Met een zuur gezicht keek Ryou zichzelf aan in de spiegel. Hij zag dat hij wallen onder zijn ogen had. Hij had ook best wel veel koppijn, maar dat kwam omdat Yami in zijn kop aan het zeuren was. Ja, in zijn kop. Letterlijk. Hij kon echter niets doen om zijn tweede persoonlijkheid stil te houden. Sterker nog, als Yami zou weten dat hij Ryou irriteerde, zou hij alleen maar lastiger worden. Er zat dus niets anders op dan het allemaal maar gewoon te verdragen. Hij liet zijn handen van zijn gezicht glijden en draaide zich om, waarna hij de deur van het toilet weer open deed en het drukke café weer binnenliep. Hij zag zijn drankje nog staan aan de toog. Hij liep naar de toog toe, legde het bedrag neer dat hij moest betalen en liep toen met zijn handen in zijn zakken het café uit. Hij was op zijn eentje even tot rust gekomen van al dat huiswerk, maar natuurlijk kon hij nooit volledig tot rust komen dankzij Yami. Yami was ondertussen wild aan het klagen dat ze eens wat moesten gaan doen en dat hij wel wat actie wilde hebben. Ryou wist dat Yami met 'actie' bedoelde dat hij iemand uit mocht gaan schelden. Ryou was echter niet van plan om boos te worden en Yami de controle over hem te laten nemen en lette dan ook nauwelijks op zijn tweede persoonlijkheid, hoewel zijn zeurende aanwezigheid echt irritant begon te worden. Ryou kneep zijn handen tot vuisten terwijl Yami elke voorbijganger de huid vol schold. 'Pak dat kind haar lolly af!' droeg Yami's stem hem op in zijn hoofd toen ze een blij kind met een lolly voorbijkwamen. Ryou wist de opdracht echter gewoon te negeren en verbeten liep hij verder terwijl Yami hem voor alles en nog wat uitschold.

Het steentje dat tegen zijn kuiten kwam leidde hem af van Yami's gezeur. Hij draaide zich om om te zien waar het steentje vandaan kwam, maar kon niet direct de dader vinden. Misschien was het gewoon een steentje dat zomaar tegen zijn kuit was gevlogen. Nou, dat klonk best wel stom. Toen zag hij opeens de jongen die op een bankje lag en trok zijn wenkbrauw op. Aangezien de jongen zijn gezicht in zijn richting gekeerd was en zijn hand nog in de lucht stak, vermoedde Ryou dat hij diegene was geweest. Hij besloot om de jongen vriendelijk te benaderen, ondanks zijn slechte humeur. 'Hallo daar,' sprak hij vriendelijk tegen de jongeman. 'Je hebt goed gemikt. Ik voelde je steentje tegen me aankomen.' Hij grinnikte heel even om aan te tonen dat hij het vooral niet slecht bedoelde en haalde zijn handen uit zijn zakken omdat hij vooral niet gesloten over wilde komen. Hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Hij was wel goed in sociaal zijn, maar zijn humeur was niet fantastisch en de zeurende Yami in zijn hoofd hielp daar niet veel bij. Hij wilde dat hij een knopje om kon zetten zodat hij de stem niet meer zou horen, maar dat was onmogelijk. Dankzij iets wat vroeger was gebeurd was Yami voor altijd bij hem, evenals het bloederige litteken dat zich onder zijn verband rond zijn elleboog bevond. 'Lig je daar lekker?' vroeg hij aan de jongen om de stilte en zijn eigen gedachten te verdrijven, waarna hij vervolgens rustig op antwoord wachtte. Hèhè, Yami zweeg tenminste heel even. Mooi zo. Nu kon hij wel even genieten van de rust.

OOC: Mag ik? (a)

Ryou grinnikte heel even. Gelukkig, het was niet iemand die zijn aanwezigheid storend vond en het nodig vond om erover te klagen. Hij zou niet willen weten hoe erg Yami zijn kans zou willen grijpen als dat zou gebeuren. Tegenwoordig was elke vuile blik die geworpen werd op Ryou een excuus voor Yami om kwaad te worden en Ryou net zo lang gek te maken tot de jongen stond te hijgen van woede. Dat was vroeger, maar doorzag Ryou Yami's tactiek wel en wist deze gauw genoeg te omzeilen, tot grote woede van Ryou. Ryou lette niet op Yami die hem aan het uitschelden was omdat hij veel te vriendelijk was voor de mensheid en concentreerde zich in plaats daarvan op de jongen. Hij kon de jongen wel een beetje met zichzelf vergelijken. Hij luisterde aandachtig naar wat de jongen te zeggen had en grinnikte een klein beetje om het plagerige toontje. 'Ja, de warmte is soms inderdaad wat overweldigend,' sprak hij kalm terwijl hij om zich heen keek. Er waren niet heel veel mensen, dus de kans dat de jongen iemand raakte was best klein. Het steentje was toevallig tegen hem terechtgekomen en daarom had Ryou zich ook omgedraaid om met hem te praten. Bovendien wilde hij zoveel mogelijk contact hebben met anderen zodat hij niet constant met die vervelende Yami opgescheept zat. Hij wilde niet weten hoe het zou zijn als hij een meisje zou ontmoeten. Yami zou constant vunzige opmerkingen maken in zijn hoofd, waar zijn wangen waarschijnlijk knalrood van zouden worden. Hij wist nog dat zijn wangen felrood kleurden toen Yami een opmerking had gemaakt over een meisje met een lage halsuitsnijding. Het meisje had hem raar aangekeken toen hij snel voorbij liep. Ryou concentreerde zich weer op de jongen en probeerde de gedachte aan het gênante moment met Yami en het meisje te vermijden.

'Ik zou hier niet staan als jij niet zo over die bank lag. Dan had ik namelijk kunnen gaan zitten,' zei Ryou zo serieus mogelijk, maar je kon aan hem zien dat hij het vooral voor te lachen bedoelde. Hij glimlachte dan ook gauw geruststellend naar de jongen dat deze echt niet voor hem hoefde op te schuiven en dat hij wel gewoon zou blijven staan. 'Ik heb me nog niet eens voorgesteld,' zei Ryou toen plotseling. 'Laat dat ook maar zo. Hij wil je niet eens leren kennen,' hoorde hij Yami spottend in zijn hoofd zeggen, maar Ryou negeerde het zo goed mogelijk. 'Mijn naam is Ryou,' zei hij vriendelijk, waarna hij naar kort aarzelen zijn hand uitstak en een beetje grinnikend toekeek of de jongen hem zou aannemen of niet.

OOC: Laat? Laat? Zei iemand iets over laat zijn? XD