Haar geruisloze pas was slordiger geworden. Ze probeerde niet meer zo sluw over te komen als ze was. Ze maakte af en toe expres een geluid met haar voeten, slofte er expres mee. Ze moest een normale scholiere zijn, meer niet. Toch kon ze het niet helpen om werkelijk iedereen die ze tegenkwam een afkeurende blik te geven, een kille vol haat gevulde blik. Haar handpalmen bloedden elke avonden, door de frustratie die ze erop uitvoerde. Ze boorde haar nagels in haar vlees, zonder het ook maar door te hebben. Haar frustratie, tegenover de buitenwereld, was zo erg dat het haar verdoofde voor de pijn.
Ze haalde een hand door haar halflange roze haar, ging soepel om het witte obstakel op haar hoofd heen. Ze had haar haar laten groeien, het moest langer worden. Ze had zelfs een andere naam voor zichzelf genomen; Lucy. Ze mocht niet herkend worden, wat er ook gebeurde. Dan zou ze weer in de problemen komen. En aangezien ze nu echt geen uitweg had, had ze geen keus dan zich aan te passen en alles te veranderen.

Ze had er moeite mee de sloffende pas aan te houden. Ze was gewend altijd op te passen op hoe ze liep; zodat niemand haar zou opmerken voor ze toesloeg. Ze schudde haar hoofd. Niet aan denken, dat zou haar verlangen naar dat soort handelingen vergroten. Het viel niet mee, maar ze had geen keus. Ze kon hier niet meer weg. Ze moest een plek vinden waar niemand zou komen… Dan zou ze daar tenminste de tijd hebben om haar frustratie kwijt te raken, en bovendien ook om alles weer helder te krijgen in haar hoofd.
De donkere, zwakjes door fakkels verlichte, gangen van de kerker voelden als een thuis voor de jonge adolescente. Ze ging met haar hand over de vochtige stenenwand heen. Zouden hier vroeger ooit mensen opgesloten hebben gezeten? Zouden ze misschien gemarteld zijn, hun lichamen gevuld worden met pijn… Ow, wat was dat een heerlijke gedachte. Vreselijke, walgelijke mensen… Gevuld met pijn. Op sterven na dood. Heerlijk vond ze het gewoon. Maar aan beelden had ze niet genoeg. Ze wou het genot ervan van het zelf toedienen van de pijn. Ze sloeg met haar vuist tegen de muur. Nee! Ze moest zichzelf intoom houden, voor haar eigen bestwil. Maar dat kon haar niet weerhouden van dit als haar plekje opeisen. Er zou hier toch niemand komen, toch? Het was hier verlaten, en het had een lugubere uitstraling. Perfect in haar ogen dus. Maar walgelijk in die van anderen.

Met een ruk draaide ze zich om, haar armen in een bepaalde positie houdend. Ze staakte haar actie nog net toen ze zich realiseerde wat de gevolgen ervan konden zijn. Ze liet haar armen zakken, ze rustig langs haar lichaam hangen. Ze kneep haar ogen fel tot spleetjes. Geweldig, haar vermoedden over deze plek was fout. Er kwamen dus wèl mensen hier. Kon ze weer opnieuw gaan zoeken. Ze keek naar de persoon, maar het geringe licht weerhield haar ervan te kunnen zien hoe hij of zij eruit zag. Niet dat het belangrijk waren; mensen waren het in haar ogen niet waard om in haar gezichtsveld te komen. Ze waren afzichtelijk en lelijk, en allemaal hetzelfde. Stuk voor stuk.

* Iedereen welkom ~!

Door een gat in de muur, dat op zijn beurt opgevuld werd door tralies, scheen een zwak en aquablauw licht de kerker in. Het gaf een groot vierkant dat verdeeld was in negen vlakken. In het middelste vak zat een man, in kleermakerszit. Hij leek te mediteren. In feite was het ook zo, maar werkelijk deed deze man niets meer dan zijn herrineringen ophalen. Voor hem, in het vak dat door het raam gecreëerd was, lag een boek. Terwijl de man rustig in en uitademde bladerde het boek langzaam open. de bladzijdes schoten er uit. Ieder hoofdstuk naar 1 vak. Maar één hoofdstuk bleef in het boek over. Het ging langzaam omhoog en vouwde zich open. De foto's maken zich los en vormde een rits. De man had zijn ogen gesloten en opende ze toen de foto's langzaam om zijn gezicht cirkelde. Enkele foto's dwarelde in de cel los van de cirkel en wisselde soms om.

De man opende zijn ogen. Keek naar de foto's van hem en een blonde vrouw. "Madeline...." sprak hij zachtjes. Hij zuchtte kort en keek de rits af. Echter trok sloffende stappen zijn aandacht. Alles schoot weer in het boek en deze verdween in het niets. Norwood stond langzaam op en bewoog naar achter, langzaam de schaduw in. Hij keek toe toen hij een gestalte met haar hand tegen de muur aan zag slaan. Norwood bewoog dichterbij. Geruisloos, haast ongezien in de schaduw. Zijn ogen op het slanke gestalte van de dame gericht. Zijn houding werd minder gespannen. Hij kwam de schaduw uit. Stond in het achterste middelste vak van het licht. Keek naar het gestalte. "Het is ongewoonlijk, dat een leerling de kerkers opzoekt, vooral sinds het feit dat er geruchten rondgaan dat er hier iets rond loopt, iets wat niet pluis is..." sprak Norwood met een kalme maar waarschuwende stem. Hij glimlachte echter. Voor Lucy, waarschijnlijk onzichtbaar. Hij zou een zwarte silhouet zijn in het zicht van haar. Zijn ogen keken naar haar, wachtend op een reactie.

Het enige wat ze van de persoon kon zien was zijn gestalte, meer niet. Het zwakke aquablauwe licht weerhield haar ervan om meer te zien. Het enige wat ze eruit kon halen was dat het een man was, een volgroeide volwassen man. Ach, beter dan een of andere kinderachtige puber. Die waren het ergst. Ze bleef gewoon roerloos staan, dwong haar armen naar beneden te hangen. Ja, ze kon hem ook gewoon iets aandoen door haar magie te gebruiken zonder haar armen te hoeven bewegen. Maar ze had zichzelf aangeleerd haar armen te gebruiken als ze haar magie toepaste. Zo kon ze beter doorgaan voor alledaagse scholiere. En dat was ook haar doel, tot een bepaald moment dan. Het moment waar er geen uitweg meer zou zijn, en ze haar ware zelf wel moest laten zien. Ach, kon haar het wat schelen. Dan kon ze die vreselijke mensen eindelijk het lot geven wat ze verdienden. Geen dus. Ze verdienden het niet. Niet na al de dingen zij verpest hadden.
Ze had haar gewone outfit aan. Niet dat ze zou verwachten dat iemand haar nog als Kaede zou zien. Misschien Azule… Maar van hem kon ze het hebben. Hij was niet zoals die afzichtelijke mensen, en deelde haar beeld voor die schepsels. Maar van deze meneer zou dus absoluut niets tolereren. Niet nu hij haar plekje had opgeëist.

In haar gedachtes had ze hem nu allang iets vreselijks aangedaan. Of nee wacht… Al meer dan tien keer, overnieuw. Maar in de realiteit stond ze nog steeds op diezelfde plaats. Ze zou dan ook allang haar vuisten hebben gebald, zo hard erin hebben geknepen dat haar handpalmen weer begonnen te bloeden. Maar nu stond ze gewoon nog steeds hier, roerloos. Langzaam sloeg ze haar ogen op wanneer er geluid kwam van zijn kant. Woorden, een zin. Zonder ook maar een emotie te tonen keek ze naar hem, naar zijn zwarte gestalte. ‘Ow,’ was haar enige reactie. Probeerde hij haar nu serieus bang te maken? Hij was degene die bang moest zijn voor haar.
‘Komt er bij dat… Niet pluizige gedoe, bloed aan te pas?’ vroeg ze met een heldere stem. Ja, ze wou bloed zien. Heel erg veel als het kon. Maar wat als zij nu eens diegene kon zijn die niet pluis was? Zijn naam opeisen, en voor onheil zorgen hier. Ze zou altijd wel een alibi kunnen verzinnen. En dan kon ze ook eindelijk haar frustratie kwijt… Dat zou geweldig zijn. Dan kon ze zich eindelijk eens overgeven aan haar verlangens. Eindelijk, na zo lang gewacht te hebben.

Norwood zijn ogen waren op Lucy gerricht. Hij voelde iets, iets wat niet iedere leerling had. Maar hij kon het niet thuisbrengen. Zijn ogen gingen kort naar haar roerloze gedaante. Hij sloot kort zijn ogen en toverde voor kort een grijns op zijn gezicht toen hij het door kreeg. Norwood zette zijn benen in beweging. Hield kort zijn ogen gesloten en keek naar Lucy. Toen hij bij haar in de buurt stond glimlachte hij. "Bloed, het is een rood achtig goedje wat het lichaam helpt te herstellen en indringers helpt te overkomen." sprak hij. "Voor sommige mensen ook een vorm van genot..." sprak hij. Norwood doelde op haar intentie om te doden. Hij voelde het bij haar aan. Alsof hij een dier had die zijn instincten volgde. Hij legde zijn hand op haar schouder, bracht zijn hoofd langs die van haar. "Ga je gang, maar ik waarschuw je, als leraar ben ik gerechtvaardigd om je in bedwang te houden..." sprak hij kalm. "En ik geef je een tip, onderschat niet de persoon waar je tegenover staat. Ik mag een mens zijn, maar..." sprak hij. "Ik heb een aantal jaren meer ervaring met het gebruik van mijn magie, verstand, en strategie in gevecht...." sprak hij. "Daarnaast zit er nog een training door Ferost hemzelf na." sprak hij. "Je kan poging wagen, maar ik kan je verzekeren, je red het niet om mij te doden, hooguit een schrammetje...." sprak hij kalm.

Ze bleef strak voor zich uitkijken wanneer de man op haar afliep, kon het haar wat schelen. Als hij haar zou aanranden had ze tenminste een goede reden om hem iets aan te doen, een hele goede. Ow, dus meneertje betweter ging doen alsof hij haar helemaal van binnen en van buiten kende. Walgelijk was het gewoon. Die eigendunk die mensen van zichzelf hadden, alsof ze superieur waren. Dat waren ze niet, alles behalve dat. Er leek een schok door haar heen te gaan wanneer er een hand op haar schouder werd gelegd. Haar ogen werden iets groter, tegelijk met haar irissen. Maar ze liet het toe, hield zich in. Ze mocht nog niets doen, ze had nog geen geldige reden in de ogen van anderen. Dus moest ze wachtten, hoe vervelend dat ook was. En hoeveel het ook van haar vergde.
Zijn mond die dichterbij haar oor werd gebracht. De lucht die eruit kwam die langs haar streek, het was misselijkmakend. Ze had situaties zoals deze vermeden, maar nu werd ze er weer recht ingetrokken. ‘U kunt nooit conclusies trekken over iets waar U werkelijk niets over weet,’ begon ze rustig, ‘Intuïtie, voorgevoelens… Zijn dingen die enkel misleidend werken. Dat zou U toch ook wel moeten weten?’ Ze verroerde zich niet, raakte aan haar positie gewend. ‘En dan stelt het me heel erg teleur dat U zelfs na een training van een man genaamd Ferost, die dus speciaal moet zijn blijkbaar, niet weet dat U anderen nooit moet onderschatten?’

Nog steeds toonde ze geen emotie. Ze wist wel dat ze de man zou verbazen met het feit dat ze niet wist wie Ferost was. Maar blijkbaar was hij dus speciaal of zo. Maar geen enkel mens was speciaal. Niet op de manier waarop normale mensen ernaar keken. Ze hadden haar ook altijd als speciaal gezien, enkel door haar hoorns. Maar zij vond er niets aan, dus in haar ogen was speciaal iets anders. ‘En ik was hier enkel omdat mijn vrienden mij ertoe dwongen,’ sprak ze quasi-onschuldig, ‘We deden een spelletje. Truth or dare, ik denk wel dat U het kent. En toen zei ik dus dare, en zij zeiden dat ik hier niet naartoe durfde. Wel dus.’ Ze zweeg, staarde nog steeds voor zich uit. ‘Ik denk dus dat U hun eerder moet straffen dan mij, voor dit incident. Want hun begonnen ermee, niet ik.’ Ze mocht dan jong zijn, intelligent was ze wel. Ze was mentaal volwassener dan ze eruit zag. Dus ze werd vaak onderschat. Niet dat ze het nog erg vond; ze profiteerde er soms zelfs van.

Norwood zijn ogen sloten zich kort en zijn hand geleed van haar handen af. "Anderen onderschatten was het eerste wat ik al in mijn jeugd deed, dametje..." sprak hij kalm. Hij draaide zijn rug naar haar toe en sloot zijn ogen. "Hmm..." sprak hij kalm. "Mooi verhaal, alleen ongeloofwaardig..." sprak hij kalmpjes en keek haar niet aan. "Durven of de waarheid, maar je kwam hier kwaad aan..." sprak Norwood. "Je sleog immers je hand tegen de muur..." sprak hij. "Uit frustratie..." sprak hij verder. "Straffen?" sprak hij ineens. "Het is geen verboden terrein hier....." sprak hij kalm. "Dat heb je mij nooit horen zeggen..." sprak hij nogal duidelijk. Hij keek haar aan. Zijn ogen opende zich pas na hij had omgedraaid. "Daarbij, intuitie en voorgevoelens.....zijn iets wat je zou kunnen voorbereiden op iets wat komen gaat. Zelfs al weet je niet zeker of het gaat gebeuren..." sprak hij kalmpjes en haalde zijn schouders op. Hij grijnsde kort. Hij had vaker voor dit gevoel gestaan. En hij wist zeker dat zij hetzelfde wilde. Het zelfde als 'hem'. Ze wilde hem aan stukken scheuren. Ze wilde hem letterlijk kapot maken. Norwood wist echter wel beter. En daarbij, was ze veel minder bedreven met haar magie dan 'hem'. Hij voelde het aan haar golflengte, hij voelde het aan de magie die ze uitstraalde. Deshas, kon hij niet aan, maar zij, ongetwijfeld wel. Norwood keek naar Lucy en wachtte geduldig af.

Eindelijk werd de aanraking verbroken. Het voelde alsof een kilo’s zware last van haar schouders afviel. De term die hij voor haar gebruikte liet haar koud, volkomen koud. Ze had ergere naar haar hoofd gegooid gekregen. Ze kon wel wat hebben, want de meningen van anderen deerden haar niet meer. Van sommigen wel, grote uitzonderingen. Zoals Azule, maar hij was om te beginnen al niet menselijk. Iets dat ze maar al te fijn aan hem vond. Dus hij kon horen of ze de waarheid sprak of niet, leuk. Voor hem. In haar ogen volkomen nutteloos. Smoesjes werden opgevolgd door leugens, en die weer door grotere leugens enzovoort. Zo ging dat. En het maakte haar niet uit of ze nou hoefde te liegen, vooral niet tegenover iemand zoals hem. ‘Dus U had mij bespied?’ vroeg ze, ietwat ongeloofwaardig. Oké, nu mocht ze hem toch wel op zijn minst een klap geven? Zomaar haar een beetje bespieden, wie dacht hij wel dat hij was? Vieze man. ‘En iedereen frustreert zich ergens aan. Zelfs nu zijn er duizenden die zich ergens aan frustreren. Dus wat maakt een persoon meer uit? Wees blij dat ik het op een muur afreageer, en niet op een organisme.’
Ze vond het vervelend hoe hij praatte. Zijn woorden waren betweterig, en die vervelende pauzes… Praat gewoon aan een stuk door. Want onnodige spanning proberen op te wekken terwijl je praatte… Dat is gewoon onzinnig. ‘Dingen gaan nooit zoals je verwacht dat ze gaan. Ze kunnen er wel in de buurt komen, maar precies is onmogelijk,’ wierp ze hem tegen, nog steeds zonder enige emotie. Emoties waren toch onnozel in haar ogen. En die grijns die hij op zijn gezicht had… Walgelijk. Hij verdiende echt een klap. Maar ze had nog steeds geen reden om hem iets aan te doen. Op dat bespied gedeelte na, maar anderen zouden dan vinden dat ze overdreef.

Ze hapte één keer naar adem, sloot haar ogen eventjes wat langer toen ze knipperde en keek hem toen aan. Het licht van de fakkels en het aquablauwe licht zwakjes reflecterend in haar bloedrode ogen. ‘Leuke gespleten persoonlijkheid,’ sprak ze opeens, ‘Als ik het zo kan noemen.’ Ja, ze zag sommige trekjes wel. Ze was net als een roofdier, die haar prooi observeerde. Maar ze wist wanneer ze wel moest toeslaan en wanneer niet. ‘Waarom laat U me niet eventjes een praatje met hem maken? Ik denk dat wij het vast veel beter eens kunnen zijn over bepaalde dingen, dan nu; als ik tegenover U sta, en niet die andere helft.’ Het was nu wel duidelijk dat ze blijkbaar geen interesse had in de man die nu voor haar stond. Maar ze had die kleine trekjes, die glim die soms in zijn ogen kwam… Het verraadde het allemaal. En ze vond die trekjes veel fijner uitzien… Dan die betwetterige houding die hij probeerde aan te houden.

* Lag zijn hand niet eerst op haar schouder ;o ?..
Bla bla... Vind dat ik onrealistisch doe.
Maar weet niets.

Norwood zijn ogen waren nog steeds op haar gericht. Wachtte geduldig af op haar mogelijke reactie. Die ook kwam. Norwood schudde kort zijn hoofd. "Voor een getrainde woudmagiër is het handig als je eigenschappen van dieren kunt overnemen. Je maakte nogal geluid en de geluidsgolven weerkaatste en daardoor zag ik dat je met een vuist tegen de muur stond. Ik heb nooit doelbewust een leerlinge bespied en zal het ook nooit doen..." sprak Norwood kalm. "Correct, het gaat nooit als gepland maar je kunt er op voorbereiden. Gaat iets in de buurt kun je jou aanpak ook aanpassen op iets dat in de buurt ligt. Het menselijk brein kan niet altijd alles op tijd berekenen. Improviseren in gevechten en dergelijke zal vaker moeten dan men wilt..." sprak Norwood. "Maar zeg nou zelf, verassingen in het leven maken het juist uitdagend..." eindigde hij zijn zin. Norwood zijn ogen wendde zich af. Ineens hapte ze naar adem. Norwood's instict speelde op. Hij kon geen enkele leerling die vreemd gedroeg, en al heelmaal niet als het er verkeerd uitzag voor de leerling, negeren. Norwood keek haar aan. "Zeg, gaat het wel..." sprak hij kalm. Haar woorden deden hem opkijken. Had ze zijn gedachten gelezen? Hij dacht aan Deshas wanneer hij, 'hem' zei. Norwood schudde zijn hoofd. "Ik denk dat dat niet verstandig is" sprak hij. Hij wilde geen gewonde leerlinge op zijn geweten hebben. Zelfs niet een leerlinge met een intentie tot doden.