Hij zou zo kunnen weghuppelen als een jong lam, maar omdat hij dan als gek aangezien zou worden en er de energie niet aan wou besteden besloot hij het - na lang denken - toch maar niet te doen. Tenslotte was de lente aangebroken, het seizoen waar hij helemaal blij was. Weg van de kou en sneeuw van de winter, de warmte komt eraan. Hij kon eindelijk weer buiten slapen zonder uit de boom te vallen omdat die glad of met een ernstige verkoudheid in bed liggen. Hij deed de deur open en de warmte begroette hem direct. Het weer was mooi, de zon stond aan de hemel en er kwamen redelijk vaak wat witte wolken langs zweven, waardoor je op de meeste plekken niet je ogen hoefde dichtteknijpen als je naar boven keek. Het weer was perfect. Affentoe blies een fris briesje langs zijn blote armen. Wie weet was er nu iemand aan het zwemmen, het weer was er prima voor alleen zouden de meeste het waarschijnlijk te druk hebben met school of andere dingen. Als hij geluk had was er niemand. Hij liet zijn ogen enkele keren over het gebied gaan, er was niemand. Of er was niemand die hij kon zien, dat was natuurlijk ook een optie. Agh. Hij pakte met één hand de boom vast en zette zich af, met z'n andere hand pakte hij een wat dunne tak. Krak. 'Soepel' pakte hij snel een wat dikkere tak en trok zich omhoog. Binnen een mum van tijd zat hij op zijn vaste plek, een redelijk dikke tak wat hoger in de boom. Hij legde zijn handen achter zijn hoofd en leunde met zijn bovenrug tegen de boomstam. Eén been bungelde en z'n andere voet steunde op de dikke tak. Door een gat in het bladerbos van de boom zag hij de wolken zweven, hij viel er vaak door in slaap. Maar dat was meer omdat hij gewoon een 1e klas slaapkop was. Het leek eeuwen geleden dat hij hier geslapen had, tenslotte had hij er maanden niet geslapen. Want na talloze pogingen om erin te slapen en er vervolgens uit te vallen gaf hij het op. De sneeuw was hem maar te koud om op te slapen, daarom gebruikte hij vaak de woonkamer om daar op de bank te slapen. Alleen ging er niets boven de frisse lucht en wolken die hij extreem veel had gemist. Nu maar hopen dat hij rustig kon blijven slapen er geen één of andere vreemde hem kwam storen, op de een of andere manier gebeurde dat altijd. Vreemd. Nu was er echter wel meer kans op, tenslotte was het een populaire plek als het warm was.

~ MITSUE

Hij droomde over het boek dat hij aan het lezen was, The Rainbow Mist. Hij was op een schip, met nog enkele andere, zoekend naar die ene bijzondere mist rond dit gebied. Een mist die de kleuren van de regenboog had. Hij voelde iets aan zijn arm, gaapte en probeerde zijn ogen te openen. Een hoog gilletje drong zijn oren binnen, hij schrok van het onverwachte geluid en greep naar zijn oren en verloor zijn evenwicht. Hij viel naar voren en nam daarmee het meisje mee. Damn, hij had haar vast bij haar schouders en draaide zich om zodat hij de val op zou vangen. Au. Een schock ging door zijn rug, hij keek naar het roodharige meisje die hij nog steeds vast had bij haar schouders, hij stond snel op en probeerde voorzichtig te doen met haar. "Sorry, het spijt me" hij keek naar de grond en boog, hopelijk was ze niet zo'n op de tenen getrapt type, daar kan hij het echt niet mee vinden. Al waren dat vooral de types die gelijk boos waren of zo 'duivels' deden. Hij had er toch geen zin in om zich anders of boos te gaan gedragen tegenover deze mensen. Gespannen keek hij naar de grond, hij stond even zo tot hij zich realizeerde dat ze zich misschien wel pijn gedaan had. Hij ging snel naar haar toe en hurkte, "Gaat het?" hij glimlachte krom. Hij zal haar maar niet helpen door haar te pakken ofzo, hij had er slechte ervaringen mee, daarbij maakte meisjes zich er vaak druk om als iemand hun lichaam aanraakte, vooral jongens. Dus hij waagde het er maar niet op, hij had al zoveel bitchclaps gekregen. Eén keer gaf een meisje hem een rake schop tegen zijn kaak, dat deed echt zo veel pijn. Wat misschien nog erger was was dat de meeste direct voor hem vielen, dat maakte alles alleen maar erger. Daarbij werd hij vervolgens uitgelachen door Kou.. Dat moest hem gelijk denken aan Kou, Kou de hond en niet zijn beste vriend. Een tijd nadat hij de hond had ontmoet noemde hij hem Kou, het ging vanzelf en zo kwam hij aan zijn naam. Kou kwam aanlopen, hij liep langs de kant kijkend naar het water en stond op het punt erin te springen, totdat hij Nagisa zag. Blaffend rende hij op hem af en sprong tegen zijn schouder, hij glimlachte en aaide de hond. Hij wachte even af op een reactie van de roodharige dame.