'how can u see into my eyes like open doors. Leading you down into my core where I've become so numb. Without a soul my spirit's sleeping somewhere cold. until you find it there and lead it back home. Wake me up inside. Wake me up inside. Call my name and save me from the dark. Bid my blood to run. Before I come undone. Save me from the nothing I've become. Bring me to life. Now that I know what I'm without
you can't just leave me. Breathe into me and make me real. Bring me to life. Wake me up inside. Wake me up inside. Call my name and save me from the dark. Bid my blood to run. Before I come undone. Save me from the nothing I've become. Bring me to life. Frozen inside without your touch, without your love, darling. Only you are the life among the dead. Bring me to life.'

Zijn volledige gedachtes waren bij Vanya. Zijn tweelingzusje. Waarom had hij haar niet gewoon mee genomen? Hoe moeilijk was het geweest haar mee te nemen? Vader had het goed gevonden en... Sil sloot zijn ogen. Fijn, ook dat nog. Meteen schoten zijn gedachtes door elkaar heen. Van de mannen die het huis in stormde en hun moeder mee namen.. Sil schudde zijn hoofd en liep boos verder. De laatste tijd had hij veel last van zijn verleden. Misschien moest hij maar is met een van de leraren gaan praten.. Maar wie dan? Master Savador kon je niet zomaar storen maar Sil had geen die aan wie hij dan zijn hart zou moeten uit luchten. Hijs topte even en keek rond. Het was rustig in het park. Ach ja, hij moest toe geven eigenlijk was het ook al erg laat. Na school was hij meteen naar het park gegaan.. En nu was het al ruim vier uur later. Sil dacht even na en kwam tot de conclusie dat hij geen idee had hoe laat het was. En net nu was hij zijn horloge vergeten. Sil liep naar een van zijn favoriete plekjes hier in het park. Het was een groepje struiken dat beschut was tegen de wind en er kwam eigenlijk nooit iemand. Hij ging achter de struik zitten met zijn rug tegen de stam van de struik. Hij slikte even en begon:

'Back when I was young. When I was just a kid. The foolish things we done. The secrets that we hid. Out on our playground. Where I first ouched your lips. Our first taste of love. Upon our fingertips. Now I go back in time. To a place they call the past. Where dreams are make believe. And love can really last. Sometimes it's all so real. And it's always way too fast. This crazy world we live in. The past. Now I go back in time. To a place they call the past. Where dreams are make believe. And love can really last. Sometimes it's all so real. And it's always way too fast. This crazy world we live in. The past..'

Sil keek even rond. Hij ging iets verzitten zodat hij naar de opkomende maan kon kijken. Hij hield ervan om weg te zinken in de magie van de nacht. Om vrij rond te lopen in zijn gedachtes zonder dat de leraren hem op zijn kop gaven omdat hij niet opletten. Sil sloot zijn ogen even en luisterde naar de geluiden van de nacht. De laatste vogels die naar hun nesten vlogen, de beginselen van het geritsel en het geruis van de wind. Alles deed hem denken aan deze geweldige plek. Hij voelde zich hier meer dan thuis. Meer dan vrij. Hij was hier thuis. SSA was zijn thuis geworden. Het enige wat hij miste was zijn zus. Ze was er altijd voor hem geweest. Had hem overal doorheen gesleept.. Nu moest hij alles zelf doen. Het was niet direct de grootste ramp. Het was wel fijn, maar nu wist hij niet of alles goed met haar gin. Of ze zich prettig voelde of ze ziek was.. Oke, misschien wist hij het wel, maar hij kon er niks mee. Vroeger had hij haar getroost of zij hem. Hadden ze samen thuis gezeten als een van de twee ziek was. Als de een iets gebroken had of zo iets dergelijks hadden ze samen de zes weken uitgezeten. Ze hadden altijd alles samen gedaan en voor elkaar. Ze waren onafscheidelijk geweest en nu.. Nu waren ze gesplitst en moesten ze alles alleen doen. Vanya had hun vader dan nog maar of dat genoeg was.. Sil opende zijn ogen en keek naar de maan die nu al wat hoger stond. Was dit wel zijn thuis zolang Vanya er niet was? Was dit wel wat hij wilde? Sil schrok op uit zijn gedachte door een takje wat knapte en het geluid van krakend sneeuw in de beurt van waar hij zat. Sil besloot zich een beetje stil te houden tot dat er iemand wat zei.. Maar hij vroeg zich echt af wie het was die hier zo laat nog rond sloop.

Only Kiku

Sakura no hana wa itsu hiraku
Yama no osato ni itsu hiraku
Sakura no hana wa itsu niou
Warau nana no ko asobu koro

Zingend liep Kiku door de Oak's Field. In de eerste instantie was ze opzoek gegaan naar de wc, maar op een of anderen manier is ze hier terecht gekomen. De koude wind waaide hard tegen de bomen aan. Een krakend geluid maakte ze bij elke wind stoot.

Sakura no hana wa itsu odoru
Utau nana no ko nemuru-

Geschrokken stopte ze met zingen. Onderzoekend keek ze naar de kleine schim bij de boom. Stilletjes bleef ze ademen om niet opgevallen. De koste haar veel moeite om niet hard op uit te schreeuwen: 'NINJA!'. Hihihi ninja ik ga zien,omg dit is de eerste keer dat ik een ninja zie, want ja wie anders is er zo laat nog buiten; die gedachtes gingen door Kiku's heen. Voorzichtig sloop ze voor uit, ze moest voorzichtig zijn want overal lagen takjes. Behendig durfde ze een stapje voor uit te zetten. krak was het geluidje dat de takje maakte toen ze er op stond, geschrokken zette ze haar anderen voet ook een stapje voor uit, de sneeuw onder haar voeten maakte ook weer geluid. Damn damn damn it de ninja weet nu dat ik er ben; die gedachtes dwong haar nu wat te zegen 'Ik weet dat je daar bent ninja-san!'

'Ik weet dat je daar bent ninja-san!' Sil beet op de binnen kant van zijn wang om niet in lachen uit te barsten. Hoe oud was dat kind? Hij schudde zijn hoofd en stond op. 'Ik een ninja? Laat me niet lachen!' wederom merkte Sil iets van zijn veranderde karakter. Hij ging recht op staan. Nu was hij groter dan het meisje. Niet veel maar wel wat. Hij keek haar onder zoekend aan. Rood haar, blauwe ogen.. Speels en.. Er was iets vreemds aan het meisje. 'Maar met wie heeft deze "ninja" het genoegen?' hij geloofde heilig dat dat kind vreemd was. Ach ja, wie was dat niet? Iedereen was.. Vreemd op zijn eigen manier. Sil kon het niet laten te lachen. Dit waren zijn woorden. Niet die van zijn nieuwe karakter. Hij schudde zijn hoofd en besloot daar nu geen aandacht aan te besteden. Hij glimlachte en keek het meisje vragend aan: 'Waarom denk je eigenlijk dat ik een ninja ben?' jep, dit was overduidelijk Sil. Nieuwsgierig en koppig. 'En.. Ik neem aan dat je op StarShine zit.. Wat doe je hier dan? En ik heb je ook nog nooit gezien? Nieuw hier?' Sil wist dat hij weer is te snel ging en te veel vroeg. Wat hield hem eigenlijk tegen. Sil zuchtte en rolde met zijn ogen. Nu wilde hij dat hij Tie meegenomen had.. Als de panter erbij was had Sil stukken minder last van zijn veranderende karakter.. Sil zuchtte en keek het meisje afwachtend aan. Hij boog zijn hoofd iets en zei verontschuldigend: 'Sorry, waar zijn mijn manieren gebleven. Ik ben Silmaril du Bois.. Noem me maar Sil.' hij wachtte geduldig tot het meisje een antwoord zou gaan geven.

beetje flut

'Ik een ninja? Laat me niet lachen!' verbaast keek Kiku hem aan. Dus hij is geen ninja? wacht, dat is wat de ninja zou willen dat je denkt. Glimlachend keek ze hem aan. Rustig stond de jongen op. Pas nu merkte ze op dat hij een kop groter dan haar was. Onderzoekend bekeek hij haar. Ongemakkelijk schoof ze met haar rechter voet over de sneeuw. 'Maar met wie heeft deze "ninja" het genoegen?' nog een vreugde lachje verscheen op haar gezicht. Dus hij was wel een ninja. Voor ze kon antwoorden moest hij lachen. Het glimlachje van net was verandert naar een beledigd gezicht. 'Waarom denk je eigenlijk dat ik een ninja ben?’ vroeg hij haar glimlachend. Voor ze kon antwoorden had hij al weer een nieuwe vraag gesteld. 'En.. Ik neem aan dat je op StarShine zit.. Wat doe je hier dan? En ik heb je ook nog nooit gezien? Nieuw hier?'. Twijfelend dacht ze naar over wat ze zou gaan zegen, als ze zegt dat ze op zoek was naar de wc en hier terecht was gekomen zou hij vast nog meer lachen en dat was wel het laatste wat ze wou.Beleefd boog hij zijn hoofd een beetje naar haar toe 'Sorry, waar zijn mijn manieren gebleven. Ik ben Silmaril du Bois.. Noem me maar Sil.' Lachend keek ze hem aan 'Hoi, ik ben Kiku' ze vond het grappig dat er nog niet eens in al die minuten hoi was gezegd. 'En, dude ik ben niet geprogrammeerd om binnen 1 seconden gelijk te kunnen antwoorden' met een droog gezicht staarde ze Sil aan. Diep dacht Kiku naar over wat zijn eerste vraag was 'Ohja, waarom ik dacht dat hij een ninja was nou dat is simpel, wie anders is er zo laat nog buiten?'. Zelfvoldaan deed ze haar armen in haar zij 'En ja ik ben nieuw hier, en wat ik hier doe? Nou ik was op zoek naar de wc en uit eindelijk was ik hier terecht gekomen' geschrokken om haar eigen woorden keek ze hem aan. Zachtjes sloeg ze zichzelf op haar hooft 'Damn it, ik was van plan om dat niet te zegen' mompelde ze er snel achter aan. Naar 5 keer slaan lied ze haar hand zakken en keek naar Sil om zijn reactie te zien.

heb mijn best gedaan ^^

'En, dude ik ben niet geprogrammeerd om binnen 1 seconden gelijk te kunnen antwoorden' Sil was even verbaasd maar liet niks merken terwijl het meisje verder ging: 'Ohja, waarom ik dacht dat hij een ninja was nou dat is simpel, wie anders is er zo laat nog buiten?'. Zelfvoldaan deed ze haar armen in haar zij 'En ja ik ben nieuw hier, en wat ik hier doe? Nou ik was op zoek naar de wc en uit eindelijk was ik hier terecht gekomen' even dacht Sil dat ze haar naam niet gezegd had maar toen schoot hem te binnen dat ze Kiku heten. Een mooie maar aparte naam. Sil glimlachte en zei vriendelijk: 'De weg is hier ook niet heel erg makkelijk te vinden maar dat je hier uit komt is wel erg uitzonderlijk..' hij trok een wenkbrauw op toen Kiku zichzelf sloeg en mompelde: 'Damn it, ik was van plan om dat niet te zegen' Sil knikte en dacht terug aan het antwoord dat hij gekregen had: 'Ohja, waarom ik dacht dat hij een ninja was nou dat is simpel, wie anders is er zo laat nog buiten?' Sil beet zacht op zijn lip. Meteen schoten er weer beelden voor zijn geestesoog langs. Van Vanya en zijn moeder. Hoe ze met zijn alle samen waren.. Iets wat nooit meer het geval zou zijn.. 'Ik..' hij slikte en sloot zijn ogen. Alle lol en plezier die hij eerst had gehad waren volledig uit zijn stem verdwenen. 'Ik heb een niet al te fijne jeugd gehad.. Ik ben daardoor graag alleen.' hij slikte nogmaals en sprak verder terwijl hij zijn ogen opende: 'Ik ben geen ninja, ik ben een leerling net als jij.' hij zuchtte en beet tot bloedens toe op de binnen kant van zijn wang. Hij had liever gehad dat Kiku hem niet liet denken aan vroeger. Elke keer als dat gebeurde leek het of.. Of zijn leven nutteloos was, of hij net zo goed in een diep, zwart gat kon verdwijnen. Alsof hij gewoon weg moest. Als hij er niet was geweest was er zoveel minder gebeurt. Sil wist ook wel dat dat niet waar was maar zo voelde het wel. Het voelde simpel weg niet goed! Hij was de schuldige! Sil slikte nogmaals en balde zijn vuisten. Hij moest zichzelf bedwingen, hij wilde niet worden waar hij bang voor was. Dan was hij niet beter dan de mannen die zijn leven hadden verpest. Waren het eigenlijk wel mannen geweest? Sils uitdrukking veranderde weer wat en werd rustiger, hij ontspande zichzelf maar bleef op afstand van het meisje. Nu hij boos was, kon hij tot alles in staat zijn. Sil hoopte met hart en ziel dat Kiku wat zou zeggen wat hem opvrolijkte. Want zo kon hij wel eens iets doen wat hij niet wilde doen.

'De weg is hier ook niet heel erg makkelijk te vinden maar dat je hier uit komt is wel erg uitzonderlijk..' zachtjes sloeg ze zich zelf tegen het hoofd aan. Na vijf keer slaan lied ze haar hand zakken. Kiku dacht terug over wat hij net had gezegd. Wacht maakte hij haar nu belachelijk? Boos keek ze hem aan. 'Ik..' diep in gedachtes sloot hij zijn ogen. Kiku's bozen blik veranderde gelijk toen ze hem zag. Zijn stem wat net zo vrolijk klonk leek nu alsof zijn hele wereld ingestort was. 'Ik heb een niet al te fijne jeugd gehad. Ik ben daardoor graag alleen.' langzaam opende hij zijn ogen en sprak verder 'Ik ben geen ninja, ik ben een leerling net als jij.'. Geschrokken keek Kiku hem aan. Die ogen, die ogen kende ze. De ogen van iemand die zo veel had meegemaakt. Het waren dezelfde ogen als die van haar. Dezelfde ogen die zij had toen ze 7 was. 'Ik ben geen ninja, ik ben een leerling net als jij.' pijnlijk beet hij op zijn lippen, een beetje bloed kwam er tevoorschijn. Even twijfelde ze over wat ze ging zegen. Door Sil dacht Kiku terug aan Hitomi, een jongen die als een broer voor haar was. De laatste woorden van Hitomi speelde zich steeds opnieuw af “niet huilen Kiku, beloof me dat je nooit zal huilen” . 'Weetje Sil, ik heb ook niet een goede jeugd gehad' alles sprak ze rustig uit met een glimlach. De meeste mensen vonden het altijd raar dat Kiku een vrolijk mens was. Precies zo als ze aan Hitomi had beloofd bleef ze lachen. Iets in Kiku vertelde haar dat ze Sil wel kon vertrouwen. Het koste haar geen extra moeite om hem dit te vertellen. 'Ik heb beloofd aan een dierbare dat ik altijd moet blijven lachen. Misschien helpt het ook bij jou' Kiku deed haar best om wat licht in zijn ogen te laten schijnen. Kiku hoopte dat ze Sil wat had opgevrolijkt met haar woorden.

Sil keek Kiku verbaasd aan. Had ze hem nou net wijze raad gegeven? Sil schudde zijn hoofd: 'Nee, om wat er is gebeurt zal ik nooit kunnen lachen.. Elke keer als ik het voor me zie lijkt het of ik...' Sil stopte even en sloot opnieuw zijn ogen. Oke, nu kon hij niet anders: 'Elke keer als ik het voor me zie lijkt het of alles om me heen.. Nooit meer eht zelfde zal zijn, of ik nooit meer het zelfde zal zijn..' hij opende zijn ogen en keek het roodharige meisje aan. Hij moest het gewoon vertellen.. Hij wist niet of het het slimste was wat hij kon doen, maar misschien was het dom te noemen als hij het niet deed. 'Op jonge leeftijd is mijn moeder verdwenen.. Ik heb geen idee of ze nog leeft en zo ja waar ze is..' hij schudde zijn hoofd verwoed en hij balde zijn vuisten samen: 'Toen ik hierheen ging.. Heb ik mijn tweeling zus achter gelaten en ik kan haar op geen enkele manier meer bereiken.. Het lijkt wel of ik de enige ben die nog bestaat..' Sil zetten uit reflex een stap naar achter uit angst dat hij iets zou doen wat hij niet wilde. Sil klapte zijn tanden op elkaar en kneep zijn ogen strak dicht. Terwijl hij elk detail weer voorbij zag komen. De mannen in de vreemde jassen die ruw zijn moeder mee trokken, de blik van zijn zus die huilend bij hun vader om troost vroeg, de beelden die hij had gezien toen hij twee uur lang in het niets had staan staren. Een kleine traan rolde over zijn wangen. Hij opende zijn ogen en keek Kiku bang aan waarop hij vroeg: 'Ben ik alleen? Ben ik de enige?' hij wist zelf ook wel dat Kiku dat niet kon weten. Sil weigerde zijn handen te ontspannen en wederom klapte zijn tanden op elkaar. Hij merkte de verandering in zijn karakter weer, de Sil waar hij bang voor was kwam weer omhoog drijven. Hij moest een manier vinden om ergens anders op terug te vallen. Als dat hem niet lukte had hij geen idee wat hij zou gaan doen. Hij slikte even en zocht naar ZIJN woorden: 'Kiku..' begon hij op een angstaanjagende rustige toon: 'Zou ik je mogen vragen wie de dierbare was? Waar kende je hem of haar van?' het koste hem echt al zijn kracht om zijn ware ik boven water te halen. De Sil die de meeste kende, de Sil die hij wilde zijn. Zijn eigen ik. Hij ontspande zijn handen iets maar ze bleven dicht geknepen. Sil beet nu op een iets zachtere manier op zijn wang. Hij wsit neit of dit wel de goede manier van wisselen was, maar het was het proberen waard.

Geduldig wachtte Kiku op zijn reactie. 'Nee, om wat er is gebeurt zal ik nooit kunnen lachen.. Elke keer als ik het voor me zie lijkt het of ik...' weer sloot hij zijn ogen. Kiku dacht dat ze het wel snapte waarom hij dat deed. 'Elke keer als ik het voor me zie lijkt het of alles om me heen.. Nooit meer het zelfde zal zijn, of ik nooit meer het zelfde zal zijn..' met grote oren luisterde Kiku naar hem.'Op jonge leeftijd is mijn moeder verdwenen.. Ik heb geen idee of ze nog leeft en zo ja waar ze is..' iets in Kiku knapte langzaam, als het om familie ging had ze altijd moeite. 'Toen ik hierheen ging.. Heb ik mijn tweeling zus achter gelaten en ik kan haar op geen enkele manier meer bereiken.. Het lijkt wel of ik de enige ben die nog bestaat..' uit reflex wou ze hem gerust stellen, maar het was beter om gewoon te luisteren. Ze was geraakt door wat hij haar vertelde. Hij sprak alles met zo veel emotie uit. 'Ben ik alleen? Ben ik de enige?' geschrokken keek Kiku hem aan. 'Zou ik je mogen vragen wie de dierbare was? Waar kende je hem of haar van?' met een mond vol tanden staarde ze hem aan. 'Dat..dat is... een..lang verhaal' stotterde de ze uit. Dit was wel de laatste vraag die ze had verwacht. Op een of ander manier voelde ze zich toch wel schuldig, omdat ze hem het niet wou vertellen. Ze slikte een keer en haalde diep adem 'maar jij vertelde jou verhaal aan mij dus ik heb niet het recht om jou niks te vertellen. Mijn dierbare persoon was Hitomi, een klein schattig jongentje. Hij was drie jaar jonger dan mij dus ik beschouwde hem altijd als een klein broertje die ik moest beschermen'. Rustig kwam ze op adem, Kiku had weer is te veel gezegd zonder adem te halen. Ze vond dat ze hem voor nu genoeg had verteld, misschien dat ze later meer zal vertellen maar voor nu is het genoeg.

'Dat..dat is... een..lang verhaal' stotterde Kiku. Sil knikte. Hij glimlachte al zag het er eerder uit als een grimas. 'maar vertelde jou verhaal aan mij dus ik heb niet het recht om jou niks te vertellen. Mijn dierbare persoon was Hitomi, een klein schattig japans jongentje. Hij was drie jaar jonger dan mij dus ik beschouwde hem altijd als een klein broertje die ik moest beschermen' Sil slikte en wachtte eigenlijk niet echt meer tot Kiku verder zou vertellen. Even beet Sil zijn kaken strak op elkaar. Hij schudde zijn hoofd om de beelden die op de rand van zijn bewustzijn flakkerde weg te schudde. Hij wilde dit niet! Hij ontspande zijn kaken weer en keek Kiku rustig aan: 'Wat is er met hem gebeurt?' het was misschien pijnlijk maar hij wilde het weten! Kiku zag er uit als een vrolijk meisje en na wat ze had gezegd wist Sil gewoon dat ze iets had meegemaakt. Zo een beloofde maakte je neit als er niks aan de hand was. Sil zocht oog contact en toen hij die gevonden had liet hij die niet meer los. Sil kon snel zien aan de ogen van mensen of ze iets mee gemaakt hadden, ook zou hij meteen weten dat Kiku loog als ze dat deed. Sil zuchtte nogmaals. Hij wilde antwoord! 'Kiku, je kunt mij vertrouwen..' Sil keek haar doordringend aan. Hij zou koste wat het kost antwoord krijgen op de vraag die hijs telde. Wat het ook moest worden. Even werd Sil uit zijn concentratie gehaald door een zacht geruis van de bomen. Toch hield Sil zijn ogen strak op die van Kiku gericht. Het leek ent of hij het zo eeuwig vol zou kunnen houden, tot hij er dood bij neer zou vallen. Sil glimlachte en er veranderde iets in zijn ogen, ter goede. Sil voelde de rust terug keren in zijn hoofd en hij liet de blik van Kiku los. Het afwachten en het focussen op ander mans verhalen zorgde ervoor dat Sil niet meer zat met zijn eigen zooi. Sil sloot zijn ogen maar hield Kiku nauwlettend in de gaten door naar elk kraakje dat de sneeuw maakte te luisteren, Hij wist dat Kiku het zou gaan vertellen. Zo niet, dan zou hij er alles aan doen wat er nodig was. Een zacht geneurie kwam uit zijn mond. Het was alleen anders. Het klonk.. Zielig, dwingend, boos. Eigenlijk was het dat ook niet echt te noemen. Op het moment dat Sil zijn ogen weer opende stopte het geneurie. Hij wachtte af. Wat zou Kiku kunnen verzinnen om niks te zeggen? Niks.

'Wat is er met hem gebeurt?' een schok ging er door haar heen. Dit was de eerste keer dat er iemand zo had door gevraagd. Moest ze het hem nu echt vertellen wat er was gebeurd? Het koste haar moeite om de herinneringen achter het slot te houden. Door Sil kwamen ze weer langzaam naar boven. 'Kiku, je kunt mij vertrouwen..’ Kiku vroeg zich af hoe hij dat zo makkelijk kon zegen. In deze wereld kun je alleen jezelf vertrouwen. De mensen die je vertrouwd zullen je alleen pijn doen. Kiku wierp een blik op Sil en had er gelijk spijt van. Sils blik hield haar goed vast. Op een of anderen manier lukte het haar niet om weg te kijken. Zijn blik hield haar compleet gevangen. Kiku wou Sil vertellen dat hij haar de kriebels gaf maar het was niet het moment om het te zegen. Eindelijk lied Sil zijn blik los, een grote opluchting viel over Kiku heen. Sil begon een Zielig, dwingend, boos deuntje te neurie. Kiku wist dat Sil stond te wachten op haar antwoord, alleen had ze niet de behoefte om het hem te vertellen. Kiku schudde haar hoofd en herstelde zich naar haar blij zelf ‘Ach, dat is toch niet belangrijk’ ze probeerde het antwoord lachend weg te wuifden. Ook al kende Kiku Sil pas net ze had al lang door dat Sil hier niet genoeg mee zal nemen.

‘Ach, dat is toch niet belangrijk’ zei Kiku duidelijk zijn vraag wegwuivend. Sils wenkbrauwen schoten omhoog. Een diepe zucht verliet zijn mond waarna die geamuseerd op krulde. 'Wil je het zo spelen?' het was eerder tegen zichzelf dan tegen Kiku. Sil liet zich tegen een boom aan vallen en glimlachte, al keken zijn ogen niet blij, ze lachte niet mee: 'Kiku.. Ik heb je mijn verhaal ook verteld..' verder zei hij niks. Wat het ook was, het was duidelijk dat het haar pijn deed. Op de een of andere manier moest hij het daardoor weten. Hij moest weten of het erger was dan zijn verleden.. Sil pakte de blik van Kiku weer vast. Niet van plan hem deze keer los te laten. Niet tot hij antwoord had. Sil knipte een keer in zijn vingers en een licht bol ter grote van een tennisbal verlichte zijn omgeving. Sil had nu eenmaal een hekel aan duisternis.. 'Wacht is..' het was gemompel en onverstaanbaar voor Kiku. Sils ogen vernauwde zich en zijn mondhoeken werden naar beneden getrokken. 'Shadra..' vreemd.. De meeste uit Shadra waren.. Gewoonweg arrogant, bot, sluw en.. Tja, ze waren gewoon de hel zelve. Dat was Sils mening te minste. Kiku leek alleen anders. Sils ogen werden weer groter en de bal met licht gloeide even snel fel op om vervolgens weer te doven tot een zwak flakkerend vlammetje. Dit was niet bepaald wat Sil moest doen als hij neit geconcentreerd was. Hij wist dat de lichtbol elk moment uit kon gaan, maar nu stoppen zou gênant zijn. Sil probeerde zich iets beter op de bal te concentreren maar gaf het al snel op. Het had geen nut en hij wilde koste wat het kost antwoord van Kiku. Hij moest weten wat er met die Hitomi was gebeurd.. Sils glimlach vervaagde en maakte plaats voor een kille uitdrukking in zijn gezicht die vreemd genoeg na werd gebootst door het licht dat ineens angstaanjagend op wakkerde.

‘Wil je het zo spelen?’ vragend keek Kiku hem aan. Dacht Sil dat Kiku een spelletje met hem zad te spelen? 'Kiku.. Ik heb je mijn verhaal ook verteld..' binnensmonds zat Kiku Sil met de ergste dingen te vervloeken, ze kun er niet tegen dat hij een punt had. Diep dacht Kiku naar om er toch onder uit te komen. Ze zou kunnen schreeuwen en hem verklaren voor een pervert maar niemand zou haar waarschijnlijk horen. Als een ninja ontsnappen was ook geen optie aangezien ze haar rook bommen op haar kamer had laten liggen. Kiku merkte dat Sil haar blik weer vast nam, alleen deze keer lukte het haar om zich zelf beter in bedwang te houden. Ze zou niet weer toegeven aan zijn starende ogen. Makkelijk knipte Sil een keer met zijn vingers en een licht bol verlichte het duisternis. Pas nu had Kiku in de gaten dat het al zo donker was. ‘Shadra’ Kiku verstond het maar vaag. Sil sprak de woorden zachtjes met afschuw uit. Kiku had al lang door waar Sil aan dacht aan zijn gezicht te zien. Een duister klein lachje vormde zich op Kiku’s gezicht. Sils gedachtes kon ze goed gebruiken. Een kleine grinnikje ontsnapte haar mond toen ze merkte dat Sil zijn concentratie a afzwakte. Op dit moment was het Sil die een spelletje met haar speelde, een spelletje om koste wat het kost het antwoord uit haar ziel te trekken. Het kleine licht bron dat net nog een beetje scheen was nu voorledig gedoofd. Met een vriendelijke blik keek ze Sil aan. Het enigen wat ze terug kreeg was een kille blik dat goed samen ging met het verassende licht dat opeens eens weer oplichten. ‘Ach, jongen kijk toch niet zo sacherijnig daar krijg je rimpels van’ lachte Kiku met een lief kinderlijk stemmetje. Als Sil dacht dat ze een spelletje met hem speelde kon hij die krijgen ‘volgend mij hoorde ik je zegen “Shadra”, ja ik kom van Shadra verbaast het je?’ een net zo kille blik stuurde Kiku terug naar Sil. Kiku dacht er aan om het spelletje wat interessanter te maken ‘oké, jij je zin ik zal je nog een ding vertellen, wat wil je weten?’

‘Ach, jongen kijk toch niet zo sacherijnig daar krijg je rimpels van’ het begon er op te lijken dat Kiku de rollen probeerde om te draaien. ‘volgend mij hoorde ik je zegen “Shadra”, ja ik kom van Shadra verbaast het je?’ Sils ogen werden even groot van verbazing maar zodra hij zichzelf hersteld had kreeg Kiku een nog verafschuwende blik terug. Hij haatte niet alleen de planeet maar alles wat er op leefde en wat er op had geleefd. Oke, ook de dingen die niet hadden geleefd of simpel weg levenloos waren en van Shadra kwamen had hij gewoon een spuughekel! Sil voelde de kille blik die hij van Kiku kreeg. Een grijns sierde zijn mond toen het meisje zei: ‘oké, jij je zin ik zal je nog een ding vertellen, wat wil je weten?’ Sil wist exact welke vraag het meisje verwachtte. Wat ze wilde dat hij zei. Mooi niet! 'Oke..' begon hij spottend: 'Een vraag?' je kon de "een" opvatten als een enkel woordje of als een 'n.. Sils grijns paste exact bij het flakkerende licht dat nu bruin/geel was. Het had een beetje de kleur van een bijna opgebrande kaars alleen dan veel feller. Nu trok de vlam zijn concentratie niet meer. Hoe hem dat was gelukt? Simpel hij gebruikte nu zijn woede om de vlam brandend te houden. Geweldig! 'Oke, de vraag die ik zal stellen is..' in de pauze die viel was het bijna eng hoe Sil zijn handen strekte en weer dicht kneep. Hoe hij zijn hoofd geen moment anders draaide, hoe hij zijn ogen amper knipperde. Het was exact de zelfde reactie als hij had getoond toen hij van de angst en verbazing was bekomen toen zijn moeder was meegenomen. Er was slechts een iemand op de hele aardbodem die wist waar toe Sil in staat was als hij boos was. Tenminste, de enige die nog leefde.. Sil grijnsde opnieuw en zei spottend: 'Waarom speel je een spel? Waarom probeer je iemand te zijn die je niet bent?' dat waren twee vragen. Maar Kiku kon slechts op een van de twee antwoordde als ze haar belofte wilde houden. De andere vraag, waar ze dan geen antwoord op zou geven.. Was dan duidelijk genoeg of die waar was, ja of nee. Als ze op een van de twee zou reageren was de ander sowieso waar. Mensen praten nou eenmaal niet makkelijk over de waarheid die ze niet fijn vinden. Sil wist daar alles van. Als Kiku ze beide zou beantwoorden, waren ze allebei fout en had hij toch de exacte antwoorden. Met andere woorden, hoe Kiku ook zou reageren, hij kwam op deze manier toch twee dingen over het kind te weten. Sil bewoog nog steeds niet. Zijn lippen stonden stokstijf. Zijn gezicht was onbewogen en zijn ademhaling was amper te zien. Als Kiku een verkeerd antwoord zou geven.. Dan wist Sil gewoon dat al zijn cellen zeiden: "NU!" dan kon hij het neit meer tegen houden. Dan had hij geen idee wat hij met Kiku zou doen. Op die momenten was hij.. Dat waar zijn karakter op dit moment ook echt in veranderde. Dat wat hij niet wilde zijn. Of alleen als hij erg boos was, als hij niet anders meer kon. Sil wilde eerst zeggen dat hij nu absoluut een antwoord wilde, maar iets hield hem tegen. Zijn grijnsde toen hij zich bedacht dat Kiku geen enkele kant meer op kon door haar eigen domheid!

Hoe grote moeilijkheden wil je voor Kiku?

Lachend keek Kiku Sil aan 'Oke..' begon Sil zijn reactie spottend 'Een vraag?' ging hij verder. Kiku had weer helemaal zin in het spelletje, ze had dit al in jaren niet meer gespeeld. Ongeduldig friemelde Kiku aan haar kleren 'Oke, de vraag die ik zal stellen is..' een spannende stilte viel er, je kon nog net niet het getrommel van trommels op het achtergrond horen. Kiku had vele slechte gewoontes en een daar van was zeker geduld. Na een lange stilte gaf hij eindelijk grijnzend antwoord 'Waarom speel je een spel? Waarom probeer je iemand te zijn die je niet bent?'. Verbaast keek Kiku Sil aan, dat waren twee vragen. Kiku had al door waar Sil naar toe gericht was. Een speelse grijns verscheen op haar gezicht ‘Ik mag je wel Sil, jij weet hoe je moet spellen’ complimenteerde Kiku Sil. Twijfelend dacht ze naar over haar antwoord. Ze kon geen kant op. Het spelletje dat Sil aan het spelen was, was overduidelijk de kat en muis spel. Sil was de kat en Kiku de muis. Dit was Kiku’s eigen schuld als zij niet had gezegd dat ze een vraag zou beantwoorden dan had ze nu geen problemen. Nerveus keek Kiku om haar heen naar een uitweg. Waarom had hij twee vragen gesteld?; vroeg Kiku zich steeds opnieuw af. Geschrokken keek ze omhoog toen ze een paar vogels hoorden weg vliegen. Zuchtend keek ze weer op naar Sil. Kiku wist dat Sil dit maar al te grappig vond dat zij zo nerveus was. ‘Sil toch, dat zijn twee vragen welke wil jij dat ik beantwoord?’ vroeg Kiku met een opgelucht lachje. Dit was haar enige uit weg. Ze hoopte dat Sil niet weer zo gemeen zal zijn en de bal wat zachter terug zou kaatsen.

‘Ik mag je wel Sil, jij weet hoe je moet spellen’ het was een compliment maar de kille grijns verdween niet van Sils gezicht. O, nee! Hier zou hij antwoord op krijgen! De nerveuze bewegingen van Kiku waren bijna om dubbel van te liggen. Sil begreep waar ze aan dacht, maar dat zou niet gebeuren. Sil wist niet hoe lang Kiku al studeerde in magie, maar hij wist wel dat ze HIER nieuw was. Hij niet. Het zou alles behalve moeilijk zijn haar terug te krijgen en antwoord te krijgen op beide vragen. Sil was zo geconcentreerd op de antwoorden die hij zou krijgen, dat de vogels die opvlogen niet eens door hem opgemerkt werden. Zuchtend keek Kiku hem aan: ‘Sil toch, dat zijn twee vragen welke wil jij dat ik beantwoord?’ een opgelucht lachje volgde. Helaas voor Kiku was dat lachje verspilling van kracht. Sils mond bleef gesloten en zijn grijzige ogen prikte in dat van Kiku. Zijn lichaamstaal was in het geheel vijandig. Zijn ogen kil, zijn handen tot vuisten, zijn voeten diep in de grond en zijn gezichtsuitdrukking angstaanjagend rustig. Sil doofde het licht waardoor het om Kiku en hem geheel donker werd. Nou ja, het was neit donker, maar door het feit dat ze de hele tijd naar het licht gekeken hadden, waren hun ogen nu bijna blind voor alles in hun omgeving. Hierbij had Sil een voordeel. Het enige waar hij op hoefde te letten was het antwoord dat Kiku hem zou geven. Kiku daarin tegen zat vast en zeker ook te wachten op de reactie van Sil. Die ze nu dus onmogelijk nog kon zien. Een grote raaf vloog boven beide en lande op de boom tak boven hen. Een akelig geluid doorkliefde de omgeving. Sils gezichtsuitdrukking veranderde geen moment. De raaf vloog op en verdween in de duisternis. Nu pas vielen alle dingen op. Het geruis van de ijzige wind, die sneed door de kleren van de kinderen, de geluiden van de nacht, het onvoorspelbare gegons van nacht geluiden die door merg en been heen gingen. Wat was Sil nu blij dat hij boos was! Want zo niet.. Dan had hij nu een probleem gehad! Nog steeds gaf Sil geen kik. Kiku zou antwoorden op beide vragen, geen of er zelf een kiezen, zonder dat hij daarbij zou helpen. Het was haar geraden ook niet weg te lopen. Deed ze dat, dan kon Sil de macht over zijn magie wel eens verliezen. Een zacht gegrinnik bij deze gedachte maakte dat een klein nachtdier hard wegrende door de struiken heen wat een ritselend geluid gaf. Geduldig bleef Sil wachten tot dat Kiku had geantwoord. Hij sloot zijn ogen om zijn oren meer kracht te geven en luisterde naar elke ademhaling van het meisje, elke beweging die ze maakte zou meteen opvallen. Sil kwam hier bijna elke dag na school en kende elk geluid. Dus ook welke er niet hoorde...

Ongeduldig begon Kiku met haar rechter voet op de grond. Het leek er op dat Sil geen antwoord wou geven. Diep dacht Kiku weer naar over wat haar volgende zet was. Ze was niet van plan om Sil zijn zin te geven, hij zal eerst moeten zegen welke vraag ze moest beantwoorden! Kiku bekeek Sil is goed met haar ogen, pas nu valde het haar op dat hij vijandig naar haar toe stond. Sil doofde het licht waardoor alles om hun heen duister werd. Kiku probeerde een paar met haar ogen te knipperen te zorgen dat haar ogen sneller zouden wennen maar het leek geen zin te hebben. Zuchtend gaf ze het op en liet haar ogen maar wenen op de normale langzame manier. Net als Sil was Kiku van plan om stil te blijven. Een zwarte raaf vloog boven hun hoofden. Dit keer was Kiku niet geschrokken, ze vond het zelfs grappig ‘Hoe ironisch, een raaf, dat betekend iets slecht’ grinnikte Kiku naar Sil. Langzaam hand begonnen haar ogen weer te wenden aan het kleine beetje licht. ‘Sil, ik kan niet je vraag beantwoorden als ik niet weet welk ik moet beantwoorden’ zuchtend leunde Kiku tegen een van de vele bomen om hun heen. Vrolijk begon Kiku weer een deuntje te neuriën alsof Sil er helemaal niet meer was.

Wad at hoe ze reageerde? Sils grijns verbreedde zich en hij zetten een stap naar achter. 'Kiku, ik raad je aan me niet boos te maken!' het was te kalm. Het was angstaanjagend kalm. Sil grinnikte zacht en zei met een hatelijke stem: 'Geef antwoord op beide vragen! Of kies er zelf een! Weet wel dat welke je ook kiest, ik de ander toch wel te weten kom..' zowel de ogen van Sil als van Kiku waren gewend aan de duisternis. Het maanlicht wierp een angstaanjagende gloed over Sils gezicht. Sil stak zijn hand uit en draaide een klein rondje: 'Ik raad je ook aan niet weg te rennen voor ik mijn antwoord heb! Ik ken het hier als mijn eigen broekzak.' de vele keren dat Kiku had rond gekeken hadden duidelijk gemaakt dat ze van plan was hem te peren en dat zag Sil niet zitten. En als ze het toch zou doen.. Dan wist Sil niet of hij zichzelf in de hand kon houden. Sil grinnikte en keek Kiku schuin aan. Zijn grijzige ogen schitterde van de gedachtes die door hem heen gingen. Er was alleen een gedachte die hij weg probeerde te krijgen. De overhand hebbende gedachte die hem duidelijk maakte dat dit niet Sil was zoals Sil hoorde te zijn. Sil schudde even met zijn hoofd en keek Kiku weer echt aan. Een foute beweging kon haar laatste zijn...

Je maakt het me niet makkelijk met de manier waarop je reageert!

Verveeld stopte Kiku met het neuriën van een deuntje. Niet omdat ze geen zin meer had maar omdat ze zichzelf ook stond te irriteren. 'Kiku, ik raad je aan me niet boos te maken!' was dat nou een dreigement? Of een waarschuwing? 'Geef antwoord op beide vragen! Of kies er zelf een! Weet wel dat welke je ook kiest, ik de ander toch wel te weten kom..' boos keek Kiku hem aan, wie dacht hij wel niet dat hij was? Het was Kiku nu wel duidelijk dat hij alles zou doen om de antwoorden uit hij los te rukken. Eigenlijk had ze dus maar een keuze, antwoord geven op beide vragen. Goed keek Kiku om haar heen om weg te komen. Maar ze kun geen goede uitweg vinden. Treurig lied ze haar hooft zakken.Sil stak zijn hand naar Kiku uit en draaide er een rondje mee 'Ik raad je ook aan niet weg te rennen voor ik mijn antwoord heb! Ik ken het hier als mijn eigen broekzak. Kiku kon hem wel slaan! Het scheelde maar een haartje of ze had haar hele woordenboek naar hem geschreeuwd. Ze kon er niet tegen dat Sil haar door had. Zuchtend keek ze hem aan ‘Oké, jij je zin, irritant mens’ het laatste fluisterde ze er haast onhoorbaar achteraan. Even dacht ze terug over wat de vragen ook al weer waren. Waarom speel je een spel? Waarom probeer je iemand te zijn die je niet bent? Herinnerde Kiku zich. Ze was van plan om op beide te antwoorden te geven, aangezien hij er toch wel achter zou komen. Kiku slikte moeilijk, dit was niet een onderwerp waar over ze wou praten ‘Je vroeg waarom ik iemand wou zijn die ik niet was, dat klopt niet helemaal ik ben ik maar ik was vroeger niet zo, ik ben dit geworden naar de belofte, en het bevalt me goed’ Kiku had door dat ze vaag aan het praten was. Ze vond het moeilijk om dingen uit te leggen en vooral dingen die ze niet prettig vond. Kiku was blij dat ze de eerste vraag al had beantwoord, nu moet ze er nog maar eentje. Waarom speelde ze eigen een spelletje? Dat was een vraag dat Kiku zich zelf ook afvroeg. Diep dacht ze er over naar. Meerdere gedachtes gingen er door haar heen herinneringen, woorden, gezichten, etc. Alleen hadden ze een ding gemeen, het was leeg. Kiku besefte haar gevoelens hoe vreselijk ze het ook vond. Een eenzaam gevoel spoelde door haar heen, het deed haar pijn, niet letterlijk maar het voelde niet fijn. Kiku vond het een beetje beschamend om het te zegen ‘Ik speel een spelletje met je omdat ik je anders verveel, en dan ga je weg,… ik wil niet dat je weg gaat’ de woorden kwamen er half mompelend uit. Het was de eerste keer dat ze zo iets had moeten zegen. Kiku wist dat het egoïstisch was en raar maar ze kon het niet helpen, diep van binnen was ze zo blij dat iemand tegen haar sprak. Ze was speciaal naar deze school gegaan omdat ze zeiden dat iedereen hier aardig was. Kiku had gehoopt dat ze eindelijk weer het woord vriendschap kon herbeleven. Het gras onder haar voeten leek opeens heel erg interessant. Bang om Sils reactie keek Kiku maar naar het donkere gras onder haar voeten. Door het donker kon ze gelukkig in haar oog hoeken zijn gezicht ook helemaal niet zien.

Als ik iets fout doe zeg het dan! jij mij trouwens ook niet zo erg hoor ^^

‘Oké, jij je zin, irritant mens’ de laatste twee woorden sprak ze duidelijk voorzichtig en langzaam uit. Sil glimlachte en wachtte op verdere woorden. Kiku slikte krampachtig om vervolgens te antwoorden: ‘Je vroeg waarom ik iemand wou zijn die ik niet was, dat klopt niet helemaal ik ben ik maar ik was vroeger niet zo, ik ben dit geworden naar de belofte, en het bevalt me goed’ Sil luisterde verder, maar zei niks. Hij wist dat als hij haar nu zou onderbreken ze de kans zou grijpen te stoppen met haar beantwoording. Aan de reacties van Kiku bleek dat ze het volgende antwoord moeilijk vond. Sils gezicht toonde iets meer woede en hij wilde net een stap naar voren zetten toen Kiku begon: ‘Ik speel een spelletje met je omdat ik je anders verveel, en dan ga je weg,… ik wil niet dat je weg gaat’ Sils mond viel een stukje open. Kiku keek snel naar de grond. Sil zetten de stap weer terug en wende zijn blik af. Was dat het.. Dacht ze werkelijk dat hij zo was? Sil sloot zijn ogen en keek Kiku bedachtzaam aan: 'Kiku.. Wat is er gebeurt dat je zo.. Zo graag gezelschap wilt. Dat je neit alleen wilt zijn?' alle woede en agressie was in een oog opslag verdwenen en hadden plaats gemaakt voor begrip en medeleven. Sil stak zijn hand uit en pakte die van Kiku vast: 'He.. Je hoeft je niet te schamen..' Sil bracht zijn andere hand naar zijn mond en floot hard. Als hij zich niet vergiste moest die kleine Tie hier ook ergens rond hangen. Misschien kon die Kiku opvrolijken. Sil trok iets aan de hand van Kiku en zei zacht: 'Ga even zitten..' zelf wachtte hij tot Kiku zat voor hij zelf plaats nam. Hij zat nog geen vijf minuten of een zwarte gedaante kwam uit de verte aanrennen. Sil wist zeker dat Tie allang doorhad waarvoor hij moest komen. De panter kon altijd perfect aanvoelen hoe mensen zich voelde, vooral als ze iets dwars zat. Meestal kon Tie het dan juist met ze vinden. Tie stopte voor Sil en keek vragend naar Kiku. Sil glimlachte en wees naar het dier: 'Tie, Kiku. Kiku, Tie.' bij het horen van Kikus naam gaf Tie haar een klein kopje. Sil keek Kiku recht aan en knikte zacht.

Dapper durfde Kiku Sil aan te kijken. Sil woedende blik had plaats gemaakt voor een hele anderen uitdrukking 'Kiku.. Wat is er gebeurt dat je zo.. Zo graag gezelschap wilt. Dat je niet alleen wilt zijn?' Medelevend pakte Sil haar hand vast. Eigenlijk wou Kiku zijn hand weg slaan en zegen dat ze geen medeleven wou, maar iets hield haar tegen. Kiku moest al lang blij wezen dat Sil zo reageerde, Kiku dacht dat Sil haar nu nog steeds irritant vond. Beschamend keek Kiku weer naar beneden 'He.. Je hoeft je niet te schamen..' een klein glimlachje verscheen op Kiku's gezicht. Ze was opgelucht dat Sil niet boos was gebleven. Een fluitend geluid dat Sil maakte lied haar weer op kijken. 'Ga even zitten' zonder er bij na te denken ging Kiku meteen zitten op het bankje die naast hun stond. Vrijwel meteen naar Kiku ging Sil naast haar zitten. Kiku was nieuwsgierig wie of wat Sil had geroepen. Het duurde niet lang of een zwarte gedaante verscheen achter de bomen. Met grote ogen keek Kiku naar de bijna onzichtbare zwarte panter dat naar Sil liep. Vragend keek het dier richting Kiku, Kiku had de neiging om gillend weg te rennen maar het leek dat Sil het dier onder controle had: 'Tie, Kiku. Kiku, Tie.' stelde Sil hun twee voor. Onderzoekend keek Kiku Tie aan. Dit dier had ze alleen gezien op plaatjes, verbaast keek ze naar Tie zijn grote, Kiku dacht altijd dat ze veel kleiner waren. Tie zwarte vacht glansde prachtig in het licht van de maan. Voorzichtig stak ze haar hand naar Tie uit. Het was een menselijke gewoonte om alles te willen aan raken. Kiku wou voelen of zijn vacht net zo zacht was als het er uit zag. Al was ze wel bang dat Tie het niet zo accepteren.

ben inspiratieloos T^T

Kiku keek nieuwsgierig naar de panter. Sil hield Tie nauwlettend in de gaten. Het dier wist waarschijnlijk al dat Kiku ergens meezat. Het enige wat het niet wist, was waarom zijn meester hem geroepen had. Kiku stak voorzichtig haar hand naar Tie. Sil schrok even toen Tie opsprong maar hij herstelde zich toen hij zag dat Tie Kiku een klein likje over de rug van haar hand gaf. Hij glimlachte en wenkte Tie. 'Niet schrikken.' was het enige wat hij kon zeggen voor Tie sprong. Het diertje landen precies op de schoot van Kiku. Tie keek haar medelevend aan en gaf haar kleine kopjes. Tie leek zo ent op een huiskat. Sil keek Kiku aan en zei zacht: 'Het blijft vreemd. Ik beng raag alleen maar op de een of andere manier trek ik altijd mensen aan die dat juist heit willen.' hij glimlachte en schudde zijn hoofd nog voor Kiku iets kon zeggen: 'Maar ik ga niet weg, dat vraag ik ook niet aan jou..' Sil kon het niet laten zijn arm te strekken en Tie te aaien. Tie negeerde het geaai en het leek zelf of hij opstandig begon te worden tegen Sil. Snel trok Sil zijn hand terug, wetend dat Tie nu alleen maar aandacht aan Kiku wilde besteden. 'Maar vertel is.. Wat zit je zo dwars? Je kunt me vertrouwen.' Sil keek aandachtig naar Kiku. Hoe hard het meisje ook zou zeggen dat er niks was.. Dat was niet zo, ze wilde immers niet dat hij weg ging. En mensen die niet graag alleen zijn, hebben vaak een verleden. Sil begon zacht met zijn voet op de grond te tikken en begon zacht te neuriën. Het had iets vrolijks maar ook iets wat in de beurt van droevig kwam. En die combinatie vond hij altijd geweldig! Sil stopte en glimlachte naar Kiku. Hij wilde haar zo graag helpen..

Kiku was opgelucht toen Tie een klein likje op de rug van haar hand gaf. In Kiku’s hoofd speelde zich al helemaal een horror scène af wat Tie wel niet allemaal kon doen. Lachend bleef Kiku Tie aankijken, het nare gevoel van net was alweer groten deels verdwenen. ‘Niet schrikken’ zei Sil net voor dat het grote dier op Kiku’s schoot sprong. Geschrokken bleef Kiku stil zitten. Want je zo niet elke dag een zwarte panter op je schoot zou springen. De plotselinge schrik was al snel voorbij toen Tie kopjes begon te geven. Rustig begon Kiku Tie’s te aaien ‘Het blijft vreemd. Ik beng raag alleen maar op de een of andere manier trek ik altijd mensen aan die dat juist heit willen.' Weer begon er een schuld gevoel bij Kiku op te borrelen: 'Maar ik ga niet weg, dat vraag ik ook niet aan jou..' Kiku vroeg zich af waarom hij dat haar vertelde. Relax stopte Kiku met aaien. Haar twee armen stopte ze achter haar hoofd en leunde naar achter. De rust was Kiku eindelijk terug gekeerd ‘Maar vertel is.. Wat zit je zo dwars? Je kunt me vertrouwen.’ Geschrokken ging Kiku weer recht op zitten. Haar armen lied ze losjes langs haar hangen. Waarom moest hij dat onderwerp weer naar boven halen? Kiku wist niet wat ze moest vertellen. Als ze er te diep op inging deed het haar pijn. Het brandende gevoel van de littekens zou net zo veel pijn doen als het moment dat ze werden gemaakt. Kiku deed haar best om het haar niet te herinneren. ‘Sil ik weet dat ik je kan vertrouwen, maar ik wil het me niet herinneren’ het rustige gevoel was weer verdwenen. Treurig begon Kiku Tie weer te aaien ‘alsjeblieft Sil, snap het’. Kiku dacht dat Sil uit alle mensen het zo moeten snappen

‘Sil ik weet dat ik je kan vertrouwen, maar ik wil het me niet herinneren’ Sil zei niks en wachtte geduldig af tot Kiku haar zin had afgemaakt: ‘alsjeblieft Sil, snap het’. Sil wende zijn blik even af en schudde zijn hoofd: 'Waarom kom ik altijd mensen tegen die zich verstoppen voor dingen..' op zich had Sil er geen problemen mee, maar hij kon het niet hebben als andere zich verstopte voor... Zichzelf! 'Kiku, als je je ervoor verstopt wilt dat zeggen dat je het hebt opgekropt.. Als je er over praat en je laat je emoties hun gang gaan, heb je er later geen last meer van.' alsof Sil het commando had gegeven sprong Tie van Kikus schoot af. Het diertje ging voor haar zitten en keek haar doordringend aan. 'Ik snap dat het moeilijk is.. Maar als je het altijd voor je houd, zal je er nooit rust mee hebben. Zal je nooit jezelf zijn Kiku!' Tie draaide zich om zodat hij met zijn rug naar Kiku stond. Een laag soort gegrom kwam uit zijn bek en zijn staart zwiepte boos heen en weer. Sil keek Kiku aan en zodra die had geantwoord zei hij: 'Mijn moeder zong altijd een liedje voor me als ik iets moeilijk vond. Het was en is nog steeds een verdrietig liedje.. Maar juist door al het huilen wat je tijdens het liedje doet, voel je je weer goed na het liedje..' Sil ging iets verzitten en glimlachte naar Kiku. 'Het gaat zo,' begon Sil voordat hij zijn keel schraapte en vreemde bewegingen maakte.

'I can take the rain off the roof of this empty house. That don't bother me. I can take a few tears now and then and just let them out. Im not afraid to cry every once in a while. Even though going on with you gone still upsets me. There are days every now and again I pretend I'm ok. But that's not what gets me. What hurts the most. Was being so close. And having so much to say. And watching you walk away. And never knowing. What could've been. And not seeing that loving you. Is what I was trying to do. It's hard to deal with the pain of losing you everwhere I go. But I'm doing it. It's hard to force that smile when I see our old friends and I'm alone. Still harder. Getting up, getting dressed, living with this regret. But I know if I could do it over. I would trade give away all the words that I saved in my heart. That I left unspoken. What hurts the most Is being so close. And having so much to say. And watching you walk away. And never knowing. What could've been. And not seeing that loving you. Is what I was trying to do. What hurts the most. Is being so close. And having so much to say. And watching you walk away. And never knowing. What could've been. And not seeing that loving you. Is what I was trying to do. Not seeing that loving you. Is what I was trying to do. Ooohhh.'

Tijdens het zingen had Sil niet eens gemerkt dat hij zijn ogen had gesloten. Voor hem was deze tekst meer waard dan een miljoen goudstukken. Als hij het zong leek het of zijn zus en moeder bij hem waren. Sil opende zijn ogen en keek Kiku glimlachend aan. Hij hoopte dat het haar geholpen had. Sil keek even naar Tie die zijn kop naar hem toe gedraaide had en zijn kop iets scheef hield. Het was inderdaad een tijdje geleden dat Tie Sil had horen zingen, zeker dat nummer. Sil wierp Tie even een boze blik toe. Tie begreep wat Sil bedoelde en vrijwel meteen gaf Tie een excuserend kopje aan Kiku. Sil glimlachte en keek Kiku aan terwijl hij wachtte op haar reactie.

'Waarom kom ik altijd mensen tegen die zich verstoppen voor dingen..Kiku, als je je ervoor verstopt wilt dat zeggen dat je het hebt opgekropt.. Als je er over praat en je laat je emoties hun gang gaan, heb je er later geen last meer van.' Rustig luisterde Kiku woord voor woord naar Sils commentaar. Toch vond Kiku het wel een beetje grappig, hij zei ongeveer wat ze dacht dat hij zou zegen. Opeens sprong Tie van Kiku schoot af. De zwarte panter ging voor Kiku zitten en keek haar doordringend aan. 'Ik snap dat het moeilijk is.. Maar als je het altijd voor je houd, zal je er nooit rust mee hebben. Zal je nooit jezelf zijn Kiku! nu begon Kiku toch wel een beetje boos te woorden, wie dacht Sil wel niet die hij was om dit haar allemaal te vertellen?! Rustig ademde ze uit, het hielp haar om weer wat rustiger te woorden. Een uitval tegen Sil was wel het laatste wat ze wou. 'Mijn moeder zong altijd een liedje voor me als ik iets moeilijk vond. Het was en is nog steeds een verdrietig liedje.. Maar juist door al het huilen wat je tijdens het liedje doet, voel je je weer goed na het liedje..' Geschrokken keek Kiku Sil aan, wou hij nou dat ze ging huilen? Alleen dat wou ze niet! 'Het gaat zo,' verbaast keek Kiku naar Sil, ging hij nu serieus zingen?

'I can take the rain off the roof of this empty house. That don't bother me. I can take a few tears now and then and just let them out. Im not afraid to cry every once in a while. Even though going on with you gone still upsets me. There are days every now and again I pretend I'm ok. But that's not what gets me. What hurts the most. Was being so close. And having so much to say. And watching you walk away. And never knowing. What could've been. And not seeing that loving you. Is what I was trying to do. It's hard to deal with the pain of losing you everwhere I go. But I'm doing it. It's hard to force that smile when I see our old friends and I'm alone. Still harder. Getting up, getting dressed, living with this regret. But I know if I could do it over. I would trade give away all the words that I saved in my heart. That I left unspoken. What hurts the most Is being so close. And having so much to say. And watching you walk away. And never knowing. What could've been. And not seeing that loving you. Is what I was trying to do. What hurts the most. Is being so close. And having so much to say. And watching you walk away. And never knowing. What could've been. And not seeing that loving you. Is what I was trying to do. Not seeing that loving you. Is what I was trying to do. Ooohhh.'

Met open mond luisterde Kiku naar zijn gezang. Raar genoeg was het liedje perfect voor zijn stem. Precies zo als Sil al had gezegd, het liedje was zeer zielig. Al klonk het zielig Kiku had niet de behoefte om te huilen. Kiku werd uit haar gedachtes gehaald toen Tie zijn hoofdje tegen haar handpalm duwde. Met een waterige glimlach aaide Kiku Tie over zijn hoofdje. ‘Je kan goed zingen, en het liedje is inderdaad heel zielig’ zie Kiku terwijl ze Tie over zijn hoofdje bleef aaien. Het was misschien raar maar Kiku voelde zich veel beter ‘Ik voel me weer veel beter, bedankt Sil’. Kiku wist dat Sil vast door zou vragen dus probeerde ze hem maar af te leiden: ‘Maar Sil, wat deed jij hier eigenlijk zo laat buiten?’. Kiku zetten haar weer haar bekende lieve glimlach op en keek Sil aan.

‘Je kan goed zingen, en het liedje is inderdaad heel zielig’ zei Kiku terwijl ze Tie aaide. 'Bedankt..' mensen vonden altijd dat hij mooi kon zingen. Meestal schaamde hij zich als andere dat zeiden. Waarom was voor hem ook een groot raadsel. ‘Ik voel me weer veel beter, bedankt Sil’ Sil knikte en glimlachte. ‘Maar Sil, wat deed jij hier eigenlijk zo laat buiten?’ een glimlach verscheen om Kikus lippen. Sil grijnsde en zei rustig: 'Ik ben vaak buiten rond deze tijd. Het helpt me dingen op een rijtje te zetten en het te verwerken. Ik ben graag alleen zoals ik al had verteld en deze plak is daar geschikt voor rond deze tijd.' Sil wende zich weer tot Kiku en keek haar doordringend aan: 'Toch zou ik wel graag antwoord willen op mijn vraag. Probeer het. Geloof me, je komt niet van mijn gezeur af tot ik het weet..' jep, Sils botheids uurtje was van start gegaan. Hij zou koste wat het kost weten wat Kiku zo dwars zat. Al koste hem dat meer energie dan eigenlijk nodig was. Mensen kropte niet zo snel dingen op. Sil glimlachte even en zei nadat Kiku had geantwoord: 'Weet je.. Normaal gesproken heb ik een hekel aan Shadranen, maar jij bent anders..' Sil zuchtte en stond op. Hij keek Kiku glimlachend aan: 'Maar volgens mij moest jij naar de wc toen ik je vroeg wat je hier deed. Of hoef je niet meer?' Sil klopte op zijn boven been en keek Tie met een veel zegende blik aan. De zwarte panter leek even te knikken om vervolgens weer te verdwijnen in de struiken. Sil wenkte Kiku dat ze hem moest volgen. Halverwege bleef Sil staan en pakte hij Kiku bij haar arm vast: 'Alsjeblieft Kiku, ik kan je helpen!' hij wist het niet eens zeker maar iets zei hem dat het waar was. Dat hij er voor Kiku kon zijn. Dat was ook hulp. Hij hield zijn hoofd schuin en verstevigde zijn greep om Kiku aan te sporen. De blik in zijn ogen was rustig en aardig. Alle tekenen van haat waren verdwenen, al kon het natuurlijk zijn dat Kiku de greep ook associeerde met haat..