Rustig en licht verveeld liep Sly voor de tweede keer deze maand alweer door de plek bekend als ‘de oude ruines’. Naar zijn idee was het er lekker rustig en tot nu toe was hij er, gelukkig, op dat ene meisje na, nog helemaal niemand tegengekomen. Kleine kans dat hij die pech nu wel zou hebben dus. Met zijn handen in zijn zakken bleef Sly toen even stil staan om om zich heen te kijken. Een kil briesje liet een spoor van kippenvel op zijn wang achter. Ook al kon Sly aardig goed tegen de kou, het was nu zo erg dat zelfs hij er af en toe de rillingen van kreeg. Het was natuurlijk niets vergeleken met de isoleercel van zijn jeugd, maar dat was weer een heel ander verhaal. Voor nu zat hij op die school een aantal honderd meter achter hem opgescheept. Toch had hij daar geen moeite mee, was er zelfs vrijwillig en helemaal uit zichzelf naartoe gegaan. Nou ja, vrijwillig, Sly voelde zich bijna gedwongen om aan die rotkop van zijn te ontsnappen plus dat hij zich thuis kapot verveelde. Veel van de stof die ze hem probeerden aan te leren begreep hij al lang of vind hij niet waard om te leren. Hier op StarShine Academy, moest hij eerlijk toegeven, waren de lessen een stuk interessanter voor hem en voor nu ook leerzamer. Een goede reden om hier dus nog even te blijven. Toch was niet alles zo goed als dat hij in eerste instantie verwacht had. Zijn verwachtingen van de grote Master Savador, Heer van het Duister, hadden erg hooggelegen, maar waren erg teleurstellend tot nu toe. Hem zomaar een dwaas noemen alsof hij nog maar een of ander stom kind was. Die oude man was zelf een dwaas door niet in te zien hoe ver hij al ontwikkeld was, maar dat was een des te betere reden om zichzelf te bewijzen. Sly ademde zwaar uit, slaakte bijna een zucht. De rust was hier groot, maar ook bijna drukkend. Er leken op het moment geen vogels of andere wezens te zijn, maar ook dat was Sly gewend. Het was, alsof, die beesten bijna konden aanvoelen hoe een zo’n kil en bijna moordlustig wezen zich in hun bijzijn bevond. Nooit had Sly een goede band met dieren gehad, maar had daar, net als met mensen, dan ook geen behoefte aan. Nee, dat al lang niet meer.
Opeens leek het weer totaal om te slaan. Nou niet totaal, maar toch kwam het vrij onverwacht. Een bliksemflits schoot door de lucht gevolgd door luid gedonder. Oké, tijd om even wat sneller door te gaan lopen. Op een klein drafje vervolgde Sly zijn pad. Hij wist eigenlijk niet heel precies waar hij heen ging. Dit was dus pas de tweede keer dat hij hier was en over het algemeen had hij een goed gevoel voor richting en onthield hij de “plattegronden” van landschappen snel, maar nu moest hij goed om zich heen kijken in zijn ren. Hij wist dat er hier ergens een grot moest zijn, maar waar ook al weer precies? In zijn haast sloeg hij snel de capuchon van zijn zwarte vest over zijn hoofd toen hij de eerste druppels al voelde vallen. Sly had geen zin om nat te worden. Niet nu hij later nog lessen zou hebben. Met natte kleren in de les zitten, bah wat had hij daar een hekel aan! Vooral aan de zure stank die er dan in zou blijven hangen. Nee, Sly was niet ijdel, maar daar hield hij gewoon niet van. Het luchtte hem daarom toch wel op toen hij een groot zwart gat in een gebrokkelde stenen muur zag zitten. Een schuilplaats! De grot die hij had gezocht! Dit betekende dat hij dus wel goed gelopen was! Op zijn nog steeds aardig snelle pas dook hij onder de ingang door die te laag voor hem was om er rechtop lopend onderdoor te gaan. Eenmaal binnen gooide hij zijn capuchon van zijn hoofd af en ging in een donker, maar droog hoekje zitten. Héél zachtjes, bijna onhoorbaar hijgde hij. Niet echt hijgen, gewoon ietsje sneller ademen dan normaal was beter om te zeggen. Rustig haalde hij zijn hand even door zijn warrige, lichtgrijze haar. De aanwezigheid van een ander had hij al lang gevoeld, maar hij negeerde het of eigenlijk, hij liet gewoon niet blijken dat hij het door had. Deed alsof hij zelfs geen idee had en schonk er voor nu totaal geen aandacht aan. Misschien zou die persoon hem wel helemaal niet opgemerkt hebben al was dat valse hoop. Dat wist Sly en daarom keek hij ook maar even naar achteren, glimlachte voor het eerst niet naar een vreemde, maar stak alleen maar zijn hand snel even op als dankje voor de schuilplaats. Deze plaats mocht dan van niemand zijn, hij in ieder geval kon doen alsof hij het waardeerde hier toegelaten te worden. Niet?

_ Haru Pls ;D

Sly staarde alweer naar buiten. Keek naar hoe de eerste regen naar beneden viel en het gras belaadde met zware druppels. De lucht werd vochtig en dat was te proeven. Hij zou hier alleen maar even blijven wachten tot het noodweer dat eraan zat te komen over zou zijn, dan zou hij de grot plus de jongen achter hem weer verlaten. De jongen leek echter zwaar geïrriteerd te zijn door zijn aanwezigheid. Hij reageerde pissig op hem en gebruikte daarin een, waarschijnlijk Japans woord, dat Sly niet kende, maar uit de situatie viel op te merken dat het waarschijnlijk om een scheldwoord ging. Kinderachtig gedoe. Als hij zelf nu niet was gaan praten had hij zijn rust zo terug gehad. Sly zei immers niets en was van plan om de jongen gewoon te blijven negeren. Nog wat langer bleef hij naar buiten staren en draaide toen plotseling zijn hoofd om. De jongen achter hem zag er ouder uit dan hem. Waarschijnlijk een jaar of 2/3 ouder. Hij herkende hem van de Luchtmagieles. Het was die gast die toen al mopperend binnen was gekomen. Sly zuchtte onhoorbaar. Lekker, onweer op komst en hij zat hier met waarschijnlijk het grootste chagrijn van de school. Natuurlijk moest Sly dat weer treffen! Nou was het niet dat Sly zijn gevoel niet begreep. Zelf haatte hij de meeste mensen hier. Kon een irritante dwaasheid niet uitstaan, maar hij verborg het achter een masker van vriendelijk- en beleefdheid. Iets wat hem duidelijk minder gehaat maakte dan wanneer hij die mensen recht in hun gezicht vertelde wat hij nou werkelijk dacht. Sly besloot zijn opmerking toch maar te maken. Op zijn oude school kwamen ze die anders zelf wel uitlokken, maar dan niet op een bepaald zachtaardige wijze en aangezien Sly deze jongen niet echt goed kende, wist hij het niet zeker. ‘Sorry, maar als je stil was geweest, da-…’ Sly stopte zijn zin abrupt af. Een ander geluid had zijn aandacht getrokken. Een krakend geluid van vlak boven hem wat voor de andere jongen vast onhoorbaar was geweest. Het was héél zacht, maar kon maar op één ding wijzen..
Opeens schoot er een bliksemflits door de donkergrijze lucht snel gevolgd door een oorverdovend gedonder. Als door een wesp gestoken schoot Sly uit overeind. Het geluid dat hij een fractie van een seconde geleden had gehoord boven zijn hoofd werd gelijk een stuk sterker door de harde geluiden van buiten. De stenen die net nog boven Sly’s hoofd hadden gehangen vielen nu met harde klappen naar beneden. Korrelige stof schoot naar Sly’s ogen, maar snel en behendig nam hij uit reflex een sprong achteruit. De ingang van de grot stortte bulderend in elkaar. Sly veegde rustig met zijn onderarm over zijn gezicht om het stof er vanaf te halen. Kalm bleef hij kijken, wetend dat hij momenteel niets tegen de instortende massa kon doen. Even geleden had hij een zware Darkmagic les gehad en daar nog voor een AirMagic les. Zijn magie was dus wat verzwakt en kon nu nooit sterk genoeg zijn om tegen de zware stenen in te gaan. Sly voelde geen angst. Gelukkig had hij dat zachte geluidje net van te voren gehoord, anders stond hij hier nu niet meer.. De doodse stilte die hier eerst geheerst moest hebben was weer terug. De stenen lagen weer stil, de ingang blokkerend, het stof was weer gezakt en Sly zei geen woord. Het drong allemaal erg goed tot hem door. Dit betekende dat hij nog wel even met die gast achter hem opgescheept zou zitten in deze nu wel erg donkere grot. Het was dat hij van Shadra was en goed in het duister kon zien anders was het wel vervelend geweest. Sly zuchtte nog eens, nu duidelijker hoorbaar. Lekker dan, dacht hij. Nou kon hij hier weer een oplossing voor bedenken..

* Ghi, de rust is weer teru huwr ;D..