Toen de verliezer uit de Arena werd gevoerd, en de winnaar van het veld af was, ging Nocte weer naar de Microfoon. "Dat was een zeker verlichtend gevecht met een duistere kant of niet soms?!" het gebruikelijke gejuich was het antwoord. "Nu..lassen we weer even een korte pauze in.." Nocte ging weer zitten op zijn troon, en begon van een schaal appels te eten. Dat was weer een zeer vermakelijk gevecht... "Hehehehe.."
"Dames en heren..Tournament of the Magician gaat binnen enkele momenten weer van start, wilt u zich weer graag naar uw plaatsen begeven?" schalde er door de intercom.
"Ladies and gentlemen..welkom terug bij Tournament of the Magician!!" sprak Nocte weer door zijn microfoon. "Zijn jullie klaar voor de derde match?!?!" gejuich. Toen ging de eerste poort weer open. "Allereerst..deze meid lijkt op het eerste gezicht onschuldig....maar ze heeft een duistere kant...zullen we die te zien krijgen vandaag?! Ladies en Gentlemen give it up for Haaaaydhhheeeeeen Jhhooooonnnhheeees!!!" Toen ging de andere poort open. "Dan...deze charmante jongeman schijnt graag van winnen te houden..en alles te hiervoor te doen..zou hij dit dus vanavond doen?! Ladies and Gentlemen, Dhhhooooommmnhhhiiiiic Fheeedheeeelmhhiiid!!!"
Voor beide namen klonk gejuich.
"Zijn jullie er klaar voor?!?!" zei Nocte terwijl hij wijzend met zijn wijsvinger het publiek langs ging. Een groot gejuich brak los.
Mr X keek naar de twee kandidaten. "Good luck, and may the best magician win!!!"

[Do doet de eerste aanval]

Dominic onderging zijn gewoonlijke ochtendritueel. Werkelijk, aan niets was te merken dat er een speciale gebeurtenis op de agenda stond. Toch was het programma wat anders dan normaal. Hoe anders? Tja... Illegale praktijken, met naïeve, overmoedige jongeren. Een wedstrijd.
natuurlijk had Dominic ervan gehoord, het tournament, hij had zich ingeschreven, nadat hij wat idioten had zien kletsen. Het was een goede manier om zichzelf bezig te houden, hoewel hij niet echt verwachtte dat er erg veel tegenstand zou zijn. Hij had namelijk gisteravond via via gehoord dat zijn tegenstander waarschijnlijk een meisje was genaamd Hayden. Als zijn bronnen klopten zou hij het dus opnemen tegen een stil grijs muisje, wat deed die nou weer in een magisch gevecht? D'r mooie haartjes in het rond laten waaien? Zeuren over een gebroken nagel? Janken? Eén ding stond vast: Als de informatie over de wedstrijd niet klopte zou zijn informant degene zijn die tranen met tuiten zou huilen. Daarvoor zou de jongeman met de sluwe lach wel zorgen.

Hij trok comfortabele kleren aan, netjes, maar voor eens een keer geen overhemd. Niets dramatisch, hij zou niet in een middeleeuws harnas gaan rondwaggelen, met borstplaat en dergelijke. Daar werd je enkel langzaam van. Wapens waren ook niet toegestaan, maar Dominic had uit de regels al begrepen dat dat enkel fysieke wapens als messen en zwaarden inhield. Zolang het met magie en sparkles was mocht alles- alles behalve nouja, iemand's aderen opensplijten en de droge aarde bevloeien met het gutsende bloed.

Terug naar het hier en nu, voordat de jongen door zijn sadistische gedachten werd opgeslokt en straks de enige regel van het toernooi overtreedde. Zou hem mooi weer een paar jaar in een gesticht opleveren.

Dominic droeg dus vrij normale kleren, een zacht grijs shirt met donkere knoopjes, een zwart vest van goede kwaliteit en een donkere zwarte broek, die strak maar soepel om zijn gespierde benen streek. Hij knoopte de bovenste twee van de rij knopen op zijn shirt los, casual uitdagend.
Met gel waren  zijn zwarte haren in een speelse golf gevormd. Dominic had er zin in- hij was benieuwd wat zijn tegenstander voor zielige zaken in petto had. Hij zou zacht beginnen, niet al te serieus. Gewoon even spelen. Ja.. Spelen en dan zou er bloed vloeien. Hij grijnsde en vertrok. Snel vond Dominic zijn weg naar de Arena, waar de gevechten al in volle gang waren. De jongen was goed uitgerust, had zijn medicatie zo uitgebalanceerd dat hij daar -in theorie- geen last van zou krijgen, en voor de zekerheid verstopte hij aan de kant van de tribune onder zijn jas het heilige potje.
Hij ging klaar staan na de aankondiging, de woorden uiteraard als compliment aannemend. Hij hield van winnen? Nee, dat niet zo zeer. Hij was gewoon een winnaar. Hij won. Altijd. Niet omdat dat leuk was. het moest gewoon. Het kon niet anders. Een natuurwet, zogezegd. ''Zo. Aangenaam, ik ben dus Dominic.'' sprak hij vriendelijk. Voorzichtig hing zijn hand kort in de lucht, voor een schud-groet-momentje, áls Hayden daarop zat te wachten. Hij streek wat ravenzwarte haren uit zijn ogen en grijnsde vriendelijk en warm. ''Hebje er zin in? Het is in elk geval wel droog en zonnig.'' Charmante woorden gleden als warme boter en zonovergoten velden vol madeliefjes uit zijn mond. Zijn lach was uitnodigend als de aarzelende zonnestralen die zijn blote handen kietelden.
Het publiek juigde. ''Volgens mij willen ze dat we beginnen!''
De stem van mister kotsmisselijke X klootzak klonk. Arrogant mannetje. Denkend dat hij een mysterie is. Denken dat hij interessant is. Pff. Zo interessant was een cliché alias voor hem niet. "Good luck, and may the best magician win!!!" Na het gejuig kon hij er niet meer onderuit. En dat wilde hij ook niet.

Met zijn twee marmeren handen gleed hij over elkaar, parallel aan zijn borstkas. Wat glans en licht verscheen. Het was geen sneakattack. Het trok wél de aandacht. En dat was precies de bedoeling. Zijn linker en rechter hand schoten tegelijk naar voren en twee helwitte bliksemschicht-vormige projectielen suisden naar voren. Tegelijk concentreerde Dominic zich kort, zijn ogen schoten voor een milliseconde naar de vloer en daar zag je het: een schaduwbalk schoof over de stoffige aarde en werd gematerialiseerd, genoeg om haar in theorie flink te laten struikelen.
[Ik realiseer me nu pas: Pill people wars.. Hayden slikt ook -in theorie- En Do kwebbelt er weer op los, surry... xD]

[Ik probeer het nog maar eens,... o.o]

De gebruiker 'Dominic' heeft de volgende actie uitgevoerd: Roll Dice

'Arena Dice' :

Hayden stond nu al enkele minuten voor de spiegel, zichzelf bekijkend met een kritisch oog. Het zou geen wonder zijn moest haar tegenstander denken dat hij of zij met gemak zou winnen. Haar lichaam straalde zwak uit, deed vermoeden dat ze ook een zwakke geest had en mensen geen pijn kon doen. Tja, dat was ook wel zo, behalve als je die andere kant van haar zou zien. Ze kreeg een heel andere uitstraling, haar grote ogen die dan geen angst, onzekerheid of zachtaardigheid uitstraalden. Nee, dan kwam het echte monster naar boven, woede, kracht en doorzettingsvermogen. Vooral veel doorzettingsvermogen. Het was te hopen dat ze niet op deze manier zou reageren vandaag, als haar tegenstander sterk was, dan zou ze er halfdood bijliggen. Ze ging namelijk verder dan ze kon gaan tijdens zo’n bui. Pas als haar lichaam teveel te verduren kreeg, zou het monster zich weer terugtrekken. Even keek ze naar het potje met pillen bij deze gedachte, maar ze schudde haar hoofd om zichzelf tegen te spreken. Ze wou zichzelf nog steeds kunnen verdedigen, als ze nu een tweede pilletje nam zou ze nooit het lef vinden om een tegenaanval te geven.
De klok tikte over, een koekoeksvogel sprong uit zijn huisje en weer terug naar binnen. Het was tijd om te gaan. Hayden bond haar haren vast in een hoge staart, zorgvuldig de kortere pluk haar erbij nemend zodat deze ook in het elastiekje bleef steken. Hierna trok ze haar vest aan en liep ze rustig richting de arena. Net wat rustiger dan normaal, veel zin had ze er namelijk niet in.

De arena was indrukwekkend. Een beetje beangstigend zelfs. Het publiek was zo enthousiast dat het leek alsof ze zelf op aanval over zouden gaan als je niks zou doen. Het gejoel werd luider, hier en daar veranderde het in gevloek, maar het waren voornamelijk barbaarse kreten van geluk. Het maakte niet uit wie het was die er flink toegetakeld was, als het maar iemand was. Zo zagen ze het graag. Weer een luid gejoel, dit keer enkel vreugdekreten, vol enthousiasme. Het was tijd.
Bij het horen van haar aankondiging krabde ze wat ongemakkelijk aan haar kin. Dat soort woorden waren nu eenmaal niet haar favoriet. Ze trok haar vest uit en hing het over een laag muurtje voordat ze de arena inliep. Ze zou het waarschijnlijk wel warm krijgen als ze eenmaal in het gevecht zaten. De volgende persoon werd aangekondigd, een spot begeleide de jongen de arena in. ''Zo. Aangenaam, ik ben dus Dominic.'' Ze keek even naar de hand en toen naar zijn gezicht. Hij was knap, dat was niet te ontkennen. Het was aanlokkelijk om de hand te schudden, simpelweg omdat hij zo vriendelijk overkwam. Toch deed ze het niet, als hij hier aan mee deed zou hij vast zo vriendelijk niet zijn. Al zijn woorden bleven onbeantwoord, wat voor nut was er in praten als je elkaar enkele minuten later aan zou moeten vallen, totdat er één iemand moest op^geven omdat het gewoon echt niet meer lukte. De decibels in het publiek stegen weer, joelend en juichend voor de twee magicians, wachtend op de eerste aanval. Het was al zeker dat Hayden niet de eerste zou zijn die aan zou vallen, daar was ze nog niet in de mood voor. Hayden ging wat steviger staan en concentreerde zich op de handen van Dominic. Lichtmagie. Zijn handen schoten naar voren en Hayden, die te zeer op de magie zelf aan het focussen was, reageerde net te traag. Ze werkt geraakt. Ze probeerde zich te herstellen zodat ze niet meteen neer zou gaan, maar door een misstap struikelde ze ergens over. Wacht, dat kon niet.. De arena was helemaal vrij geweest. Net voordat ze de grond raakte zag ze het. Een balk. Verdomme, natuurlijk zouden er dit soort dingen gedaan worden,. Het was een gevecht after all, maar zij was gewoon zo dom geweest om er niet aan te denken. Ze kwam snel weer overeind, en in de lichte woede, vooral over dat ze zelf niet goed had opgelet, hief ze haar arm. Er groeiden vliegensvlug enkele planten uit de dorre grond. Ze verlengde de beweging door een lichte boog te maken, om met haar arm naar haar tegenstander gericht te eindigen. Tegelijk met de bewegingen van haar arm waren de scherpe stekels van de plant losgekomen en vlogen ze op hem af.
Ze zuchtte, telde kort tot drie. Misschien had ze dat tweede pilletje toch maar moeten nemen. Ze had namelijk een kleinere dosering nu en dooor de hele situatie van iemand die haar had opgegeven zonder dat ze dat wou, was ze prikkelbaar vandaag. Haar ogen staarden hem recht aan terwijl ze met haar hand de kortere pluk haar, die tijdens haar val uit het elastiekje was gesprongen, uit haar gezicht schoof

De gebruiker 'Hayden' heeft de volgende actie uitgevoerd: Roll Dice

'Arena Dice' :

Het gekrakeel van het publiek stond hem niet bepaald aan. Populistisch gedoe. hij was hier niet om als een gladiator te strijden, hij was hier niet om indruk te maken op wat krijsende apen. Al leek Dominic altijd zo gedreven om zichzelf te bewijzen, dat was niet het geval. Nee, hij wilde mensen overwinnen, maar niet om aan anderen te laten zien hoe goed hij was. Tenminste, dat was het verhaal wat hij aanhield. Maar aan het geschreeuw en gejuig was niets te doen, dus probeerde hij het geluid maar zo goed als mogelijk te blokeren.  Het had geen zin om geirriteerd te raken als hij er niets aan zou kunnen doen. Behalve natuurlijk flink wat magie het publiek in smijten, een deel van de mensen verwonden en de rest wegjagen. Geen goed plan. Hoe zeer hij het magere meisje ook minachte, hij hield toch rekening met een verassing. Dan zat je altijd goed. Ach, niet dat hij van haar veel weerstand verwachtte. Slappe hap, dat zag je zo aan haar.

Pff, onbeleefd zeg. Geen handje schudden. Dacht ze soms dat hij haar dan via een lage aanval onderuit zou werken? Gemeen zeg. En ze zei ook al niets terug. Foei. Dit was dus wat er mis was met de huidige generatie.. als zij het zo wilde spelen, zwijgend en chagrijnig, dan deed hij dat. Tijd voor een eerste aanval, want van dat passieve muisje hoefde hij geen initiatie te verwachten zo te zien.
Dus daar ging hij. Hij voelde de ogen van het meisje op zijn handen branden. Oehhh, pretty lights. Focus inderdaad maar daarop. Dominic grijnsde toen hij de effecten van zijn eerste aanval zag. En dit was pas het begin. Kom op, hij gaf haar zelfs de tijd overeind te komen. In een serieus gevecht zou hij het meteen afmaken. Geen genade tonen. Nu zou hij nog even met haar spelen. Ja, kom maar overeind, laat maar zien wat je kan.
Hij grijnsde speels toen ze overeind krabbelde. ''Oppassen waar je je voeten neerzet, darling..'' mompelde hij vrolijk. Ze liet plantjes groeien, vliegensvlug. Bah, Grenanen. Slappelingen, gebruik maken van wat iets wat allerlei andere magieën nodig had. Planten? Die hadden aarde, water, licht, lucht nodig. Net zoals mensen op Gren, die waren net zo zwak en hulpbehoevend.
Zwoesh. Er kwam iets op hem af, waarop Dominic snel moest reageren. Ontwijken of blokkeren. Hij was niet de snelste qua reactievermogen, dus het werd een combinatie. Hij vloog zo snel hij kon opzij, tegelijk met een donkere, stroperige rook de projectielen sterk vertragend. Toch wist één dingetje in zijn shirt te haken, waarna hij het er geërgerd uittrok. Stekels gooien, serieus? Hm. Nice try.

De donkergrijze walm beviel hem wel, hij concentreerde zich en creeërde nog meer mist. Het was een goede combinatie gebleken, de vorige keer, visuele prikkeling met een vrijwel onzichtbare bedreiging. Nu probeerde hij een aanval waarbij hij het zicht van zijn tegenstander bemoeilijkte. ''Carefull, sweety.'' waarschuwde hij haar, links van haar. Via een spiegelend stukje materie klonk het echter ook aan de andere kant, het geluid echo'de om haar heen. Verwarring, angst zaaien. ''Wouldn't want you to get hurt, not yet. Let's play a little bit first.'' Geluid kwam nu overal vandaan, hij liet de materie trillen op dezelfde manier als de deeltjes vlak bij hem, waardoor het leek alsof hij om haar heen cirkelde.  Waarom? Gewoon omdat het typisch Dominic was. Verwarring zaaien. Vechten met niet enkel kracht, maar ook mentaal spelen. Een zacht lachje klonk. ''Opletten, hé, Hay!'' Hij wachtte een drietal seconden voordat hij de aanval nu toch maar inzette.

Hij was op armlengte van haar verwijderd en liet alle rook spoorloos de grond inzakken, waardoor het licht ieders visie weer overnam. Dit was een ideaal moment. Dominic zou het gebruiken ook. In beide handen ontstonden lange bladen, de ene was echter felwit en heet, de ander was zwart en leek alle warmte van de omgeving op te zuigen. Die twee bladen bracht hij in een kruisbeweging van beiden kanten naar Hayden's magere lichaam toe, als twee zwaarden. De magie brandde en tintelde lichtjes in zijn handen en wanneer de twee bladen elkaar zouden raken zou er een explosieve reactie ontstaan, waarbij schade haast niet te vermijden was. Als ze een van de twee bladen echter wist te blokkeren, zou het een stuk minder effectief zijn. Maar het zag er in elk geval wel mooi uit, de combinatie van licht en duister. In het laatste jaar had Dominic zich steeds meer gefocust op het samenspel tussen zijn beide sterktes, in plaats van zijn lichtmagie te vervloeken. Dat worp nu duidelijk zijn vruchten af.

De gebruiker 'Dominic' heeft de volgende actie uitgevoerd: Roll Dice

'Arena Dice' :

“Oppassen waar je je voeten neerzet, darling.” Hayden beet op haar lip om te voorkomen dat ze terug zou praten. Waarschijnlijk zou hij het toch alleen maar grappig vinden als ze opeens een grote mond terug kreeg. Ze voelde zich op één of andere manier al gekleineerd, bespot door wat hij zei. En daar hield ze niet van. Haar voetzolen vonden de vaste grond weer, plantten zich stevig tegen de grond aan om een tweede val te vermijden. Ze was onhandig, maar zó onhandig zou ze niet zijn. Haar aanval werd geblokkeerd door een rook. Dik, donker, ondoordringbaar. In plaats van dat de rook weer wegtrok verdikte hij alleen maar. Er kwam meer en meer rook, waardoor ze Dominic uit het zicht verloor. Dan maar op het gehoor afgaan. Links van haar hoorde ze een kleine beweging, gevolgd door een stem. Het geluid kwam echter ook van rechts, waardoor ze in verwarring van links naar rechts keek. Kalm blijven, het was gewoon een trucje. Het kon niet zo zijn dat er twee van hem waren. Nou ja, dat kon misschien wel, maar dat zou vast het geval niet zijn. ''Wouldn't want you to get hurt, not yet. Let's play a little bit first.'' In plaats van als een kip zonder kop in het rond te kijken bleef ze nu recht voor zich uit kijken. Ze hield niet van spelletjes, vooral niet van machtspelletjes. Ze zouden nog wel eens zien wie er uiteindelijk meer macht had. Ze schudde haar hoofd, een afkeurende beweging naar haarzelf toe gericht. Dat ze een veel kleinere dosis had ingenomen was nu wel duidelijk aan het worden. Dat mocht niet, ze moest rustig blijven, niet kwaad worden om dit soort onbenullige dingen.

Het felle licht was wel zichtbaar door de mist. Het begon als een kleine schijn die opviel in haar ooghoek, waarna het naarmate het dichterbij kwam snel feller werd. De beginselen van een paar dunne boompjes schoten uit de grond. Ze groeiden snel verder en cirkelden rond haar heen, steeds meer lagen bedekten haar en de takken werden ook steeds dikker, totdat ze in een cocon zat. Gevangen, maar vrij van gevaar. Ze concentreerde zich op de linkerkant, waar ze het felle licht vandaan had zien komen. Er was wat ruimte in de cocon en ze schoot dan ook zo ver mogelijk naar rechts, weg van het licht, wat het ook mocht zijn. De klap van links voelde ze nauwelijks tot niet, maar rechts was er blijkbaar ook iets op haar afgekomen. Iets wat haar naar de andere kant van de cocon deed wankelen en ervoor zorgde dat ze even moest recupereren. De aanval van haar kant bleef even uit en ze zat nog steeds in de cocon, maar onopvallend kropen er wel twee takken richting Dominic. De takken wisten het, ze zouden het voelen, en van het moment dat ze beet hadden zou zij het ook voelen. Twee takken werden om Dominics enkels gewikkeld, dat was tenminste de bedoeling. Of ze hem echt vast hadden wist ze niet, maar ze trok de takken vliegensvlug terug, hopelijk Dominics enkels meetrekkend en deed de takken rond haar heen breken. Oké, tijd om de aanval af te maken. Weer liet ze een plant groeien, maar deze was groter en met vlijmscherpe bladeren aan zijn takken. Het waren sterke bladeren, moeilijk buigbaar en moeilijk kapot te maken. Ze deed weer hetzelfde en stuurde de bladeren met een enorme snelheid op de jongen af. “Kijk uit met bloedspetters,” zei ze, waarna ze zich weer zo positioneerde dat ze stevig stond. “Ze zijn moeilijk om uit je kleren te krijgen.” Ze sprak haar woorden uit met lichte spot, maar vooral irritatie over de jongen zijn houding. Ze had haar mond moeten houden, maar nu was het anders. Nu werd ze niet begrenst door de medicatie, nu kon ze haar woede laten gaan. En over de jaren heen had ze flink wat woede opgebouwd.

[It'ssocrappyI'mgonnadieeeee]

De gebruiker 'Hayden' heeft de volgende actie uitgevoerd: Roll Dice

'Arena Dice' :

Zijn prachtige mistveld lokte nog steeds geen reactie uit. Jammer. Of in elk geval geen verbale reactie. Dominic was een sterk magier, een goede strateeg en zeker gevoelloos genoeg om in een gevecht zijn tegenstander keihard aan te pakken. Maar wat hij leuker vond dan vechten met zwaarden en bladeren, was vechten met de geest. Met woorden en acties, beweginkjes en uitlokkende zinnen. Iemand helemaal gek maken, zonder hem of haar met een vinger aan te raken, dat was prachtig om te zien. De menselijke geest, oh, bij sommige mensen o zo zwak. Die brak je makkelijk, je ontfutselde hun geheimen en speelde met ze. En dan krak. Hart in twee stukken, gebroken ziel, vertrouwen in de mensheid weg, depressie. Hun verdiende loon voor hun stupiditeit. Pijn, dat kreeg je als je de verkeerde mensen vertrouwde. Of sowieso iemand vertrouwde. Niets bleef voor eeuwig en altijd overeind, een huwelijk niet, een vriendschap niet en een belofte al helemaal niet. Het waren immers maar woorden en die waren gemakkelijk te breken.

Zijn aanval had weinig schade toegebracht. Helaas. Een blik op Hayden bevestigde dat. Ze was niet te zien. bedekt in bruin en groen. Ze was net een rupsje, dik en lelijk en natuurlijk een bladvreter. Stomme grenanen. Nu was zijn kleine rupsje veelvraat in haar cocon gegaan. Om de aanval te ontwijken. Slim, maar niet slim genoeg. Alsnog wankelde ze.

Hayden was dus ingekapseld in plantjes, dikke stevige stammen. Had ze die de klap voor haar op laten vangen? Wat onaardig, en dat noemde zich dan een natuurliefhebber. even was het stil, je hoorde de wind ruizen en het publiek zacht kwebbelen. Maar de aanvallen lagen stil. Het was Hayden’s beurt nu, voor zover er in een gevecht sprake is van beurten en hij wilde haar graag eerst uit die cocon hebben voordat hij overging tot een nieuwe aanval. Hij hield haar dus nauwlettend in de gaten. Daar begon ze al, de magie was voelbaar, als je heel goed oplette.  Dacht ze nu echt met haar idiote kop dat ze zijn truckje tegen hem kon gebruiken. Onopvallende plantjes kropen over de vloer. Jammer dat Dominic niet zo kortzichtig en onoplettend was als zij. Hij zag het aankomen en had nog ruim de tijd om te reageren. Ontwijken of blokkeren? Blockades kosten weer energie, energie die deze domme aanval dus echt niet waard was. Pff. Hij stapte opzij, maar zag dat de plantjes zich aanpasten en ook in zijn richting kronkelden. Stalkers. Dominic bleef echter uitwijken in een kronkelend patroon, waarna hij het zelfs voor elkaar kreeg de arme plant in een soort cirkeltje te laten groeien. Mooi voor in een siertuin, nietwaar? Misschien kon Hayden dat als loopbaan in gedachten houden, voor meer was haar zwakzinnige geest ook niet geschikt.

Met een zwiep schoten de twee liaan-achtige structuren omhoog, Dominic sprong achteruit om te voorkomen dat de takken hem in het voorbijgaan schampten. Dat ging net goed. Tadah, daar was zijn kleine vlindertje alweer. Happy, happy. En nog een plant schoot omhoog, zou ze ooit iets anders verzinnen? Want zo was de verrassing er wel een beetje af. Projectielen schoten op hem af, maar omdat dit gewoon een herhaling was van haar vorige aanval kon hij makkelijk reageren, dit maal leken haar projectielen iets sterker, dat wel. Met een dash van licht was Dominic ver genoeg verwijderd om alles langs te zien gaan. Hij was zeer snel gegaan, niet dichtbij de lichtsnelheid, maar wel een stuk sneller dan de vliegende bladeren. Daardoor leken die haast wel in slowmotion te bewegen. Mooi werk, pech voor Hayden dat ze Dominic tegen zich had en niet een of ander kortzichtig heethoofd.

Oh, ze kon toch wel spreken! Pas op voor.. Bloedvlekken. Moordadig gevalletje, dit kind. Met haar stijle bruine haar -waar trouwens een zeer vreemd model in geknipt was, was dat nou mode?- en haar zielige gezichtje, met vale blauwe ogen en smalle lippen. Maar goed, ze bedreigde hem. Grappig. “Ze zijn moeilijk om uit je kleren te krijgen.” Zo veel irritatie in haar stem dat hij het bijna als een compliment opvatte. Iemand voelde zich bedreigd. Hier kreeg Dominic enkel een kick van, good girls going bad.
Hij grinnikte. Vrolijk. ‘Yeah, weet ik.’ sprak hij serieus. ‘Genoeg ervaring mee.’ Dat was een beetje sinister wellicht, maar wat gaf het. ‘Maak je niet druk, hou je niet in.. het is toch een oud shirt.’ Hoewel Hayden het niet had laten merken tot nu toe vermoedde Dominic dat zijn geplaag haar woede zeer goed aanwakkerde. Leuk.

Zijn beurt nu, nietwaar? Dominic grijnsde liefjes. Eens zien of ze bestand was tegen een wat flitsendere aanval. Bliksemflitsen om precies te zijn. Onnatuurlijk donkere wolken verschenen uit het niets, trokken de normale wolken aan en groeiden daardoor. Het gaf een grimmig sfeertje aan het geheel. Dominic wreef in zijn handen, waarbij vonkjes en spetters licht opsprongen. Dan haalde hij zijn handen iets uit elkaar en traag steeds verder. Zo vormde er een bliksemschicht tussen zijn twee handen, lichtblauw, met een paarse gloed, alsof hij het bevroren had. Hij gooide die in Hayden’s richting, of zo leek het. De flits raakte echter de wolk en zorgde daar dat er meerdere bliksemflitsen ontspronge. Die knalden richting de grond met een snelheid zo hoog dat je ze als een prachtige paarsblauwe kronkellijn door de lucht zag schieten. Het ging niet zo snel als natuurlijke bliksem (100.000 tot 150.000 km/s), maar het was zeker niet traag. Prachtig om te zien, minder fijn om op je tere lichaampje te voelen. Ooit geelectrocuteerd door een schook van minstens 10000 volt? Dat was geen pretje nee. Don’t try this at home, kids.

‘Lekker weertje, he?’ vroeg hij dan vriendelijk.

[Mn laptop flipt hem, dus ik heb t maar even snel afgemaakt xD Srry voor het pruteinde dus o3o]

De gebruiker 'Dominic' heeft de volgende actie uitgevoerd: Roll Dice

'Arena Dice' :

Dominic was een klootzak. Om dat te zien moest je niet de slimste zijn. Want ook al zag hij er op het eerste gezicht nog redelijk aardig en benaderbaar uit, voornamelijk door de vriendelijke glimlach die voorheen op zijn aantrekkelijke gezicht had gestaan, wou je hem toch het liefst enorm hard slaan als hij begon te praten. En dat gevoel werd alleen maar sterker naarmate hij bleef praten. Hij wou haar uitdagen, zag het waarschijnlijk als een spelletje en dat wist Hayden maar goed genoeg. Ze wist dat hij het geweldig zou vinden als ze pissig zou worden, en dat hij nog liever had dat ze zich helemaal zou laten gaan. Ze wist dat dat was wat ze niet moest doen, maar het lukte gewoon niet. Misschien werd ze ook wel gewoon boos op zichzelf, want kom op, al haar aanvallen waren tot nu toe ontweken of geblokkeerd. Naast het feit dat haar aanvallen gewoonweg zwak waren, had hij al weten te slagen in één van zijn aanvallen. Met zijn domme balkje wat haar deed struikelen. Zijn aanval met de twee zwaarden had ze wel kunnen ontwijken en daar was ze blij mee. Ondanks dat ze toch nog een beetje de klap van het andere zwaard had gevoeld, was ze tevreden genoeg dat ze niet volop was geraakt door beide zwaarden. Uit pure woede was ze zo dom geweest om weer dezelfde aanval uit te voeren. Deze keer wel krachtiger en wat gevaarlijker, maar het was veel te simpel. Veel te dom.

‘Yeah weet ik,’ De opmerking maakte haar alleen maar meer pissed off, maar veel verandering zag je niet in haar gezicht. Als je goed oplette zag je alleen dat de spanning in haar kaken zich opbouwde zodat ze toch enigszins kalm zou blijven.  Ze was heel goed geworden in het verbergen van emoties, maar woede was toch altijd de meest lastige. Toen er donkere wolken verspreid werden boven de arena ging haar blik naar boven. Het was toch wel fascinerend om te zien hoe donker iets kon zijn. Hoe gevaarlijk iets eruit kon zien, en soms ook zijn. Een knetterend geluid trok haar aandacht weer naar de tegenstander. Ging hij nu met bliksem gooien? Natuurlijk, lichtmagie, daar vielen die knetterende dingen ook onder. Ze was vroeger altijd bang geweest van de bliksem. Sinds die keer dat er een boom op iemands huis was gevallen door een blikseminslag was ze er bang van geworden. Haar huis was namelijk ook omringd door vele bomen, hoge bomen. Ze schudde met haar hoofd, nu was er geen tijd voor kinderlijke angsten. Het enigste waar ze nu voor moest zorgen was dat ze de bliksem zou ontwijken en dat ze daarna met een goede aanval zou komen. Ze concentreerde zich op de elektriciteit die tussen Dominic’s handen vloog. Toen hij het gooide sprong ze aan de kant, weg van het gevaar. De bliksemschicht vloog echter meer naar boven en raakte een wolk. Pas bij het gewoonlijke geluid van bliksem merkte ze dat de bliksem van boven kwam. Net naast haar raakte een bliksemschicht de grond waardoor ze opzij sprong. De schok die vervolgens door haar lichaam heen ging had ze nog nooit gevoeld. Ze zakte meteen in elkaar en raakte de grond hard, maar dat had ze niet eens meer gevoeld. Ze leek even te stuiptrekken met haar arm voordat ze volledig stil lag op de grond. Het leek alsof ze daar zou blijven, alsof haar kleine, zwakke lichaam niet kon bekomen van de klap. Dit had ze nog ooit meegemaakt, zo’n intense pijn, maar haar lichaam kon ertegen. Haar lichaam moest ertegen kunnen. Ze duwde zich omhoog, haar armen trilden een beetje terwijl ze dit deed, maar ze kregen de klus wel geklaard. Nu was het tijd voor een tegenaanval. Het moest goed zijn, het moest hem uitputten zonder dat ze zichzelf teveel uitputte. Deze keer moest ze er goed over nadenken.

Alweer liet ze planten groeien, deze keer zat er echter een prachtige bloem aan. Het leken simpele sierbloemen, nutteloos voor meer dan het plezieren van het oog. Toen de bladeren echter naar buiten werden gevouwd en de bloem openbloeide werd er een gas verspreid. Als ze pech had dan zou hij het gas kunnen blokkeren voordat het hem beïnvloedde, maar daarvoor zou hij snel moesten zijn. Als ze geluk had dan zou hij niet snel genoeg zijn en zou hij gek worden door het gas. Het gas liet de desbetreffende persoon beangstigende dingen zien, dingen waardoor de persoon de controle zou verliezen. Nu zou ze dus zien hoe sterk  Dominic mentaal was. Ze wachtte tien seconden voordat ze de verdere aanval inzette. Hij zou wel zien dat hij aangevallen werd, maar of hij er iets mee kon was de vraag.  De planten die net het gas hadden verspreid groeiden verder uit totdat ze veranderden in vleesetende planten. Ze trokken hun wortels uit de grond en bewogen zich voort richting Dominic. De dingen voedden op haar emoties, waardoor ze nu niet konden wachten om de jongen aan te vallen. Dus dat was wat ze de planten dan ook liet doen. De drie planten cirkelden rond hem heen voordat ze op hem af doken. Hun wortels plantten zich elke keer in de grond en trokken zich voort naar waar ze moesten zijn, het was een rare, maar zeer efficiënte manier van bewegen. Zeker als het zo snel ging dat je het bijna niet zag. Ze leken gewoon over de grond te glijden. Normaal konden planten niet eer leven als je hun uit de grond trok, maar aangezien deze planten door Hayden’s energie gedreven werden konden ze dat wel. Ze waren echter wel vrij makkelijk te stoppen, maar met een beetje geluk was Dominic té afgeleid om ze meteen neer te halen.

De gebruiker 'Hayden' heeft de volgende actie uitgevoerd: Roll Dice

'Arena Dice' :

Dominic was veranderlijk en daarom zo verradelijk. Wie o wie wist wat er in hem omging? Niemand, niemand behalve hijzelf. Hij was niet te lezen, niet écht. Zijn essentie zou voor eeuwig een geheim blijven, dat stond voor de bleke jongen vast. Hij hield er niet van als mensen probeerden hem te begrijpen. Dat hadden de zieleknijpers in het gesticht al vaak genoeg geprobeerd. Of het gelukt was? Nee, natuurlijk niet, idioot. Anders zouden ze de ongelofelijk wispelturige en bloeddorstige jongen nooit vrij hebben gelaten. Jammer genoeg hadden ze zich om de tuin laten leiden, met gemak. Als kleine kinderen die hysterisch achter een lolly aanrenden, zo blij waren ze geweest om zijn verhaaltjes als zoete koek te slikken. Verklaringen, krokodillentranen. Zogenaamde trauma’s. Voor de mensen die gespecialiseerd waren in de menselijke geest was het doorgronden van Dominic’s gedachten toch een brug te ver. Helaas- of eigenlijk niet. Want wie zijn zieke geest begreep was zelf eigenlijk net zo verdorven. Het was geen kwestie van ‘een beetje gek’, een klein trauma, een lichte haat voor mensen. Nee, Dominic’s hele wezen was zo donker en rot als de diepste krochten van hel. En hij beleefde er alle plezier in om mensen in die duisternis te hullen, nadat hij ze eerst om zijn vinger had gewonden.
Hij was vandaag in een praatgrage bui en aan Hayden had hij een nogal ondankbare toeschouwer. Wat het tegelijk deste leuker maakte. Toen ze eindelijk iets terug zei grijnsde hij dan ook tevreden. Brave meid. Ze zou wel los komen.
Och, oepsie. Was zijn onweer iets te sterk geweest? Zo’n magere meid moest ook niet proberen om hem open te snijden met scherpe blaadjes. Daarvan kwamen alleen maar problemen, dan werd hij weer boos en moest hij haar electrocuteren. Het was een genot om te zien. Elke schok, elk trekje in haar lichaam observeerde hij doodkalm, eindelijk eens even stil. Stuiptrekkingen waren een duidelijk teken van een geslaagde schok. Zou ze al bang zijn? Zal ze opgeven? Hield haar zwakke hart het vol? Ja, Hayden kwam met trillende armpjes overeind.

Toen ze weer stond was Dominic niet zeker of hij daarmee blij was of het een teleurstelling was dat ze niet zwaarder gewond was- maar wat niet was kon nog komen.
In stilte keek hij toe. Dit gevecht begon saai te worden, alles wat ze deed was blaadjes zijn richting in smijten. Slaapverwekkende rottige groene blaadjes. Hij hield niet van planten. En al helemaal niet van het gedrocht wat Hayden nu tot leven riep. Een bloem, o zo misselijkmakend ‘mooi’. De bloemen die zijn vader op valentijnsdag mee naar huis bracht. Hayden liet ze bloeien, hemelsblauw en fier. Zijn lichte ogen staarden er vol haat naar. Hij wilde ze naar karmozijnrood kleuren, verdrinken in bloed. Haar bloed.

Maar hij had al door dat Hayden een strijdlustige kant had. Het zou niet mogelijk zijn dat ze enkel blauwe sierbloemen liet groeien. Er zat iets achter. Zijn gedachten gingen razendsnel. Dominic had al energie om hem heen verzameld om snel te kunnen reageren als er een bedreiging te zien was. Hayden had tot nu toe enkel domme, kortzichtige aanvallen geplaatst, maar hij had haar op zijn beurt ook nog niet echt hard geraakt. Nu was dat echter anders, ze was onder een groot aantal Volt komen te staan en dat was meestal een zeer effectieve manier om iemand te motiveren slimmer te spelen. Dan merkte hij het. Een kleine trilling, een verstoring in de manier waarop hij Hayden kon zien. Er zat gas in de lucht en het zogrde dat de zonnestralen iets anders gebroken werden. Dominic reageerde vlug. Zijn hand ging van zijn heup in een vloeiende beweging omhoog en veegde kort over zijn lippen. Meer niet. Hayden zou er waarschijnlijk geen aandacht aan besteden, als hij gelijk had en haar aanval bestond uit giftig gas was hij nu echter veilig.

Lichtmagie had namelijk ook de eigenschap dat het reinigend kon werken. Met de achteloze beweging naar zijn mondhoeken had Dominic een onzichtbare barriere aangebracht om haar onzichtbare aanval te blokkeren, zonder dat zij het door zou hebben. Welk effect zou Hayden verwachten? Pijn? Stuiptrekkingen, dat hij net zo dramatisch neer zou storten als zij had gedaan? Helaas, niets van dit alles gebeurde. Dominic ademde de lucht in, kalme teugen. Hij bleef bedacht op een lek, op een teken dat zijn magische gasmasker hem in de steek liet. Maar nee. Hij voelde zich prima, ondanks de lichte dosis die hij waarschijnlijk toch binnenkreeg. Iemand als hij, zwaar onder invloed van pillen en dergelijke, zou door een beetje gas niet al te snel van slag raken.
Op die manier wist hij deel één van de aanval te blokkeren, maar het was nog niet voorbij, merkte Dominic. Planten raasden op hem af, hij schakelde er twee uit met een dosis duisternis, haat en minachting. Jegens haar, jegens haar hele planeet. Zo veel dat de hele plant verschrompelde. De derde wist hem te bereiken maar nam een hapje van zijn broek. Lekkere stof. Nog een dot duisternis, kleiner dan de anderen, deed ook deze plant de das om.
‘Wat een heerlijke geur verspreidt je tuintje, meisjelief.’ Hij bukte zich, trok één van de bloemen los en draaide die in zijn vingers. Hij grinnikte en liet de bloem wegdwarrelen in de wind, pikzwart. Het arme bloemetje, eens zo prachtig, viel nu in stofdeeltjes uiteen.

Die stofdeeltjes werden gevangen in een inktzwarte sliert. ‘Maar rozen verwelken, schepen vergaan..’ sprak hij met een grijns. ‘Geef het alsjeblieft op, voordat je jezelf echt bezeert, Hayden.’ De toon die Dominic wist te produceren was zo zorgzaam en oprecht dat hij er bíjna zelf van opkeek. Het was dat hij wist dat het een leugen was. De sliert schoot uiteen in verschillende linten van ongeveer 5 centimeter doorsnede. Hij ademde diep in, spreidde zijn armen wijd en dan, in één flits schoten de slierten naar haar toe. Een deel van de dingen miste sowieso doel, maar dat gaf niet. Want toen hij zijn handen bijeen bracht knalden de slierten in kleine brokstukken uiteen, die met een hevige explosie uit elkaar vlogen. Zelfs tegen zijn wang vloog een stuk aan, wat pijnlijk in zijn vlees brandde tot hij het met een geïrriteerde veeg weghaalde. Een rode plek bleef achter en het deed zeer. Maar het bewees wel dat zijn magische slierten inderdaad een hevig brandende eigenschap hadden, door allerlei materialen zouden de stukjes heenbranden als je jezelf niet snel verdedigde. Op de grond steeg een zacht sissend stroompje rook op, het was afkomstig van het stukje projectiel dat Dominic van zijn wang had gehaald. Dat brandde- dat brandde een klein stukje de aarde in voordat het spoorloos verdween.
[Ermygurd 1111 woorden xD]

De gebruiker 'Dominic' heeft de volgende actie uitgevoerd: Roll Dice

'Arena Dice' :

Ze voelde zich zwak, kapot.. verslagen. Tenminste, zo voelde ze zich lichamelijk. Misschien moest ze nu al opgeven, ze zou zichzelf heel wat pijn besparen en ze zou toch niet meer winnen. Dat zou het beste zijn, maar op het moment wou ze haar tegenstander gewoon flink pijn doen. Dat klopte overigens helemaal niet. Deze ochtend had ze er nog zo tegen opgekeken en wou ze het liefst niemand pijn doen. En nu, nu wou ze het monster loslaten en op Dominic afsturen. Ze zette zichzelf eigenlijk alleen maar voor schut. Dat viel wel te merken aan het publiek, ze had genoeg gelach gehoord. Horen is echter wat anders dan luisteren. Ze had het niet verwerkt, dat wouden haar hersenen nu niet. Nee, ze wouden wraak. Dat was hetgeen wat haar lichaam leidde. Woede, wraak, adrenaline. Zonder die dingen zou ze nu al lang als een zielig hoopje op een brancard liggen. Dan was ze na de slag van de bliksem niet meer opgestaan. Dat zou beter geweest zijn. De planten hadden weinig effect.. helemaal geen effect om precies te zijn. Haar blik zocht de hele ruimte af naar iets wat het zou kunnen verklaren, maar er was niks te zien.. Helemaal niks. Verdomme. Hoe kon dit? Het was mislukt. Erger nog, het hoorde hem normaal gek te maken, maar nu had het zelfs een negatief effect op Hayden zelf. Het feit dat ze niet kon zien wat ervoor zorgde dat het gas geen effect had op hem maakte haar gefrustreerd. Onrustig. En ze moest op dit soort momenten juist wel rustig blijven.

Ze probeerde het zo goed mogelijk te negeren, ze had pech gehad. De volgende keer beter. Net als met het maken van een slechte toets. Jammer, maar ooit zou er wel een goede tussen zitten. Zijn spottende woorden probeerde ze te negeren, maar ze voelde toch hoe de woede die al op was komen borrelen nog erger werd. ‘Geef het alsjeblieft op, voordat je jezelf echt bezeert, Hayden.’ Ze staarde hem aan, haar grote blauwe ogen samengeknepen, maar wat je er nog van zag straalde pure haat uit. Hayden had nooit geweten dat ze iemand zo erg kon haten. Nog nooit had ze zoiets gevoeld. Een sliert ving de stofdeeltjes op. Hij was inktzwart, maar wat Dominic ermee wou bereiken wist ze nog niet zeker. Hij leek geen verdere aanval in te zetten.. was de sliert dan zijn aanval? Wat ging dat ding doen, haar vastgrijpen en tegen de muur aan rammen? Dat zou pijnlijk zijn. Verbaasd bekeek ze de sliert, die zich splitste in meerdere kleine slierten. Het duurde niet lang voor ze doorhad dat de slierten haar zouden moeten raken, maar het duurde wel té lang naar haar idee. Meteen schoten er twee bomen uit de grond, enkele meters van elkaar af. Ze begon haar magie een beetje waardeloos te vinden, hoe kon ze het gevecht nu winnen als ze maar bomen en plantjes uit de grond liet schieten? En ze had nooit echt tijd besteed aan vechttechnieken met haar magie. Weg met die gedachte, laat e niet afleiden. Ze zwaaiden met haar armen, zodat deze elkaar kruisten en de takken haar beweging volgden. Ze kropen vliegensvlug verder, dichter naar elkaar toe en vormen zo een net. Meer een meer takken verstrengelden in elkaar, vormden een muur door elkaar vast te grijpen. Ze zag door enkele openingen dat de slierten snel op haar afkwamen, gelukkig was zij net wat sneller geweest. De barrière bedekte bijna alles, maar toch niet genoeg. Ze had de explosie niet verwacht, toen er allemaal kleine brokjes van de zwarte materie door de kleine openingen en zelfs over de muur van takken heen vloog kon ze weinig anders doen dan bukken en haar gezicht beschermen. Enkele stukjes raakten haar toch nog. De onbedekte huid van haar armen waren al meteen slachtoffer. Pijn. Het deed pijn. Geschrokken hapte ze naar adem, sloeg ze de dingen van zichzelf af, om vervolgens te merken dat ze net op tijd was geweest. Op haar onderarm waren meerdere lelijke plekjes te zien nu en als ze naar de grond keek zag ze hoe de overige stukjes verdwenen door de grond heen. Gelukkig was het niet helemaal door haar arm heen gegaan, maar toch was het ook weer niet oppervlakkig. Het zou nog wel een tijdje duren voordat dat helemaal geheeld zou zijn.

Behoedzaam stond Hayden weer op, haar hartslag was versneld en ze ademde wat zwaarder. De barriêre had onbewust toch veel energie opgeslokt. Nu ze het zo bekeek was het ding best groot. In het tempo waarmee ze het had laten groeien verbaasde het haar niks dat het intensief was geweest. Het was ook nu pas dat ze doorhad wat ze voelde. Pijn. Dat was het eerste, waarna ze er meer aandacht aan gaf merkte ze ook dat ze zich zwaar voelde, alsof ze zich nu gewoon neer moest laten vallen. Misschien.. heel misschien moest ze toch maar opgeven. Dominic laten winnen. Ze schudde verwoed haar hoofd. Een beweging die waarschijnlijk vrij raar was om te zien, de barrière was namelijk helemaal neergehaald. Alleen de bomen stonden nog een beetje wankel overeind. Ze moest sterk zijn, nog even. Het was al erg genoeg dat Dominic net even kon zien dat zijn aanvallen weldegelijk het gewenste effect hadden gehad, als ze ging opgeven was het helemaal te gek. Zo ver ging het niet komen. Ze duwde het van zich af, hief haar kin een beetje en keek hem uitdagend aan. Je kon veel zeggen over Hayden, en als je zei dat ze zwak was en een watje dan had je waarschijnlijk wel gelijk. Maar als je zou durven om te zeggen dat ze geen doorzettingsvermogen had, dan had je het goed fout. Zie je, op dit soort momenten was er niks meer aan te doen. Dan wou Hayden hebben wat ze wou hebben. En nu wou Hayden absoluut niet uit zichzelf opgeven. Dan maar als een dwaas gezien worden die te ver ging. Dan maar spijt hebben achteraf. Nu was het monster helemaal los, en nu zou Hayden zichzelf laten gaan.

“Leuk trucje had je daar, vooral het einde vond ik mooi, ook al zag ik jammer genoeg weinig.” Zei ze, de manier waarop ze het zei was net wat anders dan voorheen. Het was nog steeds duidelijk kwaad en geïrriteerd, maar op een andere manier. “Ook fijn dat ik een leuk aandenken aan je heb.” Zei ze, haar arm stak ze omhoog, alsof ze het liet zien. Ze was echter bezig met iets heel anders,ze trok rustig de wortels los van beiden bomen. Ondertussen waren er even onopvallend twee lianen gegroeid, één aan elke boom. Ze zette rustig een paar stappen achteruit en rende toen zo snel mogelijk vooruit, sprong zo hoog mogelijk en greep één liaan vast. Ze slingerde door naar de volgende, pakte ook die vast en zette zich tegen een tak af zodat ze richting Dominic vloog. De twee bomen waren hoog, maar vrij dun, wat ervoor zorgde dat Hayden’s gewicht net genoeg was om ze naar beneden te brengen nu hun wortels los waren. Net op tijd hield Hayden los waardoor ze naar beneden viel, maar liever dat dan dat ze klem kwam te zitten onder een boom. Eenmaal bij de grond probeerde ze nog door te rollen om de klap op te vangen. Ze duwde zichzelf weer overeind, haar lichaam protesteerde echter, zorgde ervoor dat ze wankel op haar benen stond, maar ze stond. En hopelijk was Dominic nu geraakt. De kans dat hij er echt onder lag zou nihil zijn, maar als hij gewoon geraakt zou zijn door de boom of een tak ervan zou ze dat al erg leuk vinden.

(Hayden de acrobaat/monkeygirl O.o Hoewel ik vermoed dat het niet erg realistisch is enzo.. Idunno.. Magic Trees? En Hay is denk ik bijna op, xD. Ofja, ze hoort al neer te vallen, maar ze wilt zelf niet opgeven. )

De gebruiker 'Hayden' heeft de volgende actie uitgevoerd: Roll Dice

'Arena Dice' :

Who do you think you are
Running around leaving scars.
Het was eigenlijk best grappig. Ze was een stormende stier, een meisje wat woede in zich had, maar dat nooit naar buiten liet komen. En hij, hij zou haar in de porseleinkast wild maken. Tot alles stuk was, in brokstukken op de grond lag.
‘Geef het alsjeblieft op, voordat je jezelf echt bezeert, Hayden.’
Gewoon even testen. Of ze echt boos was. Ja. Ja, ze was echt boos. Kijk toch eens naar die oogjes, arm kindje. Zou ze straks uit elkaar barsten als een menselijke vleesbom? Stukjes Hayden, overal. Een doormidden gespleten oogbal. Oh, de vooruitzichten. Helaas zou dat niet gebeuren. Dan moest hij het zelf maar leuk maken. Met bijtende, brandende zwarte balletjes magie.
Met pijn. Pijn en plezier. Ze schoot een boom in. Als een eekhoorn. Weer de bomen gebruikend als bescherming- wat een plantenliefhebbers zeg, die Grenanen. Ze mishandelden en misbruikten levende wezens, dat kon echt niet, vooral niet als je op andere momenten de stammen van diezelfde bomen omhelsde, takkenknuffelaars. Geamuseerd liet Dominic uiteindelijk de balletjes ontploffen, iets waarbij hij de reikwijdte van de ontploffing had onderschat, waardoor zelfs hij geraakt werd. Meer geïrriteerd dan gepijnigd sloeg hij het stukje materie weg.

Ze was moe, vermoedde hij. Licht kostte veel energie. Duisternis eveneens, al ging het makkelijker met zijn donkere, koude ziel. Maar planten, die hadden zo onwijs veel energie nodig, als je er goed over na dacht. Het was kortom een nogal domme manier van vechten, je maakte razendsnel iets wat normaal gesproken water, licht en lucht en vooral tijd nodig heeft om te groeien. Geen wonder dus, dat ze zo stiekem toch pijn leed, haar armpjes werden vast zwaar nu, haar benen sloften als ze wilde lopen. Moest hij een slaapliedje produceren, zodat ze weg kon drijven op de eindeloze wolken van dromenland? Slaap, kindje, slaap, daar buiten loopt een schaap.

“Leuk trucje had je daar, vooral het einde vond ik mooi, ook al zag ik jammer genoeg weinig. Ook fijn dat ik een leuk aandenken aan je heb.” Het arme kind liet zien waar ze dan wel gewond was geraakt, terwijl ze als een harige aap de bomen in was geklommen. Hij knikte meelevend en gaapte toen achter zijn hand. Ze was gewoon zó saai als ze niet het slachtoffer was van zijn mentale spelletjes of fysieke aanvallen. Ze was als een gemiddelde. Zo saai. Zo onveranderlijk. Zo erg... middelmatig. ZzzZzZZz.. - Wacht- Wat?! De twee scharminkelachtige boompjes.. Ze vielen naar beneden? Met Hayden eraan als gewicht- was ze zo dik dan? Of had het arme meisje gewoon 'zware botten', zoals het excuus luidde. Focus op de bomen, nu. Ontwijken? Ja. Hij liet zich vallen, haast simultaan met Hayden die ook neer kwam. Allebei wisten ze op klungelige wijze hun val te breken, maar Dominic kreeg toch nog een fikse mep van een zwiepende tak, iets wat een rechtlijnige wond op zijn wang achterliet. Hij schoot een lichtstraal af, fel en sterk, genoeg om de ergste takken te verbranden en weg te halen voor hij geplet werd als een noot in een kraker. De blauwe plekken en de striem van de schampende beweging van de boom zou hij wel overleven. Hij wel. Zij daarentegen.. Zij had het gewaagd om hem te pletten, of dat in elk geval te proberen. Slechte keuze. Domme zet. Boze Dominic. Waar hij eerst enkel geamuseerd was geweest door hun kleine toneelstukje, hun gevechtje, was hij nu vol haat en irritatie.
Alsof iemand een kleed over hem heen gooide, verdween Dominic, bovenaan beginnend, eindigend met zijn voeten. Het kwam er echter op neer dat hij in een flits opeens weg was, terwijl hij net nog op de grond tussen de brokstukken van de boom gezeten had, redelijk uit het zicht. Hij stond op en geruisloos verplaatste Dominic zich naar Hayden toe, zelfs zijn schaduw was verdwenen. Met licht had hij zichzelf weggenomen, met duister slokte hij zijn schaduw op. Het was geen kinderspel, jezelf zomaar weg toveren, maar Dominic genoot er van. Het was een van de eerste keren dat hij meer dan alleen zijn hand of arm deed verdwijnen, maar het voelde geweldig, alsof hij in een koele oase van rust was, afgeschermd en onzichtbaar voor de buitenwereld.
Aangekomen bij Hayden viel hij niet direct aan. Hij bekeek haar even, van een afstandje. Streelde dan een lok van haar haar weg, op één plek was het opvallend korter dan bij de rest. Zijn aanraking was zo subtiel, dat het net de wind leek. De volgende aanraking was een stuk minder subtiel. Dominic trok haar naar zich toe en plantte ruw zijn lippen op de hare. Zijn lippen waren onzichtbaar, maar o zo sterk aanwezig, gretig, ervaren, ruw, maar passievol. Hij hield haar goed beet, Hayden was een slap klein kindje, maar woede deed vreemde dingen met mensen. Meteen nadat zijn lippen de hare hadden geraakt vloeide er een donkergrijze mist van zijn vingertoppen naar waar hij haar vast hield, in haar nek en op haar onderrug. De mist was geïnspireerd op Hayden's gifgas, maar dan a la Dominic. Het was duister en ijzig koud, veroorzaakte een tintelend gevoel, maar daarna een lome gevoelloosheid, een soort slaap, maar dan doodser. Ze zou zeker niet sterven, dat zou hem diskwalificeren en dat zou hem niet goed uitkomen. Maar als hij geluk had zou ze hiermee wel geheel uitgeschakeld zijn. Tenzij zijn kleine driftkikkertje nog een troefkaart bezat.

De gebruiker 'Dominic' heeft de volgende actie uitgevoerd: Roll Dice

'Arena Dice' :

Hayden was kwaad. Gefrustreerd. gezind op wraak. Het bracht adrenaline me zich mee en die adrenaline hield haar gaande. Voor nu nog tenminste. Het was overigens niet moeilijk om haar kwaad te krijgen. Met pillen zou het moeilijker geweest zijn, maar dan nog zou die emmer ergens overlopen. Jammer genoeg waren er geen enorme gevaren voor Dominic aan verbonden als Hayden helemaal zou flippen. Ze was klein, licht en had enorm weinig spiermassa. Ook al zou ze zichzelf volledig laten gaan, wat ze nu overigens een beetje aan het doen was, zou ze hem toch weinig tot zelfs niks ergs aan kunnen doen. Haar woede had enkel een negatief effect op Hayden zelf. De blik die ze in zijn ogen zag maakte haar voor een moment tevreden. Hij had niet door dat ze ondertussen al enkele kleine dingetjes aan het doen was. De bomen volgden haar lichaamsgewicht, opmerkelijk genoeg, en vielen naar beneden. Nu pas had de jongen het door, als hij slim was geweest dan had hij beter opgelet. Haar val maakte haar voor een momentje gewichtloos, maar haar hart dat steeds sneller klopte overheerste dat gevoel. Het voelde net alsof ze droomde dat ze ergens vanaf viel. Eng. Ontspannen Hayden. Ging door haar hood, waarna ze haar spieren zo goed mogelijk probeerde te ontspannen. Haar lichaam raakte de grond haast alsof ze een lappenpop was, maar ze bewoog zich verder, rolde door om de val te breken. Met de nodige moeite duwde ze zichzelf weer van de grond af. Vallen en opstaan, letterlijk.

Dat haar lichaam er genoeg van had was duidelijk te zien. Ze stond er een beetje slungelig bij en haar lichaam kon elk moment in elkaar storten, als ze het toeliet ja. Ze liet het nog niet toe. Ze mocht dan wel zwak zijn, maar als ze wou had ze genoeg wilskracht om nog overeind te blijven. Haar blik was strak op het duivelse jong voor haar gericht, totdat die opeens verdween. Verbazing was van hara gezicht af te lezen terwijl ze haar ogen de ruimte rond liet turen. Nergens zag ze felblauwe ogen, gevuld met spot. Nergens. Haar ogen bleven echter constant de ruimte afzoeken, alsof ze hem opeens ergens zou zien, ze moest het toegeven, dit boezemde toch wel wat angst bij haar in. Het publiek was, op hier en daar wat zacht gemompel na, compleet stil geworden. Duizenden verbaasde ogen waren op de plek waar Dominic had gestaan, gericht. En Hayden was even verbaasd als ieder van hen. Hoe graag ze hem ook als zwak, dom en puur slecht wilde afstempelen, het ging niet. Oké, dat laatste wel natuurljk, hij was slechter dan haar va- Ze schudde haar hoofd zachtjes. Maar ondanks dat feit, was hij enorm intelligent en ook nog eens sterk. Zijn magie was enorm ver geworden en Hayden, wat kon zij? Een paar plantjes laten groeien. Het leek zo nutteloos, nog nuttelozer dat ze het gevecht nog in stand hield. Hayden begon zachtjes wat dingen te mompelen: “Misschien moet ik maar gewoon opg-“ Haar woorden werden verstoord door een hand die haar abrupt naar een onzichtbare massa toetrok. Haar ogen werden wijd opengesperd toen de lucht voor haar lippen plaatsmaakte voor een ander stel lippen. Niet wetend wat te doen beet ze hem in zijn lip, haar armen probeerden hem weg te duwen, maar zijn grip was te sterk. Zeker voor de status waar ze nu in verkeerde. Het begon bij haar nek en onderrug, een tintelend gevoel, precies waar zijn vingers haar raakten. Na een tijdje voelde ze het over heel haar lichaam, rilde ze vanwege het koude gevoel, terwijl ze het echter bloedheet had van het gevecht. Het voelde slecht, pijnlijk zonder dat het echt pijn deed en ze probeerde nog. Ze probeerde nog om ertegen in te gaan, maar toen het gevoel aan haar begon te zeuren, als een klein kind dat de hele dag aan je rug hing, hield ze het niet meer uit. Ze sloot haar ogen en viel binnen no-time in slaap. Haar lichaam hing er slapjes bij, alsof ze dood was, maar haar borstkas bewoog nog zachtjes op en neer. Rustig, vredig. Dominic’s duistere slaaplied had haar verslagen.

Hmmn..dit gevecht was uitermate interessant...zowel mentaal als fysiek. Dominic mocht hij met name. Hij provoceerde zijn tegenstander lekker, waardoor deze met de ene aanval na de andere kwam. Hayden Jones was ook wel goed...ondanks dat ze tegen haar wil was ingeschreven, deed ze wel gewoon mee aan het gevecht...just go with the flow..hehehe..
Hij zag dat Dominic aan de winnende hand was, mede omdat Hayden zich zo gemakkelijk liet provoceren..haast pathetisch..hehehe...Ah well..hij kon er zelf niet veel aan doen..en het "publiek" vermaakte zich ook wel..bij iedere rake aanval klonk er gejuich en gejoel. Toch kan Hayden Jones er ook behoorlijk wat van..zelfs ook al was ze een jaar lager dan Dominic..zo zie je maar weer, mensen moet je nooit onderschatten. Maar toch..hij zag en rook dat er zelfs aan de onuitputtelijk lijkende magie en stamina van Hayden een einde kwam.
Ja hoor...na de laatste aanval viel de uitgeputte Hayden in een slaap. Een slaap waar ze niet gemakkelijk uit kon komen. Het gevecht was voor Nocte inmiddels beslist, en toen stond hij op "I believe we have a winner!!!" Schalde er door de Arena. Gejuich steeg op. "Ladies and Gentleman give it up for Dominic Fedelmid, the winner of the 3rd battle of Tournament of the Magician!!!" Op de borden verscheen Dominic'ss hoofd met vuurwerk op de achtergrond en er onder knipperend Winner. Toen verdween Hay den van het veld, en bleef Dominic alleen achter. Hayden was echter niet verdwenen. Ze lag in een kleine ziekenboeg achter de schermen samen met de andere verliezers. "Heeft de winnaar nog iets te zeggen tegen het publiek?!" Er verscheen een zwevende microfoon voor Dominic.

[Dominic marches to victory]

Arme Hayden. Ze had staan stotteren. Helemaal verward. Helemaal alleen, op dat grote veld, omgeven door tribunes. Met zogenaamd publiek, waarvan Dominic nu al schoon genoeg had. Hayden, arm meisje, ze mompelde dingen, keek zoekend om zich heen. Miste ze hem nu al? Wees maar niet bang, je bent niet alleen. Ik ben bij je. Ook als je me niet kan zien. Je zal mijn aanwezigheid voelen. Letterlijk. Een kus. Een ruwe kus, die zij al even aggresief beantwoorde. Wat niet inhield dat ze hem kuste, oh nee. Hayden poogde hem te bijten, maar Dominic was nog lang niet klaar met haar.
Of nouja.. Dat was niet zijn plan geweest. Maar terwijl haar spieren langzaam verslapten en de onzichtbaarheid van Dominic afdroop alsof hij hier al die tijd zichtbaar had gestaan, bleek toch wel dat dit hele spelletje voorbij was. Dominic hield Hayden nog even vast, een hand op haar rug om te voorkomen dat ze ineen stortte. Een zachte kus op haar voorhoofd, ach, ze kon zo te zien toch niets meer terug doen. Daarna grijnsde hij en fluisterde zachtjes: ''Too bad, Hayden, we had a lovely time, didn't we?'' Hij liet haar -wellicht een beetje hardhandig- op de grond zakken en keek kalmpjes in de richting van de enige toeschouwer die ertoe deed. Mister X, o zo mysterieus.

Hayden's lichaam lag slapjes aan zijn voeten, als de gebroken pop die ze was. Ach, als hij haar de volgende keer tegen zou komen zou het ook leuk worden, vermoedelijk, maar voor nu was hij wel weer klaar met haar.
"I believe we have a winner!!!" kondigde kapitein Evident aan, alsof dat niet nógal voor de hand lag. Tja, het was en bleef een toernooi hé. Een nogal dramatisch toernooi met vele toeters en bellen, zoals dat aanstellerige bord met zijn gezicht erop. DoArme Hayden. Ze had staan stotteren. Helemaal verward. Helemaal alleen, op dat grote veld, omgeven door tribunes. Met zogenaamd publiek, waarvan Dominic nu al schoon genoeg had. Hayden, arm meisje, ze mompelde dingen, keek zoekend om zich heen. Miste ze hem nu al? Wees maar niet bang, je bent niet alleen. Ik ben bij je. Ook als je me niet kan zien. Je zal mijn aanwezigheid voelen. Letterlijk. Een kus. Een ruwe kus, die zij al even aggresief beantwoorde. Wat niet inhield dat ze hem kuste, oh nee. Hayden poogde hem te bijten, maar Dominic was nog lang niet klaar met haar.
Of nouja.. Dat was niet zijn plan geweest. Maar terwijl haar spieren langzaam verslapten en de onzichtbaarheid van Dominic afdroop alsof hij hier al die tijd zichtbaar had gestaan, bleek toch wel dat dit hele spelletje voorbij was. Dominic hield Hayden nog even vast, een hand op haar rug om te voorkomen dat ze ineen stortte. Een zachte kus op haar voorhoofd, ach, ze kon zo te zien toch niets meer terug doen. Daarna grijnsde hij en fluisterde zachtjes: ''Too bad, Hayden, we had a lovely time, didn't we?'' Hij liet haar -wellicht een beetje hardhandig- op de grond zakken en keek kalmpjes in de richting van de enige toeschouwer die ertoe deed. Mister X, o zo mysterieus.

Hayden's lichaam lag slapjes aan zijn voeten, als de gebroken pop die ze was. Ach, als hij haar de volgende keer tegen zou komen zou het ook leuk worden, vermoedelijk, maar voor nu was hij wel weer klaar met haar.
"I believe we have a winner!!!" kondigde kapitein Evident aan, alsof dat niet nógal voor de hand lag. Tja, het was en bleef een toernooi hé. Een nogal dramatisch toernooi met vele toeters en bellen, zoals dat aanstellerige bord met zijn gezicht erop. Dominic lachte lichtjes zelfgenoegzaam. Winnaar, ja. Duidelijk. Daarvoor had hij geen knipperende letters nodig, maar toch bedankt. "Heeft de winnaar nog iets te zeggen tegen het publiek?!" Hm. Dat had hij niet aan zien komen. Een korte stilte volgde terwijl hij kalm een lachje liet horen.

''This? This was just the start.'' klonk het dan en daarmee sloot Dominic het gevecht af.minic lachte lichtjes zelfgenoegzaam. Winnaar, ja. Duidelijk. Daarvoor had hij geen knipperende letters nodig, maar toch bedankt. "Heeft de winnaar nog iets te zeggen tegen het publiek?!" Hm. Dat had hij niet aan zien komen. Een korte stilte volgde terwijl hij kalm een lachje liet horen.
''This? This was just the start.'' klonk het dan en daarmee sloot Dominic het gevecht af.