'Ik ben vaak buiten rond deze tijd. Het helpt me dingen op een rijtje te zetten en het te verwerken. Ik ben graag alleen zoals ik al had verteld en deze plak is daar geschikt voor rond deze tijd.' Hij moest alles op een rijtje zetten, klopt hij heeft het niet allemaal op een rijtje staan; zachtjes grinnikde Kiku om haar eigen gedachtes. 'Toch zou ik wel graag antwoord willen op mijn vraag. Probeer het. Geloof me, je komt niet van mijn gezeur af tot ik het weet..' Geïrriteerd keek Kiku Sil aan. Waarom kon dat joch niet zien dat ze het niet wou? 'Weet je.. Normaal gesproken heb ik een hekel aan Shadranen, maar jij bent anders..' Weer grinnikte Kiku om Sil. Hoe kon hij denken dat zij anders was dan de anderen Shadranen? Kiku wist dat ze iets te vrolijk deed voor een Shadraan maar ze had wel degelijk kenmerken van iemand uit haar geboorte planeet. 'Maar volgens mij moest jij naar de wc toen ik je vroeg wat je hier deed. Of hoef je niet meer?' Eigenlijk zocht Kiku alleen de wc om te weten waar hij was, zo dat als ze echt nodig moet ze er gelijk na toe kon rennen. Sil wenkte Kiku om hem te volgen. Meteen volgde Kiku Sil op de voet. Af en toe keek Kiku rond om de buurt een beetje te bekijken. Na ongeveer 10 minuten lopen pakte Sil opeens Kiku bij haar arm: 'Alsjeblieft Kiku, ik kan je helpen!'. Kiku was wel een beetje verbaast dat Sil haar ook echt bij de arm vast pakte, Kiku dacht dat Sil niet zo ver zou gaan om ook echt lichamelijk contact te maken. Stiekem wou ze hem wel een beetje vertellen, misschien zou het echt helpen, maar ze zou het nooit zo direct durven. Snel herstelde Kiku zich van haar verbaasde blik en begon naar Sil te lachen: ‘Sil schat je weet toch wel wat je aan het doen bent, dit lijkt op zo een typisch moment waar je me nu moet kussen terwijl ik dat niet wil dus ik werk dan tegen. Natuurlijk word jij dan boos en begint me te slaan. Dan zullen er veel tranen over me wangen heen rollen. Dat wil je toch zo graag? En dan komt er heel toevallig een lieve jongen tevoorschijn die me dan beschermd. Maar helaas ben jij dan sterker dan hem en vermoord je hem dan ook. En dan blijf ik alleen achter met jou in deze donkere nacht.’ Kiku vertelde een soort van kleine onduidelijke samenvatting van wat Sil wou horen. Toen Kiku dit hem allemaal had verteld bleef ze glimlachen. Nieuwsgierig keek ze Sil recht in zijn gezicht aan, ze wou weten of hij haar door had.

‘Sil schat je weet toch wel wat je aan het doen bent, dit lijkt op zo een typisch moment waar je me nu moet kussen terwijl ik dat niet wil dus ik werk dan tegen. Natuurlijk word jij dan boos en begint me te slaan. Dan zullen er veel tranen over me wangen heen rollen. Dat wil je toch zo graag? En dan komt er heel toevallig een lieve jongen tevoorschijn die me dan beschermd. Maar helaas ben jij dan sterker dan hem en vermoord je hem dan ook. En dan blijf ik alleen achter met jou in deze donkere nacht.’ Sil knipperde even met zijn ogen toen hij besefte dat Kiku net een heel verhaal had verteld. Hij liet haar arm los en keek haar onderzoekend aan. Wacht is.. 'Dus dat is er gebeurt..' was alles wat hij zei. Ondanks dat het kwartje laat gevallen was, begreep Sil ineens waarom Kiku zo een hekel aan het vertellen had.. Sil wende zijn blik af en schudde zijn hoofd. Hij sloot even zijn ogen en zuchtte. Toen hij zijn ogen weer opende stonden ze nieuwsgierig: 'Mag ik meer weten?' vroeg hij twijfelend waardoor het iets schattigs had. Zijn ogen stonden nieuwsgierig maar ook onzeker. Door wat Kiku net had verteld moest hij op de een of andere manier denken aan Vanya. Zou hij proberen zijn zus te bellen? Sil schudde zijn hoofd wat afwezig. Dit was nou niet het ideale moment om te gaan bedenken of hij zijn tweeling zus nou wel of niet moest bellen. Het was niet eens zijn ding om als hij nieuwsgierig was op iets anders over te gaan. Hij wilde zo veel weten. Wie was die jongen geweest die haar tegen haar wil had gekust? Wie had haar beschermd? Nee, dat laatste wist Sil al.. Wat was er toen gebeurt? Was het toen ook nacht geweest? Waarom wilde Kiku dit niet vertellen? Waarom deed ze er zo moeilijk voer? Er waren toch genoeg mensen die zoiets hadden meegemaakt. Toch? Sil werd een beetje duizelig van de hoeveelheid vragen die in zijn hoofd rond tierde. Sil ademde even diep in en uit om zijn hoofd leeg te maken. Alle vragen gingen met het uitademen verloren. Op een vraag na: Waarom kwam dit verhaal hem zo bekend voor? Sil sloot even zijn ogen en luisterde naar Kiku die antwoord gaf op zijn vraag..

'Dus dat is er gebeurt..' Kiku was een beetje opgelucht dat Sil haar snapte. Al zou ze wel willen weten wat hij zou hebben gedaan als hij het niet snapte. 'Mag ik meer weten?' Sils stem klonk tot Kiku’s verbazing twijfelt. Daar voor had hij al dit soort vragen dwingend gesteld. Zal Kiku hem meer vertellen? Was hij het wel waart, om door die verschrikkelijke nachtmerrie weer te herinneren? Elke keer als Kiku het zich wou herinneren had ze zichzelf later alleen maar vervloekt ‘Ik weet het niet Sil, ik wil het me liever niet herinneren, misschien later’ de beelden zouden dan weer als een flits voor haar ogen voorbij gaan, de wonden zouden branden en… tranen zouden haar ogen vullen. Kiku wist dat ze zich zelf niet zou kunnen tegen, dat was een van de hoofd redende waarom ze het niet wou. Terwijl Kiku diep in gedachtes zat over wat ze kon doen liet ze Sil wachte. Uit zijn vorige reactie wist Kiku dat hij stond te stuiteren om het te weten ‘Maar genoeg over mij, laten we het over jou hebben, nu is het mijn beurt om de vragen te stellen, dit is vraag 1: Waarom heb je niet zo een fijne jeugd gehad?’ Kiku had goed onthouden wat hij haar vertelde. Net zo als Sil was zij ook nieuwsgierig voor hem.

‘Ik weet het niet Sil, ik wil het me liever niet herinneren, misschien later’ Sil knikte begrip vol. Hij wist meer dan genoeg. Voor nu.. Sil glimlachte bij de gedachte hoe de volgende ontmoeting tussen hem en Kiku zou verlopen. Hij wist het al een beetje: Hij die haar ondervraagd en zij die weigert.. Sils glimlach verdween bij de woorden van Kiku: ‘Maar genoeg over mij, laten we het over jou hebben, nu is het mijn beurt om de vragen te stellen, dit is vraag 1: Waarom heb je niet zo een fijne jeugd gehad?’ Sil sloeg zijn ogen neer en beet op zijn lip. Hij slikte even en schudde koppig zijn hoofd. Hij durfde niks te zeggen, hij vertrouwde zijn stem daar nu niet genoeg voor. Sil kneep zijn handen tot vuisten en zag elk beeld in het kleinste detail voor zijn geestesoog lang flitsen:

Twee vreemde mannen die de deur intrapte. Hij die voor zijn zus ging staan maar Vanya die meteen weer voor hem ging staan. De tweeling die naast elkaar ging staan. Hun ouders die binnen kwamen rennen. Hun moeder die voor de tweeling ging staan en vrijwillig meeging. Hun vader die zijn emoties met moeite moest onderdrukken. De laatste blik die hun moeder op hen wierp. Een zuivere traan die van haar gezicht af viel terwijl ze ruw door de mannen werd mee geduwd. Vanya die troost zocht bij hun vader. Hij die vol afschuw en verdriet op de grond in elkaar zakt..

Sil stopte met bijten op zijn lip en ging voer naar zijn tong om vervolgens over te gaan naar zijn wang. Zijn handen gingen open en dicht en hij merkte dat de tranen achter zijn ogen branden. Hij hield zijn hoofd laag waardoor zijn haar voor zijn ogen viel. Hij ademde diep en huiverend adem waarna hij met beverige stem zei: 'Daar zul je iets meer voor moeten doen Kiku..' ondanks dat hij het gemeen vond van zichzelf dat hij het Kiku wel had laten vertellen maar hij zelf niks zei.. Hij kreeg het gewoon niet over zijn tong heen. Sil sloot zijn ogen en probeerde Vanya voor zich te halen. Een wazig beeld van zijn tweelingzus dansten op de rand van zijn bewustzijn maar kwam geen millimeter verder. Sil schudde zijn hoofd en opende zijn hoofd op. Hij keek Kiku met emotieloze ogen aan. Maar ondanks dat viel er een zuivere traan van zijn wang op de grond...

Na dat Kiku haar vraag had gesteld leek Sil helemaal te veranderen. Kiku zag Sil koppig zijn hoofd schudden. Er hing een gespannen sfeer in de lucht, zelfs Kiku begon zenuwachtig te worden over wat er zou gebeuren. Kiku keek naar Sils gezicht om zijn reactie te zien over wat ze aan hem vroeg. Wat ze zag was iets dat ze niet had willen zien, zijn ogen staarde dood voor zich uit alsof hij heel ergens anders was dan hier. Kiku zwaaide met haar hand voor Sils gezicht maar hij leek het niet eens te merken. Een schuld gevoel kroop ongenadig over haar lichaam. 'Daar zul je iets meer voor moeten doen Kiku..' zei Sil met een gebogen hoofd waardoor je zijn ogen niet kon zien. Eigenlijk was Kiku daar wel blij om, ze wou zijn blik niet zien. Ook al was ze een beetje geïrriteerd dat hij haar had gedwongen om het te vertellen. Kiku vertikte het om het tegen hem te zegen, het zou alleen maar problemen geven. Sil hief zijn hoofd op en keek Kiku met lege emotieloze ogen aan. Verbaast bleef Kiku Sil gewoon aanstaren, niet wetend wat ze moet doen. Sils gezichts uitdrukking paste niet goed bij die ene traan dat over zijn wang naar de ijskoude kille grond viel. Kiku probeerde snel iets te bedenken om hem optevrolijkte, naar haar gevoel deed Sil dat ook bij haar. Kiku stond bij Sil in het krijt en wou zijn gunst snel terug geven. Alleen was het probleem dat er niets bij haar opkwam. Een pijnlijke stilte viel er. Er was niet echt iets wat Kiku hem wou vertellen `Zo…wat nu?’ Kiku wou iets zegen om de stilte te breken. Met heel haar hart hoopte ze dat Sil iets beters te zegen had. Kiku herinnerde was door de stilte helemaal vergeten dat Sil zich niet zo goed voelde: ‘En Sil, ik snap dat je het niet wilt vertellen, maar weet wel dat ik niets tegen je zou vertellen zo lang jij je lippen op elkaar houd’ misschien was het harteloos van Kiku om dit te zegen, maar iedereen zou het zelfde hebben gedaan in deze situatie. Kiku deed hart haar best om hem vrolijker te maken, tot nu toe was het voor haar gevoel was het nog niet goed gelukt, maar ze zou het blijven proberen.

De stilte die viel was niet bepaald fijn te noemen. Toch zat er iets aan wat een prettig gevoel gaf.. Het bewees dat Kiku soms ook momenten had waar ze geen idee had wat ze moest doen. `Zo…wat nu?’ was het eerste wat Kiku zei. Duidelijk de stilte verbrekend. Sil glimlachte even en slikte toen Kiku verder ging: ‘En Sil, ik snap dat je het niet wilt vertellen, maar weet wel dat ik niets tegen je zou vertellen zo lang jij je lippen op elkaar houd’ Sil zuchtte en schudde zijn hoofd. Hij wilde het wel vertellen maar het kwam simpel weg niet over zijn lippen heen.. 'Kiku.. Ik wil het je wel vertellen maar..' Sil kneep zijn ogen dicht en vervolgde: 'Beloof me eert dat.. Nou ja, laat me eerst gewoon mijn verhaal doen, oké?' Sil haalde even diep huiverend adem en ging toen verder, nog steeds met zijn ogen gesloten: 'Ik was twaalf.. Mijn ouders hadden al maanden ruzie, toen dus ook weer.. Ik zat alleen uit het raam te staren en probeerde te horen wat ze allemaal zeiden. Ik en mijn zus moesten gewoon weten waar die ruzies over gingen, maar omdat onze ouders ze altijd in besloten ruimtes voerde.. Konden we niks horen en wisten we dus ook van niks..' Sil balde zijn vuisten en slikte krampachtig om vervolgens verder te gaan: 'Vanya zou pas laat thuis komen, maar aangezien ze mijn tweeling zus is en dus ook veel van me weet, wist ze dat er thuis problemen waren.. Ze kwam toen langzaam de kamer binnen en ging naast me zitten. Een paar minuten later werd er hard op de deur geklopt en dat ging al erg snel over in gebons om vervolgens over te gaan in hard geschreeuw en scheldende stemmen van buiten af..' elk beeld schoot langs Sils geestesoog:

Sil die met zijn hoofd in zijn handen naar zijn zus luistert die hem probeert te troosten voor de ruzie. Hij die opkijkt door het haarde geschreeuw van buiten. Sil die zijn tranen weg veegt en opstaat.

'Na nog een paar keer op de deur geramd te hebben schoot die uit zijn voegen. Twee vreemd geklede mannen kwamen binnen stormen. Ze hadden hele vreemde capes aan.. Mijn zus en ik waren gelijk gefocust op het beschermen van elkaar. Nog voor we het door hadden stonden onze ouders voor ons en beschermde ze hun kinderen.. De mannen schreeuwde van alles en nog wat en.. En toen..' nieuwe beelden schoten langs zijn geestesoog:

Hun ouders die voor hun kinderen schoten. De mannen die Sil tussen de benen van zijn moeder door net kon zien. De woorden die langs raasde. De hand van zijn zus die trillend naar hem uitgestrekt was. De angst in de ogen van zijn zus waarvan hij wist dat het een weerspiegeling van zijn eigen angst was.

Sil opende zijn ogen en keek Kiku met betraande ogen aan. Zijn wangen waren nat van de tranen en zijn neus zat verstopt: 'En toen is onze moeder vrijwillig mee gegaan..' Sil schudde verwoed met zijn hoofd en liet zich tegen een boom naar de grond zakken: 'Ik, Vanya en onze vader zagen haar nooit meer, we weten niet eens of ze nog leeft.. Sinds die dag is de band tussen mij en mijn vader verzwakt en Vanya haat de man vanwege het feit dat hij onze moeder niet tegen hield, niet tegen kon houden.' Sil sloeg zijn handen voor zijn gezicht en schudde zijn hoofd: 'Waarom ging ze mee? Waarom ging ze vrijwillig mee?' hij stelde de vraag eerder voor zichzelf maar hij hoopte dat Kiku er antwoord op had, ook al was dat een onmogelijkheid. Hij wilde, nee, moest het weten. Sil moest weten waarom ze vrijwillig mee was gegaan. Waarschijnlijk om haar gezin te beschermen maar dan nog! Sil moest ook weten of ze nog in leven was en wat die mannen wilde van haar, ze hadden immers genoegen genomen met zijn moeder. Sils lichaam schokte van het huilen en de tranen liepen tussen zijn vingers door. Boven de jongen gloeide een wazige lichtbal op. Het had een beetje de vorm van een misvormd hartje. Het gloeide even vel op en doofde daarna weer tot een schimmig licht. Sil had zo ontzettend veel vragen en maar zo weinig antwoorden. Hij had er misschien wel helemaal geen..

'Kiku.. Ik wil het je wel vertellen maar..' zuchtend rolde Kiku haar ogen, ja ja ze wist dat ze het nog niet waardig was om te weten. Hij zij dat ze meer moeite moest doen om het te weten te komen. 'Beloof me eert dat.. Nou ja, laat me eerst gewoon mijn verhaal doen, oké?' niet snappend keek ze Sil aan, ze moest toch meer moeite doen? Met gesloten ogen begon hij te vertellen: 'Ik was twaalf.. Mijn ouders hadden al maanden ruzie, toen dus ook weer.. Ik zat alleen uit het raam te staren en probeerde te horen wat ze allemaal zeiden. Ik en mijn zus moesten gewoon weten waar die ruzies over gingen, maar omdat onze ouders ze altijd in besloten ruimtes voerde.. Konden we niks horen en wisten we dus ook van niks..' Met grote oren luisterde Kiku naar zijn tragische verhaal. Eigenlijk had ze wel medelijden met Sil, het zou vast veel pijn hebben gedaan om je ouders zo te horen ruzien. Sil opende zijn ogen en keek Kiku met betraande ogen aan. Kiku wou Sil graag helpen, maar hij was nog niet klaar met vertellen. Kiku wou hem eerst uit laten praten. 'En toen is onze moeder vrijwillig mee gegaan..' vertelde Sil huilend aan Kiku. Geschrokken luisterde ze naar wat hij zei. Bedoeld Sil dat hij zijn moeder hier na nooit meer heeft gezien. Wild schudde Sil zijn hoofd en lied zich via de boom naar beneden zakken. 'Ik, Vanya en onze vader zagen haar nooit meer, we weten niet eens of ze nog leeft.. Sinds die dag is de band tussen mij en mijn vader verzwakt en Vanya haat de man vanwege het feit dat hij onze moeder niet tegen hield, niet tegen kon houden.' Kiku’s gedachten waren waar, hoe vreselijk ze het ook vond. Ze moest Vanya eigenlijk wel een beetje gelijk geven, hij had haar moeten beschermen en inplaats van haar mee moeten gaan. Sil sloeg zijn handen voor zijn gezicht en schudde zijn hoofd: 'Waarom ging ze mee? Waarom ging ze vrijwillig mee?'. Medelevend staarde Kiku naar de jongen die voor haar zat te huilen. Stapte een stap dichter bij Sil. Voor zijn neus lied Kiku zich zakken. Kiku sloeg haar twee armen om Sil heen. Ze weet uit ervaring dat het vaak helpt ‘Sil, ze wou jullie waarschijnlijk beschermen , je moet haar dankbaar zijn dat ze zo veel om jullie geeft, maar ik denk dat je dat zelf ook weet, je leeft waarschijnlijk nog omdat je moeder zich zelf heeft opgeofferd, ze gaf meer om jullie dan om zichzelf’ Kiku zou precies het zelfde hebben gedaan, de gene bescherming van wie je houd. Rustig aaide Kiku troostend over Sils haar: ‘Ik ben trots op je moeder, en je zult haar wel vinden dat beloof ik je’ Kiku wist gewoon bijna zeker dat Sil haar zal vinden dood…of levend. Nog steeds aaide Kiku over Sils haren heen. Eigenlijk hate ze het om mensen aan te raken laat staan knuffelen, maar ze had een zwak voor mensen die huilde. Kiku wou Sil graag helpen, hij voelde aan als een vriend een eerste vriend. Kiku had in het verleden eigenlijk een enkeling vrienden zo weinig dat je het eigenlijk beter geen vrienden kon noemen. Kiku zal nu alles doen om de vriendelijke Sil te helpen.

Sil hoorde Kiku op hem af lopen. Sil verroerde zich niet. Zelfs toen Kiku haar armen om hem heen sloeg reageerde hij er niet op. Zijn handen waren nog steeds voor zijn ogen geslagen en zijn lichaam schokte nog steeds van het huilen. ‘Sil, ze wou jullie waarschijnlijk beschermen , je moet haar dankbaar zijn dat ze zo veel om jullie geeft, maar ik denk dat je dat zelf ook weet, je leeft waarschijnlijk nog omdat je moeder zich zelf heeft opgeofferd, ze gaf meer om jullie dan om zichzelf’ dat was nou niet bepaald iets wat Sil had gehoopt. De knuffel die Kiku hem gaf deed hem goed, maar het deed hem ook weer denken aan zijn moeder. De woorden die Kiku sprak waren precies zo. Ze deden hem goed maar leken uit de mond van Vanya of zijn vader te komen.. Sil voelde dat Kiku over Sils haar begon te aaien. ‘Ik ben trots op je moeder, en je zult haar wel vinden dat beloof ik je’ Sil wist gewoon wat Kiku dacht: Levend of dood.. Sil slikte even. Kiku bleef door aaien. Sil tilde zijn hoofd op en pakte de hand van Kiku vast. Hij liet hem vrijwel meteen weer los en deed een poging tot glimlachen, wat er een beetje vreemd uitzag aangezien er nog altijd tranen over zijn wangen heen stroomde. Sil haalde diep en huiverend adem om vervolgens te zeggen: 'Ik heb dit eigenlijk nog nooit zo uitgebreid tegen andere verteld.. En de gene die er ook maar iets van weten draaide zich om en liepen lachend weg. Niemand leek het wat te interesseren..' Sil schudde zijn hoofd en keek Kiku recht aan: 'Weet je.. Het vreemde is en blijft.. Dat jij.. Jij bent de eerste Shadraan die het weet.. En ondanks je herkomst, reageer jij het vriendelijkst van iedereen.. Mag ik vragen hoe dat komt?' Sil zei het duidelijk op een ander onderwerp overgaand. De jongen keek naar Kiku's handen en glimlachte. Nog nooit, na zijn moeder, had iemand hem op die manier getroost. En Kiku had gelijk. Sil zou zijn moeder vinden! Hij zou weten of ze nog in leven was. Ondanks dat Sil glimlachte liepen de tranen over zijn wangen. Eerlijk gezegd had hij het niet eens door. Sil haalde een keer zijn arm langs zijn wang om het grootste gedeelte van de vocht weg te wrijven. Geduldig wachtte de jongen op het antwoord wat Kiku hem zou geven..

Sil tilde zijn hooft op en pakte de hand van Kiku, geschrokken om zijn plotselinge beweging keek Kiku naar Sil. Voor dat ze Sils gezicht uitdrukking zag had hij haar hand al weer los gelaten. Sil probeerde een vriendelijke glimlach op te zetten, wat een mislukte poging was. Nog steeds gleden de tranen over zijn wangen. 'Ik heb dit eigenlijk nog nooit zo uitgebreid tegen andere verteld.. En de gene die er ook maar iets van weten draaide zich om en liepen lachend weg. Niemand leek het wat te interesseren..' Kiku lied Sil los om zijn hele gezicht te kunnen zien. 'Weet je.. Het vreemde is en blijft.. Dat jij.. Jij bent de eerste Shadraan die het weet.. En ondanks je herkomst, reageer jij het vriendelijkst van iedereen.. Mag ik vragen hoe dat komt? Vroeg Sil aan Kiku. Eigenlijk keek Kiku niet eens verbaast, ze had al kunnen voorspellen dat hij door zou gaan vragen. Zuchtend rolde ze haar ogen:’Je geeft het ook nooit op hé?’ hoofdschuddendt giechelde Kiku. Als was het niet een goed moment om te giechelen, moest ze het hem vertellen? Dingen vertellen was niet haar sterkste punt. Nerveus begon ze glimlachen: ‘Ja, dat..dat is omdat..omdat’ zei Kiku half stotterend. Kiku herstelde zich snel en kon weer redelijk normaal uit haar woorden komen:‘Ik reageer zo vriendelijk omdat ik een goed mens ben’ wat ze Sil vertelde was half waar en een halve leugen. Wat moet ik nu doen? Als ik stop met vertellen gaat hij door vragen, maar als ik het vertel weet ik niet hoe. Diep in gedachtes zat Kiku er over na te denken. Met een blaas langs haar rode haar gaf ze het op en besloot het probleem gewoon eerlijk toe tegen: ‘mmhh Sil, dit klinkt misschien raar maar ik weet niet wat ik moet zegen.’ Een beetje beschaamt kleurde haar wangen een beetje rood. Het besef over wat ze zei kwam haar nu pas binnen, Sil had haar alles verteld, hij had zelfs zitten huilen, en wat doet zij? ze verteld hem niks, met het slechte excuus dat ze niet weet wat ze moet zegen. Voor de eerste keer in 9 jaar voelde ze zich weer verdrietig. Ze vond zich zelf geen goed mens meer.

’Je geeft het ook nooit op hé?’ Kiku schudde giechelend haar hoofd. Sil vond het niet erg maar wist dat Kiku besefte dat het misschien niet het perfecte moment was. Nerveus veranderde de blik op Kiku's gezicht. ‘Ja, dat..dat is omdat..omdat’ begon Kiku stotterend. Sil keek haar rustig aan en wachtte af wat ze zou gaan zeggen: ‘Ik reageer zo vriendelijk omdat ik een goed mens ben’ Sil grinnikte en zei toen zacht: 'dat zeggen de meeste..' Kiku blies langs haar haar en ging tot slot verder: ‘mmhh Sil, dit klinkt misschien raar maar ik weet niet wat ik moet zegen.’ Sil stond op en stak zijn hand uit om Kiku overeind te helpen: 'Je moest toch nog steeds naar de wc.. Of ben je ineens niet meer zindelijk?' dat laatste was vooral om weer is wat vrolijkheid in de avond te brengen. 'Bovendien.. Als iemand erachter komt dat we hier zijn, rond deze tijd.. Kunne we nog wel eens problemen krijgen, en om nou een dag na te moeten blijven omdat wij hier met zijn tweeën jank verhalen aan het vertellen zijn.. Nou nee bedankt!' Sil grijnsde.

Toen Kiku weer rechtop stond keek Sil haar aan en stak zijn vinger waarschuwend op: 'Maar, jou verhaal hou ik nog te goed!' en ja, dat zou hij onthouden ook. Sil begon al een stukje te lopen en keek nog even snel achterom om te kijken of Kiku achter hem aan kwam. Het was vreemd dat hij zich zo goed voelde in haar bijzijn. Het bijzijn van een Shadraan..

Vriendelijk stak Sil zijn hand naar Kiku uit om haar omhoog te krijgen. Vrijwel meteen nam Kiku Sils hand aan, met de hulp van Sil stond stond ze gemakkelijk op. Met haar twee handen veegte Kiku het kleine beetje zand dat op haar jurk was gekomen weg: 'Je moest toch nog steeds naar de wc.. Of ben je ineens niet meer zindelijk?' zachtjes moest Kiku lachen, dit was de raarste grap die ze tot nu toe ooit heeft gehoord. 'Bovendien.. Als iemand erachter komt dat we hier zijn, rond deze tijd.. Kunne we nog wel eens problemen krijgen, en om nou een dag na te moeten blijven omdat wij hier met zijn tweeën jank verhalen aan het vertellen zijn.. Nou nee bedankt!' vrolijk grijste Kiku met Sil mee ‘Je hebt een punt’. Inplaats van naar de wc te zoeken had ze hem gevonden, maar daar had ze niks aan voor als ze heel nodig moest:’Eigenlijk hoef ik niet, ik zocht het alleen voor als ik nodig moet dat ik weet waar het is, weet jij waar de wc is?’ Kiku had niet goed naar gedacht over wat ze hem vroeg, het is best raar om een jongen de weg naar het meisjes wc te vragen. En als hij het weet is Sil eigenlijk wel een beetje een pervert, om haar eigen gedachtes proestte Kiku het uit van het lachen. Ze kon niet wachten op zijn antwoord. Rustig kwam ze weer een beetje bij van het lachen. Je kon al duidelijk zien dat het laat was, een voor een kwamen er duizendende sterren te voorschijn. Kiku was er altijd dol op om naar de sterren te kijken. Vroeger keek ze altijd vanuit het kleine kelder raampje naar de sterren hemel. Het was zeker een prachtige nacht ‘Ik wil nog niet naar binnen’ jammerde Kiku zielig naar Sil. Bewondert staarde Kiku naar boven ‘De avond is zo mooi het is een verspilling om naar binnen te gaan. Kunnen we niet even blijven?’ op haar schattigst keek Kiku hem aan, nu alleen maar hopen dat Sil er gevoelig voor was, al verwacht Kiku dat het niet zal werken.

‘Je hebt een punt’ een triomflach kon Sil onmogelijk onderdrukken. ’Eigenlijk hoef ik niet, ik zocht het alleen voor als ik nodig moet dat ik weet waar het is, weet jij waar de wc is?’ terwijl Kiku de vraag stelde trok Sil een wenkbrauw op. Ja, hoor, hij- als jongen- moest echt weten waar de meisjes wc was.. 'Kiku.. Eh.. Je weet wat je net vroeg hè?' begon hij plagerig. Sil grijnsde en knikte toen: 'Maar ja.. Ze zijn niet zo ver weg van elkaar, dus ik weet het wel.. Ik zal het je laten zien..' Kiku liet duidelijk merken dat zij nog niet van plan was naar binnen te gaan: ‘Ik wil nog niet naar binnen’ Sil draaide zich om naar Kiku en deed zijn handen in zijn zij. ‘De avond is zo mooi het is een verspilling om naar binnen te gaan. Kunnen we niet even blijven?’ Kiku keek hem op haar schattigst aan. Helaas voor haar. Ging dat nooit werken.. Daarvoor was Sil te vaak bij zijn zus geweest: 'Dat gezicht gaat je niet helpen, Kiku..' Sil keek even omhoog. Kiku had gelijk, het was een mooie avond.. Maar dan nog. Sil had dat ook. Als iemand erachter kwam, zaten ze beiden diep in de problemen. Een student hoorde niet rond deze tijd buiten rond te sluiten! Bovendien was dat ook niet het gene wat Sil graag deed als hij de dag erna weer lessen had: 'Kiku.. Je hebt gelijk dat het een mooie avond is, ja.. Maar als iemand er achter komt dat wij hier zijn, hebben we problemen.' Sil zuchtte: 'Bovendien, we hebben morgen beide les. Vroeg les.. Neem ik aan ten minste.. Tenzij jij zo iemand bent die graag spijbelt omdat ze de wekker niet gezet heeft..' Sil draaide zich al half om. In de verte hoorde hij geritsel. Zijn ogen schoen naar een zwarte gedaante die voor Kiku was gaan staan: 'Zelfs Tie is het met me eens. Kom Kiku..' zonder te wachten op de reactie van Kiku liep hij richting de school..

'Kiku.. Eh.. Je weet wat je net vroeg hè?' Kiku wist wel degelijk wat ze vroeg: 'Maar ja.. Ze zijn niet zo ver weg van elkaar, dus ik weet het wel.. Ik zal het je laten zien..' ging Sil grijnzend verder. Kiku baalde van zijn antwoord, ze had zo gehoopt op iets waar ze hem belachelijk mee kon maken. Vrolijk keek Kiku naar de avond hemel, steeds meer sterren voegde zich bij elkaar: ‘Ik wil nog niet naar binnen’ jammerde Kiku zielig naar Sil: ‘De avond is zo mooi het is een verspilling om naar binnen te gaan. Kunnen we niet even blijven?' Kiku keek Sil op haar schattigist aan, al zij iets in haar hoofd dat het toch niet zou werken. 'Dat gezicht gaat je niet helpen, Kiku..' precies zo als Kiku al dacht, het was nutteloos: 'Kiku.. Je hebt gelijk dat het een mooie avond is, ja.. Maar als iemand er achter komt dat wij hier zijn, hebben we problemen.' Braverik, braverik braverik, de woorden bleven zich in Kiku’s hoofd herhalen. Zuchtend ging Sil verder: 'Bovendien, we hebben morgen beide les. Vroeg les.. Neem ik aan ten minste.. Tenzij jij zo iemand bent die graag spijbelt omdat ze de wekker niet gezet heeft..' Beledig keek Kiku Sil aan, ze zet haar wekker altijd! Alleen is het probleem dat Kiku altijd verdwaald en soms op de raarste plekken uit komt. Half draaide Sil zich om. Een zacht geritsel kwam er uit de bosjes bij haar in de buurt, verbaast keek Kiku naar de zwarte gedaante dat dichter naar haar toe kwam. Al snel herkende Kiku de lichaam bouw van het kleine figuur, het was Sils dier. Sil had Tie ook al snel in de gaten: 'Zelfs Tie is het met me eens. Kom Kiku..' dood leuk liep Sil gewoon weg van Kiku zonder te wachten op haar antwoord. Even bleef Kiku naar Sils rug staren die langzaam verder van haar weg was: ‘Hé, wat ben jij voor man, om een meisje in het bos achter te laten!’. Snel hobbelde Kiku met haar korte beentje achter Sil aan: 'Hé, wacht op mij,ik ken de weg niet' in de korte tijd was Sil al best snel doorgelopen, gelukkig had Kiku een goede conditie en liep al snel weer langs hem. Kiku liep nu op de dezelfde tempo als Sil mee: ‘Het is niet aardig om je vrienden achter te laten, ik verdwaal nog al snel weetje.’ Grapte ze vrolijk naar Sil.Ze was echt blij dat ze Sil had ontmoet, haar eerste vriend op de nieuwe school, ook al vond ze hem soms irritant met zijn te grote nieuwsgierigheid. Maar hij was bij haar gebleven, dat gaf Kiku een fijn rustig gevoel. Ze kon niet wachten om weer rond te hangen met ninja-san.