'Yoshiki,' hoorde hij de stem weergalmen in zijn hoofd. 'Dit is nu verdorie al de vijfde keer deze week dat ik je hier zie op mijn bureau. Denk je dat ik dit soms leuk vind?' Hij zag zichzelf denkbeeldig zijn schouders ophalen. 'Zegt u het maar,' hoorde hij zichzelf zeggen. 'Eruit. En je hoeft niet meer terug te komen. Wij tolereren zo'n arrogant gedrag niet!' hoorde hij de stem antwoorden. Yoshiki opende zijn ogen terwijl de conversatie van zijn vorige school zich weer langzaam afspeelde in zijn hoofd. De conversatie die een einde had gemaakt aan de 'band' die hij en zijn ouders nog gehad hadden. Zijn ouders waren woedend op hem geworden en hadden hem de huid vol gescholden, waardoor het voor Yoshiki genoeg was geweest en hij had huis had verlaten. Hij was op zichzelf gaan wonen en merkte dat het wel moeilijker was om voor zichzelf te zorgen, maar de stress een stuk minder geworden was. Ja, de conversatie had veel banden gebroken, maar hij had ook geleerd dat hij het op zijn eigen best wel kon redden. Bovendien waren zijn ouders sowieso nooit blij met hem geweest. Ze hadden altijd wel iets gehad om op te schelden. Dan deed hij dit weer niet goed, dan deed hij dat weer niet goed. Hij werd gek van de vooroordelen die de leerkrachten over hem hadden. Ze beschuldigden hem omdat hij een rebelleus uiterlijk had. Hij zou zogenaamd veel kwade zin hebben. Dat was niet zo. Oké, hij wist dat hij niet veel initiatief had getoond op zijn vorige school, maar dat kwam alleen omdat hij alles zat geweest was. De leerlingen hadden zich daar niks van hem aangetrokken, dus hij had ook niet de behoefte gehad om het goed te doen. Dat was hier op Starshine wel anders. Hij zat hier nog maar een week en hij had twee nieuwe mensen ontmoet. Hij had gemerkt dat ze hem hier niet beoordeelden. Nee, helemaal niet zelfs. De jongens waren nog wel aardig tegen hem geweest. Yoshiki had tot nu toe echter alleen maar jongens ontmoet, nog een meisjes. Hij hoopte dat de meisjes hier wel wat leuker waren dan op zijn vorige school. Dat waren van die tutjes die gaven om make-up, zoveel mogelijk jongens proberen te zoenen en gemene roddels verspreiden. Yoshiki had zich dus ook nooit aangetrokken gevoelen om zich naar de meisjes te keren. Nog niet.

De zon scheen helder op zijn gezicht en de jongen rekte zich genietend uit. Hij had een vrije dag en hij had gisteren al zijn aandacht besteed aan zijn huiswerk. Zijn huiswerk ging sinds hij op deze school zat ook al een stuk beter omdat hij er zo ijverig mogelijk aan werkte zodat hij niet in dezelfde cirkel terecht zou komen zoals op zijn vorige school. Hij zou hier de leerkrachten laten zien dat hij echt wel een waardige leerling was. Ja, hij had zich voorgenomen om alles anders te doen hier. Behalve het vechtlustige kon hij soms niet laten. Hij was soms een beetje opvliegerig en beschermend als ze vervelend deden tegen hem of iemand anders. Hij had nog niet meegemaakt dat hij iemand had moeten beschermen hier, maar hij wist van zichzelf dat hij dat zo zou doen. Hij was nu eenmaal het beschermende type. Eigenlijk had hij best wel rare gecombineerde eigenschappen. Hij was meestal kalm, maar kon vechtlustig worden. Hij was vriendelijk, maar wilde alles per se goed doen en was daardoor soms ook best wel ijverig. Ach ja. Hij moest het maar doen met de eigenschappen die hij had. Bovendien maakten zijn eigenschappen hem de persoon die hij nu was. Hij kon van zichzelf zeggen dat hij niet echt een probleemkind was, behalve als de mensen hem daartoe een reden gaven. Eigenlijk moest hij er ook niet te veel over nadenken. Hij kon beter even genieten van de lekkere zon.

OOC: Ik en beginposts, wauw. Hoop dat je er iets mee kan though xD

Haar rode ogen gleden langs de Tasmaanse duivel, die haar vragend aankeek. Ze zuchtte zacht en knikte. Ze wist dat het diertje naar buiten wilde, van de zon wilde genieten. Zij niet. Ze was niet in de stemming om de warme stralen haar gezicht te laten verwarmen.
Ze stond op uit haar liggende houding en pakte de riem vol met messen van het nachtkastje, waarna ze hem om deed en vast maakte. Ze pakte de zware schoenen die naast haar bed stonden en deed ze aan. Terra begreep wat haar bazin van plan was en gromde opgewonden. Tári keek het diertje even aan en klakte met haar tong, waarna Terra via haar trainingsbroek naar haar schouder klom.
Haar ogen gleden even over de spiegel. Ze droeg een zwarte trainingsbroek, een zwart shirtje, die maar half over de riem met messen heen viel, waardoor ze duidelijk zichtbaar waren, en de zware schoenen. Ze keek even naar haar loshangende haren. Ze schudde haar hoofd. Nee, geen vlechtjes vandaag.
Ze liep de kamer uit, terwijl ze haar best deed niet te mopperen over de drang van de Tasmaanse duivel om naar buiten te gaan.

Haar passen versnelde iets toen ze buiten was. Terra sprong van haar schouder en rende voor haar uit. Ze keek het diertje na, terwijl die steeds sneller begon te rennen. Het was vreemd om te bedenken dat het diertje nog niet zo heel lang gleden doodsbang was geweest voor werkelijk alles.
Haar vingertoppen gleden even over het gouden zandlopertje rond haar hals. Het was een automatisme als ze terug dacht aan haar tijd thuis. Want als ze daaraan terug dacht, was er altijd nog een tijd waar ze aan terug dacht. Een van de beste momenten uit haar leven.. En tegelijkertijd iets wat ze zelf kapot had gemaakt. Ze liet haar arm weer naast haar lichaam vallen en keek toe hoe Terra stopte met rennen en een stukje terug liep. Tári keek het dier even aan, voordat ze haar hoofd hief. Een grimas trok over haar gezicht en ze wende even haar blik af. Ze pakte een van haar messen vast en draaide die kort rond.
Ze had absoluut geen zin in gezelschap.
Ze liep richting de jongen, terwijl Terra haar plaats op Tári’s schouder weer ingenomen had. Het diertje blies kort in het oor van haar bazin en Tári gromde even. Ze had er een hekel aan als het dier dat deed.
Ze stopte vlak bij de jongen en gooide het mes naast hem in het gras. ‘Is de zon warm genoeg?’ Vroeg ze kalm. Op haar gezicht was weinig emotie te zien. Emotieloos was het echter niet. Haar rode ogen straalde iets uit wat bijna vriendelijkheid genoemd kon worden. Ze was alleen absoluut niet van plan om vriendelijk te zijn tegen de jongen. Echt niet.

Yoshiki zou zowat in slaap gedompeld zijn. Bijna. Voetstappen vlakbij hem lieten hem echter zijn ogen openhouden. Nou ja, hem toch niet laten wegdommelen, want zodra hij zijn ogen open had sloot hij ze ook weer. De zon scheen fel in zijn ogen en dat was al een reden om zijn ogen dicht te houden. Bovendien zou het helemaal niet erg zijn als hij in slaap zou vallen in de warme zon. Dan zou hij later weer wakker worden en dan zou de dag in elk geval snel omgegaan zijn. Hij wist nu toch niet zo goed wat hij moest doen, dus kon hij eigenlijk net zo goed gaan slapen. Als de omgeving om zich heen in elk geval een beetje stiller zou zijn. Een tikkeltje geïrriteerd luisterde hij naar de voetstappen die hem naderden, er verder niet bij nadenkend. Hij had zojuist ook nog een vrijend koppeltje gezien die nogal luidruchtig deden en typische liefdesdingetjes deden. Yoshiki had zijn blik daar snel van afgewend. Hij kon er immers niet mee om gaan als hij daar naar keek. Hij voelde zich dan altijd zo ongemakkelijk. Hij zou zelf nooit zo in het openbaar met zijn vriendin liggen te.. vrijen. Als hij een vriendin had. Hij had er geen en hij betwijfelde zeer of hij er ooit een zou krijgen. Hij was nu eenmaal iemand die wel vriendelijk was, maar die niet gauw gevoelens kreeg. Flirten hielp bij hem al helemaal niet. Hij hield van meisjes met een aardige persoonlijkheid, maar deze was hij tot nu toe nog niet tegengekomen. Zijn ogen schoten open en zijn gedachten verdwenen toen hij opeens iets naast zich neer hoorde komen. Hij plaatste zijn ellebogen onder zich en duwde zich zo omhoog, waarna hij opzij keek. Een mes. Iemand had zomaar een mes gegooid, misschien wel mogelijk op hem gemikt. Hij hoorde een stem en keek opzij. Fronsend keek hij naar het meisje. Het was wel duidelijk dat zij het mes had gegooid. Goed. Hij liet zich niet intimideren door een meisje die toevallig goed met een mes kon gooien. Hij pakte het mes vak, trok deze uit de grond en bekeek het met een minachtende blik. 'Ja, de zon is inderdaad warm genoeg. Mag ik er ook van blijven genieten zonder dat er een mes naar mijn hoofd geworpen wordt?' Hij keek het meisje een tikkeltje sarcastisch aan, waarna hij vervolgens het mes sierlijk terug gooide dat vlak voor haar voeten in de grond bleef steken.

Yoshiki besloot om niet langer op de grond te blijven liggen. Ook al was hij nauwelijks geïntimideerd door de verschijning van het meisje, hij wilde wel opletten voor wat er komen zou. Dadelijk zat hij met een of andere psychopaat opgescheept en kreeg hij dadelijk echt nog een mes naar zich toegeworpen. Nu hij overeind zat zou hij die makkelijk kunnen afweren met zijn lichtmagie. Nu hij het meisje goed kon zien in het felle licht van de zon zag hij dat ze ongeveer rond zijn leeftijd moest zijn. Ze had roodkleurige ogen, wat wel goed bij haar uiterlijk paste. Hij wist even niet wat hij moest zeggen. Hij zou zich wel kunnen voorstellen, maar dat leek op dit moment zo misplaatst. Tenzij als hij het op een sarcastische manier deed. Hij kon dankzij zijn opvliegendheid toch van zich afbijten. En of er nu een meisje of een jongen voor hem stond, slaan deed hij toch wel als het echt moest. Het geslacht maakte hem daarbij echt niet uit. Een bitch verdiende een klap in haar gezicht als ze te ver ging. Hij besloot om nu echter geen overhaaste beslissingen te nemen. 'Mag ik mezelf voorstellen of is de kans dat je dan een van je andere messen naar mijn hoofd werpt erg groot?' Hij zei het sarcastisch. Zijn glimlach was verdwenen en een kilte die hij op de vorige school altijd in zijn blik had was weer teruggekomen. Nee, als ze niet aardig tegen hem deden of geen goede indruk op hem maakten, hoefden ze ook geen aardigheid van hem terug te verwachten. Hij keek het meisje afwachtend aan.

Misschien leek het er niet op, maar ze was in nog een redelijk goede stemming. Nog wel.
Ze trok haar wenkbrauwen op toen de jongen het mes uit de grond trok. Die jongen moest echt een dood wens hebben. Er waren slechts twee regels waar iedereen zich aan moest houden. Je bleef met je tengels van Terra en al helemaal van haar messen. Tenzij je natuurlijk levensmoe was.
De minachtende blik van de jongen, wakkerde een stille haat op. 'Ja, de zon is inderdaad warm genoeg. Mag ik er ook van blijven genieten zonder dat er een mes naar mijn hoofd geworpen wordt?' Hij gooide het mes sierlijk voor haar voeten, waarop Terra haar messcherpe tanden ontblootte. Tári legde het dier het zwijgen op door haar hand op de kop van de Tasmaanse duivel te leggen. Haar rode ogen boorde zich in die van de jongen. Ze bleef hem zwijgend aankijken, voordat ze zich voorover boog en het mes uit de grond trok. Ze keek er even naar, voordat haar ogen hatelijk naar de jongen gleden. ‘Geloof me, als ik je had willen raken, had ik je wel geraakt.’ Waarschijnlijk was haar dat nog gelukt als hij had gerend.
'Mag ik mezelf voorstellen of is de kans dat je dan een van je andere messen naar mijn hoofd werpt erg groot?' Ze schoot in de lach en wende haar blik af. Ze schudde haar hoofd. Het was bijna alsof deze jongen wilde dat ze een mes naar hem toe zou gooien.
Ze wende haar blik terug en spreidde haar armen, waarna ze een kleine buiging maakte. ‘Ga je gang, ga er enkel niet van uit dat ik mezelf aan je voor zal stellen.’ Nee, die fout had ze lang geleden gemaakt en Damian had een hele hoop tijd en moeite nodig gehad om haar dat af te leren.
Ze ging weer rechtop staan en draaide het mes tussen haar vingers rond. Haar ogen gleden over de jongen heen en ze kneep haar ogen tot spleetjes.

‘Geef me dat mes eens.’ Haar ogen gleden argwanend naar Damian. Hij zat gehurkt op de grond, met een stuk hout in zijn handen. Hij wilde niet vertellen wat hij met het ding wilde gaan doen, maar de glinstering in zijn ogen en de puntige vorm die het hout kreeg, betekende weinig goeds. Sam en Lieke hadden haar aangekeken en waren daarna rustig weg gelopen, alsof ze hoopte dat Damian ze gewoon liet gaan. Natuurlijk deed hij dat niet. Hij had ze beide gezegd die avond terug te komen om zes uur. Zes uur precies, elke seconde daarna kon een behoorlijke kwade Damian als gevolg hebben en niemand zou dat mee moeten willen maken. Nooit niet.
Toen ze te lang stil bleef, zuchtte hij en draaide hij zijn hoofd om haar aan te kijken. ‘Moet ik je ervoor betalen? Kom op, geef dat mes.’ Tári schudde haar hoofd. ‘Niet voordat je me verteld wat je van plan bent.’ Damian stond op en ging recht voor haar staan. Zijn paarsachtige ogen boorde zich in de hare en een koude rilling trok over haar rug. Zijn ogen stonden koud en hatelijk.
‘Geef. Me. Je. Mes.’ Ze klemde haar kaken op elkaar, waarna Damian haar pols vast pakte en haar om draaide. ‘Moet ik het nog eens herhalen?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, maar je krijgt het niet. Nu niet, nooit niet.’

Nu zou ze zichzelf gek hebben verklaard. Damian was gevaarlijk om op de proef te stellen en ze kon zichzelf dan ook een behoorlijke geluksvogel noemen dat hij haar nooit iets gedaan had. Er was slechts een moment geweest dat ze echt bang voor hem was geweest, maar ook op dat moment was hij zijn belofte haar nooit iets te doen, niet vergeten.
Haar ogen gleden weer geheel open. Nee, ook deze jongen zou niet zomaar een mes krijgen. Niet als hij het vroeg en niet als hij het verdiende. Boos werd ze niet snel en als de jongen slim was, probeerde hij haar ook niet boos te maken.
‘En denk ook niet dat je naam iets gaat veranderen.’ Ze fronste. ‘Zo snel zal ik geen mes naar je hoofd gooien, ik heb genoeg problemen gehad de laatste tijd, maar je had er wel met je poten vanaf moeten blijven. Onthoudt dat in het vervolg, als je heelhuids weg wilt lopen.’ Het breken van die regels kon een groot probleem uit lokken, een behoorlijk groot probleem.

Hoop dat je er wat mee kan