Finally

Een lange schaduw viel over het grasveld. Maar dit was niet de normale schaduw van de dag. Nee, dit was de schaduw van een mens, een jongen om percies te zijn. Devonte stoond pal in het midden van het veld met de zon op zijn rug. Er lag een steen enkele meters van hem vandaan verwijdert. Deze jongen bewoog niet, zelfs zijn haar bleef perfect liggen hoewel er wel aardig wat wind was. Devonte was zijn krachten aan het verzamelen en elke keer wanneer hij dit deed leek het wel of niets hem kon raken. Wanneer hij zijn handen uit de vuisthouding halen en deze naast zich bleven hangen verscheen er in zijn handpalm een blauwkleurig vuur. Zodra hij zijn vingers spreide werd deze vlam opgesplitst in verschijdene kleine vlammetjes en die zette zich dan op de vingertoppen van elke vinger. Devonte stak zijn linkerarm wat uit en spreide elke vinger van die hand zodat deze pal naar de steen waren gericht. Zijn rechterhand bracht hij tot recht onder zijn ribben en daar strekte hij alleen maar zijn wijsvinger en middelvinger op en richte ook deze op de steen. Even kwam er geen beweging meer tot hij opeens zijn ogen opendeed. Het vuur dat eers rustig heen en weer lag te waaien laaide meteen op en vertrok richting de steen. Bij de impact hoorde hij een harde knal en vervolgens zag hij de brokstukken van de steen langs zich heen vliegen, enkele dreigde hem te raken maar door een simpele beweging met zijn hand vlogen die een andere richting op.
Hij wou nu zijn krachten op de kleinere brokstukken proberen, maar iets verpeste het. Een geluid kwam van iets verderop. Een mens zowiezo. Maar wat kwam die doen? En kwam die in vrede of niet?

Verderop stond Deshas. Hij had niet gezien wat de jongen een eindje bij hem vandaan aan het doen was. Hij was zelf druk genoeg bezig. Deshas stond namelijk niet alleen op het grasveld. Op een paar meter afstand van hem stond Fennon. Ze waren al de hele tijd aan het vechten. Ze waren ergens bij de watervallen begonnen en waren dus al vechtend het hele terrein over gegaan. En nu stonden ze voor de eindstrijd hier op het grasveld. Het was een vriendschappelijk gevecht, dat wel. Fennon was een van Deshas bondgenoten. Dit was om hen beide scherp te houden. Het robijnen lemmet van Deshas' zelfgesmeden zwaard glom in het zonlicht. Fennon was jammerlijk genoeg in het voordeel. Het was dag en de aura van Erd stond in zijn eigen magie zone. Wat inhield dat Fennons krachten nu optimaal waren en die van Deshas dus niet. Maar dat maakte hem niks uit. Dat zorgde voor een grotere uitdaging. Deshas merkte dat hij licht begon te hijgen van alle zware inspanningen die ze tot nu toe geleverd hadden. Hij had zijn lange rode jas al voor het gevecht uitgedaan. Die lag nu nog steeds bij de waterval besefte hij zich. Dat was ook wel nodig geweest op een warme zomerdag als deze. Deshas had de mouwen van zijn zwarte overhemd opgerold en alle overige kledingstukken uit gedaan. Zijn lange zwarte lokken zaten met een rood touw bij elkaar gebonden, al ontsnapte er nu een aantal plukken uit. Zonder verder veel omhaal sprintte Deshas weer op Fennon af en maakte eerst een schijnbeweging waarna hij hem in zijn onbeschermde linkerflank aanviel.

Fennon had zijn staf stevig in zijn handen. Ook hij hijgde van de inspanningen. Hij had zijn rode middeleeuwse vest uitgedaan en net als Deshas bij de waterval laten liggen. Fennon verschoof licht zijn voet over de grond. Hij voelde de aarde door de flinterdunne zolen heen. Dat gevoel stelde hem gerust. Ook Fennon had niet gelet op de jongen die verderop bezig was met magie. Fennon zette zich schrap en bleef Deshas alert in de gaten houden. Ook hij zag er vermoeid uit. Het gevecht zou nu inmiddels wel tot zijn einde belopen. Toen Deshas op hem af sprintte, zette Fennon zich ook in beweging. Hij kwam Deshas tegemoet rennen en net voordat Deshas Fennon zou raken trok hij het bovenste deel van zijn staf los van de rest. In zijn staf zat een zwaar verborgen. Niet veel later weergalmde het geluid van staal tegen robijn. Fennon blokkeerde zo Deshas' aanval en volgde zijn blokkering daarna op met een hele reeks aanvallen. Fennon verzette ook zijn voeten zodat uit de grond stukken aarde omhoog sprongen om het Deshas te bemoeilijken.

Al snel hoorde hij meerdere geluiden van twee vechtende mensen en meteen liet hij het vuur in zijn handen doven en draaide hij zich om. Niet al te ver van hem verwijdert stonden twee mannen te vechten met elkaar. Kort grijnsde hij en volgde de bewegingen van beide magiërs. Ach, ze waren niet interessant genoeg vond hij. Meteen zette hij zich met zijn rug gekeerd naar hen en plaatste hij zijn handen op elkaar en sloot hij alle geluiden van de twee vechtende mannen buiten en concentreerde hij zich weer op het vuur. Alleen ditmaal verschenen er geen blauwe vuren, maar een mengeling van blauw, zwart en rood. En deze lagen niet op zijn handen maar deze stonden van aan zijn voeten tot aan zijn nek. Bij hem deden ze geen pijn omdat hij wist hoe hij dit moest voorkomen. Rustig liet de jongeman een hand zakken en al het vuur van zijn linkerkant verzamelde zich in dat ene hand zodat er een bol ontstond met de drie kleuren in elkaar gevoerd. Dit deed hij ook met zijn andere hand en daar gebeurde hetzelfde. Dan gebeurde het snel. Hij plaatste zijn handen beide voor zich en zo smolten de twee bollen samen en meteen wanneer hij zijn spieren opspanden onstond er een of andere straal en die vloog richting een ander rotsblok dat veel groter was dan het vorige. De impact was veel groter en de brokstukken vlogen ook veel verder en veel hoger dan eerst, het boeide hem niet of die stukken de mannen raakten al hoopte hij van niet maar ja. Daar kon hij niets aan doen. De straal splitste zich al gauw op en de brokstukken die voor hem waren werden abrupt vernietigt door die kracht. Hij voelde het vuur tot op zijn gezicht, een heerlijk gevoel vond hij.

PROFILE MAGICIAN

» Finally.
» Finally Away~
» FiNALLY~!
» Finally we meet
» finally i meet you alone

Finally

Finally

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen