De wind raasde om het kasteel heen, terwijl een zonnetje door de wolken brak. De dagen trokken aan je voorbij alsof het niks was, zonder dat je het in de gaten had, of er maar iets over wilde weten. De tijd was zo vreemd, zo onaantastbaar, een illusie voor de wezens die er mee leefde. Zonder elke keer op de klok te kijken, zouden mensen zich waarscheinlijk een stuk vrijer voelen. Stappen, zachte stappen op het zachte gras, groen en sommige plukken stonden er nog niet zo erg lang. De lente was enkele weken terug begonnen en hij genoot er van. De jongen, zwart haar, bruine ogen en in een puberale outfit stond op de veranda naast een deur die openstond. Met zijn handen in zijn zakken, de wind voelend in zijn halflang zwarte haar, genoot hij van het veranderende klimaat. De dagen van sneeuw, kou en ijzige omstandigheden waren eindelijk voorbij. Hij had een hekel aan de winter, alles was koud, alles was werkenlijk zwaar irritand omdat je altijd je jas moest zoeken of je warm moest aankleden. Natuurlijk kon de sneeuw een prachtig gezicht zijn en was het heerlijk om er in te spelen als klein kind. Alleen Drake had nooit iets gehad wat je hier een 'childhood' noemt. Zijn childhood stopte hij liever ver weg in zijn geheugen, dat hij er noout meer aan hoefde te denken. Gelukkig had hij hier nu een nieuw leven waar hij nu van kon genieten. Een brief van Hayden, waarin hij eindelijk de rust had kunnen vinden. Hij werd hier en daar al steeds bekender, begon zlefs vrienden te krijgen en amusante 'vijanden' de meest amusante vond hij Xavier, met zijn gevatte en vlijmscherpe opmerkingen. Werkelijk erg grappig wanneer er een discussie ontstond tussen de twee jongens, Drake grinnikte even. Hij liep het bordes af en volgde zijn weg naar het grote grasveld dat voor de school lag. Hij zag wat vogels vliegen en de wolken voorbij drijven in de helder blauwe lucht. De tijd ging snel, hij zat hier alweer bijna een half jaar, kon genieten van de dagen. De lessen zaten vol variatie, net in watvoor stemming hij zelf was. Soms dan had Drake de behoefte om de klas op stelten te zetten, werd daarom vaak eruit gestuurd en kende alle leraren hem bij naam. Savador besteedde er al weinig aandacht meer aan in de trant van ´´Weer zo´n herrie shopper die zichzelf al te leuk vind´ Hij had het nooit letterlijk gezegd, maar Drake kon het lezen in de ogen van de man dat het Savador ook niet veel boeide, dus liep hij altijd standaard naar de strafwerk tafel in zijn kantoor zonder er verder nog wat over te zeggen. Soms was de jongen rustig in de klas, viel hij niet zo op, vaak moe van de avond ervoor of gewoon geen zin in het opvallen. Drake vond het wel jammer dat hij had gehoord dat Nocte noot meer terug zou komen naar Starshine. Hij vond de demon erg grappig, kon met de pompoenhoofd lachen. Nu hadden ze een of andere ouwe grumpy face, die Drake duidelijk niet mocht. In zijn handen hield Drake een potlood en tekenblok, hij was er sinds kort mee begonnen. Tenminste, hij was er weer mee verder gegaan. Drake had het altijd leuk gevonden om te tekenen, om creatief bezig te zijn.. alleen niemand wist het van hem. Hij zat soms in de klas te krabbelen bij zijn opdrachten, maar liet nooit iemand de echte tekeningen zien waar hij zijn best voor deed. Als kleine jongen was hij vaak gevlucht naar de boomhut in het bos naast hun huis, na een afranseling van zijn oom. Daar had hij getekend hoe hij als monster zijn oom vermoorde, of bedacht hij zelf de avonturen, om maar weg te zijn uit de zijn normale gedachten. Hij had vele zelf verzonnen characters gehad en kon op het papier zijn fantasy kwijt, iets van hemzelf. Het was van hem die wereld, niemand hoefde dat te weten. Hij was de bullebak die iedereen uitschold, als het hem uitkwam. Eigenlijk was het een van zijn gezichten het gezegde: bijten om niet gebeten te worden. De jongen liep over het veld en even verderop ging hij rustig tegen een boom zitten, waar hij het blok opensloeg en begon te krabbelen, in de veronderstelling dat hij helemaal alleen was.

Iedereen is welkom ^^

Drake keek uit over het grasveld en voelde hoe de rust in zijn lichaam en hoofd terug kwam. School, met mensen die dingen van hem verlangde, van hem wilde of hem juist meden of verachtte. Het was altijd hetzelfde liedje met mensen. Altijd als je door de stad liep waren ze alleen maar met zichzelf bezig, druk met wat ze moesten halen of juist niet konden krijgen. Gekrijs van kleine kinderen die smeekte om een snoepje of het geweldige speeldgoedje die ze zo mooi vonden. Vaak hoorde je de standaard zin: Misschien de volgende keer, of we gaan eerst boodschappen doen. Soms gewoonweg nee, wat het kind dus vaak aan het huilen maakte. De jongen tegen de boom had het moeten leren wat dat was uit observatie, want als klein kind was hij nooit met zijn vader naar de stad geweest. Vaak na een dag op school, et gepest gelijk naar huis om zich in zijn kamer op te sluiten tegen zijn oom. Middagen dromen van plekken daar ver vandaan, om maar niet thuis te zijn. Enkel de lol met zijn broer was iets waar hij zich op kon verheugen, maar als zijn broer niet thuis of aanspreekbaar was, waren zijn dagen eenzaam en voelde hij zich klein, ellendig en alleen. Het tekenen kon zijn humeur dan nog verbeteren, dromen over verhalen waar hij de held was.
Drake keek op van zijn tekenblok en hoorde geluid, wat hem nieuwsgierig maakte. Hij liet het tekenblok op de grond zakken en keek om zich heen. Opeens zag hij in de verte wat het zacht dreunende geluid veroorzaakte. Met zijn hand boven zijn ogen tegen de zon, keek hij naar een schaduw die steeds dichterbij kwam, op hem af raasde. Hij keek verbaasd, maar was wel al nieuwsgierig. Onderweg zag hij iemand van het grote dier af springen, een rijder. Hij hoorde een ander geluid en het dier kwam nog dichterbij tot het voor Drake naar de boom zat te kijken. Drake keek het dier aan en grinnikte. Hij zag dat het meisje met,.. prachtige rode haren, hij zag even een flits van iemand uit het verleden, ook op hem af kwam lopen. Toen ze bij hem stond, besloot Drake ook op te staan en klopte de aarde van zijn broek af. ‘Het spijt me van hem’ kwam er wat zuchtend uit. Drake keek het meisje even met een geheimzinnige glimlach aan maar zei nog niks. Hij liep naar het dier toe en keek het aan. ''Niet erg. Het is een prachtdier, sterk en gezond zie ik.'' Hij knipoogde naar haar. ''Maak je geen zorgen, ik ben niet geschrokken van hem, ik ben er aan gewend, het zijn geweldige huisdieren en vrienden.'' Hij krabbelde het dier onder zijn kin, terwijl het grauwende geluidjes maakte wat leek op lachen. Toen Drake er mee stopte ging het wezen verderop liggen. ''Hij is slim, jou een beetje in contact brengen met andere leerlingen. Ik heb je namelijk nog niet eerder gezien hier.'' Hij keek haar vriendelijk aan en haalde een hand door zijn haar waardoor de pony nu minder voor zijn licht bruine, bijna oranje ogen hing. Met een simpele glimlach keek hij haar aan en was gefascineerd door het steile rode haar wat ze had. Hij vond het prachtig, het leek op dat van.. Drake grinnikte en stak zijn hand uit. ''Wat onbeleefd van me. De naam is Drake, Drake Burned.''

Ofcourse ^^
Alleen niet heel veel insp, srry.

Drake keek naar het dier en het kriebelen onder zijn kin werd gewaardeert. Hij wist waar de goeie plekjes zaten, de plekken waar ze soms jeuk hadden of niet bij konden. De jongen vond het een mooi wezen en het zag er sterk uit. Dat het geen vleugels had maakte Drake niet zoveel uit, je had verschillende soorten en ieder met eigen kwaliteit. Hij had ooit de eer gehad om een Chinese draak te mogen aanschouwen met zijn mentor, hij had nog nooit zoveel kleuren bij elkaar gezien op een drakenhuid. De kop, uit sprookjes verhalen en films was werkelijk indrukwekkend, prachtig. Het was nooit de bedoeling geweest om het dier te vangen, ze waren het tegen gekomen in een door reis door het Raziaanse natuurgebied wat geliefd was om de draken. Drake had nooit zelf een draak echt gevangen, maar dat hoefde in zijn geval ook zeker niet. Hij had zijn trucjes die veel makkelijker waren dan dat geëtter. Drake had een prachtige reis gehad met zijn mentor en hij had vele dingen gezien waar hij af en toe nog aan terug dacht. De natuur van de planeet was exotischer dan hij ooit had beleefd, in rode en oranje kleuren waren bomen en planten gekleurd. Het was heel anders dan de aangelegde natuur die hij in zijn vorige dimensie gewend was. Drake was daarom ook nieuwsgierig hoe het er uitzag op de andere planeten zoals Gren of Erd. Hij zag hoe de draak ging liggen en haalde even zijn hand door zijn haar waarna hij het meisje aankeek. Haar vraag, liet hem enkel geheimzinnig glimlachen, misschien zou ze daar later nog achter komen. ‘Hij is me wat té slim, maar je hebt gelijk. Ik ben ook nieuw’ Drake grinnikte en knikte bevestigend. ''Ja, sommige kunnen erg venijnig wezen.'' zei hij rustig en keek naar de draak. Hij zag het dier naar hem grauwen. Toen hij zich netjes voorstelde, pakte ze zijn hand met wat druk, ze sprak haar naam. Hij hoorde haar twijfel toen ze de achternaam sprak, zijn ogen werden even scherp maar hij zei er niks over. Toen hij de hand los liet, blikte hij nog even naar het haar waarna hij haar gebaar zag. ''Prettig kennis te maken Ragya.'' hij keek naar de draak en hief zijn hand naar het dier. ''En hello Ramzes, nu ik je naam weet.'' knikte Drake. De jongen haalde wat uit een buidelzak dat aan zijn riem hing, waarna hij het met een mooi boogje in de richting van Ramzes gooide. Het plofte voor het dier neer, rood en zo groot als een kleine etui, het was stuk vlees dat nog bloed bezat. Het hernieuwde in het vakje, het was een spreuk die hij ooit had geleerd. ''Je bent toch niet vegetarisch mag ik hopen he?'' knipoogde Drake naar het dier. De draak keek verbaasd, in Drake zijn ogen lag vermaak. Hij voelde de wind even door zijn zwarte haar dansen en snoof de frisse lucht even op. Even ademen, de zuurstof door je longen laten glijden om te voelen dat je leeft. Hij keek nog naar de draak, anatomie en kenmerken in zich opnemend. ‘Wat tekende je?’ hoorde hij Ragya met nieuwsgierigheid vragen. Het meisje was zo te zien in hem geïnteresseerd, wat Drake leuk vond. Het waren zeker niet de grootste kunstwerken, amateurs tekeningen die hij zichzelf had aangeleerd door goed te kijken. Hij wreef wat ongemakkelijk achter zijn hoofd, wat een soort tik van hem was, al vanaf klein. Hij had het vroeger altijd gehad als kleine jongen wanneer een meisje lief tegen hem was, al had hij zich dan vaak gewoon in zijn armen verstopte en was met een rood hoofd weg gelopen. Nu was het enkel nog een kleine tik die hij er aan over had gehouden. ''Hm, niks bijzonders hoor. Wat krabbeltjes van mijn studie die ik hiervoor had.'' Drake had zijn studie van een jaar gehad, draken rijder. Ze noemde het hier een 'Sarkas', hij was het pamflet tegen gekomen toen hij net 18 was. De jongen liep rustig naar de boom toe waar hij net was gaan zitten en pakte en boekje op. Toen hij het weer op orde had, want er waren wat dingen uitgevallen, liep hij terug naar Ragya. Hij gaf het haar, omdat ze de interesse toonde. Op het papier waren twee draken koppen te zien van die hij ooit had bestudeert.  Hij liet de tekeningen bescheiden zien een keek Ragya aan, terwijl hij al half wat in de gaten had. Niet dat zij er erg in zou hebben, maar achter de rug van het meisje, ver aan de overkant van het veld, zittend in een hoge boom, aan de top, zag hij een rood oranje figuurtje zitten. Hij had zijn vriend al wat langer zien zitten, maar liet hem er nog even blijven. Dat wist het figuur zelf ook, zou pas komen wanneer hem dat gevraagd werd. Drake speelde het zo dat zij het niet kon zien en alle aandacht had voor de tekeningen, zelf zijn ogen gingen níet opvallend achter haar rug langs, maar rustte gewoon op het papier, rustig op de tekening die ze bekeek.