Rustig keek het meisje om zich heen. Het was donker, een heldere nacht. Sterren tekenden zich af, vergezelden de maan, die daar anders zo eenzaam in de lucht dwaalde. Verdwaald leek. Een eenzaam gras veld, met haar alleen. En een boom, een grote boom. Een oude treurwilg, die ze normaal alleen maar bij een meertje zag. Maar hier was geen water. Alleen maar gras, en zij. Ze draaide een rond, keek over het gehele gebied uit. Ze was alleen, helemaal alleen. Ze wilde wat zeggen, roepen en vragen of er iemand was. Maar ze wist dat ze geen antwoord zou krijgen, dus hield ze haar mond. Ergens wel bang om de stilte te verbreken, dat er iets zou gebeuren als ze het zou wagen de vredige stilte te verstoren.
Langzaam sloot ze haar ogen, trok haar mondhoeken omhoog. Ze spreidde haar armen en begon vrolijk rondjes te draaien, opende langzaam haar ogen en richtte haar blik op de hemel. De frisse avondlucht vulde haar longen. Ze glimlachte haar tanden bloot, voelde zich blij en vrij. Een lichtpuntje, dat dichterbij was dan de sterren, trok haar aandacht. Ze stopte met draaien, liet haar armen langs haar lichaam hangen en volgde het met haar ogen. Er kwamen er steeds meer, leken een spoor te vormen dat ergens naartoe leidde. Ze hield haar hoofd een tikje schuin, streek een paar lichte lokken achter haar oor. Ze zette een stap, merkte al snel dat het een trap voor moest stellen. Naar de hemel. Rustig liep ze omhoog, had er geen moeite mee. Ze strekte haar arm, reikte met haar hand naar de hemel. Zo dichtbij… Ze kon het bijna -

Haar ogen schoten open, ze kwam overeind. Ze wreef met een hand in haar oog, keek om zich heen. Was ze in slaap gevallen? Blijkbaar. Er was zoveel plaats geweest in de shuttle dat ze zichzelf een rij, bestaand uit twee stoelen, had toegeëigend. Ze had zich klein gemaakt, haar benen opgetrokken, en haar hoofd op de tas gelegd. Ze was in slaap gevallen, en dankzij de aanwezigheid van haar broer, die voor haar zat, had ze geen nachtmerrie gekregen. Enkel een vreemde droom, maar hij was wel prettig. Ze kwam een beetje overeind, knipperde met haar ogen. Waren ze er al? Had ze de hele vlucht geslapen? Blijkbaar.
Ze stond op en pakte de tas in haar beiden handen wanneer ze zag dat William opstond en wegging, ging hem snel achterna. Ze liep altijd zwijgend achter hem aan op momenten als dit, wist nooit zo goed wat ze moest doen. Ze gedroeg zich altijd als een typisch klein hulpeloos meisje, enkel omdat ze hem het gevoel wou geven dat hij haar dan echt voor alles moest beschermen. En het hem dan misschien een goed gevoel zou geven. Ze bleef uiteindelijk naast hem staan. ‘Waar moeten we naartoe, Will?’ vroeg ze zachtjes, keek zijdelings naar hem, ‘Zullen we de weg aan iemand vragen?’

> Opnieuw stalken o3o
> En ik had dit topic sorta beloofd aan iemand x')
> If you don't mind.

Het was fijn om weer eens leuke droom te hebben vanaf het begin. Meestal kreeg ze eerst een nachtmerrie, om dan met tranen in haar ogen van angst naar haar broer te rennen en bij hem in bed te kruipen omdat ze bang was. Ondanks haar leeftijd bleef ze nog vrij kinderlijk in sommige opzichten. Nog steeds als de dood voor insecten, net zoals haar broer, gilde vrijwel meteen als ze er eentje ergens zag kruipen. Het enige insect, dat je soms niet eens zo kon noemen, dat ze wist te waarderen waren de spinnen. Omdat zei andere insecten opaten. Je kon ze kannibalen noemen, maar het was niet hun eigen… Ras dat ze opaten, enkel muggen en vliegen. En hoewel de meeste meisje eerder voor spinnen bang waren dan voor de rest, waardeerde zij de aanwezigheid van het dier ergens wel. Omdat het al de overige insecten zou wegjagen. En liever één insect in je bijzijn, dan tienduizend. Toch?
Ze knikte, had een ernstige gezichtsuitdrukking. Ze keek zoekend om zich hen. De wegvragen dus. Dan moest ze eerst iemand vinden die geschikt was ervoor. En aangezien William het niet wist dat ze gewoon zo kon zien hoe mensen ongeveer in elkaar zaten, moest ze iemand pakken die normaal oogde en ook zo over zou komen. Maar haar broer had al iemand gespot en liep er al naartoe. Ze beet op haar onderlip, leek ergens bezorgd. Ze steunde op een been, keek langs zijn gestalte om zo het andere te kunnen zien. Ze hield zich in om niet opgelaten te zuchten, want het was geen negatieve invloed die de persoon had op haar. Dus dan was het wel goed. Ze ging weer rechtstaan, keek naar haar broer. Ze knikte, ‘Yes, Sir!’ glimlachte ze waarna ze de achtervolging inzette.
Normaal was zij altijd degene die op een persoon afrende, letterlijk natuurlijk, en deze heel blij aansprak in het bijzijn van haar broer. Maar deze keer deed hij het. En zij liet hem maar zijn gang gaan. Ze zette een stap opzij zodat de ander haar zou kunnen zien, en zij hem ook. Zou het beeld dat William bij hem opriep vast wat verzachten. ‘We zijn nieuw,’ kondigde ze aan, nadat William klaar was met het formeel vragen van de weg, ‘Dus we kennen de weg nog niet zo goed. Maar dat vertellen onze tassen waarschijnlijk ook al.’ Ze hield de hare nog steeds met twee handen vast, omdat hij anders te zwaar zou zijn.
Haar aandacht werd al snel getrokken door de kleur ogen van de persoon, nadat deze zich had omgedraaid. ‘Will, kijk!’ begon ze ineens enthousiast, ‘Zijn ogen zijn paars! Dat is echt mooi!’ Ze wendde haar blik van hem af, keek naar haar broer. Pretlichtjes in haar ogen. ‘Net zoals mijn haren! Maar… Die hebben enkel een paarse glans, niet echt de kleur… Maar het gaat om het idee.’ Ze keek weer naar de nog steeds onbekende vreemdeling. ‘O, sorry,’ mompelde ze, maakte weer haar typische buiginkje, ‘Ik heb me nog helemaal niet voorgesteld en begin nu al te ratelen over je ogen.’ Ze ging weer rechtstaan, glimlachte naar hem. ‘Mijn naam is Alice en dit is mijn broer William.’

Ze had de blik van de ander al een tijdje in haar rug voelen branden, maar wanneer ze zich omgedraaid had, had hij waarschijnlijk zijn blik afgewend. Zoals de meeste mensen deden. Stiekem anderen bekijken, maar wanneer je het risico liep betrapt te worden keek je laf weg en deed je net alsof er niets aan de hand was. Zij daarin tegen keek de ander recht aan, daagde hem of haar min of meer uit. Ze had geen angst. De enige angst die ze had waren de dood, en de dood die haar broer aan leek te staren. Hem wilde verslinden en mee wilde trekken in die duistere poel waar je nooit meer uit zou kunnen komen. Zij had de tijd een beetje kunnen rekken, er werd minder hard aan zijn kleren getrokken – figuurlijk natuurlijk. Maar stabiel durfde ze hem nog steeds niet te noemen. Want bij hem school een ernstig ongeluk echt in een klein hoekje. En ze wilde het niet riskeren dat hij dat hoekje tegen zou komen.
Het was dat zijn aura haar enigszins aanstond, anders had ze William allang overgehaald om het niet te doen. Een ander persoon te kiezen, omdat zij de ander zogenaamd eng vond. Ze vond niemand eng, zou zelfs nog de grootste en engste plaaggeest in het gezicht uitlachen. Ze was brutaal en klein. Sprak haar uiterlijk tegen. En het betaamde haar om zich braafjes te gedragen, maar het ging gewoon niet. Kwam je aan William, kwam je aan haar. En ze was niet bang om je er een klap voor te geven. Wat dat betreft had ze best weinig zelfbeheersing, kon ze zo tegen iemand uitvallen als deze haar broer onredelijk behandelde in haar ogen.
Ze knipperde met haar ogen. O, de persoon zei wat. Ze knikte, glimlachte naar hem. ‘Dat is wederzijds,’ reageerde ze op zijn formele woorden over het feit dat het leuk was om elkaar te ontmoeten. Het was gewoon een standaard voor kinderen en volwassenen die een… Fatsoenlijke opvoeding hadden gehad, met mate. Ze grinnikte eventjes zachtjes, werd uit haar gedachtes getrokken wanneer William een hand door haar haren haalde. ‘Niet doen, dat kietelt,’ protesteerde ze vriendelijk tegen zijn handeling, ‘En zijn ogen zijn dieppaars, ik heb maar een vage glans. Had liever die kleur gehad. Nu zien mensen me aan voor een of andere oma omdat mijn haar meestal wit lijkt!’ Het was meer een grapje geweest. Niemand kon haar aanzien voor ouder dan twaalf, enkel door haar jonge gezichtje. Ze keek naar de jongen, die zich had voorgesteld als Yuu en blijkbaar al in de zesde klas zat. Ze werd in verlegenheid getrokken zijn complimentje, waardoor ze een lichte blos op haar wangen. ‘Mijn ogen waarderen je complimentje heel erg,’ mompelde ze zachtjes, wist niet zo goed hoe ze erop moest reageren. Want van zo’n soort complimentjes kreeg ze niet zo gauw.
Ze had weggekeken, keek aarzelend op toen hij weer wat tegen haar zei. ‘O, natuurlijk… Als je er echt op staat.’ Ze overhandigde hem haar tas. Maar had liever gehad dat hij die van William zou dragen. Maar het was natuurlijk logischer dat een jongen een tas van een meisje wilde dragen. Tenzij deze een andere geaardheid had, maar daar hield ze zich niet echt mee bezig. Ze liep naast William achter de jongen aan, fronste haar wenkbrauwen. ‘Vijfde,’ kwam er verontwaardigd over haar lippen, ‘Ik zit in de vijfde.’ Ze wilde dolgraag de tas van de ander overpakken, maar dan zou hij zich vast weer zo zwak voelen en dat wilde ze ook niet. Dus liet ze het maar voor wat het was.
‘En we worden vast wel geaccepteerd!’ probeerde ze hem een beetje op te beuren. Als hij er nog normaal uit had gezien had iedereen hem zo geaccepteerd, zoals het altijd gebeurde bij haar. Wat ze haatte, omdat ze het haar broer natuurlijk meer gunde. ‘O, nou je het zegt… Misschien, als je tijd hebt Yuu, kun je dat ook aan ons laten zien – mits er wel overige gebieden zijn natuurlijk.’ Een gids zou fijn zijn, en die Yuu leek tot nu toe wel aardig. Hoewel hij wel geen complimentjes meer hoefde te maken, want daar kreeg ze een ongemakkelijk gevoel bij.