De wind woei haar korte haren van links naar rechts, maakte bijna dat ze haar evenwicht verloor. Althans, zo leek het. Azure had exact in de gaten wat er aan de hand was in de lucht. Ze rook onweer, maar het was zo'n flauwe geur dat ze zich er voorlopig nog niet druk over maakte. Nee, pas als de lucht zou gaan betrekken zou ze landen. Landen en een schuilplaats zoeken. Er waren er genoeg in de ruïnes, daar was ze vrijwel zeker van. Ze sloeg loom met haar twee ravenzwarte vleugels, zodat ze zo'n vijf meter boven de grond bleef hangen. Steeds als ze dichter dan vier meter kwam sloeg ze weer even met de vleugels. Op die manier behield ze de deinende cadans van het op, en het neer. Steeds maar opnieuw. Op en neer, op en neer.  De vleugels, die uit haar rug staken, waren niet bijzonder groot. Groot genoeg om haar in de lucht te houden, maar niet heel veel groter. Voor het echte vliegwerk zou ze nog wel even moeten oefenen. Ze was al lang blij dat ze de grond niet meer aanraakte, maar perfectionistisch als ze was wilde ze natuurlijk méér. De vleugels staken uit haar rug, alsof ze spontaan uit haar schouderbladen waren gegroeid. Daarom droeg ze ook een shirt met een open rug. Anders moest ze iedere week nieuwe kleren kopen. Niet dat dat erg was, maar zoveel geld had ze nu ook weer niet. Zoveel geld had ze ook niet nodig. Die open rug had een tweede functie. Hij liet prachtig de kleur van de beha die ze op het moment aanhad zien. Donkerblauw, met kleine, zilverwitte streepjes en doorzichtige schouderbandjes. Hij kleurde goed bij haar licht doorschijnende, roomwitte shirt, en de denim shorts die ze aanhad. Zolang het nog niet echt koud was, zou ze ook geen moeilijke, warme dingen aantrekken. En het was op het moment minstens vijfentwintig graden. Misschien zelfs wel meer. Haar zwarte, opgebonden sandalen met hakken maakten het plaatje helemaal af. Ze leek wel een Shadraanse, werd haar soms verteld. Niet dat dat vreemd was. Rode ogen, zwarte haren, en een griezelig talent om gevoelens en relaties aan te voelen. Eigenlijk wás ze bijna een Shadraanse. Ze studeerde op dit moment ook nog eens duistere magie, het kon gewoon niet zo zijn dat ze van een andere planeet kwam. Maar dat was wel zo. Ze was een volbloed Grenaanse. En ze was er trots op. Zelfs al studeerde ze duistere magie.

-flutje. Sly, kom het topic verbeteren!-

It's time to forget about the past
To wash away what happened last
Hide behind an empty face
Don't ask too much, just say
'Cause this is just a game

Rustig liep Sly door de oude rotsblokken van de ruines. Nog niet eerder was hij hier geweest, maar toen hij er iemand op de gang over had horen praten was zijn interesse toch lichtjes getrokken. Het was in ieder geval beter dan loom op zijn kamertje rondhangen. Zijn eerste paar lessen zaten erop en hij kon wat frisse buitenlucht wel gebruiken. Hij zuchtte zachtjes. De lessen bevatten meer dan dat hij in eerste instantie verwacht had of in ieder geval, meer dan dat hem was verteld door zijn ouders die hem zo wanhopig thuis hadden geprobeerd te houden. Nu liep hij hier kalmpjes, buiten op voor hem onbekend terrein. Alles hier was compleet nieuw voor hem. De lokalen, de kamers, de bomen en zelfs de kinderen hier waren anders. Vooral dat laatste had hij totaal niet kunnen bedenken. Hij was er vanuit gegaan dat mensen overal precies hetzelfde waren. In zichzelf getrokken, hun gevoelens niet vrijlatend en al helemaal niet geïnteresseerd in anderen. Dan had je nog verschillende groepen onder de mensen. De zogenaamde ‘populaire’, maar zoals Sly ze liever noemde: Gewoon de klootzakken van de school, de huppelk*tjes en de betweters die eigenlijk niets wisten. Er waren natuurlijk ook nog de zogenaamde nerds, gekken en de teruggetrokken types, meer zoals hem. Sly rolde geïrriteerd met zijn ogen. Dit waren de onderwerpen waar hij het minste aan vond en toch liep hij hierover een gedachtengesprek met zichzelf te voeren. Vermoeid van zichzelf plofte Sly neer op een uitstekend rotsblok en dacht de dag nog een keer over. De aankomst, de lessen, hoe hij op deze plek was gekomen. Dat laatste? Geen idee! Hij was op goed geluk buiten gaan rondlopen en was hier toch uiteindelijk terecht gekomen. Hij had het ook wel even nodig. De rust aan zijn hoofd al moest hij wel toegeven dat dat hier een stuk beter lukte dan thuis. Hij hoefde zich nergens voor te bewijzen, hij kreeg niet gelijk een wereldstraf wanneer hij een foutje maakte, maar hij hoefde zich vooral geen zorgen te maken over de eeuwige teisteringen van zijn oudere broer Civ. die niets liever deed dan dat. Heel even wreef Sly voorzichtig met zijn vingertoppen over het dunne litteken op zijn rechterwang. Dat had Civ. hem gegeven. De rotzak. Gelukkig was hij daar nu allemaal vanaf, het enige vervelende was wel weer dat de mensen op deze school sneller contact met je zochten dan op zijn oude. Op de Suasamschool werden de kinderen dan ook getraind om geen contact te maken en al helemaal géén vrienden, maar hier hoefde niemand zich over dat soort dingen zorgen te maken. Niemand verloor wat wanneer je een vriend of geliefd iemand had. Sly zou in zo’n situatie echter alles kunnen verliezen, maar daar maakte Sly zich al lang niet meer druk over. Hij had geen behoefte aan vrienden of ook maar iets in die richting. Het was alleen af en toe wel lastig om onopgemerkt door het leven te gaan. Daarom moest hij zich altijd aardig en beleefd voor blijven doen, zelfs al voelde hij zich verschrikkelijk of haatte hij de persoon tegen wie hij zo aardig deed tot het diepste in zijn hart. Het kon weleens moeilijk zijn, maar Sly was er inmiddels een heuse expert in geworden. Zijn leugens waren waterdicht al loog hij liever niet. Nee, hij loog ook niet, het was meer dat hij gewoon toneel speelde of zoiets. Ach whatever.
Opeens trok een een projectiel in de lucht zijn aandacht. Sly’s pupillen vlogen naar die richting, maar waren al te laat. Het was al verdwenen. ‘Hm,’ murmelde Sly bedenkelijk en stond toen op wat nog moeilijker ging dan gedacht. Een plotselinge en onverwacht harde windvlaag drukte hem bijna terug op de steen. Met kleine inspanning duwde Sly zich omhoog en keek omhoog, hopend het vliegende ‘ding’ weer te kunnen zien. Hij wilde eigenlijk wel weten wat of misschien wel wie dat geweest was. Zou het een beest zijn geweest of een vlieger misschien? Sly vroeg zichzelf af en begon in de richting te lopen. Hij duwde planten en bosjes opzij. Ondertussen drong de geur van regen en storm diepen tot hem door. Het zou waarschijnlijk niet zo lang duren voor het zou gaan onweren, maar dat maakte Sly niet zoveel uit. Hij was nog nooit buiten geweest met onweer, maar wilde het eigenlijk wel graag een keertje meemaken. Zijn ouders hadden hem altijd binnen gehouden tijdens storm. Het enige wat hij dan kon doen was voor het raampje zitten kijken naar de fascinerende bliksemschichten die de duistere lucht dan verlichten. Sly schudde het snel weg. Nu wilde hij eerst weleens weten wat daar in de lucht had gehangen. Sly stapte vanachter een grote boom vandaan en was lichtjes verbaasd toen hij zag dat er een aantal meter voor hem een meisje in de lucht hing. Wat? Het was een mens geweest? Sly had het niet uitgesloten, maar hij had het ook niet echt verwacht. Sly keek even omlaag om het even tot hem door te laten dringen en keek toen weer omhoog om het meisje in zich op te nemen. Ze had een korte, bruine bob en nou ja, niet echt veel verhullende kleren aan, maar wat Sly het meest interesseerde waren de zwarte vleugels die uit haar rug staken. Vleugels? Eens had hij daar iets over gehoord, mensen met vleugels, maar eerlijk gezegd had het onderwerp Sly niet echt geïnteresseerd, omdat hij zelf toch geen vleugels had en niet veel mensen ze hadden. Het onderwerp kwam eigenlijk alleen maar aan bod, omdat het natuurlijk lastiger was om een vliegend persoon te doden dan iemand met beide benen op de grond. Sly zijn lichte verbazing verdween al weer uit zijn ogen. Hij had kunnen verwachten dat er op zo’n grote, internationale school ook mensen zoals zij hier zouden zijn, maar toch. Sly’s normale, emotieloze blik verscheen weer op zijn gezicht. Hij wist niet zo goed wat hij tegen het meisje moest zeggen of hij überhaupt wel iets moest zeggen. Dat wilde hij liever niet natuurlijk, hij hield niet van menselijk contact, maar als ze hem al opgemerkt had kon hij niet veel anders dan dat. Voorzichtig schraapte Sly zijn keel. ‘Oh sorry als ik je stoor,’ verontschuldigde hij zich op onschuldige toon en glimlachte liefjes. ‘Ik ga wel weer!’ Zei hij vervolgens waarna hij meer richting de bossen wees met zijn vinger. Daar kon hij ook wel gaan wandelen.

- Pff, dikke flut, sorly, maar even geen zin om te verbeteren. Moet even inkomen. Iig geval wel lang ;c

Time turns flames to embers
Life turns like the weather
I hope you remember
Today is not to late to be brave

Ze merkte de jongen pas op toen hij begon te spreken. Op het eerste gezicht wilde ze hem negeren, maar om de een of andere reden werd ze geïnteresseerd toen ze hem beter bekeek. Het was alsof er een mist om hem heen hing, een soort aura. Die dingen zag ze altijd om mensen hangen; het was bijna irritant. Het was als rook, ondoordringbaar en ze kon de jongen maar moeilijk zien. Was dit zijn persoonlijkheid? Een soort dikke mist? Dat zag je niet vaak. Hij was absoluut niet het normale, vrolijke type. Een lichte grijns verlichtte haar neutrale gezicht. 'Je stoorde helemaal niet, hoor. Integendeel.' Haar voet raakte de grond, en met snelle pas liep ze op de jongen toe. Onder die mist, waar ze doorheen probeerde te kijken, zag hij er niet enorm slecht uit. Toen ze haar "zicht" uitschakelde, wist ze het zeker. Absoluut niet lelijk. Hmm... Misschien toch maar een praatje aanknopen. Waarover wist ze niet, maar kom op. Een ontmoeting kon niet gewoon zo aflopen. Zoveel had ze er nog niet gehad, naast de ziekenzaal. En dat was geen geweldig gesprek geweest. Even huiverde ze toen ze terugdacht aan de pijn. Gelukkig was ze niet afgeleid toen ze haar vleugels vandaag weer gebruikte. Vandaag was ze onbewust enorm vrolijk. Als ze in de spiegel zou kijken, zou ze waarschijnlijk een grote, kleurige gloed hebben. Exact het tegenovergestelde van deze jongen. Maar ach, dit soort jongens waren ook leuk. Je kon je best wat meer doen dan bij de meeste normale jongens. 'Ik ben Azure. En jij?' Een naam was altijd handig om iemand mee aan te spreken, toch? Met een licht opgetrokken wenkbrauw keek ze hem aan, terwijl de wolken zich boven haar hoofd verzamelden. Het zou niet lang duren voordat het begon te storten. De wind waaide harder dan ze had gedacht.

-La flut. En kort, maar blame the iPod for that-

Sly liet zijn hand langzaam omlaag zakken toen het meisje hem aankeek op een vreemde manier. Ze keek hem niet recht aan, leek bijna alsof iets haar zicht belemmerde. Lichtelijk in de war gebracht keek Sly omlaag, maar kon niets opmerkelijks onderscheiden. Misschien was ze zo flauw dat ze deed alsof ze hem niet zag? Dat deden nogal veel kinderen op zijn oude school dus het was niet onwaarschijnlijk dat die geschiedenis zich weer zou herhalen. Sly’s veronderstelling werden echter de grond al weer in geboord toen het meisje grijnsde en terug op de grond zakte. Ze liep snel op hem af en Sly kon het niet helpen dat hij zich teleurgesteld voelde. Dat betekende dus dat hij hier moest blijven en een gesprek moest aangaan. Alsof die ene vanochtend niet al genoeg was geweest! Een bedrukt gevoel lag zwaar op zijn maag, maar Sly bleef het meisje vriendelijk aankijken. Geen blijk gevend van zijn ware gevoelens en daar was hij met de jaren zo goed in geworden en in getraind, dat het ondoordringbaar was. Zijn dikke muur van beleefdheid en onschuldigheid was niet te breken. Toch zag Sly er niet zo uit. Zelfverzekerd, ja dat zeker, maar niet onkwetsbaar. Hij zag er eerder uit als ieder ander. Met de juiste woorden in elkaar te laten zakken en open te breken, maar niets was minder waar. Moorden was kinderspel, leed bijna zo goed als vermaak en eenzaamheid een prettige gewoonte. Er was eigenlijk maar een ding waar Sly nog wat moeite mee had; meisjes. Nooit had hij geleerd hoe een meisje te versieren, te verleiden en nooit had hij er zelfs maar over nagedacht. Nee, een casanova viel hij niet te noemen en wanneer ze iets bij hem probeerde wist hij zichzelf eigenlijk niet echt een houding te geven. Het was niet zo dat hij dan onzelfverzekerd raakte of in het nauw gedreven voelde, maar meer dat hij niet zo goed wist wat hij ermee aan moest. Doden bleef gemakkelijk, Sly had daar geen moeite mee en meisjes waren geen uitzondering. Hij hoefde zich daar nu niet over te breken. Waarom dacht hij er sowieso al over na? Hij was hier om te leren en opdrachten zou hij voorlopig niet krijgen aangezien de meesten niet wisten waar hij was of wie hij was. Dit meisje was geen doelwit, alleen maar een bemoeierige afleiding. Bij haar voorstelling knikte hij respectvol, maar met een grijnsje wat liet blijken dat hij niet al te serieus was. ‘Sly, ook aangenaam,’ gaf hij als antwoord op haar vraag. Hij keek weer op en stopte zijn handen in de zakken van zijn witte vest. Zijn witte vest met twee dunne, rode lijnen die van zijn schouder tot het uiteinde van zijn mouwen liepen en met twee dikke, vrij korte, rode strepen op zijn zijdes. Het had een hoge kraag die af en toe in zijn beweging Sly’s kaaklijn of kin aanraakte en ook een rood randje bevatte. Verder hing het open en liet het het zwarte T-shirt dat zich eronder bevond ook nog zien. Sly droeg nog een gewone spijkerbroek en witte gympen. Voor hem gewone kleren waar hij zich lekker in voelde. Nog steeds kon hij niet helemaal begrijpen hoe het meisje zich ook lekker kon voelen in haar kleren. Zo’n kort broekje en doorschijnend hemd. Niet dat hij er problemen mee had ofzo. Hij kon het gewoon niet echt voorstellen. Om het gesprek maar voor te zetten begon hij maar over haar vliegtalenten waar hij hoe dan ook wel in geïnteresseerd was, de naderende wolken negerend. ‘Mooie vleugels,’ complimenteerde hij Azure. ‘Ik weet alleen niet of nu de beste tijd is om ze nu uit te proberen,’ vervolgde hij doelend op de storm die naar zijn idee ieder moment kon losbarsten. Ondertussen probeerde hij voor zichzelf nog eens uit te rafelen waar het meisje eigenlijk vandaan kwam. Iets gaf Sly het gevoel dat ze van Gren kwam. Gewoon, de grote, levendige ogen en energie die ze uitstraalden, maar de zwarte vleugels uit haar rug leidden hem van zijn veerpontstelling af. Het waren vleugels die meer aan een Shadraanse deden denken. Hm, hij kwam er later vanzelf wel achter. Bij hem was het niet zo moeilijk om erachter te komen waar hij nu vandaan kwam. Zijn hele uitdrukking, houding en blik vertelden iedere andere ziel dat hij in ieder geval wel van Shadra kwam. Sly probeerde dat dan ook al lang niet meer te verbergen. Dat was nutteloos. ‘Misschien kun je beter alvast even gaan schuilen of naar binnen gaan?’ zei Sly alsof hij zich wel degelijk druk maakte om haar veiligheid. De regen die nu zachtjes op zijn bleke huid viel had hem tot die vraag gebracht en even keek hij omhoog naar de lucht en zag de donkere wolken zich een weg zoeken door de hemel, voortgestuwd door de harde wind. Ook Sly’s warrige, lichtgrijze haar werd erdoor bespeeld. Iets wat hem koud liet. Hij liet zijn vriendelijke blik weer op het meisje zakken, maar hij wist een perfect bezorgde ondertoon in zijn ogen te leggen. Ja, hij was een meester in het bespelen van zijn eigen emoties en houding.