Dhaeni had bedacht dat je, als je op een nieuwe school kwam op haar leeftijd, je alles wel goed moest kennen. En snel ook. En dat was precies de reden waarom ze op onderzoek uit was gegaan. Ze had al veel gezien en gehoord, want ook al was ze stil, ze hoorde en zag veel. Nu rezen de ruïnes van het oude school gebouw voor haar op. Ze had er al wel wat over gelezen, en het had vanaf het begin al een sterke aantrekkingskracht op haar. Ze hield van oude gebouwen en ruïnes, omdat er meestal een mysterieuze sfeer hing. Als stenen konden praten... Ze zuchtte en een kleine glimlach krulde haar lippen omhoog. Haar rechter voet zette ze voorzichtig op een grote stenen brok en ze klom er op. Zo klom ze steeds verder op de hoop brok stukken. de wind streek door haar zwarte haar wat aan de puntjes was samen gebonden met een rood lintje. De zelfde kleur rood als het lintje aan haar arm. Ze legde haar hand er op en speelde met een lus. Met haar voet duwde ze op de steen voor haar om er achter te komen hoe stevig het op de stenen berg lag. Het lag stevig genoeg en ze nam plaats. De stenen waren een beetje op gewarmd door de zon die vandaag volop scheen. Ze sloot haar ogen en legde haar armen losjes over haar opgetrokken knieën. Een warme gloed verspreidde zich over haar gezicht. Ze luisterde naar de stilte om haar heen. Ze was heerlijk alleen. Geen macho's die rare opmerkingen maakten. Geen meisjes die wat aan te merken hadden op haar kleding stijl of omdat ze nooit echt praatte.
Ze neuriede zachtjes een liedje en dacht aan haar oude school op haar eigen planeer waar iedereen haar raar vond. Het stond nu ver van haar af, letterlijk en figuurlijk. Tevreden zong ze iets harder, een lied wat haar moeder altijd voor haar had gezongen toen ze nog klein was. Maar ze stopte abrupt toen er een schaduw over haar heen viel. Ze opende geschrokken haar ogen en knipperde een paar keer om haar beeld scherp te stellen.

[Tári only]

Haar ogen gesloten, sabbelde ze op een klein zoethout stokje. Terra lag rustig naast haar en leek het een heerlijk moment te vinden om haar bazin eens te irriteren met het klagelijke gepiep dat ondanks de rust die het dier had uit haar bekje kwam. Tári negeerde het gepiep van de Tasmaanse duivel gewoon. Ze wist heel goed waarom het dier zo een protest maakte, maar het had toch geen zin. Terra had die ochtend geweigerd om te eten, had niet eens willen luisteren toen haar bazin dreigde met een kooi, iets wat praktisch nooit gebeurde omdat het dier doodsangsten uitstond voor kooien. Wat op zich niet eens zo vreemd was als je na ging dat ze als proefdier gebruikt was. Tári wist heel goed dat het dier honger had en dat haar meer dwars zat, maar zolang het dier niet ophield met dat gezeur en niet normaal kon luisteren naar haar bazin, zou ze niks krijgen, helemaal niks. Tári had voor de zekerheid eten mee genomen voor het dier, ze wilde nou ook weer niet dat Terra uit zou hongeren, maar het dier kreeg niks totdat ze rustig deed. Ook al was ze nog zo rustig, dat gezeur telde ze niet als rustig gedrag. Tári opende haar ogen, bleef strak naar de lucht kijken. Ze haalde het stokje uit haar mond en meteen was de Tasmaanse duivel stil. Tári keek via haar ooghoeken naar het dier en grijnsde breed. ‘Je kan het dus wel, je mond houden.’ Terra keek haar bazin boos aan en gromde kort. Tári glimlachte even en stak haar hand uit om kort over de kop van het dier te gaan. Ze zuchtte even en keek naar het zoethout. Ze gaf stak het uit naar Terra die er voorzichtig aan rook. ‘Kom op kleintje, je had toch honger? Het is heus niet giftig.’ Als ze niet had geweten dat het dier als proefdier gebruikt was geweest en vreemd genoeg meer leek aan te kunnen dan de meeste Tasmaanse duivels, had ze daar zo haar twijfels over gehad. Dan had ze er serieus twee keer goed over na gedacht voordat ze iets aan het dier gaf, maar nu dus niet. Bovendien had ze het meeste al uitgeprobeerd.
Terra keek even argwanend naar haar bazin, maar pakte doen toch het stokje over. De Tasmaanse duivel liep een klein stukje van haar bazin weg en liep naar de rand van de steen waar Tári op lag. Meteen schoot ze overeind en wilde ze het dier tegen houden, maar Terra sprong al van de steen af voordat Tári goed en wel rechtop zat. Ze ging op haar knieën zitten en was heel blij dat de steen vrij groot was. Terra piepte zacht en keek omhoog naar haar bazin. Het zag er niet naar uit dat het dier wat mankeerde. een opgeluchte zucht verliet haar mond en ze liet zich weer achterover zakken zodat ze weer met haar rug op de steen lag. Ze sloot haar ogen weer even en grijnsde breed. Misschien kon het dier veel meer aan dan zij zelf verwachtte.
Ze droomde even weg en een grijns begon langzaam maar zeker haar lippen te sieren. Ze dacht aan de dingen die de laatste tijd niet mis gingen. Niet dat dat er echt veel waren, in tegendeel zelfs. Als het er meer waren dan een paar, dan zou ze zichzelf een prijs geven. Een simpele prijs als de prijs voor de pretlose idioot die toch nog enigszins weet wat het woord “lol”inhoud. Maar ze begreep ook heel goed dat ze zichzelf die prijs nooit van haar lang zal ze leven zou geven. Het deed haar goed te denken aan de goede dingen die ze had gedaan, al waren dat er bijna geen. het was in haar ogen beter te bedenken wat ze goed deed. Iets wat je eigenlijk niet meteen zou verwachten van iemand als zij. Je zou eerder zeggen dat ze alleen zou willen denken aan de tijden dat ze het leven van andere verpesten, maar nu was dat haar grootste angst om aan te denken. Ze wilde alles wat ze fout had gedaan nu het liefst vergeten. Eerlijk? Ze moest toegeven dat ze het zelf niet eens bij zichzelf vond passen.
Een zacht gezang drong haar oren binnen en vrijwel meteen schoten haar ogen open. Ze zag meteen dat Terra bij haar voeten stond. Tári keek even verbaasd naar het dier, vroeg zich af hoe ze dat in hemelsnaam had kunnen doen. Tári stond op, pakte Terra op, zette het dier op haar schouder en sprong toen van de steen af. Ze kneep haar ogen tot spleetjes. ‘Ben ik de enige, of hoor jij ook gezang?’ terra piepte zacht en drukte haar neus tegen de wang van haar bazin. Tári was blij dat het dier nu niet zeurde, waarschijnlijk had ze het dier dan ergens op de stenen achtergelaten. Als het haar was gelukt..
Ze zuchtte even en ging op het geluid af. Het duurde eigenlijk helemaal niet lang voordat ze zag wie het geluid maakte. Ze grijnsde even kort en gaf haar vinger heel even aan de Tasmaanse duivel, die er kort op beet. Niet hard, eerder speels en het was zo voorzichtig mogelijk. Wat ook wel moest, want als het dier iets meer kracht had gezet, had ze haar bazin al echt goed gebeten. Tári liep naar het meisje toe en wachtte even. Het meisje schrok blijkbaar van Tári’s aanwezigheid. ‘Slecht geweten?’ Ze grijnsde breed en schudde haar hoofd. Ze kon er niks aan doen dat ze die opmerking maakte. Zo was ze nou eenmaal, dat was iets waar ze niks aan kon veranderen. Ze had er wel eens over na gedacht het te veranderen, maar ze kon het niet.. Ze kon zichzelf onmogelijk veranderen in iets wat ze niet was. ‘Ik zou bijna denken dat je iets van plan bent.’ Haar grijns werd breder, maar ze hield verder haar mond. Ze hield er dan wel eens waar om mensen te pesten, maar ze kende haar eigen grenzen ook wel. Bovendien, ze wist nog niet eens of ze wel echt zin had om de dag van dit kind te verpesten..

‘Slecht geweten?’ Ze grijnsde breed en schudde haar hoofd. Ze kon er niks aan doen dat ze die opmerking maakte. Zo was ze nou eenmaal, dat was iets waar ze niks aan kon veranderen. Ze had er wel eens over na gedacht het te veranderen, maar ze kon het niet.. Ze kon zichzelf onmogelijk veranderen in iets wat ze niet was. ‘Ik zou bijna denken dat je iets van plan bent.’ Haar grijns werd breder, maar ze hield verder haar mond. Ze hield er dan wel eens waar om mensen te pesten, maar ze kende haar eigen grenzen ook wel. Bovendien, ze wist nog niet eens of ze wel echt zin had om de dag van dit kind te verpesten..
'Nee eigenlijk niet echt.' antwoordde ze triomfantelijk op beide opmerkingen. 'Ik zat best lekker. Tot dat er iemand voor de zon ging staan.' ze keek beschuldigend naar het meisje. Ze had een knap gezichtje wat omlijst werd door zilver-achtig haar. Op haar schouder prijkte een beest wat Dhaeni niet zo 1-2-3 kon thuis brengen. Ze leunde naar achteren en steunde op haar ellebogen terwijl ze het hele tafereel in zich op nam. 'Wat is dat?' Dheani wees naar het huisdier van het meisje. Dhaeni was best wel een erge dieren fan. Dieren waren op haar oude school verboden en daarom had ze er ook nooit een gehad. Maar ze zou er zeker voor zorgen dat zij nu ook een maatje kreeg. Ze moest alleen nog zien hoe. Want waar haalde je een huisdier vandaan? Ze had wel ergens gezien of gehoord dat hier een dorpje in de buurt was...
Ze trok zichzelf uit haar overpeinzingen en richtte haar aandacht weer op de persoon voor haar. 'Ik zou ook best een dier willen...' mompelde ze en hield haar hoofd een beetje schuin. 'Jij weet vast wel waar ik een huisdier vandaan kan halen? Zonder dat mijn ouders het weten, dat wel.' Dhaeni dacht met een opgetrokken neus aan haar thuisfront. Nee, een goede relatie met haar ouders en zus had ze niet.

Hij's best wel kort, sorry. :3

Als ze naar het meisje keek had ze niet het idee dat ze er echt veel lol aan kon beleven. Het meisje zag er nogal saai uit. Niet iemand die echt weerstand bood tegen kleine pesterijtjes. Ze was er nu eigenlijk dus al van overtuigd dat ze niet zo heel erg veel lol zou hebben, niet genoeg om er echt veel vrolijker van te worden, maar misschien wel genoeg om zich even te vermaken.
Ze dacht er niet over na dat het meisje misschien wel helemaal niet zo makkelijk was. Misschien was het wel een ontzettend vervelend kind dat ze het liefst binnen nu en een uur weg zou sturen van deze school. Ja, ze wist dat ze dat niet kon en nee ze hoefde het ook niet te kunnen, maar soms voelde het goed te bedenken wie ze wel en wie ze niet op deze school wilde hebben. Het was prettig soms dingen voor te stellen die nooit gingen gebeuren. Of nou ja, misschien had ze er toch wel wat over te zeggen. Als ze echt zou doen wat ze het liefst deed, was de kans best groot dat er iemand van deze school af ging, puur omdat Tári haar o zo lieve kant liet zien.
‘Slecht geweten?’ Ze grijnsde breed en schudde haar hoofd. Ze kon er niks aan doen dat ze die opmerking maakte. Zo was ze nou eenmaal, dat was iets waar ze niks aan kon veranderen. Ze had er wel eens over na gedacht het te veranderen, maar ze kon het niet.. Ze kon zichzelf onmogelijk veranderen in iets wat ze niet was. ‘Ik zou bijna denken dat je iets van plan bent.’ Haar grijns werd breder, maar ze hield verder haar mond. Ze hield er dan wel eens waar om mensen te pesten, maar ze kende haar eigen grenzen ook wel. Bovendien, ze wist nog niet eens of ze wel echt zin had om de dag van dit kind te verpesten..
'Nee eigenlijk niet echt.' Antwoordde het meisje triomfantelijk op beide opmerkingen. 'Ik zat best lekker. Tot dat er iemand voor de zon ging staan.' Het meisje keek haar beschuldigend aan, iets wat haar niet beviel en waar ze dus ook meteen op reageerde. ‘Dan moet je misschien is naar een andere plek gaan. O nee, wacht, overal hier kan je menen tegen komen die je mooie zonlicht verpesten. Wat maakt het eigenlijk ook uit? Je bent toch niet koudbloedig of wel soms?’ De worden kamen er bits uit en har blik straalde een lichte haat uit. Eigenlijk was de haat in haar blik minimaal, wat enkel kwam door de emotieloze uitdrukking die haar gezicht domineerde. Ze hield er niet van als vreemde haar emoties zagen. Ze vond he prima als bekende haar zwakke en sterke kanten zagen, maar mensen die ze voor het eerst zag, voor het eerst een woord mee wisselde – als ze dat al deed - zagen haar emoties maar zelden.
'Wat is dat?' Tári trok haar wenkbrauw op terwijl ze naar Terra keek. ‘Tasmaanse duivel.’ Was haar simpele antwoord. Ze werd gek van alle mensen die haar vroegen wat voor een dier Terra was. Soms vroeg ze zich af of Terra de enige levende Tasmaanse duivel nog was, maar ze wist heel goed dat dat onmogelijk was. Of nou ja, zo goed als onmogelijk.. Ze was er eigenlijk klaar mee om andere elke keer uit te leggen wat voor een dier Terra was, nu gaf ze kort antwoord, over een paar weken zouden ze geen antwoord meer krijgen. Dan zou ze waarschijnlijk zeggen dat er zoiets bestond als boeken of ze zou zeggen dat al genoeg mensen het wisten. Als je het aan iemand zou vragen, zou er vast wel iemand tussen zitten die het je kon vertellen, maar zij was er zo langzamerhand echt klaar mee, helemaal klaar mee.
'Ik zou ook best een dier willen...' Mompelde het meisje en hield haar hoofd een beetje schuin. 'Jij weet vast wel waar ik een huisdier vandaan kan halen? Zonder dat mijn ouders het weten, dat wel.' Tári schudde haar hoofd. ‘Nee, en al had ik het wel geweten, dan had ik het je nog niet verteld. Dat mag je zelf uitzoeken.’ Ze grinnikte even en vervolgde wat kil. ‘Ik weet eigenlijk niet of het wel mogelijk is om een huisdier te nemen zonder dat je ouders het weten. Met een beetje pech wilt je mentor een gesprek met je ouders en dan val je door de mand.’ Ze wist dat het niet snel gebeurde dat je mentor een gesprek wilde met je ouders, maar ze vond het geweldig het meisje te pesten, bang te maken. ‘Maar waarom wil je niet dat je ouders het weten? Elke ouder gunt zijn of haar dochter of zoon toch de liefde van een huisdier.’ Ze zei het met een grijns, het meisje laten zien dat ze het helemaal niet meende eigenlijk. Wat kon het haar nou eigenlijk schelen wat het meisje dacht of had?

'Nee eigenlijk niet echt.' Antwoordde het meisje triomfantelijk op beide opmerkingen. 'Ik zat best lekker. Tot dat er iemand voor de zon ging staan.' Het meisje keek haar beschuldigend aan, iets wat haar niet beviel en waar ze dus ook meteen op reageerde. ‘Dan moet je misschien is naar een andere plek gaan. O nee, wacht, overal hier kan je menen tegen komen die je mooie zonlicht verpesten. Wat maakt het eigenlijk ook uit? Je bent toch niet koudbloedig of wel soms?’ De worden kamen er bits uit en har blik straalde een lichte haat uit.
Ze haalde haar schouders op en bestudeerde haar omgeving. Het kon haar weinig schelen dat het meisje een hatelijke houding had aangenomen tegenover haar. Des te beter, eigenlijk. Hoe minder mensen haat 'aardig' of 'interessant' vonden, hoe beter. 'Wat is dat?' vroeg ze, en een kort antwoord volgde. 'Tasmaanse duivel.' blijkbaar was het een vraag die al vaak was gesteld, aan de reactie van het meisje te merken. En ze kon het de mensen die het hadden gevraagd niet kwalijk nemen. Het was een merkwaardig beest. ‘Nee, en al had ik het wel geweten, dan had ik het je nog niet verteld. Dat mag je zelf uitzoeken.’ vervolgde het meisje grinnikend. 'Oh. En waar heeft mevrouw deze dan vandaan. Hij's zeker uit de lucht komen vallen!' spotte ze. ‘Ik weet eigenlijk niet of het wel mogelijk is om een huisdier te nemen zonder dat je ouders het weten. Met een beetje pech wilt je mentor een gesprek met je ouders en dan val je door de mand.’ Het meisje zette ook een spottende toon op. Dhaeni keek haar overdreven beledigend aan. 'Dan ken jij mij en mijn ouders nog niet. Oh, wacht! Dat was ook zo; Je kent niet eens mijn naam!' sprak ze met een luide stem en ze keek het meisje brutaal aan. Wat zij kon, kon ze zelf ook. 'Bovendien geloof ik niet dat mijn mentor dat zo snel zal doen.' vervolgde ze weer rustig. Soms was het eng hoe snel ze schakelde tussen rustig en boos/luid.
Ze had veel over deze school gehoord en gelezen. Ze wist ongeveer wat ze kon verwachten. En dus kon dat kind haar op dit gebied niks doen. ‘Maar waarom wil je niet dat je ouders het weten? Elke ouder gunt zijn of haar dochter of zoon toch de liefde van een huisdier.’ Het meisje grijnsde er zo bij dat Dhaeni het nog minder geloofde dan zonder de grijns. Ze zuchtte diep en rolde met haar bruine ogen. 'Weet je, ik begin te geloven dat je altijd het laatste woord wil hebben. En als ik ergens niet tegen kan zijn het mensen die het laatste woord willen hebben.' zei ze brutaal en stond op. Ze zocht in haar zak naar haar grote ronde bril die ze soms op had en soms niet. Ze had 'm eigenlijk niet nodig, er zat normaal glas in. Maar dat vertelde ze niemand. Ze konden er makkelijk genoeg zelf achter komen. Ze zette haar bril op en keek het meisje, wat nu op oog hoogte was, geïrriteerd aan van achter de ronde glazen. 'Je hebt vast nog wel wat te zeggen, dus doe het maar snel. Dan ben ik van je gezeur af.'

Had ze verwacht een reactie te krijgen op haar vraag? Nee. Had ze zelf een antwoord gegeven als iemand haar had gevraagd of ze koud bloedig was? Misschien. Waarom? Waarschijnlijk enkel om de ander uit te dagen. Ze zag zichzelf niet snel instemmen op zo een vraag, maar een reactie geven zou ze altijd wel doen, daar was ze bijna van overtuigd.
Het meisje haalde haar schouders even op en bestudeerde haar omgeving. Tári liet het meisje zo ver en lang kijken als ze wilde. Ze had geen reden het kind te storen en als ze die wel had, bewaarde ze dat idee, dacht ze het uit en gebruikte ze het een keer als het haar beter uit kwam, als de klap harder was voor het meisje. Ze hield er nou eenmaal mee van om mensen hard te kwetsen dan om ze een beetje te pesten. Zeker op momenten dat ze in een goede bui was, zoals nu, was het vaak voor andere een hel om haar tegen te komen of te ontmoeten. Al genoot zij van de geschrokken, verbaasde en boze blikken die ze kreeg als de mensen erachter kwam waar ze van hield.
'Wat is dat?' Tári trok haar wenkbrauw op terwijl ze naar Terra keek. ‘Tasmaanse duivel.’ Was haar simpele antwoord. Ze werd gek van alle mensen die haar vroegen wat voor een dier Terra was. Soms vroeg ze zich af of Terra de enige levende Tasmaanse duivel nog was, maar ze wist heel goed dat dat onmogelijk was. Of nou ja, zo goed als onmogelijk.. Ze was er eigenlijk klaar mee om andere elke keer uit te leggen wat voor een dier Terra was, nu gaf ze kort antwoord, over een paar weken zouden ze geen antwoord meer krijgen. Dan zou ze waarschijnlijk zeggen dat er zoiets bestond als boeken of ze zou zeggen dat al genoeg mensen het wisten. Als je het aan iemand zou vragen, zou er vast wel iemand tussen zitten die het je kon vertellen, maar zij was er zo langzamerhand echt klaar mee, helemaal klaar mee. 'Ik zou ook best een dier willen...' Mompelde het meisje en hield haar hoofd een beetje schuin. 'Jij weet vast wel waar ik een huisdier vandaan kan halen? Zonder dat mijn ouders het weten, dat wel.' Tári schudde haar hoofd. ‘Nee, en al had ik het wel geweten, dan had ik het je nog niet verteld. Dat mag je zelf uitzoeken.’ Ze grinnikte even. Nee, als dit meisje wilde weten waar ze een dier kon krijgen, zou te echt zelf op pad moeten gaan. Of Tári gewoon te koppig was of het echt niet wist, zou ze niet vertellen, maar het was een mengeling van die twee. Ze wit eigenlijk niet zo goed waar zij een huisdier zou halen als ze er nu nog geen had, maar als ze het had geweten, had ze het nog niet verteld, van haar lang zal ze leven niet.
'Oh. En waar heeft mevrouw deze dan vandaan. Hij's zeker uit de lucht komen vallen!' spotte ze. Tári’s blik werd hatelijk en ze hoorde Terra zacht grommen tegen het meisje. ‘Misschien wel, misschien is ze uit de lucht komen vallen. Heb je er ook al een aan gedacht dat er hier mensen rond lopen die al een huisdier hadden voordat ze hierheen kwamen. Jij misschien niet, maar ik denk ook niet dat er iemand is die een dier bij jou neer zou zetten. En zo wel, heb ik heel veel medelijden met dat arme dier.’ Haar reactie was fel en hatelijk. Ze vond het prima dat het kind haar uitdaagde, maar ze moest haar mond houden over Terra. Oke, het kind wist niks van de Tasmaanse duivel of van haar, maar dat nam niet weg dat het kwetsend was, vooral voor de Tasmaanse duivel zelf.
‘Ik weet eigenlijk niet of het wel mogelijk is om een huisdier te nemen zonder dat je ouders het weten. Met een beetje pech wilt je mentor een gesprek met je ouders en dan val je door de mand.’ Ze wist dat het niet snel gebeurde dat je mentor een gesprek wilde met je ouders, maar ze vond het geweldig het meisje te pesten, bang te maken. Het meisje keek haar overdreven beledigd aan en een grote grijns sierde Tári’s lippen. 'Dan ken jij mij en mijn ouders nog niet. Oh, wacht! Dat was ook zo; Je kent niet eens mijn naam!' Sprak het meisje met een luide stem en ze keek haar brutaal aan. Tári knikte geduldig. ‘Klopt, klopt helemaal. Ik ken je naam niet, beter ook. Dan vraag je ook niet naar mijn naam en zal je dus ook nooit echt iets over me te weten komen. Prima, kan ik mee leven.’ Ze grijnsde nog steeds breed, ze voelde er niks voor om het kind haar zin te geven en er boos op te reageren. Wilde zij brutaal doen, kon dat. Zolang ze maar door had dat er ergens een gens lag.
'Bovendien geloof ik niet dat mijn mentor dat zo snel zal doen.' Vervolgde ze weer rustig. Tári grinnikte even om de snelle emotiewisseling van het meisje. Het kwam bekend voor, ze had er zelf ook last van, tegenwoordig minder dan vroeger, maar nog steeds kon ze behoorlijk snel omslaan. Ze was lastig om t begrijpen en eigenlijk onmogelijk om echt te doorgronden. Natuurlijk waren er mensen die haar door en door kende, maar het waren er eigenlijk nog te weinig om op een enkele hand te tellen.
‘Maar waarom wil je niet dat je ouders het weten? Elke ouder gunt zijn of haar dochter of zoon toch de liefde van een huisdier.’ Ze zei het met een grijns, het meisje laten zien dat ze het helemaal niet meende eigenlijk. Wat kon het haar nou eigenlijk schelen wat het meisje dacht of had? Het meisje zuchtte diep en rolde met haar bruine ogen. 'Weet je, ik begin te geloven dat je altijd het laatste woord wil hebben. En als ik ergens niet tegen kan zijn het mensen die het laatste woord willen hebben.' Zei ze brutaal en stond op. Tári lachte even kil en knikte. ‘Dat geloof je dan heel goed. Ik wil graag het laatste woord hebben, zeker bij meisjes als jij, mensen die het haten zijn zo simpel.’ Ze grinnikte even. Het maakte haar niet uit of ze het laatste woord had, ja of nee, maar het was leuk dit kind te irriteren en dus zou ze het ook nog wel even vol houden, dat was zeker.
Het meisje zette een grote ronde bril op en keek haar weer aan. 'Je hebt vast nog wel wat te zeggen, dus doe het maar snel. Dan ben ik van je gezeur af.' Tári dacht even na en knikte. ‘Ja, eigenlijk heb ik nog wel wat te zeggen.’ Haar grijns veranderde in een harde, kille blik. Ze deed een stap naar het meisje en siste tegen haar: ‘Daag me niet uit, daarvoor heb je de verkeerde voor je.’ Of het de bedoeling van het meisje was, wist ze niet, maar het kwam over alsof ze haar uitdaagde en daar hield ze simpelweg niet van. Als het kind haar echt uit wilde dagen, moest ze dat doen, al waren de gevolgen dan voor het meisje zelf.

Sorry, kan het niet laten :3

‘Dat geloof je dan heel goed. Ik wil graag het laatste woord hebben, zeker bij meisjes als jij, mensen die het haten zijn zo simpel.’ Ze grinnikte even. Het maakte haar niet uit of ze het laatste woord had, ja of nee, maar het was leuk dit kind te irriteren en dus zou ze het ook nog wel even vol houden, dat was zeker.
'Oh, en de mensen die het leuk vinden zijn dat zeker niet?' Dhaeni trok haar neus op. Ze zette haar ronde bril op haar neus en vervolgde 'Je hebt vast nog wel wat te zeggen, dus doe het maar snel. Dan ben ik van je gezeur af.' Het meisje knikte, Dhaeni had niks anders verwacht. ‘Ja, eigenlijk heb ik nog wel wat te zeggen.’ Dhaeni grinnikte zachtjes 'Nee echt?' antwoorde ze. ‘Daag me niet uit, daarvoor heb je de verkeerde voor je.’ sprak het meisje. Ze kon er weinig aan doen, Dhaeni begon hard te lachen. 'Oh, natuurlijk. Jij daagt zeker mij niet uit. Of wel?' hikte ze spottend. Ze trok de elastiekjes van haar staartjes uit haar haar en sloeg het haar daarna op haar rug. 'Natuurlijk hoogheid. Ik zal het niet meer doen.' zei ze zachtjes maar met een soort dreigende ondertoon in haar stem. Ze deed de haar-elastiekjes om haar pols en keek weer op. 'Maar was dat alles wat je te zeggen had? Ik vind je stem namelijk nog al irritant en ik zou er eigenlijk niet zo lang meer naar willen luisteren.' Dhaeni grijnsde gemeen naar het kind en pakte haar zwarte rugzak van de grond. Die had ze daar non-chalant laten vallen toen ze ging zitten. Ze sloeg hem aan één hengsel om haar schouder zodat hij half op haar rug hing. Gelijk liet ze hem weer van haar schouder afglijden en ze ritste 'm in een handige beweging open. Ze viste er een halfvol flesje appelsap uit. Dhaeni leefde op appelsap. Het was één van de dingen waar ze niet zonder kon.
Haar tas liet ze open aan haar arm hangen en ze draaide de dop van het flesje af. Een stel grote slokken verdwenen in haar keel. De dop ging er weer op en het flesje mikte ze weer in haar tas die ze zorgvuldig maar snel weer dichtritste. Ze veegde haar mond af aan haar blouse, een donkerblauwe vandaag.

['K heb er maar wat van gemaakt...]

Het meisje zuchtte diep en rolde met haar bruine ogen. 'Weet je, ik begin te geloven dat je altijd het laatste woord wil hebben. En als ik ergens niet tegen kan zijn het mensen die het laatste woord willen hebben.' Zei ze brutaal en stond op. Tári lachte even kil en knikte. ‘Dat geloof je dan heel goed. Ik wil graag het laatste woord hebben, zeker bij meisjes als jij, mensen die het haten zijn zo simpel.’ Ze grinnikte even. Het maakte haar niet uit of ze het laatste woord had, ja of nee, maar het was leuk dit kind te irriteren en dus zou ze het ook nog wel even vol houden, dat was zeker.
'Oh, en de mensen die het leuk vinden zijn dat zeker niet?' Het meisje trok haar neus op. Tári grinnikte. ‘Je bent dus niet achterlijk. Maar wie weet was dit gewoon geluk hebben.’ Tári grijnsde breed, kon het niet laten het meisje uit te dagen, het meisje gek te maken. Ze wilde het meisje gek hebben en hoe sneller hoe beter. Het was altijd leuk om mensen net zo lang te stangen tot ze knetter gek van je werden en als je veel geluk had en de persoon waar je het op gemunt had huilend weg liep, had je ook meteen iets waarmee je hem of haar eeuwen kon pesten. Ze kon op dat soort momenten andere chanteren. Vaak gebeurde het niet, dat was waar, zeker, maar als ze de kans kreeg, liet ze da zeker niet schieten.
Het meisje zette een grote ronde bril op en keek haar weer aan. 'Je hebt vast nog wel wat te zeggen, dus doe het maar snel. Dan ben ik van je gezeur af.' Tári dacht even na en knikte. ‘Ja, eigenlijk heb ik nog wel wat te zeggen.’
'Nee echt?' Antwoorden het meisje even grinnikend. Haar grijns veranderde in een harde, kille blik. Ze deed een stap naar het meisje en siste tegen haar: ‘Daag me niet uit, daarvoor heb je de verkeerde voor je.’ Of het de bedoeling van het meisje was, wist ze niet, maar het kwam over alsof ze haar uitdaagde en daar hield ze simpelweg niet van. Als het kind haar echt uit wilde dagen, moest ze dat doen, al waren de gevolgen dan voor het meisje zelf. Het meisje begon hard te lachen en zei toen spottend: 'Oh, natuurlijk. Jij daagt zeker mij niet uit. Of wel?' Tári grinnikte even. Ja, het was waar, ze daagde het meisje zelf net zo uit. Maar een ding was zeker, ze zou het nooit leren zichzelf eens niet te overschatten. Het hoorde gewoon bij haar, ze overschatte zichzelf vrijwel altijd, met een reden. Ze had er zoveel redenen voor dat de meeste mensen het waarschijnlijk niet eens meer begrepen, maar voor haar was het iets waar ze niet zonder kon. Ze had het zelfvertrouwen vaak nodig gehad en als ze terug dacht aan alle keren dat het haar had gered voor benarde situaties, dan was ze zichzelf duizendmaal dankbaar voor die gewoonte. Natuurlijk, er waren momenten geweest in haar leven waarin ze zichzelf vervloekte voor die gewoonte, waarop ze het liefst wilde dat ze door de grond was gezakt. Nog niet zolang geleden had ze het nog eens gehad, nee, die dag zou ze voorlopig nog niet vergeten. Ze moest en zou nog wraak nemen op die jongen, ze zou hem laten voelen wat er gebeurde als je haar uitdaagde. Ze had doodsangsten uitgestaan op dat moment, maar dat nam niet weg dat die gast zou voelen wat zij had gevoeld. Hoe ze het voor elkaar wilde gaan krijgen, wist ze nog niet helemaal, maar die wraak zou komen en hoe langer het zou duren voordat ze hem voor zich zou zien, des te zoeter die wraak zou worden.
‘Heb ik dat gezegd? Bij mijn weten niet. Ik heb enkel gezegd dat jij mij beter niet kan uitdagen. Over het algemeen waarschuw ik mensen enkel als ik niet meteen energie aan ze wil verspillen, maar dat kan ineens heel snel veranderen als je die waarschuwing niet serieus kan nemen.’ Tári sloot haar ogen even afwachtend en ergens uitdagend. Ze kreeg een brede grijns rond haar lippen en sloeg haar armen over elkaar. Het meisje trok de elastiekjes van haar staartjes uit haar haar en sloeg het haar daarna op haar rug. 'Natuurlijk hoogheid. Ik zal het niet meer doen.' Zei het meisje met een dreigende ondertoon. Bij het horen van die ondertoon vlogen Tári’s ogen open. Ze keek het meisje met een giftige blik aan. Als ze iets niet kon hebben was een dreigende ondertoon. Ze had er een hekel aan en over het algemeen werd ze geen beste vrienden met de mensen die toch het lef hadden haar aan te spreken met een stem als dat. Het meisje deed de haar-elastiekjes om haar pols en keek weer op. 'Maar was dat alles wat je te zeggen had? Ik vind je stem namelijk nog al irritant en ik zou er eigenlijk niet zo lang meer naar willen luisteren.' Het meisje grijnsde gemeen naar haar en pakte haar zwarte rugzak van de grond. Tári’s ogen waren nog steeds groot en het enige wat je erin kan zien was pure haat, pure woede. Als ze geen zelfbeheersing had gehad had het meisje nu al een mes tegen haar keel gedrukt gekregen. Tári haalde diep adem en kneep haar handen tot vuisten, hopend dat ze niks zou gaan doen.
Het meisje sloeg hem aan één hengsel om haar schouder zodat hij half op haar rug hing. Gelijk liet ze hem weer van haar schouder afglijden en ze ritste 'm in een handige beweging open. Ze viste er een halfvol flesje appelsap uit. Haar tas liet ze open aan haar arm hangen en ze draaide de dop van het flesje af. Een stel grote slokken verdwenen in haar keel. De dop ging er weer op en het flesje mikte ze weer in haar tas die ze zorgvuldig maar snel weer dichtritste. Ze veegde haar mond af aan haar blouse, een donkerblauwe. Tári keek er met een kille blik naar. Haar hart sloeg hart in haar borst, liet overduidelijk merken dat het niet lang meer zou duren voordat ze door het lint zou gaan. Zelfbeheersing had ze, ja, maar dat nam niet weg dat ook zij bepaalde dingen had waar ze soms heel slecht tegen kon en dit was daar een van. Mensen die haar uitdaagde, dan haar aanspreken met een dreigende ondertoon en vervolgens net deden of er niks gebeurd was. Haar ademhaling werd kalmer en haar handen ontspande zich langzaam. Normaal zou je zeggen dat dat een goed voorteken was, maar ik Tári’s geval was dat het slechtste wat je mee kon maken. Binnen een enkele seconde had ze een mes gepakt en drukte het scherpe lemmet tegen de keel van het meisje. Tári’s blik was kil en ergens was er een soort moordlust in te zien. Ze schudde even haar hoofd en zei bits: ‘Ik heb je een waarschuwing gegeven, ik gaf je een kans, een kans die maar weinige krijgen en je liet het door je vingers glippen. Jammer, het had je veel ellende kunnen besparen.’ Ze draaide het mes heel iets. Het meisje zou maar een enkele beweging hoeven te maken en het lemmet zou haar keel doorklieven. Tári was niet van plan een moord te plegen, ze kende genoeg mensen die minstens een moord op hun naam hadden staan en daar een te grote tol voor hadden moeten betalen. Twee van haar vrienden zaten nog steeds in de gevangenis omdat ze gestoord waren, letterlijk. Het lot van het meisje lag volledig in haar eigen handen. Als ze ook maar de kleinte beweging zou maken zou ze zichzelf al behoorlijk kunnen pijnigen en met een beetje pech erger. Tári zou niet twijfelen als het meisje een beweging maakte, ze zou haar greep op het mes niet minder maken, ze zou het meisje ook niet helpen als ze smeekte. Nee, als het meisje dit niet had gewild, had ze haar grote mond moeten houden, dan was er misschien niks aan de hand geweest. Tári’s kille, moordlustige blik leek door het meisje heen te gaan, nee, ze zou niet twijfelen als dit meisje nog vervelender werd.

‘Heb ik dat gezegd? Bij mijn weten niet. Ik heb enkel gezegd dat jij mij beter niet kan uitdagen. Over het algemeen waarschuw ik mensen enkel als ik niet meteen energie aan ze wil verspillen, maar dat kan ineens heel snel veranderen als je die waarschuwing niet serieus kan nemen.’ Reageerde het meisje op haar eerdere opmerking. Dhaeni lachte schamper. 'Natuurlijk hoogheid. Ik zal het niet meer doen.' antwoordde ze met een dreigende ondertoon. Het meisje keek haar giftig aan, wat Dhaeni even liet grinniken. Ze wist niet waarom, maar ze genoot er van anderen te treiteren. Hun grens opzoeken, en dan proberen bij ze naar binnen te dringen. 'Maar was dat alles wat je te zeggen had? Ik vind je stem namelijk nog al irritant en ik zou er eigenlijk niet zo lang meer naar willen luisteren.' Ze grijnsde gemeen. Ze pakte haar zwarte rugzak van de grond en hing die aan één hengels half op haar rug, om hem gelijk weer van haar schouder af te laten glijden. Met een handige beweging ritste ze hem open en viste er een halfvol flesje appelsap uit. Ze nam een paar grote slokken en borg het flesje weer op in de rugzak, die daarna weer ergens op haar rug belandde. Ze keek weer op. Het meisje keek haar kil aan. Dhaeni keek kil terug. ‘Ik heb je een waarschuwing gegeven, ik gaf je een kans, een kans die maar weinige krijgen en je liet het door je vingers glippen. Jammer, het had je veel ellende kunnen besparen.’ sprak het meisje bits. Dhaeni keek emotieloos toe hoe ze ergens een mes vandaan haalde en het lemmet op haar keel plantte. Ze was bekend op dit gebied, en ze wist niet wat het meisje van haar dacht, maar ze was geen lafaardje die ging smeken om vergiffenis. Zonder onnodige bewegingen waardoor het mes de binnenkant van haar keel ging zien, haalde Dhaeni haar eigen mes te voorschijn en haalde er mee uit naar het been van het meisje. Gelijk maakte ze een soort acrobatische sprong naar achter en landde zo´n anderhalve meter van het meisje vandaan. Was die training toch nog ergens goed voor. Haar rugzak was door de sprong ergens bovenop een stenen rotsblok naast haar geraakt. Met haar lange arm graaide ze hem daar weg en hing hem nu op haar rug zoals het hoorde - met twee hengsels. 'Calm down, honey!' mompelde Dhaeni als ze ergens niet tegen kon was het dit. De schrik zat er nog aardig in, van vroeger. Ze verloor het meisje niet uit het oog en hield haar hand met het mes gewoon naar beneden hangen. Ze zou er niks mee gaan doen, als het meisje het ook niet deed. Maar als het kind wel wat probeerde kon ze best wel eens helemaal flippen in een paniek aanval, en stond ze niet voor de gevolgen in.

[Even aangepast... Ik wil het Dhaeni niet aandoen een lafaard te zijn.]

‘Heb ik dat gezegd? Bij mijn weten niet. Ik heb enkel gezegd dat jij mij beter niet kan uitdagen. Over het algemeen waarschuw ik mensen enkel als ik niet meteen energie aan ze wil verspillen, maar dat kan ineens heel snel veranderen als je die waarschuwing niet serieus kan nemen.’ Tári sloot haar ogen even afwachtend en ergens uitdagend. Ze kreeg een brede grijns rond haar lippen en sloeg haar armen over elkaar. Het meisje trok de elastiekjes van haar staartjes uit haar haar en sloeg het haar daarna op haar rug. 'Natuurlijk hoogheid. Ik zal het niet meer doen.' Zei het meisje met een dreigende ondertoon. Bij het horen van die ondertoon vlogen Tári’s ogen open. Ze keek het meisje met een giftige blik aan. Als ze iets niet kon hebben was een dreigende ondertoon. Ze had er een hekel aan en over het algemeen werd ze geen beste vrienden met de mensen die toch het lef hadden haar aan te spreken met een stem als dat. Het meisje deed de haar-elastiekjes om haar pols en keek weer op. 'Maar was dat alles wat je te zeggen had? Ik vind je stem namelijk nog al irritant en ik zou er eigenlijk niet zo lang meer naar willen luisteren.' Het meisje grijnsde gemeen naar haar en pakte haar zwarte rugzak van de grond. Tári’s ogen waren nog steeds groot en het enige wat je erin kan zien was pure haat, pure woede. Als ze geen zelfbeheersing had gehad had het meisje nu al een mes tegen haar keel gedrukt gekregen. Tári haalde diep adem en kneep haar handen tot vuisten, hopend dat ze niks zou gaan doen.
Het meisje sloeg hem aan één hengsel om haar schouder zodat hij half op haar rug hing. Gelijk liet ze hem weer van haar schouder afglijden en ze ritste 'm in een handige beweging open. Ze viste er een halfvol flesje appelsap uit. Haar tas liet ze open aan haar arm hangen en ze draaide de dop van het flesje af. Een stel grote slokken verdwenen in haar keel. De dop ging er weer op en het flesje mikte ze weer in haar tas die ze zorgvuldig maar snel weer dichtritste. Ze veegde haar mond af aan haar blouse, een donkerblauwe. Tári keek er met een kille blik naar. Haar hart sloeg hart in haar borst, liet overduidelijk merken dat het niet lang meer zou duren voordat ze door het lint zou gaan. Zelfbeheersing had ze, ja, maar dat nam niet weg dat ook zij bepaalde dingen had waar ze soms heel slecht tegen kon en dit was daar een van. Mensen die haar uitdaagde, dan haar aanspreken met een dreigende ondertoon en vervolgens net deden of er niks gebeurd was. Haar ademhaling werd kalmer en haar handen ontspande zich langzaam. Normaal zou je zeggen dat dat een goed voorteken was, maar ik Tári’s geval was dat het slechtste wat je mee kon maken. Binnen een enkele seconde had ze een mes gepakt en drukte het scherpe lemmet tegen de keel van het meisje. Tári’s blik was kil en ergens was er een soort moordlust in te zien. Ze schudde even haar hoofd en zei bits: ‘Ik heb je een waarschuwing gegeven, ik gaf je een kans, een kans die maar weinige krijgen en je liet het door je vingers glippen. Jammer, het had je veel ellende kunnen besparen.’ Ze draaide het mes heel iets. Het meisje zou maar een enkele beweging hoeven te maken en het lemmet zou haar keel doorklieven. Tári was niet van plan een moord te plegen, ze kende genoeg mensen die minstens een moord op hun naam hadden staan en daar een te grote tol voor hadden moeten betalen. Twee van haar vrienden zaten nog steeds in de gevangenis omdat ze gestoord waren, letterlijk. Het lot van het meisje lag volledig in haar eigen handen. Als ze ook maar de kleinte beweging zou maken zou ze zichzelf al behoorlijk kunnen pijnigen en met een beetje pech erger. Tári zou niet twijfelen als het meisje een beweging maakte, ze zou haar greep op het mes niet minder maken, ze zou het meisje ook niet helpen als ze smeekte. Nee, als het meisje dit niet had gewild, had ze haar grote mond moeten houden, dan was er misschien niks aan de hand geweest. Tári’s kille, moordlustige blik leek door het meisje heen te gaan, nee, ze zou niet twijfelen als dit meisje nog vervelender werd.
Het meisje leek niet meteen onder de indruk te zijn. Prima, als het haar niks deed, was het geen probleem, zolang ze maar niet dacht dat Tári de moed op zou geven. Ze zou geen spier verrekken als het meisje ineens besloot te bewegen. Ze wilde wel eens waar geen moord op haar naam zonder gelige reden, maar als het meisje zelf zo stom was terwijl ze de waarschuwing gehad had, telde ze het niet als moord. Dan was het haar eigen schuld en telde dat dus gewoon niet als moord.
Zonder onnodige bewegingen waardoor het mes de binnenkant van haar keel ging zien, haalde het meisje haar eigen mes te voorschijn en haalde er mee uit naar het been van Tári. Tári gromde wat en sprong net te laat naar achteren. Het lemmet van het mes maakte een snee in haar been. Toen ze op een veilige afstand stond ging haar blik kort naar het me van het meisje, die een acrobatische sprong naar achteren had gedaan. Een grijns verscheen op haar gezicht en ze knikte kort. Zij had er dus ook een, perfect, nu was het tenminste een beetje een eerlijke strijd. Tári’s ogen glinsterde even toen ze besefte dat het meisje ineens een waardige tegenstander was. Een kille lach verliet haar lippen en ze grinnikte nog even door terwijl het meisje haar rugzak normaal op haar rug hing. 'Calm down, honey!' Mompelde het meisje. Tári grijnsde breed, haar ogen glinsterde kil van plezier. ‘Had ik dan toch gelijk?’ Ze vroeg het zo zacht dat het meisje het onmogelijk gehoord kon hebben. Tári hoorde Terra zacht piepen en ze keek kort naar beneden. De Tasmaanse duivel drukte voorzichtig haar snuit tegen Tári’s been. ‘Het is niks, kleintje.’ Terra keek har bazin even kort aan, maar negeerde haar woorden. Het zwarte diertje draaide zich om en liep grommend op het meisje af. De messcherpe tanden van het dier glommen eventjes. Tári glimlachte even dankbaar naar het diertje, maar daarna werd har blik kil en ijskoud. Ze schudde haar been even en schudde haar hoofd. ‘Echt waar? Moest je me meteen aanvallen? Ik deed je nog helemaal niks.’ Haar grijns verdween opnieuw en haar greep rond het mes werd iets minder strak. Ze keek er even naar en liet het licht van de zon er even op komen. Het felle licht bleef even op het gezicht van het meisje hangen en een gemene grijns sierde heel even Tári’s lippen. Ze liet het mes weer zakken en ook meteen de grijns verdween. Ze pakte twee andere messen vast en grijnsde even. ‘Je hebt me alleen nog erger uitgedaagd.’ Haar blik werd woedend en ze schudde afkeurend haar hoofd. ‘Slecht, slecht meisje.’ Tári keek kort naar Terra die als gewoonte was blijven staan bij het horen van Tári’s toon. Het dier gromde nog eens en zorgde toen dat ze verdween tussen de stenen, precies wat Tári had gehoopt dat het dier zou doen. Ze wist dat het dier nooit ver weg zou gaan, maar nu kon Terra haar helpen als ze het zelf niet meer helemaal zag.
Tári hield alle drie de messen in haar linkerhand, maar zodra ze een stap zette veranderde ze een mes van hand en pakte ze er bijna ongezien een vierde bij. Ze grijnsde een en sprong over het meisje heen, terwijl ze met haar linkerhand de schouder van het meisje vast pakte en er zo een oppervlakkige snee in maakte. Zodra ze weer met beide benen op de grond stond stopte ze de twee messen die de oppervlakkige sneeën hadden gemaakt terug in de riem waar ze in hoorde. Ze gromde even, was boos op zichzelf dat ze de messen verkeerd vast had gehad en ze dus niet echt goed had kunnen gebruiken. Haar blik bleef op het meisje hangen, elke stap nauwlettend in de gaten houdend.

‘Had ik dan toch gelijk?’ Dhaeni zag de lippen van het meisje een beetje bewegen maar kon niet goed verstaan wat ze zei. Om eerlijk te zijn hoorde ze helemaal niks, alsof het geluid van het kind was uitgezet. Oh, wat zou ze dat graag willen. Gewoon op een knopje drukken en dan alles kunnen uitzetten wat je maar wilde... Bij de les blijven! Dhaeni moest zich beter focussen, wilde ze niet gelijk op de ziekenzaal belanden. ‘Het is niks, kleintje.’ Dhaeni verscherpte haar blik en keek naar het meisje, had ze het tegen háár? Nee, tegen dat beest van d'r. Gelukkig, als ze Dhaeni toch eens "kleintje" ging noemen... Focus! Dhaeni vroeg ze bijna hardop af waarom ze altijd zo afwezig werd, net in dit soort situaties. Intussen kwam het dier op haar af. Ze keek met een schuin hoofd naar het beestje. Not impressed, not amused. Dat zou Rox hebben gezegd. ‘Echt waar? Moest je me meteen aanvallen? Ik deed je nog helemaal niks.’ De woorden van het meisje trokken haar uit haar gedachten. Voor heel even was Dhaeni haar dankbaar. Heel even maar. Dhaeni's blik verstrakte en ze probeerde nauw de bewegingen van het meisje te volgen, wat nog aardig lukte ook. Het kind pakte nog twee messen. Bijna had Dhaeni een flauwe opmerking over de hoeveelheid messen gemaakt, maar ze hield zich in. Niet het juiste moment. ‘Je hebt me alleen nog erger uitgedaagd.’ sprak het meisje en Dhaeni kon het niet laten een beetje spottend te kijken, maar haar uitdrukking bleef grotendeels emotieloos. Een van de symptomen dat ze gevaarlijk werd. Als Dhaeni haar mond houd, en alle emoties binnen, dan weet je dat ze kwaad is. zei haar oma altijd. Dhaeni kon haar niet ongelijk geven. ‘Slecht, slecht meisje.’ Het meisje schudde afkeurend haar hoofd, maar Dhaeni gaf geen reactie nog informatie over wat ze dacht en voelde vrij. Ze kijk emotie- en bewegingsloos toe hoe het huisdier onder een steen verdween. Toen ze terug omhoog keek naar het meisje, zette die net een stap en Dhaeni dacht te zien dat er nog een mes bij kwam. Het meisje sprong over haar heen en voor ze enige beweging kon maken voelde ze hoe twee koude lemmets haar huid raakten en er oppervlakkig in gleden. Dhaeni vertrok geen spier. Zo snel als ze voelde dat de lemmets haar lichaam hadden verlaten draaide ze zichzelf om en sloeg met haar vuist tegen de slaap van het meisje, om gelijk haar knie omhoog te halen. Bij jongens deed het meer pijn als bij meisjes, maar toch was het nogal pijnlijk. Na haar vloeiende acties sprong ze bij het meisje vandaan, en sprong op de steen waar eerder haar tas op had gelegen. Het brokstuk kwam tot schouder hoogte en ze keek nu op het meisje neer. Daar maakte ze mooi gebruik van door tegen het hoofd van het kind aan te schoppen.

[Aangepast ]

Tári grijnsde breed, haar ogen glinsterde kil van plezier. ‘Had ik dan toch gelijk?’ Ze vroeg het zo zacht dat het meisje het onmogelijk gehoord kon hebben. Tári hoorde Terra zacht piepen en ze keek kort naar beneden. De Tasmaanse duivel drukte voorzichtig haar snuit tegen Tári’s been. ‘Het is niks, kleintje.’ Terra keek har bazin even kort aan, maar negeerde haar woorden. Het zwarte diertje draaide zich om en liep grommend op het meisje af. De messcherpe tanden van het dier glommen eventjes. Tári glimlachte even dankbaar naar het diertje, maar daarna werd har blik kil en ijskoud. Ze schudde haar been even en schudde haar hoofd. ‘Echt waar? Moest je me meteen aanvallen? Ik deed je nog helemaal niks.’ ’ Haar grijns verdween opnieuw en haar greep rond het mes werd iets minder strak. Ze keek er even naar en liet het licht van de zon er even op komen. Het felle licht bleef even op het gezicht van het meisje hangen en een gemene grijns sierde heel even Tári’s lippen. Ze liet het mes weer zakken en ook meteen de grijns verdween. Ze pakte twee andere messen vast en grijnsde even. ‘Je hebt me alleen nog erger uitgedaagd.’ Haar blik werd woedend en ze schudde afkeurend haar hoofd. ‘Slecht, slecht meisje.’ Tári keek kort naar Terra die als gewoonte was blijven staan bij het horen van Tári’s toon. Het dier gromde nog eens en zorgde toen dat ze verdween tussen de stenen, precies wat Tári had gehoopt dat het dier zou doen. Ze wist dat het dier nooit ver weg zou gaan, maar nu kon Terra haar helpen als ze het zelf niet meer helemaal zag.
Tári hield alle drie de messen in haar linkerhand, maar zodra ze een stap zette veranderde ze een mes van hand en pakte ze er bijna ongezien een vierde bij. Ze grijnsde een en sprong over het meisje heen, terwijl ze met haar linkerhand de schouder van het meisje vast pakte en er zo een oppervlakkige snee in maakte. Zodra ze weer met beide benen op de grond stond stopte ze de twee messen die de oppervlakkige sneeën hadden gemaakt terug in de riem waar ze in hoorde. Ze gromde even, was boos op zichzelf dat ze de messen verkeerd vast had gehad en ze dus niet echt goed had kunnen gebruiken. Haar blik bleef op het meisje hangen. Ondanks het feit dat e elke stap van het meisje nauwlettend in de gaten hield, kwam haar rectie toch onverwacht.
Het meisje draaide zich om en voor Tári het goed en wel besefte kwam de vuist van het kind tegen haar slaap aan, om vrijwel meteen haar knie omhoog te doen. Tári’s adem stokte kort. Het meisje sprong bij haar vandaan. Tári zakte door haar benen en drukte haar hand tegen haar slaap. Ze deed haar best zich te herinneren of Damian haar ooit is had verteld over dit soort situaties, ja hij had haar ooit verteld wat ze in zo een situatie kon doen, maar ze kon er niet op komen. Haar hoofd bonsde en haar hele lichaam trilde als reactie op de aanval van het meisje. Ze kneep haar ogen stijf dicht, in een poging de kloppende pijn in haar hoofd weg te jagen en alle gedachtes weer toe te laten. Het brokstuk waar het meisje op zat kwam tot schouderhoogte en ze maakte er gebruik van. Nog voor Tári haar ogen ook maar open had kunnen doen kwam de voet van het meisje in haar gezicht terecht en ze viel languit op de grond. Verbaasd was ze wel, maar ze had het moeten weten. Ze wist heel goed dat ze haar ogen niet had moeten sluiten.
Een pijnlijke grom kwam uit haar mond en ze opende haar ogen om naar de brokstukken te kijken. Terra’s ogen trokken meteen haar aandacht, maar ze schudde langzaam, bijna onwaarneembaar haar hoofd. Ze wilde Terra’s hulp nog niet. Ja, ergens zou het erg handig zijn, maar ze wilde het dier als reserve bewaren, als ze er zeker van was dat ze echt niks meer kon. En dat was iets wat ze nu nog niet kon en wilde geloven. Ze sloot haar ogen en ademde diep in. Ze dacht na, deed haar uiterste best de herinneringen van de trainingen met Damian op te halen..

‘Is dat alles?’ Damians ogen twinkelde kil in het heldere maanlicht. Tári zat met haar rug tegen de muur en hield haar hand op haar arm gedrukt. Haar hand zat onder het bloed en haar ogen hielden elke beweging van de jongen voor haar in de gaten. Elk spiertje dat hij vertrok werd meteen door haar gezien, elke keer dat hij knipperde kreeg zij de kans dat ook te doen. Ze kon het kloppen van zijn hart op zijn borst zien en een grijns verscheen rond haar lippen. ‘Nee.’ Damian lachte kil en het geluid leek honderdmaal door de straten van de stad te galmen. Tári stond op en liet haar arm los, die onderhand rood was van het bloed. Ze pakte har mes van de grond en haalde diep adem.
Damian knikte goedkeurend en haalde toen zijn schouders op. ‘Ik had niks anders van je vracht, of toch..?’ Tári grijnsde breed en schudde haar hoofd. ‘Je had gewoon liever gezien dat ik niet zo koppig was, is het niet?’ Damian grinnikte. ‘Wat ken je me toch weer goed.’ Tári sloot haar ogen en grijnsde breed terwijl ze knikte. Van dat ene korte moment maakte Damian gebruik. Hij hoefde maar een stap te zetten en haalde toen uit met zijn zwaard. De vlakke kant van het zwaard sloeg tegen Tári’s maag en ze werd op de grond gegooid door de hoeveelheid kracht die de jongen had gezet. Damian torende boven har uit nu ze op de grond lag. Hij zette de punt van het zwaard tussen haar ogen en sprak kalm toen hij haar de basis van deze training uit legde: ‘Ik moet je nageven dat je slim hebt gehandeld en je goed wist te verdedigen. Maar je voorzichtigheid is waardeloos. Sluit je ogen alsjeblieft nooit als je echt eens in zo een gevecht als dit verstrikt raakt, dat wordt je dood, Tári.’ Hij haalde het zwaard bij haar vandaan en stak het terug in diens schede. ‘Wees op je hoeden en denk nooit, maar ook echt nooit dat je tegenstander niet ziet dat jij je ogen sluit en je bescherming laat waaien. Ik kon het zelf zien met het simpele licht van de maan.’ Tári knikte enkel, probeerde alles in zich op te slaan en stond toen op. ‘Ga naar huis.’ Het was geen vriendelijk verzoek of een advies, het was een bevel. Een duidelijk bevel en ze wilde niet eens weten wat er gebeurde als ze niet deed wat hij van haar vroeg.
Ze draaide zich om en wilde weg lopen, terug naar huis, toen Damian haar terug riep. Ze draaide zich om. ‘Ja?’ Damians gezicht werd bedenkt door een schaduw, maar Tári wist hoe hij nu keek. Hij keek hatelijk en kil, zoals praktisch altijd. ‘Vergeet nooit wat ik je net zei. Dit is het enigste wat je leven altijd kan redden. En hou die koppigheid erin, het kan al heel wat schelen.’ Tári knikte en draaide zich om, om door de donkere straten naar huis te rennen.

Tári opende haar ogen en stond op. Ze negeerde de pijnscheuten die door haar hele lichaam gingen. Haar blik was pure haat en woede, al was ze van binnen de rust zelve. Ze wist dat haar rode ogen op dit moment een dodelijke uitstraling hadden en waarschijnlijk was ze op dit moment ook wel ergens dodelijk.
Ze wist dat Damian die dag gelijk had gehad en ze had ook nooit har ogen mogen sluiten. Ze zou doen wat hij har had geleerd en zou die keer wel voorzichtig te werk gaan. Ze zag er misschien niet zo uit, maar ook zij wist wat voorzichtigheid was. Ze haalde diep adem en siste tegen het meisje. ‘Dat was de stomste fout die je ooit hebt begaan.’ Ze pakte twee van haar messen, beide in haar rechterhand. Zonder het meisje een kans te geven zich te verdedigen sprong ze op het brokstuk en haalde ze uit naar de arm van het meisje. Twee redelijk diepe sneeën ontstonden in haar arm en zodra Tári de grond raakte zette ze zich meteen af en sprong ze achteruit. Doordat ze ineens weer op de grond landde schoot er een shock door haar heen. Ze klemde haar kiezen op elkaar en siste wat tegen zichzelf. Ze voelde even met haar vrije hand over haar hoofd en schudde toen haar hoofd. Ze moest nu gefocust blijven, luisteren naar wat Damian haar zo ontzettend vaak had verteld..

Dhaeni maakte dankbaar gebruik van het korte moment waarop het meisje haar rode ogen sloot, door hard in het gezicht van het kind te schoppen. Ze was er altijd op getraint haar vijand zo veel mogelijk te pijnigen. 'Geen strategie, gewoon gaan. Verstand op nul en aanvallen!' zei haar trainer altijd. Ze had Rox er aardig mee beschadigt. En Rox haar.
Het meisje leek een kort moment uit haar focus te vallen, en ze sloot haar ogen weer. Dhaeni schoot naar voren en haalde uit naar het meisje, maar het wicht opende haar ogen alweer, een blik vol met woede. Dhaeni's hand met haar mes miste het hoofd van het meisje op een haar na. Letterlijk. Er vielen een paar plukjes zilverwit haar op de grond. ‘Dat was de stomste fout die je ooit hebt begaan.’ siste het meisje. Dhaeni's gezichtsuitdrukking was nog altijd emotieloos. Voordat ze iets kon doen sprong het kind ook op de steen en Dhaeni voelde een stekende pijn door haar arm heen trekken. Een boos gesis kwam tussen Dhaeni's op een geklemde kaken door. Ze keek keek naar het meisje en schudde haar arm een beetje. Een paar bloed spatjes kwam in haar gezicht terecht, maar het was niet zo'n super erge wond. Ze zei niks, keek alleen het meisje aan met die uitdrukkingsloze blik van d'r. Ze sprong van het blok af en voelde haar arm kloppen bij elke beweging, maar trok er zich niks van aan. In een paar stappen stond ze bij het meisje en ze trok haar aan haar haren naar zich toe. Kort keek ze haar recht in haar ogen, toen schopte ze hard tegen bijde enkels zodat het lopen moeilijker zou worden. Je benen en armen zijn het belangrijkste bij een gevecht. Zonder dat kun je nauwelijks vechter. Nadat ze de enkels van het meisje had toegetakeld door er gelijk weer een keer tegen aan te schoppen trok ze in een felle ruk het meisje naar de grond en schopte tegen haar hand. Een van de messen vloog een paar meter van hun vandaan. Na nog een trap in de buik van het meisje deed ze weer een paar stappen naar achter. 'Your turn.' siste met een rauwe stem.

Ze wist heel erg goed dat het een stomme fout was geweest niet op haar tegenstander te letten en haar ogen te sluiten. Zelfs als ze het niet had begrepen had ze wel gemoeten. Ze had de trap i haar gezicht van mijlen ver moeten kunnen zien aankomen, ze had moeten weten dat ze een schoen in har gezicht kreeg als ze haar ogen sloot. Nu had ze misschien zelfs nog geluk dat het meisje haar niet het koude lemmet in haat gezicht had geduwd. Maar het was al snel duidelijk dat ook deze keer het niet tot haar door was gedrongen dat het een idiote actie was. En dan te bedenken dat ze haar ogen enkel sloot om naar die honderdmaal herhaalde zin van Damian te luisteren in haar hoofd. Haar beste vriend had haar honderden, nee duizenden keren gewaarschuwd voor haar onoplettendheid, haar slordigheid.
Eigenlijk verbaasde het haar ook helemaal niks dat toen ze haar ogen weer opende ze het lemmet van het mes van het meisje voor haar voorbij zag komen. Ze zag hoe een paar zilverwitte lokken de grond op dwarrelde en een grom verliet haar mond. Haar blik lag al vol haat en woede terwijl ze het meisje aankeek, maar nu gleed er een gloed van plezier over heen. Vreemd genoeg moest ze haar lag inhouden, ze wist dat ze nu razend was en ze wist ook heel goed wat dat betekende. Het moment dat alle rust uit haar lichaam verdween en ze de woede een weg liet banen door haar lichaam kwam er een grimas rond haar lippen. Ze herkende dit gevoel, de pure haat, de woede en toch ergens ook het plezier. Ze genoot ervan en ze wist dat haar verstand nu volledig uit stond.
Ze haalde diep adem en siste tegen het meisje. ‘Dat was de stomste fout die je ooit hebt begaan.’ ’ Ze pakte twee messen, beide in haar rechterhand. Een zacht stemmetje noemde haar een stom wicht, zeker omdat ze wist dat ze altijd had geleerd dat als je meerdere messen had, je beide handen genoodzaakt was te gebruiken. Dat had niks met Damian te maken, maar met de enige man op de hele wereld die zijn volle vertrouwen in haar stak. Ze was elke keer naar hem gegaan als ze kwaad was en hij had haar tot een geweldig messen vechter gemaakt. Ze wist zelf heel goed dat er betere waren en dat zij nooit een van de beste zou worden, puur omdat ze te koppig was. Haar trainer had altijd gezegd dat hij geen betere leerling had gehad, maar Tári wist heel goed dat hij geen enkele andere leerling had gehad. Iedereen was bang voor hem, haatte hem.
Zonder het meisje een kans te geven zich te verdedigen sprong ze op het brokstuk en haalde ze uit naar de arm van het meisje. Twee redelijk diepe sneeën ontstonden in haar arm en zodra Tári de grond raakte zette ze zich meteen af en sprong ze achteruit. Doordat ze ineens weer op de grond landde schoot er een shock door haar heen. Ze klemde haar kiezen op elkaar en siste wat tegen zichzelf. Ze voelde even met haar vrije hand over haar hoofd en schudde toen haar hoofd. Tári’s blik was strak op het meisje gericht. De eeuwig emotieloze blik liet haar grijnzen en kort moest ze denken aan al die keren dat zij het zelfde had gedaan. Haar grijns verdween en ze wilde een stap achteruit doen, toen het meisje van het brokstuk sprong en naar haar toe liep. Tári’s blik gleed kort naar het arm van het meisje, maar ze wende al snel haar blik weer naar de ogen van het kind.
In een paar stappen stond het kind voor haar en een rilling ging door haar heen. Ze wist dat ze dit keer niet aan zet was en probeerde ook niks. Ze wist honderd procent zeker dat dat een groot probleem zou worden. Als ze zich nu ging verzetten kwam ze er waarschijnlijk slechter af dan als ze dat emotieloze wicht haar gang liet gaan. Tári vertrok geen spier toen het meisje haar haren vast pakte en haar zo naar zich toe trok. Pretlichtjes verschenen in haar ogen terwijl ze zacht zei. ‘Wat wilde je doen? Al mijn haren uit trekken?’ Het meisje keek haar kort recht aan en schopte toen tegen beide enkels. Tári klemde haar kiezen op elkaar, maar de grijns bleef op haar lippen staan. Ze had dit meisje blijkbaar toch onderschat. Ze was voorzichtig geweest, maar blijkbaar niet voorzichtig genoeg en dat voelde ze wel degelijk. Ze voelde hoe haar enkels branden, maar ze deed haar best het te negeren. Nogmaals voelde ze een harde klap tegen haar enkels en nog geen seconde later trok het meisje haar naar de grond. Heet kind schopte tegen haar hand en een van de twee messen vloog een meter weg. Tári maakte van haar hand automatisch een vuist en gromde wat in zichzelf. Tári’s grijns verdween toen ze een trap in haar buik kreeg. Haar ogen werden groot en ze hoestte even. Ze haalde diep adem, deed haar best niet te letten op de pijn die door haar hele lichaam trok.
'Your turn.' Siste het meisje. Tári lachte even zacht, maar al snel klonk het harder. Ze schudde geamuseerd haar hoofd en lachte nog harder. Ze stond met enige moeite op en wreef kort over haar pols. Ze schudde haar voeten even uit en grinnikte nog even. Ze floot kort tussen haar tanden en een luid gegrom kwam van achter het meisje vandaan. Terra had haar kleine, als dolken uitziende tanden ontbloot en keek het meisje met haar zwarte kraaloogjes giftig aan. Tári keek het meisje aan, voor het eerst in haar leven lag er pure moordlust in. Voor het eerst ooit wilde ze iemand daadwerkelijk vermoorden. Ze pakte vijf messen, drie in elke hand. Haar rechterhand bonkte als een gek en ze wist dat ze onmogelijk nog snelheid kon maken, maar zolang ze wist waar Terra was, maakte ze nog enige kans. Ze grinnikte nog heel even en zei toen moordlustig: ‘Arm kind toch, heb je niet eens door waar je mee bezig bent?’ Ze grijnsde kort en maakte twee korte klik geluiden met haar tong. Terra liep behoedzaam naar het meisje toe. Tári liep ook naar het kind toe. Zodra ze dicht genoeg bij het meisje stond grijnsde ze breed en trapte in haar maag. Ze wankelde even, maar wist te blijven staan. Ze hurkte naast het meisje neer en pakte haar pols, die ze vervolgens opdraaide. Ze had de messen in haar linkerhand los gelaten en op de grond gelegd. Ze grinnikte even, wat gevolgd werd door een kille triomfantelijke lach. Ze hield de andere drie messen boven het midden van de schouderbladen van het meisje. Terra gromde lui bij het hoofd van het kind, had haar tandjes nog steeds ontbloot. Tári wilde net de lemmeten van de messen tussen de schouderbladen van het kind steken toen een zachte stem zei dat ze het niet mocht doen. Ze stopte even, schudde toen haar hoofd en liet haar hand nog iets zakken. Ineens bleef haar hand hangen, haar ogen werden groot en ze begon lichtelijk te trillen.

‘Hier.’ Tári keek naar de foto die Wendy vast had en keek vervolgens naar haar oppas. De ogen van de vrouw stonden vol spijt en heel even twijfelde ze, maar ten besefte e dat het haar eigenlijk niks uit kon maken. Ze pakte de foto en draaide hem om. Haar ogen flitsen weer terug naar de vrouw, onbegrijpelijk en wat bespottelijk. ‘Draai het om.’ Ze gehoorzaamde niet meteen, maar bleef nog even naar Wendy staren. Ze draaide het vervolgens om. Met sierlijke letters stond er op de achterkant geschreven wie erop stond. “Claus Peter Chronos”. Ze herkende de naam zo onderhand. Wendy had haar al vaker foto’s van hem laten zien. Maar deze was anders. Hier stond een drie jarig jongetje op dat huilende. Het kindje had een bruine beer dicht tegen zich aangeklemd en hij wees met een klein handje naar de lucht. Tári beet op haar lip en gaf de foto meteen terug. ‘Waarom geef je me die foto’s? Ik zal hem nooit kennen, Wendy. Mijn ouders hebben toch niet voor niets nooit iets gezegd! Waarschijnlijk weet hij niet eens iets van mijn bestaan af.’ Wendy schudde haar hoofd. ‘Tári, hij woonde hier nog toen jij geboren werd, hij is niet veel ouder dan jij..’ Tári keek verschikt op. Dit had ze nog niet eerder gehoord. Ze keek haar oppas met open mond aan. ‘Hoeveel ouder.. Is hij?’ Wendy sloeg haar ogen neer. ‘Een jaar.’ Tári sprong op en liep richting de buiten deur. Ze opende de deur, maar bleef toen staan. Ze draaide zich niet om terwijl ze woedend tegen Wendy zei: ‘Je loog! Je loog!’ Ze liep de deur door, gooide hem met een klap dicht en rende met tranen in haar ogen de trap af.

Tári bleef als verstijfd zitten, keek naar haar messen. Alle haat en woede verdween uit haar lichaam en ze beet op haar lip. Ze merkte dat ze de greep rond de pols van het meisje vrijwel los had gelaten, maar toen ze er wat aan wilde doen, wist ze al dat ze te laat was..

Toen Dhaeni de woorden 'Your turn' uit had gesproken begon het meisje hard te lachen. Daarna maakte ze een klikkend geluidje en al grommend kwam het huisdier van het wicht onder de stenen vandaan waar het onder was gekropen, en voor Dhani's part daar had mogen verrotten. Jammer genoeg was dat niet zo en het beest stond nu kwaadaardig naar haar te grommen met zijn scherpe tandjes ontbloot. Eigenlijk zag het er best schattig uit.'Wat wilde je beginnen kleintje?' sprak ze smalend tegen het dier. Haar aandacht naar het schepseltje brengen was haar grootste fout tot nu toe. De trap in haar maag kwam dan ook onverwacht. Met een mix van kreunen, gorgelen en hoesten klapte ze dubbel en liet zich op haar knieën zakken. Ze sloot haar ogen en wist dat ze had verloren. Binnen een paar tellen lag ze dan ook op haar buik, haar arm in een gemene houdgreep gehouden door het meisje, dat nu kil lachte. Ze liet alles maar aan haar gebeuren, al wist ze niet zeker wat het meisje ging doen. Ze vroeg zich af of de mogelijkheid bestond dat het meisje haar gewoon om zou leggen. Het leek haar onwaarschijnlijk, want al bij al was dit meisje een tegenstander die eerlijk speelde. Waardig aan haar eigen krachten. Ze kon niet zien wat er boven haar rug afspeelde maar opeens leek het meisje te twijfelen. Haar hand ging een stukje omlaag, stopte en daalde weer een stukje lager. Toen begon ze zachtjes te trillen. Het kind leek te verstijven en de greep om haar pols verslapte. Dhaeni raapte al haar krachten bij een en duwde zich met haar andere hand een paar centimeter omhoog, genoeg om, om te rollen en met haar knie in de zij van het meisje te stoten. Ze pakte de hand die eerst haar pols had vast gehouden en trok het meisje een stukje omhoog zodat haar hoofd ter hoogte was van haar knieën. Ze raakte de schedel van het meisje gemeen en er droop bloed uit haar neus. Ze smeet de het meisje van zich vandaan en lande gelijk boven op haar. 'Je was een waardige tegenstandster. It was a pleasure to meet you, but I guess that pleasure was all mine.' siste ze honend. Emotie verscheen weer op haar bleke gezichtje. Ze hief haar mes. 'I'm sorry hun. I won.' lachte ze en haalde uit naar de zij van het meisje. Een diepe wond verscheen en het bloed liep er uit. Ze gaf het kind nog een laatste dreun na, het was de bedoeling om haar bewusteloos te slaan maar of dat was gelukt wist ze niet. Al haar energie was uit haar lichaam en ze liet zich naast het meisje vallen. Alle pijn kwam nu tien keer zo hard aan. Zo bleef ze daar liggen, naast het meisje, met gesloten ogen.

Ondanks het feit dat ze er zo van overtuigd was dat ze nu eindelijk ging winnen, verloor ze. Niet van het meisje, maar wel van haar eigen gedachtes. Ze verloor zichzelf in haar eigen gedachtes en onbewust had ze al geweten hoe dat uit zou pakken. Hoe meer ze dacht aan die tijd, de tijd dat nog zoveel onduidelijk was, de tijd dat ze nog als klein kind werd behandelt, des te minder aandacht had ze voor het meisje wat onder haar lag. Ze vergat dat ze het meisje zo net nog een mes in de rug had willen steken, letterlijk. Ze vergat dat ze kracht had moeten gebruiken om de hand van het meisje op een nogal valse manier op haar rug te houden. Doordat ze alles vergat, was haar greep onbewust zwakker geworden. Haar greep was minder strak en zelfs toen ze de gedachtes, de herinneringen, aan de kant schoof was ze zich er nog niet helemaal van bewust dat ze het meisje niet meer op de zelfde valse manier vast had. En toen ze het eindelijk leek te beseffen, besefte ze ook direct dat ze al te laat was. Ze besefte het simpel weg te laat. Heet meisje ko makkelijk handelen en dat deed het kind ook. Nog voordat Tári het eigenlijk echt doorhad, had het meisje zichzelf iets omhoog gedrukt, rolde het kind om en schopte met haar knie Tári met in haar zij. Tári’s ogen werden groot en haar adem bleef ergens in haar keel hangen en maakte een stokkend geluid. Achter zich hoorde ze Terra zachtjes grommen. Ze wilde tegen het diertje zeggen dat ze weg moest, maar ze kreeg er geen tijd voor, want het meisje was sneller dan ze had verwacht.
Het kind pakte de pols vast waarmee ze zojuist nog de pols van het kind op haar rug had gehouden. Tári wist dat als ze nu iets zou doen ze zichzelf enkel in een benardere situatie zou brengen. Het meisje bracht haar hoofd tot knie hoogte en nog voordat Tári het echt doorhad voelde ze een harde klap tegen haar schedel. Ze voelde hoe een straaltje bloed van haar bovenlip afdroop. Achter het meisje begon Terra steeds harder te grommen. Tári keek even langs het meisje, maar kreeg het niet voor elkaar de blik van het diertje te pakken te krijgen. Ze zou er normaal alles aan hebben gedaan het dier te laten weten dat ze weg kon gaan, maar als ze bedacht hoe trouw het dier was na alles wat er gebeurd was.. De Tasmaanse duivel zou toch niet gehoorzamen.
Het meisje smeet haar van zich af en Tári kneep haar ogen dicht toen ze op de grond terecht kwam. Een pijnscheut schoot door haar lichaam en haar ogen vulde zich heel even met tranen, die ook meteen weer verdwenen. Toen het meisje boven op haar landde kwam er een kleine pijnkreet uit haar keel. 'Je was een waardige tegenstandster. It was a pleasure to meet you, but I guess that pleasure was all mine.' Siste het meisje honend. Tári gromde wat onverstaanbaars tussen haar tanden. Tári zag dat er weer emotie op het bleke gezicht van het meisje kwam en een twinkeling vulde haar ogen even. Een valse, uitdagende twinkeling. Ze wilde het meisje uitdagen, haar laten bewijzen wat ze nou werkelijk kon. Ze wilde, nee, moest weten of het meisje genoeg lef in zich had Tári’s vermoedde te bevestigen. Het meisje zag er niet uit als iemand waar je graag ruzie mee wilde, dat moest ze eerlijk zeggen. Ze kon ook zeker niet ontkennen dat ze geen waardige tegenstander was, het bewijs was namelijk over haar hele lichaam te vinden.
De twinkeling verdween uit haar ogen toen het meisje haar mes hief. Tári klemde haar kiezen strak op elkaar en deed haar best alle gedachtes uit haar hoofd weg te drijven. Ze was vaak genoeg bedreigd geweest met een mes of een ander wapen, maar zelden had ze in zo een benarde situatie gezeten. Sterker nog, dit was de eerste keer dat ze op de grond lag en werkelijk geen kant op kon. Zelfs als ze rechtop had gestaan, overal heen had gekund.. Had ze geen enkele kans gemaakt. Op dit moment deed alles pijn. Het voelde alsof al haar botten gebroken waren en of geen van haar spieren nog van plan was ooit iets te doen.
'I'm sorry hun. I won.' Het meisje lachte en haalde uit naar Tári’s zij. Een gil ontsnapte aan haar keel toen het lemmet haar vlees doorboorde. Ze kon veel hebben, maar zelfs voor haar was deze pijn ondragelijk. Achter het meisje hoorde ze dat Terra’s gegrom was omgeschakeld naar een hopeloos gepiep. Het meisje gaf haar nog een dreun na en Tári voelde hoe de dreun door haar hele lichaam trok. Haar hoofd leek te ontploffen en de pijn die ze net al had gevoeld was nu nog zes keer erger geworden. Een ondragelijke pijn achter haar ogen zorgde ervoor dat ze ze dichtkneep. Het gevoel uit haar hele lichaam trok weg, door de wond in haar zij en de kou. Die twee samen waren vreselijk. Iets nats streelde langs haar wang en langzaam opende ze haar ogen. Haar zicht was wazig en toen ze Terra’s naam wilde zeggen, kreeg ze de woorden niet uit haar mond. Ze deed een poging tot glimlachen, maar vrijwel op dat zelfde moment zakte haar ogen weer dicht en verloor ze haar bewustzijn.