tell me a Secret [ Seira ]

Meisjes waren altijd interessant. Hoe kleiner hoe interessanter.
Dat klonk eng. Het was echter zo. Er waren maar weinig mensen die Callum begreep en kleine kinderen, vooral meisjes, begreep hij dan nog het beste. Ze waren nog niet realistisch en cynisch genoeg om niet meer in zijn verhalen te geloven, maar waren wel slim genoeg om zijn verhalen te begrijpen. Callum vond jonge kinderen het minst irritant van alle mensen die hij tegen was gekomen in zijn – relatief – lange leven.
Maar echt interessant? Nee. Ze waren het waard om verhalen aan te vertellen als ze erom vroegen en hij zou waarschijnlijk niets van een klein meisje weten te stelen, maar het ging wat te ver om te zeggen dat hij een zwak voor de wezentjes had. Daarin waren ze voor hem nog steeds gelijk aan mensen: bemoeizuchtig, luid en veel, veel te aanwezig.

Dit kind echter… Hij had haar ergens halverwege de dag in het oog gekregen en hij had haar sindsdien gevolgd. Het was niet haar gedrag wat hem interesseerde, het was niet haar haar of haar kleren, nee, het was iets veel kleiners.
Ze leek op een piraat met dat ooglapje. Meisjes waren doorgaans geen piraten. Ze waren de prinsessen, niet de piraten. Waarom, in godsnaam, zou een meisje een ooglapje dragen? Het was niet logisch. Toen hij het aan de wind had gevraagd, had deze zacht geantwoord dat zij het ook niet wist. Dat had hem gefrustreerd. Callum had weinig met andere mensen, ook niet als ze zogenaamde “mysteries” waren die hun verleden verborgen in een web van leugens, hopend te ontsnappen aan een of andere vreselijke daad, maar simpele mensen met onverklaarbare gewoonten, nee, daar kon hij niet tegen.

Dus, in een vlaag van het onbekende gevoel van nieuwsgierig en een vlaag wind was hij haar gevolgd, op veilige afstand. Alsof hij een muis volgde, wachtend op zijn kans om het diertje in met zijn handen te vangen en dan alle geheimen eruit te knijpen. Niet geheel letterlijk, maar goed. Je begrijpt het idee, nietwaar?
Ze was inmiddels aangekomen op een etage die Callum zelf niet kende, waarschijnlijk die van haar planeet. Ze was geen Puffoonse, okay. Dat was een ding, maar dat had hij waarschijnlijk ook wel kunnen aanvoelen aan haar magie. Niet dat hij er de moeite voor zou doen om dat te proberen. Veel te ingewikkeld.
Het kind was alleen nu, dacht hij. Alleen in de gang, zonder vrienden of leraren of dieren of dingen die hem tegen zouden houden. Hij kwam uit zijn schuilplaats (om een hoekje. Slim, Callum, ontzettend slim. Ach wat, het had gewerkt) en zweefde achter het meisje aan, van een minder veilige afstand nu. Niet hard, niet zacht tikte hij haar op de schouder, verwachtend dat ze om zou draaien.

Misschien was het handig geweest als hij een plan had, maar die maakte de jongen nu eenmaal niet.

[ voor Seira ]

_{Paranoïde.
Dat omschreef wel zo’n beetje haar hele gedrag vandaag. Nou was het niet vreemd voor haar om extra voorzichtig te zijn, ze was immers bang om iemand boos te maken of om iets verkeerd te doen – maar nu leek er nog iets bij te zijn gekomen: ze had het gevoel dat iemand haar letterlijk achtervolgde. Ze voelde zich dagelijks bekeken als ze iets deed, vandaar dat ze ook altijd alles goed deed en binnen de lijntjes tekende. Zelfs als er niemand was: ze was bang dat iemand het zou merken en dat ze ervoor gestraft zou worden. Iets wat nog steeds onterecht was, want haar oom had nooit zoiets gedaan: hij had haar enkel opgesloten, maar dit zag zij al als een straf.
Ze wilde niet weer opgesloten worden.

Rustig had ze al de lessen gevolgd, was ze door de gangen gelopen. Soms had ze zich ineens omgedraaide, wilde de ander betrappen, maar dit resulteerde er enkel in dat iemand tegen haar op botste waarna zij duizendmaal haar excuses aanbood – zo vaak en snel achter elkaar dat ze de ander niet eens de kans gaf om nukkig te reageren op haar. Het zorgde voor pure verwarring, waarna zij zich snel uit de voeten maakte en ergens anders op adem kwam. Dit werd gevolgd door uitgebreid om zich heen te kijken, omdat het gevoel bleef, en het uiteindelijk maar onderdrukte omdat ze andere dingen moest doen. Zoals op tijd zijn in de lessen en deze netjes volgen.
Ze had ook besloten om naar de bibliotheek te gaan nadat ze geen les had. Hier waren andere mensen en als hetgeen wat haar volgde iets duisters was… Tja, dan was ze tenminste niet alleen. Dan konden anderen haar waarschijnlijk helpen, hoewel ze dat betwistte: er was vast een reden dat een duister iets haar volgde in de eerste plaats, het moest verraadden dat zijzelf ook iets duisters was. Haar magie was duister, haar afkomst was duister en ze was ook een tijd lang bestempeld als een duister wezen genaamd demon. Dus het zou haar niks verbazen als iedereen zou proberen weg te rennen. Het ging haar er meer om dat ze de aanwezigheid van anderen kon voelen, om zichzelf ervan te overtuigen dat ze niet gek was: er waren echt wel mensen.
Echter keken ze niet naar haar.

Uiteindelijk was haar verzocht om de bibliotheek te verlaten: de avondklok ging bijna in en ze wilden gaan opruimen. Ze had haar hulp aangeboden, maar deze werd geweigerd: ze konden het zelf wel aan. Met een brok in haar keel verliet het meisje dus de bibliotheek, was opgelucht toen ze nog een paar mensen heen en weer zag lopen. Het waren er wel maar weinig, maar genoeg voor veilig gevoel.
Rustig liep ze door de gangen naar haar etage, als ze eenmaal veilig verstopt lag onder haar deken was het goed. Krampachtig omklemde ze de schouderband van haar tas toen de realisatie kwam dat ze nu wel echt alleen was – maar het gevoel was nog steeds aanwezig. Langzaam versnelde ze haar tempo, wilde zo snel mogelijk op de plek van bestemming zijn. Er was hier iemand, ze voelde de aanwezigheid van de persoon: maar ze durfde niet om te kijken, niet nu ze wist dat ze echt helemaal alleen was.
Toen ze ook echt wat op haar schouder voelde, opende ze haar mond – een klein en zwak kreetje ontsnapte uit haar keel – maar in plaats van een logische wegren reactie zakte ze door knieën en plaatste haar handen op haar oren. Ze maakte zich zo klein als ze kon, het leek net alsof ze wilde verdwijnen en dit ook op deze manier probeerde. Ze wilde het niet zien, ze wilde het niet horen.
Ze wilde geen confrontatie.

OOC; Ze denkt nog steeds dat het een duister iets is en vindt zichzelf dat ook en bla bla, daarom confrontatie. Voor het geval ik weer eens onduidelijk ben ~}

Okay, misschien was het stalken van meisjes niet iets wat de opvolger van de lucht zou moeten doen. Het was sowieso iets wat niemand zou moeten doen, want over het algemeen werd stalken als onbeleefd en illegaal gezien. Helaas voor het donkerharige kind dat zijn aandacht had getrokken, trok Callum zich weinig aan van wat men over het algemeen dacht. Een geweten zoals de meeste mensen dat hadden, had hij niet echt en had hij er wel een gehad dan zou hij het genegeerd hebben. Wat andere mensen over hem dachten – hoe ze dachten – kwam niet overeen met wat Callum dacht.

Zelfs gewone mensen zouden de reactie van het meisje echter… vreemd vinden. In plaats van zich om te draaien zodat Callum met een beweging van zijn vinger kon zien wat er achter dat verdomde ooglapje zat, kromp ze met een vreemd kreetje in elkaar, alsof ze een slak was en zijn aanraking een kilo zout.
Ze vouwde haar handen over haar oren en kwam op haar knieën terecht, in een houding die Callum vreemd genoeg veel deed denken aan het bidden van monniken in de luchttempels van Puffoon. Hij hoorde echter geen geprevel, geen oude spreuken in een taal die al lang vergeten was. Hij hoorde helemaal niets, zag alleen het meisje ineengekrompen op de grond zitten.
Hij staarde naar haar. Een beetje de weg kwijt, niet zeker wat te doen. Dit was niet wat hij verwachtte. Dit was niet hoe het hoorde. Verdorie.

Een hele seconde dacht hij eraan om haar een trap te geven. In zijn uitzonderlijk lange leven had de jongen een ding geleerd: als iets niet werkte, trapte je ertegen en dan werkte het negen uit de tien keer wel. Het meisje werkte niet. Voor hem was het alleen maar logisch dat ze met een trap wel zou werken. Meisjes trappen was echter iets wat hij liever niet zou doen. Hij hield zelf ook niet van getrapt worden, dus hij kon zich voorstellen dat zij het ook niet zo prettig zou vinden. Niet trappen dus. Wat ging hij dan doen?
Praten. Hij ging ertegen praten. Callum, degene die liever niet sprak omdat hij toch niets te zeggen had, ging praten tegen dit hoopje mens.
Behendig knielde hij voor haar neer en sloot hij zijn lange dievenvingers om de polsen van het meisje, trok de handen van haar oren.

‘Sta op.’ mompelde hij, bijna onzeker over wat hij daarna moest zeggen. ‘Je hebt niets aan op de grond zitten.’

[ I tried UwU ]

_{Haar gevoel was dus terecht geweest: iemand had haar daadwerkelijk gevolgd. Waarom was een vraag die enkel de achtervolger kon beantwoordden, maar Seira kennende dacht zij over hele andere aspecten na: wat als hij dingen had gezien die onbehoorlijk waren van haar? Zoals een boek niet helemaal uitlezen en toch al terugleggen om het nooit meet op te pakken in de bibliotheek? Of het onnodig bezethouden van het toilet omdat ze even wat rust wilde en daarvoor moest ontsnappen uit deze wereld. De enige manier waarop ze kon ontsnappen was dus op die manier, omdat vrijwel overal andere mensen waren die haar konden zien. Echter kon ze het niet helpen om mensen soms onbewust af te luisteren als ze opgesloten zat en dat was niet zo netjes van haar.
Daarom zou ze nu vast gestraft worden voor het feit dat ze niet goed bezig was geweest. Al die vrijheid hier zorgde ervoor dat ze van het pad afdwaalde! Welk pad om precies te zijn: het goede pad. Als zij zich gewoon keurig gedroeg was ze niet verdacht en zelf had ze ook de vreemde theorie gemaakt dat het kwaad haar dan niet in zijn greep kon krijgen.
Hoewel ze nu wel dacht dat het een duister iets was, dus dan zou ze beloond worden omdat ze slecht bezig was geweest – maar in haar ogen was het dan juist het omgedraaide. Ze wilde niet slecht zijn, ze wilde geen monster zijn. Wist zij veel dat ze alles behalve was, maar als een man voor het grootste gedeelte van je leven zegt dat je er eentje bent wordt je visie van de wereld gewoon aangetast. Zo had zij dus een incorrecte visie van alles, voornamelijk van zichzelf.

Daarom was zo ook zo overdreven bang voor de ander. Er zou enkel narigheid volgen en haar manier om daarmee om te gaan is om te proberen te verdwijnen: je dus zo klein maken als mogelijk was. Het was hetgeen wat het dichtst in de buurt kwam van wat ze wilde bereiken, dus putte ze al haar hoop daar maar in. Niet dat er veel de hopen viel, als ze echt had geweten wie haar lastigviel en wat zijn intenties waren. Dan was ze waarschijnlijk heel onhandig zijn blik gaan vermijden en zou ze een lichte vorm van protest hebben gegeven omdat er een reden was dat ze een ooglapje droeg.
Als ze het niet had gedragen was er geen probleem geweest, maar het was zinloos om er eentje te dragen en het dan vervolgens toch aan iedereen te laten zien.

Ze perste haar lippen op elkaar en kneep haar ogen strakker dicht wanneer om iedere pols zich een hand sloot. Veel werkte ze niet tegen, liet de ander gewoon haar handen wat omlaag brengen. ”Sta op.” Ze schudde haar hoofd, wilde het niet doen.
’Ik heb er wel wat aan,’ bracht ze zachtjes met een trillende stem uit, waarna ze voorzichtig opkeek. Haar ogen waterig omdat ze eigenlijk op het punt stond om te gaan huilen om niks. ’Als ik opsta zal ik toch weer tegen de grond gewerkt worden,’ verklaarde ze, ’Ik ben stout geweest en verdien een straf, die jij me gaat geven – is het niet?’ Met moeite wist ze haar mondhoeken op te tillen, maar het was overduidelijk dat ze nog steeds bang was. ’Ik heb de moeite genomen om de eerste stap te zetten,’ grijnsde ze, ’Wellicht kun je dat meenemen in het besluit van de straf en hem dus verminderen?’ Veel moeite deed ze niet om te verbergen hoe ze zich voelde: een traan rolde al over haar wang en haar handen trilden zelfs een beetje. Het enige wat dit alles tegensprak was haar grijns, die niet eens geforceerd leek.

OOC; Here, have a mindfuck.}

PROFILE MAGICIAN

» ✘ Seira von Lionhart
» Seira Rose de Ravin
» The Secret Tree
» The secret of Kovomaka
» Secret Santa

tell me a Secret [ Seira ]

tell me a Secret [ Seira ]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen