Het gejuich van het publiek klonk gedimd in de zwak-verlichtte wachtruimte, waar alleen hij nog zat, samen met een ander persoon die hem niet interesseerde. Eerder nog hadden er een hoop mensen gezetenl, maar die hadden de ruimte stuk voor stuk verlaten voor hun eigen gevecht. Xavier zat kalm op een bankje, ogen gesloten, en kon de klappen die uitgedeeld werden hier zelfs horen. Luid, duidelijk, zelfs over het geluid van het luidruchtige publiek dat vele decibellen had kunnen halen.
Het duurde niet lang voor hij aan de beurt was. Hij zat in de vijfde match en moest dus redelijk wachten, maar het duurde minder lang dan hij verwacht had. De tijd was voorbij gevlogen en al vlug vond hij zichzelf voor de poort die hem de arena in zou leiden. Voor een paar seconden sloot hij zijn ogen weer en warmde zijn magie alvast op voor het gevecht. Als een waterval aan energie vloeide de magische stroom door zijn lichaam, reikend tot in de topjes van zijn vingers. Een koude golf trok door zijn lichaam heen, een kenmerk van zijn magie wat weer een weerspiegeling was van zichzelf. Het was een perfecte match, de kilte die zijn magie vrij gaf. Misschien dat hij het vuurvliegje daarmee iets kon doven. Want hij was niet van plan om te verliezen. Oh, zeker niet.

Xavier opende zijn grasgroene ogen weer en streek zijn parelwitte haar naar achteren. Hij had voor de gelegenheid maar andere kleding als normaal aangedaan, namelijk een zwart langmouwig shirt met overal scheuren in de mouwen, een grijze broek daaronder en lange zwarte laarzen waar hij zijn broekspijpen in had gepropt. Ook droeg hij zijn familiejuweel bij zich, een smaragd in een zilveren ring om zijn wijsvinger, waar een klein slangetje in zichtbaar was. De slang was wit, leek veel op Reivax, wiens aanwezigheid hij nu wel even miste. Maar daar kon hij zich nu geen zorgen om maken. De poort werd gehesen. Verblindend licht van de buitenwereld viel op zijn ogen, waardoor hij ze even moest dichtknijpen om aan het licht te wennen na de hele tijd in de donkere kamer te hebben gezeten. De stem van Mr. X schalde door de arena terwijl de witharige de arena binnen liep. Xavier kneep zijn ogen geïrriteerd samen door de luide stem van de pompoen, wat klonk als messen in zijn trommelvliezen. Na het gevecht tegen vuurvliegje, kon hij nog wel eens overwegingen te maken om ook de mond van Mr. X te snoeren. Hij richtte zijn ogen even op het juichende publiek, maar zijn tegenstander kreeg na een paar seconden zijn volle aandacht. Drake Burned van Razen, oftewel vuurvliegje. Zijn bronnen wisten het al, ze wisten alleen niet dat Xavier ze had lopen afluisteren. Dat was het voordeel van zijn woudmagie: dieren kon hij gewoon verstaan, om een onbekende reden.

Xavier hield zijn blik strak op zijn tegenstander gericht, een kille uitdrukking op zijn gezicht. Hij was hier puur voor zijn plezier, puur om een geldige reden te hebben om mensen voor schut te mogen zetten, maar kon je dat van zijn gezicht lezen? Nee. Niks kon van zijn gezicht gelezen worden. Het was een stenen sculptuur waar geen emotie in verwerkt was.
Mr. X gaf aan dat de strijd kon beginnen. Met een flinke stroom energie wakkerde hij zijn magie aan. Vanuit zijn eigen lichaam verscheen er rook, donkere zwarte rook die de jongeman omringde. Het verliet hem niet, het vloeide juist om hem heen als een soort schild. Maar het was geen schild. Nóg niet. Xavier hief zijn hand en de rook kwam samen, vormde drie bollen recht voor zijn neus. Ze materialiseerden in de tussentijd, waardoor de bundel magie ook echt als een klap zou komen. Hij schoot de bollen op Drake af in drie richtingen. Één van boven, één van rechts en de anderen van voren. Het effect van de bollen was gewoon schade, een loeiharde klap op het lichaam. Ook bracht het een ijskoud gevoel met zich mee, alsof de temperatuur plots daalde met 10 graden.

De jongen stond met zijn rug tegen de muur. Zijn handen rustend in zijn broekzakken, keken zijn ogen naar de gore grond. Hij hield zijn hoofd gebogen, een voet steunde naar achteren. Het figuur gaf contrast tegen de muur. Een slepende schaduw trok over de stenen, al was het door maar weinig licht veroorzaakt. Ogen keken naar de kale vloer van de wachtruimte, al voelde het vreemd om hier zo te staan. De grond was gelig en vlekkerig, er zaten vele scheuren in de tegels. Met dat viezige kleurtje zaten er ook wat rode vlekken van vroeger opgedroogd bloed. Slachtoffers die in kritieke toestand de arena waren uitgesleept, bloed druppend op de oude vloer. Vele verhalen, gebeurtenissen en slachtpartijen waren hier uitgevoerd. Zijn mond maakte slome kauw bewegingen, een mint kauwgompje tussen zijn kaken die op en neer ging door zijn kaken. De vurige ogen keken alsof hij niet écht meer in die wachtruimte stond. Zoveel gedachten en zoveel dingen schoten door zijn hoofd. Op de achtergrond hoorde hij dat er gevechten plaats vonden, dat het er hard aan toe ging. Misschien was dat ook zo, maar op dit moment kon het hem minder dan niks schelen. Drake grinnikte een beetje eng, het had iets van krankzinnigheid in zich. Hij haalde zijn neus op en streek met zijn hand door het zwart halflang, sluikende haar, terwijl hij zijn hoofd hief richting de muur tegenover zich. De kilte in deze ruimte was misschien voor sommige verstikkend, beklemmend en zenuwslopend.. wachtend tot het moment dat je misschien nooit meer het daglicht zou aanschouwen. Hmm, misschien vond Drake dat nog niet eens zo'n slecht idee.. dood gaan. Hij was toch niks meer waard in zijn eigen belevenis. Zijn zwarte jack maakte geluid door zijn bewegingen, het was oud en versleten, maar het voelde als thuis. Hij had het nog gehad op St. Montgomery, waar zoveel was gebeurd.

Opeens hoorde hij de megafoon weer schellen over het terrein en keek Drake op, zijn bijna oranje ogen alert. Hij kuchte en begreep al snel dat het zijn 'beurt' was. Iets daar in stond hem tegen. Als kleuter in de rij staan voor een bord pap op de kleuterschool. Wachten op je beurt, onbeleefd om voor te dringen, alleen maar om te krijgen wat je wilt. Hij had niks te maken met anderen, ze boeide hem meestal ook niet. De gemiddelde mens was standaard en hield zich aan de normale mensen dingen. Kortom, je hield je aan de dingen die van je werden verwacht. Hij had altijd al een hekel gehad aan regels, of mensen die zeiden wat híj moest doen. Hij liep naar de deur en er kwamen wat mannen die iets tegen hem wilde zeggen, blablabbla. Drake gromde geïrriteerd, just let me be who i am suckers. Hij duwde iemand aan de kant en zag toen de poort. Een sluw glimlachje gleed over zijn strakke lippen, Drake versmalde zijn ogen en genoot er nu al van. Hij zag de deuren opengaan, de magie krabde al als nagels in zijn huid, ongeduldig en smachtend. Toen de deuren opengingen hief hij zijn arm voor zijn voorhoofd, wit fel licht sijpelde door de kier heen, hij kneep zijn ogen dichter naar elkaar. Vervolgens snoof hij verachtelijk naar de dingen uit zijn verleden.. het was afgelopen, ze wilde hem niet meer.. hij wilde niks meer van die wereld weten.. het is nu over!

De menigte brulde als de golven van de zee, toen hij in het licht stapte. Hij hoorde zijn naam omgeroepen worden en hij hield zijn gezicht strak. In een kleine seconden ging zijn blik door de hele arena. Overal gepeupel en gejoel, gejuich en schreeuwende wezens. Als hij een staart had gehad, zou hij er geïrriteerd mee slaan. Hij zag het vreemde wezen dat Nocte moest zijn, Drake keek er even naar en nam het maar aan. Tegenover hem zag hij een andere jongen staan, spierwit haar.De jongen had een zwart shirt en grijze broek aan. Hij had zijn naam gehoord, en het werd nog steeds nageroepen in de arena. Xavier Suleiman.. Drake kende de jongen niet, maar voelde al snel dat hij een 'groentje' was. Zo eentje die heel dicht bij de natuur stond en het interessant vond om te lezen over 'fotosynthese' en de werking van de wereld. Drake keek Xavier aan, maar natuurlijk was er geen uitdrukking te lezen op het kille gezicht van zijn tegenstander. Meestal waren het een beetje dezelfde types die hier mee te maken kregen,ze hielden van drama en pijn. Pijn van zichzelf of anderen, het maakte niet uit. Als ze maar zagen dat het leven op een zeiden draadje kan balanceren. Hij droeg onder zijn zwarte jack een rood shirt met zwarte skull, waar stukken aan waren stuk geslagen. Alleen de zwarte sneakers en je had een totaal beeld van hoe Drake er uit zag. Het gejoel van de arena werd naarmate wat zachter en Drake keek met zijn -dus bijna oranje- ogen in de groen ogen van Xavier, grappig. De twee gaven een prachtig subtiel contrast tegenover elkaar. Groen, bijna rood. Spierwit haar tegen het roetzwarte, Drake was ergens wel nieuwsgierig naar hoe dit ging aflopen.

Hij wist dat Xavier als eerst aan zet was, en jammer genoeg wachtte hij tot de aanval van de jongen, maar lette goed op. Hij zag het trucje van Xavier, de zwarte rook. Prachtig, hij miste dat zeker weten... jezelf verschuilen in een linkende en donkere rook. Hij had het in een vorig leven dat achter hem lag ooit ook gekund. Wat Drake niet had verwacht waren de 'bollen' die uit de rook kwamen, hij fronste even en zette zich schrap. In hoge snelheid suisde ze op hem af, al gaven ze geen geluid. De bol die van voren kwam kon hij net ontwijken, maar schampte jammer genoeg zijn arm en Drake beet op zijn lip, gromde. De tweede van rechts wist hij dus een snelle reactie op te geven. Als een ongeduldig kind dat eindelijk in de ballenbak mocht schoot er een grote energieke vuurzweep uit zijn hand, waar hij de bol mee stuk sloeg. Het gaf wat licht, maar het was niet erg spectaculair. Drake keek scherp naar de jongen, maar dacht opeens ook na. Telde... 1.. 2.. waar was de derde?! Drake keek verschrikt op maar het was al te laat. Op dat moment sloeg de bovenste in op zijn rug en grauwde Drake luid, Hij zette zijn hand tegen de grond en beet zijn kaken op elkaar. Hij had het opeens een stuk kouder, zag wolkjes uit zijn mond tevoorschijn komen. Al snel verwarmde hij zijn eigen lichaam weer met zijn magie en knakte zijn nek. Toen hij weer rechtop stond rochelde hij het kauwgom tegen de grond. Drake keek de jongen strak aan stak zijn hand in een strakke beweging naar voren uit. Hij prevelde wat woorden, al leek er niks te gebeuren. Maar niks is minder waar. Al snel schoot er vanuit de grond een muur van een paar meter hoog vuur omhoog richting de jongen. Het schoot op hem af als een kudde gnoes en probeerde door de rook te doordringen. Uiteindelijk omhulde het al snel en was de het de eerste aanval van Drake. Natuurlijk zou Xavier wel wat vinden om de aanval te ontwijken of blokkeren, maar dat zou hij zo wel zien.


Heerlijk even de ontlading aan stres van school hier aan overgegeven, so... mega post ^^'' I love it xP

Het was ironisch hoe Mr X hem tegenover een tegenpool had gezet. Het was ironisch hoe hij in het negatief was gezet tegenover Drake, alsof ze beiden aan het uiterste eind van het spectrum stonden, ieder aan zijn kant. Zijn lichte haar stak af tegen de gitzwarte manen van Drake, zijn groene ogen waren de rustige factor naast de oranjerode kijkers en de koude energie om hem heen was compleet anders dan Drake’s warme. Xavier aan de ene kant, Drake aan de andere. Exacte tegenpolen.
Zo vermoedde hij ook dat zijn karakter compleet anders was dan zijn eigen. De typische vuurmagiërs waren explosief en passioneel, twee dingen die Xavier niet was. Explosief misschien, hij had een lage bullshit-tolerantie en was sneller kwaad dan hij zelf wou, maar passioneel? Nee, hij stopte nergens passie in, deed niets waar hij zijn hart compleet in gooide. Hoe kon dat immers als hij het gevoel had dat hij niet eens over een hart bezat?
Het maakte dingen wel makkelijker. Veel makkelijker. Hij kon niet gebroken worden, zijn gevoelens konden niet de grond in gestampt worden. Hij was niet aanhankelijk van anderen, hij hoefde niet met gevoelens rond te lopen, want hij had ze niet en hij kon ook niet gepijnigd worden op die manier. De enige manier waarop hij daadwerkelijk pijn kon lijden, was op de fysieke manier of wanneer iemand hem toch wist te stelen. Iets wat jaren al niet was gebeurd en wat hij toch ontweek. Geen relaties betekende geen problemen.

Zijn ogen volgden de bollen van energie en rook die op Drake afschoten. Ze leken bijna alsof ze zo konden oplossen, maar het waren eigenlijk stoten van magische energie, vermengd met de kenmerken van zijn magie. Rook vormde zich altijd bij het activeren van zijn magie, het maakte niet uit of hij dat wou of niet. Het ging geheel automatisch en buiten zijn controle, alsof zijn magie zich zo wou kenmerken. Het liet zich echter wel gebruiken, vervormen en controleren door Xavier. De bollen suisden op de zwartharige af, die de eerste wist te ontwijken en de tweede door midden wist te splijten met een vuurzweep. De derde merkte hij echter te laat op, die door de lucht vloog en hem een fikse klap op zijn rug gaf. De jongen viel op zijn handen en knieën door de kracht van de klap en bleef even zitten. Hij kon merken dat zijn magie hem aantastte en dat hij flink afgekoeld was, maar hij pakte zichzelf al vlug op en zette zijn aanval op. Xavier plantte zijn voeten stevig in de grond, wetend dat de volgende aanval een hele hoop pijn kon doen als hij het niet goed blokkeerde.

Drake keek hem strak aan toen hij van zijn plek opstond. Xavier richtte zijn blik op hem, liet een lichte maar onheilspellende grijns zien. Eentje die verraadde dat hij geen persoon was met iets goeds in zich. Want dat was hij niet, het was namelijk heel lang geleden sinds hij voor het laatst iets positiefs had gedaan. Tegenwoordig was hij zo’n negatieve factor dat zelfs de planten er niet tegen konden en afstierven. Groen waren de planten niet, ze waren in plaats daarvan grauw. Levenloos.
De lippen van zijn tegenstander bewogen terwijl hij een spreuk uitsprak. Het was even stil na de spreuk, maar al vlug schoot er al een muur van vuur op hem af. Xavier drukte zijn handpalmen tegen elkaar, strekte zijn armen en hield ze recht voor zich, waardoor het rook zich rond zijn armen verzamelde. Zijn haar verplaatste zich en wapperde naar achteren terwijl de muur van vuur in tweeën gesplitst werd door zijn handen, die beschermd werden door een laag magie. Het vuur schoot in twee delen langs hem heen. Hij voelde de hitte aan zijn weerszijden en merkte dat het vuur zich om hem heen verzamelde als een draaikolk. Zijn linkerarm vatte vlam, waardoor hij een korte kreet van pijn liet. Hij wierp zijn armen uit elkaar en creëerde een koepel van magie, waar de rook in rond kolkte. Hij vergrootte de koepel met een razend tempo, waardoor het vuur uit elkaar viel in kleine vonkjes.

Xavier legde zijn hand op de brandwond op zijn trillende onderarm en gromde zacht in pijn, zijn ogen half samengeknepen. De huid was felrood geworden en hij kon al zien hoe zich blaren begonnen te vormen. Het brandde, het stak en het voelde alsof zijn huid er haast af kon vallen. Hij haalde zijn hand van zijn arm af en keek verbeten naar Drake. Dat zou hij hem betaald zetten. Met een paar bewegingen van zijn armen vormde hij lange tentakels van de rook dat hij weer materialiseerde zodat ze echt grip hadden. Ongeveer zeven tentakels schoten op Drake af om hem schade te doen of vast te grijpen. Als hij Drake kon pakken met de tentakels, dan er een heus poppenspel beginnen.

De spreuk prevelde hij zacht. Enkele seconden leek er echter niks te gebeuren, was er een akelige stilte in de arena te horen. Tot er vanuit de grond vuur ontvlamde die zich een bewegende muur vormde. Het was een gevaarlijk tafereel toen de muur als een levend wezen op de witharige jongen af stormde. Het geluid klonk als een soort storm, wervelende vlammen die probeerde te grijpen en grissen. Drake zag dat Xavier in de verdediging ging door zijn handen bij elkaar te plaatsen en daarna een soort zwart schild te vormen. Drake verzette zijn voet, de walm van vuur splitste door de tegenkracht en pulseerde aan beide kanten. Aan beide kanten van Xavier was nu vuur die hem begon te omhullen, Drake glimlachte triomfantelijk. Xavier was door de muur niet meer te zien, het zwarte was schilde ook niet meer zichtbaar. Drake hoorde een kreet en genoot van het moment dat hij zeker wist dat hij de jongen pijn had gedaan. Drake kon door het vuur niet erg goed zien wat er gebeurde, maar na verloop van enkele seconden zag hij het. Xavier had met magie een soort koepel gevormd. Drake stapte naar achter en zag hoe zijn aanval oploste in kleine vlammetjes. De zwartharige jongen beet op zijn kaken en keek giftig in de groene ogen van zijn tegenstander.
Wat hij wel leuk vond, was het zien van de schade die hij had aangericht. Rode brandplekken hadden zich gevormd op de huid van Xavier en Drake grinnikte vermakelijk, terwijl zijn oranje ogen danste als vlammetjes. Dat zouden flinke blaren worden, dat is zeker. Ach dan had hij maar niet mee moeten doen, dacht Drake simpel.

Al snel voelde hij dat Xavier zich voorbereidde op de volgende aanval, Drake hief zijn kin. Hij was er klaar voor om deze aanval te handelen. Drake zag opnieuw dat hij de rook opriep, zich met die kracht sterk maakte. Hij zag dat er vormen werden gemaakt die leken op de tentakels van een octopus. Hij vond het maar niks, Drake hield niet van de oceaan en zijn inwoners, het water en onwetende diepte. De beesten die daar gevaarlijk waren, konden super snel door het water glijden, doeltreffend en levensgevaarlijk. Terwijl hij, Drake dan met zwemmen al moeite had, zich amper vooruit kon krijgen. Alleen dieper naar beneden, meer kou en druk en je kon niet eens ademen. Drake zag de tentakels op zich af schieten en hij had al een beetje het idee wat Xavier hier mee wilde doen. Ooit had hij dezelfde soort 'magie' beheerst als demon, vond het toen ook leuk om mensen er aan op te hangen. Drake leek een moment niet goed genoeg te focussen en voelde toen hoe hij evengoed werd opgepakt. Opnieuw die beklemmende kou, hij gromde geïrriteerd. Hij zweefde nu, de lucht. De oceaan, hij vond het maar niks, de open lucht.. was zijn tweede thuis. Hij vond het heerlijk om te vliegen in zijn dierlijke vorm. Hij voelde de tentakel nu pijnlijk zijn lichaam vast houden. Kleinere tentakeltjes wurmde zich in zijn huid, bloed kwam vrij en Drake schreeuwde van pijn. Hij schopte met zijn benen en probeerde zich los te wurmen. Opeens voelde hij een slangachtig iets tussen zijn benen kruipen, omhoog.. O god.. Drake's ogen werden groot. Lichte paniek ontstond in zijn hoofd. Niet daar, geen goed idee. Geen goed idee! Drake schopte wild heen en weer en werd opeens 'wakker' gewoon je magie gebruiken oen. Hij beet zijn tanden op elkaar en snoof. Drake's hele lichaam werd zo heet als vuur zelf en hij zette het over in zijn belager. Oranje en rood licht kroop als bliksem schichten door de zwarte massieve gevaartes. Hij spuwde vuur uit zijn mond terwijl er rook kwam uit zijn neus, het was the final tuch om het te breken. Het spleet uit een en Drake kwam weer met een plof op de grond terecht. Als kleine kooltjes vielen de brokken op de grond. De kolen loste weer op in rook. Drake stond half gebogen boven de harde grond. Hij snoof zijn neus en keek op.

Toen hij omhoog kwam veegde hij een straaltje bloed weg bij zijn lip. ''Goed. Dat was een knap staaltje magie, hm?'' Hij grauwde even en keek die gast strak aan. ''Maar wat jij kan, kan ik ook mijn.. vriend.'' De laatste toon was niet bepaald 'vriendelijk' en zo was het ook zeker niet bedoelt. Hij klapte in zijn handen en stak zijn kin in de lucht. Hij sprak een spreuk en gelijk daar op spreidde hij zijn armen, handen met alleen middelste twee vingers uitgestoken. Zijn haar wapperde op, de wind waaide harder. Vanachter Drake begonnen er dunne rookdraadjes te ontstaan, ze zochten en kronkelde. Langzaam werden ze groter en krachtiger. De eerste begon al vlam te vatten en de rest volgde. Drake hield nog steeds zijn armen gespreid en bracht ze meer omhoog waardoor de 'tentakels' hoger rezen. Ze werden groter, krachtiger. Er zat dreiging in hoe de gevaartes omhoog leken te kruipen. Drake versmalde zijn ogen kwaadaardig. ''Ready, mousebrain?'' snauwde hij naar de jongen. Nu snelde zijn armen naar voren alsof hij met een zwaard sloeg. Zoals je had verwacht, raasde de tentakels nu op Xavier af. Ze kronkelde om elkaar heen, draaide in de lucht en hulde zich nu om Xavier heen. Drake telde even in zijn hoofd... 3..2..1! Hij deed zijn handen gespreid open met zijn vingertoppen naar voren toe gebogen. De uiteindes van de tentakels veranderde opeens in dreigende klauwen. Ze vielen Xavier grondig aan.

Er waren weinig momenten waarop hij zijn magie echt volledig had kunnen gebruiken. In zijn tijd voordat hij op de school kwam, waren er redelijk wat momenten waarop hij gebruik had gemaakt van zijn magie. Het was eigenlijk voornamelijk voor het stelen geweest, het stelen van goederen zonder gezien te worden. Een open raam was altijd nodig geweest, maar door middel van een tentakel kon hij zo iets uit een huis pakken zonder ook maar zijn handen te hoeven gebruiken. Het was nuttig geweest toen hij aan het zakkenrollen was geslagen en zelfs in de momenten waarin hij bescherming nodig had of hij zou waarschijnlijk niet eens meer op zijn benen gestaan hebben. Maar die tijden waren gelijk over gegaan toen hij op SSA kwam en hij zijn magie juist mínder ging gebruiken, zich meer bezig ging houden met andere magiesoorten. Iets waar hij niet al te blij mee was geweest, waardoor hij naar evenementen als deze gezocht had. Om zijn magie te gebruiken, om eens weer helemaal los te kunnen gaan.

Blijkbaar dacht zijn tegenstander hetzelfde met zijn felle aanvallen. Het was nog niet eens het begin van het gevecht en hij creëerde al een muur van vuur, om er maar gelijk in te duiken zeker. Dat was dan ook maar gelijk de reden voor Xavier om zijn kracht erin te gooien. Niet alles uiteraard, omdat hij niet zijn energie wou verbruiken aan een te sterke aanval. Hij wou zichzelf niet gelijk uitputten, dat kon later alleen maar in zijn nadeel werken. Zijn tentakels schoten op Drake af met de opdracht om hem vast te pakken en hem op te tillen als een pop. Xavier hield zijn armen voor zich en kromde zijn vingers zodat de tentakels naar Drake grepen. Het lukte, de tentakels grepen Drake en tilden hem de lucht in. Xavier grijnsde licht en balde zijn hand tot een vuist, zodat er kleine splitsingen in de tentakels ontstonden die in de huid van Drake kropen. Hij hoorde zijn geschreeuw als muziek in zijn oren. Hij vond het geen mooie schreeuw, maar het was een schreeuw en dat was waar hij dit voor deed. Kreten van pijn die de kelen van zijn tegenstanders verlieten... Altijd een fijn moment om in leven te zijn. Helaas was de lol er al vlug af, want Drake wist zich los te krijgen. Stralen van vuur bewogen zich door de rook heen en creëerden kleine barsten in zijn tentakels, als breuken in de aarde waar lava uit begon te stromen. Xavier verstrakte zijn vuist om nog zoveel mogelijk schade te doen, maar Drake kwam al los en landde op de grond.

Zijn blik was kil toen Drake hem aan keek. Het lichte gebonk in zijn arm van de brandwond merkte hij al niet meer. Hij was in volledige focus, zijn volle aandacht op Drake en zijn handelingen gericht. Als de ogen van een adelaar volgde hij elke kleine beweging van Drake. 'Laat het dan maar zien, ''vriend''.' siste hij in een lage toon, bijna vijandig. Hij zette zich schrap voor de volgende aanval van Drake. Hij deed het zelfde truukje, de na-aper, en vormde tentakels van rook. Natuurlijk een bijbehorende factor van vuurmagie, hoewel het bij Xavier zelf een kenmerk was en het vooral stond voor de bewegende schaduwen op de grond. Daarbij was zijn rook pikzwart, de duisternis zelf. Drake's rokende tentakels rezen op en werden al snel omhuld door een laagje vuur. De slingers werden steeds groter en langer, maar Xavier's uitdrukking straalde kalmte uit. Geen angst, geen opwinding. Niets. Omdat hij wist dat het serieus was op het moment dat hij Drake had gezien. Dit was geen amateurtje, dit was een vechter. 'Come on, hothead.' sprak hij kort en zag de tentakels op hem af stormen. Hij gooide zijn lenigheid in de strijd en sprong opzij voor een tentakel. Hij landde stabiel op de grond en maakte nog een sprong, deze keer een backflip waardoor hij precies over een tentakel sprong, zijn geholde rug net ontwijkend aan de vurige straal. Hij landde opnieuw weer op de grond en wou de volgende ontwijken, maar hij miste de tentakel die van achteren kwam, waardoor hij compleet uit focus raakte. Vurige klauwen grepen zijn bovenarm, waarna een andere tentakel zijn onderarm greep, nog eentje zijn onderbeen en weer een andere zijn zij. Zijn gezicht vertrok van de brandende pijn, maar hij vertikte het om zijn geschreeuw te horen. In dat proces beet hij zijn lip kapot, waardoor bloed uit zijn mond liep en kon hij nog net een kreet smoren. Hij gooide zijn magie in de strijd tegen de tentakels en vormde een beschermend laagje om zijn lichaam heen, wat hij na een seconde vergrootte zodat de tentakels tegen het schild botsten en ze niet meer bij Xavier konden komen. Hij opende zijn grasgroene ogen en vormde rookpluimen om de vurige armen heen. De rookpluimen drukten zwaar op de vurige armen, waardoor deze uiteen spatten als brekende gloeilampen.

Ondanks de pijn liet hij zich niet kennen. Sommige brandwonden waren zwart geblakerd, waar hij de pijn niet eens meer van voelde, maar sommige brandwonden waren tweedegraads, die wel gigantische pijn deden. Hij zakte bijna neer door de pijn in zijn onderbeen, maar kon zich nog net overeind houden. Toch wist hij het te verbijten, wist hij zich groot te houden. Drake hoefde niet te weten wat voor een ontieglijke pijn het deed en hoe vermoeid hij zich begon te voelen, ook al gaf zijn gehijg en het zweet op zijn voorhoofd dat aan.
Hij knielde neer zonder een woord te zeggen en mompelde zacht een aantal woorden. Vanuit de grond groeide hij een stel kleine wijnranken, die hij vastgreep en plukte op het moment dat ze de grond uit kwamen. Ze groeiden verder in zijn handen door de energie die hij ze gaf en ze kropen over zijn armen als slangen. Hij stond op van zijn plaats, gepijnigd maar gecontroleerd, en keek met een woeste blik naar Drake terwijl de takken verder groeiden aan zijn armen. 'Nice trick you've got there. Let me show you something new.' De rook om Xavier heen verzamelde zich rond de jongen en creëerde een mantel van zwart om hem heen. Hij was na een tijdje niet meer te zien door de rook, totdat de rook opeens oploste en verdween. Heel even leek het alsof hij echt weg was, maar de schaduw achter Drake begon te roken. Het werd in een seconde meer en de volgende seconde stapte Xavier uit de rook met zijn beide armen in wijnranken gewikkeld die in elkaar gekronkeld waren en vanaf zijn handen lange speren werden. Verharde ranken, die als zwaarden waren gevormd en ook functioneerden. 'Surprise, firefly.' fluisterde hij zacht en haalde een aantal keer naar Drake uit met de zwaarden, zijn aanvallen sierlijk maar snel. Éen van zijn aanvallen was op Drake's schouder gericht, de andere richting zijn zij en de rest richting buik, andere schouder, heup en hals. Eens zien of hij ook zo gesteld was op close-combat...

Als reference:

Brokstukken vielen op de grond van de overgebleven aanval van Xavier. De oranje ogen van Drake keken naar zijn tegenstander aan. De ogen stonden vijandig, alsof hij een havik was die aasde op zijn prooi. Toen hij op Xavier af schoot, wist hij heel lenig de eerste paar aanvallen te ontwijken. Drake beet zijn kaken op elkaar, bewoog zijn armen en vingers meer, om hem te pakken te krijgen. Hij was als een lastige vlieg die je moeilijk te pakken kreeg. Hij was net een ballerina, zielig. Na weer een anval af te vuren, zag hij hoe deze wel lukte. Drake keek triomfantelijk toe hoe zijn aanval de jongen 'greep'. Een gemeen, sluuw glimlachje verscheen op zijn gezicht toen hij zag dat de tentakels, ontstaan uit vuur, zijn belager raakte. Drake klauwde zijn vingers meer, strakker en pijnlijker. Alsof hij nu de vlieg tussen zijn vingers vast had, telkens je vingers dichter tegen elkaar drukkend tot het een smurrie tussen je vingers was. Hij grinnikte bij het zien van de pijn op Xavier zijn gezicht.. de onmacht. Alsof hij was vastgeketend, werd hij licht opgetild en brandde het vuur in zijn tere huid. Xavier wilde het niet uitschreeuwen, maar Drake wist dat dit ontzettend pijn deed, dat het magische vuur nog meer stak als normaal vuur. Drake grinnikte toen hij opeens een straaltje bloed zag lopen langs de liep van zijn tegenstander, aha. Inwendig jezelf pijn doen, inplaats van toegeven dat je pijn hebt, net wat je zelf kiest right? Drake zag wel vaker dat mensen zichzelf liever pijn deden dan dat ze de waarheid vertelde. Hij vond het op dit moment bijna jammer dat je in deze gevechten niet mocht doden... Hij had de tentakels laten uitsplitsen, vermeerderen en zijn huid bloederig binnen gedrongen. Hij zou naar binnen komen en zijn hart er uit rukken, hem een werkelijk brandend hart laten voelen. Dat idee lieten zijn ogen fonkelen. Ach, maar dat kon niet. Dus Drake liet het zo en gaf Xavier de kans om te ontsnappen. Opeens leek er een soort dikke laag over Xavier heen te komen, een beschermlaag, Drake keek verveeld. Opeens werd het groter, opnieuw kwam zijn rook terug en verbrak subtiel Drake zijn spreuk. Hij draaide geïrriteerd met zijn ogen.

Xavier kwam weer op de grond terecht, maar hij was duidelijk gewond. Zwarte plekken waren te zien rond zijn lichaam. Xav zakte bijna door zijn poten, maar hij wist overeind te blijven staan. Zweet stond op het voorhoofd van de jongen en hij hijgde. Drake voelde zijn eigen wonden schrijnen, maar hij was nog wel in volle concentratie. Nu was Xavier weer aan zet, Drake was best nieuwsgierig naar wat hij nu in petto had voor hem. Van deze jongen kon je van alles verwachten. Hij verzette zijn voet en keek even naar de lucht, snoof om zijn hoofd wat lichter te krijgen. Opeens hoorde hij geluid en zag wijnranken uit de grond komen , Drake versmalde zijn ogen. Hij ging toch niet weer dezelfde truc bij hem uithalen right? Nee, nu pakte Xavier de wijnranken vast en ze omhulde zijn armen. Hij ketende zichzelf vast aan de grond? Drake schoot bijna in de lach. Maar natuurlijk was dat niet het geval, zou vreemd zijn geweest zelfs. Dan had Drake het saai gevonden. Hij wist natuurlijk wel dat deze jongen niet op zou geven, daar was hij het geslepen voor.  'Nice trick you've got there. Let me show you something new.' Drake draaide met zijn hand alsof hij uitnodigde. Opnieuw kwam de rook terug, maar niet in een aanvallend opzicht, het omhulde de jongen zelf. Drake kneep zijn ogen dichter naar elkaar maar hij zag Xavier al snel niet meer. Opeens was de rook weg, samen met Xavier. Er ontstond nu toch wel verwarring te komen in de uitdrukking van Drake. Hij keek om zich heen maar de jongen leek bijna echt verdwenen te zijn. Drake beet op zijn lip en vroeg zich af, waar was hij gebleven. Opeens voelde hij een aanwezigheid achter zich. Shit, natuurlijk.. hij had het kunnen weten. Maar toen was het al te laat. Hij keek achter zich en zag Xavier uit de zwarte rook stappen. Zwaarden hadden zich nu gevormd uit de wijnranken, Drake stapte met een slik achteruit. 'Surprise, firefly.' Drake lachte schamper. ''So nice of you, ballerina.'' Xavier viel aan. Drake voelde het scherpe voorwerp zijn schouder raken, hij greep er naar en voelde bloed opkomen Hij keek naar zijn hand waar de rode vloeibaarheid overheen droop. Hij fronste en keek Xavier vurig aan. Nogmaals voelde hij een rake klap in zijn zij en hij gromde, heup, rot gevoel. Hij hapte naar adem. De andere wist hij te ontwijken, gelukkig. Opeens zag hij waar Xavier nu op doelde. In een reflex wist hij het zwaard te grijpen, al sneed het zijn de huid van zijn hand. Bloed droop langs het wapen omlaag.

Drake hijgde met zijn kaken op elkaar, hij was er klaar mee. Hij greep het zwaard beter vast en het vatte nu vlam. Hetzelfde deed hij bij de andere hand, waardoor alles nu in de hens stond. Het leuke, Drake was nog aan de beurt. Drake nam een hele diepe teug lucht, hief zijn kin en keek met vlammende ogen naar beneden. Het volgende moment spuwde de zwartharige jongen witheet vuur vanuit zijn mond. Hij richtte doeltreffend op de borst van Xavier. Toen hij het doel raakte kwamen er weer kleine tentakeltjes vrij die een weg zochten langs het lichaam van Xavier. Straks werd hij nog een levend kooltje, dacht Drake triomfantelijk. Hij liet los en sprong de lucht in waar hij met zijn voeten en vuisten nog wat vuurbollen op Xavier af vuurde.

Wel tienduizend vervloekingen en scheldwoorden schoten door zijn gedachten, woorden die hij het liefst in Drake's gezicht wou spugen voor de schade die hij hem had aangedaan. Hij had vele pijnen geleden, het was te lezen uit de littekens op zijn lichaam, maar deze pijn had hij nog nooit gevoeld. Hij was altijd geïnteresseerd geweest in vuurmagie, maar na deze wedstrijd zou hij geen vlam meer willen zien. De brandwonden deden teveel pijn. Hij voelde ze bonzen, branden en zijn pijnzenuwen werden voor geen minuut gespaard. Hij was er zelf nog redelijk verrast over dat hij nog op zijn benen stond, waarvan de ene ook al verbrand was. Hij had een seconde genomen om te kijken welke wonden hij nog meer had. Zijn onderarm, zij en onderbeen hadden tweedegraadse brandwonden en de rest van de verwondingen waren gewoon zwart. Elke zenuw en cel was compleet verkoold en verbrand, waardoor hij de pijn ook niet voelde. Dat was tenminste één gunstig iets, want de rest was maar negatief voor Xavier. Hij raakte vermoeid, de pijn was ondraagbaar en hij vermoedde dat Drake nog wel even door kon vechten.

Maar wie Xavier kende, wist dat hij geen opgever was. Hij ging door tot het bittere eind, tot hij erbij neerviel. Hij had nooit zomaar opgegeven, zeker niet omdat hij moe was. Hij kon het niet, hij zou zich als een mislukkeling, een zwakkeling voelen. Hij stond dus al vrij snel weer op, tevreden dat hij zijn geschreeuw niet had laten horen, maar niet zo tevreden met zijn staat. 'الأحمق. أريد أن أراه يحرق بدلا من ذلك.' siste hij zacht in zijn moedertaal, hoewel hij het meer tegen zichzelf had dan tegen wie dan ook. Hij rechtte zijn rug, spuugde een klodder bloed uit en keek met een verbeten uitdrukking naar Drake, terwijl hij zijn magie klaar maakte voor zijn teleportatie-techniek. Het was geen moeilijke techniek, maar hij kon hem niet over lange afstanden inzetten en hoe groter die afstand, hoe meer energie het wegnam. Ook had hij een schaduw nodig om ergens te kunnen verschijnen en gelukkig voor hem viel Drake’s schaduw achter hem. Hij verdween in de rook en vervoerde zich naar zijn plaats van bestemming: de schaduw achter Drake. Zijn zwaarden waren in de tussentijd al compleet, helemaal verhard en scherp zoals ze hoorden. Hij had gemerkt dat Drake vooral van lange afstand aanviel, maar hij vroeg zich af of hij op een kleinere afstand net zo goed was. Immers vond Xavier dat zowel lange- als korte afstand gedekt moest worden. Met snelle bewegingen van zijn armen en precieze maar sierlijke stappen viel hij Drake aan met zijn wapens. Hij wist hem twee keer te treffen, één keer in de schouder en de andere keer in de heup. De derde treffer was zijn hand, wat de schuld van Drake zelf was. Robijnrood bloed liep over Drake’s hand langs het lemmet van zijn ene zwaard. Hij hief zijn hoofd licht, keek Drake aan. Zijn groene ogen boorden zich in de oranje ogen van Drake. Hij kon ze nu pas goed zien, want van een afstand was het vrij moeilijk geweest. Het waren net kleine vlammen, fel brandend als het vuur wat hij afschoot, vernietigend als lava. Het was een typerende oogkleur voor een stereotiepe vuurmagiër die voldeed aan het beeld van vuurmagiër in Xavier’s hoofd.

’Still not enough, firebug?’ siste hij venijnig als een slang terwijl hij zijn vrije zwaard door hem heen probeerde te steken. Drake ving dat zwaard echter ook op en Xavier wist dondersgoed wat er nu ging gebeuren. Zijn zwaarden waren van hout, Drake was een vuurmagiër. Er was maar één milliseconde nodig om te bedenken wat er vervolgens ging gebeuren. Drake zette zijn zwaarden in vuur en vlam. Xavier liet de takken bewegen en zich loswrikken van zijn armen. Hij trok zijn armen terug, waardoor ze bevrijd werden uit de takken die nu aan het branden waren als een kampvuurtje. Zijn reactie op Drake’s vuurspuwen was te traag, waardoor hij een fikse vuurstoot tegen zijn borst kreeg. Hij wist de schade nog licht te beperken door een beschermend laagje over zijn borst te vormen, maar het weerde niet alles af, waardoor zijn hals nu felrood begon te kleuren. Hij vloog achteruit en viel met een smak tegen de grond, maar wist een koprol achteruit te maken waardoor hij op zijn hurken landde. Hij keek op naar Drake en zag de tentakels weer op hem af komen. Hij schoot opzij voor een tentakel, hoewel een andere tentakel nog net langs zijn bovenbeen schoot en ook dat gebied wist te verbranden. Xavier gromde in pijn en woede en was het meer dan zat. Nu was hij er echt klaar mee. Drake zou zijn verdiende loon krijgen en goed ook. Opnieuw verdween hij in een walm van rook en deze keer verscheen hij aan de rechterkant van Drake in de lucht. Hij wachtte geen seconde, liet zijn onderbeen omringen met zwarte magie voor extra impact en trapte richting Drake’s buik om hem uit de lucht te krijgen. Xavier viel in een vrije val naar beneden, maar wist lenig als een kat te landen op zo’n manier dat hij zijn benen spaarde. Opnieuw wachtte hij niet en smeet deze keer weer bollen van zwarte magie op Drake af. Deze waren echter anders. Het rook kleefde zich vast aan het geraakte lichaamsdeel vast, omringde het en oefende er behoorlijk wat druk op uit, zodat botten gebroken konden worden. Xavier richtte vooral op Drake’s ledematen, maar er vloog er onder andere ook één op zijn hoofd af. En ja, puur en alleen om er een eind aan te maken. Een volledig eind.

Drake voelde hoe het zwaard zijn huid doorkliefde. Bloed kwam vrij en hij beet grommend op zijn lip, kneep zijn oogleden tegen elkaar. Hij keek Xavier toen aan in zijn groene ogen die strijdlustig waren, Drake voelde zijn wonden prikken. Ze waren er allebei behoorlijk aan toe, maar het was zeker een goed gevecht. Drake slikte, hij had een rook smaak in zijn mond, maar dat was meer dan normaal voor hem. Xavier bleef doorgaan met het aanvallen, zijn zwaarden bleven zijn huid raken en pijnigen. Drake was het zat, dus pakte hij het scherpe lemet vast met zijn hand. Een pijn schoot door zijn lichaam tot aan zijn ruggengraat, maar hij had de cruciale klap verdedigd. De klap die op zijn keel was gericht en hem zou hebben onthoofd. Op zijn handen lag een laagje kolen die hem beschermde, maar natuurlijk was er bloed doorheen, hij was niet van metaal. Toen hij het zwaard eenmaal vast had, zette hij het natuurlijk in lichte laaien, was te verwachten. Als een kampvuur vielen de zwaarden van Xavier's armen af. Nu was Drake weer aan zet.

Hij verzette zijn voet en voelde de wind door zijn haar gaan, kuchte en keek toen Xavier aan. Drake slikte, ademde even kort en nam toen een hele grote hap lucht, die hij in zijn longen terug voelde komen. Vlak bij zijn hart waar de magie broeide werd de lont aangestoken. Het volgende moment, spuugde hij een wolk van vuur uit, al voelde het voor hem als water uitspugen. Het vuur, magisch beïnvloed... liet weer zijn tentakels zien en ze kropen over de huid van Xavier. Het vuur omhulde de borst van Xavier, die al snel de beschermlaag opriep. Jammer voor Xavier, was dat niet genoeg. Hij sprong achteruit, maakte een achterwaartse duikrol en Drake stopte met spugen. Drake sprong in de lucht en vuurde een bol op hem af, die half raak was. Drake zag de jongen opnieuw in rook veranderen, al was Drake er nu wel beter op voorbereid wat het betekende. Hij voelde opeens een klap in zijn buik, klapte naar voren en knarste zijn tanden op elkaar. Xavier had hem met een zwartkleurig en rokerig been een keiharde poeier gegeven. Drake viel naar beneden hij zag de grond op zich af komen. Op een bepaald moment voelde het ook wel vredig, dit vallen. Vallen alsof al het geluid verstomt was. Hij sloot even zijn ogen en glimlachte, geweldig gevecht dit. Hij opende ze en keek naar de grond die nu héél dichtbij was. Vanuit zijn handen schoot hij grote vuurstralen die zijn klap half opvingen. Met een klap in de grond kwam hij neer, grond brak als een kleine krater. Stof was opgewaaid en Drake lag daar. Na enkele seconden kwam hij weer bij, was wel versuft.
Al snel zag hij weer bollen op zich af komen vliegen, gosh. Hij wist er een af te weren door er een steen naar te gooien. De rook hechte zich er aan. De linker arm waar hij de steen mee had gegooid, werd wel geraakt. Eigenlijk gelukkig, want deze was eigenlijk op zijn hoofd gericht. Drake hapte naar lucht en schreeuwde het bijna uit toen hij het voelde breken. Vele bollen kwamen op hem af vliegen. Als hij niet snel wat deed was het afgelopen was zijn conclusie. Drake kneep zijn rechter hand in een vuist. Toen hij het omhoog stak werd er een koepel om hem heen gevormd gecreëerd van vuur. Vanuit die koepel kwamen de tentakels die Xavier bruut tegen de grond smakte toen ze hem te pakken hadden. Drake loste de koepel op en kroop uit de krater. Hij liep naar de jongen toe, proberend zijn pijn niet te laten zien, al hinkte hij een beetje en zat er een vreemd strepen patroon op zijn arm.

Toen hij bij Xavier was keek hij neer op de jongen. Zonder aarzelen, pakte hij de jongen op bij zijn keel, hief hem boven zijn hoofd. Xaf bungelde boven de grond. De pijn in Drake zijn arm, hij hijgde en het deed ondragelijk pijn. Het zweet stond op zijn voorhoofd en hij voelde bloed in zijn mond. Drake wilde zijn vuist bollen waar al vlammetjes al rondom begonnen te vromen. Het was krampachtig en met schokken, maar hij deed het nog miniem. Toen hij opkeek in de groene ogen van Xavier, slikte Drake. Vele dingen schoten door zijn kop. Ten slotte slaakte hij een zucht. ''Give up, so that i don't have to kill you.'' Zijn stem was krakerig en hij zag de schade van het vuur op Xav's lichaam. Drake was een mopperkont, een vervelend joch af en toe.. maar hij had zichzelf gezworen niet nog eens te doden. ''I am a fighter, not a killer.''

Momenteel wou Xavier niets anders dan bloed aan zijn handen hebben, het bloed van zijn tegenstander. Zijn houding straalde het uit, de vijandigheid. Hij wist prima dat hij door zichzelf op te geven hierom had gevraagd, maar hij kon voor een moment gewoon niet helder meer denken. Hij was nog nooit zo toegetakeld geweest en het geluk stond niet aan zijn kant. Alles deed pijn, zijn spieren stonden in brand en hij voelde zich alsof hij elk moment kon flauwvallen van de vermoeidheid. Alles zorgde ervoor dat hij Drake gewoon wou neerhalen en het maakte hem niet eens meer uit op welke manier.
Helaas, wou hij dat daadwerkelijk doen, dan zou hij een stuk meer energie nodig hebben en in ieder geval geen Adviseur die hem kon stoppen op het moment dat hij hem van zijn hoofd ontdeed. En hij wist ook heel goed wat er nog meer kon gebeuren als hij een poging deed. Daar had hij geen behoefte aan.

Toch kon hij zich maar moeilijk bedwingen toen hij eenmaal bezig was. Hij zwiepte zijn been krachtig naar Drake toe om hem een fikse trap in zijn buik te geven. Hij wist dat de buik een zwak punt van het menselijk lichaam was, waardoor hij daarop mikte. Hij besefte wel dat hij maar één trap had, omdat hij daarna gelijk neer zou storten. Zijn blik toonde iets van tevredenheid toen hij Drake raakte. Hij viel in een vrije val naar beneden, gewichtloos als een veer wat voor een moment bevrijdend voelde. Hij landde lenig op zijn voeten, zakte door zijn knieën en deed een schouderrol zodat de klap niet belastend aan zou komen op zijn benen. Een seconde daarna stond hij weer recht en smeet hij ballen van zwarte rook op Drake af. Hij merkte dat Drake ook moe aan het worden was, wat geen wonder was na alle aanvallen en klappen. Het zou niet lang meer duren, of één van hen zou ineen storten. En ook al zou hij degene zijn die het gebeurde, dan nog kon hij niet ontkennen dat het een geweldig gevecht was geweest. Het was lang geleden sinds hij zich zo uit had kunnen leven en het was fijn dat hij ook een waardige tegenstander had, in plaats van een zwak angsthaasje die na drie klappen al plat lag. Hij zou het zich echter een tijdje niet beseffen, omdat zijn brein was overspoeld met haat jegens de vuurmagiër tegenover hem.

Xavier keek toe terwijl Drake zijn bollen ontweek. Bij elke ontweken bol verliet een zacht gesis van irritatie zijn keel, totdat een bol Drake's arm wist te grijpen. Het gekraak klonk luid en duidelijk in Xavier's oren, gaf hem een voldaan gevoel voor een moment. Hij raakte zijn hoofd niet, maar hij had in ieder geval één lichaamsdeel weten te beschadigen. Drake deed dezelfde act en vormde een schild, waar zijn bollen van af ketsten. Vlak daarna schoten er tentakels uit de bol, die weer naar hem grepen en hem neer probeerden te leggen. Xavier vormde zelf ook weer tentakels en liet deze tegen die van Drake ketsen, zodat de beide tentakels van beide partijen uit elkaar vielen.
Zijn beeld ging vaag. Opeens was alles uit focus en zag hij niets meer dan de wazige kleuren van de arena. Het gejuich klonk maar gedimd in zijn oren, alsof het geluid zich door vier muren heen moest bewegen. Zijn zintuigen lieten hem voor een moment in de steek, waardoor hij een tentakel niet meer kon afweren. Het raakte hem in zijn zij. De pijn was wat zijn zicht compleet zwart maakte, maar de rest van zijn zintuigen weer inschakelde. Er ontsnapte een kreet van pijn uit zijn keel, terwijl de daverende klap van zijn lichaam tegen de grond door zijn trommelvliezen klonk. Hij wist het, het was gewoon voorbij nu. Terwijl hij omrolde in pijn en zich overeind probeerde te hijsen, viel hij weer terug en besefte hij zich dat hij echt niet meer kon. Hij voelde een hand zich om zijn keel klemmen, wat de brandwond in zijn hals nog erger deed branden en hij merkte dat zijn lichaam de grond verliet. Vermoeid opende hij zijn ogen en keek hij omlaag naar Drake, terwijl hij boven de grond hing, zijn ademhaling maar moeizaam door Drake's strakke greep om zijn keel. Zwakjes greep hij Drake's pols, die hij nu het liefst wou breken, maar hij wist dat hij dat nu niet meer kon. Hij keek Drake verbeten maar ijzig aan, zelfs in de positie waarin hij zich nu bevond. 'I couldn't care less about that. But don't worry, heinous firebug, you won't have to kill me, not that you could,' siste hij giftig en hoestte even zacht tussen zijn zinnen door. Hij moest gaan opgeven, hij wist dat hij zijn limiet had bereikt, hoewel hij zich er niet minder beschaamd en teleurgesteld door voelde. 'I give up. I have reached my limit.' sprak hij met moeite uit en zette zijn nagels in Drake's pols. 'Let go of me, khara.'

And Xav gives up. Poor baby. *aait*
Khara = Shithead ;x

[/size]

Drake Voelde zijn wonden branden, zijn lichaam was moe en hij voelde het zweet langs zijn voorhoofd lopen. Hij hield de witharige jongen in een greep boven zijn hoofd, keek Xavier aan. Hij sprak de woorden, zei de dingen kortaf en duidelijk. Ja, er zat een behoorlijke drama factor aan dit gevecht, maar dat maakte het gevecht mede geweldig om mee te maken. Drake vond Xavier een waardige tegenstander, een jongen die niet 'zomaar' opgaf. Buiten de ring wist Drake zeker dat ze elkaar hadden afgeslacht in een gevecht waar ze een reden hadden om tegen elkaar te vechten. Nu, moesten ze zich aan bepaalde regels houden en Drake wilde geen moord begaan. Xavier was erg sterk en behendig in zijn aanvallen, die sterk aan kwamen. Drake had veel kunnen afweren, maar de gene die raak waren geweest hadden wel degelijk schade aangebracht. Xavier was een goed vechter en dat was de enige manier waardoor je van Drake een bepaald respect kreeg. Drake lapte graag de gevoelens, gedachten normen en waarden aan zijn laars. Als je een gevecht met hem had, je sterkte had bewezen, niet was weg gekropen voor hem, had je zijn respect. Mensen die in een kleine gevecht al bang weg rende waren voor hem lafaards, de mensen die veel sterker waren hem weg bliezen waren imbecielen, geen controle en geen gedachte achter die aanvallen. Xavier had laten zien wat hij kon en Drake had hier in zekere zin van genoten.

Opeens kwam er weer iets tot zijn oren wat net nog laag aan de oppervlakte van zijn oren had gelegen. Het gejuich en het gejoel van het publiek. 'I couldn't care less about that. But don't worry, heinous firebug, you won't have to kill me, not that you could,' Drake wist een soort lach uit te stoten, en keek Xavier scherp aan. ''Don't mess with me boy. You will regret it.'' Zijn schouder begon pijn te doen, hij zou het uit Xavier krijgen, hoe dan ook. De woorden die zijn gevecht een prachtig zilveren randje zou geven. 'I give up. I have reached my limit.' Op Drake zijn mond verscheen een prachtig sluuw glimlachje. Zelfvoldane ogen die tevreden waren met wat er zich had afgespeeld. 'Let go of me, khara.' ''Sure'' Drake liet Xavier los, zodat hij op de grond terecht kwam. Voordat hij werd weg gezipt, keek Drake Xavier aan. Hij stak zijn hand uit. ''It was a good match.'' Toen hij de hand van Xavier raakte, kwam er opnieuw magie vrij, alleen niet in aanvallende vorm. Hij gebruikte een spreuk die hij ook vaak had moeten gebruiken voor zijn eigen opgelopen brandwonden. De tijd dat hij zijn magie nog niet had bezeerd. Deze spreuk was verkoelend voor de wonden en zorgde voor een beter genezing. "I believe we have a winner!!!" hoorde hij opeens door de arena roepen. De menigte barstte uit in een gejoel, nog harder dan daarvoor. Hij hoorde zijn naam schallen en Drake keek rond. Drake keek op naar het halloween figuur dat de naam Nocte droeg. Hij was zo te zien in zijn nopjes door deze battle. "Ladies and Gentleman give it up for Drake Burned, the winner of the 5th battle of Tournament of the Magician!!!'' Drake glimlachte en keek de mensen aan, als een soort kippenhok allemaal joelend en schreeuwend. Het was nog nooit voorgekomen dat Drake zó in de aandacht stond, en hij begon het wel leuk te vinden. Hij zag zijn hoofd op het grote bord in de lucht, zag allemaal dingen gebeuren. Jeez, wat een gedoe.. Drake grinnikte. Hij zag Xavier verdwijnen en Drake knikte.

Opeens gebeurde er iets wat hij niet had verwacht. "Heeft de winnaar nog iets te zeggen tegen het publiek?!" Drake keek verbaasd op, die had hij niet zien aankomen, maar hij haalde zijn schouders op. Hij liet zich even mee voeren in de dramatiek van het publiek. Drake streek zijn zwarte haar weg voor zijn ogen en pakte de microfoon. ''I think i do yeah. Well, the perfect word for this fight. The harder the battle, the sweeter the victory. Be prepared!'' Hij lachte en stak zijn vuist in de lucht, waar echt vuurwerk uit vandaan kwam met schelle geluiden. Het publiek was buiten zinnen en Drake keek toen Nocte even aan. In het geluid van dit gejuich, keek Drake even rond. Hij stopte zijn handen in de verschroeide jas en liep licht hinkend nonchalant naar de poort waar hij eerst uitgekomen was. Zodra hij binnen was slaakte hij een vermoeide zucht en zakte bijna door zijn benen heen. Hij ging zitten op het bankje en zag toen een verpleegster van de ziekenzaal op school. Ze had een soort rolstoel bij zich en Drake ging er gemakkelijk in zitten. Hij vond dit wel leuk. De vrouw grinnikte en reed het richting de school.