Het klotsende geluid van een net niet volle tank was haar enige metgezel terwijl ze het veld opliep. Haar linkerhand klemde zich krampachtig om de loop van het wapen, haar rechterhand vouwde om het handvat, een vinger op de trekker. Vanuit een helderblauwe hemel scheen de zon in haar samengeknepen ogen. Op regen hoefde de watermagiër niet te rekenen – nee, zoveel geluk had ze vandaag niet. Ze zou het moeten doen met het water wat ze had.
Het water in haar supersoaker. Ze zou dit gevecht moeten winnen met twee liter kraanwater – niets meer, niets minder. Het was een reeds verloren strijd. Ze had net zo goed niet kunnen opdagen.

Toch stond ze daar, supersoaker in haar handen, vastbesloten blik in haar lila ogen. Ze wist niet wie haar had opgegeven, wist niet wat er van haar verwacht werd, wist niet eens meer van haar tegenstander dan de naam (en de naam klonk nogal indrukwekkend, zeker in combinatie met het feit dat hij al eerder mee had gedaan) maar ze was verdomme Aubree Kingston en ze gaf niet zomaar op.
Niet dat ze zou kunnen opgeven – wat Bree over deze mister X wist was niet veel, maar als hij genoeg invloed had om dit toernooi te organiseren, dan was hij zeker machtig genoeg om te voorkomen dat een van de deelnemers niet kwam opdagen.

Ze pompte een keer, zorgde voor genoeg druk op de tank. Haar linkerhand viel langs haar lichaam en met haar rechterarm richtte ze het waterwapen op Ludwig, de jongen die haar hoogstwaarschijnlijk zou verslaan. Ze grijnsde ongemakkelijk, verontschuldigend voordat ze de trekker overhaalde.
‘Alvast sorry.’
Om eerlijk te zijn had ze geen idee wat ze aan het doen was – er was geen plan, geen strategie. Just go in for the kill, was haar idee. Ze spreidde de vingers van haar linkerhand, splitste de waterstraal die uit haar soaker kwam op in vier dunnere stralen, die elk een schouder of een knie probeerden te raken.

Ze waren niet de eersten die op de zandgrond vochten en ze zouden niet de laatsten zijn. Sporen van het vorige gevecht waren nog zichtbaar, van plaatsen waar planten gegroeid waren tot roodbruin zand waar bloed vergoten was. Bloed van haar medeleerlingen, van kinderen van haar leeftijd, kinderen jonger dan zij. En het was vergoten door mensen van haar leeftijd, door leerlingen jonger dan zij.
Ze wilde niet bijdragen aan dit bloedvergiet, wil helemaal niet meedoen aan het toernooi. Dat wordt pijnlijk duidelijk als haar tegenstander zijn handen omhoog steekt – ze heeft de trekker al overgehaald, dat is de enige reden dat ze niet hetzelfde doet.
Even voelde ze zich slecht, toen het water zijn bijna perfecte verdediging doorbrak en een van haar waterstralen zijn been schampte. Haar paarse ogen focusten op de scheur in zijn broek en de huid eronder – ze zag bloed. In stilte feliciteerde ze zichzelf. Nu had ze bijgedragen aan dit zinloze gevecht, dit zinloze toernooi, dit spelletje waarin ze kennelijk geen vrije wil had.

Nice. Wat was dat nu voor een reactie? Bijtend op haar onderlip herhaalde ze haar excuses. ‘Sorry.’ Haar stem was iets gespannen, haar hele houding was gespannen. De donkere bol in zijn hand zag er niet vriendelijk uit en de ring van licht eronder al helemaal niet. Een dubbelmagiër – alsof ze niet al genoeg in het nadeel was, met haar beperkte hoeveelheid water en breekbare bouw.
Het was en bleef echter een gevecht, hoeveel weerzin ze ook voelde jegens het vechten. Bloed had ze al vergoten – ze moest het afmaken. Ze wilde het winnen, nu. Maar ze was niet de enige. Het moment dat ze een stap naar voren wilde zetten schoot Ludwig de bol op haar af en hoe snel ze ook water uit haar supersoaker trok, het lukte haar niet om het ding weg te slaan of te ontwijken. Ze had nog wel een heads up gekregen, verdomme, dacht ze terwijl ze naar achteren geslagen werd, vlak voordat ze op de grond landde en de lucht uit haar longen werd geslagen.
Twee seconden was het zwart voor haar ogen, twee seconden lang kreeg ze geen zuurstof en openden haar kieuwen zich, twee seconden lang had ze geen zicht en toen ze dat wel weer had, zag ze alleen de schijf die nu al te dicht bij haar was om te ontwijken. Het enige wat ze kon doen was gaan zitten, proberen weg te rollen, ervoor zorgen dat ze niet vol in haar maag werd geraakt.

Ze voelde het ding door het vlees van haar bovenarm snijden, tot op het bot. Ze voelde het bloed druipen, daarna voelde ze de pijn pas en de pijn stak, verdomme. Het meisje gromde door haar opeengeklemde tanden, beet geen eens de tranen terug. Haar rechterarm hing slap langs haar zij terwijl ze overeind krabbelde.
Met een ruk van haar linkerarm spatte de tank van haar supersoaker uiteen, met een tweede rukbeweging vormde een deel van het water zich om de wond om haar arm. Ze legde haar hand op de wond, sloot haar ogen. De spieren verbonden zich weer, maar het bloeden wist ze niet te stelpen en de huid bleef open. Haar hand verkrampte. ‘Lækna, fjandinn.’ gromde ze door haar tanden, en de huid verbond zich. Spreuken waren niet haar sterkste punt. Zware verwondingen genezen ook niet. Over de schrammen op haar armen en benen, de blauwe plekken op haar rug mocht ze zich geen zorgen maken – ze had de energie niet om die te genezen.

Het water droop van haar arm, maar voordat de druppels de grond raakten kneep ze haar handen samen. De druppels zweefden omhoog, kristalliseerden met een duidelijk hoorbare krak. Haar inmiddels gebarsten lippen vormden een woord, maar veel harder dan een fluistering was haar spreuk uiteindelijk niet.
‘Hagléli.’
En al de kleine ijskogeltjes schoten zich op haar tegenstander af.

Een misselijkmakend geluid drong door tot haar oren. Zacht, onhoorbaar voor Ludwig of de arena, maar duidelijk voor haar. Het scheuren van huid, van spier. Ze voelde het ook, eerst de snijdende pijn, daarna het doffe gevoel van bloed wat langs haar arm liep. Magie had zo zijn prijs en die moest ze betalen in de vorm van haar energie.
De helende gave die ze had kostte meer energie dan ze had kunnen verspillen en daar ondervond ze nu de nadelen van, de bloederige, uitputtende nadelen. Bij elke god en godin die ze kon opnoemen uit welke religie dan ook hoopte ze echter dat de pijn het waard zou zijn, dat ze niet voor niets haar lichaam uit elkaar reet.
Ze knipperde, verloor even het zicht, heel even werd het zwart. Haar hand klemde zich om de snee in haar bovenarm, probeerde het bloeden te stoppen. Helen kon ze nu niet, daar had ze de energie niet voor als ze de kogels wilde laten doorvliegen.

Haar gebeden waren verhoord, op de een of andere manier - het werkte.
Zelf zag ze amper hoe ze de jongen raakte met haar regen van kleine hagelsteentjes, die met terminale velociteit op hem af waren gevlogen. Toen ze besefte dat dit betekende dat ze gewonnen had, werd de pijn heel even verdrongen door een ongelovig, lachend geluid. Gewonnen? Zij? In een gevecht, tegen een zesdeklasser nota bene?
Dit moest een koortsdroom zijn. En die droom veranderde snel in een nachtmerrie toen Bree besefte dat dit betekende dat ze nog een keer moest vechten.

durr. Afsluiter-thingy.