I'm not scared to show what I've got,
baby, yeah, I'm ready for the win.

Words 660
Mood Ready for the win
Notes Epic firefist hell yeah~ [Thanks to Melle, Mitch&Anne for helping with the idea]

Nog een laatste keer liet ik mijn handen over mijn haar glijden dat ik in een hoge staart had gestoken. De lokken van mijn pony waren eruit gevallen en vielen losjes over mijn hoofd. Ik had een strakke rode broek aan waar met een zwart ruitjespatroon, een strak leren jasje dat een beetje openhing zodat het rode shirt eronder zichtbaar was en stevige zwarte leren die tot ongeveer 5 cm onder mijn knie kwamen. Oh, ik was er klaar voor. Al van zodra ik me hiervoor had opgegeven.
Het was tegen de regels in, wat het al fantastisch maakte voor het begon. Een illegaal toernooi, magician tegen magician. De beste kreeg aandacht. En ik hield van aandacht - die zou ik dus krijgen als ik won. En als ik verloor? Daar dacht ik maar niet aan. Ik zou alles proberen om te winnen, en we zien wel wat komt.
Ik keek op van een stem die uit een speaker kwam. 'Dames en Heren, Tournament of the Magician staat op het punt om te beginnen. Geef ene hartelijk applaus voor Mr X!' Ik hoorde het publiek in de arena klappen tot de geheimzinnige X begon te praten. De stem was duidelijk vervormd. Hij gaf een inleiding en toen hoorde ik hoe hij de eerste kandidaat aankondigde - Roakes' tegenstander. Ze spitste aandachtig haar oren.
'Laat ik u allereerst voorstellen aan 1 van onze meer mysterieuze deelnemers...wat voor gezicht zal er toch achter schuilen?! Wie weet zullen we het te weten komen deze match, ladies and gentlemen, give it up fhhooooor "Masque!!"' Op mijn voorhoofd verscheen een frons en ik keek het veld op. Een persoon in zwarte kledij met een zilverkleurig masker. Zijn bouw leek op die van een man. Ik was nieuwsgierig naar wie hij was, maar veel tijd om te denken had ik niet, want ik werd het veld opgeduwd.
Een spot volgde me terwijl ik vooruitstapte. Schouders achteruit, hoofd een beetje omhoog, zelfzekere glimlach. 'En nu, laten we het hebben over 1 van onze jongere deelnemers...Ze heeft een vurig karakter, zou dat haar goed van pas komen, of zal het haar in de weg staan dit gevecht?! Ladies en gentlemen give it op fhhhooooor Rhhoaoaoakes Dhhuuuuust!!' Ik genoot van de aandacht van het publiek terwijl ik vooruit stapte en aankwam op de plek voor de geheimzinnige Masque, ongeveer 7.5 meter voor hem. Hij nam twee katana's vanop zijn rug en kruiste ze voor zich. Hij liet de eerste aanval aan mij over.
Zelf had ik geen wapen: ik ging het gewoon met mijn handen doen. Ik wist genoeg van vuurmagie om een paar goede aanvallen af te vuren op mijn tegenstander. Ik had de mogelijkheden van wat ik zou kunnen oproepen al overlopen in mijn hoofd, voor ik in slaap viel. Ik had er lang over na gedacht, want dit winnen was eigenlijk mijn doel. Ik zou niet opgeven voor ik het gevoel had dat ik niet meer door kon gaan. En dat zou pas gebeuren als ik extreem verwond was.
'Good luck, and may the best magician win!!!' hoorde ik X nog zeggen. Ik wist dat nu tijd was om mijn eerste aanval in te zetten.
Ik wachtte niet met aanvallen. Tijd verliezen was voor watjes die bang waren voor de aanval. Nee... Dat was ik niet.
Mijn voeten bewogen zich over de ondergrond van de arena. Rennen was iets van de dingen die ik als de beste kon. Hardlopen op Razen had ervoor gezorgd dat ik snel kon lopen en dat ik bestand was tegen de extreme warmte die zich nu op haar vuist ontwikkelde. De vlammen leken een deel van mijn hand te zijn dat eraan vast zat: ik was ze al gewoon en de hitte deerde me niet meer terwijl ik dichterbij Masque kwam.
Toen ik nog een meter voor hem stond, strekte ik mijn vingers uit naar voor. Het vuur leek over mijn vingers naar voor te glijden, richting de geheimzinnige persoon met de zwarte kleren en het zilverkleurige masker...

JUST BECAUSE IT HURTS DOESN'T MEAN YOU'RE GONNA DIE
you've got to get up and try

Words 638
Mood Waiting
Notes Als ik de spreuk van Fwinn niet volledig goed geïnterpreteerd heb,
stuur me dan even iets, dan zien we wel wat we nog kunnen doen~

Ik keek toe hoe Masque net te laat was om de aanval volledig te ontwijken.  Gelukkig voor hem en jammer genoeg voor mij had hij nog op tijd door hoe dicht het vuur was. Als reactie zwaaide hij een zwarte windvlaag voor de naderende vlammen waardoor hij nog een deel van het vuur kon blokkeren. Jammer, maar hij had wel wat moeite nodig gehad om de aanval tegen te houden. Raak was leuker geweest, maar ja, ik kon blij zijn dat het toch nog iets van nut had, niet?
Door het denken was het me even ontgaan wat Masque zei - ik zag enkel hoe hij een aanval voorbereidde. Ik zou me maar beter focussen voor ik ook te laat was om nog te ontwijken. Er was natuurlijk een kleine kans dat dat niet zou lukken omdat ik me erg snel kon verplaatsen, maar je wist maar nooit.
Hij stak de katana's weg achter zijn rug waar ze verdwenen. Hij maakte een beweging met zijn arm en sprak dan een spreuk die ik niet volledig verstond omdat het masker het geluid wat tegenhield. Plots schoten twee obelisks uit de grond, doorzichtige met een donkerrode gloed. Ze waren ongeveer de hoogte van twee personen. Voor ik iets kon denken, schoten er nog enkele uit de grond, zodat zich een zeshoek rond mij gevormd werd. Op het midden van een lijn tussen de obelisks stond Fwinn..  En op een andere lijn ook. Ik had na even door dat hij met kopieën werkte. Dat zou straks nog moeilijk worden.
Plots zag ik een zwarte sikkel op me afvliegen, die al snel gevolgd werd door een tweede en een derde. Er zat erg veel kracht achter, dus ik zou snel moeten zijn als ik ze nog wou ontwijken.. Plots vloog één van de sikkels recht voor mijn buik. Ik draaide me om hem te ontwijken, maar de sikkel schampte nog langs mij en scheurde zowel mijn broek als het bovenste laagje van mijn huid open. Ik beet even op mijn lip om te pijn te verbijten.
Door het draaien was ik mijn evenwicht verloren. Eén van de andere sikkels kwam weer op me af. Deze wist ik - met moeite wel - blokkeren door een vuurbol uit mijn hand te richten op de sikkel, waardoor hij afgeweerd werd. De derde ging richting een plek iets verder dan mij, waardoor ik hem niet meer moest afweren.
Ik keek even naar de grond - opstaan lukte nog niet. Na enkele seconden stond ik toch op, hief mijn kin hoog en maakte mijn lichaam al warm als voorbereiding op de volgende aanval. Ik had een aanval in gedachten al nadat ik de vorige had afgevuurd: de feniksaanval. Hij was nog niet op zijn best, maar ik kon een minder moelijke versie afvuren - die zou iets minder goed zijn dan de originele, maar zou toch nog wat van schade kunnen aanrichten.
'You almost got me there.' zuchtte ik, gespeeld bang. Het was meer dan duidelijk dat ik allesbehalve bang was, als je luisterde naar de toon van mijn stem. Er vormde zich ook een grijns op mijn gezicht die geen nut had omdat hij hem door het masker toch niet kon zien. 'Wel, genoeg gepraat nu, zeker?' De grijns verbreedde lichtjes. 'Fire of the phoenix,' mompelde ik, waarop ik mijn handen omhoog bracht. Tussen mijn vingers ontwikkelde zich een vlammetje. Ik bracht mijn handen steeds verder uit elkaar, en na even was de feniks volledig gevormd. Hij was niet enorm groot, als hij zijn vleugels uitsloeg, nam hij ongeveer een meter in. 'Fly!' fluisterde ik, mijn ogen omhoog gericht op de van vuur gemaakte vogel.
Even nam de feniks nog de tijd om zijn vleugels te tonen aan het publiek en vloog dan recht af op Masque - of was het één van zijn kopieën?

I hate to do it like this,
but I have no choice..

Words 565
Mood A bit disappointed in herself
Notes Derpyyy en best laat.

Door de hitte van de vogel die ik afgevuurd had, begon het masker van mijn tegenstander te kraken. Een stuk brak af, zag ik. Ik hoopte zijn gezicht te zien, maar helaas werd slechts een klein deel afgebroken, wat nog niks vertelde over wie hij was. Misschien als het zo meteen warm genoeg werd, brak het hele masker af, zouden we zien wie te bang was om zijn gezicht te tonen voor het geval hij afging - of won.
'Ik had nooit voor klei moeten gaan, de hitte werd het hem te veel. Ach ik kon niet verwachten dat ik een vuurmagiër zou krijgen.' sprak de jongen achter het masker, zijn stem er nog half door onderdrukt. 'Goed gespeeld.' Ik besloot geen reactie te geven en het gewoon te negeren - wie weet was dit een afleiding zodat ik de helft van de aanval zou missen.
En ja, niet veel later schoot Masque op me af. Voor me hield hij halt en met gestrekte vingertoppen gaf hij een tik op mijn ribben. De tik had verrassend veel kracht met zich meegekregen, waardoor ik even naar adem moest happen. Dat gebruikte hij om tegen de zijkant van mijn nek te tikken - recht op een zenuw. Ik voelde de schok door mijn hele lichaam, en nog voor die schok voorbijgetrokken was, kreeg ik een harde trap tegen de half verlamde arm. Ik probeerde nog mijn evenwicht bij te houden, maar ook deze klap had zoveel kracht dat ik even neerviel. Instinctief sloeg ik mijn armen voor me, zodat die de schok opvingen. Ik viel niet hard, maar de zwaartekracht kon ik niet meer tegenhouden.
Masque sprong de lucht in en richtte op mijn bovenrug, ik was nog even wat verlamd door de val en door de tikken, dus ik rolde een beetje opzij, waardoor zijn trap niet meer op mij landde, maar ergens naast me op de grond. De schok in mijn arm was er volledig doorgetrokken en ik kon weer perfect bewegen. Snel spurtte ik naar de andere kant, waar Masque voordien had gestaan.
'Sí, daar had je me bijna.' Ik grijnsde. 'Bijna,' benadrukte ik nog even. Mijn hersenen zochten snel naar de volgende aanval. Mijn lichaam was nog een beetje vermoeid door Masques aanval en mijn feniks van daarnet had ook een redelijk aantal van energie gevraagd. Deze aanval zou dus iets minder geavanceerd moeten zijn. Als ik de juiste koos en als hij niet snel genoeg zou zijn om hem te ontwijken, zou deze toch nog effectief genoeg kunnen zijn om schade aan te brengen. De vraag was: welke was effectief genoeg? En toen schoot die ene spreuk in mijn hoofd.
'Firework's blast,' mompelde ik, waarna ik mijn handen omhoog gooide. Uit elke hand werd een vuurbol met een diameter van zo'n 15 cm gelanceerd, dat anderhalve meter hoog vloog en dan ontplofte in kleine en grote vuurbolletjes. Dit alles gebeurde best snel. Als hij snel genoeg reageerde zou hij ze kunnen ontwijken, maar als hij te traag was, zouden de bolletjes hem raken en kwetsen.
Het was allesbehalve een krachtige spreuk, het effect hing helemaal af van de tegenstander: hoe meer bolletjes hem zouden raken, hoe erger het effect. Het draaide nu dus om een beetje geluk en ik haatte het om zo te moeten spelen, maar nu ik zelf al wat gekwetst was, had ik geen andere keuze dan het lot te laten beslissen.

I never once said I didn't mean this
I can't wait to see how this one gets out

Words 780
Mood Focussed
Notes Is langer geworden dan verwacht~

'Vuurwerk?' Dat had je niet moeten zeggen, dear. Het praten had hem afgeleid - dat was waarom ik zijn vorige woorden genegeerd had. Deze Masque kon nog leren van me. Hij probeerde nog een dun laagje luchtmagie als schild gebruiken, maar vuur was in het voordeel bij lucht en de eerste van de reeks vuurballetjes schoot zo door het schild, dat het laagje lucht brak alsof het een raam was waar een kogel op afgeschoten werd.
Een eerste raakte zijn schouder, waarna hij over de grond rolde in een poging ze te ontwijken. Hij stond iets te laat op, waardoor hik nog drie bolletjes tegen zich kreeg. Eentje sloeg zelf tegen het masker. Een gedacht popte in me op - wat als het masker zou breken en ik zou zien wie hij was? Een kleine grijns vormde zich op mijn gezicht terwijl ik aandachtig de bewegingen van Masque volgde.
Even rolde hij door - een trucje zodat ik nog niet zou herkennen wie hij was. De laatste klappen raakten hem ook, maar ik zag hoe hij de schade probeerde te reduceren door de luchtdruk te verhogen, zodat de vlammen afgeremd werden.
Hij kwam moeizaam overeind, de kap van zijn gewaad over zijn gezicht getrokken. Een beetje wankelde hij en zijn mond vormde een grimas. 'So the monkey comes out of his shelter,' klonk het kribbig van zijn kant. De kap werd van zijn gezicht gehaald.
Snel probeerde ik erachter te komen wie hij was, maar mijn geheugen liet me in de steek en ik had niet genoeg tijd om daarover te denken. Ik moest alert zijn, voor ik zoals hem werd. Voor ik te laat was om zijn aanvallen te ontwijken. 'Je vecht hard voor een vrouw,' zei hij, zijn stem gevuld met ergernis. Nu moest ik opletten - rond zijn handen begon er zich iets zwart te vormen. Dit kon wel eens zijn aanval worden - nee, dit wás zijn aanval.
'Maar ik ben nog…' Even zat er een kleine hapering in zijn stem. 'Ik ben nog niet klaar!' klonk het daarna iets luider. De eerste windvlaag kwam op me afgestormd. Deze wist ik te ontwijken, maar toen ik een stap opzij zette merkte ik dat hij er een verticale tegen had geslaan, die me vol op mijn gezicht raakte. Mijn bovenste rij tanden klapte naar boven en raakte mijn bovenlip, waar een klein sneetje gevormd werd door mijn hoektand. Een dun straaltje bloed liep langs mijn lip naar beneden.
Geschrokken door de pijn had ik niet gemerkt dat hij achter me stond en dezelfde aanval herhaalde. Meters breed waren ze, de dikke strepen wind, en deze twee sloegen ook tegen me. Ik viel hard naar voor, recht op mijn arm, en voelde dat dit een blauwe plek ging worden morgen. Onder mijn buik had ook een klein scherp steentje gelegen, dat mijn shirt had opengereten en een pijnlijke snee achterliet op mijn huid.
Moeizaam stond ik op en probeerde Masque - ik was nog steeds niet te weten gekomen hoe hij echt heette - te situeren maar ik was omgeven door zwarte mist, waardoor ik amper zag.
Ik liep zo snel als ik kon vooruit. Ik was een beetje wankel door de schrik en het grootste deel van mijn aandacht ging naar de stekende pijn in mijn armen.
'Mooie aanval,señor.' zei ik, mijn stem een beetje krakend door de pijn die ik opgelopen had. Ik zuchtte. Was ik dan echt zo zwak? Ik kon meer aan dan dit. Ik had genoeg meegemaakt, ik was sterk genoeg om nu nog dapper door te zetten zonder blijk te geven van mijn zwakte.
Of maakte ik mijzelf dat alleen maar wijs?
Ik sloot mijn ogen twee seconden, focuste me op alles behalve de pijn en opende dan mijn ogen weer. 'Ik..' Even liet ik mijn hand over mijn lip glijden om het bloed weg te halen en ik schraapte mijn keel. 'Ik ben ook nog niet klaar.' Ik concentreerde me op de spreuk die ik nu ging gebruiken.
Ik ging met mijn benen openstaan, mijn armen gespreid ernaast, min of meer evenwijdig met mijn benen. Al mijn aandacht gericht op mezelf, mijn lichaam, mijn krachten, sloot ik mijn ogen. Uit elke hand groeide  een soort 'slang' met een diameter van een centimeter of 2. Deze verlengden zich tot ze elk ongeveer 2 meter waren.
Ogen open.
Klaar voor de aanval.
Ik bewoog mijn ene arm snel naar voor. De 'zweep' kwam eerst traag op gang maar zwiepte dan met een redelijke snelheid voorwaarts. Hierna volgde dezelfde beweging met de tweede arm. Tegelijk vlogen ze dan allebei naar boven en schuin naar onder.
Oh, ik was zeker nog niet klaar met hem.

‘I ssshall not bow before a perssson like you…’

Words: 707
Status: Angry
Memo: Mochten de dice zeggen dat het alleen maar schildjes zijn is de beet niet van kracht.
Je vind vast wel een manier om hieruit te ontsnappen

De viertal gitzwarte windvlagen schoten op Roakes af zonder mededogen. De eerste wist ze te ontwijken maar de rest wist de klap toch degelijk toe te brengen. Fwinn zijn ogen waren gesloten maar hij voelde ieder deeltje van de mist bewegen. Ze had geen geheimen voor hem meer. Iedere beweging was voor hem te meten. En ze leek kalm te blijven. Het wicht durfde hem nog te negeren ook, zei geen enkele woord terug. Tegen hem? Een Sathandiai! Hij zou het haar betaald moeten zetten op de meest onwerkelijke manieren dan ook. Zijn mond vormde een grimas. Hoe zou ons grietje zich hier in redden. Hij bestudeerde haar magiestromen toen hij merkte dat er iets in veranderde. De slierten die ze maakte deden hem even zijn kaken op elkaar bijten. Weer een aanval met een wijde uitstrek. Kon ze niet gericht aanvallen? Ze had nota bene haar zicht nog. Fwinn schoot opzij toen de zweep uithaalde en hij sprong er overheen. Hij wist nog net met de snelle halen van Roakes mee te bewegen. Hij wist met een sierlijke boog een lage aanval te ontwijken, ware het niet dat zijn lichaam het niet toeliet. Zijn rug kreeg een pijnlijke steek en hij viel ongemakkelijk op de grond. Hij sloot zijn ogen met een pijnlijke uitdrukking terwijl Roakes ongestoord door ging, niet wetend dat de klap die hij destijds had gehad met het paaltje de instabiele wervel weer op liet spelen. Was dit godverdomme niet allang genezen. Hij voelde een zoevende beweging en kruiste zijn armen voor zich en mompelde net op tijd een spreuk. Hij klapte uiteen in een aantal slangen maar de zweep haalde venijnig uit naar een hoop van deze slangen. Ze verzamelde zich op een tactisch punt waar de zwepen hem moeilijk konden raken. Tussen de poorten, waar leeuwen door naar binnen kwamen, verstopt in de schaduw kwam hij tegen de muur aan weer overeind. Hij leunde tegen de muur aan en hoopte dat de pijn snel zou zaken. De zoevende bewegingen lieten de mist snel opklaren waardoor hij nog tijdelijk de tijd had om even zijn rug de rust te geven die het verlangde. Het zoevende geluid stopte en de mist was opgeklaard. Hij beet zijn kaken op elkaar en duwde zich van de koude stenige wand af. Hij keek opzij met een kille blik maar zag enkel het silhouet van Roakes. Zijn lichaam zat vol sneden van de slangen die geraakt waren en de wonden hadden mee genomen bij het verzamelen. Fwinn liep moeizaam een paar passen en zakte op zijn knieën. Nee, niet nu! Hij kon nog een spreuk doen, minstens 1 aanval moest haar zo ver krijgen. Hij zou niet knielen voor haar, niet nu! Hij beet zijn kaken op elkaar en sloeg zijn vuist op de grond. Een bolvormige kuil ontstond. De kracht die het had was licht maar de magie die in hem los kwam was vele malen krachtiger. Fwinn zijn ogen kregen een slangachtige opbouw en zijn voorste hoektanden werden wat langer terwijl ze naar achteren vouwde. Hij voelde zijn kaken op elkaar geduwd werden en zijn lichaam werd langer. Zijn lichaam schoot op haar af als een mensengrote slang en hij wikkelde zich om haar heen. Zijn kaken gingen open en de tanden met het gif dat haar zou verlammen op non-fatale wijze droop er van af. Zijn porporties waren niet immens groot voor een slang maar lang genoeg om haar armen en lichaam twee keer bijeen te houden met zijn krachtige spieren en zijn kop hing dreigend voor haar hoofd. Hij sliste even dreigend maar liet er niet veel gras over groeien. Een ferme hap naar haar schouder boorde de giftanden in haar soepele en gladde huid. Het waren niet de grootste tanden en het zou aanvoelen als de doorns van een roos die constant een stekende pijn uitvoerde. Het gif had wat tijd nodig om in te werken en ze zou ongetwijfeld nog een aanval kunnen uitvoeren in die tijd. Echter werd het gif sneller verspreid bij meer magiegebruik. Het zou dus er van afhangen wie deze worsteling zou winnen. De slangenbek liet los en kwam voor haar gezicht hangen. ‘I ssshall not bow before a perssson like you…’ Sprak het slissend naar haar.

FEEL THE POISON NOW, SLIPPING THROUGH MY SKIN
I'm not giving up, I'm not giving in


Words 754
Mood Resisting to give up
Notes Je moet maar beslissen adhv het aantal schildjes
of het vuur Roakes ook een beetje raakt of niet ^^

Met een sierlijke boog kon Masque over mijn uithalen met de vuurzwepen ontwijken. Dit was niet goed. Ik wou winnen, ik zou winnen, maar niet als hij zo verder zou gaan, mijn aanvallen ontwijkend. Ik ging hem niet zo makkelijk laten winnen. Ik zou hem verslaan. Zeker. Zeker? Mijn lichaam was het niet volledig eens met mijn hoofd. Mijn arm deed nog steeds pijn, en dat was niet het enige wat mis was. Misschien versloeg ik hem niet. Wat was daar zo erg aan?
Alles, verdomme.
Masque leek een pijnlijke steek te krijgen ergens in zijn lichaam en viel op de grond. Ha, het verlies was nog niet zeker aan mij afgeschreven. Ik kon dit nog winnen, maar ik moest het willen, ik moest het aankunnen. En aangezien hij nog niet met zijn aanval om de hoek gekomen was, was er nog veel mogelijk.
Plots merkte ik dat hij zich aan het verdedigen was. Hij mompelde een spreuk, waarna hij uiteenklapte in een paar slangen. Helaas voor hem haalde mijn zweep uit naar één van deze. Ik wierp even een blik op het enthousiaste publiek, maar eenmaal ik terugkeek stond Masque er niet meer. Wantrouwig keek ik rond, alert voor de kleinste beweging, het minste geluid.
Plots hoorde ik iets. Zo snel als knipperen keek ik op. Hij kwam aanlopen. Ik merkte op dat hij onder de sneden zat. Zo goed als het kon deed ik een poging mezelf sterk en recht te stellen, proberend niet te denken aan hoe ik er zo meteen uit zou zien. Met een simpele aanval zou hij hetzelfde resultaat op mij bereiken. Hij zette enkele moeizame stappen maar bezweek even en viel op zijn knieën, wat zorgde voor een grijns op mijn gezicht. Niet meer zo sterk als in het begin, nietwaar?
Ik moest opkijken en mezelf uit mijn triomf halen omdat hij iets aan het doen was. Hij had een kuil in het zand geklopt. Zijn ogen begonnen op die van een slang te lijken, zijn voorste hoektanden groeiden een beetje en vouwden naar achter. Zijn lichaam werd langer en schoot bliksemsnel op me af. Ik probeerde weg te glippen maar hij had me al in zijn greep. Hij zat tweemaal om mij gewikkeld waardoor mijn arm pijnlijk geplet werd. Ontsnappen lukte niet, daar was mijn ene arm niet goed genoeg voor en door de sterke greep zou ik zeker 2 armen nodig hebben om los te komen.
Dreigend ging hij voor mijn hoofd hangen en siste even. Niet veel later gleden zijn giftanden in mijn huid, op de schouder van mijn niet-gewonde arm. De pijn van de tanden was niet enorm voelbaar - ik moest er toch wel even mijn tanden van op elkaar zetten - maar ik wist dat ik later de gevolgen wel heel duidelijk zou merken.
Hij liet los en ging voor mij hangen. ‘I ssshall not bow before a perssson like you…’ klonk het sissend. 'And I'm not planning on giving up either.' snauwde ik. Ik probeerde mijn armen naar buiten te brengen zodat ik kon ontsnappen en aanvallen, maar mijn ene arm werkte tegen. Door de greep was het nog meer pijn gaan doen. Dan was er maar een optie over: van hier aanvallen. Hij moest niet denken dat hij me zo makkelijk naar de grond zou krijgen.
Ik liet mijn handen lichtjes gloeien als voorbereiding op de echte aanval en trok mijn goede arm zo snel als mogelijk naar buiten. Ik probeerde mijn been een beetje te draaien en los te wrikken, en zette hem dan met geweld op een deel van het lijf van de slang. Normaal zou dit hem even moeten laten schrikken zodat hij afgeleid zou worden voor de echte aanval.
Mijn hand bewoog zich vliegensvlug rond, waardoor een spoor van vuur zich achter mijn hand aantrok, richting zijn hoofd en de rest van zijn lichaam. Als ik eens geraakt zou worden door wat vuur zou het het einde niet zijn, ik kon beter tegen hitte dan hem waarschijnlijk.
Ik voelde al dat het niet al te lang meer mocht duren voor hij opgaf, want anders zou ik het zijn die op zou moeten geven. Een aanval kon nog, maar een tweede zou niet meer lukken, of nog misschien net. En verliezen, daar had ik geen zin in. Ik ben Roakes Dust, dochter van een dode die onder de aarde lag te rotten en een geflipte moordenaar, zus van een dood, psychisch gestoord broertje en een getraumatiseerde zus, en ik zou niet meteen toegeven aan mijn verlies.

‘A Sathandiai that surrenders is not worthy his name…’

Words: 785
Status: Waiting and hoping
Memo: Ik laat de keuze bij jou, Talita

Behendig als iedere andere slang schoot zijn lichaam om het vrouwelijke gedaante van Roakes. Hij hing dreigend voor haar en zijn tanden beten in haar schouder. Boorde door haar fijne en zachte vlees. Het was dat hij zich niet focuste op wat het zou voelen voor haar. Dit was puur om te winnen. Dit was zijn laatste kans. Het bloed dat door de kleine gaatjes zijn mond in sijpelde smaakte bitter en vol ijzer. Roakes was een vitale en fitte dame, zelfs het bloed liet dat merken. Veel fitter dan Fwinn was, vermoedelijk. Het gif verspreidde zich vroeger of later toch wel, hij moest enkel uithouden nu. Hij hing dreigend voor haar en zijn ogen fiers in die van haar. De rode robijnkleurige bollen tuurde even naar haar middel toen ze leek te worstelen. ‘Sssso, you have some energy left inssside of you..’ sliste hij met een slissende toon die aangaf dat hij er van genoot hoe ze worstelde. Zijn lichaam als slang had spieren genoeg om haar lichaam bij elkaar te houden. Haar lichaam gloeide langzaam meer op. Zijn kop schoot naar haar armen om te bepalen wat ze deed. Te lang dacht hij na want ze trok ineens haar armen opzij. Voordat hij zich kon herstellen zette ze haar been krachtig tegen de zijkant. Het gaf een schok die de pijn door de slang zou laten schieten. De slangenbek schoot open met een akelig gesis. Iets verslapte de houding van Fwinn waardoor hij wat van haar af ging maar hield zich zwevend door zijn spieren juist aan te spannen. Zijn bek sloot zich en hij keek met een giftige blik richting Roakes. De puppillen verwijdde zich toen ze met snel bewegende handen een spoor van vuur af schoot en op zijn hoofd richtte. Hij wist het behendig te ontwijken door om haar arm heen te buigen en langs haar lichaam te kruipen. Hij voelde echter zijn ratel ineens in de vlammen. Hij trok zijn staart krachtig terug waardoor hij grip verloor en op de grond viel. De klap was goed voelbaar voor hem en daardoor wist de slang weg te kruipen. Hij wist niet goed hoe erg hij er intussen nog was geraakt. Fwinn zijn ogen werden weer menselijk toen hij op veilige afstand was. De slang kwam omhoog en verbreedde zich weer tot een menselijk gedaante. Hij kon dit maar een paar minuten. Zijn houding was gericht op Roakes. Het gif moest werken, hij zou ongetwijfeld haar geraakt hebben haar magiegebruik van zojuist zou haar verlammen, het moest. Zowaar hij Sathandiai heette kon hij dit niet fout doen. Hij balde zijn vuist toen hij ineens een brandende pijn voelde aan zijn schouder. Hij keek opzij en zag zijn kleding fiks weggebrand zijn en een pijnlijke schouder die rood straalde. Het rookte zelfs door de kleding. Hij beet zijn kaken op elkaar en legde zijn hand voorzichtig er op maar trok hem al snel terug. Fwinn beet zijn kaken op elkaar door de pijn. Hij bestudeerde de rest van zijn lichaam en zag dat zijn knie pijnlijk verbrand bleek te zijn. Ze had hem toch nog fiks geraakt. Hij wilde steunen op de been maar een pijnlijke steek liet hem er doorheen zakken. Hij ving zich op met zijn handen maar zijn schouder hield het niet en hij viel verder. Hij beet zijn kaken op elkaar. Hij kon nog niet verliezen. Hij kwam moeizaam overeind. Hij moest nog even uithouden, het gif zou zo werken. Hij verbeet zijn kaak en keek met lege expressie voor zich uit. Hij moest de mensen laten zien wat hij kon. Hij moest en zal dit winnen, al was het de laatste wat hij zou doen. Zijn ogen vormde wat vocht, maar hij weigerde het te laten gaan. Hij stond weer overeind. Echter zou iedereen zien dat hij het niet lang meer uit zou houden en de kans van een aanval ontwijken praktisch onmogelijk was. Als Mr. X zijn mond gesnoerd hield kon hij het nog uitstellen. Fwinn probeerde uit wat de verbrandde plekken aankonden door zijn magie op zijn schouder te focussen, maar een pijnlijke steek liet hem terug trekken. Algemene magiespreuken vereiste verschillende punten op de lichaam om gestimuleerd te worden. Hij kon ze amper uitvoeren zonder de pijn die haast ondragelijk was. Een nieuwe aanval kon hij niet meer aan. Was dit dan de beslissende ronde geweest? Was hij dan toch de verliezer? Hij legde zijn hand op zijn bovenarm en beet zijn kaken op elkaar en bleef koppig overeind staan. Hopend dat het gif dat hij zojuist gebruikt had nog in werking kon treden. Zijn lichaam voelde verzwakt en het zou hem ook geen uren meer duren of ook zijn lichaam zou het begeven.

ONE LAST SHOT, ONE LAST ROUND
end of the fight, he's going down

Words 517
Mood Focussed
Notes Laat en prut
Als de dice een zwaardje geeft, kan ze de aanval nog doen.
Als de dice een schildje geeft, verzwakt haar lichaam voor
ze aanvalt en geeft ze zich over ^^

De eerste vuurvlaag wist hij perfect ontwijken. Maar toen voelde hij zijn ratel in brand staan. Ha, ik had hem geraakt! Hij trok zijn staart krachtig terug waardoor zijn grip om mij verzwakte. Behendig kroop ik weg. Ik negeerde, zo goed en zo kwaad als het kon, de klap die mijn arm kreeg door de grond te raken. Hier zou ik nog een tijdje last van hebben, vreesde ik.
Op een afstandje veranderde de slang terug in de originele menselijke gedaante. Nou ja, origineel - door de vuuraanval was zijn kleding deels weggebrand en zagen zijn schouder en knie rood - brandwonde. In de lucht hing wat rook door de verbrande kledij. Hij moest op zijn tanden bijten tegen de pijn.
Was het dan uitgevochten? Had ik gewonnen? Kon ik gewoon triomfantelijk naar het publiek kijken, mijn armen moeizaam in de lucht gooien en trots schreeuwen, het applaus in ontvangst nemen? Weggaan, wachtend op een volgend gevecht in deze arena, met bewonderende blikken op mij gericht als ik door de gangen van de school loop? Kijk, dat meisje die gewonnen is in de Arena, die ene keer!
Nee, dat was niks voor een Dust. Ik zou niet zo snel accepteren dat ik gewonnen was. Ik moest nog een keer bewijzen dat ik de beste was. Ha, je kan je niet meer verweren. Je bent er geweest. Dat er nog eens mooi inwrijven. Dat was iets wat een Dust zou doen. Zonder medelijden, triomfantelijk. Een laatste klap om aan te tonen dat ik gewonnen had.
Grijnzend rechtte ik mijn rug. Vuur leek op te vlammen in mijn donkere ogen. Hij kon zich niet meer verzetten. Onmogelijk. Dit schot zou hem raken en ik zou als de winnaar weggaan, hem laten liggen. Hij moest maar zelf uitzoeken wat hij zou doen daarna. Ik had een snelle remedie tegen brandwonden, maar hij moest er niet op rekenen dat hij die van mij te horen zou krijgen. Moest hij maar niet zo zwak geweest zijn.
Ik stapte tot recht voor hem. 'Ik denk dat het nu wel duidelijk is wie gewonnen heeft... Niet?' Ik lachte even gemeen. Mijn lichaam bereidde zich voor op de aanval terwijl ik naar hem keek, tot plots een naam in mijn hoofd sprong. Sathandiai... Finn? Nee, nee... Fwinn. Fwinn Sathandiai. Toch?
Ik zuchtte even en focuste me dan weer, hief de hand van de niet gekwetste arm op en focuste me op de magie, de adrenaline, tot ik plots iets vreemds in mijn ene arm gewaar werd. Het gevoel erin nam langzaam af. Ik verstijfde. Was dit het gif dat de slang net in mijn arm gebracht had? Dan moest ik snel zijn, of anders zou ik de laatste klap die hem officieel versloeg niet meer kunnen geven en hij misschien wel, waardoor ik zou verliezen!
Ik herstelde me zo snel mogelijk en hief de andere arm weer op. Zo snel als mogelijk probeerde ik het vuur aan te wakkeren, maar ik voelde de arm al slapper worden. Alsjeblief, werk nog mee, anders is het uitgevochten... Het mocht niet uitgevochten zijn. Zowaar ik Roakes Dust heette.

You won this round, but not the war.

Words: 371
Status: Exhausted
Memo: Ik beschouw dit gevecht als over, Melle

Fwinn stond wankel op zijn benen maar had zijn houding nog steeds op een trotse wijze aangehouden. Niemand hoefde te weten dat het minste hem nu kon laten vallen op zijn knieën. Het publiek was akelig stil geworden en Fwinn grijnsde met een kille grijns naar haar hopend dat het gif haar zo snel mogelijk zou inhalen. Ze leek haar tijd nu enkel te verdoen terwijl ze zo triomfantelijk naar hem kijk. Ze liep naar hem toe en hij keek niet van haar weg. Fwinn zijn mondhoeken krulde op met een vermaakte grijns toen hij haar woorden hoorde. Hij sloot zijn ogen en haalde diep adem. ‘Dat hangt er helemaal van af, Roakes.’ Sprak hij met een kalme toon in zijn stem zonder enige vorm van frustratie. Hij keek genotzalig toe hoe ze haar arm optrok. Zijn ogen waren gesloten en hij merkte dat het gif begon te werken. Wat hij echter niet voorzag was dat het gif net wat later werkte dan dat hij had uitgedacht. Zijn ogen verwijdde zich toen hij ineens een immense hitte tegen hem aan voelde slaan en hij sloeg zijn armen gekruist voor zich. Hij incasseerde het helemaal en kon niets meer doen. Zijn magie was op en kon zich niet meer verdedigen. En aan de kracht van de spreuk te voelen was ze ook aan haar limiet. Fwinn viel naar achteren met gesloten ogen. Zijn ademhaling kalm alsof hij sliep. Zijn vuisten balde zich en hij sloeg eenmaal krachtig in het zand. ‘Goed gevochten.’ Kwam er hees uit en hij grijnsde. Hij kon niet meer opstaan en keek even opzij op het moment dat hij voetstappen hoorde aanrennen. Fwinn voelde hoe hij op een doek gelegd werd en opgetild werd. Hij vermoedde dat het een brancard was. Hij beet zijn kaken op elkaar en draaide zijn hoofd opzij zodat hij Roakes ‘na kon kijken’ toen hij weggedragen werd naar de ziekenzaal. Zijn mond in een grimas. Ze verdiende haar victorie, maar hij zou het haar niet lang gunnen. Hij wilde een revanche. Een wanneer hij in topvorm was. Een waarbij ze gelijken kansen hadden. Hij sloot zijn ogen om zich wat rust te gunnen die hij nodig had voor zijn herstel van dit gevecht