Zenuwachtig ijsbeerde Trystan door de ruimte waar hij in gestopt was. Zoals altijd vielen de mouwen van zijn vest over zijn handen, iets dat hem nog kleiner deed lijken dan hij al was. De onderkant van de vest zelf stopte tot iets onder zijn knieën waardoor hij er soms nogal eens over viel, maar nu ging hij ervoor zorgen dat hij niet ging vallen. Dan was de kans groot dat hij zou verliezen en hij wilde niet verliezen, ookal had hij zichzelf niet opgegeven. De jongen had zijn naam op een papier zien staan en een paar mensen hadden hem mee naar de arena vergezeld aangezien hij het anders nooit gevonden zou hebben. Ze hadden hem ongeveer uitgelegd wat er juist van hem verwacht werd en ergens had het hem best bang gemaakt toen ze verhalen begonnen te vertellen over de eerdere gevechten een tijdje geleden. In de regels stond dat je je tegenstander niet mocht vermoorden, maar ze zeiden helemaal niet over verwonden. Misschien stond er niets van in de regels omdat het de bedoeling was dat je de ander verwondde en bleef verder gaan totdat je tegenstander het opgaf.

Trystan duwde zijn gezicht tegen de deur aan toen hij een stem hoorde en luisterde aandacht naar hetgeen dat te stem te vertellen had. Zijn vader had hem altijd geleerd om goed te luisteren naar de dingen die gezegd werden anders was de kans groot dat je niet wist wat nu juist de bedoeling was. In stilte luisterde hij, al had hij liever dat hij dat niet gedaan had. Zijn handen begonnen te trillen toen de stem vanalles opnoemde wat er kon gebeuren en snel duwde hij zich van de poort af toen er beweging in leek te komen. Op het moment dat hij zijn naam hoorde, zette hij twijfelend een paar stappen naar voren om dan weer te blijven staan. Was het wel zo een goed idee om het veld op te gaan? Wie weet wat er zou gebeuren als hij ging en zichzelf niet kon verdedigen? Zijn tanden zonken weg in zijn onderlip terwijl hij zijn handen in de grote zakken van zijn vest stak en met zijn vingers tegen de ducttape stootte. Stevig klemde hij zijn vingers om de rol heen voordat hij vastberaden de rest van de weg aflegde.

Hij stond net op zijn plaats, had zichzelf net verteld dat het wel goed zou komen toen het meisje haar aanval deed. Voordat de jongen het goed en wel besefte, kwamen de twee zwepen zijn kant op. Een snijdende pijn trok door zowel zijn zij als zijn wang toen de zwepen op hem naar kwamen en angstig dook hij in elkaar. Nee, nee, nee, hij wilde niet door gaan. Het deed pijn en hij haatte pijn. De jongen draaide zich om, wilde weglopen toen hij zijn vader voor zich zag, met een teleurgestelde uitdrukking op zijn gezicht. Hij wilde zijn vader niet teleurstellen, misschien kreeg hij geen ducttape meer als de man teleurgesteld was en dan zou hij niets meer kunnen maken.

Stukjes tape werden van de rol afgetrokken nadat hij zijn vest uitgetrokken had en snel plakte hij het eerste stukje op de snee in zijn wang. De jongen trok zijn shirt omhoog en het tweede stuk werd al snel op zijn zij geplakt. Zo, dan zou hij in ieder geval niet kunnen dood bloeden. De tranen die in zijn ogen gestaan hadden, dwong hij met veel moeite weer terug terwijl hij zich omdraaide en een paar stappen naar voren zette. Op het moment dat hij nog maar een paar meter van haar afstond, zette hij de palmen van zijn handen op elkaar en liet een vuurstraal richting haar gaan. Sinds hij nog jong was, zou het waarschijnlijk niet al te veel schade aanrichten. Het zou wel een paar lelijke brandwonden kunnen veroorzaken, maar meer ook niet.

Het was dus de bedoeling dat hij terug ging vechten, toch? Op dit moment vroeg Trystan zich af of je echt alleen maar je magie mocht gebruiken of ook iets anders mocht inschakelen –iets zoals ducttape misschien? Als hij zijn tegenstander nu aan de muur zou plakken en ervoor zou zorgen dat ze niets meer kon doen, zou hij dan gewonnen zijn? Natuurlijk moest hij dan ook echt bij haar in de buurt kunnen komen –iets dat hij momenteel niet direct zag zitten door de diepe sneeën die ze al veroorzaakt had, maar het ging om het idee. Als hij dat voor elkaar kreeg, zou zijn moeder misschien wel inzien dat ducttape best nuttig kon zijn. Alhoewel, als ze wist dat hij het gebruikt had in een illegaal gevecht zou ze hem waarschijnlijk gewoon direct van school halen en dat was nu ook weer niet de bedoeling. Hij moest zijn moeder dus op een andere manier gaan overtuigen dat ducttape handig zou zijn en dat hij haar heus niet meer tegen de muur aan zou plakken en heel de nacht zou laten hangen. Hij had zijn excuses al zo vaak aangeboden, maar op de een of andere manier wilde ze die nooit aannemen. Maar goed, terug naar het gevecht.

De plaatsen waar de zwepen hem geraakt had en diepe sneeën had achtergelaten, prikten best hard onder de stukjes ducttape. Een enkele zoute traan was uit zijn ooghoek ontsnapt en gleed langs zijn wang naar beneden terwijl de jongen zijn benen dwong om te bewegen en zo dichter bij het meisje te raken. Niet te dicht natuurlijk, maar dicht genoeg zodat zijn magie effect zou kunnen hebben. Het creëren van een vuurstraal kostte niet erg veel moeite, het in stand houden was al direct wat moeilijker. Het duurde dan ook niet lang voordat de vuurstraal wat leek te sputteren en zelfs helemaal doofde. Hijgend bleef hij even staan voordat hij merkte dat het vuur niet weg was. Zijn ogen werden groot toen hij het vuur weer recht op zich af zag komen. Trystan wist niet direct wat die vuurstraal zou kunnen tegenhouden, dus deed hij wat het eerste in hem opkwam: wegduiken. Zonder verder echt na te denken, liet hij zich plat op zijn buik vallen en legde zijn armen over zijn hoofd heen. Met zijn ogen stevig dicht geknepen, wachtte hij totdat het vuur hem zou verschroeien. Twintig seconden, dertig seconden, een minuut. Langzaam opende Trystan zijn ogen en hief zijn hoofd een stukje op.

Een opgeluchte zucht verliet zijn lippen toen hij merkte dat het vuur verdwenen was zonder dat het hem geraakt had. De jongen klauwde wat in het zand toen hij recht ging staan, stuitte met zijn vingers op iets nats en een glimlach vormde zich om zijn lippen. Zijn watermagie was een stuk slechter dan zijn vuurmagie, maar sinds zijn tegenstander ook vuurmagie leek te beheersen zou water misschien wel wat meer effect hebben. Trystan klemde zijn tanden op elkaar terwijl hij het water naar boven probeerde te halen. Een grote straal werd naar boven gehaald en met een scheve grijns stuurde hij het op het meisje af. Het was de bedoeling om haar omver te gooien en hard tegen de grond terecht te laten komen.

Het was nooit zijn bedoeling geweest om al direct te gaan vechten. Als hij had mogen kiezen zou hij hier liever als toeschouwer gezeten hebben, maar aangezien iemand het leuk gevonden had om hem in te schrijven, kon dat dus niet. Nee, in plaats van naar het gevecht te kijken, was hij diegene die voor entertainment moest zorgen. Hij had zijn magie nog niet eens onder controle, maar hij kon moeilijk opgeven, toch? Het leek hem toch best laf om nu al op te geven ondanks de diepe sneeën en de bovenste puntjes van zijn haren die waren weggeschroeid. Hij zou het nog wel volhouden totdat hij echt niet meer op zijn benen kon staan.

Het grijnsje dat op zijn gezicht had gestaan van zodra hij het vochtige zand had gevoeld, sprak gewoon boekdelen. Het goede was dat de ander hem niet kende en dus niet wist dat hij zowel vuur als water beheerste. Twee tegenpolen en soms botsten ze wel eens met elkaar waardoor hij best veel hoofdpijn kon krijgen, maar al bij al was het toch mooi meegenomen. Het meisje had vuur en duister als magie had hij al gezien. Vuur was makkelijk te elimineren met water. Of dat duister zich ook zo makkelijk zou laten ‘vernietigen’ wist hij niet. Het antwoord op die vraag werd al snel duidelijk toen ze met iets dat leek op een zwarte mantel om haar heen door het water heen sprong. Gewoon erdoor alsof het niets was! Hij zou dan toch beter zijn best moeten doen moest hij haar echt willen verslaan.

Zijn tweekleurige ogen fonkelden toch zachtjes toen Trystan merkte dat er langzaam een plasje water rond het meisje heen verscheen. Ze was dus wel lekker nat geworden, mooi. De grijns en de pretlichtjes verdwenen echter al snel toen zijn tegenstander zich leek op te laden en ineens een zwarte speer van zwarte magie op hem afvuurde. Deze keer zou hij geen tijd hebben om te ontwijken en hij wist niet precies wat hij kon doen tegen zwarte magie. In plaats van een tegenaanval uit te voeren, hief hij zijn armen op om zijn gezicht te beschermen en kneep zijn ogen dicht. Hij wilde gewoon niet zien hoe het ding recht op hem afkwam en hoe het zich in zijn lichaam zou boren. De pijn zou er wel voor zorgen dat hij wist waar de magie juist terechtgekomen was. Het bekende flakkerende geluid van vuur, zorgde ervoor dat hij zijn armen een stukje uit elkaar haalde zodat hij door een smalle spleet kon zien wat er juist gebeurde. Zijn ogen werden groot toen hij een grote slang van vuur zag en een piepend geluidje verliet zijn mond terwijl hij zijn ogen terug dichtkneep. Toen hij de hitte echter minder voelde worden, durfde hij het terug aan om te kijken en met grote ogen keek hij toe hoe de slang op zijn tegenstander afkroop. In een poging het beest te helpen, vuurde hij zelf ook nog een vuurstraal in de richting van het meisje af, geen idee hebbend of hij haar nu raakte of niet.

Dit ging hij echt niet lang meer volhouden. De jongen stond nu al te wankelen op zijn benen omdat hij op korte tijd veel meer magie gebruikt had dan hij gewoon was en dat slurpte zijn energie gewoon op. Alles om hem heen werd om de zoveel minuten gewoonweg wazig en het duurde altijd veel te lang voordat hij zijn blik terug op scherp had ‘gesteld’. Daarom was zijn geschoten vuurstraal wel erg hard de verkeerde kant op gegaan waardoor alleen de slang zijn tegenstander raakte. Trystan wankelde lichtjes terwijl hij zijn ogen tot spleetjes kneep en probeerde te volgen wat er nu juist gebeurde. Zijn brein leek alles veel minder snel te registreren dan normaal waardoor hij pas door had dat de slang van vuur verdwenen was toen er iets geschreeuwd werd. De woorden fatsoenlijk tot zich door laten dringen, kostte zelfs al een paar minuten waardoor de jongen tot de conclusie kwam dat hij niet lang meer door zou kunnen gaan. Het meisje tegenover hem leek nog meer energie te hebben, een feit waardoor de moed hem in de schoenen zonk.

Zo snel mogelijk liet hij zijn handen in de zakken van zijn broek verdwijnen om zijn vingers daarna rond de rol ducctape te sluiten en deze tevoorschijn te toveren. Er was nog een ding dat hij zeker wilde doen voordat hij helemaal in elkaar zou storten. Doordat hij zo met de tape bezig was geweest, had hij niet gezien dat zijn tegenstander nog een aanval had uitgevoerd. Hij zag de twee lijnen van vuur pas op zich afkomen toen het al bijna te laat was. Het vuur aan zijn linkerkant wist hij nog te doven met water, maar de andere lijn krulde langs zijn been omhoog, brandde een deel van zijn broekspijp weg en liet een derdegraads brandwond achter. Uit een reflex liet Trystan ook water over zijn rechterbeen glijden zodat de pijn stopte. Langzaam richtte hij zijn aandacht terug op het meisje om daarna op een nog best snel tempo op haar af te lopen. Laatste restjes energie werden opgebruikt en met zijn laatste kracht duwde hij het meisje naar achteren om haar daarna aan de muur vast te plakken met zijn ducttape. Verschillende keren liet hij de rol over en weer gaan om de tape daarna netjes van de rol af te bijten. Het zou waarschijnlijk niet erg moeilijk zijn om vrij te komen, maar dan had hij tenminste laten zien dat hij zich niet zomaar gewonnen gaf.

Zelfvoldaan zette hij een paar passen naar achteren en bewonderde zijn ‘kunstwerk’ voor een paar seconden voordat hij door zijn knieën zakte en zijn wang het zand raakte. Uitgeput sloot hij zijn ogen, gaf helemaal niets om het feit dat zijn shirt en broek daardoor vol zouden hangen met zand. Hij kon gewoon niet meer op zijn benen blijven staan en hij zou waarschijnlijk zo een leuke uitstap naar de ziekenzaal kunnen maken, jottem.

Toestemming om Lightning vast te plakken
en Trys is out ~