Dralend stond ze voor de spiegel, beslissend of dit nou een goede outfit was of niet. Normaal deed ze maar wat aan, wat meestal wel wat modieus was, maar nu moest ze er echt over nadenken. Ze had een zwarte skinny, maar gemakkelijke, spijkerbroek aan met een zwart hemd en een zwart vest. Laagjes waren belangrijk. Wie weet tegen wat voor magiër ze zou zijn. Bij water kon ze het vest uitdoen, net als bij vuur, bij wind kon ze het vest dicht doen tegen de kou en bij de andere magieen zou het waarschijnlijk niet veel werken.
Ze had haar lange haar in een strakke staart gedaan waarvan ze zeker wist dat hij lang zou blijven zitten. Voor de rest had ze gemakkelijke laarzen aangedaan waar ze makkelijk op kon rennen, leren handschoenen die moeilijk te doorbranden waren en voor de rest nog een riem waar ze eventueel nog iets aan kon hangen.
Onder haar bed haalde Elveria een gelakte zwarte kist te voorschijn en pakte de Samurai die er in lag. Ze mocht hem officieel niet gebruiken, maar ze wilde hem mee nemen, om te laten zien dat ze iets in zich had, dat ze niet zomaar zich in liet maken. Ze gespte hem vast op haar rug met het donkere handvat naar boven. Thomasso was er waarschijnlijk enorm op tegen geweest dat ze dit ging doen, ze was nog enorm onstabiel en de woedeaanvallen, en depressieaanvallen, bleven nog steeds komen, al waren ze een beetje verminderd. Ze had eigenlijk geen idee of degene die tegenover haar stond het wel zou overleven. Als ze weer total-los zou gaan, dan zou het echt mis gaan.
Elveria had zich voornamelijk gericht op uithoudingsvermogen, balans en spreuken. Ze had ook naar andere magien gekeken zoals haar tweede element, lucht en vuur, om eventueel hout, grond en water te blussen en te verbranden. Haar zwarte magie was nog steeds de sterkste van allemaal en van vuur wist ze maar een ding, en dat kon ze combineren met duister magie. Met een doffe blik keek Elveria naar de klok, ze moest zich nu gaan haasten.
Snel haastte ze zich door de gangen terwijl ze alle spreuken nog eens herhaalden, haar eigen regels nog één keer opdreunde en er voor zorgde dat ze zich nu niet teveel uitputte.

Aangekomen bij de arena begon de spanning in Elveria te stijgen. Maar met een opgeheven hoofd liep ze naar het kamertje waar ze moest zijn. Daar deed ze een aantal opwarmingsoefeningen en negeerde het gejuich buiten. Elveria zuchtte, bekeek haar samurai en keek op toen iemand het teken gaf dat ze klaar moest staan.
Toen de deur naar de arena open ging hoorde ze het gejuich aan. Even overweldigd door alle aanmoediging glimlachte ze flauwtjes, maar liep toen naar het midden van de arena, een meisje, duidelijk ook zwarte magie, liep in diezelfde richting. Vanaf nu moest ze haar angst opzij zetten en niet meer denken aan alle verschrikkelijke gebeurtenissen.
Elveria grijnsde terug. 'Hello back Jodaline'' en ze maakte een sarcastische buiging. Vervolgens was Jodaline die als eerste aanviel. De donkere schaduwen cirkelden maar ze lette maar op een punt, de ogen van Jodaline. Om haar heen zag ze van alles gebeurde, was zich er van bewust, maar om de hele tijd een iemand te volgen zou je afleiden.
Ze had verwacht dat de eerste aanval een probeersel was, dat zou zij ook gedaan hebben. Toen de schaduwen haar uit evenwicht brachten reageerde ze snel. Ze haalde de samurai uit de schede en plantte de punt in de zanderige grond en zette zich af, de samurai weer mee trekkend.
Vervolgens rende ze op Jodaline af, drie zwarte ballen rond zich creërend die een voor een op haar afschoten. Toen sprong ze op met behulp van haar lucht magie en maakte een zwarte bal, die ze vol boven op Jodaline wilde laten neerkomen.
Vervolgens belandde ze achter Jodaline neer. Ze kon nu een aanval blokkeren, maar of het succes had wist ze niet.

Sorry voor de laatheid