De arena. Vele mensen die hier waren verslonden tot op het bot, waar bloed was vergoten en pijn was geleden. Het was geen fijne plek om te komen, softies gingen het liever uit de weg omdat ze bang waren dat er een agressieve tegenstander met vurig verlangen zich zou verschuilen tussen de schaduwen van de muren. Er waren verschillende verdiepingen, kelders, kamers en vele andere geheime hoekjes. Tussen de pilaren waren wandelpaden, waar je een prachtig uitzicht had over de vlakte die zich tussen steen verspreidde. Ergens in de arena, achterin waren de wachtkamers. Hoe hoger je kwam, hoe luxer ze werden. In de ruimte waren witte tegels neergelegd, er stonden flesjes water en wat comfortabele bakjes en kluisjes voor je spullen. In een van de wachtkamers, zat een jongen op een van die bankjes. Hij zat in de hoek met zijn rug tegen de witte muur gerust, zijn blik was serieus en een tikkeltje nadenkend. Hij had een knie opgetrokken waar zijn arm op rustte. In zijn hand hield hij een sigaret vast, terwijl zijn oranje ogen door het zwarte piekhaar heen keken. Af en toe nam hij een trekje van de sigaret waarna hij het heerlijk gevoel van de rook weer uit zijn mond blies. Hij slikte langs zijn tanden om te proeven naar de biefstuk die hij deze ochtend had verorberd in de grote zaal. Drake was door sommige mensen succes gewenst, sommige hadden hem argwanend of vreemd aangekeken. Er waren er zelfs een paar geweest die negatief naar hem hadden geroepen, hadden uitgescholden. Alleen als je Drake een beetje kon, dan wist je dat het hem geen zier kon schelen. Het was wel het laatste waar hij zich over zou bekommeren. Hij nam nog een trekje van zijn sigaret en ondangs dat Drake een volbloed Fire magican was, zag hij er koel en zelfverzekerd uit. Hij was op het moment niet een heethoofd, of ijsbeerde door de ruimte zoals hij wel eerder had gedaan. Hij was nu enkel nieuwsgierig naar hoe dit gevecht zou gaan lopen. Misschien wel een heftige, moeilijke tegenstander waar hij met al zijn kracht en energie alles moest geven, dat hij bijna vermoord zou worden. Of een flop en was Drake zo klaar, zonder enig moeite te doen. Hij hoopte eigenlijk op het eerste, want dat was dus nog het meest leuke aan dit soort toernooien, dat je je best moest doen, blijven doen en je van jezelf kon meten hoe sterk je was. Door dit soort dingen kon je het beste met je magie leren omgaan vond Drake.

Hij liet zijn blik dwalen terwijl hij geduldig wachtte tot de opening. In die kamers waren magische schermen te vinden, waar op te zien was wat er in de arena gebeurde. Je kon er voor kiezen om die te laten verschijnen, of weg te halen. Sommige werden er alleen maar nog zenuwachtiger van bijvoorbeeld. Drake zelf had het laten verschijnen en keek nu hoe er na alle 'schoolreclame' over een vreemde krant, vissen en wat random zaken die hem niet boeide, eindelijk het beeld van de arena verscheen. De hoek van zijn lip ging omhoog staan in een klein smalend lachje. Op het scherm was een mooi globaal beeld van de arena te zien, al snel zag je Nocte verschijnen. In zijn majestueuze troon keek hij als een kwaadaardige koning over de mensen heen, voor hoever die licht dingen in zijn demon hoofd emotie konden laten zien. Drake keek er naar en vermaakte zich om het feit dat de demon hier altijd zoveel lol om had. Het publiek was verschenen en op dat moment hoorde Drake ook de zoemer in de kleedkamer. Hij stond op en trok zijn jas goed, zijn schoenen kil te horen op de tegels liep hij naar de deur. In de gang stonden de wachters hem al op te wachten. Drake keek ze arrogant aan en rolde met zijn ogen. Hij wist waar hij naartoe moest en liep gemakkelijk met zijn handen in zijn zakken door de gang.

Hij kon de smalende kleine grijns niet van zijn gezicht krijgen, het vooruitzicht van een goed gevecht maakte hem op zijn manier 'vrolijk' een heerlijk gevecht. Het manipuleren van mensen en ze bespelen in gedachten en magie. Wat waren mensen toch geweldig bespeelbare, ongeleide projectielen. Soms in de aula zitten, mensen kijken en genieten van de drama, hoe mensen zo onzinnig, onverwacht of raar op elkaar konden reageren, hij vond het een prachtig schouwspel. Alleen vandaag was Drake zelf onderdeel van een schouwspel, hij liep naar de ingang. Al snel hoorde hij nu de snerpende stem van Nocte door de arena schellen, zijn aankondigingen waren zoals altijd weer typisch hem. "Allereerst...deze jongedame schijnt een voorliefde te hebben aan een veel dierlijker bestaan...em gebruikt haar vleugels over magie?! Zullen we dat te zien krijgen?! Ladies and gentlemen...EHHHVHHHANGHEEELHHYYNHHEEE" Drake hoorde het, en nam de informatie in zich op. Evangelyne. Hij kende de naam, had het eerder gehoord maar kon zich geen beeld voor de geest halen. Een voorliefde voor dierlijk bestaan? Wat, een konijntje? Drake grinnikte even bij die gedachte. Hij vroeg het zich af, het maakte hem nieuswgierig, ja dit kon nog leuk worden, zijn hart bonkte sneller door de verwachtingen, beet de kaken op elkaar. Laat maar komen! Drake zag hoe de grote deur omhoog getrokken werd, zodat hij zijn hand voor zijn ogen moest doen om niet verblind te worden door het licht. Stof waaide er door op en met een zelfverzekerde houding stapte Drake de al zo bekende arena binnen. "Dan nu...een returning contestant...deze jonge man met een triest verleden schijnt een echte casanova te zien..zal hij wellicht ook zijn tegenstander kunnen verleiden..ladies and gentlemen..DRHAAAAKE BHHHURNHHED!" hoorde Drake Nocte zeggen, hij keek Nocte even aan. Niks nieuws verzonnen demon? Drake haalde zijn schouders op en zwaaide even naar het publiek dat joelde en krioelde. Als leuk symbool gooide hij toen de peuk naast zich en trapte die uit op de grond, liet het opgaan in een klein vlammetje. Vervolgens liet hij zijn blik naar de andere kant van de arena gaan en zag daar het meisje met roze staan. Hij keek haar strak aan terwijl de stof nu wegtrok, alle spots en aandacht op de tegenstanders was gericht. Wie weet, zou hij het nu hetzelfde aanpakken of had de jongen een hele andere tactiek dan de vorige keer? Dat was iets waar hij zelf over kon beslissen en bespeelde het met plezier alsof hij een schets maakte van het gevecht. Hij streek de haren uit zijn gezicht en smirkte even naar het meisje. Eva was ook jong, ze kon niet veel ouder zijn dan Yoshino. Alleen Drake wist nu dat hij dat niet moest onderschatten. Het maakte hem juist alleen maar meer nieuwsgierig naar hoe dit ging lopen.  

''Goodluck pink lady, I am on fire.'' Hij stapte naar voren en gooide zijn hand in de lucht, bracht een vlam omhoog als extra opwarming van zijn lichaam. Daarna zette Drake zich schrap, maakte wat bewegingen met zijn handen. Rond zijn handen ontstond vuur, waar hij even mee speelde alsof het een soort grote bal kauwgom was. Deze bal verdeelde hij in rap tempo naar drie apart ballen. Je zou denken dat hij ze simpel naar Evangelyne toe zou gooien. Dat had inderdaad gekund. Alleen Drake was niet echt een persoon die van simpel hield. Daarom gooide hij alle drie nu omhoog, een paar meter boven zijn hoofd, ze stonden nut ongeveer drie meter bij elkaar vandaan. Ze werden groter, vormde zich meer naar een schijf. Drake ademde diep door zijn neus in, concentreerde zich goed. Hij was blij dat hij van tevoren ook nog even een flesje water had gedronken, zodat zijn luchtwegen fris waren en goed kon ademhalen. Drake slikte over zijn lip en opeens klapte hij zijn handen in elkaar. Op dat moment schoten de drie schijven vuurballen op Evangelyne af. Het was een moeilijke spreuk en lastig te leren, maar Drake had het vaak op Razen geoefend, speelde altijd met vuurballen wanneer hij zich verveelde en had er plezier in om zijn krachten te verbeteren. In volle vaart liet hij de ballen op haar af suizen.

OOC:
Veel succes en plezier!<3

[justify]Het gevecht was in volle gang en de adrealine gierde door zijn lichaam. Hij vernauwde zijn ogen, terwijl Eva haar uiterste best deed, zodat ze hem om kon brengen. Zijn oor deed pijn, hij hield zijn hand er tegen aan en keek even pijnlijk. De blik in haar ogen was moordlustig en Drake twijfelde er niet aan dat als ze de kans had dat ze het ook echt zou doen. Ze liep bij hem weg en sprong toen omhoog, er verschenen vleugels uit haar rug en Drake keek er geïnteresseerd naar. Daar was hij altijd heel erg jaloers op geweest bij lucht magiërs, dat ze vleugels konden creëren alsof het niets leek te zijn. Hij zou het prachtig vinden om in menselijke vorm ook vleugels te vormen. Wat zou het prachtige zijn om in menselijke vorm door de lucht te scheren, het luchtruim te ontdekken en alle mogelijkheden van een mens te benutten. Zijn ogen stonden nu niet arrogant of hooghartig zoals net, maar eerder jaloers op de witte vormen op haar rug. Op hetzelfde moment had hij een vurige stroom aan vuur op haar afgestuurd met veel kracht bracht hij het voort. De hitte vond een van haar voeten die al snel vlam vatte en haar schoen leek te versmeulen. Natuurlijk gaf ze geen krimp van pijn of iets wat daar op leek. Drake had niet anders van haar verwacht. Opeens begon ze toen tegen de schoen te blazen, wat Drake verbaasde en hem achterdochtig liet kijken. Hij veegde het bloed aan zijn broek wat nog langs zijn gezicht liep, het zag er best luguber uit, maar daar zou Drake zich wel na het gevecht zorgen over maken. Hij vroeg zich eerder af hoe hij hier zo snel mogelijk een einde aan kon gaan maken. Hij zag nu hoe de hele schoen had vlam gevat., waarna ze het had uitgetrokken. Door de zuurstof die ze het vuur voedde werd de vlam groter en Drake was nu weer nieuwsgierig geworden, meer dan achterdochtig want ze had een aanpak die hij niet gewend was. Hij zag hoe ze daar in de lucht de schoen in stukjes verdeelde en tussen haar handen liet zweven. De vleugels bewogen en Eva schoot op hem af, ze had het vuur bij zich en viel Drake hiermee aan. Eerst dacht Drake dat het geen effect op hem zou hebben, waardoor hij wat spottend keek. Alleen nu de aanvallen aankwamen en door zijn stommigheid niks terug deed, voelde hij de hitte van het vuur. De hitte die zijn huid raakte en tot grote schrik vreselijk pijn deed. Drake stapte verschrikt achteruit en keek verdwaast. Die had hij niet verwacht. Drake haalde nu een eigen vuur schermpje tevoorschijn, maar dat mocht niet baten, hij verloor het snel. Het was meer de schok voor hem dat dit kon. Zijn eigen vuur deed nooit pijn omdat het zijn eigen magie was, alleen op dit moment had zij de energiebron en de zuurstof in het vuur overgenomen waardoor zij de macht had over het beetje vuur. Op andere manieren zou het niet werken, omdat Drake dan controle over zijn vuur had. Nu het vuur de schoen had geraakt was het een soort normaal vuur geweest. Daarbij, de steekvlammen kwamen erg dichtbij, ze had er een soort macht over die hem maar niet beviel. Drake snoof verachtend naar Eva en draaide met zijn ogen. Alleen hij zag dat ze nog niet klaar was, ze bewoog om hem heen en Drake was te langzaam om te volgen wat ze deed, voelde enkel de schade aan hemzelf was op dit moment prioriteit en hij probeerde het te ontwijken. Opeens stopte het en Drake zag nu dat haar 'munitie' op was. Drake had voor het eerst brandwonden en beet zijn tanden op elkaar. Dus dat deed hij mensen aan wanneer hij vuur op ze afschoot. Hij begreep Xaf nu wel beter, maar gunde het hem daardoor alleen maar meer, snertventje. Drake slikte en keek haar kwaad aan. Beetje zijn eigen magie lopen manipuleren, Drake kon het echt niet uitstaan. Hij sloeg zijn handen in elkaar en rechtte zijn rug, gaf geen kik al deden de wonden pijn. Dit was beschamend, voor hem dan. Hij kon het niet uitstaan, echt niet hoe ze daar zo rondvloog. Daarom besloot Drake om het vogeltje maar eens naar beneden te halen, zijn ogen schoten vuur. Hij spreidde zijn handen en vloekte binnensmonds. Opeens verscheen er achter zijn rug, zijn eigen vuur. Hij bracht het voor zich en nu schoten er opeens grote tentakels van vuur uit de bundel. In razende vaart vlogen ze op Eva af, gijpend en grissend naar het meisje dat nog in de lucht hing. Drake zette zich beter schrap en probeerde op die manier Eva te pakken te krijgen.

De mensen in de tribune zaten gespannen te kijken naar het gevecht dat zich in de arena afspeelde. De rivaliteit tussen de twee personen was te voelen bij iedereen en de mensen jubelde en schreeuwde. Drake had zijn armen omhoog met zijn handen uitgespreid terwijl de hij de aanval uitvoerde, de tentakels die zich aan Eva probeerde te vergrijpen. Je zag de concentratie op zijn gezicht, hij beet zijn tanden op elkaar. De wind om hem heen door de aanval bewoog het zwarte haar en zijn kleren. Op sommige tukken stof zaten schroeiplekken van vuur door haar aanval. Hij zette zich beter schrap, irriteerde zich aan het feit dat hij haar niet te pakken kon krijgen. Het duurde even en met de tijd voelde Drake zich ook meer vernederd worden. Hij had bijna het gevoel dat ze hem uitlachte, met die zwierige bewegingen in de lucht, het triomfantelijk slaan van haar vleugels. Je zag zelfs dat ze zich begon te vervelen, dit maakte Drake nog nijdiger. Nu bracht hij zijn hand iets meer naar voren en lette goed op, ja. Eindelijk had hij haar vleugel te pakken, de tentakels grepen de witte veren vast. Hij liet de tentakel als een slang om haar vleugels glijden en vast grijpen. Eerst probeerde ze het te weerstaan, ze bleef in de lucht totdat ze zich liet zakken. Drake voelde ook hij zijn eigen kracht afnam. Precies op dat moment maakte ze een grote windvlaag, die het vuur uitblies. Drake ontspande zich weer wat en ging rechter op staan. Ondertussen viel ze naar beneden, maar wist die val wat te breken door tegen de grond te blazen. Ze kwam op de grond terecht met een klap. Zijn ogen had hij half gesloten terwijl hij met geheven kin naar Evangelyne keek. Hij was klaar voor haar volgende aanval.

Drake zag hoe ze overeind krabbelde en weer ging staan, was best benieuwd naar wat ze nu van plan was. Ze begon met haar handen te draaien, maar Drake zag niks, maar voelde hoe de windrichting veranderde. Door het opwaaiende zand, zag hij hoe er een soort koepel om hem heen werd gevormd. Drake fronste en keek er argwanend naar. Dit was toch... tot hij voelde hoe hij benauwd werd. Beetje bij beetje kreeg hij het gevoel dat de lucht uit zijn longen werd getrokken. Hij kreeg amper zuurstof meer, door deze techniek kreeg hij geen zuurstof dus zou het ook erg moeilijk voor hem worden om vuur te maken. Hij moest hier snel uit, anders was het met hem gedaan, al zijn andere wonden en vermoeidheid hielp hier ook niet bij. Dit gevaarte kon hem zelfs laten stikken als hij dat wilde. Drake bracht zijn handen naar zijn keel, en begon heftig te hoesten hij werd steeds benauwder. De jongen werd duizelig en als hij niet snel zou wat doen zou hij neervallen op de grond en daar blijven liggen. Drake kon door de spleetjes van zijn ogen vaar het meisje kijken. Drake sloot zijn ogen en beet op zijn lip. Hij herinnerde zich het gesprek van vroeger, met een van zijn klasgenoten en toenmalige vrienden. Hoe hij het prachtig zou vinden om een vogel te zijn, hoe hij door de lucht kon scheren. Vrij van de zwaartekracht, zijn eigen weg bepalend. Hij moest er aan denken wat voor hem vrijheid betekende. Vrijheid was voor hem niet alleen het vuur in zijn hart, maar ook het kijken naar de vogels. Jaloers over hoe ze hun eigen vrijheid hadden gevonden in de lucht. Niks of niemand, zelfs de lucht en zijn zwaartekracht niet die ze tegen kon houden. Vrijheid, niemand die je kan tegen houden. Dat was het en hij was nu ook niet van plan om op te geven, dat was niet iets wat bij hem hoorde. Drake opende zijn ogen en keek naar Eva, die hier waarscheinlijk wel van genoot. Drake balde zijn vuist en haalde zoveel mogelijk kracht naar boven het was moeilijk voor hem. Zijn energie bron weghalen, terwijl dat van haar er in volle overvloed was. Drake kon het niet uitstaan dat dit gebeurde en wist bijna geen uitweg meer, ging hij dit echt verliezen. Hij voelde hoe de zuurstof weg trok.

Drake keek de arena rond, zag de mensen zitten en joelen, sommige zaten gespannen op hun tanden te bijten voor hem, anderen lachte en riepen voor Eva. Hij voelde zich net een leeuw zo in deze arena, die aan het verliezen was, verliezen vaan een meisje. Hij kon het niet uitstaan. Opeens, zag hij iemand die geen van beide deed, niet zenuwachtig zitten of joelen. Nee dat is iets wat hij zeker niet zou doen. Hij zag hoe de persoon hem strak met groene hatende ogen aankeek, maar dit keer niet alleen haat. Teleurstelling stond op het gezicht getekend. Drake voelde opeens adrenaline in hem opkomen, dit was niet zoals hij het had verwacht, of juist wel? Drake wist het niet meer maar bedacht daar in tegen wat anders. De laatste les met Savador. Uit het niets begon er een glimlach Op Drake zijn gezicht en vervloekte de man dat dit precies was wat hem misschien zou redden. Drake zakte met zijn hand op de grond, zijn hoofd gebogen. Hij liet het lijken alsof hij opgaf en niet meer kon. Daar in tegen stuurde hij de zuurstof die hij nog had, de grond in. Als een gevaarlijke slang kronkelde het de grond door. Toen het daarbij ook meer zuurstof kreeg nadat het buiten de koepel was, werd het sterker en sterker. Hij stuurde het recht naar Eva toe, met volle kracht. Op het moment dat het de grond uitkwam, barstte het uit in een groot vuur dat vlak bij Eva in de buurt kwam en haar van hem zou afleiden. Drake wist dat ze niet meer op de lucht zou letten. Hij voelde de lucht terug komen en hij nam het in zich alsof dit het water uit de graal was. Met volle teugen en extreem hoestend, met zijn hand op zijn buik, voorover gebogen bijkomend van het moment van net. Hij hoopte dat hij dat nooit meer hoefde mee te maken. Hij voelde zijn lichaam extreem trillen, de aanval van haar en zijn eigen aanval had veel energie van hem gevergd.