Een paar uur voordat het donker zou worden liep er nog iemand op het terrein. De meeste leerlingen zouden onderhand wel binnen zitten of bij het grasveld zodat ze snel weer naar binnen konden. De regels waren wat aangescherpt en je kon problemen krijgen als je niet op tijd de school in was. De jongen had niet echt een mening over de regels, ze waren er en hij moest er maar mee dealen. Gelukkig was het nog lekker warm dus kon hij buiten lopen met alleen een dunne blouse en een spijkerbroek. Op zijn rug bonkte een rugzak ritmisch mee op zijn pas. Het was een mooie avond om naar zijn ''Secret Base'' te gaan. Echt geheim was het niet, maar het was er rustig en niemand wist er vanaf. Hanamori noemde het in gedachten Crystal Garden, maar hij hield zoals altijd zijn gedachten voor zich.
Zonder zich te haasten liep Hakura richting de ruines, hij had zo vaak deze route gelopen dat er haast een route was te zien in het gras. Hij had nooit moeite gedaan om niet gezien te worden, of om zijn sporen uit te wissen. Zolang niemand zijn Crystal Garden omtoverde tot een hoopje aarde en onkruid of zomaar zijn bloemen en fruit stal was iedereen welkom om te kijken. Ow, en ze mochten de rust niet verstoren, maar hij dacht niet dat hem te zien tuinieren zo'n spannend was dat mensen opgewonden werden ofzo. Gelukkig niet. De ruine was recht voor zijn neus. Een paar muren stonden nog overeind, de stenen werden geteisterd door weer en wind. Groen en donkergrijs uitgeslagen door vocht en onkruid dat zich in alle gaten en kieren propte om de stenen uit alle macht uit elkaar te trekken de ruine om te toveren dan niets meer dan een hoop brokken steen. Soepeltjes stapte hij over een paar stenen heen en klom hij over een bergje blokken. Hij wist nog, als de dag van gisteren, dat hij zijn Airmagic had gebruikt om over deze berg te komen, nadat hij de eerste bijna was gevallen op de scherpe stenen aangezien ze niet allemaal even stevig waren.
Na een paar sprongen en stappen trotseerde hij wat dichte struiken. Tot hij een met hoog gras begroeide plek aankwam. Boven het gras uit zag je nog vier muren recht overeind staan. Beschermd voor regen door de bomen maar overwoekerd door de planten die het kleine gebouwtje had afgezonderd van de rest van de ruine. Het dak was echter ooit ingestort. De eerste keer dat Hanamori dit afgelegen gebouw had gevonden had hij eerst nagedacht wat hij er mee wilde voordat hij aan de gang ging om het bruikbaar te maken. Het leek er niet op dat iemand het had gebruikt dus had hij de plaats aan zichzelf toegeeigend. Na allle stenen weggegooid te hebben en de grond flink omgeploegd had hij van houten planken een plank gemaakt. Daar stonden nu planten die goed groeide in de schaduw.

Hanamori liet de tas van zijn schouder glijden en keek naar zijn tuintje. Alles zag er goed uit, de korte zomerbuitjes hadden genoeg water gegeven aan de bloemen en planten dus hij hoefde niet weg om water te halen. Tevreden hurkte hij neer en opende zijn tas. Die puilde uit met de spullen. Handschoenen, scharen, schepjes, netjes en noem maar op. Als een echte tuinier pakte hij zijn bruine versleten handschoenen en was hij klaar om aan het werk te gaan. Zachtjes neuriede tijdens het werken, zonder te merken dat iemand vanachter de struiken naar hem loerde..

[*gevaarlijk muziekje*
Pervs niet toegestaan voor de rest mag iedereen posten xD]

Narah zweefde bijna over het schoolplein. Ze was aangenomen als stagaire en nu kon ze Kai elke dag zien. Zonder dat ze het wist had ze een paar rode tulpen laten groeien op de plaats waar ze gelopen had. Even dacht ze eraan om ze weg te halen, maar het terein kon ook wel een beetje kleur gebruiken dus liet ze de tulpen staan. Op haar gemak liep ze verder, maar stopte toen ze een jongen over het terrein zag lopen. Moesten leerlingen normaal niet allang binnen zijn. Narah haalde haar schouders op en volgde de jongen naar de ruïne. Met gefronsde wenkbrouwen volgde ze de jongen naar een plaats waar duidelijk planten leefde. Ze bleef op een afstandje staan terwijl de jongen neuriënd begon te tuinieren. Met een glimlach liet ze een gele roos op de plaats verschijnen waar de jongen bezig was. Ze gebruikte meestal bloemen om te haar gevoelens te uiten. Een gele roos betekende bijvoorbeeld dat ze vriendschap wilde sluiten met de jongen en hem niets zou doen. Langzaam ging ze achter de jongen staan en zette een streng gezicht op. "Moet jij niet in de school zijn?" Lang hield ze het niet vol om zo te kijken en al snel spleet haar gezicht in tweën door een grijns. "Heb jij dit allemaal gedaan?" vroeg ze met een gebaar naar de bloemen en het fruit rondom hen.

Hakura was niet echt iemand die snel met emoties gooide naar andere mensen. Gewoon beleefd en kalm, af en toe kwam hij zelfs koud en afstandelijk over. Dat lag meestal aan degene die hij voor zich had. Maar als hij alleen was kon hij eindelijk puur ontspannen, zeker als hij in de aarde kon wroeten en de geuren van puur natuur kon ruiken in plaats van vervuilde lucht of een slechte adem en zweetgeur. Nee dan vond hij dit een verademing, koele grond die de warmte van de zomer dragelijk maakte, een licht briesje en de geuren die van zijn bloemen afkwamen. Heerlijk toch, hij had wel vaker dat niemand snapte waarom hij dit voor de lol deed. Dat het een van zijn passies was. Eigenlijk had hij er maar een keer over gehad tegen zijn vrienden toen hij was doorweekt door de regen omdat hij de tuin extra waterdicht wilde maken voor de stortbuien avn die week. Hij had wel gezegd dat hij groene handen had maar zijn vrienden hadden niet gesnapt waarom hij zich daarvoor had laten nat regenen. Ze waren er een beetje lacherig over, daarna had Hanamori er eigenlijk geen woord meer over gesproken, tegen niemand. Af en toe was het gewoon beter om zijn gedachtes voor zich te houden, ze snapte hem toch niet en dan moest hij het eerst uitleggen in de hoop dat ze dan begrepen waarom hij er zo van hield. Daar had echt geen zin in, zijn vrienden waren oké maar ze verschilde in een hoop dingen. Eigenlijk waren ze alleen vrienden geworden omdat ze wel de passie van sport kende. Waaronder twee jongens bij hem in het basketbal team zaten. Dingen konden raar lopen maar hij had tot nu toe nog niemand ontmoet die hem echt kende. Waarschijnlijk was het al te laat om zulke mensen te ontmoeten, nog even en hij was klaar met school. Hij wist nog niet precies wat hij wilde maar hij was er vrij zeker van dat hij iets met planten ging doen, of met wiskunde.

Opeens plopte er een gele roos uit de aarde tussen de andere bloemen. Verbaasd knipperde hij met zijn ogen, Magic? Hanamori strekte zijn arm uit en haalde heel voorzichtig de gele roos van zijn stengel. Kort snoof hij eraan om een explosie van geur in zijn neus te ontvangen. Rozen waren zijn lievelingsbloemen, ze hadden zoveel betekenissen maar waren ook te vinden in allerei kleuren. De blaadjes waren zo verfijnd en zacht en de vorm was gewoon geweldig. Hij draaide zijn lichaam een kwartslag om te zien wie hem dit geschenkje had gegeven. Een meisje met bruin haar en staartjes kwam tervoorschijn. Was ze hier al de hele tijd? Waarschijnlijk was ze hem gevolgd anders had ze hem nooit kunnen vinden, of ze had er in ieder geval niet de moeite voor gedaan. Het was niet moeilijk om te zien dat ze een Stagaire was, nieuw dat wel. Waarschijnlijk niet eens zoveel ouder dan hem.
Met een streng gezicht keek het meisje naar hem. Rustig staarde hij terug zonder echt iets uit te drukken. Hij was gezien, en nu? Als hij straf dan zei het zo, maar gezien zijn algemen gedrag en goede resultaten zal het waarschijnlijk bij een waarschuwing blijven, vertelde zijn berekende brein hem. Aan de andere kant leken haar ogen het niet te menen en Hanamori dacht zelfs een twinkel in haar ogen te zien ontstaan. Nog een seconde later brak het strenge masker door een lach. Eventjes staarde Hakura vanuit zijn ogen naar zijn Crystal Garden en toen naar de bloem in zijn hand. De jongen knikte rustig en stond op.
'Ja, dit is mijn plekje al sinds het eerste jaar. Dus ik ben er al een tijdje mee bezig.' Vertelde hij beleefd aan het meisje. 'Ik ben Hanamori Haruka, mag ik jouw naam weten?' Hij bleef op de beleefde toer, dat deed hij altijd waneer hij geen echte eerste indruk had van iemand.

Narahs grijze ogen keken naar de roos in de hand van de jongen. "Ken je de betekenis van bloemen?" vroeg ze. Daarna keek ze rond in de 'serre' en bekeek de bloemen die er stonden. "Narah Davids. Aangenaam Hanamori." Ze glimlachte terug. Bloemen waren alles voor haar. Ooit had ze eens een witte rozenknop aan een meisje geheven die achter Kai aanzat. Het meisje had de betekenis opgezocht en had twee dagen huilend op haar kamer gezeten. Een beetje overdreven, zo erg is was de betekenis toch niet? Een witte rozenknop betekende het hard dat geen liefde kent. Wood magicians was niet het enige wat haar interesseerde. Ze hield bijna evenveel van de aarde als van het woud. Daarom was ze ook stagaire earth magicians geworden. Ergens in een hoek stond nog een lege bloempot. Zonder te vragen of het mocht draaide ze met haar hand,vulde de pot met aarde en liet er allemaal gele rozen in groeien. De rozen hadden eigenlijk twee betekenissen, vriendschap en haat. Het hing er gewoon van af welke persoon je tegenover je had staan. Op dit moment gold de vriendschap. Nadat de pot gevuld was liet ze een enkele rode tulp verschijnen en stak die in haar haar. "Het is de eerste keer dat ik iemand tegenkom die bijna evenveel met planten bezig is als ik."
De meeste mensen die Narah was tegengekomen waren meer met technologische dingen bezig geweest dat met de natuur. Natuurlijk irriteerde ze zich daaraan, maar liet dat meestal niet zien. "Ennik hoop voor jou dat je Master Savador niet tegenkomt als je hier s' avondspits laat bezig bent, want hij houdt zich strikter aan de regels dan ik naar wat ik gehoord heb."
Narah keek Hanamori aan met een waarschuwende blik.

De jongen bekeek het meisje vluchtig, maar zei verder niks behalve een kort knikje als reactie op haar vraag. Natuurlijk kende hij de betekenis. Het begon natuurlijk altijd met Valentijnsdag waar chocolaatjes en rozen werden uitgedeeld. Op zijn oude school hadden ze ook Valentijnsdag gevierd, je kon voor een paar cent een roos opsturen naar iemand anders. Hij had een stuk of vier rozen, Hanamori herinnerde het zich niet precies meer, thuis had hij ze in een vaas gezet en gepeinsd wat hij er mee moest. Volgens zijn moeder waren rode rozen voor liefde. In die tijd had hij het alleen gezien als een mooie decoratie voor in de huiskamer maar had er verder nooit meer naar om gekeken. Pas later, toen hij een keertje op bezoek ging bij een vriendin die een grote tuin had ging hij zich interesseren in planten. Eenmaal geinteresseerd in dingen had Hanamori altijd de neiging om alles te weten te komen, maar hij was tuinieren meer als een ontspannende hobby gaan zien dan een research project dat hij na alles opgezocht te hebben aan de kant te schuiven.
De jongen liet Narah rustig kijken naar de bloemen. Hij had zich niet beperkt tot rozen maar had allerlei soorten kleuren en vormen in huis gehaald. Het enige wat hij nog wilde doen was een boom planten die kersenbloesems droeg. Alleen wist hij niet zo zeker of dat zomaar kon, het bleef Academy terrein en hij wist niet of hij nu al de regels overtrat of niet, al zeiden de regels niet specifiek dat je geen tuin mocht bouwen in de ruines. Maar ja wie bedacht dat dan ook?
Haruka stond rustig op en klopte het zand van zijn broek terwijl hij keek naar Narah die bezig was met een lege pot te vullen. Ze was duidelijk van Erd misschien ook nog een andere planeet maar dat kon hij niet zo een twee drie opmerken. Gele rozen schoten uit de aarde alsof het niks was, tja zo was ook een manier. De jongen staarde naar de bloemen die verder uit de put schoten tot hij vol zat. Zou het meisje expres gele rozen uit de pot laten schieten? Of deed ze die alleen maar omdat ze die het mooiste vond? 'Dit is mijn eerste keer dat ik iemand tegenkom die uberhaupt geinteresseerd is in planten,' melde de jongen rustig. Kalm trok hij een wenkbrauw op bij haar waarschuwende blik. Uiteindelijk haalde hij zijn schouders op. 'Ik zal mijn excuses aanbieden als dat gebeurd, meer kan ik er toch niet meer aan doen. Meestal doe ik dit soort dingen tijdens de pauze maar ik kwam nogal laat op school, vandaar.' Hanamori hield even stil voordat hij verder praatte. 'Stagaire Erd, of Wood.' Het was meer een feit dan een vraag.

Narah knikte bij de uitleg van de jongen. Je kon bij de meeste mensen beter vergiffenis dan toestemming vragen. Ze liep naar de pot met rozen en plukte er een uit. "stagaire Earth," bevestigde ze toen ze terug liep. Ze gritste onderweg en pot mee, draaide die met de opening naar onder en ging erop zitten. Ineens kwam erneen klein diertje aangelopen gevolgd door een witte vos. "Shanta, kon je het weer eens niet gewoon bij je baasje blijven?" Zei Narah beschuldigend tegen de vos terwijl de kleine eekhoorn op haar schoog sprong. "Die vos is van mijn vriendje, Kai. Hij geeft les in kunst denk ik." Ze liet de roos open en toe klappen terwijl ze Mira over haar kopje streelde. De witte vos was naast haar komen liggen en hield Hanamori strak in de gaten.

[sorry, kort;(

Hanamori knikte, zoals hij al gedacht had. Al was het niet erg moeilijk te raden, als ze had gezegd dat ze van Shadra of een andere planeet kwam was hij veel verraster geweest. Zelf kwam hij van Puffoon waar hij graag woonde, maar af en toe zou het helemaal niet zo raar geweest zijn als hij van Erd kwam of van Gren. De jongen trok zijn handschoenen uit en vond een fijn plekje op de zachte grond. Narah had een geimproviseerde stoel gemaakt van een omgekeerde bloempot. Ze was erg makkelijk, de meeste meisjes zouden alleen maar kijken naar de kleuren van de bloemen en de rozen maar durfde geen vinger in de aarde te stoppen. Laat staan om te gaan zitten op de modderige grond of een zoals Narah op een omgekeerde bloempot. Hanamori had niks tegen zulke meisjes, ze konden best aardig doen en hij deed altijd erg geduldig. Vroeger hielp hij meestal met het verzorgen en het oppotten van de planten. Iets wat ze zelf nooit wilde doen ondanks de handschoenen. Uit gewoonte had hij in zijn tas ook een ehbo doos met twee pakjes pleisters. Die meiden hadden de gewoonte om in een doorn te prikken.
Uit het niets kwam er een klein dier aangelopen. Hanamori herkende het als een eekhoorn, rustig volgde hij het diertje met zijnn ogen. Een ander vriendje kwam erbij want een witte vos liep achter de eekhoorn aan. Hij trok zijn wenkbrauw op maar behield zijn kalme uitdrukking. Vos? Die had hij nog nooit gezien in dit deel van het schoolterrein, een eekhoorn had hij wel vaker gezien. Waarschijnlijk was de vos een huisdier van iemand. Zelf had hij niet zo veel met dieren, maar hij had er niks tegen. De eekhoorn sprong op Narah's schoot, duidelijk haar huisdier, toepasselijk. Maar van wie was het witte vosje dan? Peinzend keek hij naar het witte vosje die ging liggen naast Narah. Eventjes keek de jongen vluchtig naar Narah. Hij wist niet dat de leraar kunst een vriendin had. In de beginnende jaren had hij een paar lessen van hem gehad maar zo snel als het kon had Hanamori het vak laten vallen. Kunst, nee dat was echt niks voor hem. Hij vond het leuk om er naar te kijken maar hij kon totaal niet tekenen. Elke tekening eindigde met een prop in de prullebak. Maar het feit dat Narah een vriendje had die hier les gaf verbaasde hem toch wel, in gedachten schaafte hij zijn beeld van dit meisje een beetje bij. Waarschijnlijk was ze toch wat ouder dan hij in gedachten had.
Haruka strekte zijn hand even uit om de dieren gewend te maken aan zijn geur, al had hij het idee dat Shanta hem niet zo mocht. Misschien zag de vos hem als een soort concurrent of vijand? Hij had geen idee maar zover hij wist had hij niks verkeerds gedaan tegen vossen.
'Ik ken je vriend wel, nou ja ik had ooit les van hem. Hij geeft inderdaad kunst.' Bevestigde hij rustig. Eventjes stopte Haruka met praten, moest hij doorgaan op het vriendjes onderwerp of moest hij over iets anders praten? 'Hoe oud ben je eigenlijk? Als Kai docent is en jij stagaire, zit er dan een hele lange tijd tussen of niet?' Vroeg hij uiteindelijk nonchalant. Hij had niks tegen leeftijdsverschillen maar hij moest het gesprek toch op gang houden.

[Maakt niet uit :3]

"Kai is volgens mij de jongste docent doe hier rond loopt. Ik ben 20 hij 21, een jaar verschil dus." Shanta was opgestaan en liep voorzichtig naar Hanamori toe en begon aan diens hand te snuffelen. Na een tijdje gaf ze kopjes tegen zijn hand en keek hem aan. Shanta was een halve kat als je naar haar gedrag keek. Het enige verschil tussen haar en die dieren was dat ze veel beter kon jagen. Mira was ondertussen naar Narahs schouder gekropen en sprong vanaf daar op het hoofd van de jongen. Narah sloeg haar hand voor haar mond en kon een giechel net niet onderdrukken. "Volgens mij mogen ze je." In haar ogen danste pretlichtjes terwijl ze naar het schouwspel keek. Mira gleed van zijn hoofd op zijn been en bleef daar lekker zitten terwijl ze Hanamori speels aankeek.

Hanamori knikte als maneir dat hij haar begreep. Vandaar, hij was ongeveer drie jaar jonger dan hun bijna geen verschil. Zijn paarse ogen rustte weer op de witte vos, Shanta. Gefacineerd hoe het beestje opeens kopjes begon te geven tegen zijn hand aan begon hij haar voorzichtig te aaien over haar kop. Zijn hand zouden zo het kopje beet kunnen pakken en dichtknijpen, niet dat hij zoiets zou doen maar het was vreemd om zulke kleine dieren om zich heen hebben en aan te raken, aangezien het toch echt wilde dieren waren. Zelf hadden ze geen dieren, zijn vader was simpelweg allergisch voor vacht, hoe typisch. Hij zat er niet mee maar Twic en Akiko hadden toen ze klein waren een stel straatkatten meegenomen naar huis omdat ze het zo zielig vonden. Uiteindelijk werden ze gehuisd bij de buren aangezien zijn vader met gloeirode ogen en neus het bed niet meer uit kon. Haruka vond het wel zonde voor Twic en Akiko maar je kon niet altijd geluk hebben.
Uit het niets zag verscheen er een bruine flits langs zijn ogen en was die weer verdwenen zo snel als hij gekomen was. Hanamori keek zo ver hij kon omhoog, nog net spotte hij de zwarte kraaloogjes die duidelijk pretlichtjes in de ogen had. Hij zag dat Narah probeerde haar lach te onderdrukken door haar hand voor haar mond te doen. Langzaam kropen ook zijn mondhoeken omhoog tot een zeldzame glimach. Eentje die zich uitbreiden tot een grijns toen hij een soort glijbaan leek te zijn voor Mira en waar ze zich nestelde op zijn bijna. 'Ik denk het ook,' Zijn meestal kalme ogen waren wat opgelicht door de rare fratsen van de beestjes. Shanta tikte speels tegen een van zijn vingers aan, zachtjes grinnikte Hanamori in gedachten. Zo nu en dan was het niet zo erg om dieren in de buurt te hebben. Met een oog op Mira en Shanta die duidelijke in een speelse bui waren en de ander op Narah. De jongen liet zijn vingers als poppetjes over zijn been lopen om vervolgens een halve aanval te krijgen van Shanta en Mira die eraachter aan rende. Zachtjes liet hij wat wind uit zijn vingers blazen waardoor ze een stukje werd opgetild en weer zachtjes lande op zijn been.
'Zeg, Narah, dat trucje met die bloemen,' begon hij weer op rustige toon met zijn serieuze pokerface weer op. 'Kan je me dat leren? Ik ben een volbloed Puffoon maar het lijkt me wel leuk om me wat meer te verdiepen in dat soort magie, als het kan natuurlijk.' Hij drong niet aan en hij verwachtte nooit iets. Als ze nee zou zeggen was het jammer als ze ja zou zeggen was het wel leuk. Sowieso zal hij haar vast vaker zien lopen nu ze elkaar eenmaal bij naam kende, en namen onthield hij heel makkelijk. Meestal waren alle mensen die hij voorbij liep maar vage gedaantes die bestonden maar ook weer niet. Pas als hij ze leerde kennen merkte Hanamori ze pas echt op. Al was het niet zo dat hij iedereen die hij bij naam kende in zijn buurt hoefde te hebben, al tolereerde hij ze wel. Tja het was nogal bot om iemand om geen reden weg te sturen..

[Laat x.x Ik ben dit weekend weg dus doe rustig aan xD]

'Zeg, Narah, dat trucje met die bloemen. Kan je me dat leren? Ik ben een volbloed Puffoon maar het lijkt me wel leuk om me wat meer te verdiepen in dat soort magie, als het kan natuurlijk.' Narah keek Hanamori even aan. "Als je wat minder serieus doet, kan ik je het leren." Ze grijnsde even. "Maar liefst niet tegen Master Norwood zeggen dat ik het je geleerd heb. Dan kun je zeggen dat je gewoon heel goed bent in woudmagie." Ze kende de leraar woudmagie niet, maar van wat andere gezegd hadden was het een van de liefste en geduldigste leraren op deze school. Narah draaide even rond met haar hand en liet een bloem uit de grond voor haar groeien. "Je moet je concentreren om het zicht, de geur, wat je voelt als je de bloem aanraakt en eventueel de smaak, maar ik denk niet echt dat dat nodig is." Ze keek de jongen vor haar weer aan terwijl ze de bloem open en toe liet gaan. "Je moet je wel echt concentreren, anders zal het nooit lukken." Ze liet de bloem gewoon staan en sloeg haar been over haar knie. "Jou beurt."


[laat en dan ook nog eens kort ;(]

Geamuseerd liet de jongen zijn hoofd een tikkeltje scheef staan. Zijn ogen straalde als een wakend vlammetje, warm en rustig. Hij vroeg zich af hoe dit meisje precies in elkaar zat. Ze was ouder dan hem maar bij haar kon hij nog een speelsere kant zien, eentje die bij hem al vroeg was verdwenen. 'Ik vrees dat ik dat niet kan beloven, zo zit ik eenmaal in elkaar.' Zei Hanamori met een spijtige glimlach op zijn lippen. Zelf vond hij het prima zo, natuurlijk had hij af en toe wel gewild dat hij wat breder was bij zijn schouders en dat hij was meer ''mannelijker'' overkwam. Al wist de jongen niet precies hoe hij dat zou moeten doen. Hij vertikte het simpel om een meisje als schroot te behandelen of iemand neer te meppen om zijn eigen image een beetje op te krikken. Dat draalde tegen alles in waar hij voor stond, net zoals iets als beloftes breken. Iets wat hij nooit zal doen, aangezien hij ook nooit beloftes maakte die hij niet na kon komen of wat niet zeker was.
De glimlach trok wat in terwijl een wenbrauw omhoog wipte. Hij had nooit echt veel contact met de docenten van wie hij les had. Deels omdat niet iemand was die opviel en lessen verstoorde, deels omdat hij niet iemand was met een leven dat leek op een soap-serie. Zijn hele schoolcarriere tot nu was soepeltjes verlopen en behalve een kort gesprekje van minder dan een minuut hoe het ging op school sprak hij verder weinig met docenten. Ondanks dat wist hij wel dat Master niet echt een heethoofd was, in tegenstelling tot Master Savador die af en toe net een tikkende kernbom was waarbij je liever ver uit de buurt bleef. Al was Hanamori niet echt bang voor de man, zijn gezondheid was een tijd slecht geweest plus dat hij simpelweg nooit problemen had en hij had dus nog nooit een snauwende Master voor zijn neus gehad. Toch knikte Hanamori, waarom Narah niet wilde dat hij het vertelde was hem een raadsel maar als zij dat wilde kon hij dat wel beloven.

Meteen alert toen Narah begon te vertellen ging hij automatisch wat rechter zitten. Lichtjes leunde hij naar voren en luisterde aandachtig naar haar uitleg alsof hij bang was een letter te missen. In gedachten herhaalde hij haar woorden en vergat hij alles en iedereen behalve Narah. Shanta en Mira leken te begrijpen dat het speelkwartiertje voorbij was want ze rende achetr elkaar aan de serre in.
Zijn paarse ogen gingen weer richting Narah toen ze klaar was met spreken. Om ervan te verzekeren dat hij alles had begrepen knikte hij weer. Concentreren kon hij wel. Kort dacht de jongen na over het soort bloem dat hij wilde laten verschijnen. Rustig nam hij alles in gedachten, geur, vorm, het zachte bloemblaadje tussen zijn lippen, en de smaak, want ja zelfs dat deed hij af en toe. Bloemen waren eetbaar..
Met het volledige plaatje in zijn hoofd plopte er iets groens uit de lucht. De steel kroop omhoog langzaam kwam de knop tevoorschijn. Het duurde even voordat de knop zich opende en de roze tulp zich sierlijk heen en weer bewoog met de wind. Tevreden kwamen zijn mondhoeken weer omhoog. Het kon wel wat sneller maar voor de eerste keer was het redelijk, hier en daar zag hij wel wat verwelkte plekken, nog niet super maar dat was te verwachten.

[Misschien moet je wat meer beschrijven over wat Narah denkt enz. Dat maakt een post al snel wat langer maar ze zijn niet slecht hoor ^.^]

Hanamori knikte als teken dat hij alles begrepen had. Gespannen keek Narah naar hem terwijl hij zich concentreerde. Verschillende gedachten gingen door haar hoofd heen: Had ze het wel goed uitgelegd? Welke bloem ging hij laten verschijnen? Zou het direct goed gaan of gingen er schoonheidsfoutjes inzitten? Ze richtte haar blik naar de grond terwijl er een bloem begon te bloeien. Eerst het steeltje, daarna de knop en als laatste de blaadjes. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze de roze tulp bekeek. Het ging traag en er zaten hier en daar wat verwelkte blaadjes tussen, maar eigenlijk was het vrij goed gelukt voor de eerste keer. "Eigenlijk niet slecht voor de eerste keer. Bij mij vielen de blaadjes er altijd af." Ze grijnsde naar Hanamori zodat haar kinderlijke kant naar boven kwam. Waarom zou je je volwassen gedragen als je meer lol kon maken als je een beetje kinderachtig was? Naast de roze roos liet ze een perfecte kopie verschijnen, alleen waren d blaadjes van deze tulp gaaf. "Ik heb er een jaar voor gedaan om ze zo te krijgen." Ze liet ernaast een rode tulp verschijnen. Ze stond op van de emmer en plukte die. "Voor Kai," gaf ze als uitleg terwijl ze de tulp achter haar oor stak en terug ontspannen ging zitten. Narah gaf altijd als ze Kai zag een rode tulp aan hem, omdat deze symbool stond voor eeuwige liefde. Geweldig, toch?

Met een tevreden gevoel keek hij naar zijn tulp. Hij zal nog wel even moeten oefen tot hij dit echt totaal beheerste. Het was een leuk trucje en erg mooi ook. Al ging hij het niet gebruiken voor de Crystal Garden. De Garden vond hij zo geweldig omdat hij niks deed met behulp van Magic. Alles wat er hier gebeurde, van het gebouw zelf tot de planten, was gedaan met de hand en wat gereedschap. Het was leuk en handig om Magic te kunnen gebruiken voor allerlei dingen, maar hij vond het ook leuk om gewoon in de Back to Basic style te gaan en alles met de hand te doen. Het gaf hem een net zo voldaan gevoel, soms zelfs een veel beter gevoel dan wanneer hij Magic gebruikte. Vooral omdat die dingen dan net een beetje moeilijker waren dan als je Magic gebruikte. Een berg beklimmen was een behoorlijke klus maar als je aan de top stond wist je dat het de moeite waard was, maar als je met lucht jezelf als een wolk omhoog laat drijven is alles toch een stuk minder.
Op zijn gemak keek hij hoe Narah nog een paar bloemen liet groeien. Een roos en een tulp. Ze stond op om de bloem te kunnen plukken. Voor Kai had ze gezegd. Rustig knikte de jongen kort. Hanamori waarde Narah's kinderlijke kant wel. Ze leek er wel wat jonger door dan ze was maar misschien was dat wel goed. Ze was namelijk hardstikke aardig, zelfs tegen hem en ze kende hem amper een uur. Ze was zo'n meisje die elk moment dacht aan degene die ze lief had. Iemand die altijd dacht aan anderen en die goed was voor bijna iedereen. In ieder geval zo'n indruk had Hanamori van Narah tot nu toe. Wat op zich best een goeie was. De jongen leunde op zijn handen terwijl hij naar Narah staarde. Vreemd, meestal was de eerste indruk die hij bij mensen had niet meteen goed en zo uitgebreid. Vaak was het een vrij nuchtere en oppervlakkige indruk die hij kreeg van mensen, deels omdat hij niemand wilde veroordelen om niks en deels omdat elk mens wel is veranderde en hij ging zich niet vastklampen aan eens een blablabla altijd een blablabla. Dat vond hij zo'n onzin.
Zachtjes hoorde hij getik. Hanamori legde zijn hoofd in zijn nek om te kijken wat het was. Het dichte bladerdek van de bomen beschermde hen voor de regen. Nonchalant veerde hij op en klopte de zand en vuil van zich af. 'We kunnen maar beter beginnen aan de terugweg naar het kasteel,' melde hij mee, al dacht hij wel dat Narah dat ook al had bedacht. Rustig pakte hij al zijn spulletjes bij elkaar, keek nog een keer alles na of hij niks was vergeten en zwaaide de rugzak weer op zijn schouder. 'Ga je mee?' Vroeg hij kijkend naar Narah. Nog eventjes lichtte zijn ogen vrolijk op voordat het weer doofde. 'Als je wilt kan ik je droog overbrengen.' Rustig begon hij al met wandelen naar het kasteel. Hij maakte een ruime koepel van lucht terwijl het langzaam harder begon te storten.

[Topic uit? :3]

Narah hoorde het zachtte gekletter van regen. Ze knikte toen Hanamori zei dat ze beter terug konden gaan naar het kasteel. Ze stond ook op en hielp hem met zijn spullen opruimen. Narah liep snel achter de jongen aan die een koepel van lucht had gemaakt en liep samen met hem naar het kasteel. Hanamori was opzich wel aardig en misschien kwam ze hem nog wel tegen in de gang ofzo. Toen ze het kasteel binnen waren liep ze al door naar Kai's kamer, maar voor ze twee stappen had gezet draaide ze zich terug om en zwaaide naar Hanamori. "Ik zie je nog wel," zei ze voor ze verder liep.

[topic uit n_n]