Adem werd ingehouden, leuning werd vastgegrepen en ogen werden stevig dicht geknepen vanaf het moment dat de schuttle opsteeg. Ozzy had het nooit echt op hoogtes gehad, had een redelijk zware vorm van hoogtevrees en zou het liefst altijd gewoon met beide voeten op de grond blijven staan. Bij die hoogtevrees kwam natuurlijk ook vliegangst kijken, maar hij kon nu eenmaal niet anders dan in de shuttle stappen als hij terug naar de academy wilde. Zijn grootouders hadden hem de laatste paar maanden zoveel verteld dat hij heus niet in die shuttle moest stappen daar zei hij ook best les konden geven, maar dat voorstel had hij altijd zo vriendelijk mogelijk afgewezen. Hij kon begrijpen dat ze bezorgd om hem waren, dachten dat hij onder alle info die ze gegeven hadden zou bezwijken. Je kreeg namelijk niet elke dag te horen dat in elk familielid een demon huisde, behalve in hem. Hij was de enige Farron zonder iets duister in zich en die daarbij nog niet gestorven was. Hij was niet zoals de meeste een paar dagen na zijn geboorte gestorven, maar als ze hem niet weggehaald hadden, was de kans groot geweest dat hij op zesjarige leeftijd het loodje wel gelegd zou hebben. Waarom dat zo was, wist hij niet precies, maar hij zou er nog wel achterkomen. Het was eigenlijk niet de bedoeling geweest dat hij zou weten dat hij een tweelingzus had en dat zijn ouders nog leefden, vandaar dat zijn grootouders hem direct van school hadden gehaald om alles wat uit te leggen en te checken of de memoryblock nog goed stand hield. Blijkbaar was er toch iets in zijn verleden gebeurd en wilden ze niet dat hij het wist. Ozzy was er kwaad om geworden, maar de twee oudjes waren zo wanhopig geweest dat hij hen maar had laten begaan. Lightning zou hem wel vertellen wat er was gebeurd, daar had hij zijn geheugen helemaal niet voor nodig.

Een paar erg angstige uren later, raakte de shuttle met een zachte plof de grond en met knikkende knieën verliet Ozzy het voertuig. Als het aan hem lag, bleef hij voor de rest van zijn leven hier wonen, desnoods in Oak’s Field, maar echt niet dat hij terug in zo’n ding stapte. De vorige keer was Oma er bij geweest om wat mijn zijn rode haren te prullen, iets waar hij rustig van werd. Deze keer was hij echter alleen geweest en hij had moeilijk aan een vreemdeling kunnen vragen om eens door zijn haren heen te woelen, dat zou pas rare blikken met zich meegebracht hebben. Nog altijd wat bleek, vervolgde de jongen zijn weg naar de school terwijl hij de letsels van zijn rugzak –die op zijn rug hing- stevig vasthield. Zo hard dat zijn knokkels zelfs wit zagen. Zijn benen brachten hem automatisch van het lanceringsplatform, naar de school en direct naar de darkmagicians etage. Hij wist ongeveer waar Lightnings kamer zich bevond, maar hij wist niet zeker of ze er nog altijd sliep en of ze überhaupt aanwezig was. Met lichte tegenzin, haalde hij dus een hand rond zijn rugzak uit en klopte zachtjes op de deur voordat hij deze op een kiertje openende en naar binnen gluurde. Aan de inrichting te zien was dit nog altijd Lightnings kamer, dus durfde hij de deur al een stukje verder te openen. “Lili?” Kwam er fluisterend over zijn lippen rollen terwijl hij zijn ogen liet wennen aan het donker. Toen hij er zeker van was dat zijn zus niet in de kamer aanwezig was, slaakte hij een zucht om daarna maar verder de kamer in te lopen en de deur achter hem te sluiten. Op de tast zocht hij een stoel waarin hij ging zitten en voordat hij het goed en wel besefte, had hij zijn ogen al gesloten en was hij half in slaap gevallen. Door de stress van de vlucht was zijn energie een heel stuk geslonken waardoor hij gewoon uitgeput was.  

Hij had terug willen komen om zijn zus te zien, om ervoor te zorgen dat haar niets gebeurde. Ozzy wist wat er kon gebeuren als iemand net over de grens ging en hij wist dat hij zijn zus zou kunnen kalmeren als ze uit haar vel dreigde te springen. Hij zag er misschien klein en zwak uit –misschien was hij ook echt zwakker dan eigenlijk zou moeten- maar dat wilde niet zeggen dat hij helemaal niets kon. Wie niet sterk is moet slim zijn, zeiden ze wel eens en dat was precies hetgeen dat hij deed. Ozzy had een zilveren tong, wist altijd de juiste woorden te gebruiken en kon mensen makkelijk met hun mond vol tanden laten staan.

De jongen bewoog lichtjes toen hij in het bed werd gelegd en een tevreden glimlach vormde zich om zijn lippen. Een bed lag sowieso al veel beter dan een stoel en zijn onderbewustzijn was zich ervan bewust dat het harde hout van de stoel plaats had gemaakt voor een zacht bed. Ondanks dat hij toch dieper weg was gezakt in zijn slaap, duurde het niet lang voordat hij zijn ogen een stukje opende en merkte dat hij niet meer in de stoel zat. Langzaam draaide hij zijn hoofd naar rechts om daarna zijn ogen dicht te knijpen door het licht dat ineens in zijn gezichtsveld verscheen.  Het duurde even voordat zijn ogen aan het licht gewend waren en voorzichtig kwam hij overeind. “Wat ben je aan het doen?” Gapend wreef hij met de muizen van zijn handen in zijn ogen terwijl hij zich een weg naar het bureau heen baande.
Ozzy leunde wat naar voren zodat hij over Lightnings schouder mee kon kijken en een frons verscheen op zijn voorhoofd. “Volgens mij moet dat toch wat anders zijn,” sprak hij terwijl hij met het tipje van zijn vinger een woord op het blad aanwees. “En dat is fout gespeld.”