Hiding your past, secure your future

Onzekerheid. Wat een vreemd woord, nu het doorklonk in iedere actie die Kaede ondernam. Normaal was ze nooit onzeker, dat zat niet in haar karakter. Maar iedereen kon veranderen, of niet? Haar voetstappen galmden, en hoewel ze niet harder waren dan een zuchtje wind, klonken ze onwaarschijnlijk hard. Haar ademhaling ging gejaagd, en haar haar wapperde meer dan eigenlijk zou moeten. Kaede’s onzekerheid beïnvloedde haar omgeving, niet in een goede manier. Haar zintuigen stonden op scherp, lettend op ieder klein detail. Een muis die wegschoot in een barst in de muur, de krakende trede van de trap, een rode vlek, waarschijnlijk oud bloed dat was ingedroogd in een tapijt. Alles nam ze in zich op, om maar niet aan de reden van haar bezoek te hoeven denken. Ongemakkelijk haalde ze adem. Haar linkerhand klemde zich om de envelop. De envelop was gemaakt van dik, handgeschept papier, met een donkerrood, bijna zwart zegel erop. Op het zegel stond hetzelfde teken dat in Kaede’s hals stond. Het teken van het Shadraanse leger. En in die envelop zat alles wat er over Kaede bekend was. Een medisch dossier, een aantal zwakke en sterke punten, en een brief van het leger met een verklaring. Ze had dit als eerste in moeten leveren, meteen zodra ze was aangekomen, maar ze had het nog even achtergehouden. Het kon in haar voordeel werken, dacht ze. Maar ze kon het niet bij zich houden. Het moest ergens naartoe waar niemand het zou kunnen vinden. Met die gedachte in haar achterhoofd was ze hiernaartoe gekomen. De kerkers. De enige plaats waar niemand zou zoeken. Of misschien wel de meest logische plaats, en daardoor de minst logische plaats. Het was een krankzinnig idee. Als iemand de envelop zou vinden zou er waarschijnlijk niets gebeuren, maar als een leraar hem zou vinden zouden er complicaties kunnen komen. Welk volwassen, intelligent mens werd er nou niet wantrouwig van een goed verborgen, militaire brief? Het leek Kaede beter om magie te gebruiken om dit te verbergen. Een verzegeling leek haar genoeg, maar hoe kon je zeker weten hoe sterk die spreuk was? Ze had wat ervaring, omdat ze wel vaker dingen had moeten verbergen, maar wist niet zeker of dit zou werken. De leraren waren vast in staat om een verzegeling te verbreken, maar zolang ze het niet vonden, was er niets aan de hand. Het probleem was dus, waar ze het kon verbergen. Haar oren stonden rechtovereind, wantrouwig. Bij de minste beweging zou ze het opmerken. Haar slanke vingers gleden over de muur, zochten naar spleten tussen de stenen. Geen van allen waren groot genoeg, waarschijnlijk zou ze verder moeten. Verder de duisternis in. De haren op haar rug gingen overeind staan. Ze was er zeker van dat ze wat had gehoord. Zo snel als ze kon stopte ze de envelop in haar riem, drukte ze zich tegen de muur. Gezelschap was het laatste waar ze nu behoefte aan had.

-feel free-
Don’t hide your true nature…

Niet te geloven dat ze de ingang hebben gerestaureerd. De klamme lucht die de geur van stof en verwaarlozing met zich meedroeg schoten haar neus in. Het meisje trok haar neus op voor de vieze lucht, probeerde zoveel mogelijk door haar mond te ademen om niet te niezen. Haar rode haren wapperde wild rondom haar lichaam onder de ritmische passen die galmde in de kerkers. Ze zorgde er wel voor dat ze niks aanraakte, de vastgeplakte prut aan de muren was groen of geel uitgeslagen. Vivienne wilde niet eens weten wat die prut ooit was geweest. Waarom moest ik hier nou weer heen? Deze plek is zo doods als wat. De muren zaten vol met barsten, scheuren en gaten. Nog even en deze hele kerker stort als een kaartenhuis in elkaar, dacht ze sceptisch. Vivienne stopte eventjes, ze klopte het stof van haar kleren af om om haar heen te kunnen kijken. De gangen werden verlicht door een flauwe gloed, net genoeg om nergens tegen aan te botsen. Het meisje zette haar handen in haar zij en staarde door de stofnevel heen. Een klasgenoot had iets verloren in deze gangen, jammer genoeg durfde ze niet meer terug. ''Ik kan niet tegen smalle, benauwde, plekken,'' had ze kleintje gezegd. Aangezien de rest het vertikte om de kerkers in te gaan voor het meisje ging Vivienne maar. Ook al had ze nu al weer spijt van haar besluit om het meisje uit de problemen te helpen. ''Een oorbel met een smaragd erin, het is al eeuwen in de familie.'' Vivienne zuchtte, waarom kon dat kind haar oorbel niet verliezen boven de grond?! Nou ja, wie A zegt moet B zeggen.
Langzamer liep Vivienne door de kerkers. Haar ogen vlogen om haar omgeving, om geen stofje onopgemerkt te laten. Ze hoopte op een schittering, een groene gloed of dat ze er gewoon tegenaan trapte. Dat meisje was haar echt iets verschuldigd, het hoefde niet perse een betaling te zijn of huiswerk om over te schrijven. Een beetje respect was genoeg. Na een paar jaar privéles gekregen te hebben van haar Sensei was ze naar de Starshine Academy gestuurd. Vooral voor de magie niet voor het vechten algemeen. van jongs af aan liep dit kleine meisje al met een wapen op zak. Te beginnen met een kleine dolk, tot grotere wapens die haar lichaam kon dragen. Nog steeds liep het meisje, dat niet meer zo klein was, met een wapens rond. Waaronder haar zelfgemaakte zwaard en niet te vergeten haar eigen handen en voeten.
Iets trok haar aandacht, haar goudbruine ogen ontvingen een glinstering in de verte. Haar benen begonnen snellere passen te maken. Haar voetstappen galmde harder naarmate ze echt begon te rennen. Gotcha! Een kleine verfijnde oorbel van goud bezet met een groene smaragd. Eindelijk, dat mocht wel is tijd worden. Nu kon ze tenminste deze rotplek achter zich laten om nooit meer terug te komen. Iets verderop ontging Vivienne het meisje met de witte haren niet. Ondanks dat ze haar niet rechtstreeks kon zien zag Vivienne wel een schaduw. Haar vingers sloten zich om het verloren familiestuk om die in haar zak te laten glijden.
'Kom maar te voorschijn ik heb je al gezien.' Haar stem galmde laag na door de kerkers.

[Mag ik? :3]

If the world would let me go,
Would you hold on to me?
If I would forget the meaning of life,
Would you teach me to see it again?
If love and hate would flow together,
Would you seperate them for me?
Or would you just leave me with my sorrow?

'Nou, als je me toch al gezien hebt, waarom heb je dan niet door dat ik geen behoefte aan gezelschap heb?' mompelde Kaede, terwijl ze een beetje onwennig uit de schaduw stapte. Daar, in het donker, was Kaede's wereld. Niet bepaald prettig, maar veilig en bekend. Bekender dan haar vorige verblijfplaatsen, bekender dan haar oude huis, waar ze tot haar twaalfde was geweest. In de schaduw was ze veilig, en overal was wel schaduw te vinden. Zelfs op de meest lichte plekken, was wel een plaats met een spatje schaduw te vinden. Hetzelfde was zo met mensen. Zelfs de meest goedbedoelenden van allemaal hadden hun duistere kant, hun zwakke punten. En dat, had Kaede geleerd, kon je altijd gebruiken. Of het nu in een onderhandeling was of in een gevecht, de zwakke punten van je tegenstander kennen was een van de meest vitale punten in je leven. Zo ook bij zwaarden. Kaede had de schaduwen zien bewegen, het uitsteeksel in de schaduw opgemerkt. Geen klein wapen, dat was zeker. Als het nu op een gevecht zonder magie zou aankomen, zou Kaede vast en zeker het onderspit moeten delven met haar twee werpmessen. Ze kon hoogstens slagen van het langere zwaard blokkeren, maar uithalen zou niet gaan, en voor gooien was het al te laat. Even voelde ze een steek van spijt dat ze haar dubbele zwaarden niet had meegenomen, maar daarvoor was het al te laat. Ze nam het andere meisje in zich op. Lang, rood haar dat wild om haar schouders wapperde, amberkleurige ogen. Ze zag eruit alsof ze goed met dat zwaard overweg kon. In ieder ander geval zou Kaede haar meteen hebben gemogen, maar op dit moment even niet.'Ok, je hebt me gevonden. En nu?'

Love and hate lay close together

Vivienne hoorde het meisje mompelen, niet erg verstaanbaar door de echo's maar haar stem was duidelijk van een meisje. Ze sloeg haar armen over elkaar. Hoe is het mogelijk, een ander meisje in deze verwaarloosde kerkers. Vivienne had geen idee waarom iemand hier vrijwillig heen ging. Ach iedereen had zo zijn redenen, als zij niet had aangeboden te helpen was ze hier ook niet geweest.
Een meisje met sneeuwwitte haren, die nogal afstaken van de donkere plek waarin ze zich bevonden, kwam tevoorschijn. Haar ogen namen vluchtig het onbekende meisje in zich op. Rode ogen, iets wat leek op kattenoren en een halsketting met een teken dat ze niet kende. Voor de rest zag ze er wel redelijk normaal uit. Alleen de rode ogen en kattenoortjes moest het meisje een tweede keer kijken om te zien of ze zich niet vergiste. Vivienne had nog nooit iemand gezien met kattenoren, wel rode ogen. Volgens haar Sensei werden die mensen albino's genoemd. Zou het meisje een albino zijn? Vivienne groef in haar geheugen naar die keer.

Ze was maar een klein meisje geweest. Haar rode haar dansde toen al om haar heen als wilde vlammen. Vivienne werd getrakteerd door haar Sensei omdat ze hem had weten te verslaan in verstoppertje. Met het lekkers in haar hand had een grote man haar aandacht getrokken. Hij was nogal bleek met witblond haar. Het jonge meisje had hem aangestaard, hij had iets wat ze niet kon beschrijven. Later had ze aan haar Sensei gevraagd wat er met die man was. Een albino had hij gezegd, er bestonden ook albino dieren. Rode oogjes met een witte vacht.
Vivienne ging weer terug naar het heden met het vreemde meisje. Ze gaf toe dat ze nieuwsgierig was en dat ze het liefste recht voor z'n raap wilde vragen of ze een albino was. Meestal deed ze dat ook, gewoon vragen en er geen doekjes om winden. Veel te veel gedoe.

Haar ogen vernauwde zich bij het zien van een bobbel, had het meisje iets te verbergen? Wat heeft ze daar? Ergens was het wel slim om dingen hier te verstoppen. Het was hier donker en alle gaten en kieren gaven je genoeg verstopplekjes. Al zou je geheim niet lang leven, Vivienne was er zeker van dat hier knaagdieren waren. Wat het ook was als het niet werd verteerd door vocht werd het wel meegenomen door het ongedierte.
Als reactie op de vraag van het meisje haalde ze haar schouders op. 'Niet veel, ik was een beetje verbaasd dat ik hier niet te de enige was, maar wie ben jij?' De droge toon galmde nog een paar keer na voordat het geluid afstierf. Ze was niet van plan om hele gesprekken te voeren in een zompige, stinkende kerker maar het andere meisje leek ook niet erg blij met gezelschap. Tja ik had ook niet verwacht dat hier iemand kwam. Ze ging wel weg als ze niet gewenst was.

If the world would let me go,
Would you hold on to me?
If I would forget the meaning of life,
Would you teach me to see it again?
If love and hate would flow together,
Would you seperate them for me?
Or would you just leave me with my sorrow?

'Ik ben ook verbaasd dat er nog iemand anders is hier. Ik dacht dat iedereen bang was voor de kerkers. Dat begrijp ik eigenlijk prima, erg vrolijk is het hier niet.' antwoordde Kaede, de vraag naar haar naam handig ontwijkend. Het was hier donker, het stonk er naar dingen die al heel lang dood waren en erg vrolijk zag het er niet uit, in het schaarse licht dat hier doordrong. Ze haalde haar schouders een beetje halfhartig op. Er lag een kleine grijns op haar gezicht nu ze opmerkte dat het meisje niet overnieuwsgierig klonk, dus zei ze iets vriendelijker: 'En jij? Ik ken niet heel veel mensen die hier vrijwillig heengaan, zonder goede reden. Tenzij je een uitzondering bent, natuurlijk. Maar daar zie ik je niet voor aan.' Ze bedoelde het niet beledigend, en hoopte dat het niet zo overkwam. In de laatste paar weken was ze vreemde, normale, vervelende en nog een heleboel mensen tegengekomen. Sommige mocht ze, anderen niet. Als ze was opgegroeid in een normale omgeving zou ze begrepen hebben dat ze nog een tijdje nodig had om mensen echt te vertrouwen, maar zij was ergens anders opgegroeid. Even dacht ze terug aan de enige mens die ooit haar vriend was geweest.

Ze was een jaar of zes geweest, en net nieuw. Ze waren net verhuisd naar een andere stad, en Kaede ging voor het eerst naar school in haar nieuwe woonplaats. De juf keek een beetje vreemd op van haar oren, maar Kaede was het wel gewend. Als je iets je hele leven ziet, vindt je dat normaal. Pas als je merkt dat anderen het vreemd vinden, dan ging je anders naar jezelf kijken. Ze werd aan de klas voorgesteld, en werd naast een jongetje gezet. Cailen, dat was zijn naam. Dat was haar eerste en laatste menselijke vriend geweest. Hun ontmoeting had vaak opnieuw gemoeten, omdat ze allebei nogal opvliegend waren. Ze maakten ruzie, maakten het weer goed, hielpen elkaar, werkten elkaar tegen. Tot de dag dat Kaede erachterkwam dat Cailen naar een andere klas zou gaan. Ergens in haar achterhoofd was ze er nog steeds blij mee, dat ze hem niet had hoeven vermoorden.

Geen droomtoestanden nu, Kaede, dit is niet de tijd om sentimenteel te worden, berispte ze zichzelf in haar hoofd. Er stond nu iemand bij, dit was niet de tijd voor domme jeugdherinneringen. Dat kwam later wel een keer. Ze keek nu, haar grijns iets afgezwakt, naar het meisje. Zoals Kaede al eerder had opgemerkt, was haar haar rood. Anders rood dan haar ogen, dat wel.

Love and hate lay close together

De Vivienne binnen haar lachte, ze had gemerkt hoe het meisje haar naam verborgen hield en dat mocht ze wel. Erg slim al was het niet noodzakelijk geweest om haar naam verborgen te houden. De school was groot ook al viel het meisje wel op met haar bijzondere uiterlijk. Ik val ook op met mijn haar dus veel heb ik er niet over te zeggen. Het was wel zo dat sommige mensen moesten wennen aan haar kleur haar. Sommige dachten zelfs dat het nep was. Ha, nou mijn haar is 100% puur echt. De lokken die om haar gezicht dansde leken soms net flakkerende vlammen. Niet gek ook dat het meisje van Razen kwam, het vuur zat in haar bloed. Het brande in haar ziel vanaf de dag dat ze geboren was tot haar laatste zucht wanneer haar jonge gezicht vol zat met rimpels en haar vlammende haar grijs en slap was.
Het antwoord van het ''kattenmeisje'' had niet veel betekenis. Slechts en reactie op dat die van haar. Het enige wat Vivienne eruit op kon maken was dat ze dacht hier alleen te kunnen zijn. Ze sprak vast de waarheid, de meiden uit haar klas kwamen hier alleen omdat het noodzakelijk was maar anders meden ze deze plek als de pest. Perfecte plek om met rust gelaten te worden al werd je hier alleen maar depressiever dan vrolijker. Niet mijn eerste keus om na te denken over dingen. Vivienne kende het meisje nog geen minuut maar ze wist al een klein dingetje van het kattenmeisje. Ze was niet snel bang. Vrijwillig of niet dit meisje leek geen bang vogeltje die in het hol van de leeuw was gelopen. Dat was maar beter zo, Vivienne had behalve hekel aan truttige trutjes ook nog een hekel aan mensen die bang waren voor hun eigen schaduw. Een beetje ballen moest iedereen hebben. Schouders eronder en sterk in je schoenen staan. Het was een makkelijke gedachten want zijzelf was opgegroeid als een zelfverzekerd meisje die wist wat haar zwakke en sterke punten waren. Snel bang was ze niet en gillen voor een kleine spin zou ze nooit doen. Het feit dat Vivienne iemand had gevonden die geen scheiterd was gaf haar al een beetje hoop voor de rest van dit jaar.

Vivienne stak haar hand in haar zak. Haar vingers graaide naar de kleine oorbel die zich daar ergens moest zijn. Met een zwierlijke zwaai kwam het glinsterde juweeltje tevoorschijn. Bungelend tussen hen in glinsterde het steentje in de weinige belichting. 'Een meisje in m'n klas was hier geweest en het laten vallen. Zelf durfde ze niet meer terug en haar vriendinnen waren te bang om te helpen. Uiteindelijk heb ik mezelf opgeofferd om het te halen.' Ze glimlachte vluchtig voordat ze de oorbel weer in haar zak propte. Nee ze ging dat dign niet voor een tweede keer zoeken of zelf kwijtraken. Na dit gesprek zou ze meteen naar het meisje gaan, de oorbel afleveren en daarna douche. Heel lang douche om al het stof, en smerige goedjes van zich af te wassen.

PROFILE MAGICIAN

» Past and future..
» When past meets future [Tári]
» When the past prevents you to live in the future | Master Kuran
» hiding for life.
» The Future

Hiding your past, secure your future

Hiding your past, secure your future

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen