Hier zou ze beginnen. Dit is waar het zou beginnen.
Stilletjes zat het meisje op de grond, haar benen opgetrokken en haar armen eromheen geslagen. De geluiden op de achtergrond negeerde ze, liet ze dof worden, zodat ze zich kon focussen. Langzaam liet ze een hand naar het bankje gaan naast haar, het bankje waar ze op had moeten zitten. Ze pakte een kleine ronde steen vast in haar handen, eentje die vrij plat was, eentje die ze speciaal had uitgezocht. Er was ook een tweeling van de steen, maar deze bleef nog even onaangeraakt. Ze plaatste de steen op de grond en legde haar hak erop, waarna ze een lint pakte (ook van het bankje af) en dit eromheen begon te winden. Strak bood ze de steen vast aan haar hak met het lint, dat meer leek op een stuk van een lange trui wat ze eraf gerukt had.
Hetzelfde proces werd herhaald bij haar andere hak. Ze was niet dom en wist dondersgoed dat ze niet met haar blote voeten kon trappen, maar schoenen zouden teveel gevoel weghalen. Op deze manier had ze nog gevoel in haar tenen en het voorste van haar voet. Daarbij waren er zoveel dingen die door een simpele zool konden, stenen waren sterker.

Langzaam kwam ze overeind, steunde op haar tenen maar zette niet haar volle gewicht erop. Haar rug was recht, liet zien hoe zelfverzekerd ze was. Regels konden haar de pot op, dit was waar zij zou beginnen; ze zou doden vandaag. Ze zou doden doormiddel van dit toernooi. Ze zou rechtvaardigheid krijgen vandaag.
Haar vingertoppen gleden over de te grote riem die ze aanhad, waar ze wat gestolen messen (uit de keuken) aan had gehangen aan een kant en haar geliefde dolk aan de andere. Meer had ze niet nodig, hopelijk niet, want meer had ze niet. Vleugels hoorde ze hier niet voor te gebruiken, maar ze was bereid om alles te doen om haar doel te bereiken. Maar ze wilde zichzelf toch ook liever niet bevuilen om die manier.
“Zijn jullie klaar voor de derde match?!”
Eva keek op en luisterde met een knorrige blik toe naar de omschrijving. Het klopte niet, hij wist niks over haar. ‘X stom,’ merkte ze voor zichzelf op, maar liet het daar ook bij. Woede of irritatie was niet goed; het zou je verblinden. Een helder hoofd was het beste wat je kon gebruiken in een gevecht, vooral bij haar. Ze was maar klein en tenger, iets wat ervoor zorgde dat ze snel onderschat werd, maar het zorgde er ook voor dat haar kunnen beperkt was. Ze moest dus slim zijn, omdat ze niet sterk was.

Zonder enige twijfel betrad ze de arena, werd lichtjes verblind door het felle licht dat haar overviel, maar herstelde zich alweer snel. Ze achtte het publiek geen blik waardig, niemand eigenlijk, behalve haar tegenstander. Voor de strijd begon wilde ze tenminste weten hoe hij er ongeveer uitzag.
Het was een jongen, groter dan haar natuurlijk, met witte haren en een bijna net zo bleke huid. Uit zijn bouw kon ze wel afleidden dat hij wellicht het element lucht tot zijn beschikking had, maar hier wist je het nooit zeker, het was een conclusie die ze puur trok uit het feit dat hij licht gebouwd was. Het hield ook dat hij dus best snel kon zijn, iets wat ze beter in haar achterhoofd kon houden. De omschrijving die aan ‘Isaiah’ werd gegeven was minder onthullend dan het hare, iets waardoor ze bijna een mes wilde gooien naar die Mr. X gevolgd door een: dank je. Maar dat deed ze niet, dankzij hem kreeg ze nu de mogelijkheid om haar plan zo soepel als mogelijk aan te pakken.
Ze wierp nog een felle blik op de man in de troon vanuit haar ooghoeken, waarna ze klaar ging staan. Concentreren, Eva, dit is het moment.

Wanneer het schijn werd gegeven schoot haar hand gelijk naar haar riem waar ze kundig een paar messen uit lostrok en richting de jongen wierp. Nee, ze dacht niet na over wie hij was of wat dan ook: hij moest neer, dat was alles wat ze belangrijk vond.
Vrijwel een tel nadat ze de messen had gegooid zette ze het op een rennen, rende vrijwel geruisloos op haar tenen richting de ander. Op een gegeven moment zette ze zich af, met extra kracht door haar wind magie, waardoor ze hoog in de lucht kwam en hier een soort van salto maakte zodat ze zich goed kon draaien. Ze had een van haar hakken naar beneden gericht, gebruikte de zwaartekracht om meer kracht te verzamelen. Als ze hem normaal zou trappen zou het niet veel uithalen, maar met behulp van de kracht die ze nu kreeg zou het heel goed anders kunnen zijn – tenzij hij inderdaad van Puffoon kwam en snel was.

Haar grote plan had ze uit haar hoofd geband, tijdelijk. Het zou ervoor kunnen zorgen dat het haar verblinde waardoor ze onnodige fouten zou maken tijdens het gevecht, wat erin resulteerde dat ze er al gelijk uit zou liggen. Dus focuste ze zich nu op het hier en nu; momenteel moest ze gewoon die jongen uitschakelen en dan kon ze weer even denken aan het globale doel.

Wellicht was ze iets te enthousiast geweest en had ze hem onderschat, hoogstwaarschijnlijk omdat ze gewend was om te jagen en in die gevallen valt de jager ook de prooi als eerste aan. Daarom had ze ook geen moment geaarzeld en was ze gelijk in de aanval gegaan, natuurlijk wel met een plan. De messen waren een afleiding, het kon haar weinig schelen of het hem raakte of niet. Haar echte target was zijn hoofd: raak het hard met die steen op haar hak en het zou gelijk gedaan zijn. Een mooie, schone kill. Net zoals ze dat ook altijd deed op de jacht.
Echter ging het niet zoals gepland: de jongen had betere reflexen dan verwacht en wist haar beiden aanvallen af te weren - zonder er ook maar iets van pijn bij te voelen, ondanks dat ze steen alsnog hard tegen zijn bovenarm was gekomen. Althans daar leek het op. Toch gunde ze zichzelf niet de tijd om er lang bij stil te staan: er zijn meerdere wegen naar Rome en dit was een doodlopende weg. Een tel nadat ze zich zachtjes had afgezet op zijn arm stuurde hij een windvlaag op haar af, eentje die haar niet schade maar wel wegduwde. Ze maakte een soort van schroef in de lucht waarna ze op handen en voeten landde op de grond maar wel nog wat naar achteren schoof vanwege de kracht die haar nog die kant op wilde duwen.

Gewoon aanvallen ging dus niet werken, hun relatie was niet jager en prooi. Of ja: zij was niet de jager. Afwachtend keek ze toe, probeerde hem wat meer te analyseren; wat als hij de jager was? Het maakte dingen niet onmogelijk, maar zorgde voor een hele andere aanpak.
Met grote ogen keek ze toe hoe hij de planten manipuleerde: hij was een hybride dus. Nou dan had ze het voor de helft goed want die windvlaag had weggegeven dat hij net zoals haar een wind magiër was, maar dus maar voor een gedeelte. Door het feit dat ze er nog bij stilstond was haar reflex te laat, het was dankzij zijn kreet dat ze nog weg kon springen - maar haar enkel werd door de zweep geraakt waardoor ze haar evenwicht verloor. Behendig wist ze zichzelf nog op de vangen op haar handen, maar de volgende klap kwam te snel waardoor ze weggeslagen werd. Tijdens de kleine tijd dat ze zweefde realiseerde ze zich al snel dat ze die zwepen moest uitschakelen want anders kon ze niks meer doen.
De klap kwam hard en haar schouder ving het meeste op, maar ook haar wang werd geschaad (eveneens als haar heup, been enzovoorts, ze viel op haar zij). Opnieuw gaf ze zichzelf niet veel tijd, stilstaan bij pijn deed ze wel hierna, en pakte ze snel een van de messen uit de grond waarna ze opsprong en zichzelf weer extra kracht gaf om wat hoger te komen. Met een ongelofelijke snelheid en kracht, dankzij haar magie, gooide ze het mes richting een van de zwepen - doelend om deze vast te zetten in de grond.

De andere zweep pakte ze vast met haar hand wanneer ze daar de kans voor kreeg, pakte hem goed stevig vast en trapte met haar voet een windvlaag richting de ander. Het was niet de bedoeling om hem weg te duwen, enkel zijn voeten zodat hij zou vallen, maar het was moeilijk om de wind de juiste sterkte te geven. Normaal deed ze niet zo'n secure dingen met haar magie.

Ze mocht er dan fragiel uitzien, dat betekende niet perse dat ze dit ook was. Vandaar dat ze hem ook niet de zweep teruggaf toen hij probeerde deze uit haar handen te trekken; samen met een ijzeren wilskracht en toch nog wat spieren had ze genoeg kracht van haar kant om hem gewoon vast te houden. Met de andere kon hij niks omdat ze die vast had gezet aan de grond, het mes zat zelfs nog dieper in de grond dan degene die hij in de grond had geboord toen hij ze afweerde.
Gezien de jongen nu geen kant op kon was hij een open target: ze hoefde er dus alleen voor te zorgen dat ze op tijd aanviel en dat hij goed gecoördineerd was. Haar plan was nu om hem gewoon te vellen, dus moest ze zijn voeten omduwen om hem op de grond te krijgen. Daarna zou een laatste aanval vast wel genoeg zijn, misschien zou de aanval waarmee ze begonnen was (de trap) het dan wel doen. Dat zijzelf ook vast stond was geen probleem: haar hoofd was helder en ze wist wat ze wilde doen en hoe ze het moest doen. De ander zou waarschijnlijk panikeren, maar dat was zijn probleem en werkte in haar voordeel.

De witte wenkbrauwen op haar gelaat trokken zich iets naar elkaar toe bij het zien van zijn klungeligheid. Was hij nou gewoon dingen aan het doen die hij niet kon, of was het toch de paniek? Een glim schoot door haar ogen wanneer hij door zijn knieën zakte, pakte gelijk weer een mes (haar voorraad begon wel langzaam op te raken) en gooide het in zijn richting. Echter was meneer te snel weer weg waardoor zij haar kaken op elkaar klemde. Dat was nou weer jammer; vervelend ventje dat hij was.
Eva zette haar voeten wat meer uit elkaar zodat ze stevig stond, want ze wist dat hij iets ging doen daar – in de lucht. Hij kwam op haar af, wilde haar slaan – maar net zoals zij dezelfde fout had gemaakt (aanvallen die van zover weg komen zijn gemakkelijk te analyseren en te ontwijken vanwege de extra tijd die aan het doel wordt gegeven) deed hij nu precies hetzelfde. Weliswaar met zijn hand en niet met zijn voet, maar het kwam nog steeds op hetzelfde neer. Vandaar dat ze dus ook geen probleem had om het te ontwijken, maar omdat ze het onkruid had verwaarloost werden haar armen wel vastgebonden terwijl ze hem ontweek.
Haar bovenarmen werden strak tegen elkaar geduwd en ook de functie van haar duim werd afgenomen. Fijn was dit; het enige ding wat handig was aan mens zijn (duimen hebben) en dan nam hij dat van haar af. Zo. Irritant.

Denk Eva, denk! Als ze haar vleugels tevoorschijn haalde zaten haar armen nog steeds aan elkaar, omdat ze haar duim niet had kon ze haar dolk niet pakken en zichzelf losmaken. Dus waren er nog twee opties, maar de jongen had geen scherpe voorwerpen en zou haar dus ook niet ‘per ongeluk’ los kunnen maken – dus bleef er nog maar een over.
Nog voor zijn vuist haar maag aanraakte draaide ze zich om, transformeerde ondertussen waardoor een scherpe staart zijn kant op werd gezwaaid. Het meisje had plaats gemaakt voor een klein draakje, die zich gemakkelijk kon bevrijden uit het onkruid. Doordat ze een soort van wegsprong/vloog kwam er weer afstand tussen ze. Met nagels die zich in de grond hadden geboord toen ze neerkwam keek ze hem fel aan met twee blauwe kijkers. Daarna keek ze naast hem, voor hem en achter hem en trok een conclusie: het onkruid moest weg.
Ze sprong op, maakte zich groot en spreidde haar vleugels, waarna ze deze weer dichtklapte en met behulp van windmagie een harde windvlaag over de arena liet gaan ervoor zorgend dat al het onkruid weg werd geblazen. Het was een scherpe windvlaag, want er waren natuurlijk ook nog stukje die vast zaten en dus geknipt moesten worden. Wat voor effect het op de jongen had liet haar koud: prioriteiten stellen heet dat. Ze veranderde weer terug, kwam met haar blote voeten rustig neer op de grond en realiseerde zich dat ze nu haar stenen kwijt was. Deze had ze ook weggeblazen, eveneens als de messen… Oepsie?

Wanneer ze haar ogen opende, tegelijkertijd met wanneer haar grote teen net de grond raakte, keek ze op en bekeek de schade die ze had verricht. Het onkruid was weg, iets wat ervoor zorgde dat een van haar mondhoeken omhoog kroop. Nu mocht hij nog eens proberen om haar armen vast te binden. Denkend aan de jongen zocht ze met haar ogen naar haar en vond hem al snel; kon hem nog net omhoog zien krabbelen. Oké, krabbelen was iets te overdreven maar dat was nou eenmaal haar denkwijze. Hij was een zielig en irritant ventje in haar ogen.
Die gedachte zorgde er ook voor dat ze geen moment aarzelde wanneer hij even niks deed en gewoon maar wat stond – misschien moest hij eventjes op adem komen of zo. Echter zou zij hem die kans nooit geven, ook omdat ze het disrespectvol vond: zij nam dit alles uiterst serieus en meneer nam eventjes lekker zijn tijd om op adem te komen? Dat is gewoon onbehoorlijk, volgens Eva dan.

Helaas had de jongen geluk en herpakte hij zich snel genoeg om haar tegen te houden met… Ze wist niet wat hij deed, maar wilde hem onderbreken. Echter schoot de boom te vroeg omhoog, wat ervoor zorgde dat ze een sprong (eigenlijk gewoon een salto want dat is meer badass) naar achteren maakte. Met een ernstige blik keek ze naar de boom die boven haar uit torende. Dit ging je niet menen… Ze had net alles weggehaald en hij…
Snel schudde het meisje haar hoofd: alles komt met een prijs. Iedereen voordeel heeft zijn nadeel en vice versa; dit moest hem verzwakt hebben dat kon niet anders. Ze kon niet ontkennen dat zij ook wat energie had verloren, maar tot nu toe waren de dingen die zij had gedaan goed binnen haar bereik geweest en dus niet uitputtend. En om zo’n boom tevoorschijn te laten komen was voor iedere leerling vermoeiend.

Ze kon hem niet zien door die boom, maar zijn aanwezigheid kon ze wel nog voelen. Zijn ademhaling was nu zo aanwezig dat ze hem niet kon missen. Vandaar dat ze zich ook al wat kleiner maakte, zich klaarmaakte voor hem. Hij zou als de jager worden beschouwd en zij zou de prooi zijn die afwachtte, rustig wachtte op haar kans om het tij te keren. Een punt dat overigens steeds dichterbij kwam; terwijl hij zijn best deed om haar te verwonden was zij meer bezig geweest om dingen in haar voordeel te maken, wat ook al een voordeel op zich was: want wie liep er nu half te hijgen? Zij niet hoor.
Tijdens het wachtte nam ze de tijd om de omgeving te analyseren, voor zover ze deze kon zien. Ze kon de jongen toch voelen aankomen dankzij zijn ademhaling, ze hoefde niet eens moeite te doen, dus kon ze haar ogen op andere dingen richtten. Ze spotte een steen en de ander volgde al snel, waarna er een kleine grijns op haar gelaat verscheen.
Perfect.

Haar blik schoot weer naar voren toen de jongen zich op een plek bevond waar ze hem kon zien. Ze zakte wat meer naar de grond, gebruikte haar lengte (die ze dus eigenlijk niet heeft) als haar voordeel. Hoe kleiner het doelwit, des te moeilijker deze is om te raken. Echter kon ze de windvlaag moeilijk ontwijken, maar dat was niet erg: de wind was haar element en daarbij dus ook haar vriend.
Kundig plaatste ze haar handen op de grond en draaide ze een rondje, het mes ontwijkend en tegelijkertijd ook nog proberend om zijn hand te raken zo dat hij het zou laten vallen. Hierna schoot ze weg, zette zich af op haar handen waardoor ze weer op haar voeten kwam en sprintte (op handen en voeten weliswaar) weg. De jongen zou misschien denken dat ze bang was voor het mes, maar in haar hoofd zat het heel anders: ze had een plan. Ze rende namelijk richting de stenen, pakte deze op en ging daarna op de boom af om deze zonder een probleem in te klimmen en zich te verstoppen tussen de bladeren.
Oké, ze was een beetje buiten adem nu en ze kon wel wat water gebruiken hierna – maar de adrenaline hielp wel om dat te negeren en ze wist al snel weer haar hartslag wat meer omlaag te halen en daarmee ook haar ademhaling. Ze bracht haar handen, met de twee stenen erin, richting wat bladeren en ketste ze een paar keer op elkaar. Na een willekeurig aantal keren dit gedaan te hebben blies ze zachtjes, waarna er al snel een vlam ontstond. Ze bleef blazen, voedde het vuur zorgvuldig tot het niet meer nodig was en een eigen leventje begon te leidden in de boom.

Daarna liet ze zich voorzichtig uit de boom vangen aan de kant waar Isaiah haar niet kon zien. De jongen hechtte blijkbaar veel waarde aan plantjes en ze zag het als haar taak om deze van hem af te nemen, al was het maar om hem te demotiveren. Mentale toestand is ook erg belangrijk bij gevechten.
De stenen had ze nog steeds bij zich, maar vastbinden had ze geen tijd voor – dus besloot ze ze te bewaren (wie weet). Ze zette haar voeten wat uit elkaar en hief een hand op, waarna ze deze snel weer schuin langs de boom omlaag haalde een scherpe windvlaag creërend die de barst al snel doorsneed. Met beiden armen bleef ze dit doen totdat er een groef was ontstaan waarna ze het een harde trap gaf. Waarom in brand steken en ook nog eens omhakken? Als ze hem alleen omhakte had hij hem wellicht nog kunnen gebruiken en als haar berekeningen (schatting eigenlijk) correct waren zou de boom zo op hem kunnen vallen, of alleen zijn been of iets dergelijks. Genoeg om hem immobiel te maken hopelijk.

Met moeite wist ze haar ogen een beetje te openen, probeerde te peilen hoe het met de jongen zat. Echter was dit te laat, de scherpe windvlaag die haar gezichtje op een haar na miste trok haar terug in de realiteit. Een paar lichte plukken vielen op de grond, waarna ze haar mond sloot. Hij had zijn oren afgeschermd waardoor haar toon niet zijn volledige effect kon uitoefenen, dat had ze moeten zien aankomen – stom van haar.
Toch had ze haar mond open gehouden, maar er kwam geen geluid meer uit. Zolang hij dacht dat ze dat geluid haar keel liet komen zou hij zijn handen op zijn oren houden en zichzelf daarmee een handicap geven. Langzaam zakte ze een beetje door haar knieën, ging steviger staan, maakte zich klaar voor impact. Ze had zijn plantjes weggehaald en de kans was klein dat hij nog zo’n boom-truc zou flikken; dit was het moment waarop ze echt toe kon slaan, zeker wetend dat hij haar niet weer zou vast proberen te binden.

Hij probeerde weer eens iets met zijn vuisten, maar dat was ze nu wel gewend: hij had haar een kans gegeven om hem de eerdere keren te lezen, dus zijn houding vertelde haar alles. Echter sprong ze deze keer niet weg, draaide zich soepel (zoals de wind) en ontweek zijn vuist. Haar voeten stonden nog steeds op dezelfde plek, haar schouders waren gedraaid en haar neus raakte zijn hand net niet aan. Langzaam draaide ze haar hoofd, kruiste zijn ogen met de hare.
Een tel verstreek waarna ze met een hand zijn pols vastpakte, duwde haar nagels diep in zijn huid maar het waren mensen nagels dus die konden niet zoveel schade aanrichten. Haar vrije hand haalde ze naar achter, spande hem aan waardoor de pezen duidelijk zichtbaar werden en het feit dat ze niet zoveel spek op haar botjes had ook nog eens werd geaccentueerd. Met een felle blik, die voornamelijk zo fel was door haar wenkbrauwen die twee schuine, lichte streepjes waren op haar gezicht, keek ze hem strak aan waarna ze de hand met een ijltempo (of rotvaart, maar Word accepteert dat woord niet voor mij) naar hem toe bracht. Echter was het niet zijn hoofd, maar zijn schouder waarop ze mikte.
Ze gooide al haar gewicht in de strijd, maar moest natuurlijk weer wat luchtmagie gebruiken om zichzelf zwaarder te maken. Het doel was hier om hem gewoon tegen de grond te duwen, dan was hij onschadelijk. Dan zou ze alle tijd hebben om goed te kunnen mikken met haar dolk.

Ze wist hem tegen de grond te duwen, zat nu gewoon letterlijk op hem. Zijn ene pols had ze nog steeds vast, duwde hem tegen de grond. Het was wel duidelijk dat dat zijn dominante hand was en gezien je meestal je andere hand niet traint is die toch een dikke vijftig procent minder effectief dan de andere, in Eva’s ogen dan. Vandaar dat ze zichzelf het privilege gunde om die andere hand dus te negeren en zijn schouder los te laten zodat ze haar dolk kon pakken.
Rustig pakte ze deze tevoorschijn, keek naar haar reflectie op het lemmet waarna ze haar ogen richtte op de jongen. Het meisje haalde diep adem, waarna ze de dolk dichter naar hem toe bracht; drukte het zachtjes tegen zijn hals aan. Haar adem hield ze in, voelde hoe haar hart klopte in haar keel. Haar blik dwaalde af van het mes naar de ogen van de ander, keek hem met ogen zo groot als schoteltjes aan.
Ze kende hem.
Ze wist niet wie hij was en wat hij met zijn leven had gedaan. Die slavendrijver destijds was een slecht mens geweest en vandaar dat ze hem zonder enige problemen van het leven had kunnen beroven. Maar deze jongen… Ze kende hem niet.
Ze rukte haar blik los van zijn ogen en keek weg. ’Blijf liggen,’ siste ze zachtjes tussen haar tanden door, wilde voorkomen dat iemand anders zag dat ze wat zei. Snel draaide ze het mes om, zodat de ongevaarlijke rug van het lemmet tegen zijn hals kwam te liggen. Eerst duwde ze de dolk wat naar voren, prikte zijn huid een beetje open zodat deze toch zou bloeden, waarna ze hem snel de andere kant ophaalde en weer ophief. Het uitgesmeerde bloed zou vanaf een afstand wel gezien worden als een snee, hoopte ze. Nu was hij dus ‘uitgeschakeld’.
Langzaam ging ze van hem af, stond op en haalde nog even het lemmet van de dolk over haar shirt om deze schoon te maken waarna ze hem weer vastmaakte aan haar riem.

Pas toen ze zeker wist dat de jongen zou blijven liggen gunde ze zichzelf de overname aan gevoelens. Zowel fysieke als mentale waren welkom, hoewel de mentale zich al een weg naar binnen hadden gebaand. De blik van de jongen bleef maar door haar hoofd spoken, alsof ze nog steeds naar hem keek. Het was een blik die ze nog nooit eerder had gezien, maar ze vroeg zich af of die slavendrijver ook zo zou hebben gekeken als ze naar hem had gekeken destijds… En of ze Isaiah wel had kunnen doden als ze niet naar zijn gezicht had gekeken.

Geschrokken keek het meisje met een ruk op wanneer er een harde stem echode door de arena, een beetje verloren keek ze om zich heen. Ze was hardhandig uit haar gedachtestroom gerukt, iets wat haar niet vaak overkwam omdat ze altijd zo gefocust was op hetgeen wat zich afspeelde in de realiteit. Gedachten waren overbodig en stonden gelijk aan pure afleiding in Eva’s boek, maar toch kon ze het niet verhelpen dat ook zij slachtoffer eraan geworden was.
Het gejuich klonk nogal vaag in haar oren en met grote ogen keek ze om zich heen: leek momenteel gewoon op een klein, onschuldig meisje dat verdwaald was en geen idee had waar ze zich bevond. Een heel ander persoon dan een paar tellen terug. De microfoon zorgde er dan ook voor dat ze bang een stapje naar achteren deed, alsof ze bang was dat het ding haar zou aanvallen. Echter kwam al snel weer de vertrouwde Eva terug, degene die agressief en wild is, en probeerde ze het ding weg te meppen. De microfoon ontweek haar klappen echter en bleef lekker in haar gezicht zweven, alsof het een of andere irritante vlieg was.

Pas toen de woorden die eerder gezegd waren tot haar doordrongen stopte ze, pakte vervolgens de microfoon stevig vast met twee handen en bracht hem naar haar mond. Ze opende deze, maar bedacht zich en sloot hem weer zodat ze haar lippen wat kon bevochtigen. ’Dit-,’ bracht ze met een heldere stem uit, maar ze schrok van het harde geluid dat ze ermee creëerde. Eventjes bleef ze zwijgend staan, totaal van haar apropos. Toch herpakte ze zich redelijk snel en probeerde ze het nog een keer, dacht goed na over haar woorden: ’Dit is nog maar begin.’ Dat was het enige wat ze zei waarna ze de microfoon weer losliet en zich omdraaide. Ze wilde eigenlijk nog even omkijken, kijken waar de jongen was gebleven, maar ze drukte het weg en liep met een stevige pas naar de uitgang.
Dit hoofdstuk was klaar, punt uit.