---

Gedurende het laatste halfuur van de bijles waren steeds meer aanwezige leerlingen in de bijles af en aan gelopen naar zijn bureau om hun werk te laten controleren en in te leveren. En naarmate de antieke wijzers van de grote klok boven de deur het laatste kwartier aangaven, waren enkel hij en June nog de enige aanwezigen in het lokaal. Eigenlijk mocht hij als leraar zijnde de les niet eerder laten beëindigen, en het was ook zeker niet iets wat hij zomaar iedere dag deed. Dat viel ook nauwelijks te verwachten van de meest strenge leraar op een school. Maar er was geen reden meer om de les tot de laatste minuut in alle doodse stilte door te laten gaan nu zowaar iedereen weg was om het begin van het weekend te vieren. June was immers klaar met haar werk, hij wilde ook het drukke schoolwerk even achter zich laten liggen en het was nu het moment om dat mogelijk te maken. Daarbij hadden ze een klein afspraakje, en afspraakjes kon je niet laten wachten.
Zwijgend had hij achter zijn bureau gezeten, half voorover gebogen richting de vloer om al zijn lesmateriaal en overige spullen in zijn lederen herentas te stoppen. Zijn benen iets uit elkaar in de houterige positie waarin hij zich gebogen had om zijn zwakke rug zo min mogelijk te belasten, zijn lange sluike lokken daarbij hangend langs zijn bleke gezicht. Alsof June er niet eens was. Maar feitelijk wilde hij zo snel mogelijk weg van lokalen, leerlingen, krijt, lesboeken en alles dat met school in verband stond. En daarbij wilde hij het 'afspraakje' met eigen woorden nog eens benadrukken zodra ze buiten de deur stonden, want het was wel degelijk gemeend van zijn kant. Hij werd veracht en gehaat, hoe erg hij zijn best ook deed, en hij had geen zin om weer eenzaam en alleen in zijn kamer weg te zitten kwijnen. Of beter gezegd; liggen kwijnen, want meestal speelde de gewoonte op om met alle verloren zin in het leven van dien in zijn bed te kruipen en doelloos naar het plafond te staren. Zijn miserabele leven overdenkend, met enige verzadiging in de vorm van een fles wijn.
Buiten het lokaal liet hij June er nog uit voor hij een hand in de broekzak van zijn zwarte pantalon liet verdwijnen om naar zijn sleutels te zoeken, en zijn tas daarbij even op de grond plaatste om zijn handen vrij te hebben. Met een geconcentreerde blik zocht hij naar de juiste sleutel, die hij vervolgens in het slot stak en er verscheidende kanten op mee draaide tot de zachte klik aangaf dat zijn eigengemaakte lesruimte veilig op slot zat. Alles moest hij met extra zekerheid nagaan sinds een aantal leerlingen een complete zooi van zijn vertrouwde kantoor hadden gemaakt. Savador borg de sleutels weer op, ging licht door zijn knieën om zijn tas weer in de hand te nemen en keek June ten slotte aan. Bijna automatisch gleed er een smalend grimasje over zijn gelaat. 'Zullen we?' vroeg hij na een korte stilte zacht. Hij had alles, had hier verder ook niets meer te zoeken. Wat hem betreft konden ze gaan.

Here i am >3~

Langzaam maakte ze haar werk af en liet het controleren door Savador. De adrenaline leek ervoor te zorgen dat ze geen minuut stil kon zitten. Haar hart leek sneller te kloppen, maar er was niks te zien aan haar uitdrukking. Op haar wangen stond een lichte blos, wat werkelijk wonderbaarlijk was. Normaal gesproken was ze lijkbleek, alsof ze ziek was. Vandaag was een uitzondering, vooral vanwege haar afspraakje. Ze kon werkelijk niet wachten, wat uiterst vreemd was voor een meisje met engelengeduld. Toen ze klas eenmaal leeg was pakte ze haar tas en colbert en liep samen met Savador richting de deur. Ze keek nog eens naar hem. Diep van binnen had ze medelijden met hem. Er werden verschrikkelijk veel roddels over hem verspreid, iedereen dacht slecht over hem. Maar, hoe kon je nu weten hoe een persoon werkelijk is als je deze niet eens goed kent? June vond het maar raar, maar ze wist wel dat ze Savador verschrikkelijk erg mocht. Verschrikkelijk veel. Waarschijnlijk mocht ze hem niet alleen, ze voelde wat voor de man. Voor hem zou het vast alleen een plezierig avondje worden, maar voor June zou het een mijlpaal in haar leven worden. Op haar 17e met een man van in de 50 waarvan ze hield ook al kende ze hem niet goed een avond doorbrengen. Haar ouders zouden haar vermoorden als ze erachter kwamen, maar dat zouden ze niet. Tenminste niet als Savador hen niks zou vertellen. June zuchtte diep en keek hoe Savador de deur sloot. Ze keek hem aan. 'Zullen we?' June knikte en glimlachte liefjes naar hem. Ze was verschrikkelijk benieuwd naar hem, wat zou hij te vertellen hebben? Wat zou hij willen doen? Ze streek weer door haar haar om hem vervolgens nogal verleidelijk aan te kijken. Ze zou nooit spijt krijgen van haar acties, dat wist ze zeker. En volgens haar had Savador ook geen spijt van wat hij gedaan had, hij had niet voor niets gereageerd op haar. Ze zuchtte weer eens diep en probeerde haar gedachten leeg te maken, wat aardig lukte. Het enigste wat rond bleef spoken was de gedachte aan Savador. Hoe heeft ze ooit voor de man kunnen vallen? ~

~Kort, I'm sawwry, Saf needs to takte the first step

---

Wat er precies op de planning stond deze late middag wist hij niet, hij wist ook niet hoe lang June zou blijven. Eigenlijk dacht hij niet direct aan een intieme gemeenschap onder de lakens. Hij mocht dan pedofiele praktijken verrichten, hij was niet iemand die een vrouw alleen als lustobject zag. Ook jongere meisjes niet. Respect voor het andere geslacht zou hij altijd behouden, want hij had er ook daadwerkelijk respect voor - al mocht hij dit niet altijd laten blijken door zijn norse houding en de al gauw getrokken vooroordelen over hem. Maar anderzijds voelde hij zich diep eenzaam en ongeliefd, en een gezellig avondje samen met een bevallig meisje; daar zei hij geen nee tegen. Misschien was het ook om reden dat June één van de weinigen was die hem iets anders schonk dan een hatelijke blik of het opzettelijke wegkijken uit angst. Waarom het meisje uit eigen initiatief contact had gelegd dat meer moest zijn dan enkel een normale leerling-leraar omgang, daar kon hij nog niet met alle zekerheid zijn vinger op leggen. In ieder geval niet met de reden dat ze hem zoals ieder andere leerling onterecht verafschuwde. Afschrikwekkend, het kon dan wel een juiste bemaning zijn - hij was niet lelijk, zag er zelfs nog goed uit voor zijn leeftijd in vergelijking met andere vijftigers en kon heus wel bekwaam zijn. Vooral vrouwen hadden kans om die tederheid te mogen aanvaren, zolang ze maar in goede verhouding met hem stonden. En spijtig genoeg was dat voor veel vrouwen en meisjes op de school niet het geval. In een kalme handeling sloot Savador de deur van het lokaal af en pakte zijn herentas. Zwijgend keek hij June aan. Hij schonk haar een warm glimlachje terug bij haar knikkende reactie op haar vraag en stak vervolgens zijn bleke hand uit om met zijn duim zacht over haar wang te strijken. Het was eerder een klein enkel veegje, alsof hij er rekening mee wilde houden niet tot innige handelingen over te gaan zolang ze nog op de gang stonden. Meteen erna draaide hij zich om met de intentie de gang met de lokalen te verlaten en op weg te gaan naar de lerarenetage, June daarin leidend. In zijn eigen benende pas liep hij voor haar uit om haar in alle stilte de weg te wijzen. Zijn lange sluike lokken deinden licht op zijn rug mee bij iedere stap, en hij keek niet op of om terwijl hij zich door de verlaten schoolgangen begaf. Er volledig op vertrouwend dat June hem op de voet zou volgen. De lessen waren voor vandaag al lang afgelopen, en de meeste leerlingen waren direct naar hun etage gegaan om vrije tijd te benutten, huiswerk te maken of gewoon even uit te rusten. Tot ze als één grote massa rond klokslag zes uur naar de grote zaal vertrokken voor het avondmaal. Maar vanavond zou hij niet tussen zijn collega's aan de lerarentafel dineren. Meestal was hij in weekenden niet te zien in de grote zaal. Dan zat hij in zijn persoonlijke vertrek om de verloren tijd met zijn kinderen in te halen en zelf te koken, want papa had het doordeweeks veel te druk. Eten bereiden was geen enkel probleem; doordat hij zowaar heel zijn leven al voor zichzelf had moeten zorgen waren zijn kookkunsten uitgegroeid tot die van een topchef. Vooral Shadraans koken was een kunst. Aangekomen in de hal van de lerarenetage hield Savador zijn pas iets in. Hij draaide zijn hoofd om over zijn schouder even een blik naar June te werpen. Ze mocht hier eigenlijk niet komen en hij voelde er weinig voor vreemde vermoedens op te wekken bij zijn collega's zodra ze hen samen zouden zien. Dat hij niet vies was van gezelschap van veel te jonge meisjes was door alle roddels immers geen onbekend feit meer. Mits je hier nieuw op school kwam, maar zelfs dan kwam je alle sappige roddels al snel genoeg te weten. Opeens greep hij June bij haar schouders en duwde haar achter een stenen waterspuwer die op een sokkel stond opgesteld in een inham van de muur. Zelf ging hij er voor alle zekerheid nog voor staan, zijn licht gefronsde blik starend door de gang. Dat scheelde niet veel. Eén van zijn collega's naderde hem net met een timide glimlachje, kennelijk met een vraag of een probleem. 'Savador, heb je de proefwerkbladen voor het nieuwe semester?' Hij bewees zich een meester te zijn in het in plooi houden van zijn gezicht. Stijfjes knikkend toonde hij zijn antwoord aan, zijn gelaat in een pokerface waar geen spoor van spanning of nervositeit op te ontdekken viel. 'Die heb ik inderdaad,' zei hij kalmpjes. 'Uiterlijk dinsdag. Tot die tijd zet je je leerlingen maar aan het werk met extra opdrachten uit de laatste blokken.' Hij wist niet precies wat het was, of hij nu zo luguber was, of het zijn stem of iets anders was - maar zelfs in een kort dialoogje met hem als dit leken mensen zich gauw uit de voeten te willen maken. De leraar knikte met een geforceerd glimlachje en leek zich onder uitbrekend angstzweet te willen volharden. 'Hartelijk dank. Prettig weekend!' Savador keek de stakker grimmig met zijn slangachtige ogen na, niet de intentie hebbend om hem een goed weekend terug te wensen. Pas toen zijn collega helemaal uit het zicht verdwenen was, keerde hij zich richting June. Zijn gezichtsuitdrukking leek meteen iets te verzachten toen hij haar weer aankeek.
'Kom,' hij pakte haar hand om haar geleidelijk vanachter het beeld en het kille plaatsje vandaan te trekken. Hij sprak het bijna fluisterend, alsof hij niet gehoord wilde worden om enige andere confrontaties met collega's te voorkomen. Daar had hij geen zin in. Gelukkig was de gang op hen na verder compleet verlaten, en klonken er ook geen galmende voetstappen door de hal van naderende personen. Zonder enige verdere geduchte probleempjes konden ze de donkere deur van zijn privé-ruimte bereiken, die zich ergens achteraan op de gang bevond. Opnieuw plaatste Savador even zijn tas op de grond om zijn handen vrij te maken voor het openen van de deur, daarbij nog even oplettend om zich heen kijkend. Terwijl hij zich bukte om zijn tas te pakken, zwaaide hij de deur open en ging June voor. Het was een ouderwetse, onwennige ruimte voor iedereen die er niet kwam, en er hing een zwavelachtige geur die ook te herkennen viel in Savadors lichaamsgeur. Met donker meubilair, een haard en kandelaars die bij de meeste anderen vervangen werden door tafellampjes. De vloer was besierd met een duur tapijt met Shadraanse opdrukken en aan de muren hingen enkele schilderijen van slangachtige wezens of goden uit de Shadraanse mythologie. Aan de kapstok naast de deur hingen een paar van Savadors mantels, en onder de voet van de klerenstandaard waren één paar netjes opgepoetste herenschoenen gezet. Langs de wanden stonden kasten vol boeken die tot het plafond reikten, bij het brede raam dat verhuld was achter de donkerpaars satijnen gordijnen bevond zich de dinertafel en aan de rechterkant stond een donkere hoeksofa met bijzettafeltje, in de richting van een televisie. Dat was eigenlijk het enige dat nog modern was in de hele kamer. Het grote poefachtige kussen in het rusthoekje bij de bank en de tv dat als slaapplek voor Saethion diende was leeg. De slang was al heel de dag op rooftocht, zoals het dier hele dagen kon wegblijven. Boven op de buffetkast stond een foto van Diva waarop ze teder lachte, gehuld in een mooi fotolijstje. Het leek meer op een klein herdenkingshoekje, want er lagen ook een aantal sieraden die hij haar ooit cadeau had gedaan, haar trouwring en Diva's Suasama-zwaard, in standaard en schede decoratief opgesteld over de breedte van de kast. Op de tafel bij de televisie lag een Shadraanse krant opengeslagen op een uitgebreid nieuwsbericht over politieke zaken, waarin ook enkele Legendarische Magiërs aan bod kwamen. Waarschijnlijk was Savador het in zijn haast om zich naar zijn leslokaal te begeven deze ochtend vergeten op te bergen. Ernaast stond een leeg wijnglas - enkel op de bodem was nog een dieprood restje drank te zien. Maar verder was alles orderlijk en opgeruimd zoals het Savadors strenge belangen symboliseerde. Op een paar poppen van zijn kinderen die achter de bank rondslingerden na. Met een hand tegen zijn zwakke rugholte gedrukt stapte Savador verder de kamer binnen, nadat hij eerst de deur gesloten had. 'Goed.. Welkom,' zei hij licht glimlachend. Hij zette zijn tas neer op de eettafel en keek June aan. Handenwrijvend liep hij vervolgens met langzame passen naar het midden van de kamer om daar te blijven staan. 'Maak het jezelf gemakkelijk, voel je thuis. Ga zitten.' Hij gebaarde vriendelijk naar de sofa om te benadrukken dat June hier te gast was, en alles voor de gast. Gauw borg hij hier en daar nog wat spulletjes op, ondanks dat de kamer er al uitzag alsof er iedere dag een grote schoonmaakbeurt werd gehouden. Hij had een voorkeur aan orderlijkheid en perfectie. Daarom kon hij zich zo ergeren aan de troep die soms in zijn kantoor te vinden was. Savador liep tenslotte naar June om glimlachend haar colbert aan te nemen en te draperen over de kapstok. Met zijn hand nog om één van de haken richtte hij zijn blik weer op haar neer. 'Iets te drinken, wellicht?' bood hij met licht opgetrokken wenkbrauwen vrijgevig aan. Net als hij moest ze vast de behoefte hebben om eerst even onderuit te zakken en het rustig aan te doen na een lange schooldag hard gewerkt te hebben.

- I certainly will