Het was mistig buiten. De bus naar Starshine Academy is koud en leeg. Sayuri keek zonder enige emotie naar buiten en hoorde Jirou in zijn hoofd 'laten we eens een feestje gaan bouwen hier' maar hij liet zich niet kisten en negeerde hem volledig. Gelukkig als hij alleen is en geen invloeden van buiten heeft kan hij Jirou nog redelijk goed beheersen. Als dat niet zo was geweest dan barste op elk moment de hel los en kwam het beest weer naar buiten.

Diep in zijn gedachten dacht hij na over zijn verleden. Dazai zijn vader die hij totaal niet begreep, waarom in godsnaam bedroog hij de mensen in Chibu, wat hadden ze hem dan aangedaan dat ze dat verdiende. Hij plundere het hele huis leeg en liet de bewoners arm achter. Dat is nog niet eens het ergste van het verhaal, als ze zichtzelf en hun bezittingen verdedigde vermoorde hij ze zonder er ook maar over na te denken. Ondanks alles wat hij heeft gedaan haat Sayuri hem niet. Elk mens heeft een reden achter zijn doen en laten. Het enige waar hij niet direct blij mee is, is dat de dark magie van zijn vader sterker is dan wat hij dacht en vol met haat en killer instinct zit. De haat en killer instinct die hij onbewust jaren opkropt en uiteindelijk Jirou heeft gecreëerd, Jirou die zo'n sterke invloed op hem heeft dat hij nu zijn leven beheerst. Alles draait om Jirou, door hem kan Sayuri niet zijn wie hij wil zijn, voor altijd zitten ze vast aan elkaar. Hij wil zo graag iedereen helpen, vrolijk iedereen begroeten en het liefst gewoon de hele dag onder de massa's met mensen lopen.

Voor hij het wist was hij al op de bushalte bij Starshine Academy. Hij bleef even staren naar het enorme gebouw wat voor hem stond. Er stromen duizenden leerlingen binnen als het er niet meer zijn. Jirou is in zijn hoofd zo aan het pushen dat zijn ogen al langzaam begonnen te veranderen, de roodbruine kleur van Jirou zijn ogen, komt allemaal vast door zijn denken en hoede verliezen omdat hij toch alleen in de bus zat. Het zou geen slim plan zijn om nu het schoolplein op te lopen en besloot maar een stukje te gaan wandelen om de school heen. Frisse lucht helpt altijd met die gek terug zijn kooi stoppen. lucht is Sayuri zijn domein, hij houdt ervan buiten te lopen het liefst gaat hij nooit naar binnen. Hij is ook nog eens sinds jong een genie in luchtmagie, hij had op zijn 5de laten we maar zeggen al zijn krachten en heeft al die levensjaren erna heel heel heeel veel getrained waardoor zijn beheersing nu bijna perfect is.

Na een stukje te hebben gelopen, kwam hij uit op een heel groot meer waar de rust meteen opviel. Ook Jirou was meteen rustiger, dit merkt hij doordat zijn hoofd een stuk minder is gaan bonken en ook Jirou eens stil is. Die stilte was zo fijn dat hij even onder een boom ging zitten en relaxen. Hij sloot zijn ogen om er nog beter van te kunnen genieten en zonder dat hij het had gemerkt was hij langzaam in slaap gevallen.


[open]

[Partycrasher~ :3 If you don't mind]

Weer een schooldag. Jippie. Het enthousiasme had er niet meer af kunnen stralen bij Wren vandaag, net zoals alle andere dagen dat ze naar school ging. In haar ogen was het niet zozeer nutteloos, maar gewoon uiterst vermoeiend en werd het veel langer gerekt dan nodig was. Al die jaren van haar kostbare jeugd die ze door moest brengen in een muf klaslokaal met onder andere Savador die voor het klaslokaal een beetje stond te doen alsof de wereld van hem was. Nou, daar had ze het eens goed mee gehad! Maar sinds ze Luca had leren kennen skipte ze bijna nooit meer lessen en lette ze nota bene zo af en toe nog wel eens op als de leraren wat zeiden. Héél soms, één van die zeldzame keren, had ze zelfs haar huiswerk gemaakt. Wren leerde alleen voor toetsen en voerde verder weinig uit, maar doordat Luca zo'n nerd was en gewonnen had met zijn redenering dat je wat moest doen voor school, was ze deels gestopt met spijbelen. Hoe erg liet ze zich beïnvloeden, het was bijna zielig!
Het blauwharige meisje zuchtte eens diep en begaf zich naar het stille meer. Het was best oké weer en ze had pauze en een tussenuur. Nee, ze spijbelde niet. Ze had alleen geen zin om iets nuttigs te gaan doen in dat uur, dus was ze random gaan lopen en was ze uitgekomen bij het Meer. Nou ja, random. Ze had met zichzelf nog steeds ruzie over haar dilemma; moest ze nu juist terug naar het meer, omdat ze er een licht trauma aan had of moest ze er nu niet naartoe, omdat ze een trauma had? Tja, door het ijs zakken was niet echt haar favoriete bezigheid. Om een lang verhaal kort te maken, ze kon er niet tegen als iets haar te slim af was of eronder kreeg en dat was precies wat er met haar gebeurd was nadat ze door het ijs gezakt was. Ze had het Meer sindsdien vermeden, bang als ze was geweest dat ze er opnieuw in zou vallen al was dat natuurlijk onmogelijk vanaf dik tien meter afstand.
Tijd om die angst te overwinnen, ze liet zich er niet onder krijgen door.. door zoiets! Tenminste, dat was ze zichzelf nu aan het aanpraten. Wren beende op het Meer af, staarde naar het water in de hoop dat het vanzelf in de grond zou zinken om haar blik niet aan te hoeven zien. Haar blik was op z'n zachtst gezegd nu niet echt.. lief. Mede door die doodblik negeerden eerste klassers haar meestal, omdat ze bang van haar werden. Maar nu was zij het die bang was. Nog even en ze ging serieus wegrennen! Hé. Boom. Met een jongen eronder. Als ze nu eens tegen hem ging praten, dan hoefde ze niet weg te rennen want dat zou er dom uitzien. De perfecte reden om zichzelf te dwingen bij het meer te blijven. Ja, ze deed het uit eigen belang. Ze was zo egocentrisch als het maar zijn kon. En ze schaamde zich er niet voor. Okay, hij had al Luchtmagie, dat was fijn want met die magiesoort kon ze het tenminste goed vinden. Het was haar favoriete magie! Wren plofte zonder iets te vragen of te zeggen naast de jongen neer, vouwde haar benen onder zich en keek naar het meer. Iets later draaide ze haar hoofd opzij om toch naar de jongen te kijken. Sliep hij nu? Ze meende dat de pauze nu al wel voorbij was, hoor. 'Hé,' zei ze, porde hem op haar eigen niet al te aardige manier. 'Als je nu les hebt moet je maar eens opschieten.'

Er duwde iemand hard in zijn zij wat zijn diepe slaap verstoorde. Hij opende lichtjes zijn ogen om te kijken wat het nou was. Blauwe haren wapperde in de wind en zijn hele gezicht veranderde. Als hij alleen is 'met Jirou in zijn hoofd', is hij bijna altijd niet zo op zijn hoede dus hij schok een beetje van dat blauwharige meisje, een beetje heel erg. Hij schoot op en zijn hele lichaamshouding ging van een lieve en ontschuldige naar een ijskoude en ontoegankelijke jongen. 'Wat is er?' Zei hij koud. Blijkbaar nog niet helemaal uit zijn slaap kreeg hij maar de helft mee met wat ze nou zei, iets met les en opschieten dacht hij. Nouja het zal wel goed zijn, de eerste les op het rooster wat naar hem was opgestuurd begon pas maandag. Hij wilde eerste de omgeving en de school een beetje leren kennen voordat hij met lessen begon.

Zijn moeder liet hem pas op zijn 12de naar school gaan en heeft daarvoor altijd thuisstudie gehad. Ze was er altijd bang voor dat hij een moeilijke tijd op school zou krijgen als de inwoners wisten dat Sayuri de zoon van Aya en Dazai is. Zijn ouders waren heel bekend in Chibu, en niet populair bekend. Voordat Dazai Aya leerde kennen bedroog en plunderde hij elke familie die hij kon vinden in het dorp, hij liet niks achter en als de bewoners niet mee wilde werken dan vermoorde hij ze ter plekke. Kon hem echt geen ene moer schelen.
Door zijn ouders hun toedoen heeft hij zijn jeugd in de schaduw geleefd. Iedereen verachte hem, haatte hem. Niemand wilde wat met hem te maken hebben puur omdat ze dachten dat hij hetzelfde ging doen als wat zijn vader heeft gedaan.

Hij bleef zonder emotie op zijn gezicht maar naar het meisje staren. Wie is zij, waarom praat ze met me. Ze heeft wel iets luchtmagie in haar zitten, dat voelde hij gewoon. Jirou wist al wat hij zag, een nieuw speeltje om zo zonder waarschuwing aan te vallen en vermoorden. Sayuri had moeite hem terug te houden omdat ze hem nogal overviel. Hij probeerde niks van buiten te laten merken maar zijn cover is nog niet helemaal laten we zeggen af. Met een emotiloos gezicht vroeg hij haar 'Wie ben jij en waarom heb je me wakker gemaakt'. Er zaten zoveel vragen in zijn hoofd maar om niet te veel tegelijkertijd niet teveel vragen voordat hij Jirou het al helemaal te pakken kreeg.

Hij stond op en liep iets verder naar het meer toe. De mist was al bijna weggetrokken en er kwamen een paar zonnestralen door die op het water oppervlakte glinsterde. In zijn achterhoofd denkende met wat hij nou zou doen met dan meisje, wachten op haar antwoord op haar vragen of gewoon weglopen en het zekere voor het zekere nemen dat ze er niet achterkwam dat er iets anders in hem zat. In tweestrijd met zichzelf. De duistere kant van zichzelf, de Shadra kant waar hij alles voor doet om dat te verbergen.
Hij woog het erop en liep langzaam terug naar zijn plek naast haar en ging weer zitten. Hij vroeg nog een vraag namelijk een hele makkelijke 'Hoe heet je?' Dit was zijn kans, de eerste kans in zijn leven om een vriend te maken.

'Wat is er?' Nou, zo gemeen hoefde dat nu ook weer niet te klinken! Ze probeerde hem alleen maar.. te helpen, ofzo. Nou ja. Eigenlijk zocht ze een uitweg voor zichzelf om bij het meer te blijven en niet weg te rennen en gebruikte ze haar zogenaamde 'hulp' als excuus om hem aan te spreken en dat eerder genoemde doel te behalen. Egocentrisch. Hij keek nogal.. emotieloos, koud, niet zozeer ongeïnteresseerd maar eerder alsof hij er helemaal geen mening over had. Waarover? Over niets niet, niet over de wereld, niet over zichzelf. Ze zou niet weten of ze met zo'n mentaliteit zou kunnen leven, zelf had ze overal een mening over en die liet ze ook graag horen. En o wee als je niet naar haar luisterde, dan kon je een schoen op je tenen en een paar vingers in je ogen verwachten.
'Wie ben jij en waarom heb je me wakker gemaakt?' Geez, had hij een winterslaap willen houden? Het was alweer lente hoor, dus. Wat voor gezeur was dit? Ze wilde alleen maar een vriendelijk gesprek aan knopen, hoor. Wren fronste, sloeg haar armen over elkaar en keek hem vragend aan. Hij had nog geen antwoord gegeven op háár vraag, dus waarom zou zij dan antwoord geven? Zag ze geen reden toe. Nu liep hij trouwens al naar het Meer, wat zij dus niet ging doen. Ze had zichzelf al genoeg gepusht, vond ze zelf. Pff, als hij wegliep gaf ze wel geen antwoord. Ook goed. Kon zij prima mee leven.
Wren gooide haar lange haren naar achteren in een arrogant handgebaar en volgde de jongen met haar blik. Dan niet, best. Alleen zij ging niet opstaan, dat was al opgeven voor ze goed en wel aan haar opdracht begonnen was. Ze moest hier een kwartier of langer blijven zitten, bij het meer, met of zonder hem. Dat had ze zichzelf opgelegd en no way dat ze van zichzelf ging verliezen! Wrens blik ging naar het Meer en ze begon in haar hoofd al bijna tegen het water te ragen over hoe eng het niet was en hoe goed zij er wel niet tegen kon. Er lag nu immers geen ijs overheen, dus ze zou niet meer proberen erop te staan! Oh. Hij kwam weer terug. Haar onweerstaanbare charmes natuurlijk. 'Hoe heet je?' Hij ging zitten, zag er nu een stuk vriendelijker uit. Kijk, braaf zo, daar kon ze wel antwoord op geven. 'Wren Máraz, vijfdejaars,' stelde ze zichzelf heel simpel voor. De andere vragen negeerde ze, had hij ze maar moeten herhalen als hij wilde dat ze erop antwoordde. 'En jij?' Hij was haar afleiding om hier te blijven zitten. Ze moest dus normaal aardig doen. Voor zover dat ging. Niet te arrogant, niet te chagrijnig. Een hele lichte glimlach kreeg ze wel op haar gezicht, al was dat niet omdat ze nu een gezellig gesprek ging houden maar omdat ze zeker was dat dit haar ging lukken. Ze zou eens winnen van het Meer! 'Kom je toevallig ook van Puffoon?' Ze nam aan dat hij geen les had en anders had hij dat maar eerder moeten zeggen, toen ze het vroeg. Kon haar het wat schelen dat hij toen sliep. Nu mocht hij haar vragen wel eens beantwoorden, niet dan?

Misschien waren zijn vragen als 'Wat is er' en 'Wie ben jij en waarom maak je me wakker' wat te hard dacht hij, Jirou zat juist het tegenovergestelde te schreeuwen 'je had haar af moeten maken' en 'watje geef me eens wat actie in plaats van dit slappe gedoe'. Het werd steeds moeilijker voor hem om Jirou te beheersen omdat dit zijn kans is om eens een vriendschap te maken en daarvoor moest hij zijn cool wat laten zakken. Jirou pakt alles wat hij kan krijgen dus als hij ook maar een inie minie beetje emotie doorliet werd hij sterker en aanweziger.

Met een bonkende kop en een duidelijk aanwezige Jirou probeerde hij naar het meisje haar antwoorden te luisteren. Hij ging in een kleermakerzit zitten en draaide zich naar haar toe zodat hij zich beter kon concentreren, hoopt hij. Ze heette Wren Máraz en zat in het vijfdejaar, het zelfde jaar als hij zelf. Misschien zullen ze nog wel eens in dezelfde les zitten, kent hij tenminste iemand. Daarna kwam meteen de vraag 'en jij' waarop hij zie 'Sayuri Minami ook vijfde klas' . Hij merkte wel aan haar dat ze niet naast hem is gaan zitten om een gezellig gesprek te voeren, maar eerder voor haarzelf. Ze lachte lichtjes niet echt gemeend, het leek alsof ze net als hem veel aan haar hoofd had of het lag aan hem dat kan ook. Jirou zat ondertussen nog steeds als een bezetende tegen hem te kletsen, zijn kop barste bijna uit elkaar. Sayuri probeerde dit zoveel mogelijk te verbergen, straks denkt ze nog dat hij in pijn is ofzo en dan moet hij zich daar weer uit zien te lullen. Daar heeft hij dus totaal geen zin in.
Ze vroeg of hij ook van Puffoon kwam, zijn instinct had hem niet verlaten hoor hij wist dat er iets luchtigs in haar zat. Hij antwoordde 'Yep een geboren en getogen Puffoon'. Nooit van zijn leven zou hij daar Shadra aan toevoegen, dit wilde hij zo diep mogelijk verbergen. Ze mogen dit echt nooit weten, het niet dat hij zich ervoor schaamd of wat dan ook maar eerder dan zijn Shadra kant niet te vertrouwen en zo slecht als het maar kan zijn is. Niet dat op deze school niemand rondloopt met dezelfde karaktertrekjes maar alsnog die waren altijd zo, hij moest 'veranderen' om die kant te laten zien. Zijn haar word pikzwart en zijn ogen roodbruin, niemand zal hem nog herkennen als Sayuri en hem zien als een wild vreemde.

Nu was het weer zijn beurt de vragen te stellen. Hij was ondertussen ook Wren aan het observeren, waarom zat ze de hele tijd naar het water te staren met een emotieloos gezicht. Tuurlijk misschien is hij gewoon niet zo interessant maar dan kan je hem op zijn mist nog wel aankijken. Dat is een van de weinige dingen die Aya heb heeft geleerd voordat ze niks meer met hem te maken wilde hebben. Dus zijn vraag werd zowieso 'Zit er iets in het water wat je haat, je zit zo te staren'. Net toen hij een andere vraag wou verzinnen begin Jirou weer zo te drammen dat hij zich even koest moest houden, laat haar maar eerst deze vraag beantwoorden. Als het zo doorgaat weet hij niet of het wel zo'n goed idee was om naar Starshine te komen, hij is bang dat er dan nog een uitbraak gaat komen en hopelijk is die dan niet midden in de klas dat iedereen het ziet. Wil echt dat niemand het ziet, NIEMAND. Straks verjaagd hij iedereen uit zijn buurt door die Jirou die niet te beheersen is.

Hij leek nogal veel met zichzelf bezig, te oordelen naar zijn naar binnen gekeerde blik. Hallo! Was zij soms niet interessant genoeg? Tss, de jongens van tegenwoordig ook. Daar kon ze al helemaal niet mee opschieten, al kwam hij van Puffoon. Dat was wel een enorme plus in haar ogen, om eerlijk te zijn. Stel je voor dat je met iemand moest omgaan die van een heel andere planeet kwam of van Rázen. Dat zou pas erg zijn, van Razen. Persoonlijk haatte ze die planeet, vooral vanwege haar angst voor vuur. En daarom was ze wel dol op Cassianen, aangezien water heel goed werkte tegen vuur. Beetje jammer als de betreffende Cassiaan ijsmagie beheerste, ze had de pest aan ijs sinds Savador haar met haar hele hoofd in een emmer Cassiaans IJswater geduwd had. Ze was flauwgevallen, iets wat ze nooit meer vergeten was. Het was gewoon zo.. vernederend. Al had het die oude gast wel eens zijn ware kant laten zien voor de rest van de klas. Zij te ver gegaan? Nooit niet.
Ach ja, gelukkig keek deze jongen emotieloos. Dat betekende in ieder geval dat ze geen problemen kreeg met allerhande dingen als woede en dergelijke. Daar kon ze toch zo boos om worden, als iemand boos op haar werd. Meestal - natuurlijk, kuch kuch - voor geen enkele goede reden. Zij deed bijna nooit iets fout. Oh. Sayuri Mininininaminogiets. Sayuri dus. Ze was altijd heel laks met namen, had Amananths naam, toen ze haar voor het eerst ontmoette, ook direct en zonder het te vragen naar Ama afgekort. Kon haar wat schelen. Maar Sayuri, dat was kort genoeg om te blijven hangen. Ook vijfde klas? Okaydan, misschien hadden ze wel een keer samen gezellig Luchtmagie. Nou ja, gezellig, een les was pas gezellig als haar BFF Nina erbij was. Met haar kon je altijd lol hebben, werkelijk altijd. 'Oh, jij ook,' reageerde ze, wat meer aanwezig dan net, toen hij zei geboren en getogen te zijn op Puffoon. 'Noord of Zuid?' vroeg ze. Die termen zou hij toch wel kennen? Zij had op Zuid gewoond, het armere gedeelte van Puffoon, maar ze had het er prima naar haar zin gehad hoor. Met haar lieve ouders. Ze was nog maar een paar keer op Noord geweest, om Waylon te bezoeken, maar tegenwoordig hoorde ze ook niets meer van hem.. Ze keek even op om hem aan te kijken toen hij een vraag stelde. Shit, ze was te opvallend, niet? 'Nou..' Nee. Ze ging niet over haar traumatische bijna-dood verdrinkervaring vertellen. Nooit. Luca had ook moeten zweren het niet te doen en mooi niet dat ze het dan zelf ging doen. 'Ik was me net aan het bedenken dat ik altijd met m'n vader ging zwemmen in net zo'n meer als hier is,' zei ze snel. Het was de waarheid dat ze dat altijd gingen doen, ze was er alleen niet helemaal bij geweest met haar gedachten. Water, haar vader had haar altijd geleerd dat water goed was. En nu ze zo bang was van vuur wist ze het zeker. 'Stel je voor dat er een monster in zit,' zei ze zo sarcastisch mogelijk. 'Zou jij hier dan nog durven zitten?' Truth or dare was niet voor niets haar favoriete spelletje. Dit was een stukje truth. Ze speelde het vaak zonder anderen in te lichten, beleefde er ook alleen maar zelf plezier aan. Nou, zij had weer genoeg vragen gesteld voor deze ronde. Dus hij wilde dat ze niet naar het meer keek? Goed. Dan keek ze naar het gras en af en toe naar hem. Pff, zo gemakkelijk gaf ze niet toe. Al was het alleen maar voor haarzelf, om 'niet toe te geven'. Ze kon ook zo goed overdrijven.

Mysterieus, dat kwam in hem op elke keer als hij Wren zag. Ookal werden bijna alle vragen beantwoord het voelde allemaal terughoudend, maar ja hoe kan je nou van iemand verwachten die net hebt leren kennen meteen alles open bloot te leggen. Niet dat hij nou zo open was dat alles voor het oprapen lag.
Voordat hij wist van Jirou en zijn duistere magie, was hij eigenlijk zoals hij nu van binnen is. Erg lief en vriendelijk, wil echt alles voor iedereen doen ookal is het een vreemde. Hij liet eerder eigenlijk altijd al zijn emotie zien, als hij vrolijk was dan sprong hij altijd een gat in de lucht, als hij boos was dan hing er onweer in de lucht en zo is er voor elke emotie wel iets. Diep van binnen haat hij het dat hij niet terug kan naar die tijd en in plaats van alles opkroppen gewoon het eruit laten, misschien was dit hele Jirou gebeuren dan niet eens ontstaan en kon hij gewoon zijn leven verder gaan in het dorp en proberen net zoals zijn moeder dat deed, iedereen over te halen dat hij niet zo is als zijn vader en ook nooit zo zal worden. Dit kan alleen maar in zijn dromen en fantasie, hij droomt daarom vaak weg in zijn gedachten naar hoe het zou kunnen zijn en komt heel afwezig over.

'Noord of Zuid' vroeg ze. Nu moest hij diep nadenken, hij is nooit een kei geweest in topografie en het kon hem eigenlijk ook geen ene bal schelen. Toen wist hij het weer en zei 'Mijn dorp Chibu ligt in het Noord-Oosten, weet niet of je er ooit van hebt gehoort, is echt zo'n boeren gat'. nu was hij eigenlijk ook best benieuwd geworden waar zij vandaan kwam. 'en jij dan, je hebt niet echt een Noords accent'. zei hij, zeker weten deed hij het niet maar hij dacht van het Zuiden. Hij is er 1 keertje geweest met zijn moeder, waarom weet hij niet meer maar hij is er geweest, en haar manier van spreken leek op de manier van hoe ze daar spraken.
Ze zei dat dit meer leek op het meer waar ze altijd met haar vader ging zwemmen, maar ze leek een beetje zenuwachtig bij het antwoorden van die vraag. Hij liet het er hier maar bij, laten we haar misschien zwakke plek maar niet op zitten te porren, waar natuurlijk iemand iets heel anders over dacht, als Jirou hier nu was geweest had ze een bom met vragen gekregen als 'weet je het wel zeker dat het met je vader was' en 'je kan alles tegen me zeggen hoor ik bijt niet'. Hij zal deze vragen dan niet zo lief vragen als Sayuri maar meer met haar spelen en pesten. Op de een of andere manier is zijn hoofd een stuk minder gaan bonken en kan hij nu zonder moeite vriendelijk praten, hij denkt dat Jirou geen interesse in Wren heeft ( gelukkig). Nu kan hij, hoopt hij, wat normaler tegen haar praten en echt wat meer open worden over zijn verleden en alles. stel je voor dat er hier een monster zit, zou jij dan hier durven zitten vroeg ze plagend, hij antwoordde 'ligt eraan wie ik op dat moment ben' zei hij binnensmonds bijna niet te verstaan en daarop volgens 'Uhm nee ik zou kei hard weg rennen en hier nooit meer komen'.

Om haar nog beter te bestuderen, draaide hij nog meer naar haar toe om haar eens goed te bekijken. Haar blauwe haar kan je echt niet omheen, het is echt prachtig mooi en ziet er verzorgd uit, hij twijfelt eigenlijk of het wel echt blauw is in sommige hoeken lijkt het wel zwart. Ze heeft grote vriendelijke paarse ogen, die zeggen eigenlijk iets meer over haar. Buiten dat ze er vriendelijk uitzien zit er ook veel leven in, het zou zo maar kunnen dat ze heel anders is dan wat ze zich nu voordoet. Ze is niet echt groot of breed, eigenlijk zo'n iemand die je altijd wil beschermen.
onbewust was hij al een kwartier naar haar aan het staren. hun ogen ontmoette elkaar en in plaats van weg te kijken keek hij haar diep in haar ogen aan. Het is de eerste keer dat hij met een leeftijdsgenootje een gesprek voert en diegene ook normaal met hem omgaat, dus vind je het gek dat hij zit te staren. Daarbij is hij weer helemaal in gedachten gezonken over waarom dit niet eerder is gebeurt, waarom moest iedereen hem negeren.

Gesprekken, allemaal heel leuk, maar wat had ze nu mede te delen aan een totaal onbekende persoon als Sayuri? Het was allemaal best handig om niet weg te rennen bij het meer en dergelijke en ook wel interessant, maar ze kon het simpelweg niet opbrengen er een spontaan, enthousiast en enerverend gesprek van te maken. Dat je opvallend blauw haar had, wilde niet zeggen dat je goed was in gesprekken houden. Zij was er het levende bewijs van, om het daar maar op te houden. Maar anderzijds, de jongen was nu ook niet het enthousiasme zelve. Niet dat het haar wat uitmaakte, maar ze ging zichzelf dus echt niet de schuld van dit soort dingen geven. No way.
Chibu in het Noord-Oosten. Ja. Tuurlijk joh. Hmm, hmm. Wist ze álles over. Bijvoorbeeld dat het op Puffoon lag. Maar goed, knikken maar. Ze zou wel doen alsof de naam haar vaagjes bekend voorkwam. Zij? 'Nee, ik kom ook niet uit het Noorden,' gaf ze toe, moest er even om glimlachen omdat ze aan Waylon moest denken. Hij had haar een keer meegenomen naar het Noorden, de enige keer dat ze daar geweest was. Waar zou hij zijn? Hij had haar ouders ook nog ontmoet, het was allemaal heel leuk geweest enzo, maar ze vroeg zich toch af waar hij naartoe gegaan was. Andere school? Toch wel gemeen om niets te zeggen. Ergens haatte ze hem daarom, maar ook niet helemaal want stel nu dat hij een goede reden had? 'Ik kom uit de op één na grootste stad van het Zuiden,' zei ze, nam aan dat daarmee alles gezegd was. 'Beetje de buitenwijken en zo,' voegde ze eraan toe. Nee, haar moeder had nooit genoeg geld gehad om zo'n duur huis in het centrum te kopen. Ze wilde niets van haar stomme zwakke momenten laten weten en stopte het snel weg met een lullige opmerking. Ze meende hem wat te horen mompelen, maar kon er niet zoveel mee. Een soort binnenmonds gepraat, nou, ze had dan nog wel een gehoorapparaatje nodig, maar daar hield het dan ook echt op. Ze was geen superhorende vleermuis. Keihard wegrennen. Misschien was dat wel een slimme zet. Maar nee. As if zij dat zou zeggen.
'Ik zou proberen te blijven zitten,' zei Wren, die haar armen over elkaar sloeg alsof ze er nu al voor aan het voorbereiden was. Hij was wel oké, Sayuri, alleen een beetje.. Wacht, staarde hij nu naar haar? Juist. Langzaam draaide ze haar hoofd, maar hij keek niet weg toen zij terugkeek. Damn. Meestal hielp dat. Uiteindelijk stak ze haar hand op en zwaaide voor zijn ogen heen en weer tot er wat beweging in zijn blik kan. Ja, haar uiterlijk was nu niet echt het meest standaard, maar was dat zo erg? 'Maar je zit toch nog niet al die vijf jaar op school? Ik heb je nog nooit gezien,' bedacht ze zich ineens. Dan zou ze toch wel heel erg achterlopen qua roddels en dingen! 'Niet dat ik hier al vijf jaar ben,' voegde ze eraan toe. Zelfs nu ze zat merkte ze dat ze een beetje omhoog moest kijken. Waarom moest ze dan ook zo klein zijn? Het was oneerlijk. Ze wilde een groeistuip. Maakte niet uit dat je spieren daarvan verkrampten, 1.56m was gewoon te klein. Eerlijk waar! Er werd altijd op haar neergekeken, zeker door Savador, en het was gewoon oneerlijk. Ze stond op, zogenaamd om haar beenspieren wat uit te strekken, en leunde tegen de boom aan. Zo. Nu voelde ze zich niet meer zo klein, daar had ze zo'n hekel aan.

Ze kwam uit de een na grootste stad van het Zuiden zei ze, uit de buitenwijken. Hij wist werkelijk waar niet waar het was. Buiten Chibu kende hij geen enkele plaats in Puffoon, het is altijd Chibu geweest en nu dan voor het eerst op een andere planeet. Af en toe maakte hij dan wel een reisje naar een of andere plaats in Puffoon maar onthoudde de naam nooit. Maar dat ging hij haar niet vertellen. Hij trok een wenkbrauw op en zei 'oww daar ja, komt wel een beetje bekend voor ja'. Ondertussen druk aan het bedenken wat hij haar zou moeten vragen.
Dit gesprek begint een beetje heel erg saai te worden. Wat hij eerder wilde doen, gewoon weglopen, had hij de neiging om nu echt te doen en haar volkomen te negeren. ja het was zijn eerste normale gesprek, het was zijn eerste kans op een vriendschap, maar er was geen je weet wel spark. De vragen vlogen nou niet echt naar buiten, net zoals het enthousiasme. Maar dat kon hij natuurlijk niet maken, straks gaat ze hem nog haatten en dat is iets wat hij al helemaal haat.
'Ik zou proberen te blijven zitten' zei ze, waarom vroeg ze dan die vraag. Het klonk er naar dat ze niet bepaald ervan hield, maar goed was waarschijnlijk gewoon om zijn reactie te zien. Ze zwaaide wat met haar hand voor zijn gezicht, het kon natuurlijk ook niet anders dan dat hij weer in gedachten was verzonken, hij knipperde wat met zijn ogen, maakte zijn ogen even groot met daarop volgend 'het spijt me, het is nogal een gewoonte van mij om te dagdromen'.

Dagdromen is een van zijn grootste hobby's, doet hij al vanaf kinds af aan. Hij mocht nooit contact met de buiten wereld maken, dus ging hij er over fantaseren over hoe het zou zijn. Deed hij bijna altijd op zonnige dagen en op rainy days, de reden waarom nou precies wanner het dat soort weer is wist hij zelf ook niet. Nu doet hij echt eigenlijk op alle momenten wanneer het hem uitkomt, het weer maakt niet eens meer uit. Buiten zijn fantasie, doet hij het ook als Jirou moeilijk aan het doen is. In plaats van na te denken, denkt hij dan nergens aan en doet aan een soort van meditatie om alles daar binnen onder controle te krijgen. Hij heeft Jirou nu 4 jaar, zo dat klinkt raar hij 'heeft' maar het is wel zo, op zijn 12de begon alles een beetje te komen. Hij heeft 2 jaar als Jirou geleefd, kon hem totaal niet beheersen tot vorig jaar. Sayuri werd weer langzaam Sayuri en is sinds dien bezig zichzelf ook zo te houden en niet weer zo'n uitbraak te krijgen.

'maar je zit toch niet al die 5 jaar op school? ik heb je nog nooit gezien' zei ze. Waarom hij meteen antwoordde 'Nee, ben net hier gekomen, had alleen nog geen zin om in de school te gaan en besloot nog even rond te lopen en zo ben ik hier beland'. Nu hij erover dacht, hij heeft ook nooit gevraagd hoe zij hier op school is beland, hopelijk is ze niet zo'n gek waarvan er hier genoeg rondlopen 'Waarom zit jij dan hier op school'. Ze stond op en ging tegen de boom aan staan, ze was kleiner dan dat hij dacht, schouderhoogte ongeveer. Om niet zo onbeleefd te zijn stond hij op en ging hij naast haar staan.

Dit werd irritant. Hij was wel oké, niet gemeen ofzo, maar ze wist echt niet wat ze met Sayuri moest doen. Nina zou gelijk los zijn gegaan met flirten, maar daar voelde Wren zich niet helemaal toe in staat. Vooral niet.. Nou ja, niet door Luca? Het zou hem echt geen ene donder kunnen schelen als zij om een andere jonge heen hing, maar ergens kon het haar wel schelen. Om het kort te houden; flirten was haar ding niet, ze was er niet goed in en anderen waren nooit blij als ze het deed. Dus deed ze het maar liever niet, ze had geen zin om zichzelf compleet voor gek te zetten. Daar was ze immers al goed genoeg in.
Dagdromen. Juist. Interessant. Daar deed ze het voor. Serieus zeg, ze had hier helemaal niets aan. Het begon haar te irriteren. Hij was dan wel een Air Magician, maar daar hield het ook weer een eind op als ze ergens over wilde praten. Het enthousiasme kwam om eerlijk te zijn van geen van beide kanten. Maar wat wilde je dan ook? Hé, trouwens, had hij net niet iets lopen mompelen? Eerst had ze er compleet overheen gekeken, het genegeerd, maar nu begon ze zich af te vragen wat hij eigenlijk gezegd had. En als hij het niet wilde zeggen, zou ze hem wel dwingen. Ze had al eens eerder iets uit mensen geslagen, dat kon ze zo nog een keer doen. Tenminste, dat praatte ze zichzelf aan, want sterk was ze geenszins.
Hij was hier dus beland doordat hij er geen zin meer in had. Zin in school gekregen? Dat kon ze niet geloven. Als je Savadors hoofd zag was je het toch al zat! Voordat ze uit hem zou krijgen wat hij net gemompeld had bij haar vreemde vraag over monsters, besloot ze nog even kort antwoord te geven. Om het waarschijnlijk slechte idee dat hij van haar had - want dat had iedereen - maar eens te bevestigen. Iedereen hier zag haar als een nietsnut en dergelijke, dus waarom hij niet. Vrienden had ze niet echt, alleen Nina en Luca. Ze kon dus niet klagen, maar geliefd zijn.. nee, zo kon je het in de verste verte niet noemen. 'Die andere scholen waren niet wat ik zocht, dus ik ben hier terecht gekomen na twee andere scholen.' Ze kon het niet helemaal aan om te zeggen dat ze er vanaf getrapt was door bijzonder slecht gedrag, en bij de tweede was ze maar uit pure wanhoop weggegaan omdat echt niemand haar mocht. 'Maar dat terzijde,' begon ze opeens, nu nog gemotiveerder om te weten wat hij gemompeld had omdat hij naast haar ging staan; bijna een uitdaging, al was het vast niet zo bedoeld. Het was alleen dat zij overal een uitdaging in zag. 'Wat zat je nou net te mompelen? Want ik hoorde je niet helemaal.' Het kwam er best onschuldig uit, maar in haar ogen was te zien dat ze het niet alleen uit interesse vroeg, maar meer uit de drang om het te weten. Ze hield er niet van ergens buiten gehouden te worden.

Als je over school begon, dacht hij meteen terug aan die slechte oude tijd. Voor zijn 12de jaar heeft hij altijd thuisstudie gehad, nooit in conctact geweest met anderen, omdat zijn moeder hem tegen de buitenwereld wilde beschermen. Toen hij dus op zijn 12de naar school ging, was het anders dan dat hij had verwacht. Hij dacht altijd dat iedereen vrolijk was en klasgenootjes vriendelijk begroetten, maar niets was waar. Wat kreeg hij, hij kreeg afkeurende blikken, starende ogen en roddelende mensen achter zijn rug om. Al deze dingen zijn nooit weg gegaan, tot het examen bleef iedereen met dezelfde ogen naar hem kijken en negeren. Door klasgenootjes werd hij ook nog eens gepest omdat hij te anders was of ze waren gewoon bang voor hem.

Hij had geen idee wat het was, maar hij voelde een verandering in haar. De lucht om haar heen voelde anders aan, ze leek nieuwsgieriger. Ze voelde speelser, maar op de een of andere manier ook eenzaam. Hij dacht meteen aan zijn moeder, zijn moeder had precies dezelfde sfeer om zich heen. Voordat hij niks meer met hem te maken wilde hebben, ging het van eenzaamheid naar angst. Ze was bang voor haar eigen zoon en wilde dit verbergen door weg te gaan. Dit is haar niet gelukt want ze had niet door dat hij de emoties ook in de lucht kon voelen van elk persoon wat dichtbij genoeg is.
Ze zei dat ze hiervoor op 2 andere scholen had gezeten, hij was toch wel benieuwd waarom ze zoveel van school wisselde. Ze leek niet echt een probleem kind of iets wat erop lijkt. 'Waarom heb je dan wel voor deze school gekozen, bevalt het je ook zo goed dat je niet weer weg bent gegaan'.
Haar blik veranderde. Ze keek naar hem met andere ogen, ze wilde iets van hem. Er ontstond een soort van een enthousiasme naar hem wat net zo juist heel erg miste en het gesprek bijna stil stond. Hij snapte er werkelijk echt niks van, hoe kan het toch zo snel veranderen en toen kwam het. 'Wat zat je nou net te mompelen? Want ik hoorde je niet helemaal.' Dat was het dus wat haar zo nieuwsgierig maakte. Maar hij kon die vraag met geen mogelijkheid antwoorden. alsof hij zou zeggen 'ja, ik had het over mijn tweede persoonlijkheid, hij heet jirou en is zo kwaadaardig als wat', dat mochten ze willen. Dat zou hij nooit verhullen aan niemand niet. 'niks, mijn eigen fantasie' zei hij maar haar die vraag maar snel te laten vergeten. Straks word het weer zo'n moeilijk geval die niet opgeeft en echt alles in detail moet weten. Dan weet hij het wel hoor, dan is het pleitos met Sayuri. 'Waarom vroeg je dat eigenlijk, maakte ik je nieuwsgierig' zei hij op een plagende toon en keek haar diep in haar ogen aan om haar nog meer te plagen en misschien een poging tot haar een beetje te laten blozen. Dit is echt de aller aller ALLER eerste keer dat hij op die manier met iemand zijn gevoelens aan het spelen was. Hij voelde zich veel te comfortabel bij haar.

Ze had school nooit leuk gevonden; de mensen die ze niet kende niet, het leren niet, het hele ‘moeten’ aan de situatie niet. Ze was gegaan omdat het moest, in eerste instantie, en later omdat ze er ergens wel genoegen in schiep rond te lopen op school en zichzelf te zijn en anderen dood te irriteren. Thuisles was nooit iets voor haar geweest en dat hadden haar ouders zich nooit kunnen permitteren. Ze hadden al geluk dat ze in het huisje aan de rand van de stad konden blijven wonen en dat haar ouders altijd cadeautjes voor haar meebrachten als ze de kans hadden of iets leuks zagen. Ze was in een lief gezin opgegroeid, wat wel een voedingsbodem was geweest voor haar nu zo grote arrogantie. Op de basisschool was ze nog lief en schattig geweest, soms zelfs verlegen. Ze deed misschien toen al niet haar best, maar dat was ook nog de tijd dat ze met twee vingers in haar neus dikke voldoendes kon halen. Niet letterlijk natuurlijk, gatver! Ze kreeg alleen een steeds grotere mond, wat haar duur kwam te staan op haar laatste twee scholen. En ze wist ook niet hoelang ze het hier uit ging houden met Savador, maar dat zou de tijd vanzelf uitwijzen. Tot nu toe had ze het overal twee jaar volgehouden, dus als ze nu tot de zesde hier kon blijven..
Het maakte haar in ieder geval niet uit nu, ze was hier op deze school, ze had voor het eerst in haar leven een paar mensen die ze echt als vrienden aanmerkte en niet iedereen had de pest aan haar. Zeker, er werd over haar geroddeld, maar zij roddelde net zo hard mee dus dat was te verwachten. Er waren hier ook mensen die haar haatten vanuit de diepste diepten van hun hart, maar er waren ook mensen die het wel met haar konden vinden, die haar zelfs ondersteunden in haar daden. Charlie, Allen, Nina. Nee, hier zou ze voorlopig niet weggaan! En ze kon nu zelfs een interessant gesprek met iemand aanknopen, zonder dat diegene wegliep omdat ze een slechte reputatie had. Of ja, hij was nieuw, zou er niet zoveel over weten. Feit was echter dat op haar vorige school iedere nieuweling gelijk wist met welke zondebok ze geen contact moesten zoeken.
Wat haar aan deze school beviel. Ze kon natuurlijk het sadistische antwoord geven dat ze Savador graag dwarszat, maar dat zou naast de waarheid ook een dom antwoord zijn. Misschien kon ze wel iets fabriceren dat tegen de waarheid aanleunde. ’Deze school had een goede reputatie en ik heb hier veel meer vrienden gemaakt dan op andere scholen, dus ik denk dat ik hier wel even blijf,’ antwoordde Wren. ‘Veel meer’ was gerechtvaardigd omdat van 0 naar 1 vriend al 100% vooruitgang was; in haar geval dus een dikke 400% op z’n minst! Ah, procenten waren hemels om mee te overdrijven.
Maar dat deed er nu allemaal niet toe. Wat zij nu wilde weten, wat haar nieuwe spel was voor vandaag, was uitvinden wat hij nu gemompeld had. Ze haatte het om buiten dingen gehouden te worden, zeker als het gemompelde dingen waren terwijl iemand nota bene naast haar stond. Als je het niet wilde zeggen moest je dat ook goed doen en niets ergens in het grijze gebied blijven hangen. Daar kon zij in ieder geval niet tegen. Eigen fantasie? Aan de ene kant vond ze het een teleurstellend antwoord, stel dat het de waarheid was en niet een of ander smoesje. Dan was het.. Jammer. Interesse weg. Maar wat nu, als het een smoesje was? Dan betekende het dat hij iets anders had zitten mompelen. En daar ging ze veel liever vanuit, haar drang om haar spelletje voort te zetten was nog niet geluwd. Eigenlijk zou het haar normaliter boos moeten maken, een weigering om iets te vertellen, maar op hem kon ze niet echt boos worden nu. Misschien onder andere omstandigheden wel, maar de manier waarop hij zich gedroeg en hoe hij sprak, het maakte dat de weigering er niet uitkwam als een belediging maar als een ‘sorry, maar ik kan het echt niet zeggen’. Zelfs zij was daar niet ongevoelig voor. Ze wilde net door gaan vragen toen hij wat vroeg. Nieuwsgierig, wat een vraag! Straalde dat niet van haar af? Hij keek haar recht aan, best wel direct eigenlijk; een geslaagde aanval. Ze had dan ook geen direct antwoord, was even van haar stuk gebracht. Niet op een vreemde manier, maar op een manier die ook haar vader altijd voor elkaar kon krijgen, als hij weer eens een geslaagde grap op zijn dochter uitvoerde. Vriendschappelijk. Voor iemand als haar was het echter nog best veel om te zeggen dat ze iemand als een vriend zag. Sayuri was gewoon een kennis, nu.
Ze besloot mee te spelen, aangezien zij de openingszet van het spel gedaan had. Keek hem terug aan. ’Heel nieuwsgierig,’ zei ze, nadruk leggend op het eerste woord. ’Wie weet waar je het allemaal over had!’ Ze zei het semi-beschuldigend, al kwam het er niet helemaal geslaagd uit. Onbewust draaide ze een beetje, zodat ze hem beter aan kon kijken. ’Zeker dat je je fantasieën niet wil delen?’ vroeg ze, op een andere manier haar vraag formulerend. Damn, ze was echt nieuwsgierig, maar omdat ze hem mocht wilde ze hem niet meer dwingen het te vertellen. Stel dat het gewoon een dom iets was geweest. Stond zij mooi voor gek met haar complottheorieën. ’Worden mensen dan niet vaker nieuwsgierig naar jou?’ gooide ze het uiteindelijk over een andere boeg. Want sorry, maar het enthousiasme wat ze eerst miste kwam nu als verlaatte gast toch nog binnenvallen en begon haar ontzettend nieuwsgierig te maken naar de jongen van wie ze alleen zijn naam wist en de plaats waar hij gewoond had. Al had ze geen idee waar dat lag. Er was… iets aan hem, ze wist niet wat, maar iets wat haar intrigeerde.

Ze maakt hem vrolijk, ze maakt hem ook hyper wat dan weer niet zo goed is. Hij kan zich losser laten bij haar maar dat is een beetje te los. Jirou is en zal altijd onvoorspelbaar blijven, hij kan nu dan zo rustig zijn maar dat kan ook zo weer omslaan als hij niet oppast. Als dat gebeurt zal Wren hem wel weer een weirdo gaan vinden, dan moet hij zich weer koud opstellen en haar eigenlijk ook negeren. Alsof ze weer bij het begin zijn. Als hij daar zo aan zat te denken dacht hij, hoe gaan 'we' dat doen als dat echt zou gebeuren. Hij kan haar natuurlijk nu niet meer negeren en zijn hele doen en laten veranderen, net nu het ook nog zo goed gaat tussen de twee. Hmm achja hij schudde even zijn hoofd en liet het maar vliegen, erover zitten piekeren helpt ook niks. Het is maar een gedachte.
Het is best bijzonder dat twee vreemde mensen op deze manier met elkaar in gesprek kunnen komen en het ook nog eens redelijk met elkaar kunnen vinden. Voor hem was alles natuurlijk de eerste keer, iedereen negeerde hem altijd en heeft nooit vrienden gehad, maar hij vroeg zich af of dat voor haar ook zo was. Had ze eerder zo met een vreemde gepraat en dat het eigenlijk geleidelijk aan de vragen en alles ook best gemakkelijk eruit komen. Ze beginnen nu ook al elkaar te plagen en een beetje uit te dagen, Sayu dacht 'dit komt allemaal goed, we zijn nog geen vrienden maar we kennen elkaar al wel een beetje, het is een begin'. Terwijl hij dat dacht vroeg hij uit nieuwsgierigheid 'Heb je eigenlijk eerder zo met een vreemde kunnen praten, voor mij is het tenminste de eerste keer. Ons gesprek voelt ook niet vreemd of ongemakkelijk' met een vriendelijk lach op zijn gezicht.
Deze school had een goede reputatie en ze had er meer vrienden gemaakt dan op de anderen zei ze. Ahh dus dat is de reden dat ze er nog is, vind hij totaal niet erg het maakte eigenlijk ook niet uit waarom ze hier was, het was gewoon om haar een beetje beter te leren kennen. 'Ik ben blij dat je bent gebleven' antwoordde hij erop. Anders hadden ze elkaar nooit ontmoet en was dit moment nooit in zijn leven gekomen.

Hij merkte aan haar bij zijn antwoord 'niks, mijn fantasie' dat ze zat te denken, dat maakte hem een beetje zenuwachtig eigenlijk. Straks gaat ze ook echt doorvragen en geloofd ze hem niet, dan heeft hij een klein probleempje. Een van de grootste praters is hij nou ook weer niet en kan vaak nog best moeilijk op zijn woorden komen. De afgelopen 2 jaar is hij alleen maar bezig geweest met Jirou temmen en was dus van buiten heel erg ingetogen en van binnen aan het onderzoeken wat nou die stem was en wat die eeuwige druk in zijn lichaam was. Hij heeft nooit de kans gehad om een goed gesprek met anderen te hebben. Maar die zenuwen ging snel weg toen hij zag dat hij haar heel zenuwachtig maakt en zijn plagende staar was meer dan gelukt. Hij was zowat in de hemel van blijdschap, kon gewoon niet geloven dat hij zijn halve zelf kon zijn bij iemand zonder dat Jirou ertussen zat.
Nadat ze een beetje van slag was, zette ze haar blik weer vast op de zijne en zei 'heel nieuwsgierig' en 'wie weet waar je het allemaal over had'. Ze probeerde het een beetje plagend te zeggen maar het kwam er een beetje verward uit. De lach op zijn gezicht veranderde daardoor in een brede grijns van oor tot oor. Zijn dag kon niet meer stuk. Ze draaide zich ietjes naar hem toe en vroeg of hij het zeker wist dat hij niks wilde vertellen, hij leunde ietsjes naar haar gezicht toe om haar nog meer te plagen met een iets meer verleidende blik om het alleen maar erger te maken en zei fluisterend in haar oor 'wie weet, misschien kom je er zelf wel achter'. Nadat hij dat zei ging hij weer doodnormaal naast haar staan alsof hij niks had gedaan. De vragen kwamen eruit op turbo, de een na de ander. dit keer was het of andere niet vaker nieuwsgierig naar hem worden, waarop hij meteen antwoordde 'nee niet echt, ben vanaf mijn 12de altijd alleen geweest'. Hij sloeg daarna zijn hand voor zijn mond en liep van haar weg, dat had hij niet mogen vertellen. Nu heeft hij problemen voor zichzelf gemaakt, zijn blijheid verdween meteen en veranderde weer naar mysterieus. Hij wist het! Had naar zijn instinct moeten luisteren en zich wat meer inhouden. Toch kon hij het niet laten erop in te gaan wat zijn grootste fout was in een lange tijd.

Oké, hij was goed te doen. Veel minder erg dan ze eerst verwacht had, ze had gedacht dat ze het na een gesprek van drie seconden beu zou zijn, dat ze zichzelf óf verdronken zou hebben in het meer óf chagrijnig weggelopen zou zijn. Maar het viel mee. Alleszins. Hij kon best wel eens een goede kennis van haar worden, toch? Ja, ook zij had vrienden! Hij was eerst misschien wel totaal emotieloos geweest en liet nu nog steeds niet veel emotie zien, dat was eigenlijk helemaal niet erg. Ze had niet de hele tijd behoefte aan mensen met hetzelfde energieratio als Luca, die van een beetje suiker begonnen te stuiteren. Een rustig iemand op z'n tijd was ook wel eens leuk, dat bleek nu maar weer eens. Trouwens, hij was niet saai rustig, hij maakte grapjes. Waar zij niet direct antwoord op had. Deze ontmoeting was niet echt tegengevallen, tot nu dan. Alles kon veranderen, dat wist zij maar al te goed. Een verkeerd woord, een verkeerde houding en dan zat het weer mis. Maar daar ging zij niet over en ze kon ook niet in de toekomst kijken, dus was ze met haar gedachten bij Sayuri en het gesprek. En hoe ze er 'niet van haar stuk gebracht' uit kon zien. Ze had echt niet verwacht dat hij ineens vaag ging doen met opmerkingen en er nog in slaagde ook. En ondanks zijn emotieloze gedoe, kon hij nog best vriendelijk glimlachen.
'Heb je eerder zo met een vreemde kunnen praten?' Daar moest ze toch even over nadenken. Bij andere mensen had ze het hele antwoord geven niet eens overwogen, wat voor een vraag was het ook! Maar bij Sayuri vond ze het niet zo'n probleem, hij vroeg het vriendelijk en ergens vroeg ze zichzelf af of het bij andere mensen zo was geweest. Bij Luca in ieder geval niet, ze had zijn ijsje tegen de grond gegooid en dat was nu niet echt een soepele kennismaking geweest. Nina was op zich wel soepel gegaan, het duurde even voor ze elkaar zagen zitten als gesprekspartner, maar toen konden ze heerlijk op Savador vitten. Alleen Nina was geen jongen.. Daarom schudde Wren bedachtzaam haar hoofd, als antwoord. 'Voor mij eigenlijk ook wel, de eerste keer,' bekende ze. Geez, ze was in een goed humeur! 'Je hebt wel gelijk, ik heb voor zover ik me kan herinneren nooit echt soepele gesprekken gehad met vreemdelingen..' Soepel kon natuurlijk op verschillende manieren geïnterpreteerd worden. In haar geval dan eerder in de ruziënde variant. Ze was niet zo vredelievend. Op zijn tweede opmerking gaf ze geen antwoord; wat moest ze dan zeggen? Ik ook? En kwijlend zeggen dat ze het hier héél erg gezellig vond? Zo niet haar stijl.
Goed, tijd voor de recuperatie. Niet onderdoen voor zijn geplaag, een moment van zwakte was al erg genoeg. Heel erg. Even was ze zelfs vergeten dat ze nu nog niet wist wat hij gemompeld had, zou ze hem dat moeten vergeven? Nou, haar geplaag werkte wat anders, het resulteerde in een grote grijns aan de andere kant. Nou ja, zeg! Mocht zij ook niet eens proberen? Gefluister kriebelde trouwens, adem langs je oor. Maar hij was zo grappig. Wie weet, ja, wie zou het weten? Wren liet zich nu een stuk minder van haar stuk brengen en keek omhoog, hij bleef toch langer. 'Wie weet. Je zult versteld staan als je weet waar ik allemaal achter kan komen,' speelde ze mee. Knipoogde naar hem. Als hij het kon, wilde zij het ook kunnen! Oh, daar kwam het antwoord op haar vraag. Sinds zijn twaalfde alleen? Dat was lang. Wren fronste lichtjes, keek een beetje bezorgd en keek naar het meer. Zij had tenminste altijd mensen om zich heen gehad, haar ouders, mensen van de straat, ze wist het allemaal niet meer maar er was altijd wel iemand geweest. Moest niet leuk zijn voor hem! Ze was zo bezig met bedenken hoe rottig het wel niet moest zijn dat ze niet echt merkte dat hij weer gesloten werd, zijn blije houding liet varen. Ze merkte wel dat hij een stukje wegliep, maar was nog niet zover dat ze het ging interpreteren. Hij leek het in ieder geval niet leuk te vinden dat hij het gezegd had, dus ze besloot dat ze er - voor nu - niet over door ging vragen. 'Hier ben je echt nooit meer alleen,' verzekerde ze hem met een brede lach. Pff, hoe kon iemand als hij nu alleen zijn geweest? Als hij altijd zo vrolijk was. 'En als mensen wat hebben zeg je maar dat ik iets aan hen zal doen.' Ze was niet geliefd en niet populair, maar roddels, oh ja, die had ze. Een krachtig wapen in het schoolmilieu. Waarom was hij trouwens zo ver weg gaan staan? De zinnen die ze net had gezegd waren voor haar eigenlijk al heel bijzonder, normaal toonde ze niet zoveel blijk van vriendschap, maar ze vond het lullig dat iemand als hij alleen moest zijn. 'Echt, ik heb wel een beetje reputatie,' praatte ze er vrolijk overheen, was de essentie van zijn woorden weer bijna vergeten. Merkte ook niet meer op dat hij niet al te blij leek. Wren was een beetje te egocentrisch daarvoor, maar dit keer meende ze het echt goed. Ze wilde hem niet wegjagen!

Elke vraag die ze beantwoordde, hoorde hij niet. Was buiten weer in zijn oude koude vorm verandert maar van binnen zat hij in paniek te piekeren over wat ze nou ging doen. Gaat ze het aan andere doorlullen, houdt ze het voor zich, gaat ze doorvragen. Als het om zijn verleden ging, sloot hij zich altijd af. Hij raakt altijd in een emotionele dip waar hij ook weer moeilijk uitkomt, het lag heel gevoelig bij hem. De beelden schoten weer voor zijn ogen, de bange gezichten van de inwoners voor hun dood, de leegte die hij voelde, de laatste blik van zijn moeder. Probeerde ongemerkt verder en verder van haar vandaan te gaan, dit was de grens meer kon hij niet van zichzelf laten zien. Wilde niet nog een keer dat er van die verschikkelijke herinneringen over blijven.
Op zijn gezicht begon zijn pijn een beetje door te breken, zijn oogstand veranderde. Het ging naar nog redelijk vriendelijk maar met een emotieloze uitdrukking naar een zelfverzekerde en verleidelijke blik. Zijn ogen begonnen heen en weer te flitsen. Violet, rood, violet, rood, Zo de hele tijd door. Op het moment dat hij het door had, was het al te laat. Net op dat moment keek ze naar hem, precies op dat moment dat hij even zijn controle verloor. Hij greep naar zijn achterhoofd en kneep hard in zijn haar, tegelijkertijd boog hij voorover. De pijn op zijn gezicht was nu overduidelijk. Hij draaide zich op en sprinte zo snel mogelijk weg om niet veel later zich achter een bosje te verschuilen. Hyperventilerend was hij boos op zichzelf, kon het niet meer inhouden. Haatte die kant van hem, die zwakke kant, wilde het uitschreeuwen van woede. Dit keer bleven zijn ogen rood en dat wist hij zelf ook. Die woede kwam ook gedeeltelijk door Jirou. Gelukkig was hij buiten. Er stond een redelijke wind. Hij ging op zijn rug liggen en sloot zijn ogen, probeerde rustig adem te halen. Haalde een paar keer diep in en uit. Langzaam aan kwam hij tot rust, voelde de gedachtes van Jirou minderen en de wode verdween ook. Er bleef alleen nog lichte irritatie over. De irritatie van zijn zwakheid.
Hij merkte dat Wren hem aan het zoeken was, hij voelde haar emoties in de lucht. Ze was lichtelijk bezorgd en aan de andere kant ook zwaar nieuwsgierig. Het gevoel van haar lucht werd sterker en sterker, totdat hij de bosjes hoorde ritselen. Ze stond recht boven hem, hij lag daar nog steeds met zijn ogen gesloten tot rust te komen. Wilde eigenlijk ook even niet gestoord worden, als hij dat soort dingen maar half doet is het binnen 5 minuten weer mis. Hij merkte dat ze naast hem ging zitten, maar zei nog niks of hij hoorde het gewoon niet dat kan ook. Bleef nog een paar minuten zo liggen totdat de irritatie ook weg getrokken was en ging toen rustig overeind zitten. Deed langzaam zijn ogen open en keek haar ijskoud aan, alsof ze weer van voor af aan waren. Hij die uit zijn slaap werd gewekt door geprik in zijn zij en een meisje met lange blauwe haren die hem aan keek. Hij durfde niks aan haar te vragen, ze zal hem nu wel raar vinden. Het is nog een wonder dat ze hem is gaan zoeken, vast niet om de redenen die hij denkt maar als nog ze zit nog steeds naast hem.

heheh toen werd arme Sayu gesnapt xp

Vrolijk praatte ze door, totaal onwetend over hoe er eigenlijk niet naar haar geluisterd werd. Niet dat ze erom zou geven; praten deed ze toch wel, of ze nu wel of niet gehoord werd. Ze kon alleen wel pissig worden als ze het doorhad, maar iemand met haar ego en temperament was nu eenmaal snel beledigd. Het blauwharige meisje zeurde lekker door over roddels, wilde Sayuri op haar eigen zo falende manier vertellen dat hij zich nergens zorgen om hoefde te maken hier aangezien iedereen hier wel vrienden vond; zelfs enge nerds. En trouwens, zelfs Savador - zélfs hij! - had mensen die hem mochten. Weird maar waar. Dus waarom iemand als Sayuri niet? Pas toen ze omkeek en even naar zijn gezicht keek, dat in pijn vertekend was, begon ze zich af te vragen wat er met zijn violette ogen gebeurd was, waar zijn lichte glimlach gebleven was. De vragen schoten in één keer door haar hoofd, botsten, vielen en struikelden, verspreidden zich over de ruimte van haar denkvermogen. Het volgende moment draaide Sayuri zich om en rende weg.
Wren knipperde verdwaasd met haar ogen. Wat was dit? Had ze iets beledigends gezegd? No way, echt niet. Dat had ze niet gedaan, daar was ze écht honderd procent zeker van. Ze meende zijn ademhaling te horen, die sneller ging dan normaal zou moeten kunnen. Die te snel ging om nog normaal te zijn. Wat was er aan de hand? Dit was dus zo niet haar schuld. Haar nieuwsgierigheid prikkelde haar, maar vreemd genoeg ook een soort bezorgdheid. Waarom in 's hemelsnaam in de bosjes? Wat had het voor zin? Vaag kon ze zich nog een gevoel van veiligheid herinneren bij de bosjes, maar de herinnering aan alles was vervaagd en verdrongen. En momenteel had ze daar dus echt geen tijd voor. Ze liep naar de bosjes, eerst snel, maar toen meer op haar hoede. Wat nu als er echt iets aan de hand was? Al snel kon ze zijn contouren zien tussen de takjes en bladeren, hoe hij op de grond lag en diep ademhaalde alsof hij net was aangevallen door iemand met een honkbalknuppel, of achterna gezeten door een geest. Ze kwam voorzichtig dichterbij, porde hem niet zoals eerst maar ging op haar knieën bij hem zitten. Was dit haar schuld? Zo ja, dan moest ze er toch echt wel wat aan doen. Dat kon ze niet zomaar laten gebeuren. Ze had wel iets van verantwoordelijkheidsgevoel! Waarom was ze bezorgd? Dat was gewoon raar. Nou ja, hij was wel erg ineens onwel geworden. Wren streek haar blauwe haren uit haar gezicht en keek naar hem, zei niets omdat ze bang was hem te storen. Wat was er met zijn ogen geweest? Het maakte haar nog nieuwsgieriger maar zelfs zij, als tactloos persoon, wist wanneer ze even niets moest zeggen. Uiteindelijk kwam hij overeind, keek haar ijskoud aan. Wren beet lichtjes op haar lip, vroeg zich af hoe ze dit moest interpreteren. Misschien moest ze doen alsof het nooit gebeurd was.
De stilte was gewoon.. zwaar irritant. Ze hield niet van stiltes, ze hield niet van zwijgen, ze hield niet van ijskoude blikken. Dit was een moment geweest waarop ze niet haar irritantheid aan het uitbuiten was en dan ging het mis. Karma? What's wrong with you?! 'Denk je dat je weer kunt staan?' Niets vragen. Hij had net al duidelijk aangegeven dat hij niets wilde vertellen en ergens vond ze dat dit er iets mee te maken moest hebben. Wat hij dus obviously ook niet ging vertellen. Ze ging zich trouwens niet verontschuldigen, straks had ze helemaal niets verkeerd gedaan. En het lag niet in haar aard. Opnieuw die vage flitsen van herkenning toen de takjes langs haar huid streken, even een vaag dringend gevoel dat ze moest rennen en bang moest zijn; maar waarvan? Jeugdtrauma's waren echt niet om mee te lachen. Ze stond op, streek even met haar handen over haar jurk en stak een hand naar hem uit. O wee als hij hem niet aannam. Ze toverde een lach op haar gezicht, voor een keer wel gemeend. Ze ging niets vragen, al zat ze zichzelf op te vreten van nieuwsgierigheid. 'Niet zo boos kijken,' voegde ze eraan toe. Pfuh, dat had ze niet verdient, volgens haar mening.

Sinds dat hij is gaan zitten, keek hij haar verdringend aan. Probeerde zo koud mogelijk te kijken, wilde haar wegjagen, dit was zijn grens meer krijgt ze niet te zien. Recht in haar ogen veranderde zijn rode ogen weer terug naar violet, maar zijn blik werd er niet minder intens op. Als blikken konden moorden was deze het wel. Zijn gedacht was volkomen leeg, was alleen maar bezig haar weg te duwen. Ze beet lichtjes op haar lip, hij zag dat ze niet bang van hem werd, ze werd alleen maar nieuwsgieriger. Ondanks dat ze niks zei voelde hij alles, het gevoel van de lucht. Hij keek met zijn onveranderde blik van haar weg, 'Denk je dat je weer kunt staan' vroeg ze, maar negeerde haar volledig. Het enige wat ze kreeg was een blik vanuit zijn ooghoeken en deed daarna weer alsof ze lucht was. Het was moeilijk voor hem om weer zo koud tegen haar te zijn nadat ze hem net nog zo blij had gemaakt, zo vrolijk was hij in een lange tijd niet meer geweest. Het comfortabele gevoel was er ook niet meer, elke keer als hij naar haar gezicht keek voelde hij lichte paniek. Hij heeft echt geen idee wat ze nu gaat doen.
Ze stak haar hand uit en zij daarbij 'niet zo boos kijken', het was dus de bedoeling dat hij het aannaam en ze gewoon weer verder gingen met hun gesprek alsof er niks was gebeurt. Nou hij zag hem al hangen, hij keek haar even aan en ging toen uit zichzelf staan. Draaide zich om en begon in een rustig tempo random ergens naartoe te lopen. De voorbij gangers die hem zagen, liepen spontaan met een boog om hem heen. Zijn blik nog steeds zo koud als wat, dit is waarschijnlijk de eerste keer dat de emotie die hij op zijn gezicht wilde laten zien er ook echt zo uitkwam. Keek niet meer achterom naar wat Wren deed of ging doen, lette niet meer op haar gevoelens of wat dan ook. Het leek of hij dit keer serieus koud is geworden en een duidelijke waarschuwing gaf van blijf bij me vandaan. Ze had geen idee hoe gevaarlijk ze voor hem was, als hij niet was weg gelopen hadden er nog veel meer dingen kunnen gebeuren, ook ergere dingen. Het was eigenlijk ook uit bezorgdheid na haar toe, hij wilde haar niks aandoen, ze is zo vriendelijk tegen hem geweest. Ook weet hij zelf dondersgoed dat hij in anderans ogen raar en wisselvallig kan overkomen, waar hij probeert aan te werken dat te veranderen. Maar met Jirou, die elke dag een spelletje met hem aan het spelen is, gaat dat allemaal niet zo makkelijk als dat normaal zou moeten gaan.
Zag een bankje voor hem staan en ging daar even op zitten, in de hoop dat hij haar niet compleet heeft weggejaagd, alleen een beetje afstand gecreerd. Wilde haar diep van binnen eigenlijk ook niet kwijtraken, ze zou een goede kennis van hem kunnen worden, het vrienden worden weet hij niet meer zo heel zeker nu hij weet hoe snel hij kan omslaan bij haar. Het is te verwarrend allemaal, wil plezier met haar hebben maar ook dat ze weg gaat. Steunde met zijn ellebogen om zijn knieën en legde zijn handen op zijn achterhoofd om zo eens even goed na te denken met wat hij nou wil doen.

Hé, dat was niet aardig! Net nu ze dacht dat ze het met hem kon vinden, gebeurde er weer zoiets. Waarom? Was ze dan echt zó verschrikkelijk om mee om te gaan? Ah, daar speelde haar onzekerheid weer op, die ze meestal succesvol kon verdrukken. Maar als mensen die je wilde helpen, waar je net mee had lopen lachen, ineens deden alsof je niet meer bestond en je alleen nog maar ijskoude blikken toewierpen dan maakte de precieze hoeveelheid nieuwsgierigheid ook niet meer uit. Dan voelde je echt wel wat. Zelfs zij. Hij kon blijkbaar nog wel staan, aangezien hij overeind kwam. Geen plotselinge spastische aanval of een opkomend gebrek of een ziekte die besloot toe te slaan op zo'n moment dat je het liever niet wilde. Niets van dien aard. Alleen maar.. Ze snapte het niet. Had ze iets verkeerds gezegd? Ja, zijn ogen waren van kleur veranderd - nu weer trouwens - en dat vond ze vreemd. Maar misschien had hij gewoon een vage vervloeking op zich waar hij niet over wilde praten? Misschien.. Ze wilde gewoon niet achterdochtig doen tegen iemand die ze als een vriend begon te zien. Maar waarom deed hij dan zo?
Nou. Ze had de neiging een chagrijnig hoofd te trekken en in het eerste het beste hoekje te gaan zitten mokken. Haar forever-alone corner. Die helaas non-existent was. Soms had ze er wel behoefte aa- Wacht! Nee, ho, dat ging niet door! Ze ging zich niet afvragen wat hij nu deed, wat er mis met haar was; ze moest zich afvragen wat er mis was met hém en waarom hij het ineens in zijn hoofd haalde háár zo te beledigen. Want welk mens met gezond verstand deed dat nu? In gedachten blies Wrens ego zich op tot ongeveer drie keer de normale grote en ze kwam overeind, keek hem na toen hij zonder ook maar één keer om te kijken bij haar vandaan liep om op een bankje te ploffen. Verschillende mogelijkheden raceten door haar hoofd; hoe ging ze hierop reageren? Ze had de zachte methode al geprobeerd, al haar aardigheid - zoveel had ze daar nu ook weer niet van - tentoongesteld en aangeboden en nog deed hij zo ontzettend jerkig. Dat ging ze dus niet meer doen. Ze was altijd al een beetje gewelddadig ingesteld geweest, maar nu was ze ook serieus gekwetst in haar gevoelens. Haar ego kon niet goed tegen krasjes. Wren streek in een resoluut gebaar haar kleding glad, wierp haar haren uit haar gezicht met een beweging van haar hoofd en beende toen op het bankje af waar hij was gaan staan. Ze was bloednijdig geworden en dat mocht hij weten ook. Toen ze voor hem stond twijfelde ze niet meer, deed impulsief ook al wist ze dat ze van zoiets spijt ging krijgen. Ze sloeg hem recht in zijn gezicht, met de vlakke hand tegen zijn wang. Of in ieder geval, daar mikte ze op.
'A-SO-CIAAL.' De lettergrepen formuleerde ze luid en helder, tussen ieder stukje een pauze latend om het extra duidelijk te maken. Ze liet niet over zich heen lopen, no way! Dat kon hij echt vergeten. Aangezien ze nu nog steeds pissig was vroeg ze zich niet af wat ze zojuist gedaan had en hoe erg ze daarvoor pay-back kon krijgen, ze was alleen maar gekwetst. Daarna draaide ze zich om en ging stoïcijns helemaal aan de andere kant van het bankje zitten. Forever Alone corners waren er niet op haar etage, dus ze zou buiten blijven. En als hij haar niet meer wilde zien ging híj maar weg. Puh.

~Excusez-moi! Ik hoop dat u er wat aan heeft :3

Onverwacht kwam ze zelfverzekerd op hem af gelopen. Pas toen ze naast hem stond merkte hij haar aanwezigheid en keek op om naar haar te kijken, zijn gezicht vol spijt. Ging staan om te laten zien dat hij serieus was. Wist dat hij te ver ging en wist dat ze hem ging haatten hiervoor. Maar wat moest hij anders doen, bij haar blijven en Jirou zijn gang laten gaan. Zelfs nu, kon hij hem nog amper onder controle houden. Er hoeft maar een klein dingetje te gebeuren en dan is hij er geweest, tenminste bij Wren. Als zoiets gebeurt wil ze vast nooit meer in de buurt van hem komen. Hij werd al droevig als hij eraan dacht. Totdat er wat gebeurde, het deed zeer en stond stijf en vol verbazig voor zich uit te kijken. Kon niks uit zijn keel brengen. Kon wel janken door de daden die hij zo net heeft gedaan. Voelde zich niet goed worden, werd flauw en leek net alsof hij buiten deze wereld was. Kon nog net haar stem horen, ze klonk geirriteerd maar wist niet precies wat ze zei.
Zijn ogen roder dan ooit, ze stonden onder vuur. Zijn gezicht van spijt verdween en maakte plaats voor een zelfverzekerd en achterbaks gezicht. Hij ging heel rustig aan de andere zijde van het bankje zitten. Deed alsof er niks was gebeurt en naar haar te staren, schaamde zich nergens voor en kon hem niks schelen wat anderen dachten, inclusief Wren. Jirou sterk door, te sterk om hem te nog te beheersen. Sayuri was ergens naar de achtergrond verdwenen en had niks meer over hem te vertellen. Tijdens het intense staren was zijn aura gruwelijk verandert, het was pikzwart en zat vol met haat en duisternis. Het duurde niet lang voordat hij naar niet semi maar full Jirou zou veranderen. Als er nog maar 1 ding zou gebeuren was je er geweest. Rustig en beheerst zette hij zijn voeten op de bank en draaide met zijn lichaam naar haar toe, nog steeds met zijn ogen op haar gebrand. Legde zijn arm over zijn knie en tikte haar schouder aan om een poging te wagen haar naar hem te laten kijken. Haar laten zien wat ze heeft verricht. 'Zei je wat meisje, ik verstond je niet' zei hij met een andere stem. Het klonk diep en speels maar ook vol met wraak en woede.
Schoof nog een stukje dichterbij om haar nog verder te irriteren. 'Volgens mij weet je wel wat je fout hebt gedaan of niet. Onze lieve Sayuri had je nog ow zo veel gewaarschuwd, maar ben blij dat je niet hebt geluisterd hoor. Bravo!' en klapte er vervolgens bij. Het liefst verslond hij haar ter plekke, maar aangezien hij weet dat Sayuri het wel met haar kan vinden. Zit hij haar en tegelijkertijd Sayuri te bespelen, wil hem zo gek maken dat hij nog even lekker buiten kan spelen zonder die irritante zwakkeling. Kan hem echt niet uitstaan, zit niks geen moed of moordlust in. Wilde het liefst hem direct naar zijn mammi sturen die hij eigenhandig de keel door heeft gesneden. Er stond een brede maar gemene grijns op zijn gezicht, ogen vuurrood en haarwortels begonnen al langzaam zwart te worden. De aura werd sterker en sterker en zijn woede ging over de toeren en stond op het punt alles wat hij zag te verwoesten en vermoorden.

Haar negeren. Háár negeren?! Het moest toch niet gekker worden. Als er iets was waar ze niet tegen kon, dan was dat het. Als mensen tegen haar schreeuwen, in haar gezicht spuugden, sloegen, haar uitscholden voor serpent en blauwharig kreng; het deed haar allemaal maar weinig. Maar als iemand haar negeerde, als iemand het ook maar waagde haar te negeren! Ze kon er niet tegen, had er zo’n bloedhekel aan. Door haar kleine lengte had ze altijd het idee gehad dat ze genegeerd zou worden, mede daardoor had ze een grote mond en wilde ze overal bovenuit te horen zijn. Ze wilde niet genegeerd worden. Nooit niet. En degenen die het probeerden, die zouden weten dat ze het goed aan de stok hadden met haar. Zelfs al hadden ze er nog zo’n goede verklaring voor, als je Wren op haar tere hartje trapte had je het ook echt gedaan. Ze besefte dan ook nog lang niet dat hij misschien redenen had om haar te negeren, dat ze een domme actie beging omdat het niet lief was om mensen te slaan. Op dit moment voelde ze zich gekwetst en dat mocht de ander weten ook. Een mep in je gezicht, dat kon je krijgen! Klaarblijkelijk.
Ze zag niet meer dat zijn ogen rood werden; kon haar het schelen, zij wist toch niets van het gevaar wat daarmee gepaard ging. En trouwens, op dit moment was ze nog bereid door over hete kolen te rennen om deze actie te rechtvaardigen, voor zover er in haar ogen iets aan te rechtvaardigen viel.
Ze zat demonstratief met haar rug naar hem toe, keek niet, draaide zich niet om, had haar kin lichtjes omhoog geheven zodat ze een heel afstandelijke, arrogante air had die duidelijk maakte dat ze het nu even gehad had met hem en zijn gedoe. Ze voelde zijn ogen in haar rug prikken, vroeg zich ergens af hoe het kwam dat zijn ogen rood waren geworden maar ze kon geen sluitende conclusie verzinnen. Haar gedachtes lagen toch met elkaar overhoop, sommige bezig haar onzekerheid aan te praten, anderen bezig haar ego nog verder op te blazen. Genegéérd, het was toch ongelofelijk. Het aura, de hele uitstraling van de ander; ze negeerde het nu, bleef op het bankje zitten enkel en alleen om hem te irriteren. En zichzelf af te koelen. Ze wilde niet als een razende gek het kasteel instormen en aan iedereen uitleggen dat haar tactloze gedoe haar weer eens in een situatie had gekregen. Niemand die medelijden zou hebben.
Sayuri – nee, ‘de persoon’ vanaf nu – zette zijn voeten op de bank aan een plof te horen en had zich dus overduidelijk omgedraaid, tikte op haar schouder, noemde haar verdorie ‘meisje’. Hoe kon dat mogelijk zijn? Waarom kreeg ze zoveel gedoe over zich heen? ‘Meisje’? For God’s sake! Dat was echt de meest walgelijke bijnaam die ze ooit gehad had. Blegh. De stem van ‘de persoon’ klonk trouwens anders.. zwaarder. Maar ook valser, zoals zij wel eens kon klinken als ze iemand aankeek die nog niet doorhad dat hij zojuist tot slachtoffer gedoopt was. Ze negeerde de vinger die op haar schouder tikte, negeerde de stem en de vraag. Hij had toch oren? Nou.
Wat zij fout had gedaan? Gut gut, projectie en afschuiving? Wren bewoog niet, luisterde naar de stem, vol ongeloof. Dit was gewoon te erg. Moest ze de andere kant van zijn gezicht ook eens bewerken? Gewaarschuwd. Okay. Waarvoor? Werkelijk, ze had blond moeten zijn, dat correspondeerde meer met haar intelligentie. Nog even kon ze het volhouden, maar de nieuwsgierigheid werd opnieuw te groot. Damn curiosity. Wren trok haar wenkbrauw op om zoveel mogelijk minachting uit te stralen toen ze antwoordde, al kon hij het niet zien, het hielp haar met haar toon. ’Als je dat een waarschuwing noemt, moet je terug naar de kleuterschool,’ zei ze. Waarschuwingen behoorden fel knipperende lichten te hebben, allerlei felle giftige kleuren en nog meer van die dingen waar je niet omheen kon. Geen evil tweede persoonlijkheid of zo die ging klappen. Dat begon haar trouwens te irriteren, en ze was al in een aanvallende mood. ’Wil je nog een mep?’ Haar toon was al even agressief als haar houding toen ze zich half omdraaide, haar lange haren zwiepten mee en versterkten te beweging. ’Ik weet niet wat er in één keer mis met je is, maar donder op. Nu.’ Geen alsjeblieft of gesmeek, dat was zo niet haar stijl. Het kon haar trouwens ook niet zoveel schelen of hij bleef zitten of niet, zolang hij maar niets tegen haar zij. En niet naar haar keek. Want oh boy, hij was zo bezig nog een klap te riskeren. Alsof het nu bij haar opkwam dat zij degene was die gevaar liep.

Ze negeerde hem, bleef met haar rug naar hem toe zitten. Een foute zet. Jirou kan haar nu alles maken. Ze deed zich zo arrogant als een rijke lui's kind voor, maar wat ze eigenlijk was. Was onzeker en nieuwsgierig. Nu zijn duistere krachten aan de oppervlakte komen worden zijn krachten ook sterker, veel sterker. Als hij het wilde kon hij alles wat ze voelde zover binnenhalen dat ze zich kon voordoen zoals ze wilde maar hij al haar geheimpjes wist. Ze mocht van geluk spreken dat hij geen gedachtes kan lezen, dan was niemand meer veilig vor zijn spelletjes. Lichamelijk en geestelijk niet. Het meisje wat Jirou eigenlijk niet zoveel kon schelen, zit hier uiterst interessant voor hem, zit hem te bespelen en uit te dagen. Als Sayuri niks met haar te maken wilde hebben had hij haar nu allang met geweld omgebracht. Kon hem niks schelen dat honderden mensen het voor hun ogen zagen en als ze er zich mee gingen bemoeien waren hun het volgende slachtoffer. De krachten die de meeste mensjes hebben, kon hij altijd heel makkelijk beinvloeden. Hij liet ze nameljk gewoon in de lucht vliegen, waardoor ze niet meer weten wat ze moeten doen en raken in paniek. Zodra ze in paniek raken doet hij zijn ding en laat ze als een baksteen op de grond neerstorten. Laat ze daar ook liggen zonder er naar om te kijken.

Bij dit meisje ging hij het anders doen, ging haar zwaar bespelen en irriteren totdat ze zelf uitbarst en nog zo'n aanval doet. Dan is zijn gehele geest vrij en kan hij doen en laten wat hij wil zonder dat iemand hem in de weg zit. 'Als je dat een waarschuwing noemt, moet je terug naar de kleuterschool' zei ze minachtend. Er verscheen direct een valse smirk op zijn gezicht, zijn ogen stonden onder vuur. Hij hielt het meest van dit soort reacties, al helemaal omdat ze niet eens naar hem wil kijken om te zien wat haar zo zit aan te staren. 'Sorry zou best terug willen gaan, maar waar ik vandaan kom is niemand meer. Het is verlaten, iedereen is gevlucht of op onverklaarbare wijze omgekomen.' Zei hij onschuldig terwijl de moordenaar gewoon recht achter haar zat. Ow? ze wilde hem slaan, 'Je mag me met alle liefde slaan.' zei hij er direct op nog steeds met een bepaalde toon in zijn stem wat je zwaar irriteerd en je nog pissiger maakt. Dat is nou zojuist wat hij wil. Nog een goede reden om uit zijn schild te kruipen en haar het echte monster laten zien. Eindelijk draaide ze zich om. Ze keek niet echt blij maar daar kon hij mee leven, hij nog steeds met die grijns op zijn hoofd en haar intens aan het aanstaren, 'Er is absoluut niks mis met me, ik praat gewoon met je. Is toch heel normaal' zei hij nonchalant. Wilde meer uit haar halen, wilde haar boos maken. Zo boos dat ze hem alles wilde aandoen. Het begon ook al redelijk te werken, dat voelde hij gewoon. Hij merkte dat ze het haatte als iemand zo naar haar staarde en dus ging hij intenser en intenser naar haar kijken. Schoof nog een stukje dichterbij zodat ze elkaar zowat aanraakten, ze zijn warmte kon voelen die anders was dan eerder, zijn aura nog beter kon voelen. Ging extra recht zitten zodat hij op haar neerkeek en maakte zich breder om dreigender over te komen. Niet dat het veel zou helpen dat wist hij zelf ook. Dit kleintje is niet zo makkelijk stuk te maken, maar hij houd wel van een uitdaging. Liever dat dan een slappeling waar je maar een vinger naar hoeft uit te steken en al wegrent.

Echt niet dat ze om ging kijken; dat kostte teveel moeite. Ze ging haar nek niet verdraaien voor iemand die zo op haar ego aan het trappen was. Zelfs niet als ze hem net nog erg gemogen had. Als je het verprutste probeerde ze ook echt gewoon het slechtste bij je naar boven te halen; dom, maar op dit soort momenten liet ze haar hart zich echt overheersen. Ze had zo vergeleken kunnen worden met een tijdbom, als je de timer eenmaal geactiveerd had kon het ook niet meer gestopt worden. En de klok stond ook niet op een paar uurtjes afgesteld, je kon het eerder op een minuutje of twee zetten. Nee. Ze was nu eenmaal niet de aardigste, de leukste, de liefste. Maar als mensen haar gingen negeren hoefde ze dat ook niet meer te zijn. Wat was dit? Ze bleef zitten zoals ze zat, had haar armen over elkaar geslagen en negeerde hem zoveel mogelijk tot ze zich niet meer in kon houden en een snauwerige opmerking terug maakte.
In arrogant doen was ze best goed, dat bleek nu maar weer eens. Het ergste was nog wel dat ze eigenlijk helemaal niet opgevoed was als een arrogant kind, bijvoorbeeld in een ontzettend rijke familie. Haar ouders hadden haar gewoon teveel verwend en daar was het misgegaan, maar veel geld, dat hadden ze nooit gehad. Persoonlijk had ze het nooit echt vervelend gevonden, had zich prima kunnen vermaken op de straten. Je zou denken dat je daar respect leerde voor anderen, maar juist daar was haar ego gegroeid. Zij, het kleine meisje, kon zich daar wel staande houden als ze maar hard genoeg gilde en vals genoeg keek. Die mentaliteit, die ging er van haar leven niet meer uit. Ergens zag ze zichzelf al als een grijze pin in het bejaardentehuis zitten, de verpleegsters afkattend omdat ze het zelf nog wel zou kunnen. Oké, daar ging ze niet teveel over denken. Niet relevant. Ze had nu een veel groter probleem om zich op te focussen.
Zijn ogen prikten zo ongeveer in haar rug, maar ze had zich na haar eerste opmerking nog steeds niet omgedraaid. En dat was ze ook niet van plan. Dan zou ze zich niet meer in kunnen houden en al had ze hem net al geslagen… Goed, ergens vond ze hem nog steeds aardig en dat betekende geen totale aftuiging want daar zou ze bovendien anderen voor nodig hebben. Zo sterk was ze helemaal niet, moest het echt van haar grote mond hebben. Ze zag niet hoe hij keek, dat hij haar helemaal aan het uitlokken was. Nu was zij het echter zelf die zichzelf probeerde te kalmeren, want ze wilde nu ook weer niet overkomen als een losgeslagen kind in het zicht van al die mensen. Er was niemand meer? Lekker boeiend. Verloren of omgekomen. Joepie, dat was ook zo bij kernexplosies. Like she’d care? ’Dat zou ik nog bijna doen ook,’ antwoordde ze op zijn antwoord. Dat ze hem wel mocht slaan. Als hij dat zo graag wilde… Wacht. Dan moest ze het eigenlijk niet doen, als hij erom vroeg. Ze was zijn bediende niet, die op vraag iets deed. Zelfs niet zoiets. Zijn stem, het maakte haar zo boos, gewoon alles aan hem. Nou, als hij een mep wilde zou hij hem niet krijgen; hij zei het op zo’n toon die impliceerde dat hij zijn zin kreeg als zij hem sloeg. En dat wilde ze voorkomen.
Ze had zich omgedraaid, keek hem woedend aan. Ze kon haar emoties niet verbergen, deed er ook geen poging meer toe. Het irriteerde haar gewoon teveel. Hij staarde haar maar aan, kwam dichterbij. Bijna wilde ze wegschuiven, maar besloot dat niet te doen. Zwakte, nee. Dat ging ze niet tonen. Ze was trouwens veel te boos. Er is absoluut niks met me, de woorden dansten door de lucht, het sarcasme droop er gewoon vanaf. Ja, tuurlijk joh. En dat moest zij geloven? Heel normaal. Ze moest leren tot tien tellen om af te koelen. Okay. Ze had dit in de hand. Een. Twee. Hij schoof nog dichterbij, raakte haar bijna aan. Drie. Vier. Vijf. Hij straalde één en al duisterheid uit, valsheid omdat hij haar zo aan het pesten was. Ergens had ze het wel door, maar ze kon er niet anders op reageren. Het maakte haar gewoon te boos. Wren trok een wenkbrauw op. Zes. ’Heel normaal hoor. Het is ook heel normaal als ik je vraag om op te donderen.’ Ze kon de scherpe toon niet meer uit haar stem krijgen. Zeven. Zijn aura liet haar bijna huiveren, het was zo… intens, net zoals die blik die ze maar niet kon pijlen. Acht. Wren beet op haar lip, lichtjes, meer om zichzelf in te houden omdat ze nu bijna bij tien was en het nog niet geholpen had. ’The dichtbij,’ zei ze uiteindelijk, zei het met enorme minachting. Negen. Ze moest zich inhouden… Tien… Tien. Jammer! Ze twijfelde niet langer; hij had het nu echt gedaan. Als hij niet snel normaal ging doen was het een beetje jammer. Ze wilde hem schoppen, had het ook gedaan als ze niet gezeten had. Slaan had ze ook al gedaan en ze zat er niet goed voor. Daarom plaatste ze haar handen tegen zijn arm en gaf hem een duw, die hopelijk effect had. Ze was misschien niet heel sterk, maar hier zat toch echt haar gewicht achter. Er moest toch wel iets gebeuren? ’Beetje afstand zou heel fijn zijn. Een paar kilometer of zo.’ Ze gaf wel aan dat dit haar irriteerde, was als een keeper die voor haar doel wegrende. Maar het maakte haar niet zoveel uit; zij zou niet weggaan. Maar ze wilde hem ook niet meer slaan, dat had ze net al gedaan en het was alsof… Nou, hij was zichzelf niet helemaal. Vond zij. Dus stel nu dat hij haar aan het pesten was, wel extreem dan, maar hij ging later weer aardig doen. Dan had zij schuld aan zijn gebit dat tegen die tijd misschien wel op de grond zou liggen. Ze moest zich echt inhouden. Elf.