My brass little secret

Een waterig zonnetje scheen neer op het schoolterrein. Geen zuchtje wind roerde de blaadjes,en geen geluidje verstoorde de stilte. Tot met een zacht gekraak de voordeur van de school open ging,gevolgd door het geluid van metaal dat tegen elkaar aan kletste. Het geluid was afkomstig van een grote jutten zak,die schijnbaar uit zich zelf over het schoolterrein voort bewoog. Maar als je beter keek,zag je dat er een mens gebogen ging onder het gewicht van all dat metaal. Brons,om precies te zijn. Aidan,zoals de man was genaamd,stommelde langzaam richting het duistere bos. Puffend door al dat gewicht op zijn rug zwoegde hij verder. Hij zou graag op een wat opvallendere manier richting zijn nieuwste project zijn gegaan,maar het ging niet anders. Vliegen kon hij niet met zoveel gewicht,en voor teleporteren was de zak te groot. Als het niet ging zoals het moest,moest het maar zoals het ging,dacht hij dan. Toen hij uiteindelijk bij de rand van het bos was aangekomen zette hij de zak naast zich neer,en rekte zich even uit."En vanaf hier wordt het alleen nog maar erger,"mompelde hij mistroostig. Na een flinke slok uit zijn heupflacon te hebben genomen,tilde hij de zak met een grom van inspanning weer op,en sjokte het bos in. Nu ging hij nog langzamer dan net,vanwege de laaghangende takken. Aan de andere kant zou hij niet lastig worden gevallen door wilde beesten. Al dat gekletter en gerammel joeg ze allemaal gegarandeerd weg.
Zweet stroomde langs zijn gezicht. Een vreemd gevoel,dat hij al heel lang niet meer had mee gemaakt. De laatste keer dat hij zich zo had ingespannen was bij de slag om Gronnhold,ruim driehonderdtien jaar geleden. Wat konden die bergreuzen knokken zeg. Aidan had geluk gehad dat Samson er ook was,anders hij hij zeker het loodje gelegd. Een genegen glimlach verspreide zich over zijn gezicht. Bergreuzen konden dan misschien knokken als gekken,maar vergeleken met zijn mentor waren ze net kleuters die een woedeaanval kregen. Zelfs nu vroeg Aidan zich wel eens af of hij zijn mentor voorbij was gestreefd in kunde of niet. Waarschijnlijk niet. Soms miste hij die kerel echt. Dat zijn enig andere kameraad onlangs is verdwenen hielp ook niet echt mee. Lichte depressie was over hem heen gevallen. Hij was alleen. Niemand die hem begreep. Niemand om echt mee te praten. Een zucht onderbrak de steunen en kreunen van het sjouwen van de zak. Het leven als heer van van alles en nog wat ging niet over rozen. Gehuld in een dikke mantel van niet al te vrolijke gedachten liep hij verder. Zodra hij arriveerde zou alles goed zij. Zodra hij weer met zijn handen aan de slag ging kon hij alle zorgen vergeten. Tijdelijk dan. Dat waren de momenten waar hij nu voor leefde. Maar dat mochten de anderen niet merken. Zwakheid betekend worden uitgebuit. En dat zou hij niet toestaan. Dat mocht hij niet toestaan. Omwille van Razen,en omwille van zich zelf. Uiteindelijk werd het bos wat minder dicht,en kon hij wat meer vaart maken. Toen doemde er donkere muren voor hem op. "Eindelijk,"mompelde hij. Onmiddellijk sloeg hij rechts af,en liep sjokte langs de muur,tot hij uitkwam bij een gat in de muur. Die leidde naar een redelijk grote kamer in het gebouw. Vroeger was het waarschijnlijk een gymzaal of een oefenruimte. Nu was het echter een donkere verlaten ruimte. Helemaal leeg,op een vaag menselijke schim bij de verre muur. Alleen stak de schaduw ver boven Aidan uit. Zijn kruin kwam maar tot aan de middel van het ding. Glimlachend liep hij verder. Dus het was niet gestolen. Mooi zo. Hij gooide de zak neer,en verlichtte de ruimte door vlammen naar de muren te sturen. Het ding wat hij eerder had gezien,glansde dof in het licht. Het leek op een beeld gemaakt van buizen en cilinders,in een vaag menselijke vorm. Dit was zijn project; hij was een golem aan het bouwen. Aidan strekte zich nogmaals uit,en opende de zak. Er kwamen allerlei bronzen onderdelen en een aantal gereedschappen uit vallen. Hij graaide een moersleutel en een schroevendraaier van de grond,stak ze achter zijn riem,en ging verder met het legen van de zak,die daarna in de hoek werd geslingerd. "Zo dan,dit moet die vervelende gedachten wel een tijdje weghouden," zei hij mistroostig glimlachend,en ging aan het werk.
Fire is chaotic. So am i.

Kai slenterde in gedachten verzonken door het grasveld. Gisteren had hij een brief van zijn broer gekregen met het bericht dat alles goed gaat en hij zelfs al een vriendin heeft. Natuurlijk was dat niet zo'n groot nieuws. Zijn broer had elke dag een ander. Hij had zijn broer al lang niet meer gezien door de zovele reizen die hij maakte en nu hij leraar was op deze school ging het nog wel even duren voordat hij hem weer zou zien. Kai keek verbaasd om toen een zak met metaal het bos in verdween. Natuurlijk was hij weer lekker nieuwsgierig en volgde hij de man. Het rammelende geluid zorgde ervoor dat hij niet verloren liep en na een tijdje kwam er een ruïne in zicht. Met een opgetrokken wenkbrauw volgde hij de man naar een grote kamer en bleef op een afstand staan. Even deinsde hij geschrokken achteruit toen hij de schaduw van iets groots op de mur zag, maar hij ontspande toen hij merkte dat het maar een beeld van metaal was. Lichtelijk verbaasd keek hij toe hoe de man de zak leegmaakte en in een hoek gooide. "Zo dan,dit moet die vervelende gedachten wel een tijdje weghouden," Kai bekeek de man van top tot teen en zijn ogen werden groot toen hij wist wie de man was, een van de legendarische magicians! Hij bleef echter mooi op zijn plaats staan en keek naar wat de man van plan was.

[het is kort, maar misschien kun je er iets mee xD]

Een paar minuten lang was het zachte geluid van arbeid het enige wat de lucht vulde. Ratelen,kletteren,af en toe Aidan die wat mompelde,en zijn sloffende voetstappen als hij aan een ander plekje ging werken. Uiteindelijk stapte hij achteruit om zijn werk te bewonderen terwijl hij zijn voorhoofd afveegde. Hij glimlachte goedkeurend. "Zo dan. De benen zijn bijna klaar," mompelde hij,waarna hij zich omdraaide om wat nieuwe onderdelen en wat ander gereedschap te pakken. Als hij in dit tempo door ging was hij binnen de kortste keren klaar. Toen voelde hij een aanwezigheid in de buurt. Zijn met smeer besmeurde gezicht vertrok zich tot een grijns. "Goedendag,Master,"zei hij met een kleine buiging in Kai's richting. Toen draaide hij zich om,en ging ongestoord verder aan zijn meesterwerk. Als dit ding eenmaal zou bewegen was het ongetwijfeld een van zijn beste werken ooit. "Waar heb ik dit bezoekje aan te danken?" vroeg hij,terwijl hij een zuiger in de rechterbeen aan het bijstellen was. Een klein beetje teleurstelling klonk door in zijn stem. Hij had het eigenlijk geheim willen houden tot dat de golem compleet was. Iedereen verrassen was veel leuker geweest. Ach ja,je kon niet alles hebben. "En ik maar denken dat ik hier goed genoeg verstopt was." Daaruit bleek dat zelfs hij het fout kon hebben. Dat bleek de laatste tijd vaker dan hem lief was,om heel eerlijk te zijn. Misschien werd hij gewoon oud. Niet waarschijnlijk. Als hij een natuurlijke dood zou moeten sterven had hij nog vele eeuwen te gaan. "Kom,blijf daar niet zou buiten staan. Kom binnen,kom binnen." Aidan zei het alsof hij een gast binnen vroeg in zijn kamers,en niet een een of andere ruine.
"Maak het jezelf maar gemakkelijk."
Fire is chaotic. So am i.

Ik heb er maar wat van geprobeerd te maken Razz

De man ging rustig door met zijn werk, af en toe iets mompelend. Kai keek met intresse toe hoe hij het metaal bevestigde en liet zijn blik over de benen van het ding gaan. Het leek of de man nu pas zijn aanwezigheid opmerkte, want ineens draaide hij zich om en maakte een buiging. "Goedendag,Master," Kai knikte als begroeting. "Waar heb ik dit bezoekje aan te danken?"Er klonk een beetje teleustelling door in de stem van de man, waarschijnlijk had hij dit liefst geheim gehouden. "En ik maar denken dat ik hier goed genoeg verstopt was." "Je had het ook goed verstopt, ik vond het gewoon raar dat er ineens een zak met metaal voor mijn neus door het bos in liep." Hij grinnikte even en liep een paar passen verder naar binnen. Ineens voelde hij iets langs zijn been strijken. "Oh nee, deze keer niet," mompelde hij terwijl hij een pluizige witte bal in zijn armen nam. Shanta mocht van hem overal binnenglippen, maar hier bleef ze weg. Voorzichtig zette hij zijn vos buiten de kamer en zei dat ze terug naar het kasteel moest gaan. Daarna draaide hij zich om en ging tot vlak naast de man staan. "Zou ik misschien ergens mee kunnen helpen?" Vroeg hij erwijl hij zijn mouwen oprolde. Nu hij toch geen les moest geven kon hij even goed andere mensen helpen.

PROFILE MAGICIAN

» My secret base
» tell me a Secret [ Seira ]
» The Secret Tree
» Secret Santa
» The secret of Kovomaka

My brass little secret

My brass little secret

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen