Het was een heldere nacht met een volle maan. Eigenlijk ook wel een behoorlijk koude nacht. De ruïnes lagen er in het maanlicht mysterieus bij. Iedere rots, leek weer een levend figuur. Kijkend naar iedere voorbijganger.Voor zover die hier waren op dit uur. Er woei een licht briesje. Het briesje floot een beetje als het door kleine spleten ging. Maar..boven deze tonen was er ook nog een andere toon te horen. Maar wat voor een toon? De toon leek vaag ergens op vioolspel(Het gene wat je hoort in het muziekje) Toen was er op een open plek, omgeven door ingestorte muren en rosten, een zwevende viool te zien. Deze zweefde, en speelde uit zichzelf. De melodie die eruit kwam, maakte de gehele sfeer de in de ruïnes was compleet. Droevig, donker. Maar wie bespeelde deze viool? Dat kon je niet zien, want er was niemand te zien. Toen verscheen er opeens een licht bij de viool. Een zwevend licht. Het licht ging af en toe mee met de bewegingen die de strijkstok maakte. Alsof de onzichtbare vioolspeler, het licht zelf vasthield. Toen verschenen er twee handen. Eentje die de strijkstok vasthield, en een andere die de viool vasthield. Toen begonnen er langzaam maar zeker steeds meer delen van de vioolspeler te verschijnen, totdat deze compleet was. Nu kon je zien dat het Nocte O'Lentarin was. Het lied wat hij speelde, was een afscheidssonata voor zijn meester, de heer van het duister. Nocte voelde op een dag zijn kracht opeens niet meer..alsof hij uit het universum van Kovomaka verdwenen was. Misschien was dat ook zo..maar dat waren zelfs dingen die Nocte niet wist. Hij speelde verder. Af en toe, leek het alsof er een schaduw uit de grond kwam, maar deze direct daarna weer verdween. De eeuwige grijns op zijn gezicht was heel eventjes weg toen hij klaar was. Hij had zijn meester de laatste tijd al zo vaak niet meer gezien..Hij had dit aan moeten zien komen..Ach, dingen geen nou eenmaal lang niet altijd als gepland, dat wist Nocte inmiddels ook wel door zijn lange levenservaring. Daar kwam bij, hij was nu vrij..hij hoefde zich voorlopig niet meer te houden aan de regels van een adviseur zijnde..totdat Alejandro's opvolger is gekozen natuurlijk..Maar laten we daar maar van uit gaan dat dat voorlopig niet gebeurd. Hij kon nu gewoon weer overal met de pet naar gooien, net als vroeger. Hij stopte met spelen en maakte een buiging. Alsof hij dit deed voor een groot publiek. Toen verdween eerst de strijkstok, en toen de viool. Zijn licht veranderde in een lantaarn. Zolang deze lantaarn zou branden, zal hij ook leven. Hij grijnsde weer. Hij rook een lucht..een donkere..Sinistere lucht. Hij hield van dit soort luchten. Toen voelde hij dat de lucht de open plek was betreden. "Lie Laufeyson..hehehehe"

(Lie graag )

'Nocte o'Lentarin, een prachtig vioolspel.' Nocte maakte weer een buiging met zijn hoofd. "Hehehehe..het is niet 1 van mijn betse werken.." Ja..de geur van zijn lucht was heerlijk..en daarom vertrouwde hij het niet. Hij zag hoe twee zwarte vogels op de schouder van de jongen neerstreken. Raven..leuke vogels. Om op te eten...ze mooi.. 'Ik dacht al dat ik je hier zou treffen.' Nocte knikte. Lie had hem gezocht..dat kon hij ruiken aan zijn geur. Maar waarvoor, kon hij niet met zekerheid zeggen..daar was de geur van sinisterheid te sterk overheersend voor. Het enige wat hij kon doen was knikken. "Je hebt je huiswerk goed gedaan Lie..Normaal vinden mensen mij nooit zo snel..hehehehe" Hij wist dat er wat over hem algemeen bekend was bij de mensen. Zo wist iedereen vrijwel dat de adviseur van het duister een demoon met een pompoenhoofd was. Hij werd soms gebruikt als dreigement tijdens het eten als kleine kinderen hun bord niet wouden leegeten. Pas op! Als je je bord niet leeg eet, komt de dienaar van het duister je halen! Hij moest enkel om deze dreigementen lachen. Waarom zou hij de kinderen op komen halen? Wat moest hij met al die zwakke geurtjes..ze waren niet interessant, en bovendien te belangrijk om te doden. De nieuwe generatie moest immesr ook nog onder die leugen leven.
Hij keek naar de maan. "Ik ruik geen angst in je..dat is goed..maar ook verontrustend..hihihiHAHAHAHA" Zijn hoge, trilerige, schelle lach echode over de binnenplaats. Terwijl hij lachte leek het weer even alsof er uit de muur achter Lie een schaduw kwam, maar deze was alweer vrij snel verdwenen. "Normaal zijn mensen namelijk wel degelijk bang als ze mij zien..." Na deze worden, veranderde hij in een monster. "OF ZO..HEHEHEHE.." Zijn stem was veel zwaarder geworden. Toen veranderde hij weer terug in zijn normale zelf en zweefde hij naar Lie toe "Nee, maar nu even serieus..hehehe" Hij zweefde tot achter hem. Hij keek niet naar hem. "Waarom ben je hier gekomen? Ik kan dat namelijk niet ruiken aan je."

'Ik ben hier gekomen om met je te praten als je dat nog niet opgevallen is. Ik heb je hulp hard nodig en er staat daar een grote beloning voor over.' Nocte hield zijn hoofd schuin. Een beloning? Wat moest hij hier nou weer mee? Als hij geld bedoelde, kon hij nu al stoppen. Nocte moest niets van geld hebben. Hij stal zijn eten wel. Voor zover hij dat hoefde. Toen zag hij hoe Lie in zijn vingers knipte, en er grote kisten appels verschenen. Nocte zag al gelijk dat deze niet echt waren. 'Je krijgt de echte als je me helpt, meteen.' Nocte vond het grappig hoe ijzig die opmerking klonk. Alsof hij zo gemakkelijk te bedriegen was. Echter, kon hij niet ruiken of Lie de waarheid sprak. Hmmn..deze man heeft zijn geur wel heel goed afgeschermd. Nocte had nog steeds zijn hoofd schuin. De vlammetjes in zijn ogen lichte even felletjes op. Toen deed hij zijn hoofd weer recht. "Hehehe..ik neme aan dat je de waarheid spreekt. Je weet wat de gevolgen zijn als je een demoon bedriegt niet?" Dat laatste voegde hij eraan toe met een dreigende toon terwijl hij weer langzaam aan dichterbij Lie kwam. Waarschijnlijk zal hij nu wel de hitte voelen die altijd al van hem had afgestraald. Weer kwam er een schaduw achter Lie vandaan. Deze vormde zich om in een comfortabele leunstoel. "Ga zitten..je hebt vast een lange reis achter de rug..dan kunnen we gaan bespreken wat je van mij wilt..dan zie ik wel of ik ermee eens ben..hehehe" Naast de stoel, verscheen een tafeltje, met daarop een fles Shadraanse wiskey, en daarnaast een glas met wat ijs erin. "Omdat ik zo gastvrij ben.." Hij zweefde weer van Lie af. Al die tijd had hij die eeuwige grijns van hem op zijn gezicht.
Hij kon maar beter iets hebben wat hem aanstond. Anders kon hij maar maken dat hij wegkwam. Nocte was eigenlijk niet in de stemming om op verzoeken in te gaan. Maar voor Lie had hij een uitzondering gemaakt omdat zijn geur hem wel beviel. Weer lichtte de vlammetjes in zijn ogen fel op.

(Kort maar krachtig )

'Ik denk dat het voor jou een eenvoudige taak is. Zie je, ik en mijn raven kunnen niet iedereen in de gaten houden.' Ah..Nocte zag al waar dat heen ging..'Daarom zou ik jou willen vragen om een aantal mensen voor mij in de gaten te houden.' Nocte hield zijn hoofd scheef. In de gaten houden? Waarom? Zijn raven waren toch al onopvallend genoeg? Toen vormde er zich in de hand van Lie een appel. Toen gooide hij deze naar Nocte toe. 'Hier,' Nocte ving deze op met een zweefbezwering. 'Alvast een bedankje.' Nocte bekeek de appel goed. Nee. Het was geen illussie. Het was een echte. Een echte rode appel. Nocte deed deze in een keer in zijn mond. Zijn hoofd tolde hierbij 360 graden. "Heeerliijjkk..hehehe" Zijn ogen werden even feller. Toen liet hij een boer in de vorm van een vlam in de vorm van een appel. "Maar waarom mij bedanken? Misschien wil ik het juist wel helemaal niet..en wie zegt dat het geen valstrik van je is? Ik kan ruiken aan je dat je niet de meest betrouwbaarste persoon bent..ach je zal wel de waarheid spreken..gezien je lijkt te weten wat de gevolgen zijn als dit toch niet zo was." Hij hield zijn hoofd weer scheef. Wat Lie hem dus vroeg was simpelweg, misbruik maken van zijn krachten om zo een aantal mensen in de gaten te kunnen houden. "Maar, voordat ik antwoord geef op je vraag, mag ik allereerst weten wie ik moet bespieden?" Hij vond het opzich geen probleem om mensen te bespieden. Dit had hij immers ook gedaan toen hij nog op Shadra woonde. Maar echter..sommige mensen..waren zelfs voor hem gevaarlijk om te bespieden. Zelfs voor een 900 jaar oude demoon. "Want er zijn sommige mensen... Waar zelfs ik bang voor ben..HIHIHIHI...HAHAHAHAHAHA" Zijn hoofd tolde als een gek terwijl hij lachte. Toen, zette hij zelf zijn hoofd weer stil.

Nocte moest even in gedachten lachen over wat Lie net had gezegd. Hij was niet de meest betrouwbare persoon, maar toch kwam hij al zijn beloftes na? Dat stond gelijk aan een hongerige kat die tegen een muis zei dat hij deze echt niet ging opeten, terwijl je duidelijk zag dat hij honger had. 'Laten we beginnen met Savador, ik en mijn raven kunnen de rest wel aan, toevallig heb ik ook mijn goede kanten. Want wist je namelijk dat je net alles tegen mijn kloon hebt gezegd?' De laatste zin kwam achter Nocte vandaan. Eventjes lichtte zijn ogen fel op, om daarna achterom te kijken en een tweede Lie te zien. Toen hij weer naar de Lie op de stoel wou kijken, zag hij dat deze verdwenen was. Hij keek alleen maar toe hoe de echte Lie ging zitten, en van de wiskey dronk die eerst door zijn kloon was gedronken. Er was zelfs een klein beetje uit zag Nocte. Nocte hield even zijn hoofd scheef. Zijn ogen vlamden weer even op. Toen drong het tot hem door dat nu de echte Lie voor he zat. "Ik moet zeggen Lie...Ik ben onder de indruk. Ik dacht eerlijk gezegd al dat ik een lichte tweede geur rook. Echter, bleek die lichte geur juist van je kloon af te komen..Maar, nogmaals, ik ben onder de indruk van het feit dat je een 900 jarige demoon die toch wel behoorlijk wat kennis heeft van de duistere krachten, in de maling hebt kunnen nemen..hehehehe" Hij liet zijn licht naast zich zweven om zo een paar keer te kunnen klappen in zijn handen. "Maar nu, om even terug te komen op je voorstel...Het is voor mij maar een kleine moeite om in Savador's kantoor te komen." OP zijn nachtelijke tochten door SSA, had hij inderdaad al een paar keer het kantoor van Savador een bezoekje gebracht. Dit, simpelweg om te kijken hoe sterk nou eigenlijk zijn magie was. Als snel was duidelijk gebleken, dat de barrières die Savador had opgezet om zijn kantoor te beschermen tegen indringers, enkel voor leerlingen en leraren bedoeld waren. Hij kon zich namelijk goed voorstellen dat deze een zeer grote moeite zouden hebben met het doorbreken van deze spreuken. Echter, was het voor Nocte slechts een kleine moeite.

'Mijn dank is groot Nocte, en als je wil kan ik jou ook de magie van het klonen leren.' Nocte hield zijn hoofd weer scheef. Waarom zou hij iets moeten leren van een mens? Hij hoefde niet zo zeer zichzelf te kunnen klonen om zijn daden te voltooien. Daar kwam bij, er zat al zoveel opgeslagen in zijn 900 jaar oude brein, dat hij het bewijze van spreke volgend jaar weer vergeten zou zijn. Een jaar is toch lang zal je zeggen? Niet voor een 900 jaar oude demoon. Nee, voor Nocte voelde iedere dag als een seconde aan. Iedere week als een minuut. Iedere maand als een uur. Ieder jaar als een dag. Nee, Nocte wist niet meer het verschil tussen dien. Dat krijg je met de jaren.. 'Zoals gezegd en belooft, je appels.' Toen werden de appels echt. Nocte kon dat ruiken. Over de geur van Lie. "HIHIHIHIHIHAHAHAHAHEHEHEHEHEHE" Nocte dook in de appels, en begon deze allemaal 1 voor 1 op te eten, terwijl hij zong: "Appels..appels...wat hou ik toch van appels.." Het eufonische gevoel dat door de demoon heen ging, was niet te beschrijven. Hij had zijn hemel op aarde gevonden..Voor Nocte's begrippen zijn hel. Toen alle appels na een paar minuten al op waren, en er kleine schroeiplekjes in de grond waren te zien van de vonken die zijn kwijl soms mee had gegeven, keek hij weer naar Lie. De blik in zijn ogen was veranderd. "Nu, om even op je verzoekje terug te komen..hehehehe..Ik ben bang dat ik dit helaas moet afslaan. Ik heb immers gekregen van je wat ik verlangde. Ik mag dan wel een gekke demoon zijn...Maar ik blijf loyaal aan mijn meester..of hij er nou wel is of niet...HEHEHEHEHE...Ik kon je gedachtes al ruiken vanaf het moment dat je deze binnenplaats betrad. Je wilt de macht hebben in Kovomaka niet?" Zijn lach weerkaatste tegen de muren van de binnen plaats. Nocte was niet van plan het aan Savador zelf te vertellen. Deze nam hem toch niet serieus, dat wist hij nu wel inmiddels. Nocte had zijn deel van de belofte opgehaald. Nu was de rest niets meer waard voor hem. Hij had immers nooit gezegd dat hij zich aan zijn belofte zou houden. Dus eigenlijk had hij niets fout gedaan in deze situatie. De stoel en de wiskey waren verdwenen als sneeuw voor de zon. "Lie Laufeyson...verdwijn van deze plek...anders vrees ik dat je het licht van deze wereld niet meer zou kunnen aanschouwen.." De binnenplaats leek weer donkerder te worden, en de schaduwen leken vanaf de muren te komen. Ondertussen waren Nocte's ogen fel opgelicht, en verscheen zijn viool in zijn handen, terwijl hij met een waanzinnige grijns naar Lie keek.