Wat hem ertoe aangezet had om zich in te schrijven? Geen idee eigenlijk. Er waren verschillende redenen waaronder het feit dat hij wel eens wilde testen hoe sterk hij was. Misschien speelde het feit dat hij heus meer kon dan dat mensen dachten ook wel een rol. Hij wilde laten zien dat het niet uit maakte dat je –tijdelijk of niet- stom was om te kunnen vechten. Op dit moment zou hij geen woorden nodig hebben, alleen zijn magie en een heleboel wilskracht. Onbewust gleed er een rilling over zijn rug heen toen er een stem door de arena galmde, een stem die hij maar al te goed kende. Angst was van zijn gezicht af te lezen, maar hij herstelde zich al snel weer voordat iemand het zou kunnen zien. Hij zou het niet tegen Nocte moeten opnemen, dus voor nu zat het nog goed. Ergens had hij misschien wel kunnen weten dat de adviseur Mr. X zou zijn, daar leek hij wel toe instaat. Dash schudde even met zijn hoofd om de negatieve gedachten eruit te krijgen en luisterde naar wat Nocte te vertellen had. De persoonsbeschrijving van die Ludwig, zorgde ervoor dat zijn tanden in zijn onderlip zonken. Het was verboden om elkaar te vermoorden, maar als de jongen zichzelf dat wel zou inplanten, kon hij best een geduchte tegenstander worden. Het was zeker dat dit nog een interessant gevecht ging worden, zeker om het feit dat hij zelf ook niet echt ene opgever was. Het was niet zo dat hij alles en iedereen aankon, maar hij kon wel tegen een stootje. De beschrijving die aan hem gegeven werd, zorgde ervoor dat hij zijn wenkbrauwen naar elkaar toetrok. Was hij serieus? Ging hij echt aan iedereen vertellen dat hij zijn stem kwijt was? Oh ja, hij bofte echt dat hij de volgende paar uren niet zou moeten praten. Als het een spreekwedstrijd geweest was zou hij zichzelf ook niet ingeschreven hebben. Als het een spreekwedstrijd geweest zou zijn, zou niemand er ook zo geheimzinnig over gedaan hebben. Dash had een paar leerlingen erover horen praten, horen zeggen dat zij het er toch niet op zouden wagen. Stel je voor dat de hoofdmeester er toch zou achterkomen? Dan konden te deelnemers misschien van school getrapt worden. Die gedachten deed hem niet echt veel, maar toch had hij even de tijd genomen om erover na te denken. Als hij van school getrapt zou worden, zou het moeilijker zijn om uit te vinden waar –na het besturen van een vliegtuig- nog goed in was. Het zou moeilijk zijn, maar hij wist zeker dat het hem wel zou lukken moest het zover komen. Dat had voor de doorslag gegeven en stiekem had hij zich ingeschreven.

Dash kneep zijn ogen dicht toen er ineens een spot op hem scheen en met voorzichtige passen liep hij de arena in. Met grote ogen keek hij om zich heen toen hij een heleboel gejuich hoorde. Had de hele school zich hier verzamelt of was dat maar schijn? Hij kende niemand in het publiek, wat misschien betekende dat ze niet allemaal van de school kwamen. Het was ook een illegale wedstrijd waardoor het beter was dat zomin mogelijk mensen uit de school er iets van wisten, maar waar kwamen al die mensen dan vandaan? Veel tijd om erover na te denken had hij niet aangezien er gezegd werd dat ze mochten beginnen. Zijn zwarte lokken vlogen een stukje op toen hij zijn hoofd abrupt draaide zodat hij de jongen tegen wie hij het moest opnemen even kon bekijken. Hij zag er niet direct uit als iemand die in zijn leven al veel gevochten had, maar dat kon je ook niet bepaald van hem zeggen. Dash had misschien een paar kleine littekens op zijn armen, maar die kwamen meer van kleine ongelukken dan van gevechten. Hij kon op sommige momenten dan ook vreselijk onhandig zijn, maar daar had hij in de loop van de jaren wel mee leren leven. Niet iedereen kon echt superhandig zijn. Langzaam krulden zijn mondhoeken om in een ondeugende grijns terwijl hij even naar Ludwig knikte als een soort begroeting. De jongen kantelde zijn hoofd een stukje, alsof hij op iets wachtte. Zonder waarschuwing zond hij een schokgolf naar zijn tegenstander zodat hij deze misschien omver zou kunnen kegelen. Zo was het ook al meteen duidelijk welke magie hij juist bezat. Het was een basisaanval, maar hij wilde niet meteen extreem gaan beginnen. Ze moesten allebei de kans krijgen om op te warmen, toch?

Nu hij bijna in het midden van de arena stond en de tribunes ver boven hem uittoornden, voelde hij zich klein. Dash was sowieso al niet een van de grootste, maar hij wist zeker dat de langste die er bestond zich zelfs een nietig wezen zou voelen moest hij in zijn plaats staan. Het was net alsof het publiek je zo aan stukken kon scheuren en dat zorgde ervoor dat zijn hart in zijn keel begon te kloppen. De jongen had direct al spijt van het feit dat hij zichzelf had ingeschreven, had het in een opwelling gedaan. Er waren heus nog wel mensen die iets deden waar ze later spijt van hadden, toch? Het was dat hij nu moeilijk terug kon krabbelen omdat er dan waarschijnlijk een heleboel mensen zouden zijn die dat hem zeker kwalijk zouden nemen. Als hij in die donkere gang zou blijven staan, zou hij hen hun entertainment afnemen. Natuurlijk waren er nog een heleboel andere gevechten die geweest waren of nog moesten komen, maar hij wist zeker dat ze kwaad zouden worden als er eentje niet door zou gaan. Met dat in zijn achterhoofd was Dash toch maar de arena in gelopen en had zonder aarzelen zijn eerste aanval uitgevoerd van zodra er gezegd werd dat ze mochten beginnen. Geconcentreerd bleef hij naar de jongen staan en een scheve grijns vormt zich om zijn lippen toen hij merkte dat hij best een snelle poging deed om zijn aanval te blokkeren. Goede poging, spijtig dat er toch nog een deel van de snijdende lucht net door zijn verdediging heen breekt aan de rode kleur die ineens op zijn gezicht verscheen. Misschien had hij zijn aanval toch iets te hevig uitgevoerd dan echt de bedoeling was geweest, anders had Ludwig die vast erg makkelijk kunnen tegenhouden. Het was nu niet bepaald echt de bedoeling geweest dat hij de ander nu al zou verwonden. Ach ja, gebeurt is gebeurt.

Verwarring maakte zich van heel de arena meester vanaf het moment dat Ludwigs woorden tot iedereen doordrong. Zelfs Dash wist voor een moment echt niet wat hij moest doen en bleef maar wat voor zich uit staren terwijl zijn hersenen op volle toeren leken te werken. Het duurde toch even voor hij weer wist wat ‘ik geef op’ betekende en pas toen kwam de verwarring. Had Ludwig zich dan niet ingeschreven om te kunnen zien wat hij werkelijk allemaal kon? Blijkbaar niet, anders had hij vast en zeker zonder aarzelen een tegenaanval gedaan. De jongen knipperde even met zijn ogen voordat er een iets of wat grimmige uitdrukking over zijn gezicht gleed en hij met zelfzekere passen de afstand tussen hem en Ludwig verkleinde. Toen ze op een kleine meter afstand van elkaar stonden, bleef hij staan en deed zijn mond open om iets te zeggen. Toen er geen woorden uit zijn mond kwamen, klapte hij zijn mond terug dicht. Juist, zijn stembanden werkten niet mee dus iets zeggen was wel erg moeilijk. Dash zuchtte even, voordat hij in zijn erg diepe zakken begon te graaien om er zijn notitieboekje uit te halen. Zelf nu hij meedeed aan een wedstrijd, had hij het bij zich voor het geval hij iets zou moeten uitleggen of iets dergelijks. In een sneltempo begon hij een paar dingen op het wat vergeelde papier te krabbelen voordat hij de laatste meters tussen hen in overbrugde en het boekje voor Ludwigs neus hield. ’Ik denk dat het niet zo’n heel goed idee is om nu op te geven. Zie je die pompoen daar? Daar wil je echt geen ruzie mee en de kans is groot dat je hem wel kwaad kan krijgen als je nu gaat stoppen. We kunnen gewoon basis aanvallen doen en elkaar niet teveel proberen te verwonden? Sorry voor de wondjes trouwens, het was niet echt de bedoeling dat het zo hard aan zou komen.’ Wat schuw richtte Dash zijn blik even op Nocte voordat hij Ludwig afwachtend aankeek. Hij hoopte vurig dat de jongen op zijn voorstel zou ingaan daar hij niet echt wist hoe de adviseur zou gaan reageren.

Het zou kunnen dat Ludwig nog veel problemen zou krijgen als hij nu echt definitief zou opgeven. Dash zag de menigte er namelijk wel voor aan om hem gewoon te bestormen van zodra hij de arena uitliep en een paar rake klappen uit te delen. Daarbij wilde hij Nocte gewoon laten zien dat hij heus wel kon vechten en dat ging niet als zijn tegenstander niet meewerkte. Eigenlijk was het dan ook niet zo heel raar dat hij de jongen begon over te halen om toch op z’n minst een paar aanvallen uit te voeren. Omdat praten niet lukte, probeerde de jongen alles kort en duidelijk op papier te zetten om het daarna voor de ander zijn neus te houden zodat ‘ie het zou kunnen lezen. De reactie die hij kreeg, zorgde ervoor dat zijn wenkbrauwen even vragend omhoog gleden. Het duurde een paar seconden voordat hij besefte dat er een heleboel mensen waren die nog niet wisten dat zijn stembanden beschadigd waren waardoor het voor hen best raar kon overkomen. Dash knikte even om aan te geven dat Ludwig het juist had wat zijn naam betrof, die twee vraag moest op papier beantwoord werden. In een vloeiende beweging trok hij een streep onder de eerste tekst om er daarna onder te schrijven dat zijn stembanden zwaar beschadigd waren en hij dus geen woord kon spreken.
Nog voor Ludwig een reactie op de geschreven woorden kon geven, galmde er een stem door de arena heen. De haartjes in zijn nek gingen recht overeind staan toen de betekenis van de woorden fatsoenlijk tot hem doordrongen. Zou Nocte hen echt iets aandoen terwijl hij wist dat ze allebei nog naar school moesten en leraren vragen zouden kunnen gaan stellen? Het probleem was dat ze moeilijk konden gaan zeggen dat het de schuld van de adviseur van het Duister was dat ze zo toegetakeld waren, elke leraar zou hen gewoon vierkant uitlachen. Dash bande die gedachten snel uit zijn hoofd en kon een minuscuul glimlachje om zijn lippen heen laten krullen toen Ludwig een weerwoord leek te hebben. Hij had wel gelijk, maar hij wist zeker dat Nocte zich er niets van zou aantrekken.

Het lichte knikje dat hem gezonden werd, was voor Dash een teken om een paar passen naar achteren te zetten, net zoals Ludwig deed. Ze waren dus overeen gekomen om elkaar niet al te veel schade toe te brengen. Zo konden ze het publiek toch een beetje opjutten zonder dat ze eigenlijk in de fout gingen. Zijn goudkleurige ogen begonnen zachtjes te fonkelen toen hij eenmaal door had waarom Ludwig juist in de schaduwen was gaan staan. Hij beheerste licht-magie waardoor een aanval goed te zien was in het donker. Het was dus niet moeilijk om heel de aanval te kunnen volgen en van zodra de lichtbol nog maar een paar meter van hem verwijderd was, trok hij een kleine muur van lucht op zodat hij de bol zou kunnen opvangen. De kracht die het met zich meedroeg, was toch iets groter dan hij had verwacht waardoor hij een stap naar achteren moest zetten om zijn evenwicht te bewaren. Langzaam plooide er zich terug een ondeugende grijns om zijn lippen terwijl hij wat cirkelende bewegingen met zijn handen begon te maken, veel te duidelijk bewegingen dan de bedoeling was, maar dat was dan ook expres zodat het voor Ludwig goed te zien was. Een kleine tornado begon zich in het midden van de arena te vormen en nam ongeveer zijn lichaamslengte aan. Dash was zelf niet echt een van de grootste met zijn 1.65m dus werd die tornado dat ook niet. Langzaam liet hij het ding op Ludwig afgaan, liet het soms snelheid opbouwen om het daarna terug af te remmen. Voor het publiek was het niet direct te zien dat hij de tornado een stuk afremde, maar Ludwig zou het normaal wel moeten kunnen zien. Pas toen hij dacht dat het ding de ander al wel bereikt zou hebben, liet hij zijn armen zakken om te kijken of hij schade had aangericht of niet. Hopelijk niet, of toch niet al te veel.