Ze moest steeds weer herhalen dat dit haar ging lukken. Dat het goed ging komen en dat ze ging winnen - de nieuweling zou haarzelf bewijzen tegenover bijna de hele school. De leerlingen dan, dit was niet een gevecht gemaakt voor leraren. Wisten ze hier eigenlijk wel iets vanaf? Ze dacht zelf van wel - maar de kans was groot dat ze er niks van af wisten. Dat dit zelfs verboden kon zijn op de school, maar het maakte Lillian op het moment niet meer uit. Op het moment was haar aandacht volledig op het meisje voor haar gericht. Ze leek dezelfde leeftijd te hebben, dus waarschijnlijk een gelijke tegenstander, maar het zou net zo goed kunnen zijn dan ze anders was. Sterker misschien of wie weet was ze wel zwakker. Dat kon ze pas weten als ze al haar krachten had gezien, kijkend of ze in het voordeel was of juist in het nadeel. Het meisje werd geraakt door haar vuurballen. Een op haar arm en een op haar voet, waardoor haar schoen even in brand leek te staan. Ze dacht dat dit het juiste moment moest zijn om aan te vallen, maar net voordat ze dat kon doen en weer een zwakke plek wou raken, stopte het meisje en was de vlam uitgedoofd. Het moest vast pijn doen, vuur deed altijd pijn. Ze vernauwde haar ogen toen cactussen gevormd werden en op haar af kwamen, zette zich schrap om haar ertegen te verdedigen en bedacht zich dat vuur waarschijnlijk genoeg was. Een steekvlam, puur gericht op de beesten voor verdediging, werd naar voren geduwd doordat ze haar handen op elkaar klapte. Iets wat ze geleerd had in haar jeugd, op straat in Razen. Gespannen bleef ze staan, starend naar de vlam die alweer daalde.

Het was nog niet over. Twee van de vijf cactussen kwamen net voor haar op haar afgeraasd, eentje sloeg zijn naalden in haar been, net voordat ze hem kon verbranden met haar blauwe vuur - dat hem zou koud maakte dat het toch aanvoelde als een verbranding. Haar vuur mocht dan wel koud zijn, het stichtte hetzelfde gevoel aan als normaal vuur - gelukkig natuurlijk. Twee ijzige krachten had ze namelijk niet nodig. Pijn schoot door haar heen toen het andere beest omhoog was gesprongen en net haar schouder wist te raken - gelukkig was haar gezicht nog ongedeerd. Ze werd zo ontzettend kwaad door de pijn die door haar heen schoot, dat ze hem doorboorde met een ijspegel die ze op hem afvuurde. De cactus viel op de grond en verdween in stof - dood. De andere moest ze nog uit haar been trekken en pijn gleed nogmaals door haar lichaam heen toen ze enkele overgebleven naalden eruit trok en enkele straaltjes bloed langs haar been dropen. Haar helderblauwe ogen werden nu weer op het meisje gericht. Geslaagde actie, maar aan haar blik te zien leek het alsof het allemaal niks was. Keihard staarde ze haar weer aan, alsof ze wilde zeggen dat ze nog lang niet klaar was. De grimas die echter op haar gezicht stond, liet duidelijk merken dat het pijn deed. Net zoals de brandende wonden bij haar ook vast pijn zouden doen.

Nu was het tijd voor haar water magie, oftewel het ijs. Ze wist nu dat het meisje het element wood bezat, welk ander element ze had wist Lillian echter niet. Wie wist had ze geen tweede element, was ze net zoals een paar anderen gewoon bij haar geboorte element gebleven. Dat had zij misschien ook willen doen, water stond in ieder geval niet op de planning. Ze had eerder licht of duister willen leren, of ook zoiets als aarde. Maar geen water. Ze was bang geweest voor water, had over haar angst heen moeten komen door die verschrikkelijke verandering in haar leven. Zachtjes beet ze op haar lippen, waarna ze met een beweging die ze van haar mentor geleerd had water tevoorschijn haalde, het zo snel als ze kon in stukjes verdeelde en naar voren stuwde. In die beweging bevroor het en werden het vlijmscherpe ijspegels, die op het meisje afstormden en terwijl ze afwachtend naar haar tegenstander staarde, slaakte ze even een diepe zucht van de pijn die haar overvallen had door die cactussen. Ze kon nog wel een tijd verder hiermee, maar het stak gewoon. Ze hield niet van wonden.

Haar ijspegels schoten op het meisje af en ze voelde hoe de aanval haar genoeg energie had gekost, maar hoopte daarnaast ook dat het gewerkt had en dat ze het meisje zou raken. IJs kon verschrikkelijk veel schade aanrichten als je de juiste aanval deed en het op de juiste manier afvuurde - dan pas kon het veel schade aanrichten en ze hoopte dat ze het goed had gedaan. Haar mentor had zoiets nooit goedgekeurd, dat ze mee deed aan zo'n gevecht, maar Lillian kon niet anders. Ze wilde haarzelf duidelijk maken dat ze deze school wel degelijk aankon, dat ze wel degelijk sterk genoeg was om hier op school te zitten! Haar vuur element zou ze in de eerstvolgende aanval weer gebruiken, daar was ze zeker van, en terwijl het meisje het al moeilijk genoeg leek te hebben met de ijspegels - die deels werden afgeschermd door een muur van planten - bedacht ze zich wat ze ging doen. Ze moest een verassingsaanval maken, maar wat en hoe? Ze had geen idee. Iets angstaanjagend, iets wat haar bang zou maken en haar even zou laten nadenken wat ze moest doen. Zodat ze even zou twijfelen of ze zou aanvallen of niet en Lillian haar slag kon slaan met een echte aanval. Een draak van vlammen. Het was dan wel maar een figuur, een vlam in de vorm van een draak, maar het zou haar misschien wel kunnen laten schrikken. Met vlijmscherpe tanden en - op dat moment ontdekte ze de planten die voor, naast en achter haar tevoorschijn kwamen. Vlijmscherpe doorns gleden langs haar huid, wonden makend waar ze maar konden en even stond ze perplex, waarna ze een gil niet kon onderdrukken en op de meest heethoofdige manier een steekvlam om haar heen liet opkomen - wat puur door de pijn en angst om te verliezen kwam. De planten hadden voordat ze verbranden genoeg schade aan haar gericht om haar even te doen wankelen en hoofdpijn had haar heldere gedachtes overgenomen, terwijl ze haar helderblauwe ogen weer op het meisje richtte. De adrenaline van de pijn gierde door haar lichaam heen en met een snelle, soepele beweging vervolgde ze haar plan. De draak van vuur schoot naar voren en opende zijn bek, om zich volledig op haar te richten. Het was echter niet haar plan om haar daarmee te raken. Het was een steekvlam en zou haar genoeg schade aan kunnen brengen, maar een verassingaanval zou beter van pas komen hier. De draak was maar een vlam in de vorm van een draak en zag er redelijk angstaanjagend uit, maar het was bedoeld om haar tijd te geven en haar tegenstander af te laten schrikken. Terwijl de grote draak haar snel naderde, begon Lillian met rennen, langs de draai door en met een soepele beweging van haar hand schoot de draak naar beneden tegen het zand aan, zodat de vlammen uitdoofden. Het was echter niet gedaan, want nu ze hoopte dat het meisje al haar aandacht had gericht op de draak, verschenen er blauwe slierten langs haar handen die dienden als zwepen van vuur, om die toen ze dichtbij het meisje was op haar neer te laten slaan, en nog eens, en nog eens. Zo vaak als ze maar kon, in de hoop dat het meisje te versteld stond van haar draak om meteen een bescherming te verzinnen.

Ze kon het meisje voor haar wel vervloeken toen haar eigen wapen tegen haar werd gezet. Een vernauwde blik werd op het meisje gericht en een puf verliet haar mond. ”Wat nou, ga je mijn eigen wapen tegen mezelf in zetten?” Ze hief haar wenkbrauw op en kon er enkel maar om grijnzen. Het beest kwam op haar af en voordat ze iets kon doen raakte het haar. Langs haar arm, tegen haar zij. Vlammen stonden even op haar huid en voor een moment voelde ze het niet – haar ijskoude huid had dat altijd tegengehouden totdat het vuur echt te warm werd en het haar huid verbrande. Ze gromde en beet op haar lippen, ijs verscheen om haar lichaam heen en ze werd nogmaals geraakt door de vlammen, die deels werden geblokkeerd door het ijs en deels ook weer niet. Totdat ze genoeg energie bij elkaar had gehaald om het vuur te doven met water. Het had haar even wat energie gekost en wankelend liep ze achteruit. Was dit het? Nee, ze mocht niet opgeven! Ze herstelde haarzelf weer en ging weer stevig staan. Terwijl de trui op haar zij weggeschroeid was en een lelijke brandwond vertoond werd, keek ze haar grijnzend aan. Alsof ze wilde zeggen ‘was dat alles?'. Het deed heel veel pijn en dat was te zien aan de tanden die ze uiteindelijk weer op elkaar klemde. Een laagje ijs vormde zich over de wond heen en even kneep ze haar ogen dicht, nadenkend wat ze nu weer moest doen. Waarna ze haar helderblauwe ogen weer opende en haar handen in vuisten balde. Dit gevecht was nog niet over, nog lang niet. Het laagje ijs werd groter en leek haar lichaam te bevriezen, een dikke laag om haar heen makend. Het was een aanval waar ze net mee was gekomen. De klompen ijs waren beweegbaar en had zich als een lichaam om haar heen gevormd. Met grote passen liep ze op haar af, passen die uiteindelijk over gingen in rennen en toen ze voor haar was haalde ze uit met haar van ijs gemaakte vuisten. Als ze het bont wilde maken dan kreeg ze haar zin.