Een beetje verveeld slenterde de jongen over de joude stenen vloer. De wind blies zijn zwarte haren even omhoog, en liet ze weer liggen. Kwam er dan nooit een einde aan school? Die lange uren en vermoeide schooldagen ook altijd.. Nu had hij gelukkig vrij van school. Op dinsdag was de dag altijd heel kort. De helft van de klas zat als gewoonlijk weer in de biblitheek. Daar had Daichi nu even geen behoefte aan. Leren kwam straks wel. In een snelle beweging haalde de Fire Magican zijn Demon-Blade tevoorschijn. Wat twijfelend bleef hij ernaar kijken. Een stevige windvlaag kwam hem weer tegenmoed. De rode omhulsing zat er stevig omheen. Misschien moest hij maar eens gaan trainen. Daar was hij al lang niet meer aan toe gekomen. Hij wist dat de kracht van het zwaard soms de neiging had om verkeerde wezens aan te trekken. Maarja, wat kon hij daar aan doen? Een paar meter van hem vandaag stond een dikke oude boomstronk. Half vergaan in de wind die er altijd stond. Daichi keek weer naar zijn zwaard. Wat moest dat moest.. In een langzame beweging trok hij de Demon-Blade uit zijn zwarte schede. Wel direct daarna stond de jongen omhuld in de blauwe vlammen, even als zijn zwaard. De demonische powers vloeide door hem heen als electriciteit, en zijn oren en tanden werden puntiger. Hij had dit gevoel al een maand moeten missen. Het voelde zo... machtig. Maar Daichi wist zich te beheersen. Al een tijd lang had hij zichzelf zo getraind dat de krachten van het zwaard hem niet makkelijk zouden kunnen overheersen. Daichi stond wijdbeens. Een oude knoestige boomstronk was natuurlijk een uitdaging van 0%, maar toch moest hij er mee oefenen. Zo hard als hij kon rende de jongen naar de stronk, en sloeg het in één slag doormidden. De stronk was perfect in tweeën gesplitst, en smeulde een klein beetje. Een grijns overwon zijn glimlach. Hij stak zijn zwaard weer weg, en de vlammen verdwenen. Even als de krachten die door zijn lijf heen vloeide. Langzaam liep hij naar de grote brokstukken van de ruïne toe, en sprong op een van de stenen. tot ongeveer vier meter hoog. Daar ging hij zitten. Daichi sloot zijn ogen even, en liet zijn haren opreizen door de wind die boven waaide. Plotseling vingen zijn oren een geluid op. Was daar iemand? Meteen opende hij zijn ogen. Zijn ogen leken niks te zien. 'Hallo?' Sprak zijn stem. 'Is daar soms iemand?' Afwachtend bleef hij zitten.

[Open voor iedereen ]

Het werd tijd dat de lessen afgelopen waren. De tekeningen die de leerlingen hadden gemaakt kon hij straks nog beoordelen, eerst even ontspannen. Met zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek liep Kai richting de oude ruïnes. Al vanaf het moment dat hij ze voor het eerst zag hadden de ruïnes hem gefacineert. Ze hadden iets geheimzinnigs en aangezien hij wel van wat actie hield was dit zijn favoriete plek op heel SSA geworden. Misschien zou hij Narah hier eens mee naar toe moeten nemen. Een kleine frons verscheen in zijn voorhoofd terwijl hij bij een stronk, die perfect doormidden was gedeeld, bleef staan. De stronk smeulde nog wat na dus dit was niet zo heel lang geleden gebeurt. Op zijn hoede liep Kai verder tot er ineens iets wits langs zijn benen schoot. "Shanta!" riep Kai nog, maar de witte vos was al bovenop de ruïnes gesprongen. Langzaam kwam ging Kai verder totdat hij een jongen zag zitten. Een jongen die hem duidelijk niet had gezien. Hij glimlachte toen Shanta met haar snuit tegen de hand van de jongen porde. "Hoi," zei Kai toen hij omhoog klom en naast de jongen ging zitten terwijl met pretlichtjes in zijn ogen naar Shanta keek. Je wist nooit wat het dier van plan was. Ofwel mocht ze de jongen en wilde ze spelen, ofwel mocht ze de jongen niet en beet ze in zijn hand zodra hij deze optilde. Kai blik gleed naar het gezicht van de jongen en hij kwam tot de conclusie dat hij nog niet in de kunstles was geweest. "Kai, leraar kunst," stelde hij zichzelf dan maar voor en wachtte op een antwoord.

Nieuwschierig bleef de jongen strak naar de bosjes voor hem staren. Zijn benen bungelde wat losjes onder hem. Zijn puntige oren hadden een uitstekend hoor vermogen. Dat kwam waarschijnlijk door zijn half-demonische geschiedenis. Een paar takjes braken, en er ritselde bladeren. Een sneeuwwit vosje schoot uit de bladeren, en keek een fractie van een seconde naar hem op. Lenig sprong het diertje omhoog, en begon nieuwschierig aan zijn hand te snuffelen. Daichi begon te glimlachen. 'Dag vriend, wie ben jij dan?' Grinnikte hij zachtjes. 'Shanta!' klonk het scherp vanuit het struikgewas. Hmm, was er nog iemand? Geduldig wachtte hij af. Heel langzaam verscheen er nog iemand. Hij was duidelijk een aantal jaar ouder. Zou de jongeman hier ook op school zitten? Hij klom omhoog, en ging naast Daichi zitten. 'Kai, leraar kunst,' Steld ehij zichzelf voor. De leraar kunst? Vandaar dat hij hem niet kende. Kunst had hij zelf nog niet gehad. 'Ik ben Daichi, ik zit in de 3e klas nu,' Sprak hij terug. Zijn blik dwaalde langzaam af naar het vosje dat blijkbaar Shanta heette. Waar zou Blacky, zijn tweestaartige kat zijn? Dat beest was ook echt overal en nergens hè. Daichi zette zijn vingers aan zijn mond, en floot een keer heel hard. De grond begon een klein beetje te denderen. Een waanzinnige kat kwam uit het bos in de verte sprinten. Overal vlogen vogels weg. Lachend keek hij naar de kat die langzaam steeds kleiner werd. Nu was hij zelf nog kleiner dan een normale kat. Krabbelend klom Blacky de stenen op, en ging op zijn schoot zitten. 'Haha, daar ben je dus,' Grinnikte Daichi. Blacky leek zachtjes te spinnen totdat ze Shanta in de gaten kreeg. Nieuwschierig strekte ze haar kop wat meer in haar richting.

[Sorry dat ik nu pas weer reageer O.o]