De tweede keer al. Het was alweer de tweede keer dat hij nu door de gangen van de arena liep en de stenen aan weerszijden zag, koud en met ouderwetse graveringen. De fakkels aan de muren hingen sinds vorig jaar nog steeds op hun plaats, de geur was nog altijd oud, muf, alsof er mummies lagen - het was niet zo dat de arena eerst geen grondige schoonmaakbeurt had gekregen, sommige geuren bleven gewoon altijd hangen. De ramen met tralies lieten nog steeds weinig licht binnen en hetzelfde zinnetje was nog steeds te lezen, wat boven de poort in de muur was gekalkt. Xavier keek kort even op naar het zinnetje en kneep zijn ogen wat samen. ''There is no glory in battle worth the blood it costs.'' Demotiverend, ietwat misplaatst, zeker omdat dit een arena was waar vechten zo'n beetje de bedoeling was, en ook niet echt van toepassing op hem. Het was toch geinig om dat tekstje weer terug te lezen, ook voor de tweede keer.
Want dit was de tweede keer dat hij hier stond en de tweede keer dat hij meedeed aan Tournament of the Magician.

Hij sloot zijn ogen even en deed een stap achteruit, zodat hij in een schaduw stond. Reflecteerde even kort op hoe hij het vorige keer had gedaan en op hoe hij het deze keer moest gaan doen. Er was op zich niks mis geweest met vorige keer, het was dat zijn defense niet ontzettend goed was geweest en de brandwonden veel van hem geëist hadden. Hij kon wel zeggen dat het niets was geweest, maar dan zou hij liegen want hij had twee lelijke littekens overgehouden door de derdegraads brandwonden - op zijn onderarm en zijn dijbeen. Nu zou hij het echter niet laten gebeuren en als het dan gebeurde, zou hij ervoor zorgen dat hij tenminste zou winnen. Dan konden de wonden hem waarschijnlijk niks schelen. Het was de bittere smaak van verlies dat zout op zijn wonden gooide.
Vanuit de ruimte achter de poort hoorde hij de stem van Mister X al klinken, luid en dramatisch. Zijn match ging beginnen. Eerst hoorde hij de naam van zijn tegenstander door de arena, Allen Springs, waarna hij door het luide gejuich zijn eigen ademhaling niet eens meer kon horen. Vervolgens rolde de poort voor hem open met luid metaalachtige geluiden. Xavier opende zijn ogen en stapte het felle zonlicht in, zijn ogen iets samengeknepen door de plotselinge inval van het licht. Zijn naam werd door de arena geroepen, maar het enige wat hij hoorde bij het omroepen was ''BOEEE''. Xavier fronste licht en keek even op naar de mensen met een opgetrokken wenkbrauw. Wauw, iedereen mocht hem zo graag hier. Geweldig man, al die support. Hij grinnikte even kort en keek weg, zijn ogen gericht op zijn tegenstander. Allen Springs, de roodharige duivel die altijd grappen uithaalde. Meestal bij Savador, maar hij zorgde ook voor genoeg onrust op de afdelingen of in de gangen. Hij zag er niet uit als een grote bedreiging, maar Xavier ging niet teveel oordelen op dit punt. Zelfs kleine meisjes konden - blijkbaar - demonische krachten hebben. De jongen begroette hem, maar Xavier bleef stilletjes staan, bleef hem aankijken met een gebrek aan expressie op zijn gezicht. Het enige wat hij nog even deed, was zijn ogen rollen op zijn punch-line.

Hij zette zich schrap voor de eerste aanval. Zijn ontspannen handen spreidden zich, waardoor duister zand vrij kwam en om hem heen begon te zweven. Geen echt zand, het was meer een esthetisch iets, een vorm die zijn magie gewoon aannam. Het was altijd al zo geweest, misschien lichtelijk beïnvloed door de zandachtige omgeving waar hij zich vroeger in had bevonden, maar hij stelde er niet al te veel vragen bij. Hij voelde de korrels van zwarte magie over zijn huid kruipen en wou net aanvallen, tot Allen dat al deed. Met een vlugge beweging bewoog Xavier zijn armen en sloeg ze om zichzelf heen, waardoor het zand zich als een mantel om hem heen verzamelde en als bescherming diende tegen welke aanval Allen ook had gedaan. Probleem was: waar duistere magie een voordeel had in ruwe kracht, had lichtmagie een voordeel in snelheid. Xavier had zijn hoofd niet op tijd weten te bedekken met zijn mantel, waardoor hij een flits magie in zijn gezicht kreeg. Hij viel bijna achterover door de kracht, maar het was uiteindelijk een gestrompel naar achteren.
God wat deed het pijn. Ten eerste, duistere magie is de directe tegenpool van licht en ze delen allebei dezelfde zwakten: licht kon niet tegen duister, duister kon niet tegen licht. Ten tweede, veel Shadranen zijn gevoelig tegen fel licht. Het is alleen maar logisch, want ze komen van de planeet der Duisternis - dùh.
Dat was de reden dat Xavier zijn kleurrijke vocabulaire aan scheldwoorden opengooide en deze hardop begon op te lezen. Branden, pijn, zijn ogen waren gewoon finaal verpest door het licht. Hij voelde zijn ogen tranen, voordat hij het kon stoppen rolden de zoutige straaltjes water al over zijn wangen. Hij kon het niet echt stoppen, het was alsof hij in een donkere kamer had gezeten en de zon plots in zijn ogen begon te schijnen - met geen mogelijkheid voor hem om weg te kijken. Zijn handpalmen waren op zijn ogen gedrukt en hij stond lichtelijk gebogen, nog steeds vloekend.

Hij wachtte echter geen seconde langer meer en gooide zijn handen met een ruk omlaag, waardoor zijn zwarte magie zich begon te verzamelen. Ze vormden zich tot lange repen en kronkelden gevaarlijk - ze leken nog het meeste op slangen. Xavier opende uiteindelijk zijn betraande ogen en zag vrij weinig door de waas die de tranen hem gaven en de zwarte vlekken die hij overal zag - nog een effect van het felle licht, maar hij kon nog altijd het felle rode haar van de jongen zien. Hij wierp zijn handen naar voren en liet vijf slangen van zwarte zand op Allen af vliegen - gemaakt om flinke klappen uit de delen aan de jongen.
'Fuck. You. Firetruck.'

Bah, dit ging al lekker. De match was nog maar net begonnen en hij had al de zon in zijn gezicht gesmeten gekregen - heerlijk ook dat hij nu tegenover een lichtmagiër stond in de felle zon. Waar Xavier in het voordeel zou zijn in het donker, was Allen nu in het voordeel, want kijk naar al dat licht! Ugh. Wat zou hij nog meer gaan krijgen? Meer lichtstralen in zijn gezicht? Zulk fel licht dat hij zou gaan verbranden als één of andere klote vampier? Nee, wacht, dat kon toch helemaal niet met licht magie? Of wel...?
Waarom dacht hij daar überhaupt over na? Hij haalde zijn focus er weer bij en knipperde herhaaldelijk met zijn ogen, zodat de tranen zouden verdwijnen en de vlekken minder verder. Hij wreef even met zijn onderarm over zijn ogen en wangen en hij vond zijn zicht weer redelijk normaal, hoewel zijn ogen nog steeds branderig voelden en hij regelmatig nog vlekken zag. De aanval was niet genoeg geweest om hem helemaal blind te maken, waar Xavier erg blij mee was. Wat zou hij moeten zonder zijn zicht? Dat was als een olielamp zonder olie: het werkte gewoon niet.

Het was balen toen de jongen voor hem zijn aanvallen ontweek. Of nou ja, twee. Drie waren finaal mis doordat hij niet goed had kunnen mikken - ugh, waarom nou licht - en de andere twee wist Allen te ontwijken en door midden te hakken. Hij kwam met een opmerking die Xavier niet beviel, waarop Xavier hem even venijnig aan keek. 'Kop dicht, of ik zorg ervoor dat ie dicht gaat.' siste hij en rende vervolgens op de jongen af, zijn zwarte magie achter hem aan wapperend als een soort van mantel. Hij observeerde kort wat de roodharige deed - hij riep een soort prisma op en liet het licht erdoor heen vallen, waarna hij bolletjes in alle kleuren van de regenboog vormde. Xavier kwam tot een halt, timede zijn schild deze keer goed en kruiste zijn linkerarm over zijn bovenlichaam, zodat zijn zand zich om hem heen wierp als een mantel. Twee van Allen's bollen ontploften al door zijn klunzigheid, waardoor er nu vier bolletjes op hem af suisden. De gele en groene bolletjes knalden kapot op zijn schild en losten op in felle kleurdeeltjes - gosh, zo flashy, wat een entertainer. Een seconde nadat de twee bollen waren geëxplodeerd, wierp Xavier zichzelf met een stoot zwarte magie de lucht in. Opnieuw vormde hij twee zwarte slangen van zijn magie en smeet deze tegen de resterende twee bollen onder hem aan, die vergingen in wolken van blauw en oranje. Hij suisde nog even door de lucht, waarin hij een aantal keer naar Allen uithaalde met de zwepen. Hij landde akelig dichtbij Allen, ging even door zijn knieën om zijn benen te sparen. Zijn handen waren inmiddels nog steeds omhuld door het zwarte zand, die hij even goed gebruikte. Hij ging dit winnen, maakte niet uit hoe. Als er één ding was wat hij niet uit zou kunnen staan, dan was het verliezen tegen dit snotjong. Hij zette zich af tegen de grond en rende de hele korte afstand naar Allen, waarna hij met een vuist omringd door magie naar zijn gezicht uithaalde.

SORRY ALLEN D:
Edit: Dices still hate me ;w;

Zijn observaties maakten hem een paar dingen duidelijk: Één, Allen’s aanvallen waren ontzettend snel en hij moest zeker drie seconden van tevoren weten of hij een aanval zou doen – dan had hij immers tijd om zich te verdedigen met een schild. Twee, hij deed vooral aanvallen van lange afstand, wat misschien kon betekenen dat hij liever niet op korte afstand vocht – een vermoeden, maar het zou wel in Xavier’s voordeel werken omdat hij redelijk flexibel was qua combat en hij inschatten voor Allen vermoeilijkte.

Zijn aanval was raak, één van zijn zwepen had Allen’s wang geraakt en zijn vuist volgde, waardoor Allen met een fikse mep van zwarte magie recht op zijn jukbeen op zijn knieën viel. Xavier hijgde even licht door de inspanning, maar rechtte zijn rug en liep op Allen af, zijn vuisten nog omringd in zwarte magie.
’Nou, nou. Niet zo schelden.’ zei Xavier spottend terwijl hij hem langzaam naderde. Hij kwam tot een halt toen Allen weer overeind sprong en zag de woedende blik in zijn ogen (good job, Xavier. Eerst Dominic en nu Allen). Hij trok zijn wenkbrauwen even op, had hij nu serieus de partyganger van de school kwaad gekregen? Wauw, hij mocht zichzelf wel een klopje op zijn schouder geven voor het irriteren van de clown van de school. Blijkbaar was hij niet de enige die boos was, het publiek was ook lekker aan ‘’booooeee’’ aan het roepen. Heerlijk toch weer. Wist hij gelijk weer hoe het zat met zijn reputatie.
Zijn aandacht ging weer volledig naar Allen toen hij naar voren schoot en hem aanviel met een vuist. Hij maakte een kort sprongetje naar rechts, zodat de vuist langs hem heen vloog. Net toen hij een volgende aanval wou doen, merkte hij op wat Allen deed. Hij klauwde in de lucht, niet zozeer gericht op zijn huid. Hij zag iets flikkeren, maar het was al te laat om in te grijpen toen bijna onzichtbare klauwen zich in zijn huid zetten. Met een pijnlijke uithaal lag de huid rond zijn linkerzij open, waar Xavier kort een kreet bij uit stootte. Drie krassen hadden zich door zijn zwarte shirt heen gescheurd en creëerden drie bloederige sneeën langs zijn zij. Het rode bloed begon rijkelijk te vloeien langs zijn witte huid en creëerde een donkere vlek op zijn shirt. De wonden waren niet erg diep, niet fataal dus, maar Xavier nam niet de tijd om ernaar te kijken, immers was jezelf afleiden het ergste wat je kon doen in een gevecht. Maar fuck, wat deed het pijn.

Xavier legde zijn rechterhand even op de wonden, zijn gezicht licht vertrokken door pijn en zijn ademhaling wat jachtig, welke hij weer probeerde te controleren door diep in- en uit te ademen. Hij deed een sprongetje achteruit, richtte zijn linkerhand op Allen en met zijn zwarte magie vormde hij een speer bovenop zijn arm dat bij het sluiten van zijn vuist op Allen af schoot. Hij vormde er nog twee, die allebei razendsnel op Allen af suisden. Hij liet echter geen kansen liggen, zeker niet toen hij zag hoe het zonlicht van voren op Allen scheen en een schaduw achter hem maakte. Hij zakte door zijn eigen schaduw heen, recht de schaduwwereld in en stapte uit Allen’s schaduw – dus achter hem. Zijn rechterhand had zich inmiddels losgemaakt van zijn zij en daar om heen had hij een zwart zwaard van zijn magie gevormd. Heerlijk scherp en hopelijk als payback voor de snijwonden. Met een zwier van zijn arm haalde hij uit naar Allen’s lichaam, vooral richtend op zijn benen en armen – want als ie niet kon staan of een arm verloor, zou het een stuk makkelijker voor Xav lopen.

You so lucky Ems x’D

Godverdomme. Wat een vervloekte pijn. Het deed pijn om te bewegen en het deed zelfs pijn om adem te halen. Een deel van de krassen liepen over zijn ribben, waardoor het naar was om adem te halen omdat hij zichzelf er nog verder mee pijnigde. Hij voelde niet hoe erg de wond bloedde, maar hij vermoedde dat hij er niet onderuit aan zou gaan. Het waren lelijke wonden, maar ernstig bloeden zouden ze waarschijnlijk niet doen - naar zijn inschatting.
Bewegen was een grote moeite. Hij kon de pijn nog wel verdragen als hij stil zou staan, maar god, bewegen maakte het alleen maar erger. Als een beweeglijk persoon in combat was hij absoluut niet gediend van die wond en dat begon zich te tonen in de woede in zijn ogen. Woedend was hij al geweest, maar nu wou hij niet liever dan de jongen huilend en kruipend op de grond hebben. Het geluk stond echter absoluut niet aan zijn kant (want zijn karma haatte hem en zo haatten de dices hem ook) en hij had Allen niet eens zware schade aan kunnen richten. Verdomme, wat was hij? Scheel? Begon hij achter te lopen?

Xavier raapte zijn kleine beetje geduld op en viel Allen van verschillende fronten aan. Drie speren die op Allen afschoten, vervolgens hij die via een teleportatie uit Allen's schaduw stapte en hem aanviel met een zwaard. Allemaal voor niks, Allen was behendiger dan hij dacht. De jongen werd op het laatste gered door zijn eigen gestuntel en nu zat hij daar op de grond als een prooi dat hij zo aan zijn zwaard kon spiesen. Allen was dan misschien niet heel erg toegetakeld, maar daar kon hij nu wel voor zorgen.
Als hij stil had gezeten. Allen wierp zijn hand van boven naar beneden, waardoor hij weer een aanval deed. Zijn eerste aanval, die vervelende lichtflits. Xavier wist deze keer zijn gezicht te bedekken met zijn onderarm, maar de flits kwam aan als een soort klap op zijn lijf, waardoor Xavier naar achteren strompelde en plat op zijn achterwerk viel. Hij ving zich op op zijn handen en voelde hoe die vreselijke lichtmagie zijn huid licht brandde en zijn blik weer vreselijk aantastte. Hij liet zijn zandkorrels over zijn lichaam lopen zodat het effect van de lichtmagie wat opgeheven werd en smeet in de tussentijd een bol naar Allen toe. Terwijl hij die bol smeet, haalde Allen naar hem uit met een touw gemaakt van licht, wat zich om zijn enkel wikkelde. Xavier stond op met het touw om zijn enkel en smeet een bol naar het touw toe om het te breken. Het viel uiteen als een soort gloeilamp dat kapot werd gesmeten, vonkjes die overspringen. Hij gromde even pissig en voelde hoe erg zijn magie leed onder al dat licht.
Maar hij gaf nog niet op.

Hij sloot zijn ogen even en hield zijn hand omhoog, zijn handpalm gericht naar de grond. Zijn energie bundelde zich in zijn lichaam en stroomde naar zijn voeten, waarna het de grond in dook als een slang. De grijze slang ging recht door de grond en verplaatste zich naar de ruimte achter Allen, waar Xavier de magie vervolgens los liet. Plotseling groeide er op een vlug tempo een plant uit de grond. Niet zomaar een. Het was vermengd met zijn duistere magie - immers tastte zijn duistere magie zijn woud magie aan, iets waar hij niets aan kon doen - en was daarom doods qua kleur. Het groeide en werd een plant van drie meter, waarna de plant een bek open trok met vlijmscherpe tanden. Een vleesetende plant, recht achter de roodharige, dat nu venijnig uithaalde naar de jongen met zijn scherpe bladeren en begon te happen, hongerig naar een maaltijd. Xavier opende zijn ogen en voelde hoe een groot deel van zijn energie miste, al verscheen er een klein grijnsje op zijn gezicht.
'Have fun with that.'

PFFFT.
Don't worry trouwens, hij ligt er waarschijnlijk na twee posts wel uit xD

Hij nam een groot risico.
Er waren veel risico’s die hij had genomen tijdens dit gevecht, maar dit was toch wel het grootste risico. Hij had een grote vleesetende monsterlijke plant opgeroepen, het resultaat van zijn duistere en woud magie samen. Het was een apart product, iets wat hij maar een paar keer eerder had opgeroepen. Hij kon het niet perfect, zijn plant was immers niet zo groot als hij gewild had en half niet zo sterk, maar het zou toch flink pijn doen als die bladeren Allen zouden raken of als die tanden zich in zijn lichaam zouden zetten. Ergens had hij nog een gif willen toevoegen aan de plant, maar daar had hij niet de ervaring en de juiste spreuk voor. Dit was echter ook goed, al kostte het behoorlijk wat kracht. Vandaar dat zijn ademhaling zich versneld had, zijn hart op misselijkmakende wijze tegen zijn borstkas dreunde en het zweet hem op zijn voorhoofd stond. Hij was niet uitgeteld, maar hij begon het wel te worden.

Xavier had even een momentje van rust terwijl Allen in de weer was met de plant. De roodharige duivel werd een aantal keren geraakt door de bladeren, rode strepen op zijn handen en gezicht. Die karmozijnrode kleur vloekte behoorlijk tegen zijn ginger haren en Xavier vond eigenlijk dat het hem ook niet stond. Maar goed, zolang zijn lichaam tegen de vlakte zou gaan als een lappenpop was het prima. Hij grinnikte zacht toen Allen met de plant worstelde, maar al snel had de jongen zijn vleesetende plant neergehaald met een speer van licht door het hoofd. Hij beet even op de binnenkant van zijn wang en keek Allen aan, zijn blik wat kalmer geworden maar niet veel warmer. Hij trok een wenkbrauw op toen de jongen de spot met hem dreef en besloot er niet op te reageren. Het waren toch maar woorden, woorden die niets betekenden, woorden die onnuttig waren. Het was soms akelig moeilijk om zich in te houden, maar met de juiste mentaliteit kon hij de woorden nog enigszins van zich afwerpen. Het was slechts het laatste deel van Allen’s geblaat dat hem aanlokte om te reageren. Hij fronste, keek hem scherp aan. Geen schaamte in opgeven? Jezus, alle schaamte zou juist dáár liggen. Opgeven was niets voor hem en als hij op zou geven, zou hij verslagen zijn door deze circusclown. Verslagen door iemand waar hij niet door verslagen wou worden. Hij was nog enigszins oké met het feit dat Drake hem de vorige keer had verslagen, want Drake was sterk, een gewaagde tegenstander en ze hadden het behoorlijk lastig tegen elkaar gehad.

Maar Allen? Allen wou hij gewoon de grond in stampen tot hij niet meer zichtbaar zou zijn.
Xavier hief zijn trillende hand weer en zette zich af tegen de grond, waarna hij vaart zette naar Allen toe. De zwarte magie dwarrelde om hem heen als een mantel van schaduwen en dezelfde schaduw lag in zijn ogen, die opeens wel drie tinten donkerder leken qua kleur. Hij hijgde, hij voelde hoe zijn spieren lam werden, maar hij ging niet neer nu. Nee, niet tot hij niet meer kon opstaan. Hij ging niet opgeven, hij ging niet verliezen, hij ging dit godverdomme winnen. Hij richtte zijn handen vlug op de dode plant en vanaf een afstandje wist hij nog enigszins energie uit de plant zelf te trekken, zodat hij ook weer een klein beetje meer energie had. Vanuit zijn ooghoeken zag hij plots flikkerend licht. Hij kwam tot een halt en sprong achteruit om één van de flikkeringen te ontwijken. Het wist echter zijn benen te pakken, waardoor zijn benen nu vast zaten in een licht van net. Het enige wat hij nog kon doen was zijn handen heffen en zijn zwarte magie op Allen af werpen in de vorm van twee bollen. Daarna greep het andere net hem, greep hem om zijn schouders en bovenarmen. Xavier viel op zijn knieën, hijgend, terwijl zijn handen naar het net grepen. Het net brandde, was veel te heet voor zijn huid en joeg zijn magie nog meer weg. Hij gaf een ruk aan het net met beide handen terwijl hij nog probeerde om zijn zwarte magie ertegen in te zetten: de twee magievormen botsten haast als elektriciteit tegen elkaar, zwarte vonken die van Xavier’s handen af kwamen en lichte vonken die van het net kwamen. Met al zijn macht probeerde hij dat vervloekte net te breken en het lukte, het net brak in dunne fijne lijntjes die oplosten onder alle pressure van zijn magie.

… Maar nu was hij echt klaar. Het duizelde Xavier. Hij viel voorover, maar wist zijn handen nog op de grond te zetten, waardoor hij op handen en knieën zat, zijn ledematen rillend en zijn ademhaling onregelmatig en snel. Hij kon niet meer, het was gedaan. Hij kon zijn benen nu echt niet meer loskrijgen uit dat net, wat nog steeds godsgruwelijk akelig brandde, en ook al deed hij dat wel: dan kon hij niet meer vechten. Als een laatste aanval, kon Xavier nog maar één ding doen: vies spelen.
Xavier ging langzaam overeind zitten en zijn trillende hand ging naar zijn broekzak, zocht even naar een vertrouwd voorwerp. Zonder pardon trok hij zijn switch-knife uit zijn broekzak, klikte met één snelle beweging het mesblad eruit en wierp het genadeloos op Allen af. Hij wist niet of hij goed had gericht en of het zou raken, maar het zou in ieder geval een message zenden naar Allen toe.
’Fucker.’ mompelde hij zacht.

Xav is done for :’]
Geen dices, Emma mag bepalen of Allen geraakt wordt door zijn shit of niet