Haar muren waren kaal.
Haar kleren allemaal in tassen gestopt, beddengoed weggehaald en opgeplooid.
Net alsof er niemand in deze kamer leefde.
Wat na vandaag ook het geval zou zijn, een donker kamertje zonder betekenis.
Zonder identiteit.
Geen spoor van de vorige eigenaar.
Alles zou verdwijnen.
Ook de eigenaar.
Rhine wilde niemand meer tot last zijn, daarom dat ze al haar spullen had gepakt, hen nu langzaam, met slechts een enkele vinger aanrakend.
Een doodse vinger.
Langzaam loste de spullen op , ze had het al zo vaak gedaan. Dingen, wezens hun levensduur zo vlug beëindigd.  Je zou denken dat je er aan wende, dat je uiteindelijk niets meer bij voelde, maar dat was niet zo. Er ging altijd een vlaag van schuld en walging door Rhine heen wanneer ze haar gaven gebruikte.
Dat was gebeurd, haar kamer was klaar voor degene die haar plaats op deze school zou innemen. Alhoewel ze er niet zeker van was of haar kamer de komende jaren nog zou gebruikt worden. Ik bedoel maar wie zou er willen slapen in een kamer waar een lijk had gelegen? Rhine dacht er even over na voor ze zacht grinnikte. Savador kennende vind hij wel een manier om deze kamer toch in gebruik te laten nemen, een lege kamer zou een verspilling  zijn, daar deed hun gevreesde schoolhoofd niet aan.
Het was dag.
Leerlingen en leraren waren druk bezig met de dagelijkse dingen zoals les en sociale contacten. Niemand zou zich in de slaapgangen begeven op dit uur. Daarom ook dat Rhine haar brieven nu verspreid had. Zodat ze er zeker van zou zijn dat niemand hen zou vinden voor ze zover was.
Voor haar hart had gestopt met kloppen.
Ja dat was Rhines grootte plan, een plan dat ze al jaren geleden had moeten uitvoeren.  
Nu zat ze hier, met in haar ene hand een banaal ogend vleesmes. Rhine had het mes een paar nachten geleden uit de keuken kunnen grissen. Al een week sliep ze met het ding onder haar kussen, nadenkend over wanneer ze haar daad zou doen.
Wat had ze nog om voor te leven? Iedereen waar ze om gaf was dood. Haar bescheiden pakketje vrienden wilde ze niet langer tot last zijn. Ze kon het hen niet meer aandoen. Ze wilde hen niet langer de last van haar bestaan laten dragen.
Ja misschien zouden ze pijn hebben van haar dood. Maar die pijn zou slijten.
Hij zou vervagen en uiteindelijk verdwijnen.
Haar geliefde huisdier had deze wereld al verlaten. Geleidelijk aan was de dappere Skugga opgelost.
Gewoon verdwenen.
Het was tijd.
Met een trieste glimlach.
Een enkele traan.
Bracht ze het mes naar haar polsen.
Een snelle beweging.
Een korte stekende pijn.
Bloed welde pompend op uit de dunne wonden.
Het mes viel uit haar hand.
Rhine zakte ineen op de vloer.
Wachtend op de dood die haar zou komen opeisen.
Eindelijk.

(Brieven zijn te vinden bij journal ‘Rhines last words’)

Spoiler:

Handen hielden deze enorm recente brief vast, trillend. Hij was net aangekomen en meteen had hij deze gelezen. Tranen vermengden zich met de inkt. Waarom deed ze dit? Waarom?! Zack begreep het niet, wilde het niet begrijpen. Nee dit mocht gewoon niet, dit was een leugen, dit was allemaal een droom, één grote leugen. Met zijn ongeloof hoopte hij dat ze leefde, dat ze naar hem toe zou komen... Maar hetgene wat hij dacht was vast een leugen, de realiteit was dat ze een afscheidsbrief had geschreven en het was niet haar gewoonte te liegen.
Een schrille kreet verliet zijn lichaam, terwijl tranen Zack’s zicht vertroebelden. Wat doelde ze hiermee te bereiken? Een hoop personen die haar zouden missen en een gebroken hart? Een gebroken hart van een jongen die haar altijd graag had gezien. Ze ging haarzelf van kant maken, of had dit al gedaan. Hij moest opschieten. Hij had een tussenuur, geen les, dus misschien was hij nog op tijd. Met de brief in zijn hand, rende hij door de gangen, naar de meisjesslaapkamers. Hij sloeg de deur open en daar lag ze dan, op de grond, bloedend. Hij rende naar haar toe en nam haar vast. “Nee... Rhine!” hij schudde zachtjes met haar lichaam en deed een verwoedde poging de opengesneden pols dicht te duwen zodat ze niet meer bloed zou verliezen. Althans, dat probeerde hij toch. Tranen stroomden langs zijn wangen terwijl hij probeerde zich sterk te houden. “Waarom...”
Hij snapte het niet, wilde het niet begrijpen, hij wilde alleen dat ze leefde, dan konden ze samen alles in orde maken. “Ik... Ik wil je niet nog eens verliezen.” Hij beet op zijn lip, deed nog steeds de moeite om het bloeden te proberen stoppen. Maar het had vast al geen nut meer.  Zijn handen waren ondertussen helemaal rood en zijn gezicht was helemaal betraand. “Alstjeblieft... Ga niet weg...” waren zijn laatste woorden voor hij helemaal instortte. Hij lag op de grond, met zijn handen op de wonde gedrukt en zijn hoofd op haar buik rustend. Hij haalde schokkerig adem en hij huilde. Ze mocht niet weggaan... hij wilde niet dat ze wegging.

(Arm ding )

Gelach en gepraat weerklonk door de gangen, de eerste lesuren waren voorbij, het was tijd voor ontspanning. Tussen alle babbelende leerlingen liep een jongen met warrige zwarte haren, vergezeld door een meisje met prachtige rode haren. Hij nam afscheid van haar met een passievolle kus en gooide de deur naar zijn kamer open. Fel licht gleed de donkere kamer in en ontwierp een schaduwlandschap van meubels en stapels boeken. Hij stapte nonchalant naar binnen, tot zijn oog viel op een roomwit blad, ietwat scheef dubbelgevouwen. De jongen bukte, raapte het op, vouwde het krakende papier open. Op het roomwitte velletje stond een kort verhaaltje, een brief. Maar het handschrift kwam hem niet bekend voor, dus van Lightning was het in elk geval niet. Met een snuivende ademhaling las hij de eerste woorden, scande dan door naar de afzender. Maar natuurlijk, Rhine. Waaraan had hij de eer verdiend om verblijdt te worden met zo'n prachtige brief vol lovende woorden en aggresieve insinuaties over hoe ze graag zijn leven zou beëindigen? Dat werd al snel duidelijk. Rienepien, Rientje, Rhino.. Bleek zichzelf van kant te willen maken en had zogenaamd genoeg respect of waardering voor hem om dat in een vies kladbriefje neer te krabbelen. Thanks, girl. Had ze nog meer trieste afscheidsverhalen geschreven? Als een soort laatste schreeuw om aandacht. Let op, mensen, ik ben dood. Aandacht, aandacht, aandacht. Iemand, geef me aandacht. Lelijk wijf.

Maar toen zijn duim over een hoek van de brief streek veegde de inkt lichtjes uit en bijna ongelovig schudde Dominic z'n hoofd. Serieus? Niet zo lang geleden dus. Rhine was een Shadraan, al was ze dan wel een hele slappe variant ervan. Dat betekende dat hij dus net zo goed even langs kon gaan. Als het dan echt moest. Misschien was het maar een gefaalde grap van Rhine, misschien lag ze daadwerkelijk dood te bloeden. Dan kon hij haar ''uit haar lijden verlossen.'' Hij stak zijn slanke zilveren mes in zijn broekzak en verliet zijn kamer even snel als hij er gekomen was. Dit alles was in een tijdspanne van een paar minuten gebeurd. En even gauw kwam hij aan bij Rhine's kamer. De deur stond al open. Had ze dat zelf gedaan? Op de dag- de laatste dag- dat ze in levende lijve hier was? Wat slordig, tuttuttut.

Dominic kwam binnen, maar hij was niet de eerste. Een of andere gast was dramatisch op de grond gaan liggen, met een halfdood, bebloed blond kussen. Boehoehoe, ze bloedt. 'Hmm, ik weet het niet zeker hoor, maar ik vermoed dat druilerige traantjes de situatie inderdáád beter zullen maken,' peinsde Dominic. '"Wat denk jij, slappeling?'' Hij zette enkele stappen de kamer in, die net zo leeg en verlaten was als Rhine's holle oogkassen gauw zouden worden. Dan bukte de bleke jongen neer naast de huilebalk en legde twee vingers tegen de aderen in Rhine's nek. Een hartslag was heel traag hoorbaar, het leven lekte langzaam uit haar lelijke lichaam.

Laf. Rhine was laf. Dat had hij nou niet verwacht. Dat ze zo laf weg zou lopen van hun spelletje. Het zomaar op zou geven. Hoe durfde ze. Wilde ze zo graag dood dan? Mooi niet. Lafbekken gunde hij de rust van de dood niet. ''Serieus, als je ook maar iets om haar geeft moet je hulp gaan halen. Nú onmiddelijk.'' Overduidelijk. Maar soms hadden emotioneel zwakke personen even wat hulp nodig om hun ratio terug te krijgen. En dit jochie was duidelijk een van die zwakkere personen. Chopchop, er was werk aan de winkel als ze Rhine nog wat langer wilden laten lijden in haar miserabele leventje.

En lijden zou ze. Dat was een belofte.

"When I die some people will seriously get haunted."

De dood.
Hij kwam steeds dichterbij.
Rhine kon het voelen de randen van haar bewustzijn begonnen zwart te kleuren.
Ze wilde haar ogen sluiten toen de deur langzaam openging.
Wie? Wie zou hier komen? Was ze al gestorven? Zou degene die haar naar haar laatste bestemming zou begeleiden net haar kamer zijn binnen gewandeld?
“Nee... Rhine!”  Het geluid kwam dof haar oren binnen. Nee dat was beslist geen boodschapper van de dood dit was…Zack.
Ze voelde dat hij haar vasthield. Maar het voelde niet zoals vroeger, het was alsof er een laag was over haar heen zat waardoor ze zijn haast brandende vingers niet volledig kon voelen. “Waarom...” Rhine wilde antwoorden maar haar mond  wilde niet open, ze kon zich niet herinneren hoe ze haar lippen van elkaar moest halen, hoe ze haar armen moest optillen. “Ik... Ik wil je niet nog eens verliezen.” Het drukkende gevoel op haar polsen hield maar niet op, hij probeerde het bloeden tegen te gaan.
Snapte hij niet dat ze wilde gaan?
Snapte hij niet dat hij haar kwelde door haar langer hier te houden?
Ze keek hem aan met een wazige blik in haar ogen. Hij huilde, huilde om haar. Waarom? Hij was beter af zonder haar.
Zij zou hem enkel verdriet doen.
Pijn doen.
Dat nooit meer.
“Alstjeblieft... Ga niet weg...”  Ze voelde een gewicht op haar buik, iets wat haar even naar adem deed happen. Hij huilde, ze voelde het door haar hele lichaam heen gaan. Haar blauwe ogen die altijd zo hard en vol strijdlust hadden gestaan zochten naar haar lieve Zack.  Het lukte Rhine om haar handen lichtelijk te bewegen, om de rechter zo te verleggen dat hij bovenop Zacks hand lag. “Ni…niet huilen…” Fluisterde de blondine zacht.
Zack was niet de enige die Rhines plan van een stille en onopgemerkte dood dwarsboomde. Ze wilde net haar ogen weer sluiten toen een tweede persoon haar kamer binnendenderde.
Dominic.
Van uitgerekend alle personen die ze op haar laatste moment op deze aarde niet wilde zien.
Kwam hij.
Smerige kwal.
'Hmm, ik weet het niet zeker hoor, maar ik vermoed dat druilerige traantjes de situatie inderdáád beter zullen maken,'Hij had het tegen Zack, hij waagde het om Zack aan te spreken. Oké hij had wel gelijk, huilen hielp niet echt, maar wat  hielp wel bij iets dat niet geholpen wilde worden?  Doffe voetstappen, steeds dichter.
En dichter.
Twee koude vingers, ja ijs en ijs koud, niet zo ongelofelijk warm als Zacks aanraking op haar langzaam afkoelende huid.  Haar ogen zochten Dominics gezicht. Meteen kwam er een stukje van haar oude vuur in haar ogen. Aangewakkerd door haat en wantrouwen. Wat deed hij hier? Wilde hij soms een snorretje op haar gezicht tekenen? Haar nog even bespotten voor ze stierf? Zichzelf het genoegen geven dat hij het laatste was wat haar ogen hadden kunnen aanschouwen voor ze stierf?  ''Serieus, als je ook maar iets om haar geeft moet je hulp gaan halen. Nú onmiddelijk.''  De woorden klonken zo vreemd uit zijn mond.
Compleet onnatuurlijk.
Net een vos die beweerde vegetarisch te zijn om zo een doodsbang konijn in de val te lokken.
Nee er klopte iets niet.
Niets aan deze jongen klopte.
“ga…weg…Dominic…” Kwam er krakend uit.

Ik zag hoe Rhine haar bewustzijn zwakker werd en hoe ze vast niet lang meer te leven had. Natuurlijk was ik meteen naar haar toegesneld en een verwoede poging gedaan om nog die aders dicht te knijpen, maar dat had vast niet al te veel effect meer. Ik schreeuwde het uit, pure paniek, die emotie had het overgenomen en riep: ‘nee! Rhine!’
Natuurlijk had ik het in mijn achterhoofd echt wel verwacht dat ze ooit eens zichzelf van het leven zou beroven. Zo was ze eenmaal, ze had te veel meegemaakt. Maar aan de andere kant wilde ik het niet, ze moest leven, het geluk terugvinden al was dat vast in haar ogen onmogelijk. Ik begon te huilen, de stress van eerder kwam op in een vlaag, ik wilde niet dat ze doodging, dat ze me hier achterliet. Dat kon ze me toch niet aandoen? “Alstjeblieft... Ga niet weg...”, dat was het enige wat ik nog uit mijn droge mond kon krijgen, meer zou er vast niet meer uitkomen, dus legde ik mijn hoofd op haar buik en huilde ik verder. Maar na een tijdje was ik niet meer de enige die hier was samen met Rhine, nog een persoon was binnengekomen en begon ineens als een vliegende mug irritant te praten. 'Hmm, ik weet het niet zeker hoor, maar ik vermoed dat druilerige traantjes de situatie inderdáád beter zullen maken,'
Ik zette me recht, keek de jongen aan en een vlaag van woede en irritatie vloog door me heen. Ik vertrouwde hem niet, zeker niet nadat hij me zei dat ik hulp moest gaan halen. “Nee.. Het is te laat, als ik nu wegga, dan komt alle hulp te laat.” Zei ik terwijl ik me weer omdraaide. “En omdat ik haar niet alleen wil achterlaten met jou.” Mijn aandacht ging meteen weer naar haar. Ik kon niets meer zeggen, maar mijn tranen waren verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik moest me sterk houden, voor haar, zodat ze zou zien hoe sterk ik wel niet was. Maar dat wist ze vast wel. “ga…weg…Dominic…” Kwam er krakend uit haar mond en ik legde haar het zwijgen op; “Shhtt” een deel van me wist met volle overtuiging tegen me te zeggen dat ze weg wilde van deze plek, voorgoed. Ik stopte met haar ader dicht te drukken en verbrak alle contact met haar lichaam. “Slaaplekker liefste...” zei ik voor ik opstond en naast die vreemde kerel ging staan. Mijn gezicht monotoom in de hoop dat niemand zag hoe een wrak ik werkelijk was.
Het was moeilijk afscheid te nemen van iemand waarvan ik met heel mijn hart hield...

Ahh, daar was ze weer. Nog eventjes wakker geworden. Maar ondanks de felheid van haar blik was duidelijk dat Rhine hem niets kon maken. Niet dat ze in springlevende vorm ooit een echte bedreiging voor hem had gevormd natuurlijk, de zwakkeling. Nee, Rhine was te veel blijven hangen in haar zielige leventje, waardoor ze haar ware krachten nooit naar boven had kunnen brengen, zo meende Dominic. En nu zou ze sterven. Boehoe. Een boel mensen zouden huilen. Grotendeels neppe tranen, want wie van de levende mensen zou in werkelijkheid tot in het diepste van zijn of haar ziel verdrietig zijn om haar dood? Rhine, de blonde bitch in hoerige kleding? Die verdiende geen tranen. Al stond vast dat de huilebalk hier
“Nee.. Het is te laat, als ik nu wegga, dan komt alle hulp te laat.” Wauw, wat een positieve blik op de situatie. Meestal, meestal als je echt om iemand gaf.. Dan zou je zelfs in een hopeloze situatie nog een poging doen ze te redden, het tenminste nog proberen. Of nouja, dat was tenminste wat Dominic van de trieste naïeve mensheid had begrepen. “En omdat ik haar niet alleen wil achterlaten met jou.” Ha. Ha ha ha. Oh, wacht, het was serieus? Een spottende lach weerklonk genadeloos. ''Nee, stel je toch eens voor wat ik allemaal zou kunnen doen... Met een stervende bitch als zij.'' Duivels. Hij kon zich inderdaad verschrikkelijke dingen voorstellen, allemaal eindigend in Rhine's dood. Dus veel verschil zou het toch niet maken. Nee, als hij de kans had zou Dominic Rhine enkel langer in leven houden. Haar dood traag en pijnlijk maken. ''Stel je voor dat ik haar genadig uit haar lijden verlos, dan mag ze me dankbaar zijn, als de straathond die ze is.'' Fel spuugde hij op de vloer van de lege kamer, zijn blauwe ogen boorden zich in Zack, op zoek naar een reactie die iets anders dan tranen te weeg bracht.
“Ga…weg…Dominic…” Grote woorden voor een stervende lafaard. Hem weg sturen? Waarmee? Hij schudde teleurgesteld zijn hoofd, boog zich iets naar Rhine toe. ''Is dit nou echt het juiste moment om me kwaad te maken, Rienepien?'' vroeg hij met een engelachtig lachje. Met een simpele beweging stapte hij naar voren, zijn schoenzool op haar hand en arm rustend. Langzaam voerde hij de druk op, tot het zo hard was dat hij zou zweren botten te horen kraken. Daarop tilde hij zijn gewicht weer op alsof het zo genoeg was, maar dat was enkel schijn. Haar in één klap verpletteren onder zijn schoen, zelfs dat lot was te goed voor haar. In een flits bracht hij zijn voet weer naar beneden. Sterf, kakkerlak, sterf.

Nu Zack zijn diepe en ontroerende -misselijkmakend cliché- afscheidswoorden had gezegd stonden de zwartharigen tegenover elkaar. ''Arme Zack, gecondoleerd jongen,'' klonk het, bijna oprecht. ''Maak je geen zorgen, cutie, I can help you forget.'' Met indringende blik zette Dominic enkele passen richting Zack, een lachje speelde om zijn lippen. Nu Rhine toch een verloren zaak was kon hij net zo goed spelen met dit verloren jochie. Eens zien hoe veel weerstand die had na de dood van zijn allerbeste vriendinnetje.

{Conclusie: Do gaat Rhine heel erg.. missen..}

Zelfs doodgaan liep niet zoals Rhine het had gepland.
Ze had verwacht alleen te sterven, in de lege kamer.
Maar in plaats daarvan zat ze nu in de lege kamer met de jongen waar ze zoveel van hield, huilend over haar haast levenloze lichaam. En met het wezen dat ze het liefste mee in het graf zou sleuren honend over haar laatste ademstoten.
Verdomde wereld.
Verdomd ongeluk.
Vervloekt alles.
Na verloop van tijd stopte Zack met zijn pogingen haar wonden te stelpen.
Daar was ze hem dankbaar voor, Rhine wilde niet nog een seconde langer op deze vreselijke plaats blijven.
Ze was moe.
Ze wilde haar ogen sluiten en voor eeuwig slapen.
Eindelijk de rust vinden waar ze zo naar verlangde.
Natuurlijk vond ze het vreselijk dat Zack zo verdrietig was, dat Dominic hier zoveel genoegen uithaalde.  Maar ze kon er niets meer aan doen. De wonden die ze achterliet in Zacks hart zouden na verloop van tijd helen. De pijn zou wegtrekken, haar herinnering voortleven.
En Dominic, tja, wie weet kreeg ze wel de kans om hem het leven zuur te maken vanuit haar graf. Het was niet zeker, maar het stelde haar gerust. En wanneer zijn tijd zou komen – ze rekende er echt op dat dit niet lang zou duren, met zijn levensstijl – zou ze klaar staan om hem een enkele reis richting hel te bezorgen.
Ze hoorde niets meer. Op een ander moment zou dat haar beangstigd hebben maar nu, nu gaf de stilte haar een rustig gevoel.  
Nog een laatste maal opende het meisje haar ogen, een kleine glimlach gleed over haar lippen toen haar ogen zack vonden vooraleer ze langzaam sloten. Duisternis omhulde haar.
Ze voelde hoe het druipende bloed steeds langzamer uit haar weg gleed. Hoe haar hart begon aan zijn laatste slagen, wanhopig vechtend tegen de duisternis die Rhine opslokte.
‘Vaarwel’ Fluisterde ze in gedachten. Het was tijd, ze had lang genoeg gevochten.
De duisternis verdween, iets wat hij in Rhines leven nooit had gedaan.

“Rhine…” Een zachte stem riep haar naam. Langzaam draaide het meisje zich om naar de verlichte wezens.
Geen wezens.
Mensen.
Haar ouders.
Haar moeder ze riep haar.
Tranen vulde Rhines ogen voor ze naar haar ouders rende.
Eindelijk waren ze herenigd.
Een omhelzing.
Een lach.
Rhine was bevrijd.
Gelukkig.
Niet langer verzwolgen door de duisternis maar vanaf nu voor altijd badend in het licht.

Rhine LaFee was niet meer. Haar ziel had zichzelf bevrijd uit het roerloze bleke lichaam. Nooit meer zouden haar ogen opengaan, zou haar mond spreken.
Nooit meer zou men een hartslag van haar horen.
Het was afgelopen.