In God we trust~ [Lightning]

Baby I have been here before
I know this room, I've walked this floor
I used to live alone before I knew you.
I've seen your flag on the marble arch
Love is not a victory march
It's a cold and it's a broken hallelujah

Dominic dwaalde door de gangen met een grimmige uitdrukking op zijn gezicht. De hele dag was hij al rusteloos, alsof hij wachtte op iets wat maar niet kwam. Hij kon het voelen, hij kon het ruiken. Maar net niet. Steeds net niet vast grijpen. Het idee dat hij had. Het gevoel. Er lag nét een laagje schimmige mist omheen, dat het onmogelijk maakte om echt volledig te beseffen wat er aan de hand was. Ongeduldig tikte hij met zijn hand op zijn been. Ritmisch. Steeds vlugger. Zijn ogen schoten heen en weer. Van dat ene meisje dat daar tegen de muur geleund was naar de twee leraren die gezellig stonden te praten en daarmee de halve gang stonden te blokkeren. Hij zag alles, annalyseerde alles. En kwam telkens tot de conclusie dat het niet goed genoeg was. Het was niet wat hij zocht. Hij miste iets. Moest iets hebben, iemand hebben. Maar wie? Niet zomaar iemand, het moest interessant zijn. De vele roerige gedachten maakten hem dus zo bewegelijk. Hij liep weer verder, nog steeds alles en iedereen zorgvuldig met zijn blauwe ogen bekijkend. Uren verstreken, hij had geen lessen vandaag. Het middaguur brak aan en de gangen werden rustiger, aangezien vele mensen naar buiten trokken. Voor een sneeuwballengevecht of een wandeling. Om te schaatsen wellicht. Het kon allemaal. Maar hij had er geen zin in. Niet dat deze jongen snel zin zou hebben in een sneeuwrijke omgeving vol met mensen die ermee in het rond smeten... Brr... Afschuwelijke, mislijkmakende kinderen en dan ook nog hun werkelijk onuitstaanbare blije gelach. En gegil, o dat gegil. Als er iets was wat hem kon ergeren was het wel een gillend meisje. In gedachten ging hij dat ongewild altijd terug naar huis, terug naar Sophia. En dat vermeed hij liever. Het middagmaal had hij overgeslagen, hij had niet veel behoefte aan eten, al helemaal niet in die drukte. Zijn medicatie onderdrukte zijn primaire levensbehoeftes. Honger, dorst, slaaptekort. Hij had er minder last van, mentaal dan. Zijn slanke lichaam leed er echter onder. De jongen wreef door zijn haar en dacht even na. Hoe zou hij deze dag vol turbulente energie besteden? Hoe, hoe. Wat was de manier om het eindeloze draaien van zijn gedachten te doen stoppen? Stoppen. De beslissing werd genomen door een pijnsteek in zijn hoofd. '"Ah..'' bracht hij mompelend uit. Hij zakte naar beneden en zat even bewegingloos tegen de muur. Zijn wang tegen de koele stenen gedrukt. Koortsachtig schoten zijn ogen op en neer. De temperatuur van zijn lichaam was drastisch gestegen. Zorgde dat de grond aangenaam en zo verlokkelijk koel was. Bijna ging hij in op de verleiding erover heen te strijken. Nee, dat zou aandacht trekken. Nu leek het nog alsof hij normaal zat te zitten... Zijn handen trilden terwijl hij met slecht gecoördineerde bewegingen op zoek ging naar zijn zak. Zijn jaszak. Daarin zat het. Het kostbaarste wat hij op zo'n moment kon hebben. Zonder dit kleine dingetje was hij verloren. Met moeite slikte hij zo'n kleinood door. Geen water in de buurt, dus hij moest het doen met het speeksel van zijn uitgedroogde mond. Weer een moment van roerloos zitten en staren. Een rilling schoot door zijn hele lijf en trillerig sprong hij op. Hij moest hier weg. In vlugge stappen raasde hij de gang door en zag dan een deur. Grote deur. Massieve deur. Voor hij het helemaal besefte was hij de eetzaal ingelopen. Langs verlaten stoelen en banken, eindeloze rijen van tafels liep hij naar voren. Kreeg een gevoel alsof hij naar een altaar wandelde. De grote ramen aan de andere kant van de zaal hadden een lichtblauwe kleur. De lucht was zo te zien opgeklaard, fris zonlicht sijpelde naar binnen. En hij stapte uit de schaduw datzelfde licht in. Een verandering als van dag naar nacht. Andersom dan natuurlijk. Hij spreidde zijn handen iets uit en hief het hoofd. Zijn sluike haar viel naar achteren en de manier waarop zijn witte overhemd zacht doorstraald werd met licht was haast magisch. Alles wat hij hoefde te doen was opstijgen en je zou zweren dat hij een engel was. Een heilige. Heilige Gabriël. ''O lord...'' mompelde hij. ''Forgive me.'' Dan hoorde hij de deuren met een klap dichtslaan. Bleef echter omhoog kijken, recht de hemel in. Het zonlicht in. De pure warmte op zijn ijskoude huid. Zijn marmeren gezicht verwarmd en met een gloed omringt.

Maybe there’s a God above
But all I’ve ever learned from love
Was how to shoot at someone who outdrew you
It’s not a cry you can hear at night
It’s not somebody who has seen the light
It’s a cold and it’s a broken hallelujah

Opnieuw had Lightning weer diezelfde nachtmerrie gehad. Je zou verwachtten dat na een week ze het eindelijk wel gewoon zou worden, maar je had het mis. Iedere keer opnieuw was hij net zo vreselijk als de vorige. Het verminderde niet.
Wanneer ze wakker was kon ze die vanbuiten zeggen zo vaak had ze het al meegemaakt dat ze die gewoon helemaal kon vertellen. Maar wanneer het zover was, leek het alsof ze het helemaal vergeten was. Beleefde alles weer opnieuw alsof ze het nog nooit eerder had meegemaakt. Die vreselijk nachtmerrie door dat vervloekte brief. De dreigings brief. Of nouja...
De brief was na haar nachtmerries gekomen. Maar wat er zo beangstigend aan die brief was, was dat de zinnen die in haar dromen voor kwamen ook op die brief waren. Hoe konden zij dat nu in godsnaam weten wat zij droomde? Dat was toch onmogenlijk. Dat had Lightning altijd gedacht, hield het tot vandaag nog steeds koppig voel, alhoewel het nu meer en meer begon te wankelen. Hoe meer Light erover nadacht hoe meer ze maar al te goed besefte dat het onmogenlijk was dat het gewoon toeval was.
NIemand kon raden welke woorden er altijd in je slaap kwamen afspelen als een tape dat iedere keer opnieuw en opnieuw werd gespeelt, hoe vaker het zich alspeelde hoe duisterder en enger het werd. Dat was dan ook de reden waarom Lightning de laatste tijd snel geprikkeld was. Niet dat ze er veel kon aan doen. Ze had afleiding nodig, alleen had ze er voor het moment niet zoveel zin in om die afleiding te gaan zoeken.
Dat was de laatste tijd veel te lastig geworden. Gelukkig kon je met een beetje magie al heel veel wonderen verrichten. Door magie te gebruiken kon ze deze dag opnieuw overleven. En tegen de avond weer uitgeput gaan slapen. Om vervolgens weer midden in de nacht door dezelfde nachtmerrie op precies dezelfde tijdstip wakker te worden en dan weer te weinig slaap hebben gekregen.
Kort sloot Light haar ogen weer, waarbij meteen de woorden weer voor haar ogen tevoorschijnt kwamen wat er iedere keer in haar dromen en in de brief te vinden waren.

Dance for us, our sweet sweet little devil
dance untill we come for you
and take you away from al what you known
Then you will finally be ours

De mannen bleven nog steeds onbekend voor haar. Waarom zaten ze achter haar? Ze was gewoon een persoon net als al de anderen...Jammer genoeg kon ze dat niet zo overtuigend zeggen want Lightning Wist maar al te goed dat dat een grote leugen was.
Zaten ze achter haar vanwegen Duvessa? Hoogstwaarschijnlijk waarom anders? Ze hadden al heel haar familie. Misschien waren ze eigenlijk achter haar geweest. Want Duvessa was het wezen waarmee de vloek was gestart. Of dat zei het boek toch. En alles dat ze tot nu toe had gelezen van dat boek was de waarheid, dus dat zal het waarschijnlijk ook wel zijn. Alleen had Lightning de pech dat zij weer Duvessa in haar droeg.
Waarom niet iemand anders? Die vragen bleef Lightning maar altijd stellen, wist zelf maar al te goed dat daar nooit een antwoord zou kunnen worden opgeven omdat de mensen die dat konden al lang dood zijn. Zou het ooit haar dood betekenen? De kans daarvoor was groot, en dat beviel Lightning neit. Pas toen haar maag knorde besefte Lightning dat ze richting de zaal aan het gaan was. Een goei ontbijt zou haar wel even van haar gedachten kunnen afleiden. Geruisloos deed ze haar ogen open.
Wel zoals verwacht was er niemand. Oppeens bleven haar ogen op een jongen stilstaan. Niet zomaar iemand. Gabriel om preciezer te zijn, dat zijn naam trouwens. Wist maar al te goed dat het Dominic was. En of ze het nu zou toegeven of niet, het is trouwens het tweede. Light gaf het niet toe. Maar op de manier dat hij haar dan had ongeintereseerd had laten links liggen had haar trots wat gekrengt.
Niemand, maar dan ook niemand waagde dat ooit met haar te doen. DIe zouden er heel slecht vanaf komen. Toch lukte dat niet bij hem, en Lightning had geen flauw idee waarom en dat frustreerde haar vreselijk. Dus haar plan was om hem te negeren. Doen alsof hij alleen maar interesant was geweest bij hun eerste ontmoeting en nu dat helemaal niet meer was. Maar nu ze zo naar hem keek, hoe hij in de straal zonlicht stond.
Wist Lightning maar al te goed dat hij wel degenlijk interesant was. En dat betekende allleen maar iets slechts. Ze mocht niet zo geintereseerd in hem zijn. Negeren!!! Bleef ze de woorden duidelijk in haar hoofd herhalen. Toch staarde ze nog even naar hem. Naar hoe hij daar stond, in het zonlicht, like an angel. Kort beet ze hard op haar onderlip zodat ze de roeste smaak van bloed weer in haar mond proefte en weer tot bij bewust kwam. Verdorrie, waarom moest ze zo hoog nodig naar hem staren, hij was niks bijzonders.
Geirriteerd door die gedachten duwde ze de deuren iets harder dicht dan haar bedoeling en ging zonder hem nog een blik waardig te gunnen zo ver mogenlijk van hem vandaan zitten. Begon van haar eigen gemaakte boterhammen te eten, en genoot vollop van de smaak die in haar mond zich verspreide...

Hij zuchtte, stond daar in een trance. De effecten van zijn medicatie begonnen in werking te treden. Het wisselde hoofdpijn in voor een wattendeken in zijn hoofd. In plaats van rillingen tintelde zijn huid zachtjes. Een verdovend, zacht gevoel verspreidde zich door zijn aderen. Die zat er natuurlijk in om het spul zo verslavend te maken. Verstomde de pijn, de prikkels van zijn zenuwen. Onderdrukte woede. Maar nog steeds was hij kalm en berekenend, kon helder genoeg nadenken. Een beetje dan... Hij baadde in het zonlicht. Laafde zich eraan. De warmte, de energie. Hij nam het op, absorbeerde het. Als een magneet trok hij het licht aan, dat in een gloed om hem heen hing. Dit was lichtmagie, maar geen bewust gebruik daarvan. Het was aangewakkerd door het plotselinge zonlicht en aangemoedigt door zijn huidige staat van verwarring. Die gaf zijn onderbewuste ruim baan om te doen wat het maar wilde. Zoals dus bijvoorbeeld zijn gehate lichtmagie gebruiken en zijn lichaam met warmte omringen. Hij hoorde de klap. Die galmde door de hele ruimte door. De grote zaal had een geweldige akoestiek, wat hier tijdens de drukke uren een lawaai van jewelste veroorzaakte. Maar nu zorgde het enkel dat de dichtklappende deuren in zijn borstkas door dreunden. De klap maakte hem weer wakker. Zijn handen stegen nog iets hoger de lucht in, leken het licht vast te grijpen. Kwamen dan samen in een kommetje voor zijn borst. Hij zag eruit als een heilig wezen, in trance aan het bidden. Iets wat je niet verstoren mag. Te mooi en onverbiddelijk. Dan zakten ze weer slap langs zijn lichaam. Zijn zachte zwart-bruine haren werden haast rossig verlicht. Een flauwe glimlach sijpelde als water over zijn gezicht. De tevreden, onbezorgde uitdrukking kroop over zijn gezicht. Drong zich in elk hoekje van zijn lichaam. Hij zag er gelukkig uit. Van alle kanten zag je het. Het straalde van hem af zoals het licht daarstraks had gedaan. Langzaam kwam hij wederom in beweging. Draaide zich om. Staarde niets ziend de verte in. Er was hier nog iemand. Maar hij had niet de focus om de ander te zoeken. ''Angelus Domini nuntiavit Mariae.'' sprak hij. ''Et concepit de Spiritu Sancto. Ave Maria, Gratia plena. Dominus tecum. Benedicta tu in mulieribus et benedictus Fructus ventris tui, Iesus.'' Zijn handen stegen op alsof ze zweefden, zijn blauwe ogen sloten zich en een helder licht straalde op hem neer, wierp voor hem een schaduw van zijn lichaam. Zelfs zijn silhouet in het licht leek nog op een biddende engel. ''Sancta Maria, Mater Dei. Ora pro nobis peccatoribus. Nunc et in hora mortis nostrae. Amen. Ecce, Ancilla Domini. Fiat mihi secundum verbum Tuum. Ave Maria...'' Hij zuchtte en ademde in. Om een laatste helder woord uit te stoten. ''Amen.'' Hij had gesproken met een stem die niet van deze wereld leek. Onmenselijk. Een verheven iets. Hoe kon Dominic, de verdorvene zo zijn? In deze staat zijn? Het was magisch, mysterieus, onbegrijpelijk. Hij was een engel, zo leek het dus. Maar ook engelen konden vallen. Diep en ver, naar de zwarte, duistere bodem. Nu stond hij nog in het felle licht. Dit voedde deze onbekende kant van hem. Maar de zon zou verdwijnen, de medicijnen zouden uitwerken. En alles zou weer worden als het was.

De tekst is gwn een gebed dus c:

Ongehoord zuchtte Lightning even vermoeid. Ookal wou ze zo graag dat het waar was, maar Lightning kon nu eenmaal niet zonder slaap. Daarom gebruikte ze ook haar magie om het niet zichtbaar te laten komen. Dat mocht niet.
Iedereen moet haar zien zoals ze iedere dag was. Gewoon een normaal meisje dat een flirter was bij jongens, maar toch snel haar interesse in de meesten verloor. Zo was zij, een goeie vriendin voor anderen een echte vijand voor mensen die haar tegenwerken. Meer wou ze niet gezien worden.
Niemand hoefde te weten wat ze was. Tot nu toe waren er maar twee mensen mensen die wisten wat ze was. De ene had het zelf meegemaakt, iets wat bijna slecht afgelopen was daardoor. En de andere....Lightning had het hem zelf gezegt. Ze wou geen geheimen voor hem.
Toch was het haar moeilijk gevallen om haar geheim oppeens te delen met iemand. Niet iets waar ze blij mee was. Hoe minder mensen er van wisten hoe beter. Dat was het altijd geweest, en dat blijft nog steeds tot de dag vandaag. Light hoopte zelf dat het nog jaren zo bleef. Ze had nu eenmaal liever niet dat het zou eindigen zoals in haar verleden waar er na een tijdje de verkeerde mensen het ontdekten. Meteen dacht ze dan ook aan die brief. Die waren zeker de verkeerde mensen. Hard beet ze op haar onderlip om niet meer aan die onbekende te hoeven denken.
Dan zou ze oppeens zich weer eenzaam voelen. En dat wou ze niet, ondanks ze zoveel vrienden had voelde ze zich op sommige momenten eenzaam. Dat kwam waarschijnlijk omdat heel haar familie verdwenen was, en ze had al maar weinig familie gehad, wat het dus nog erger maakte dan het al was.
Ruw werd Lightning uit haar gedachten getrokken toen ze Dominic iets hoorde mompelen, nouja voor haar leek het mompelen. Toch verstond ze het uitstekend, ze had nu eenmaal de sterke zintuigen van Duvessa. Langzaam staarde ze weer opnieuw onbewust naar Dominic.
''Angelus Domini nuntiavit Mariae.'' sprak hij. ''Et concepit de Spiritu Sancto. Ave Maria, Gratia plena. Dominus tecum. Benedicta tu in mulieribus et benedictus Fructus ventris tui, Iesus.'' ze vond het zelf belachelijk maar als ze zo naar hem keek leek hij echt als een engel. Het praten was hoogstwaarschijnlijk een gebed. Niet dat ze er zoveel moeite voor deed om het te begrijpen.
Nee, naar Dominic kijken was veel interesanter. Ze staarde meer onbewust dan bewust. Het leek magisch. Hoe hij daar stond...hij leek...gelukkig. Lightning kon het niet meteen geloven.
Dit was het deel dat Lightning van hem wou zien. En ze heeft het nu gezien. Een zelfvoldanen grijns sierde haar lippen. Waarschijnljk had hij het zelf niet eens door dat hij nu zo gelukkig leek, maar dat kon Lightning niets schelen, ze wou het gewoon eens gezien hebben.
En dat gaf haar een voldanen gevoel. Zij had hem gezien, maar hij haar niet. Wat geweldig maar dat veranderde niks van hun vorige ontmoeting. Haar trots was gekrenkt dus na haar al half opgegeten broodje zal ze de zaal weer verlaten, om buiten wat te gaan joggen. Haar gedachten moet ze even kwijt lopen. Dan zou ze zich weer wat fitter voelen...hopenlijk.
Ze probeerde haar drank te vinden zonder van de Dominic weg te kijken. Wat dus best moeilijk was, dat was dus niet zo'n slim idee want daardoor sloeg ze juist haar fles met cola van de tafel. Binnemonds vloekte ze. Moest zich met moeite van Dominic wegdraaien om zich onder tafel te kunnen glijen. Zag hoe meer en meer cola uit haar fles droop. Onee dat mocht niet gebeuren.
Meteen dook ze helemaal onder de tafel en greep naar haar fles drank en draaide het weer recht zodat er niks meer kon uitlopen. Opgelucht zuchtte ze toen Light zag dat er nog iets meer dan de helft nog in zat. Draaide zich dan te snel op en botste dan onhandig met haar hoofd tegen de tafel boven haar.
Kon het dan niet laten door in het latijns te vloeken."cunnus mensa" Pijnlijk wreef ze over haar hoofd. Was Dominic nu gestopt? Lightning had geen flauw benul want ze zat nog onder tafel. Nog steeds wrijvend over haar hoofd kroop ze weer zonder enige problemen weer vanonder de tafel vandaan..

De jongen had uit zijn hoofd een gebed in het Latijn opgezegd. De kennis had altijd in zijn hoofd opgesloten gezeten. Uiteraard paste bidden tot een God niet bij de kille Dominic. Maar nu die was verdreven in het zonlicht kwam er opeens een heel andere kant van hem naar boven. Of dit de ware Dominic Gabriël Fedelmid was kon je je afvragen. De vreselijke dingen die hij had gedaan kon je niet zomaar vergeten, enkel omdat hij nu zo lief en puur leek. Wanneer je echter niets wist van de moorden die hij zonder wroeging had gepleegd zou je zweren dat deze jongen nooit iets of iemand kwaad kon doen, zonder zeer goede reden. Net als een Heilige zou hij enkel goed doen, goed zijn en het goede verspreiden. ''Amen.'' Terwijl er traag verandering in het weer kwam hoorde hij gerommel in de verte. Die ene persoon die daarstraks binnen was gekomen.. Was ergens mee bezig. Hij opende zijn blauwe ogen, waarover een zachte gloed lag. Zag nu een gedaante aan een van de lange tafels zitten. Een meisje. Vrouw. Iemand. De wolken werden langzaam door de wind voor de zon geblazen, verduisterden een deel van het licht. Traag stapte hij naar voren. Sierlijk bewoog hij zich voort. Doodstil. Hij maakte geen enkel geluid terwijl hij haar naderde. Bleef op ongeveer 10 meter afstand staan en kantelde zijn hoofd een tikkeltje. Met een blik waaruit bleek dat hij haar niet herkende staarde hij naar Erza, de gedaante onder de tafel. ''Cunnus mensa" klonk een stem. HIj glimlachte sereen. Haar gevloek was niet iets wat paste bij zijn engelachtige gelaat. Met een warme, buitenaards vriendelijke uitdrukking zette hij nog een aantal soepele passen. Alles leek perfect in balans. De goddelijke balans, de perfectie. Niemand zou als je zo naar hem keek een imperfectie kunnen vinden. Zijn marmeren huid was smetteloos blank, zijn zwarte haren hadden een prachtige haast paarse gloed. De manier waarop de sluike haren langs zijn gezicht vielen leek werkelijk zoals het precies de bedoeling was. ''Kan ik je ergens mee helpen?'' vroeg hij. Veel emotie zat er niet in zijn zuivere stem. Maar het gaf je een warm gevoel als hij tegen je sprak. Voor nu dan. Nu hij nog in deze huidige verlichte staat van zijn was. De warme omhelzing van de medicatie om zijn ijselijke hart zorgde voor dit effect. ''Je helpen?'' herhaalde hij het nog een keer. ''En je zou niet moeten vloeken.'' wees hij haar dan zonder al te veel beschuldiging terecht. Hij veroordeelde haar niet, beschuldigde haar niet. Het was gewoon een feit, zoals dat in zijn gedachten momenteel vast stond.

[Best wel vreemd om Do zo te beschrijven alsof hij lief is x'D]

Lightning bleef maar mopperen terwijl ze nog steeds het gevoel had dat haar hoofd iedere keer opnieuw en opnieuw tegen de tafel botste. het was pijnlijk. Natuurlijk niet zo erg als haar transformatie maar toch maakte ze het liever geen tweede keer mee. Waarom zou ze. Geirriteerd veegde ze enkele plukjes haar van voor haar kristalblauwe ogen.
Terwijl Lightning weer van onder de tafel vandaan probeerde te komen moest ze haar tas aan de kant duwen waarbij nog eens enkele boeken vanuit vielen. Geweldig. Ze voelde zich nog niet meteen al te fit en dan moest ze blijkbaar nog eens een ongeluksdag krijgen ook. het lot zat haar vandaag erg tegen. Niet iets waar Light mee blij was, maar ze zal het wel volhouden, het negeren. Zoals ze wel vaker dingen negeerde. Nadat ze helemaal vanonder de tafel was geschoten nam ze haar boeken en liet doe op tafel ploffen.
Toen zag ze oppeens Dominic vlak voor haar. Van de schok kon ze nog maar juist haar evenwicht weer hervinden. Ze had hem helemaal niet horen aankomen. Nogthans zou dat wel moeten want de zintuigen van Duvessa waren uiterst sterk. Waarschijnlijk was ze te druk bezig met die tafel de schuld te geven dat ze de rest even niet meer in de gaten hield. ''Kan ik je ergens mee helpen?'' vroeg hij. Geschokt en verbaasd tegenlijk keek ze hem aan."Meen je dat nu serieus Dominic" Sprak ze iet wat kribbig. Haar ogen vernauwden zich. er was iets anders aan hem. Dat merkte Lightning meteen ook. De arrogantie van de jongen was nergens te bekennen.
Wat voor spelletje speelde hij toch met haar? Dacht hij nu werkelijk dat ze hem zal vergeven als hij zo doet? Vergeet het maar. Hij maakt het eigenlijk alleen nog maar erger. ''Je helpen?'' herhaalde hij het nog een keer. ''En je zou niet moeten vloeken.'' Geamuseerd trok ze een wenkbrauw op. In een lenige beweging stond ze oppeens vlak voor hem. Stapte langzaam rond hem heen."Wat heb jij." Sprak ze ijskalm terwijl haar kristalblauwe ogen zich versmalden."Je denkt toch niet dat ik hier in trap?" Hoe komt het toch dat hij helemaal veranderd was.
Dat was haast onmogenlijk. Drugs? Ja dat zal het wel moeten zijn, anders was er niks dat je in een twee drie kon veranderen. Toch beviel het haar wel. Alleen zij ze dat natuurlijk niet."en Vloeken? Waarom zou ik dat niet mogen" Vroeg ze hem, ging ondertussen weer op haar stoel gaan zitten en nam een slok van nog het overige cola.
Wreef nog even kort over de pijnlijke plek. En waar was die belofte naar zichzelf dat ze Dominic zou negeren? Waarom lukte haar dat deze keer niet? Normaal gezien kon ze dat met gemakt. En dat frustreerde haar natuurlijk. iets niet meer kunnen want normaal altijd zo gemakkelijk was..

Het meisje leek zo geschokt toen ze hem zag. Dat verbaasde hem wel. En dat gezicht. Het had iets bekends.. Ze kende zijn naam, wat de twijfels alleen maar verder aanwakkerde. ."Meen je dat nu serieus Dominic" Dat was zijn naam. Eén van zijn namen. Hij keek haar verbaasd aan, knikte dan traag. Natuurlijk meende hij het. ''Ja..'' sprak hij doodserieus. De vraag was waarschijnlijk niet zo letterlijk bedoeld, aan haar kribbige toon te horen. Maar de jongen bedacht dat pas toen hij al gesproken had. ZIjn normale gedachtegang, vol logica en redeneringen, liep een stuk achter op zijn spraak en actie's. Hij had geen werkelijke controle over zijn lichaam, wist alleen dat hij haar wilde helpen. De medicatie die hij had ingenomen was zeer sterk geweest. De laatste noodoplossing eigenlijk. Wanneer hij zeer gevaarlijk werd hadden ze hem dit in de kliniek gegeven. En nu had hij het in haastige verwarring met zijn normale pillen verwisseld. Toen hij dat besefte was het al te laat geweest. Hij zou in een soort goedaardig wezen veranderen, was zijn laatste normale gedachte geweest. Vandaar dat Dominic ook naar deze zaal gevlucht was. Daar zou niemand hem zo zien, in deze staat. Helaas voor hem was net dat ene meisje dat hiervan uiterst goed gebruik zou kunnen maken binnengekomen. Ze had niet gereageerd op zijn verzekering dat hij het meende, dus hij herhaalde zichzelf nog maar een keer. ''Je helpen?'' Zijn ogen keken bezorgd op haar neer.
"Wat heb jij." Hij haalde zijn schouders op, draaide met haar mee toen ze om hem heen liep. Zijn ogen volgden haar nieuwsgierig. Je denkt toch niet dat ik hier in trap?" Hij lachte met het heldere geluid van een oprechte persoon. ''Er is niets om in te trappen, meisje.'' verzekerde hij haar. "En Vloeken? Waarom zou ik dat niet mogen?" Dat was een makkelijke vraag. ''Het lost niets op en zorgt alleen maar voor pijn en verdriet.'' O de hypocrysie in dit antwoord van een jongen die voor zijn plezier pijn veroorzaakte...
''Je hebt je verwond..'' zei hij zachtjes en legde een hand op haar achterhoofd. Meteen trad zijn lichtmagie in werking en verzachtte de pijn. HIj glimlachte verlegen en liet haar weer los met een teder gebaar. ''Zo.'' Weer zijn hoofd ietwat scheef. ''Wie ben jij, ik ken jou...''

[Beetje snel, maar wilde per se nog antwoorden Oh Noes!

]

Wat had hij? Zijn arrogantie was helemaal verdwenen. Maar dat kon niet, dat klopte niet. Zoiets kan je niet van de ene dag naar de andere laten verdwijnen. Zelf magie kon je daar niet bij helpen. Als dat wel kon dan zou ze met plezier het willen weten. Kon ze het zelf gebruiken.
Nu moest ze erachter komen waarom hij zo deed, wat wou hij bereiken. Lightning had het hem al eerder gezegt ze zal niet van hem zijn. Geen speeltje zoals zovele anderen. Of hij daar nu mee blij was of niet. Hij kon nu eenmaal niet iedereen krijgen. Niet dat ze veel moest zeggen want ze wou hem ook hebben. Maar zij kon dat beheersen. Vanaf dat hij haar trots wat had gekrengt had ze haar iinteresse in hem verloren. OF dat was toch wat ze de hele tijd tegen zichzelf zei want ze had zichzelf nog zo beloofd Dominic nu te gaan negeren, maar hier staat ze weer bij hem, met hem aan het praten.
Wat was er toch in hemelsnaam aan de hand. het maakte haar neidig omdat ze het helemaal niet begreep. . ''Ja..'' sprak hij doodserieus. Meteen trok ze argwanend een wenkbrauw op. Het was onmogenlijk dat hij zo goed kon acteren. Ze zag het grote verschil bij nu en hun eerste ontmoeting. Dit was niet de echte Dominic? Nee het moest die drugs wel zijn. Maar waarom luisterde ze dan toch? Omdat ze dat wou?
Ja ze zal het tegen hem gebruiken...zal het doen wanneer hij weer haar irriteerde...Dat bleef ze tegen zichzelf zeggen alhoewel het iedere keer meer wat getwijfel in voor kwam. Hard beet ze op haar onderlip. Stop met zo zielig te denken dat was dus nu net de bedoeling van Dominic. Ze mocht niet twijfelen. Hij haalde zijn schouders op toen ze had gevraagt wat hij had. Ze kreeg nu helemaal geen hoogte meer van hem. ''Het lost niets op en zorgt alleen maar voor pijn en verdriet.'' Hierop begon ze te lachen.
Serieus? nee echt? Het leek erop van wel."Hoort wie het zegt" Sprak ze koeltjes. Sloeg haar armen over elkaar heen. Hij was anders. Knapper dan in het begin? ze had hem meteen al knap gevonden maar nu....Gefrustreerd keek ze snel even weg. Jasses wat heeft zij nu weer. Dit moet stoppen en snel ook. Nadat ze Dominic weer aankeek zag ze dat hij op haar af kwam. Meteen wou ze een pas achteruit zetten maar was al te laat. ''Je hebt je verwond..'' zei hij zachtjes en legde een hand op haar achterhoofd.
Gespannen wachtte ze af. Voelde meteen het resultaat. Verbaasd voelde ze aan haar hoofd nadat hij zich in een teder gebaar zich terug had getrokken?"Het is weg.."Mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen hem. Waarom deed hij dat? Hij hoorde dat niet te doen. ''Wie ben jij, ik ken jou...'' even liet ze nog eens haar ogen kort over hem heen glijden. het beviel haar zeker wel, vanaf de eerste ontmoeting al.
het probleem lag bij zijn gedrag. Ze kreeg er nu geen hoogte meer van. Hij was heel anders dan de eerste keer. Juist het tegen overgestelde zelfs. "Je meent het echt." Sprak ze iets zachter en geruster."Heb jij drugs genomen ofzo" Vroeg ze de meest voorkomende vraag."Je bent heel anders dan onze eerste ontmoeting. maar goed als het moet. We hebben nog onlangs elkaar tegen gekomen." Sprak ze schouder ophalend met haar normale melodieuze stem die nog maar zelden te horen was, vooral de laatste paar dagen
."Ik stel me dan nog maar eens voor. Ik ben Erza Scarlet. Jezelf voorstellen hoeft niet meer ik weet nog hoe je helemaal noemt." Legde ze hem uit."Je ziet er soort van anders uit" Sprak ze bedenkelijk als een compliment maar zelf had ze het niet echt door dat ze het zei. Het was meer een gedachte dat ze luidop had gezegt."en euhm...bedankt voor dat magie gedoe met men hoofd" Mompelde ze zo stil mogenlijk als bedankje.
Ze hield niet zo van hulp, dan kreeg ze het gevoel dat ze een wederdienst moest doen. Wat ze later dan ook altijd deed. Alleen wist niemand dat, dat hield ze ook zo..

Hij merkte wel dat ze hem ietwat vreemd aankeek. Alsof hij een monster was. Zijn hoofd voelde dof aan, een zacht wolkenmatras bedekte zijn gedachten. Waarom lachtte ze hem nou uit? Het was alsof hij iets vergat. Iets.. Belangrijks. Hij was iets verloren. Zijn naam wist hij nog. Maar waarom wist hij niets van vroeger? Alles wat hij zich kon herinneren was dat hij deze zaal binnen was gelopen en zonlicht had gezien. Daar was hij heen gelopen.. Vermoedde hij. Want ook dat lopen kon hij zich niet herinneren. Er zaten gaten in zijn herinneringen. Lichtelijk beangstigend, maar de stress wist zijn gedachten nauwelijks aan te tasten. Die zaten veilig weggestopt in een kussen van donzen veertjes, wolken, wattendekens. Warm en comfortabel. Maar frustrerend als er steeds weer op werd gehamerd dat je iets, heel veel ietsen, was vergeten. Want het kon toch niet, dat hij geen verleden had? Er moest iets zijn. Maar hij kon het zich niet herinneren en wanneer hij het probeerde voelde hij alleen een lichte hoofdpijn in een golf over hem heenspoelen, tot hij de poging weer opgaf.
Ze keek hem aan alsof ze water zag branden. Was hij zo eng? Hij had eigenlijk geen idee hoe hij eruit zag. Wie hij was. Hij droeg een overhemd, zijn haar was zwart. Hij heette Dominic Gabriël Fedelmid. Hij had iets... ingeslikt.. De bittere smaak lag nog steeds op zijn tong. En toen was hij daar, bij de ingang van deze zaal. En dan bij het raam. Toen kwam zij binnenvallen. En dat meisje leek hem te herkennen. Niet echt op de positieve manier. "Het is weg.." Hij knikte. ‘Gelukkig maar. Waarom zei je niet dat je pijn had, dan kon ik je eerder helpen.’ De jongen zond haar een typisch lachje toe, waarbij hij zijn hoofd een tikje kantelde en haar met zijn grote heldere ogen aankeek. Vragend, ergens naar zoekend. ‘Wie ben jij, ik ken jou...’ sprak hij verward. Duizelig sloot hij zijn ogen, wankelde even. Greep met een hand naar zijn voorhoofd. Haar had hij kunnen helpen, dat was een simpele klap. Maar zichzelf.. Hij wist niet eens wat er aan de hand was. Wat was er mis? Iets. Maar wat. Wat gaf hem dit gat.. Dit zwarte gat, waarin al zijn gedachten werden opgezogen. De warmte door zijn aderen. Het was eerst prettig geweest, maar begon hem nu te storen. Er was iets goed mis... "Je meent het echt." Hij dacht even na. Deze vraag beantwoorden was waarschijnlijk weer een reden voor haar om hem vreemd aan te kijken. Ze meende de helft van wat ze zei niet. Raar. "Je bent heel anders dan onze eerste ontmoeting. maar goed als het moet. We hebben nog onlangs elkaar tegen gekomen." Zie je wel, hij had wél een verleden. Al was het allemaal in een bodemloze put verdwenen nu en bedekt met een zachte laag ondoordringbare wolken. Een wollig gevoel in zijn hoofd bemoeilijkte het nadenken. Maar hij moest het proberen. Proberen zich haar te herinneren. Wat uiteraard niet werkte. Maar hij zou blijven vechten, daaraan had het medicijn niets veranderd. Wilskracht zat gewoon in deze jongen en was er niet uit te krijgen, hoe sterk je magische medicijntje ook was. Ze had iets gezegd over drugs. Of hij die ingenomen had. ‘Misschien.’ Antwoordde hij daar verward op. ‘Ik weet het niet.’ Herinneren. Hij moest het zich herinneren, dan zou het stoppen.

Erza Scarlet. De naam herkende hij niet. Hij schudde onmiddellijk zijn hoofd. ‘Niet waar. Je liegt.’ Zei hij vol overtuiging. Dit kon niet.. Echt niet. Ze loog. Dat moest wel. Hij herkende haar niet, haar naam niet. "Je ziet er soort van anders uit" Hij bloosde onwillekeurig. ‘O.’ Hij knikte. ‘En geen probleem hoor. Er-za.’ De naam was gewoon niet juist. Kwam aarzelend over zijn lippen. Hij zou zich haar herinneren. Haar naam herinneren, als hij haar werkelijk tegen was gekomen. Ja toch? Die stem, die melodieuze stem. Hij zou haar niet zomaar vergeten. Zo was hij niet. ‘Hoe ben ik dan anders? Normaal?’ Hij kreunde en knipperde met zijn ogen. Liep naar een bankje en ging zitten, keek dan weer naar haar op. ‘Je moet het me vertellen.’

Iets in haar kon nog steeds niet helemaal het het geloven wat er voor haar zich afspeelde. De arrogante Dominic die vele mensen simpel weg gebruikte was nu helemaal weg? Dat was dan ook de reden dat het woordje drugs in haar hoofd bleef spoken. het zou ha
ar dan ook heel veel macht geven als ze die te pakken zou krijgen. Ja ze moest het hebben, bewijze dat hij in haar macht zal zitten. Dat ze niemands bezit is en dus zeker ook niet die van hem. Van niemand. Hij daarin tegen binnekort wel van haar, wanneer ze die pillen te pakken had gekregen. Alleen was het zo verwarrend. hij was zo aardig. Het werd ingewikkelder dan ze had verwacht. En dat was niet goed want dat kon uiteindelijk leiden tot dingendat ze niet begreep of niet wou begrijpen. ‘Gelukkig maar. Waarom zei je niet dat je pijn had, dan kon ik je eerder helpen.’ Light moest toegeven dat het Dominic best wel schattig maakte wanneer hij zijn hoofd zo scheef hield."Omdat ik geen hulp nodig heb" Sprak ze iet wat kribbig.
Het was dan ook de waarheid. Door haar verleden was ze gedwongen om zelfstandig te worden. en iedere keer is het haar gelukt zichzelf uit een situatie te redden zonder hulp. Mensen zijn nu eenmaal niet te vertrouwen.
Steken een dolk in je rug wanneer ze zich zo hun eigen leven kunnen redden. Als het voor hen te gevaarlijk werd. Bang voor hun eigen levens te verliezen. Lightning wist daar alles van. Uiteindelijk had ze het gevraagt of hij nu drugs had gebruikt of niet. ‘Misschien.’ Antwoordde hij daar verward op. ‘Ik weet het niet.’ Bedenkelijk keek ze hem aan. Knipperde dan met haar ogen nadat ze beseft had dat dze had staan staren."Mag ik?" Gebaarde ze vragend naar zijn zakken. Wachtte even.
Stapte vervolgens naar hem , waarbij ze nog maar een zuchtje wind van elkaar verwijderd waren. Zoch dan in zijn zakken. Daarna in zijn broekzakken. Eerst had ze gedacht dat hij de pilletjes niet mee zou hebben, totdat ze iets voelde. Haalde het eruit en keek naar de pillen. "Misschien is het veiliger als ik het bij me hou. Blijkbaar herinner je maar zeer weingi als je je medicatie neemt" Stelde ze voor.
Draaide zich van hem weg zodat hij niet zag waar ze die pilletjes stak. Eerst had ze het in zo'n klein zakje gestoken het het daarna tussen haar boezems verstopt. een goeie plaats een omdat ze het maar eens moesten proberen aan te komen en Light sloeg die persoon neer en twee dat was niet meteen een plaats waar mensen zouden zoeken. Nadat ze veilig verborgen waren draaide ze zich weer naar hem om. ‘Niet waar. Je liegt.’ Zei hij vol overtuiging.
Bedoelde hij haar naam? Kort zuchtte ze."Ja ja, ik weet het. De vorige keer zei je ookal dat die naam niet bij me past" Mopperde ze kort" Maar men ouders hebben me die gegeven of ik het nu leuk vind of niet." Haar ouders hadden wel degenlijk die naam aan haar gegeven. Dat was helemaal geen leugen.
Hij bloosde onwillekeurig. ‘O.’ Hij knikte. ‘En geen probleem hoor. Er-za.’ Even keek ze weer naar hem, wetend dat als ze te lang naar hem zou kijken ze niet meer weg zou kunnen kijken omdat hij...wel ze wist het niet precies. Dus liet ze haar ogen maar even naar de grote lege zaal glijden. ‘Hoe ben ik dan anders? Normaal?’ Verbaasd bij zijn woorden bloose ze ongewild. Wist even hier niets op te zeggen.
Meteen stapte ze op hem toen Dominic oppeens steun moest gaan zoeken, en ging gaan zitten. ‘Je moet het me vertellen.’ Kort beet ze op haar onderlip."Ik weet het zelf niet helemaal. " Sprak ze twijfelend. Keek hem niet aan. Begon zelf nog meer te blozen. Ze wist het werkelijk niet."Maar normaal is het zeker niet Dominic" Mompelde ze er fluisterend aan toe
."Jij bent verre van normaal....daarom ben je zo...Interesant." Het laatste woordje was bijna niet meer te horen. Dat was dan ook de reden dat ze bleef blozen en ze dan geirriteerd van hem weg keek. Ze hield er neit van wanneer ze moest blozen voor iets onozel..

Ze deed zo hard haar best om zelfstandig te zijn. Geen hulp. Geen hulp nodig. Waar herkende hij dat van? Hij groef in zijn herinneringen. Probeerde wanhopig die schimmige mist op te doen klaren. Hij wilde weten wie hij was en wat hij was. Waarvan hij dit meisje kende. En snel ook. Geen geheugen hebben, je kon het je niet voor stellen tot het je overkwam. Je zou denken dat je het niet erg zou vinden. Je herinnerde je niets meer. Dus wist je ook niet meer dat er ooit iets was om te herinneren nietwaar? Nee, dat was zo fout als het maar kon. Hij zuchtte en keek op naar haar. Toen ze zo dichtbij kwam hield hij kort zijn adem in. Snoof dan zachtjes haar zoete geur op. Een pakje werd uit zijn zak gehaald. Hij wilde al zijn hand uitsteken om het aan te nemen, maar zij was iets anders van plan.
"Misschien is het veiliger als ik het bij me hou. Blijkbaar herinner je maar zeer weingi als je je medicatie neemt" Hij aarzelde even. Knikte dan traag. ''Ehm.. ja.. Misschien.''
Dankzij haar leerde hij iets van zijn verleden kennen. Het klonk zo bekend. Dat hij dit eerder had gezegd. Over haar naam. Huh? Ok dan. Waarom zou ze immers liegen tegen hem? Hij glimlachte kleintjes. Nu hij iets wist werd zijn lust om deze mistigheid op te doen klaren enkel groter. Ooit zouden die pillen uitwerken, maar ongedurig als hij was wilde hij niet wachten. Ergens voelde hij dat het gevaarlijk was om in deze bui bij Erza in de buurt te blijven. Maar wat moest hij anders... ‘Hoe ben ik dan anders? Normaal?’ Ze bloosde, merkte hij en even vreesde hij het ergste. Hij ging zitten en keek haar met grote warme ogen aan.
''Ik weet het zelf niet helemaal. " Hij keek naar zijn schoenen en fluisterde: ''Je zei dat je me kende.'' Ze had inderdaad gezegd dat ze elkaar al eens ontmoet hadden, toch? Zijn geheugen bestond uit flarden, wat hem steeds meer irriteerde. Hij kreeg een gevoel van woede, wat hij met moeite binnenhield. "Maar normaal is het zeker niet Dominic. Jij bent verre van normaal....daarom ben je zo...Interesant." Huh? Zei ze nou echt interessant? Waarom mompelde het kind zo. Hij zuchtte zachtjes. Voelde hoe zwaar zijn oogleden waren. Knipperde loom. Nee, niet in slaap vallen. Hij kreeg een angstig gevoel alsof hij dan niet meer wakker zou worden en zette in een reflex zijn nagels in zijn handpalm. De pijn voelde akelig bekend. Op die plaats zaten al wondjes, aangezien het zijn tick was om daar zijn nagels in te boren als hij problemen had om zichzelf in de hand te houden. Hij keek verbaasd hoe er een klein stroompje bloed over zijn hand liep. Langzaam kwam er een rode streep op zijn blanke pols. Hij keek er verwonderd naar. Deed geen poging het te helen. Was betoverd door de prachtige kleur. ''Ik bloed.'' fluisterde hij verwonderd. Knipperde met zijn ogen. Flashback van jaren terug kwamen in zijn hoofd. Hij haalde adem en rook de geur van bloed. Overal was bloed, bloed, bloed. Rode zee. Handafdrukken op de muur. Alles was rood als een hart. Hij liet zijn nagels nog eens neerkomen in zijn vlees, vertrok kort van de pijn, maar gaf verder geen kick. Dominic beet op zijn lip, tot hij ook daar bloed proefde. Dan sloegen zijn felle blauwe ogen zich plots weer naar Erza op en erin lag een nieuw bewustzijn en een onheilspellende grijns vloeide over zijn lippen heen. ''Long time no see..'' fluisterde hij, zacht maar akelig goed verstaanbaar.

Het was niet de gewoonte van Lightning dat ze begon te blozen. Dat was dan ook de reden dat ze er niet echt van hield. Het was niet iets voor haar en dat zal het ook nooit worden. Natuurlijk had Lightning geen flauw benul hoe hij zich nu voelde.
Waarschijnlijk was het best frustrerend dat hij zich niks kon herinneren. Zo zou zij zich toch voelan als zij al haar herinneringen kwijt was. Dus het veronderd Light helemaal niet dat hij zoveel vragen had. Alleen vroeg hij het aan de verkeerde persoon. het was haar bedoeling dat ze een zwakke plek zou vinden bij hem. En dat heeft ze nu dus gevonden. Wat nog bter was, was dat Dominic niets van haar had ontdekt. Light kon hem chanteren maar niet omgekeerd. Haar missie is dus geslaagt.
En dat streelde zoals verwacht haar trots. Nu alleen nog goed bedenken hoe en wanneer ze het tegen hem zal gebruiken. Daar moest Light nog eens goed over nadenken. ''Ehm.. ja.. Misschien.'' Had ze hem nog horen zeggen. Misbruikte ze hem nu niet? Misschien een beetje, maar hij zou het ook gedaan hebben als de situatie omgekeerd zou zijn geweest. Had ze wat schuld gevoel? een beetje, maar dat beetje hield Lightning niet tegen. Wijfelend keek ze hem aandachtig aan. Bestudeerde zijn handelingen. Waarom moest hij gaan zitten? Als hiij maar niet ging flauwvallen.
Niet dat ze snel zou weten wat ze zou moeten doen, gewoon omdat ze zich dan ongemakkelijk zou voelen meer niet. ''Je zei dat je me kende.'' Hoorde Light hem zeggen. Kort zuchtte ze."Je was niet echt een open persoon" Verzuchtte Lightning. het was ook de waarheid. Hij was helemaal gesloten geweest. Dat was dan ook de oorzaak geweest in de onverwachtte interesse van Lightning in Dominic. Onverwacht begon hij zijn nagels in zijn palmen te kerven.Hij begon zelfs harder te drukken.
Wat heeft die oppeens? Bleef duwen tot hij bloed zag. Kickt hij op bloed ofzo? Dominic was gewoon alles behalve normaal; dat was zeker nu ze zo naar hem keek. "Ik bloed" Fluisterde hij verwonderd. Ze kreeg zo'n gedachtte dat hij gewoon gek was in zijn hoofd. hij bleef maar gefascineerd kijken naar zijn eigen bebloede handen. Dan oppeens keek hij haar weer recht aan. Die nieuwe, of beter gezegt oude blik kende ze maar al te goed.
geschrokken zette ze een stap achteruit en haar hart leek even stil te staan."Long time no see" Fluisterde hij zacht. Lightning hoorde elk woord jammer genoeg perfect."Jasses Dominic ik schrik me kapot" Reageerde ze meteen iets wat gefrustreerd. Zonder iets te zeggen stapte ze razend snel op hem af.
Greep zijn bebloede haden. En begon het met gemak te genezen. Het duurde nog geen 5 seconden. Lightning had helemaal geen licht magie...maar wel iets anders."Jij zou het toch niet hebben gehealt" Mopperde ze zwaar geirriteerd. Vooral omdat ze geen flauw idee had waarom ze haar verborgen healmagie had gebruikt. Ze had het hiervoor nog maar een keer gebruikt en dat was voor de headmaster.
Anders nooit. Dus het was best wel een eer dat ze het voor een tweede keer had gebruikt in heel haar leven."Maar ik heb nu wel iets heel interessants in handen gekregen van jou." Sprak Lightning duister en keek hem met een grote glimlach aan. Vandaag was ze nu al veel te weten gekomen van Dominic veel meer dan dat hij zou verwachtten, en hij nog niks van haar. Nu had ze wel degenlijk schaakmat.
Alleen er nog maar voor zorgen dat ze die kan behouden. Vlug nam ze iets in haar handen."Ik wist niet dat je medicatie moest nemen?" Vroeg ze liefjes en liet een enkele pil over haar vingers rollen. Hield het wel uit zijn buurt..

Deze hele situatie was frustrerend. Eerst was hij kalm geweest. Had hij zich heerlijk gevoeld. Alsof hij in een warme wollige deken was gewikkeld en zich helemaal nergens zorgen over hoefde te maken. Alles was puur en fijn. Toen kwam zij. En plots was zijn lichte gevoel heel wat duisterder geworden. Vragen waren in hem opgekomen. Twijfels. Frustraties omdat hij haar zou moeten kennen. Zij kende hem immers. Waarom kende hij haar dan niet. Dat was onmogelijk. Alles wat hij wist was dit: Zijn naam was Dominic Gabriël Fedelmid. Hij had zijn ogen geopend midden in een zaal, staande in het zonlicht, genietend van de pure warmte. Hij was niet gelukkig geweest. Omdat hij niet had nagedacht. Hij was tevreden met alles zoals het was. Hij was rein en in balans. Maar het openen van de deuren had dat verstoord. Erza had alles verstoord. Kon hij haar dan wel vertrouwen wanneer zij hem beschreef..? Wellicht niet. "Je was niet echt een open persoon" Waarheid of leugen? Hij was volledig van haar afhankelijk en ergens irriteerde dat hem. Ergens in zijn lichaam kriebelde er iets om los te breken en haar te laten zien dat ze onnodig was. Zijn nagels gleden even zachtjes over de zachte huid van zijn handen. Voelden de ribbeltjes waar de huid al te vaak had moeten leiden. Een warme gewaarwording van bloed dat zijn lichaam verliet. En tegelijk ook een adrenaline die hem weer alerter maakte en tegelijk een beetje de oude persoonlijkheid van hem terugbracht. Hij voelde zich nog steeds rot, vreemd, vreselijk. Maar die zwakte kon hij niet tonen. Nee, nu was het tijd om weer sterk te zijn. Hij ontworstelde zich aan de betoverende werking van zijn medicijn. Beetje bij beetje.
"Jasses Dominic ik schrik me kapot" Hij grijnsde tevreden. Dat was tenminste nog iets. Waarom was ze trouwens geschrokken? Nu hij een paar minuten terug probeerde te denken was alles vaag. Warmte en licht en een stem. Zij was er en hij. Maar waarover hadden ze het ook alweer gehad? Hij pijnigde zijn hersenen om het zich te herinneren. Gaf het op toen er alleen maar onduidelijke zintuigelijke waarnemingen binnenkwamen. Toen ze op hem af kwam keek hij met felle blik op. ''Missed me, darling?'' vroeg hij zoet, streek over haar hand met een vinger waar vochtig bloed aan kleefde. Zij greep echter ruw zijn handen. Even kromp hij ineen van de pijn. Maar ze heelde zijn wonden. Het bloed bleef echter achter. "Jij zou het toch niet hebben gehealt" Hij keek spottend verbaasd naar zijn gave huid, waar nog druppeltjes bloed aan kleefden. ''Erza, Erza... Kleine Erza, altijd zo behulpzaam.'' Haar naam wist hij uiteraard. Nu wel. Hij gaf haar een warme lach, waarvan ze beiden wisten dat hij nep was en enkel bedoeld om haar te irriteren.
"Maar ik heb nu wel iets heel interessants in handen gekregen van jou." Hij kon zich wel iets herinneren. Maar wat het precies was.. Ze had iets gepakt. Genomen liever gezegd. Terwijl hij zwak was. Laf meisje dat het ook was. Ze had iets met hem besproken. En zo te zien was het allebei niet goed voor hem geweest. ''Ik ben altijd interessant.'' merkte hij koeltjes op, terwijl zij iets pakte. Dat moest dus zijn wat ze van hem gejat had. "Ik wist niet dat je medicatie moest nemen?" Het was een klein pilletje. Dat het hem toebehoorde geloofde hij op haar onbetrouwbare woord. Slet... ''Wordt het ontvreemden van andermans eigendommen wanneer hij of zij zwak is tegenwoordig moreel niet meer afgekeurd of ben je gewoon een ordinaire straatdievegge?'' vroeg hij. De lange zin was om te laten zien dat hij zeker niet zwak was. Niet meer in elk geval. Ergens was hij nog steeds duizelig, misselijk en daas. Maar dat mocht mevrouw niet weten.

Het was gewoon zo anders. Zo heel niet Dominic. Lightning had nu ondertussen wel door dat het door zijn drug, of zoals hij het zou noemen medicatie kwam. Toch bleef het vreemd. Een lieve Dominic, zorgzaam en behulpzaam. Zou dat zijn ware ik ook zijn? Lightning had wel zo het gevoel dat ze daar niet zo snel antwoord op zou krijgen, en de kans was groot dat ze haar intresse in hem na een tijdje zoeken, zal verliezen. Zo was Lightning eenmaal. Wanneer het veel te saai werd liet ze die persoon vallen, praat er alleen maar tegen als het noodzakelijk is en anders negeert ze hem volkomen. Zo kon je Light zeker herkennen. Haar jeugd was vreselijk geweest omdat ze ergens heel veel interesse had, maar vooral omdat ze zwak was geweest. Daarom kon ze tegenwoordig niet lang ergens op focussen, of beter gezegt, dat wou ze helemaal niet. En wat nog erger was. Ze hield helemaal niet van zwakke personen. Als ze met iemand omging, en ze besefte dat hij gewoon stoer had gedaan, maar eigenlijk een zwakkeling is wel...dan laat ze die persoon zonder pardon vallen. Doordat hij oppeens weer zo keek als de Dominic dat ze kende was ze dan ook heel even geschrokken. Had een stap achteruit moeten zetten omdat ze even weer moest bekomen van de omwisseling van de o zo onbegrijpelijk Dominic. ''Missed me, darling?'' vroeg hij zoet, streek over haar hand met een vinger waar vochtig bloed aan kleefde. "Zie ik er nu o zo blij uit" Sprak ze spottend. Ondertussen had ze snel zijn hand genomen en dat gehealt zonder iets te zeggen. Ze was hem geen reden verschuldigd. maar ze kende Dominic nu maar al te goed om daar iets zou van te gaan zeggen. ''Erza, Erza... Kleine Erza, altijd zo behulpzaam.'' Kort draaide ze overdreven met haar ogen. Yeah right."Zo zie ik het nogthans niet Dominic, dat doe ik gewoon omdat je anders kan het zijn dat jou bloed nog over mijn kleren gaat afvegen." SPrak ze simpel wel op een iets wat kribbige manier."en dat wil ik dus voorkomen " verklaarde ze hem simpel weg, meer uitleg bij haar onvoorziene handelingen was ze hem niet verschuldigd, verre van. ''Ik ben altijd interessant.'' merkte hij koeltjes op terwijl ze het pilletje tevoorschijnt haalde."Dat denk je maar gewoon Dominic." Kaatste nonchalant de bal weer terug. rustig liet ze het pilletje over haar vingers rollen. ''Wordt het ontvreemden van andermans eigendommen wanneer hij of zij zwak is tegenwoordig moreel niet meer afgekeurd of ben je gewoon een ordinaire straatdievegge?'' vroeg hij. daarop begon Lightning geamuseerd te lachen." Ik neem het woord straatdievegge wel, ik heb inderdaad wel enkele trucjes geleerd op straat" Sprak ze naar waarheid. Dat jaar op straat leven was vreselijk geweest. Maar haar koppigheid had haar er gelukkig van weerhouden dat ze het had opgegeven. Anders stond ze hier nu niet."Ik ben nu eignelijk wel nieuwsgierig wat voor effect zo'n pilletje heeft op anderen" Verklaarde ze hem oppeens. Ze zal hem laten zien dat hij niet met haar kon sollen. Dat ze niet zo'n ordinair meisje als de rest was om op hem verliefd te worden, voor zover je het kunt verliefd noemen. En voor hem in het zwijmelen valt. Vergeet het maar hij kon Lightning niet voor zijn kar spannen. Nooit."Proeven kan toch geen kwaad?" Vroeg ze glimlachtend terwijl haar ogen uitdagend glinsterden. Om het nog eens duidelijk te maken. Legde ze het onbekende pilletje op haar tong en slikte het dan langzaam in. Keek bij haar handelingen hem strak aan, sloeg haar ogen niet van hem af. Die mooie ijsblauwe ogen van hem.

Dominic grijnsde. Hij liet het niet zien, maar haar actie verbaasde hem. Het meisje dat hem zo haatte, die ene, die genas zijn hand. Waarom? Het was hem een raadsel. Gaf dat? Normaal gesproken zou hij zeggen van niet, maar na dit incident van geheugenverlies.. Wie weet had hij allerlei dingen gedaan die haar nu hadden overtuigd van zijn zogenaamde goedheid. Kots. Ach, wat maakte het ook uit. Ze healde hem en hij zou daar gebruik van maken ook, klagen zou dom zijn. Toch kwam er een plagerige opmerking, dat was gewoon onvermijdelijk. Ze zocht excuusjes, wat schattig. Dit kind, wat altijd zo hard haar best deed om net zo hard terug te spotten als hij deed, was kribbig omdat ze vriendelijk had gedaan. Grappig, gelukkig had hij het opgemerkt. "Zo zie ik het nogthans niet Dominic, dat doe ik gewoon omdat je anders kan het zijn dat jou bloed nog over mijn kleren gaat afvegen. En dat wil ik dus voorkomen " Héél overtuigend. Hij merkte niets op over haar handelingen, dat lieten ze maar even achter zich voordat ze zijn hand met een mes weer open sneed.. Ja, daartoe achtte hij haar wel in staat. ''Ik ben altijd interessant.'' Ze was zo makkelijk, zó makkelijk. Lightning dacht maar dat ze zo ontzettend lastig, interessant en anders was. Dat ze boven zijn normale slachtoffertjes stond. Sigh.. Daar gingen ze weer. Ze was zo voorspelbaar soms. De momenten waarop ze zich uit haar comfort zone liet lokken, kwaad werd, dat waren de momenten dat Dominic geamuseerd werd. Voor de rest was ze.. niets. concludeerde hij. Ze hielp hem -op het geneesincident na- niet vrijwillig, ze was niet slim genoeg om iets aan te hebben. Voor knap gezelschap had hij ook wel andere adresjes. Enkel de geheimzinnige dingen aan haar hielden hem hier, zo zat het. "Dat denk je maar gewoon Dominic." Wauw. Scherp hoor. Bijna wilde hij sarcastisch aplauddiseren. ''Wordt het ontvreemden van andermans eigendommen wanneer hij of zij zwak is tegenwoordig moreel niet meer afgekeurd of ben je gewoon een ordinaire straatdievegge?'' Haar lach was onverwacht. Beledigingen waren sinds kort niet meer kwetsend? Goed. Dat wist hij nog niet. "Ik neem het woord straatdievegge wel, ik heb inderdaad wel enkele trucjes geleerd op straat" Dus straatrat was toch de waarheid. Arme Lighty, straatkid. Trucjes van de straat, dat klonk al laag en nietig. Alsof ze een bende had en mensen beroofde als levensvoorziening. Alsjeblieft zeg. Kon het nog triester? "Ik ben nu eigenlijk wel nieuwsgierig wat voor effect zo'n pilletje heeft op anderen" HIj kantelde als een jong kind zijn hoofd, nieuwsgierig. ''Aan mij moet je het niet vragen.'' merkte hij scherp op. Dan stopte hij. Waarom zou hij ook maar iets aan haar neus hangen. Geheugenverlies, een warm en licht gevoel. Het idee dat het allemaal zo slecht niet was. Vage flarden ervan kwamen terug. Maar herinneren kon hij zich niet. En dat ging haar allemaal niets, helemaal niets aan. "Proeven kan toch geen kwaad?" Hij grijnsde uitdagend. ''Ga je gang, Lighty, je weet dat ik dolgraag deel met anderen.'' Zijn nieuwsgierigheid hield hij moeiteloos in toom. Wachten, wachten. ''I'm curious to know about the effect it will have.. On a weaker mind.'' Zoet grijnsde hij.

Het frustreerde haar, hij kon met ieder woord dat hij zei, ieder ding dat hij deed haar tegen de haren strijken. Zo'n mensen moest Lightning niet hebben. Zou hen meteen hebben laten vallen. Maar Dominic, op een of andere manier haalde hij het slechte uit haar naar boven. En wat nog erger was, hij bleef interessant op een manier dat ze zelf niet begreep waardoor ze hem nog steeds niet heeft laten vallen. En dat ergerde haar matig, omdat ze het niet snapte. Ze moet en zal het begrijpen, misschien zou ze daarna hem gewoon achter haar kunnen laten, als een hoop vuilnis dat weg moest omdat het begon te stinken. Dominic was gevaarlijk afval, waar ze mee moest oppassen. Hoe meer geintresseerde ze in hem werd hoe gevaarlijk dat het werd dat ze nog in zijn web zou verstrikt geraken. En dat moest ze koste van het koste voorkomen. Hoe dan ook. Het kon niet anders. Ze wou van zich afbijten, wou hem niet te dicht bij haar laten komen. Gevaarlijk, veel te gevaarlijk. Ze begreep haar eigen handelingen tegenover hem niet. Dat maakte haar zorgen en ergerde haar tegenlijk. Sinds wanneer kon het haar schelen dat iemand anders bloede? Wat nog erger was, sinds wanneer gebruikte zij daar haar magie voor. Dat klopte gewoon langs geen kanten. Het was ongehoord. Het maakte haar gek vanbinnen. Niet weten waarom ze het nu eigenlijk voor deed. Dat was dan ook de reden dat ze snel iets terplekke verzon. Dacht niet meteen meer bij haar actie's na, misschien had ze dat wel beter moeten doen. Als zich in het nauw voelde te worden getrokken dan probeerde ze van haar af te snauwen, maar zei soms dingen dat ze normaal onder zelfbeheersing helemaal niet zeggen. Zoals dat straat leven, niemand wist het. Behalve haar ouders natuurlijk die hadden haar op straat gevonden, maar nu had ze het er gewoon uitgefloept omdat ze zich in het nauw voelde gedreven. En wat nog erger was, was dat het Dominic was. Door die gedachten zorgde er alleen maar nog meer voor dat ze zich in een hoek voelde te worden gedreven. Zelf toen ze dacht dat ze het spel aan het winnen was kon hij zomaar oppeens die omdraaien zonder dat ze het zelf had beseft...Op een ding had hij het wel mis... hield ze stug voor. Nooit zal ze voor hem vallen zoals dat zielig ding van een Melody die hij simpel weg rond zijn vinger heeft kunnen winden. Nee lightning zal niet voor hem vallen...Zonder het werkelijk te beseffen had ze gewoon een van zijn pilletjes op het puntje van haar tong gelegt. en slikte het in. Misschien had ze dat toch beter niet gedaan...''Ga je gang, erza , je weet dat ik dolgraag deel met anderen.'' hoorde ze hem zeggen. Gewoon om heb niet het plezier te gunnen dat ze besefte hoe dom ze wel niet was geweest keek ze hem glimlachend aan. Hoe snel werkte dat ding eigenlijk? misschien had ze toch gelukt en had het geen enkel effect op Lightning? Die verontruste gedachten wat te vervagen. Ze fronste haar voor hoofd wat. De verontruste gedachten vandaag vervaagden samen met die ene gedachten dat dit haar slechte zet ooit was. Daarna was er alleen maar rust in haar hoofd. Kort sloot ze genietend haar ogen. Iets vredigs gleed over haar gezicht heen, haar eerst zo gespannen lichaam, ontspande zich mettertijd. curious to know about the effect it will have.. On a weaker mind.'' Zoet grijnsde hij. Licht verbaasd opende langzaam haar ogen weer waarbij haar kristalblauwe ogen die nog lichter waren dan normaal hem vragend aan."Weaker mind?" Vroeg ze naar de jongen voor haar, hoe lang was hij hier? Hoe lang was zij hier nu eigenlijk...Ah wat maakte het uit. Traagjes ging ze dicht naast hem zitten. Draaide haar hoofd vragend naar hem om."Had je het tegen mij?" Vroeg ze met haar melodieuze stem. En haar ijzig kristalblauwe ogen die haar zwarte pupilen bijna deden verdwijnen.

Dit was op een of andere manier perfect. Hij wist niet exact wat er gebeurd was voordat hij weer volledig bij bewustzijn was gekomen. Dingen als zachte warmte en engelen namen zweefden in vage flarden door zijn hoofd. Niet aan denken. Dat was vast onzin, een effect dat de hevig experimentele medicatie van Dominic wel vaker had. Hij moest zich focussen op het nu, waar Lighty zo dom was geweest om een zeer gevaarlijke actie te ondernemen. Impulsief als ze was had ze besloten ook zo'n pilletje in te nemen. Smalend lachtte hij. Idiot. Hoe had hij haar ooit als een uitdaging, een gevaar kunnen beschouwen? Als je dit zag waande je je haast in een film. Waarin de slechterik de domme, maar uiteraard goede hoofdpersoon in de val lokt. Het gevaar is overduidelijk en als toeschouwer zit je rechtop in je stoel, schreeuwend; Kijk uit, Lightning, achter je! Zulke dingen dus. En toch zou de lieve Lighty erin trappen, ze was immers naïef en góed. Heerlijk. Horrorfilmscenario's. "Weaker mind?" vroeg een onschuldige stem. Ah, het was gebeurd. De effecten begonnen te werken. Vervaag de herinneringen maar, medicijn. Vervang ze maar door een warm en licht gevoel. Perfect. Alles zou goed komen. Toen ze zich liet zakken ondersteunde hij haar in een reflex even. Door de medicatie kon je coördinatie nogal vreemd worden. Dat wist hij -helaas- uit ervaring. En een gevallen Lighty was minder leuk. "Had je het tegen mij?" Hij glimlachte meewarrig. ''Je weet het niet meer?'' vroeg hij, maar het was duidelijk dat het antwoord ja was. ''Lightning, je moet je niet druk maken. Ik ben bij je, alles komt goed.'' vertelde hij haar met warme stem. Zéér overtuigend en nogal ironisch. Het kwam uiteraard door hem dat zij in deze situatie was. Of nouja.. Deels. Want ze was zelf stom genoeg geweest om een levensgevaarlijk medicijn te slikken. Wacht. Hij hoopte maar dat ze niet dood zou gaan ofzo. Want.. Dat zou veel te veel problemen geven. Já, dat was de reden. Verder maakte het hem werkelijk niet uit wat er met haar gebeurde, als ze maar niet in zijn buurt stierf. Controle-tijd. ''Hoe voel je je nu?'' Dit alles wat interessant. In slechts een korte tijd waren de rollen omgedraaid. Nu was zij de idioot die afhankelijk was van hem. En hij wist niet wat er precies gebeurd was, maar de flarden van herinneringen waren genoeg aanwijzingen om haar nu terug te pakken. Eens zien hoe ver hij kwam met een meisje zonder geheugen van hem en een volkomen afhankelijkheid van zijn informatie. Met een hand streek hij traag een plukje haar uit haar gezicht en glimlachte charmant, maar ook vriendelijk. ''Alles komt goed...'' fluisterde hij.

Ze moest haar gedachten weer kunnen ordenen. Weer alles onder controle krijgen. Maar was het maar zo simpel. Het irriteerde haar vreselijk dat ze haar emotie's nog niet allemaal kende. Dat hoorde niet. Als ze een normaal leven zou hebben gehad. Dan zou ze tijd genoeg hebben gekregen om zichzelf beter te leren kennen. Maarnee ze had helemaa geen normaal leven gehad.Op jonge leeftijd heeft ze mensen om haar heen vermoord puur uit onwetende emotie's die ze niet onder controle kon houden. Dan is haar familie verdwenen en heeft ze een lange tijd op straat moeten leven. Pas enkele jaren heeft ze geleerd om in een normale familie te leven... Nouja voor zover je light's adoptie ouders normaal kunt noemen. Haar vader heeft een hoge rang in de susuamie. Kort zuchtte lightning. Ze moest hier het spel van Dominic weer winnen. Dat moet en zal lukken. Hoe dan ook. Toch was het moeilijker dan gewoonlijk. Normaal kon ze met gemak van de jongens winnen, maar bij Dominic hier lukt het niet. Het ene moment leek alles nog goed te gaan. Light had alles en zichzelf onder controle en was aan de winnende kant. Maar dan zomaar oppeens zonder het maar al te goed beseft te hebben, waren de rollen oppeens helemaal omgedraaid. En dat mocht niet, Lightning was dat niet gewoon, en door dat voeld ze zich meteen in een hoek gedreven. En daar hield Lightning niet van. Het spel hoorde niet zo te gaan, ze hoorde het altijd te winnen. Daarom door veel te impulsief te reageren had ze zijn pilletje in haar hand. Leek er even mee te spelen. Zonder er echt heel goed over na te denken legde ze het pilletje op haar tong, en slikte het in. Pas nadat ze dat had gedaan drong het tot haar door hoe kinderachtig en dom dit wel niet is. Jammer genoeg was het nu te laat...

Langzaam maar zeker verdwenen haar zorgen over het pilletje. Haar gespannen spieren ontspannend allemaal tegenlijk. De verschillende gedachten waren verdwenen. Haar zwarte pupillen waren bijna niet meer zichtbaar door het kristalblauwe kleur dat sterker en lichter was geworden. haar lippen waren lichtjes van elkaar verwijderd en enkele plukjes bruine haren lagen verdwaald voor haar ogen. Even keek ze naar de paar zonnestralen die de grote prachtige zaal binnen straalden. Pas nadat ze iemand had horen praten draaide ze haar hoofd en keek de jongen nieuwsgierig aan. Wie was deze knappe jongen? En had hij het tegen haar? Light wist het niet. Wie was hij toch. Langzaam ging ze gaan zitten alhoewel het toch wat moeilijk was omdat ze bijna haar evenwicht verloor, gelukkig was de jongen er en hield haar ondersteunde. Redder in nood? Kort knikte ze om aan te duiden dat het wel ging. Ze voelde zich veilig... NIet alleen omdat ze zat maar ook door zijn steun? ''Je weet het niet meer?'' Vroeg de onbekende jongen haar. Iets verward keek ze hem afwachtend aan. Wat weet ze niet meer? ''Lightning, je moet je niet druk maken. Ik ben bij je, alles komt goed.'' Wat was er dat ze niet meer kon herinneren? ze probeerde echt over na te denken waar hij over had. Maar het lukte lightning niet. Alles leek in haar hoofd zo warm, zacht. Zo rustig en kalm. Maar ze geloofde de jongen. Geloofde dat alles goed zou komen, alles ging altijd goed komen. ''Hoe voel je je nu?'' Vroeg hij. Even fronste ze bedenklijk haar voorhoofd. "Goed?" Was het halfvragend en half zeggend."Maar..." Even dacht ze na over haar woorden."Wat weet ik niet meer?" Vroeg ze weer met haar melodieuze stem. Keek hem recht aan. De jongen had haar geholpen...Dat moet wel. Hij was de enige die misschien zou weten wat zij niet meer weet. Nieuwsgierig keek ze hem aan toen hij langzaam een plukje haar van voor haar ogen wreef. Zachtjes beet ze op haar onderlip. Voelde zich warm vanbinnen, kwam het door hem? Toen ze hem nog eens goed aankeek wist ze dat het waar was. Maar hoe? ''Alles komt goed...'' fluisterde hij. Even kreeg Lightning een warme heerlijke huivering door heel haar lichaam. Langzaam en licht twijfelend ging ze tegen hem aanzitten voor de warmte die ze hem voelde uitstralen."I-Ik geloof je" Sprak ze twijfelend. alles was zo rooskleurig. Zo warm. Zelf de zonnestralen waren niet zo warm als de onbekende jongen waar ze tegen aanzat.

Dit alles leek wel een droom. Voor haar een mooie droom, hoopte hij. De stofjes en hormoonvervangende zaken in de pilletjes deden je hoofd op hol slaan. Vreselijke, verslavende medicijnen. Hij haatte de mensen die telkens poogden sterkere en betere medicatie te ontwikkelen. Wanneer hij net bijna af was van de ene gebeurde er wel iets revolutionairs wat hem opzadelde met een andere hoop pillen. Die doktoren zagen hem gewoon als een proefkonijn. En wanneer hij niet mee zou werken dwongen ze hem simpelweg of trokken de verklaring dat hij op deze school geen gevaar vormde in. Volwassenen. Ze deden alsof ze het beste met iedereen voor hadden, maar tegelijk waren ze net zo vals als het kwaad wat ze zogenaamd bestreden in hem. Een droom voor Lightning dus. In haar lichtblauwe oogjes zag hij inderdaad die wazige uitdrukking staan die hij maar al te goed kende. Maar vermoedelijk zou ze het later als een nachtmerrie zien. Zij had hem uitgebuit, dat wist hij zeker. Toen hij zwak was. Hij wist niet wat ze exact gedaan had, enkel vervormde vlagen van herinnerde gebeurtenissen van de afgelopen uren kon hij zich voor de geest halen. Verwrongen en vervreemd, haast onherkenbaar en door een lichte waas. Maar dat dit kind gebruik van zijn kortstondige hulpeloze zwakte stond voor hem in elk geval vast. Zo was Lightning gewoon. Een gluiperig, achterbaks meisje. Vol geheimen en onbekende zaken. Die hij hoe dan ook allemaal achterhalen zou. Ze was een speeltje. Leuker en interessanter dan de oppervlakkige trutjes die hij meestal tegenkwam, maar meer ook niet. En nu zij onder invloed kwam van een zeer heftig en experimenteel medicijn zag hij zijn kans.
Genadeloos zou hij toeslaan. Zoals altijd.

Hij zou haar prins zijn, haar redder. En nu zou ze de waarheid spreken, niet meer liegen met haar zoetgevooisde stemgeluid. Wat fijn, ze voelde zich goed. Nu nog wel ja... Oh de hulpeloosheid in haar ogen deed hem zo veel goed.Wraak. Zoete wraak. "Maar... Wat weet ik niet meer?" Hij glimlachte bezorgd naar haar, maar antwoordde niet. Zorgzaam gleed zijn hand over haar schouder, hij schudde zijn hoofd ten teken dat het gebeurde er niet meer toe deed. Het deed er niet meer toe. Want álles kwam goed, dat verzekerde hij haar met een zachte fluistering. Madame vertrouwde hem, wat een prettige omslag. Ze leunde vrijwillig dichter tegen hem aan. "I-ik geloof je." Hij glimlachte warm. "Ja... Dan komt alles goed." Zachtjes aaide hij over haar schouder. "Je hoeft je geen zorgen te maken, ik ga je helpen." Sprak hij kalm en bezwerend. "Jij hoeft alleen een paar vraagjes te beantwoorden, denk je dat dat lukt of voel je je niet goed genoeg?" Hij bekeek haar indringend. Als dit alles werkte zou het gewoonweg perfect zijn... "Het was namelijk wel een harde klap..." mompelde hij erachter aan.

[Prrr, ipod-ikmoeteigenlijkleren-postje ^w^]

Lag het nu aan haar of hoorde ze al de vogeltjes? ookal zaten ze hier binnen in de eetzaal. Het was een prachtig geluid. alleen maar warmte was er te voelen. De warme stralen die door de ramen gingen straalden op haar rug. Voelde haar rug zelf wat warmer worden. Het gaf Lightning alleen maar nog meer warmte dan dat ze uit zichzelf al had. Ze wou zo graag weten wat er gebeurd was met haar. Weten waarom het haar niet lukte om zich dingen te kunnen herinneren. Dat was dan ook de reden waarom ze de knappe jongen zonder naam vertrouwde. Hij deed zo lief en vriendelijk tegen haar. Ze moeten wel goeie vrienden zijn. Maar waarom kan ze dan zijn naam niet herinneren? Dat zou toch moeten...Kort fronste ze haar voorhoofd.. Zijn naam het leek op het puntje van haar tong te liggen. Juist niet binnen handbereik.. het ergerde haar, maar niet genoeg dat het haar rooskleurig gevoel kon laten verdwijnen. Waarom kon ze zich niets herinneren van wat er was gebeurt? Hersenschudding was onmogenlijk...Ach wat maakte het toch uit? De jongen naast haar zou alles toch eerlijk tegen haar vertellen. Hij leek niet gemeen, dus waarom zou hij liegen? Niet dus..hij fluisterde dat alles weer goed zou komen. Lichtjes twijfelend ging ze tegen hem aanzitten. Durfde hem nite rechtstreeks meer aan te kijken. ze voelde zich warm worden toe hij zorgzaam zijn hand op haar schouder legde.."Ja...dan komt alles goed." zachtjes aaide hij over haar schouder; Dat warme gevoel leek dan alleen maar nog sterker te worden."Je hoeft je geen zorgen te maken, ik ga je helpen."Opgelucht keek ze hem met grote ogen aan. Zou hij dat voor haar doen? "Jij hoeft alleen een paar vraagjes te beantwoorden, denk je dat dat lukt of voel je je niet goed genoeg?" Hij was zo bezorgt om haar. daar was ze heel blij mee.Niks kon dit heerlijke gevoel verpesten. De jongen zal haar helpen."Het was namenlijk wel een harde klap.."Mompelde hij erachter aan. meteen knikte lightning zonder er nog bij na te ddenken, waarom zou ze ook. Alles was nu gewoon perfect."Het gaat hoor.." Verzekerde ze de bezorgde jongen."W-wat wil je weten?" Vroeg ze vervolgens. Keek hem nieuwsgierig en afwachtend aan.

(sorry moest vlug doen)

Lightning, dat ene meisje dat maar sterk bleef doen. Die was nu zo ongeveer hondertachtig graden gedraaid in haar gedrag. Was dit de echte Lightning en verborg ze die zwakkeling altijd? Wat uiteraard volkomen begrijpelijk zou zijn, daar niet van.. In deze wereld waren immers te veel mensen die van zwakte misbruik zouden maken. Hij sprak namens die mensen. En nu hij haar dan toch in deze staat van doen had gekregen zou hij er zeker van zien te profiteren. Zo had hij haar niet eerder meegemaakt. Jammer. Of eigenlijk een geluk. Want een meisje dat enkel zo zwak en lief was, daar was weinig aan. Maar omdat dit onder invloed was van een extreem zwaar medicijn vergaf hij het haar. Vol met experimentele stofjes bedoeld om de grootste criminele breinen lief en aaibaar te maken was normaal nadenken immers lastig. Het zou goed komen, beloofde hij haar keer op keer. Als een doctrine. Die sfeer van goed en warm en lief, die zij nu ongetwijfeld ervaarde zou doorspekt worden van herinneringen aan hem, de jongen die ze twee minuten geleden nog gebruikt en bestolen had.. Die grote ogen, haast lichtgevend in hun blauwheid. Ernaar kijken deed hem even verwonderd zijn gedachten van walging vergeten. Sinds wanneer waren haar ogen zo.. groot. En was hij iemand die er dan inkeek en verdwaalde? Nee, onzin. Hij knipperde twee keer snel, verdwaasd. ''Het gaat hoor.." Dat was weer typisch iets voor haar. Ik ben in orde, werkelijk. Koppig kindje ook. Zelfs wanneer ze een hakbijl in haar scheen zou hebben staan zou ze hulp wel zien af te wimpelen. Sterk, noemde ze dat dan. Onafhankelijk. Dom, ontzettend dom en kortzichtig en irritant was het in zijn ogen. Ach. Wat maakte het hem eigenlijk uit. Alles waarvoor hij hier was was haar geheim. Iets in haar, iets onverklaarbaars. En juist precies datgene zou hij zien te verklaren. Omdat zij het zou vertellen of omdat hij erachter zou komen. Geheimen bleven in zijn buurt niet lang wat ze waren, ze lekten uit. Hij wilde iets weten, dan kwam hij het ook te weten. Meestal moeiteloos, soepel en charismatisch pratend. Soms, zoals in dit geval, was het een lichte uitdaging. Challenge accepted. Of course. Dominic gaf niet op, noch liet hij een ander winnen. Dat was niet zijn stijl. "W-wat wil je weten?" Zo hulpvaardig. Zo vol van vertrouwen. Hij glimlachte, dacht kort na. ''Aangezien je haast wel je.. geheugen kwijt lijkt te zijn. Ehm.. Hoe heet je? Hoe oud ben je, waar kom je vandaan. Vertel wat over je jeugd, zodat ik kan testen of je lange-termijn geheugen nog intact is.'' Juist ja. Smooth. Nu nog hopen dat dit kortzichtige gevalletje erin trapte en onder invloed van zijn medicatie wat leuke dingetjes onthulde. Echte geheimen waren wellicht te diep in haar hoofd geblokkeerd met het idee van 'dit-mogen-we-niet-verklappen.' Maar andere lichtere zaakjes konden ook best interessant zijn. En hij had immers alle tijd om haar te ondervragen, haar zwakke geest zou vast geruime tijd onder invloed blijven.

[*falls asleep* I did it xD]

Lightning liet langzaam even haar ogen langzaam door de eetzaal glijden. Ze kon zich nogthans wel herinneren dat ze in de eetzaal was gegaan, maar veel erover wist ze niet. Waarom was ze ookal weer naar hier gekomen? Dat kon ze weer niet herinneren. Licht geirriteeerd staarde voor zich uit. Waarom had ze eigenlijk diep vanbinnen zo'n onbehaagelijk gevoel dat ze niemand moest vertrouwen. Maar waarom niet? Nu moest ze toch wel? Hij was de enige die hier was en wist waarom ze dingen niet kon herinneren? Hij was de enige oplossing. Zo erg kon dat toch niet zijn? Toch werd dat onbehaagelijke gevoel juist erger erdoor. Veel kon ze er niet aan doen dus negeren was hier de enige oplossing. Ze voelde de warmte van zijn hand op haar schouder door haar hele lichaam stromen. Kort sloot Lightning dan ook haar ogen. Toen hij vroeg of alles met haar ging zei ze natuurlijk ja. Dat was het ook. Ze was nog wat instabiel maar velen hadden dat als ze te snel recht zijn gestaan ofzo. Dus iets ergs was het helemaal niet. Gewoon even wennen en alles ging weer perfect zoals nu. Alles ging goed. alleen dat nieuwsgierige gevoel om te weten wat er met haar was gebeurd. Die drang onderdrukken was nou ook niet echt zo simpel. Iets in haar leek haar te duwen om erachter te zoeken in haar geheugen. het moest en zal ontdekt worden. maar wou ze daar wel haar best voor doen? Wat een gedoe. ze moest werkelijk haar hoofd hier niet aan pijnigen. het gewoon vragen aan hem vragen. Het gevoel werd erger. En dat frustreerde haar matig. ''Aangezien je haast wel je.. geheugen kwijt lijkt te zijn. Ehm.. Hoe heet je? Hoe oud ben je, waar kom je vandaan. Vertel wat over je jeugd, zodat ik kan testen of je lange-termijn geheugen nog intact is.'' Even keek ze nog naar hem maar liet dan haar ogen uiteindelijk even weer naar de omgeving dwalen. Simpele vragen waren het inderdaad. De hele tijd keek ze voor zich uit."Euh...oke... Ik heet Lightning Farron" Sprak ze fronsend. Wist hij dat dan niet? Blijkbaar waren ze toch geen goeie vrienden dan ze had gedacht. En dat was geen goed teken."Ik ben 17 jaar en kom van Shadra..." ging ze verder."Euh...Veel valt er niet echt over mijn jeugd te vertellen...ben geadopteerd...strenge opvoeding en school is de uitweg om niet te moeten gaan werken bij mijn vader." Sprak ze nonchalant en hief haar schouders op. Veel viel er dus niet echt over te vertellen...Toch? Nee Lightning voelde dat dat een leugen was, maar zelf wist ze niet meteen precies waarom. Meer was er toch niet te zeggen? Toch niet zover ze wist. Fronste dan ook even bedenkelijk voor zich uit. Ze keek hem weer aan en glimlachte automatisch naar hem, waarbij haar ogen even glinsterden. Verwachtingsvol keek ze hem aan. Veegde enkele plukjes haar van voor haar ogen. Langzaam stond ze recht, beet even kort op haar onderlip.. Een oude gewoonte van vroeger....Het kwam haar inderdaad bekend voor. Deed ze dat niet omdat ze ergens nerveus voor werd? Kort schudde ze haar hoofd terwijl ze glimlachend naar het raam stapte en even kort naar buiten keek. Na een tijdje draaide ze zich langzaam weer naar Dominic om.

sorry voor de mega flut again D:

Eens zien. Wat wilde hij allemaal weten? In theorie wilde hij alles weten en zodra hij alles wist Lightning als een uitgeknepen vaatdoek achterlaten, als een vertrappelde zonnebloem. Maar het ging er nu om dat hij wat nieuwe, interessante dingen uitvond. Dingen waarmee hij haar kon raken. Of juist haar vertrouwen kon winnen. It was good either way. Hij besloot simpel en onschuldig te beginnen. Meer kans op de waarheid, wanneer een vraag niet onmiddellijk over verboden dingen ging. Voorzichtig formuleerde hij wat vragen. ''Aangezien je haast wel je.. geheugen kwijt lijkt te zijn. Ehm.. Hoe heet je? Hoe oud ben je, waar kom je vandaan. Vertel wat over je jeugd, zodat ik kan testen of je lange-termijn geheugen nog intact is.'' Yeah. Perfect excuus, leek het hem. Straks had ze nog een hersenschudding ofzo. Dat zu echt vréselijk zijn. ''Euh...oke... Ik heet Lightning Farron. Ik ben 17 jaar en kom van Shadra..." [/b] Hij knikte lichtjes. Dat klopte met wat hij al wist. "Euh...Veel valt er niet echt over mijn jeugd te vertellen...ben geadopteerd...strenge opvoeding en school is de uitweg om niet te moeten gaan werken bij mijn vader." Hmm. Toch nog wat nieuws. Geadopteerd. Daar had hij wat aan. Hij keek haar aan, liet de opluchting langzaam in zijn gezicht verschijnen. ''Mooi zo, Light, met je lange termijn geheugen is alles in orde.'' sprak hij. ''Gelukkig..'' Hij voelde haar warme lichaam bewegen, opstaan. Verbaasd keek hij op. Wilde ze weglopen? Had hij iets verkeerd gedaan? Nee toch? Hmm.. Ze bleef daar staan. Ging niet weg. Keek in het licht, waardoor haar silhouet sprookjesachtig verlicht werd. Hij zuchtte zachtjes. Een lichte glimlach sloop ongemerkt zijn gezicht op. Ze stond daar zo onschuldig. Normaal gesproken zou Lightning hem allang honderd keer hebben uitgedaagd of genegeerd hebben. Nu was ze anders en dat was zo slecht nog niet. Hij bleef ontspannen zitten en toen ze omkeek stond Dominic soepel op. Hij liep naar haar toe. Glimlachte geruststellend. De warme zonnestralen verwarmden hen nu samen. Verlichtte zijn huid tot die nog bleker leek. Als marmer, glad en smetteloos. Nog een zachte zucht verliet zijn lippen, hij kwam achter haar te staan en legde zijn handen op haar schouders. Zachtjes gaf hij een kneepje in haar schouders. Veegde haar lange bruine haar voorzichtig uit haar nek, zodat het naar voren hing. Gaf haar een lichte, onschuldige massage. Hijzelf wist niet zo goed wat hij nu deed, de medicatie had nog steeds een licht verdwaasd gevoel achtergelaten. Maar het zou allemaal wel uitwerken, vermoedde hij. ''Ok, Lightylight.'' Waarom gebruikte hij die naam? Stoppen met nadenken, er was niets meer aan te veranderen. ''Wat weet je nog van vandaag? Want ik vermoed dat je alleen daarvan je geheugen kwijt bent.'' Hij liet zijn handen nog steeds zachtjes haar rug en schouders masseren. ''En is er iemand.. Iemand die jou kwaad zou willen doen?'' vroeg hij dan met een bezorgde, ongelovige ondertoon. ''Als je ook maar een vermoeden hebt.. Zeg het me dan.'' fluisterde zijn zoete stem. Een stilte, kalme stilte van zijn kant volgde.
[herpderp xD]

Kort focusde Lightning op haar gedachten. Probeerde zich stug te herinneren wat er met haar gebeurd was. Het wou niet lukken. En dat verstoorde wel haar rust wat. Behendig streek Lightning enkele plukjes van voor haar gezicht. Alles was zo warm. Zo heerlijk goed. er kan niks mis gaan. Mis gegaan, gaat gaan... Dat ongemakkelijke gevoel wou maar niet weg gaan. Er achter komen zal Lightning hoe dan ook. Op de harde manier of de zachte. Maar lukken zal het haar. Hm, standvastig was ze zeker...altijd geweest. even leek iets bekends in haar gedachten zich af te spelen, maar het was allemaal nog te vaag. En als ze er te lang bleef over piekeren zou ze hoofdpijn ervan krijgen. Dat ging ze dan ook het liefst vermijden, als die drang om het toch te ontdekken niet zo vreselijk irritant was. Maar ze moest geduld hebben. Ze voelde dat er iets in haar woede. Iets dat ervoor zou zorgen, dat ze het binnenkort wel weer zou weten door dat die ene, die haar wel leek te helpen. Lightning was dan ook bedenkelijk opgestaan met een frons op haar gezicht. Alleen maar door naar het raam te staren, waar de zonnestralen vandaan kwamen verdween die frons van op haar gezicht weer. Sloot haar ogen kort om van de volle warmte te genieten. automatisch draaide ze zich dan ook weer om naar het gezelschap dat ze..leuk vond. Glimlachend keek ze toe hoe hij rechtstond om op haar af te komen. Ze bewoog niet. Van zelf ontspande ze zich wat toen hij achter haar was komen te staan en zijn handen op haar schouders legde. een verlichte zucht verliet Lightning haar keel toen hij haar schouders lichtjes begon te masseren. ''Ok, Lightylight.'' Hoorde ze hem zeggen. Verwonderd keek ze hem via haar ooghoeken aan. Dat had ze niet verwacht. Ze had een koosnaampje? Zo lief. Iets verlegen keek ze naar de grond. ''Wat weet je nog van vandaag? Want ik vermoed dat je alleen daarvan je geheugen kwijt bent.'' een huivering ging door haar heen terwijl hij haar schouders verder masseerde. Bij zijn woorden keek ze even bedenklijk voor zich uit."Ik herinner me wel dat ik hier binnen kwam. Er was hier iemand.." Haar frons op haar voorhoofd werd dieper. Alleen kon ze niet meer herinneren wie het was, was het deze jongen geweest? ''En is er iemand.. Iemand die jou kwaad zou willen doen?'' Geschrokken keek ze hem aan. Iemand haar kwaad doen? Is er zo'n persoon dan? Ze wist het niet...''Als je ook maar een vermoeden hebt.. Zeg het me dan.'' fluisterde zijn zoete stem. Bezorgt beet ze op haar onderlip. Draaide naar hem toe en klemde lichtjes bezorgt aan hem vast."I-Ik weet het niet." Alles was hier zo vredig. Dus waarom zou een persoon dat willen verpesten?"D..denk je dat er iemand me dan kwaad wilt doen?" Sprak ze verontwaardigd. meteen schoten haar helder kristalblauwe ogen naar de omgeving. Dat kon toch niet. Maar als het wel zo was, dan moet zij het toch weten? Dus ze moet zich nu wel het herinneren. Het moet.

Dit alles om haar vertrouwen te winnen, wetend dat ze het half vergeten zou zijn nadat de leuke pilletjes hun effect opgaven. Het warme, fuzzy gevoel in zijn hoofd was daarvan het bewijs. Warm en leeg.. Hij wist slechts delen, flarden van wat Lightning hem net had gevraagd, wat hij had geantwoord. Dus nu was het tijd om daar revange voor te nemen. Dit was zijn tijd voor wraak. Ze zou hem vertellen wat hij weten wilde. En dan kon hij met die informatie haar miezerige ziel versplinteren. Dat was wat hij zou doen.
''Wat weet je nog van vandaag? Want ik vermoed dat je alleen daarvan je geheugen kwijt bent.'' Een belangrijke vraag. Even testen. Misschien maakte het alles wat duidelijker. "Ik herinner me wel dat ik hier binnen kwam. Er was hier iemand.." Iemand.. Zucht. Hij knikte als antwoord. Nou, daar had hij ook niet veel aan.
''En is er iemand.. Iemand die jou kwaad zou willen doen?'' Haar geschokte houding was enkel amusant. Hij deed er nog wat drama bij, met zijn zachte, zoete stem haar lokkend. ''Als je ook maar een vermoeden hebt.. Zeg het me dan.'' Hij sloeg zijn arm nonchalant om haar heen. Kalmerend. Een veilige haven. Haar bescherming. Right.. "I-Ik weet het niet. D..denk je dat er iemand me dan kwaad wilt doen?" Achgossie. Verontwaardigd, vol ongeloof. En die blik naar hem.. Alsof hij degene was die haar bedreigde. Schattige naïeve Light toch. En dan die oogjes die in het rond schoten op zoek naar gevaar. ''Rustig maar.'' probeerde hij haar te kalmeren. ''Ik weet het niet. Maar..'' Een aarzelende blik op haar was waarschijnlijk genoeg om haar te overtuigen dat hij het goede met haar voor had. ''Je hebt wel eens iets gezegd over.. Dat je een geheim had wat zo gevaarlijk was dat je het niet toen aan me durfde te vertellen.'' fluisterde hij zachtjes. Hij keek weg, zogenaamd bezorgd om haar en beschaamd. ''Ik heb me er lang druk over gemaakt en dit.. brengt het allemaal weer terug. Kan je je daar iets over herinneren?'' Zachtjes gleed Dominics hand kort over haar arm, de huid nauwelijks aanrakend, waarna hij iets meer afstand nam van haar. Hij voelde even onopvallend bij zijn zak. Kon nog net een vloekwoord inhouden. Ze had ze. Dat wist hij opeens met honderd procent zekerheid. Godver... Well played, Light, well played.. Maar het was nog niet afgelopen. ''Lightning, lieverd, ik ben een potje kwijt.. Heb jij die toevallig gezien?'' vroeg hij, terwijl hij zich bukte en onder de tafels keek.

[Aaahh, prut >.<]

PROFILE MAGICIAN

» Just trust the one with red hair.
» Trust or Treachery?
» Who can I trust with my life?
» I don't trust you [Ryan]
» Girl, you better don't trust me [Kalista]

In God we trust~ [Lightning]

In God we trust~ [Lightning]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen