dat zelfs jij me niet meer begrijpt?’ Ze haalde haar schouders op. ‘Zelfs ik? Ik ben geen genie, als het aankomt op mensen doorgronden. Ik denk niet dat ik iemand ooit voor honderd procent zal begrijpen.’ Ze sprak de waarheid. Haar empathie was groot, echter niet oneindig. En sommige dingen kon je alleen begrijpen, als je het zelf meegemaakt had.
‘Dat is dan het vertrouwen dat ik je geef.’ Ze sloot haar ogen voor een fractie. ‘Vergeet alleen niet om af en toe door mijn manier van doen en laten heen te kijken.’ Haar uitspraak was dubbelzinnig, zweverig en precies wat ze wilde zeggen.
Ze wist niet wat ze moest denken toen hij zijn ogen sloot en daarna weer opende. Was het dan erger, als hij er een opmerking over zou maken? In een zekere zin wel ja. ‘Niet iedereen doet moeilijk. Alleen Claire tot nu toe.’ Zij antwoordde hem op een samenzweerderige toon: ‘Laat me overdrijven, oké?’ Soms klonk het beter in haar oren; dingetjes aandikken.
‘Ten eerste zou ik niet meer problemen hebben met haar vragen, al heb je gelijk en kan ik die beter aan jou over laten. Ten tweede, denk je echt dat iemand zo snel achter mijn hele levensverhaal komt? Ik heb je al gezegd dat er maar een enkeling is die dat te weten komen. Ten derde, geloof ik je.’ Hij inspecteerde het vertrek en vroeg op een zachtere toon: ‘Al heb je nu wel nieuwsgierig gemaakt naar de vragen die ze je zou stellen...’ Ze bleef even stil, aarzelde of het wel gepast was om het aan hem te vertellen. Hij zou bij nu moeten weten dat hij dat beter niet had kunnen vragen. ‘Buiten haar gewoonlijke vragen... Hoe vaak ik aan je denk. Of je schattige dingen in je slaap doet, zoals in jezelf praten en slaapwandelen. Hoe je ruikt, als je net de douche bent uitgekomen...’ Ze moest echt stoppen met praten. Dit was al te veel informatie. Des te meer ze over haar eigen woorden nadacht, des te meer ze de neiging kreeg om een te worden met de vloer. ‘En nog meer dingen. Niet dat ik het antwoord op die vragen weet,’ probeerde ze zichzelf nog eruit te redden en wendde daarna gegeneerd haar hoofd af. Het viel niet ontkennen dat ze af en toe behoefte had aan meisjespraat, maar het was een ander verhaal om het met een derde partij erover te hebben. En waarom had zij zijn vraag al weer niet genegeerd?

Hij kon niet ontkennen dat hij haar dankbaar was voor de knuffel. Vreemd genoeg voelde het vertrouwd aan, iets wat hij eigenlijk helemaal niet zo erg vond. Nadat hij zijn blik afgewend had, zag hij in zijn ooghoek dat ze haar hand voor haar mond sloeg. Hij keek op en glimlachte zwakjes, dankbaar.
‘Er is niks mis met de naam Christiaan. Je ouders hebben je geen meisjesnaam gegeven.’ Hij grijnsde en schudde zijn hoofd. ‘Nee, ze hebben besloten me naar een moordenaar te vernoemen.’ Zijn woorden waren met zoveel rust gesproken, dat het bijna vrolijk klonk. ‘Mijn vader heette Chris.’ Hij haatte de naam niet, was er alleen niet altijd even dol op.
‘Misschien... Heel misschien, heb ik wel eens een jurk van mijn moeder gestolen, hem verknipt en gedragen. Heel, heel misschien.’ Gaf hij toe. Ze lachte. ‘Ahw... geen foto? Je weet wel, het perfecte materiaal om de muur van je kamer mee te versieren,’ Zijn ogen twinkelde plagend. ‘Zo een foto die je boven je bed hangt? Het liefst zo dat je er altijd naar kan kijken?’ Hij deed net of hij nadacht en schudde toen langzaam zijn hoofd. ‘Nee.. Ik geloof niet dat ik die heb.’ Hij keek haar weer aan en schoot in de lach.
‘Nee, Yagami, ik ga je niet vragen me iets te vertellen.’ Ze wende haar blik af, maar hij deed geen moeite om te zorgen dat ze hem aankeek. ‘Als je iets kwijt wil, kom je naar me toe. Mij part kom je alleen naar mij toe om tegen me te schreeuwen. Mij part kom je alleen naar me toe om zwijgend voor je uit te staren.’ Hij legde zijn hand op haar schouder. ‘Maar blijf er niet mee zitten. Ik wil je niet dwingen, kom alleen als je het zelf wilt.’ Ze keek hem weer aan en in zijn ogen twinkelde heel even dankbaarheid om het feit dat ze hem weer aankeek. ‘Dankje... ik probeer het te onthouden voor het geval dat.’ Hij glimlachte zwakjes. ‘Nee, echt waar. Dankjewel.’ De kleine glimlach die op haar gezicht verscheen, was genoeg om de sombere blik uit haar ogen weg te halen. Hij keek haar even met een glimlach aan. ‘Beloof het me.’ Zei hij zacht. ‘Beloof me dat je echt naar me toe komt als je het nodig hebt.’ Gewoon voor zijn eigen geruststelling. Als ze iets beloofde, voelde het voor hem alsof er een grotere kans bestond dat ze het zou doen en dat hoopte hij met heel zijn hart.
‘Zelfs ik? Ik ben geen genie, als het aankomt op mensen doorgronden. Ik denk niet dat ik iemand ooit voor honderd procent zal begrijpen.’ Hij knikte. ‘Het zou vreemd worden als er iemand was die je volledig begrijpt..’ Hij kreeg het bij zijn tweelingbroer niet eens voor elkaar..
‘Vergeet alleen niet om af en toe door mijn manier van doen en laten heen te kijken.’ Hij glimlachte en knikte. ‘Ik dacht dat je de vorige keer zei dat je je daar aan irriteerde?’ Ze had hem er bij hun eerste ontmoeting op gewezen en nu zei ze hem het wel te doen.
‘Niet iedereen doet moeilijk. Alleen Claire tot nu toe.’ Zei hij nadat hij zijn ogen kort gesloten had gehad. Het antwoord dat hij kreeg was op een samenzweerderige toon. ‘Laat me overdrijven, oké?’ Hij lachte zacht. ‘Ik weet niet eens zeker of het overdreven is. We zijn vandaag genoeg mensen tegen gekomen, ook onbekend, die het vast wel met Claire eens kunnen zijn.’ Genoeg mensen hadden hen al gezien en sommige zouden het echt zo met Claire eens kunnen zijn.
‘Ten eerste zou ik niet meer problemen hebben met haar vragen, al heb je gelijk en kan ik die beter aan jou over laten. Ten tweede, denk je echt dat iemand zo snel achter mijn hele levensverhaal komt? Ik heb je al gezegd dat er maar een enkeling is die dat te weten komen. Ten derde, geloof ik je.’ Zijn ogen gleden even door de zaal, voor hij zei: ‘Al heb je me nu wel nieuwsgierig gemaakt naar de vragen die ze je zou stellen..’ Ze aarzelde even, waardoor er een glimlach rond zijn lippen verscheen.
‘Buiten haar gewoonlijke vragen... Hoe vaak ik aan je denk. Of je schattige dingen in je slaap doet, zoals in jezelf praten en slaapwandelen. Hoe je ruikt, als je net de douche bent uitgekomen...’ Hij keek haar even onderzoekend aan, was zich bewust van de halve grijns rond zijn lippen, kreeg die echter niet van zijn gezicht af. ‘En nog meer dingen. Niet dat ik het antwoord op die vragen weet,’ Ze wende haar blik af en Kit lachte zacht. Hij hield zijn hoofd schuin. ‘Kijk me eens aan.’ Zijn ogen twinkelde en er stond een kleine glimlach op zijn lippen. ‘Ik ben ook zo ver dat je geen antwoord hebt op die vragen.’ Hij lachte zacht. ‘Je weet alleen hoe ik eruit zie als ik in een meer ben gevallen.’ ’ Zijn ogen gleden over haar gezicht en hij bedacht ineens dat het masker haar inderdaad goed stond. Dat enkel de kleur van de jurk niet klopte. Maar zelfs dat maakte niet eens uit. Op dit moment stond werkelijk alles haar. Hij wende zijn blik even af toen hij besefte dat hij begon te staren.
Hij slikte even en knikte kort. ‘Sorry, ik had het niet moeten vragen.’ Zijn ogen gleden weer naar haar gezicht, terwijl zijn mondhoeken iets omhoog trokken.

‘Nee, ze hebben besloten me naar een moordenaar te vernoemen. Mijn vader heette Chris.’ Ze viel voor een tijdje stil. ‘Oh...’ Ze kon zichzelf wel op haar voorhoofd slaan. Stom van haar. Ze had dus beter toch haar mond kunnen houden.
‘Zo een foto die je boven je bed hangt? Het liefst zo dat je er altijd naar kan kijken?’ Hij laste een korte pauze in en schudde daarna zijn hoofd. ‘Nee... ik geloof niet dat ik die heb.’ Ze kon het niet helpen dat ze mee moest lachen. ‘Jammer... anders had ik om een kopie gevraagd en het in mijn agenda geplakt.’ De ondeugende glimlach en de sarcastische ondertoon zorgden samen voor een tegensprekende indruk.
‘Beloof het me. Beloof me dat je echt naar me toe komt als je het nodig hebt.’ Ze bleef even stil, voordat zij zachtjes zei: ‘Beloofd.’ Daarna stak ze haar pink naar hem uit hopend dat hij bekend was met het gebaar. Het kon namelijk ook een Puffoons ding zijn. Dat wist je nooit. Een humoristische opmerking werd er achteraan gegooid om de sfeer te verlichten. ‘Weet wel wat je gezegd hebt. Als ik morgen midden in de nacht bij je aanklop, is het niet mijn schuld.’ In feite was de kans dat ze dat ooit zou doen. Ze hield er niet van om mensen bij elk klein ding lastig te vallen en vooral niet op onmogelijke tijden.
‘Het zou vreemd worden als er iemand was die je volledig begrijpt...’ Ze kantelde haar hoofd en dacht erover na. ‘Heel vreemd inderdaad. Nou ja, toen ik kleiner was dacht ik altijd dat er zo’n iemand op de aarde rondliep en dat een ontmoeting met diegene aan het lot lag. Je had dus simpelweg geluk of je had het niet. En dat er monsters onder mijn bed sliepen.’ Wat heerlijk naïef was zij toch als kind geweest.
‘Ik dacht dat je de vorige keer zei dat je je daar aan irriteerde?’ Ze zuchtte. Hij onthield echt veel. Iets wat zeker in haar nadeel zou gaan werken. ‘Het hangt ervan af op welk moment je het doet. Soms... ben ik een hypocriet.’ Ze week op sommige momenten van haar normen en waarden af, hoe zeer ze haar best ook deed. Een van de dingen die ze wat minder vond aan zichzelf.
‘Ik weet niet eens zeker of het overdreven is. We zijn vandaag genoeg mensen tegen gekomen, ook onbekend, die het vast wel met Claire eens kunnen zijn.’ ‘Maar uiteindelijk ben jij degene die je eigen leven leidt en niet de personen die je beoordelen.’
‘Kijk me eens aan.’ Ze weigerde hem met een gesmoorde stem: ‘Nee.’ Het was kinderachtig van haar, maar ja. ‘Ik ben ook zo ver dat je geen antwoord hebt op die vragen.’ Ze kon een lachje niet laten. Ze moest wel een hele gestoorde stalker zijn om dat soort dingen van hem te weten binnen zo’n korte tijd. ‘Je weet alleen hoe ik eruit zie als ik in een meer ben gevallen.’ Hij viel even stil, wat haar nieuwsgierigheid prikkelde. Voorzichtig vestigde zij haar blik op zijn gezicht. Plotseling keek hij weg. Verward knipperde ze met haar ogen; was er mis met haar gezicht? ‘Wat is er?’, was er al uit haar mond gekomen, voor ze zich kon bedenken.
‘Sorry, ik had het niet moeten vragen.’ Ze wierp hem een kleine glimlach. ‘Had dat bedacht voor je mij dat gevraagd had. Dat had mij een hoop...’ Verkeerde gedachtes? ‘...schaamte gescheeld.’ Zonder er een tweede keer over na te denken, gaf ze hem een klein tikje op zijn neus. Snel trok ze haar hand weer terug en liet hem naast haar lichaam vallen. ‘En nu staan we quitte.’ Haar stem liet niet doorschemeren dat ze zichzelf verbaasd had. Het was niets voor haar om spontaan iemands gezicht aan te raken.
Ze zweeg daarna, bukte even voorover om aan haar schoenen te frunniken. Die krengen begonnen steeds meer druk uit te oefenen, maar ze zou niet toegeven aan de pijn. ‘Dus... wat valt er hier nog meer doen?’ Ze hadden gedanst, gegeten, gelachen. Het klonk aardig compleet. En toch had ze het gevoel dat ze iets vergeten was. In een vlaag van verstand stak zij haar vinger op om aan te geven dat ze het al wist. ‘Oh natuurlijk. Foto’s maken. Of doen jullie daar niet aan?’ Het kon best, want fotografen waren niet goedkoop.

‘Oh...’ Zei ze uiteindelijk. Hij glimlachte. ‘Ik hield van mijn vader. Ik ben altijd dol op hem geweest en ben het nog steeds. Ik ben niet trots op wat hij heeft gedaan, maar ik ben trots dat ik zijn zoon ben.’ Misschien klonk het vreemd, maar hij meende het. Hij was er trots op.
‘Zo een foto die je boven je bed hangt? Het liefst zo dat je er altijd naar kan kijken?’ Hij hield even stil. ‘Nee... ik geloof niet dat ik die heb.’ Haar gelach, liet zijn ogen even twinkelen. ‘Jammer... anders had ik om een kopie gevraagd en het in mijn agenda geplakt.’ Hij grijnsde plagend. ‘En ik had je er zo een gegeven, ik had je er zelfs twee gegeven, zodat je er ook een boven je bed kon hangen.’ Hij grijnsde breed en lachte zacht. Als hij eerlijk was, zou hij haar er echt een kunnen geven als hij die had.
‘Beloof het me. Beloof me dat je echt naar me toe komt als je het nodig hebt.’ Het bleef even stil, voordat ze hem een antwoord gaf. ‘Beloofd.’ Ze stak zijn pink op en hij glimlachte, voordat hij zijn pink in de hare haakte en haar belofte zo officieel maakte. ‘Weet wel wat je gezegd hebt. Als ik morgen midden in de nacht bij je aanklop, is het niet mijn schuld.’ Hij glimlachte en de woorden die uit zijn mond kwamen, waren doodserieus gesproken: ‘Dat zou me niet uitmaken. Mij part jaag je me de kamer ui als je dat bevalt. Mij part moet ik de hele nacht op blijven om je te helpen.’ Hij zou zelfs in staat zijn zijn kamergenoot de kamer uit te schoppen als het nodig was. Vreemd genoeg zou het hem niks verbazen als die met wat gemopper het nog zou doen ook.
‘Het zou vreemd worden als er iemand was die je volledig begrijpt...’ Ze kantelde haar hoofd en bij die beweging verscheen er een twinkeling in zijn ogen. ‘Heel vreemd inderdaad. Nou ja, toen ik kleiner was dacht ik altijd dat er zo’n iemand op de aarde rondliep en dat een ontmoeting met diegene aan het lot lag. Je had dus simpelweg geluk of je had het niet. En dat er monsters onder mijn bed sliepen.’ Hij lachte zacht om haar woorden. ‘Wees blij, ik heb jaren lang gedacht dat ik door monsters achtervolgd werd. Ik heb tot mijn twaalfde met een zaklamp moeten slapen omdat ik anders krankzinnig werd vanwege elk geluidje.’ Hij knikte. ‘Elk kind heeft last van monsters. Bij de een zijn ze alleen vriendelijker.’ Die monsters waren in zijn ogen nodig om kind te blijven. Zolang een kind nog geloofde in monsters onder het bed, was het nog een kind. Op het moment dat dat niet meer zo was, werd het kind volwassen. Verbeeldingskracht was belangrijk, zeker voor kinderen, die niks liever wilden dan de wereld zien.
‘Het hangt ervan af op welk moment je het doet. Soms... ben ik een hypocriet.’ Hij grinnikte. ‘Maak je maar geen zorgen. Ik zal zo nu en dan controleren of je niet tegen me liegt. Of je je belofte wel nakomt.’ In zijn woorden was hij zijn hoofd schuin gaan houden. Zijn ogen waren gaan twinkelen en er was een glimlach rond zijn lippen verschenen.
‘Maar uiteindelijk ben jij degene die je eigen leven leidt en niet de personen die je beoordelen.’ Hij knikte. ‘Waarom maak je je er dan zo druk om?’ Hij trok zijn wenkbrauwen op in een vragend gebaar, al lag er een plagende twinkeling in zijn ogen.
‘Kijk me eens aan.’ Hij wilde dat ze hem aankeek, maar ze weigerde hem met een gesmoorde stem. ‘Nee.’ Hij deed geen moeite verder te zeuren, hij ging gewoon verder. ‘Ik ben ook zo ver dat je geen antwoord hebt op die vragen.’ Ze lachte. Dat was iets. Dat betekende dat ze naar hem luisterde, ook al wilde ze hem niet aankijken. ‘Je weet alleen hoe ik eruit zie als ik in een meer ben gevallen.’ Hij viel even stil, afgeleid door haar uiterlijk. Haar schoonheid. Ze vestigde haar blik in de zijne. Hij wende zijn blik af toen hij besefte dat hij begon te staren.
‘Wat is er?’ Hij keek haar even verslagen aan en slikte toen, voordat hij zijn blik weer langzaam afwende. ‘Niks om je zorgen over te maken.’ ’ Hij glimlachte zwakjes en keek haar toen weer aan. Niks waar zij zich zorgen over hoefde te maken, nee, hij misschien wel. Hij kon haar moeilijk echt een antwoord geven op haar vraag. Hij wilde niet eens weten hoe ze erop zou reageren. Hij kon de glimlach en de twinkeling in zijn ogen alleen niet mijden toen zijn ogen de hare kruiste.
‘Sorry, ik had het niet moeten vragen.’ Ze wierp hem een kleine glimlach toe. ‘Had dat bedacht voor je mij dat gevraagd had. Dat had mij een hoop... schaamte gescheeld.’ Ze tikte hem op zijn neus. Hij keek haar even verbijsterd aan, maar glimlachte toen. Ze trok haar hand snel weer terug. ‘En nu staan we quitte.’ In haar stem was de verbazing te horen. Hij lachte zacht. ‘Werkelijk? Volgens mij deed ik het twee keer. Voorlopig staan we nog niet quitte.’
Hij grijnde breed. Dat zou ook niet zo snel gebeuren.
Ze zweeg en bukte, om aan haar schoenen te frunniken. ‘Dus... wat valt er hier nog meer doen?’ Hij keek haar even aan. ‘Oh natuurlijk. Foto’s maken. Of doen jullie daar niet aan?’ Hij keek haar fronsend aan. ‘We hadden elk jaar een enorm feest, denk je echt dat we geen foto’s maakte?’ Hij glimlachte. ‘Maar hoe wilde je foto’s maken?’ Hij keek haar vragend aan, ergens uitdagend.

‘Ik hield van mijn vader. Ik ben altijd dol op hem geweest en ben het nog steeds. Ik ben niet trots op wat hij heeft gedaan, maar ik ben trots dat ik zijn zoon ben.’ Ze koos haar zinnen nauwkeurig uit bang om hem te kwetsen. Er zat ergens wel een kern van haar mening erin, maar het was vooral een objectief beeld. ‘Je ouders blijven tenslotte je ouders. De mensen die je vieze luiers verschoond hebben en die in de meeste gevallen onvoorwaardelijk van je zullen blijven houden.’ Haar ogen hadden een nostalgische gloed over zich heen toen ze even terug dacht aan haar eigen familie. Ze moest die herrieschopper van een broertje maar snel weer schrijven. Ze had inmiddels genoeg meegemaakt om er een mooi verhaal van te maken.
‘En ik had je er zo een gegeven, ik had je er zelfs twee gegeven, zodat je er ook een boven je bed kon hangen.’ Duidelijk geacteerd legde ze haar hand op haar hart en zei op een melodramatische toon: ‘Oh mijnheer, die gedachte stelt mij zeer gerust. Met die gedachte in mijn achterhoofd zal ik vanavond heerlijk slapen.’ Of misschien toch niet. Het zou echt iets voor haar zijn om de hele avond in haar hoofd keer op keer te herhalen, erover blijven piekeren.
‘Dat zou me niet uitmaken. Mij part jaag je me de kamer uit als je dat bevalt. Mij part moet ik de hele nacht op blijven om je te helpen.’ Ze trok haar wenkbrauwen op. ‘Ik zie het nut ervan niet in om jou uit jouw eigen kamer te verjagen. Ik bedoel, als ik me jou praten wil, ga ik dat niet in de toilet doen. Of ik moet uit het niets alleen willen zijn met je kamergenoot.’ Ze schudde haar hoofd om aan te duiden dat de laatste situatie uitgesloten was.
‘Wees blij, ik heb jaren lang gedacht dat ik door monsters achtervolgd werd. Ik heb tot mijn twaalfde met een zaklamp moeten slapen omdat ik anders krankzinnig werd vanwege elk geluidje.’ Ze kon een glimlachje niet laten. Het klonk te schattig. ‘Elk kind heeft last van monsters. Bij de een zijn ze alleen vriendelijker.’ Ze trok een wenkbrauw op. ‘Sommige niet-kinderen hebben er ook last van.’ Ze zuchtte, wetend dat het glashelder was dat ze het over zichzelf had. ‘Vooral als ze enge boeken lezen voor het slapengaan, ook al weten ze dat ze dat beter niet kunnen doen.’ Dan was ze opeens zeer blij met de aanwezigheid van haar kamergenoten.
‘Maak je maar geen zorgen. Ik zal zo nu en dan controleren of je niet tegen me liegt. Of je je belofte wel nakomt.’ Ze boog met een samenzwerige twinkel in haar ogen naar hem toe. ‘Hetzelfde van mijn kant.’ In haar zachte stem was ergens een speelse ondertoon te vinden.
‘Waarom maak je je er dan zo druk om?’ Ze beet zachtjes op haar onderlip. ‘Ik maakte mij er niet ...’ Haar stem stierf weg toen ze hoorde hoe slecht het klonk. ‘Omdat iets zeggen nog steeds niet gelijk staat aan iets werkelijk uitvoeren. Iets beweren is vele malen makkelijker.’ Andermans meningen deden er nog steeds meer toe dan ze eigenlijk toegaf.
‘Niks om je zorgen over te maken.’ Ze keek hem vragend aan. ‘Niks om mij zorgen over te maken,’ zei ze meer voor zichzelf dan tegen hem, terwijl ze niet zo subtiel met haar hand over haar mond heenging. Geen enkel teken van etensresten, alleen een paar lippenstiftvegen. Dat was het dus sowieso niet.
‘Werkelijk? Volgens mij deed ik het twee keer. Voorlopig staan we nog niet quitte.’ Ze zuchtte en sloeg haar ogen op. ‘Voor mij telt het als twee keer. Dus is het goed.’ Met andere woorden: ze ging zijn neus zeker niet nog een keer aanraken.
‘We hadden elke jaar een enorm feest, denk je echt dat we geen foto’s maakte? Maar hoe wilde je foto’s maken?’ Voor een moment keek ze hem leeg aan. Ze begreep zijn vragenstelling niet helemaal. Toch deed zij een poging tot een fatsoenlijk antwoord. ‘Met een lach op mijn gezicht.’ Ze trok haar mondhoeken omhoog in een gemaakte glimlach, waarna ze echt in lachen uitbarstte van de zenuwen. De vraag was alleen waarvoor ze zich zo opwond.

‘Je ouders blijven tenslotte je ouders. De mensen die je vieze luiers verschoond hebben en die in de meeste gevallen onvoorwaardelijk van je zullen blijven houden.’ Hij glimlachte even en knikte. ‘Inderdaad.’ Zijn antwoord was misschien kort, maar gemeend.
‘En ik had je er zo een gegeven, ik had je er zelfs twee gegeven, zodat je er ook een boven je bed kon hangen.’ Duidelijk geacteerd legde ze haar hand op haar hart. ‘Oh mijnheer, die gedachte stelt mij zeer gerust. Met die gedachte in mijn achterhoofd zal ik vanavond heerlijk slapen.’ Hij grijnsde en knikte langzaam. ‘Droom je dan ook over die beeldschone foto?’ Hij deed een poging haar strak aan te kijken, maar schoot toen in de lach.
‘Dat zou me niet uitmaken. Mij part jaag je me de kamer uit als je dat bevalt. Mij part moet ik de hele nacht op blijven om je te helpen.’ Ze trok haar wenkbrauwen op. ‘Ik zie het nut ervan niet in om jou uit jouw eigen kamer te verjagen. Ik bedoel, als ik me jou praten wil, ga ik dat niet in de toilet doen. Of ik moet uit het niets alleen willen zijn met je kamergenoot.’ Hij grijnsde. ‘Als je naar me toe komt, kan dat voor alles zijn. Dus als jij me zou vragen weg te gaan, zou ik dat doen.’ Zei hij rustig. Hij kon haar de logica daar niet van uitleggen, dat was simpelweg geen mogelijkheid, omdat hij het zelf ook niet geheel begreep.
‘Sommige niet-kinderen hebben er ook last van.’ Een glimlach verscheen rond zijn lippen. ‘Vooral als ze enge boeken lezen voor het slapengaan, ook al weten ze dat ze dat beter niet kunnen doen.’ Hij grinnikte en beet toen op zijn lip om zijn gegrinnik te smoren. Hij keek haar schuldbewust aan en zei toen zachtjes, op een bijna fluistertoon: ‘Mocht je ooit te bang worden, heb ik ergens nog een zaklamp liggen.’ Hij was sentimenteel. Enorm eigenlijk. Hij had het ding simpelweg niet weg kunnen doen, gaf er teveel om. Het ding had hem immers jaren lang gered van de schaduwen die zijn kamer binnen gedrongen waren.
‘Maak je maar geen zorgen. Ik zal zo nu en dan controleren of je niet tegen me liegt. Of je je belofte wel nakomt.’ Ze boog met een samenzwerige twinkel in haar ogen naar hem toe. ‘Hetzelfde van mijn kant.’ De speelse ondertoon had hij niet gemist. Hij glimlachte. ‘Ben je bang dat ik tegen je zou liegen dan?’ Zijn ogen glinsterde. Een glinstering die zijn vertrouwen jegens haar aantoonde.
‘Ik maakte mij er niet ...’ Haar stem stierf weg en hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Omdat iets zeggen nog steeds niet gelijk staat aan iets werkelijk uitvoeren. Iets beweren is vele malen makkelijker.’ Hij knikte. ‘Dus je geeft toe dat je je er zorgen om maakte?’ Hij glimlachte en schudde zijn hoofd. Ze kon zich zoveel zorgen maken, dat hij zichzelf bijna afvroeg of je eraan gewend kon raken. Of het uiteindelijk een automatisme zou worden.
‘Niks om je zorgen over te maken.’ Ze keek hem vragend aan. ‘Niks om mij zorgen over te maken,’ Ze ging met haar hand over haar mond heen en hij glimlachte. ‘Er is niks mis met je, Yagami..’ Zijn glimlach werd iets zwakker. ‘Je bent perfect.’ Zijn ogen lieten blijken dat hij schrok van zijn eigen woorden. Hij wende zijn blik af en voelde zijn wangen rood worden. ‘Sorry.. Ik..’ Iets zei hem dat hij het nu alleen maar erger maakte, dat hij zijn woorden nu alleen maar duidelijker maakte. Hij keek haar voorzichtig aan, maar zei niks meer, bang dat hij nog iets stoms zou zeggen. Iets zou zeggen dat zijn eerdere woorden alleen maar duidelijker maakte.
‘Werkelijk? Volgens mij deed ik het twee keer. Voorlopig staan we nog niet quitte.’ Ze zuchtte en sloeg haar ogen op. ‘Voor mij telt het als twee keer. Dus is het goed.’ Hij glimlachte en hief zijn handen, als teken dat hij er niet verder over zou gaan.
‘We hadden elk jaar een enorm feest, denk je echt dat we geen foto’s maakte? Maar hoe wilde je foto’s maken?’ Heel even keek ze hem leeg aan. ‘Met een lach op mijn gezicht.’ Haar mondhoeken trokken omhoog en hij fronste licht bij het zien van die glimlach. Toen ze in lachen uitbarsten, kon hij niks anders dan grijnzen. ‘Dat begrijp ik.’ Hij hield zijn hoofd iets schuin. ‘Maar wat ik echt bedoelde, was waar jij een fotograaf hebt gezien. Want ik heb geen camera bij en ik geloof ook niet dat jij die hebt, wel?’ Hij keek haar met een vragende blik aan.

‘Droom je dan over die beeldschone foto?’ De glimlach op haar smoel groeide uit tot een brede grijns. ‘Misschien dat die er een kleine bijrol in krijgt. En misschien ook niet.’ Ze wist het echt niet, want ze heeft nooit controle over haar dromen gehad.
‘Als je naar me toe komt, kan dat voor alles zijn. Dus als je me zou vragen weg te gaan, zou ik dat doen.’ Ze haalde onverschillig haar schouders op. ‘Ik voel niet echt de drang om samen te gaan werken met je kamergenoot, tenzij hij een bedreven luchtmagiër is.’ Ze bleef het telkens uitstellen, haar magie beoefenen en wist zelf ook wel dat ze iemand nodig had die haar kon motiveren. En als zo’n kans voorbij kwam, liet zij hem niet liggen.
‘Mocht je ooit te bang worden, heb ik ergens nog een zaklamp liggen.’ Een dankbare glimlach brak door op haar gezicht. ‘Dankje, ik heb eigenlijk al een veel betere methode gevonden. Ik luister gewoon naar de ademhalingen van mijn kamergenoten. Als ze nog geluid maken, ben ik nog niet alleen en zijn zij nog niet vermoord.’ Het was een simpel, maar effectief systeem, dat haar gered had van slapeloze nachten en zwarte kringen onder haar ogen.
‘Ben je bang dat ik tegen je zou liegen dan?’ Ze maakte een vaag gebaar. ‘Er bestaat een kans...’ De speelse ondertoon was nog steeds hoorbaar, alhoewel ze inmiddels niet meer zo zeker van haar zaak was. Soms was het moeilijk om haar eigen grapjes van de serieuze waarheid te onderscheiden. Het leek vaak in elkaar op te gaan.
‘Dus je geeft toe dat je je er zorgen om maakte?’ Ze knikte ter bevestiging. ‘Ja, maar dat had ik net ook al gedaan.’ Wat zenuwachtig bracht zij haar hand naar haar mond toe, had bijna in haar nagels staan bijten, totdat zij zichzelf stopte. Ze verfoeide zichzelf. Het was een lelijke gewoonte, waaraan zij niet zou beginnen.
‘Er is niks mis met je, Yagami... Je bent perfect.’ Haar ogen werden van de verbazing een beetje groter. Waar kwam dit opeens vandaan? Ze kon het echter niet laten om het beeld van hem met rode wangen op te slaan in haar hoofd. Wie weet wanneer zij hem ooit zo opnieuw zou zien. ‘Sorry... Ik...’ Geduldig wachtte zij op zijn uitleg, die nooit meer kwam. Dus begon zij maar te praten. ‘Dankjewel... Zeg het alleen nooit meer, want ik ben niet perfect en zal het nooit worden.’ Een mix van dankbaarheid en ongemakkelijkheid namen haar woorden in beslag. Het was raar van hem te horen te krijgen dat hij zo over haar dacht. Ze zag zichzelf niet als een figuur waartegen je kon opkijken. In een opwelling greep zij naar zijn hand. Ontdaan door zichzelf liet ze hem vlug weer los en zette een paar stappen achteruit, waardoor zij tegen een persoon achter haar opbotste. ‘Sorry,’ verontschuldigde zij zichzelf met meer hartstocht dan dat er nodig was.
Tot haar geluk had het ongelukje haar lang genoeg bezig gehouden om haar enigszins tot rust te laten komen. Ze wendde zich weer tot Kit. Ditmaal hield zij doelbewust een gepaste afstand tussen hen. Voor het geval ze weer iets onbedachts wilde doen. ‘Ik heb geen idee door wie ik vanavond vervloekt ben. Normaal gesproken probeer ik wat meer op te gaan in de massa.’ Ze probeerde het aantal blunders altijd te beperken, maar vandaag ging het zo te merken niet zo geweldig.
‘Dat begrijp ik. Maar wat ik echt bedoelde, was waar jij een fotograaf hebt gezien. Want ik heb geen bij en ik geloof ook niet dat jij die hebt, wel?’ En daar was blunder nummer wist-zij-hoeveel. Ze knipperde even met haar ogen om de beschaamde blik eruit te werken. Er was geen tijd om haar hoofd tegen de muur aan te slaan. Dat zou later wel komen. ‘Ik heb er ook geen. Die dingen zijn verschrikkelijk duur.’ Haar gezicht vertrok bij de gedachte aan haar iPod. Dat duivelse ding had haar maanden kleedgeld gekost, alhoewel ze achteraf gezien er nog steeds heel blij mee was en er regelmatig met plezier gebruik van maakte.

OOC: Sorry, hij is nogal flut. Heb jij toevallig nog ideetjes? Want die van mij zijn allemaal verdwenen x-x

‘Misschien dat die er een kleine bijrol in krijgt. En misschien ook niet.’ Hij pruilde. ‘Een kleine bijrol?’ Hij grijnsde even, kon de pruil gewoon niet vol houden.
‘Als je naar me toe komt, kan dat voor alles zijn. Dus als je me zou vragen weg te gaan, zou ik dat doen.’ Ze haalde onverschillig haar schouders op. ‘Ik voel niet echt de drang om samen te gaan werken met je kamergenoot, tenzij hij een bedreven luchtmagiër is.’ Er verscheen een glimlach rond zijn lippen. ‘Hij is niet iemand die gestoord wordt. Ik denk dat hij of de kamer uit zou vluchten of net zou doen of we niet bestaan.’ Ja, dat zag hij zijn kamergenoot nog wel doen ook, ja. Vrij snel nog ook.
‘Dankje, ik heb eigenlijk al een veel betere methode gevonden. Ik luister gewoon naar de ademhalingen van mijn kamergenoten. Als ze nog geluid maken, ben ik nog niet alleen en zijn zij nog niet vermoord.’ Hij knikte even bedenkelijk, moest haar methode even tot zich door laten dringen. Hij knikte iets overtuigender. ‘Ik kan me iets voorstellen bij je methode, denk ik.’ Hij kon zich voorstellen dat het voor sommige werkte, niet voor iedereen. Waarschijnlijk niet voor hem. In zijn hoofd zou de gedachte dat die monsters als eerste voor hem kwamen opkomen. Hij was nooit echt goed geweest in de verwachting dat dat soort monsters hem als laatste zouden uitkiezen. In zijn ogen waren die monsters er juist voor hem en voor niemand anders. Maar als het voor haar werkte, was het goed.
‘Ben je bang dat ik tegen je zou liegen dan?’ Ze maakte een vaag gebaar. ‘Er bestaat een kans...’ De speelse ondertoon was hoorbaar. Hij keek haar even zwijgend aan en sloot toen zijn ogen. ‘Ik zou niet tegen je liegen. Misschien als ik je ermee help, als ik niet anders kan.’ Hij opende zijn ogen en keek haar met twinkelende ogen aan. ‘Maar maak je daar maar geen zorgen over.’ Zijn ogen twinkelde geruststellend. Hij zou niet zomaar tegen haar liegen.
‘Er is niks mis met je, Yagami... Je bent perfect.’ Hij schrok van zijn eigen woorden, zag dat haar ogen iets groter werden. Hij wende zijn blik af en voelde zijn wangen rood worden. ‘Sorry... Ik...’ Verder kwam hij niet. Hij was bang dat hij zichzelf alleen maar dieper in de nesten zou werken. ‘Dankjewel... Zeg het alleen nooit meer, want ik ben niet perfect en zal het nooit worden.’ Ze greep naar zijn hand en liet die ook meteen weer los, waarna ze een paar stappen achteruit zette en tegen iemand anders aan botste. ‘Sorry,’ Zijn ogen gleden van haar naar de grond en een kleine glimlach stond rond zijn lippen. ‘Ik heb geen idee door wie ik vanavond vervloekt ben. Normaal gesproken probeer ik wat meer op te gaan in de massa.’ Toen hij weer opkeek was er een vage twinkeling in zijn ogen te zien. ‘Yagami, je bent weldegelijk perfect.’ Hij slikte even en beet op zijn lip, voor hij iets zachter zei: ‘Voor mij ben je perfect.’ Hij keek haar nog even aan, voor hij zijn blik afwende en zichzelf in stilte aan het vervloeken was. Waarom had hij het herhaald? Omdat het zo was. Dat was het enige antwoord dat hij zichzelf op die vraag kon geven. Hij speelde even met zijn handen, voor hij weer opkeek en glimlachte.
‘Dat begrijp ik. Maar wat ik echt bedoelde, was waar jij een fotograaf hebt gezien. Want ik heb geen bij en ik geloof ook niet dat jij die hebt, wel?’ Ze knipperde even met haar ogen en hij wachtte geduldig af. ‘Ik heb er ook geen. Die dingen zijn verschrikkelijk duur.’ Hij glimlachte. ‘Als ik had geweten dat je zo dol bent op het maken van foto’s, had ik de mijne mee kunnen nemen. Maar we kunnen het altijd laten wachten tot een volgende keer.’ Dezelfde man die hem van zijn drankprobleem afgeholpen had, door hem Nica te geven, had hem werk aangeboden om zo wat geld bij elkaar te sprokkelen. Toen hij een keer meegegaan was met de man om voedsel voor de geitjes te halen, hadden ze een camera gezien. Aan het einde van zijn tijd bij die man, had hij de camera gekregen, in de hoop dat het hem zou helpen, samen met Nica, om voortaan van de drank af te blijven.
Hij keek haar even aan en glimlachte. Zijn ogen gleden over de muren van de zaal, tot hij een klok had gevonden. Hij fronste, kon bijna niet geloven dat het al zo laat was. Zijn ogen gleden terug naar Yagami en zijn blik werd vragend. ‘Zal ik je naar je kamer brengen?’ Zijn ogen twinkelde. ‘En ik wil geen tegengesputter. Als je weg wilt, loop ik mee naar je kamer. Dat is het minste wat ik kan doen.’ Hij keek haar rustig aan. Hij meende het. Als ze echt weg wilde, zou hij met haar mee lopen naar haar kamer. Wilde ze dat niet, dan zou ze hier moeten bivakkeren of zien weg te glippen zonder dat het hem opviel.

‘Een kleine bijrol?’ Haar ogen glansden verdacht helder. ‘Sorry, alle belangrijke zijn al bezet. Treur daar maar niet over. Er valt niets aan te doen.’ Ze onderdrukte met inspanning haar lach. Het resulteerde in gegrinnik.
‘Hij is niet iemand die gestoord wordt. Ik denk dat hij of die kamer uit zou vluchten of net zou doen of we niet bestaan.’ Ze fronste ontevreden door zijn bewering. ‘Nu laat je mij klinken als een monster. Ik zal hem niet levend villen ofzo.’ Een beeld van haar midden op een berg afgehakte hoofden zittend, flitste door haar hoofd heen. Haar gezicht vertrok en ze sloeg haar armen over elkaar heen. ‘Dat is dus de reden waarom ik niet over zulke gore dingen moet praten,’ zei ze in zichzelf.
‘Ik zou niet tegen je liegen. Misschien als je ermee help, als ik niet anders kan. Maar maak je daar maar geen zorgen over.’ Ze wist dat het slechts beloftes waren en toch wisten die haar enigszins gerust te stellen. Ze moest hem leren te vertrouwen, beet zij zichzelf toe. In plaats van haar dankbaarheid te uiten, ging zij op dezelfde plagerige toon verder: ‘Ik heb er geen problemen mee, zolang ik je leugen kan onderscheppen.’ Haar gezicht straalde opeens een ongewone vrolijkheid uit zonder dat ze lachte. Ze wist zelf behoorlijk goed waardoor het kwam. Nu maar hopen dat hij het niet ook wist.
‘Yagami, je bent weldegelijk perfect.’ Ze schudde nogmaals haar hoofd en deed haar mond al open om het tegenoverstelde te zeggen. Hij was haar echter voor. ‘Voor mij ben je perfect.’ Haar ogen werden nog iets groter van de genegenheid. Natuurlijk deed zo’n uitspraak iets positiefs met haar ego. Maar ze vernauwden daarna vrij snel. Ze kon hem niet met die onnozele gedachte rond laten lopen. Er zou niets goeds uit kunnen komen. Ze wilde hem al te graag het tegendeel bewijzen. Toch ging zij niet tegen hem in. Ze had niet het idee dat haar argumenten effect zouden hebben. Later zou er wel een geschikt moment voor komen en anders maakte zij er een kans voor. Op een haar lippen speelde een glimlach, die haar bezorgdheid niet helemaal wist te verbloemen.
‘Als ik had geweten dat je zo dol bent op het maken van foto’s, had ik de mijne mee kunnen nemen. Maar we kunnen het altijd laten wachten tot een volgende keer.’ Ze glimlachte even. ‘Doe niet zo veel je best. Straks raak ik verwend. Ik vroeg het me gewoon af, omdat er bij ons altijd een heel gedoe over werd gemaakt.’ De opstelling was nooit goed. Op een of andere manier eindigde zij altijd bij de zijkant of op haar knieën. En als de foto bijna goed was, moest iemand per se naar de toilet gaan.
‘Zal ik je naar je kamer brengen?’ Half verwilderd keek zij hem. Hoe laat was het inmiddels al? Ze was de tijd echt vergeten. Kit was al verder gegaan met praten, voordat zij echt erop had kunnen reageren. ‘En ik wil geen tegensputter. Als je weg wilt, loop ik mee naar je kamer. Dat is het minste wat ik kan doen.’ Haar ogen gleden van haar schoenen naar de uitgang en weer terug. Ze kon onder normale omstandigheden redelijk snel wegkomen, maar dan had zij deze schoenen niet aan en was zij niet omringd door een horde mensen. Bovendien zou ze hem de volgende keer uit moeten leggen, waarom zij dat gedaan had. In plaats van die optie besloot zij zich eruit te praten. Of een poging tot dan. ‘Het is niet eerlijk om een weerloos meisje zo in een hoekje te drijven.’ Ze trok een quasi onschuldig gezicht, terwijl ze met haar wimpers wapperde. Nee, hij zou hier niet voor vallen. Snel schakelde ze daarom over naar haar oude zelf. ‘Maar serieus... Je vraagt me iets waar je zelf al het antwoord opgeeft. Nou ja, terug naar je vraag. Natuurlijk wil ik dat je meeloopt.’ De laatste zin kwam bijna wrang haar mond uit, alhoewel ze het wel meende. Ze kon er alleen niet tegen dat zij geen eens een kans kreeg om te kiezen. Onmiddellijk had zij spijt van haar kleine uitspatting. Bij wijze van goedmaker zei ze zachtjes erachteraan: ‘Het is me een eer, Kit.’

‘Sorry, alle belangrijke zijn al bezet. Treur daar maar niet over. Er valt niets aan te doen.’ Er kwam een grinnik uit haar mond. Hij fronste. ‘Bezet? Of je hebt heel weinig belangrijke rollen of je hebt teveel mensen en dingen die een belangrijke rol krijgen.’ Hij deed zijn uiterste best om beledigd te klinken, maar de lach die door zijn stem heen klonk, verraadde hem.
‘Hij is niet iemand die gestoord wordt. Ik denk dat hij of die kamer uit zou vluchten of net zou doen of we niet bestaan.’ Er was nog een andere optie. Hij kon ook ontzettend bezorgd worden. Soms snapte hij helemaal niks van zijn kamergenoot. Ze fronste. ‘Nu laat je mij klinken als een monster. Ik zal hem niet levend villen ofzo.’ Hij grijnsde. ‘Dan zullen de monsters dus ook niet achter jou aan komen.’ Hij schudde even zijn hoofd. ‘En het is niks persoonlijks.. Hij is niet zo.. Sociaal.’ Sociaal was niet het woord, maar het was het enige woord dat in de buurt kwam van wat hij bedoelde.
‘Ik heb er geen problemen mee, zolang ik je leugen kan onderscheppen.’ Haar gezicht straalde vrolijkheid uit, maar er was geen lach te zien. Hij keek haar even aan en knikte. ‘Als ik tegen je lieg, doe ik dat goed.’ Zijn woorden klonken twijfelend, terwijl hij haar gezicht afspeurde, in de verwachting daar de reden voor haar plotselinge vrolijkheid te vinden.
‘Yagami, je bent weldegelijk perfect.’ Normaals schudde ze haar hoofd. Het enige wat hij kon doen, was haar voor zijn. ‘Voor mij ben je perfect.’ Een paar seconde geleden had hij haar nog beloofd niet zo snel te liegen, dus waarom nu dan wel? Zou het haar helpen? Nee. Was het beter voor haar? Misschien wel, ja.. Hij was er niet zeker van wat zijn woorden aanrichtte. Het enige waar hij zeker van was, was dat zijn woorden gemeend waren. Dat ze echt perfect was in zijn ogen. Op Yagami’s lippen verscheen een glimlach, die echter niet in staat was haar bezorgdheid te verbloemen. Goed, misschien was die misschien niet helemaal juist. Misschien was het absoluut niet beter voor haar. Maar het was zijn mond al uit, ze wist het. Het was nu aan haar wat ze ermee zou doen.
‘Doe niet zo veel je best. Straks raak ik verwend. Ik vroeg het me gewoon af, omdat er bij ons altijd een heel gedoe over werd gemaakt.’ Hij lachte en schudde zijn hoofd. ‘Niet zo snel. Ik doe niet mijn best, jij begon over foto’s. Jij was degene die zei dat het enige wat je miste, foto’s maken was.’ Hij keek haar even veelbetekenend aan en schudde nogmaals zijn hoofd.
‘Zal ik je naar je kamer brengen?’ Vroeg hij haar, nadat hij op de klok gekeken had. E keek hem half verwilderd aan en er verscheen een grijns rond zijn lippen. Hij was dus niet de enige die de tijd vergeten was.
‘En ik wil geen tegensputter. Als je weg wilt, loop ik mee naar je kamer. Dat is het minste wat ik kan doen.’ Zei hij snel, voordat ze iets had kunnen zeggen, tegen had kunnen spreken. Haar ogen gleden van haar schoenen naar de uitgang en weer terug en hij trok lichtjes zijn wenkbrauwen op.
‘Het is niet eerlijk om een weerloos meisje zo in een hoekje te drijven.’ Ze trok een onschuldig gezicht en knipperde met haar wimpers. Hij keek haar even aan en knikte. ‘Weerloos, hm?’ Hij keek haar ongelovig aan. Hij was niet van plan te geloven dat ze weerloos was.
‘Maar serieus... Je vraagt me iets waar je zelf al het antwoord opgeeft. Nou ja, terug naar je vraag. Natuurlijk wil ik dat je meeloopt.’ Het was duidelijk dat ze niet heel blij was met zijn woorden en toch twinkelde er iets in zijn ogen. ‘Het is me een eer, Kit.’ Hij glimlachte en knikte. Hij hield zijn arm zo dat ze de hare erdoorheen kon steken, als ze dat wilde althans. Vervolgens vroeg hij zachtjes: ‘Als ik zelf geen antwoord had gegeven op die vraag, had je me dan hetzelfde antwoord gegeven als nu of had je gezegd dat je het niet wilde?’ Zijn stem was kalm.
Toen ze de zaal uit waren, fronste hij. ‘Er is misschien een probleempje.. Ik weet niet waar je kamer is.’ Hij glimlachte verontschuldigend. Slimme actie. Eerst iemand, praktisch, dwingen om haar naar de kamer te brengen en vervolgens de weg te moeten vragen.. Handig, heel erg handig..

‘Bezet? Of je hebt heel weinig belangrijke rollen of je hebt teveel mensen en die een belangrijke rol krijgen.’ Ze speelde het toneelspel mee, deed alsof zij zijn mislukte act niet opgemerkt had. ‘Wind je niet zo op over mijn droomwereld. De grootste tijd van de dag besteed ik nog steeds hier,’ zei ze ernstig een wijds gebaar makend. ‘Er is geen enkele aanleiding om je zo gekrenkt te voelen.’ Om het geheel nog dramatischer te maken, trok zij haar ene wenkbrauw op.
‘Dan zullen de monsters dus ook niet achter jou aan komen.’ Zogenaamd geraakt door zijn opmerking gaf zij hem een zacht duwtje. ‘En het is niks persoonlijks... Hij is niet zo... Sociaal.’ Haar gezicht lichtte op door een van haar ingevingen. ‘Ah... als dat het geval is, heb ik wel een idee.’ Een pak kaarten, een hele berg voedsel en minstens een persoon die hij al kende, zou hem waarschijnlijk wel op zijn gemak krijgen. Als dat niet genoeg was, had zij ook geen idee. Die methode had bij de meerheid inclusief zichzelf prima gewerkt.
‘Als ik tegen je lieg, doe ik dat goed.’ Zijn bewering sprak hij met iets minder overtuiging uit dan eerst. ‘Ja, je hebt me zojuist overtuigd.’ Haar stelling kwam gepaard met een sarcastische blik, die niet te missen was.
‘Niet zo snel. Ik doe niet mijn best, jij begon over foto’s. Jij was diegene die zei dat het enige wat je miste, foto’s maken was.’ Ze stak haar handen ter verdediging in de lucht. ‘Ik denk dat we dan verschillende definities van ‘je best doen’ hebben.’ Haar antwoord was net zoals haar stem kalm. Ze wist niet waardoor hij plotseling zo verdedigend deed.
‘Weerloos, hm?’ Nee, het werkte echt niet op hem. ‘Het was leuk geweest, als je me geloofd had. Meneer moest het natuurlijk verpesten.’ Een grijns brak door op haar gezicht.
Haar blik bleef voor een fractie hangen bij zijn arm. Zijn gedempte stem liet haar opschrikken. ‘Als ik zelf geen antwoord had gegeven op die vraag, had je me dan hetzelfde antwoord gegeven als nu of had je gezegd dat je het niet wilde?’ Ze herstelde zich binnen een paar luttele secondes en trok haar mondhoeken omhoog. ‘Nu ga je te ver. Aangezien je het antwoord zelf al weet.’ Behoedzaam haakte zij haar de arm door de zijne heen.
Eindelijk was zij niet meer omringd door die benauwde lucht. Opgelucht ademde ze diep in. ‘Er is misschien een probleempje... Ik weet niet waar je kamer is.’ Ze kon een lachje niet laten. ‘Je moet je plannen iets beter gaan voorbereiden.’ Tussen haar woorden door had zij zich van hem losgemaakt; het voelde niet fijn aan om zo voor een langere tijd rond te lopen. ‘Gewoon mij volgen. Dan komt het goed.’ Zonder te wachten op een verdere reactie, kwam zij in beweging. Haar tempo was echter zo traag  dat hij haar wel moest kunnen bijhouden. Sneller dan dat kon zij niet eens meer. Daarvoor had zij te veel uren achtereenvolgend gestaan.
Ze wilde iets nuttigs zeggen, wist helaas niets. Haar mond ging open en klapte toen weer dicht. Er zou toch niets zinnigs uit komen. Haar ogen bleven hangen bij zijn gezicht. Nu maar hopen dat hij wel wat te zeggen had.

‘Wind je niet zo op over mijn droomwereld. De grootste tijd van de dag besteed ik nog steeds hier,’ zei ze ernstig een wijds gebaar makend. ‘Er is geen enkele aanleiding om je zo gekrenkt te voelen.’ Ze rok een wenkbrauw op en hij grijnsde. Hij schudde zijn hoofd. ‘En toch voel ik me gekrengd.. Mijn foto krijgt een kleine bijrol.. niet eens een gewone bijrol, nee een kleine.’ Hij keek haar schuin aan en schudde zogenaamd teleurgesteld zijn hoofd.
‘Dan zullen de monsters dus ook niet achter jou aan komen.’ Ze gaf hem een zacht duwtje en zijn ogen twinkelde even bij de gedachte aan de eerste keer dat ze dat had willen doen. De eerste keer dat ze geschrokken was van die actie bij hem. ‘En het is niks persoonlijks... Hij is niet zo... Sociaal.’ Haar gezicht lichtte op en hij keek haar geduldig aan. ‘Ah... als dat het geval is, heb ik wel een idee.’ Hij hield zijn hoofd schuin. ‘Een idee? Ga je me ook nog vertellen wat voor een idee of ga je dat voor je houden?’ Er stond een glimlach op zijn lippen en hij had zijn wenkbrauwen lichtjes opgetrokken.
‘Ja, je hebt me zojuist overtuigd.’ De sarcasme droop ervan af. Hij grijnsde en spreidde zijn armen. ‘Zie je? Al ik lieg doe ik het ook goed.’ Hij grinnikte en keek haar met twinkelende ogen aan. Hij kon toegeven dat hij geen genie was als het ging om liegen.. Maar dit klonk logischer. Hij zou echt zijn best doen het goed te doen als het ooit moest, maar hij hoopte gewoon dat dat nooit zou hoeven.
‘Ik denk dat we dan verschillende definities van ‘je best doen’ hebben.’ Hij slikte even en zuchtte. De kalmte in haar stem had hem laten beseffen dat hij misschien iets te snel in de verdediging was gegaan. ‘Sorry..’ Hij keek haar even aan en tuitte zijn lippen, waarna hij zijn hoofd iets schuin hield. ‘Misschien was ik een beetje snel..’ Kon hij er wat aan doen? Ja, maar enkel als hij er echt op lette. Het was een gewoonte snel in de verdediging te gaan. Enkel als hij het echt niet wilde en er ook rekening mee hield – wat dus bijna altijd was – lukte het hem om het binnen te houden, af te wachten.
‘Het was leuk geweest, als je me geloofd had. Meneer moest het natuurlijk verpesten.’ Een grijns brak door op haar gezicht en hij knikte. ‘Natuurlijk, straks ga je het zelf nog geloven.’ Zei hij zo serieus mogelijk, terwijl er een plagende twinkeling in zijn ogen schitterde.
‘Als ik zelf geen antwoord had gegeven op die vraag, had je me dan hetzelfde antwoord gegeven als nu of had je gezegd dat je het niet wilde?’ Hij had haar naar zijn arm zien kijken, maar bleef geduldig wachten. Er verscheen een glimlach rond haar lippen. ‘Nu ga je te ver. Aangezien je het antwoord zelf al weet.’ Ze haakte haar arm door de zijne heen en hij glimlachte zwakjes. ‘O? Weet ik dat antwoord al?’ Hij keek haar met twinkelende ogen aan.
‘Er is misschien een probleempje... Ik weet niet waar je kamer is.’ Zei hij nadat hij haar opgelucht had horen zuchten. Ze lachte. ‘Je moet je plannen iets beter gaan voorbereiden.’ Tussen haar woorden door had ze zichzelf los gemaakt. Hij knikte en liet zijn arm langs zijn lichaam vallen. ‘Daar kwam ik net ook achter.. Maar toen was mijn plan al van start gegaan..’ Hij trok een pijnlijk gezicht en lachte toen zacht. ‘Daar moet ik echt iets aan doen.’ Mompelde hij zachtjes in zichzelf, terwijl hij zijn blik even naar de grond liet glijden, voor hij haar weer aankeek.
‘Gewoon mij volgen. Dan komt het goed.’ Zonder op een antwoord te wachten, kwam ze in beweging. Hij bleef heel even staan en keek naar haar. Er verscheen een zwakke glimlach rond zijn lippen. Hij sloot zijn ogen even en schudde zijn hoofd, voor hij haar inhaalde. Hij voelde haar blik en keek haar aan. Hij glimlachte en vroeg zacht: ‘Heb je een leuke avond gehad, ondanks de minpuntjes?’ Hij wilde de minpuntjes zo snel mogelijk vergeten. De avond was in zijn ogen geweldig geweest en hij was er nu al van overtuigd dat hij niet voor niets zich had verheugd op deze dag.
Hij keek weer recht voor zich uit en bleef even stil. In zijn ooghoeken hield hij haar in de gaten, was niet helemaal zeker wat hij kon zeggen, of het wel slim was iets te zeggen. Zijn ogen gleden naar haar schoenen. Hij kon het niet vaak genoeg zeggen; hij had alle respect voor de vrouwen die die dingen een hele avond konden dragen. De aanblik ervan deed al pijn in zijn ogen, laat staan dat je er een hele avond of zelfs een hele dag op zou moeten lopen..
Zijn blik ging even naar haar ogen, voor hij die weer voor zich uit richtte. Hij hield de gangen goed in de gaten. Iets wat bijna als automatisme ging. Hij wist dat ze een lucht magiër was, hij wist alleen totaal niet waar haar kamer was.

‘En toch voel ik me gekrengd... Mijn foto krijgt een kleine bijrol... niet eens een gewone bijrol, nee een kleine.’ Haar schouders werden bijna achteloos opgehaald. ‘Het blijft een foto. Ik had erover nagedacht, als jij het was geweest. Met een foto kan ik echter niet zoveel.’ Een foto kon niet vermoord worden, mee gesleept worden naar winkelcentra of kleding aantrekken. Alhoewel ze dat beter niet hardop kon zeggen. Haar onderbewustzijn zou daar waarschijnlijk nog iets op verzinnen. Die flikte de meest bizarre dingen.
’Een idee? Ga je me ook nog vertellen wat voor een idee of ga je dat voor je houden?’ Met een eenvoudige beweging schudde zij haar hoofd. ‘Niets spannends. Gewoon het standaardplan. Niets om je hoofd erover te breken.’ Haar antwoord daagde hem uit om er verder naar te vragen en dat wist ze. Ze kon het simpelweg niet laten om hem nieuwsgierig te maken.
‘Zie je? Als ik lieg doe ik het ook goed.’ Niet overtuigd sloeg zij haar armen over elkaar heen. ‘Je bent een zeer beroerde leugenaar. Het verklaart wel waarom je er zo tegen bent.’ Die ene keer dat zij beweerd had dat hij loog, had zij zeer heftig gereageerd. Die zou zij niet zo snel te vergeten.
‘Natuurlijk, straks ga je het zelf nog geloven.’ Totaal niet eens met zijn opmerking schudde zij haar hoofd. Ze had door dat hij het niet serieus bedoeld, maar alsnog. ‘Alleen de mensen die hun eigen leugens ook geloven, zijn geboren leugenaars.’ Opnieuw een citaat uit een boek. Ze moest er echt mee op houden, omdat niemand ze toch ooit zou snappen.
‘Sorry... Misschien was ik een beetje snel...’ Haar stem probeerde ze zo open en vriendelijk open te houden. Ze wilde hem niet gevoel geven dat zij boos op hem was of zelfs maar geërgerd. ‘Inderdaad een beetje te snel.’ Haar lippen vormden een vermakelijke glimlach. Het was eigenlijk wel fijn om hem beter te leren kennen door dit soort gevallen.
‘O? Weet ik dat antwoord al?’ Ze rolde met haar ogen. ‘Ja, je weet het antwoord al. Kom op, Kit.’ Ze staarde hem stug in de ogen. Hij wilde vast dat zij haar verlies openlijk toegaf. Geen schijn van kans dat dat zou gebeuren. Hij had al wat hij oorspronkelijk wilde; haar toestemming om mee te lopen. En meer zou hij momenteel niet krijgen van haar.
‘Daar kwam ik net ook achter... Maar toen was mijn plan al van start gegaan. Daar moet ik echt iets aan doen.’ Instemmig knikte ze. ‘Je moet nog veel leren.’ Ze keek hem doordringend aan, voordat zij haar ogen sloot. Zo zacht dat het nauwelijks verstaanbaar was, zei ze erachteraan: ‘Nou ja, je hebt mij wel in een hoekje weten te drijven. Dat moet ik toegeven.’ Toen ze haar ogen openden, was er een niet te lezen emotie op haar gezicht aanwezig.
‘Heb je een leuke avond gehad, ondanks de minpuntjes?’ Ze slikte, waarna ze hem een opgewekte glimlach toonde. Ze had zeker plezier gehad. Het was anders met hem dan haar gebruikelijke groepje, maar dat had de ervaring niet minder leuk gemaakt. ‘Het was geweldig,’ zei ze naar waarheid. ‘En wat vind jij ervan?’
Bijna vergat zij hem te herinneren aan de semiverborgen trap. ‘Hier rechts af,’ waarschuwde ze hem net op tijd. De trap aan het einde van de gang leek inderdaad logischer. Dat moest zij toegeven. Voor haar tenminste wel. Maar die leidde naar een paar klaslokalen; de laatste plek waar ze wilde zijn op dit tijdstip. Voor de zekerheid pakte zij hem bij zijn mouw vast om hem in de juiste richting te sturen. De herinnering aan zijn warme hand negeerde zij koppig. In plaats van beschaamd aan te kijken, werd haar gezichtsuitdrukking leeg. Hij zou het sowieso niet snappen.