Wat was het toch met de leraren duistere magie dat ze allemaal consequent besloten minstens de helft van hun lessen rond middernacht plaats te laten vinden? Het was op zich vrij logisch, aangezien de duisternis de krachten van deze magiesoort specifiek versterkte. Maar de koude buitenlucht op zijn bleke huid voelde onprettig aan vanacht. Wat een prachtige heldere nacht, normaal gesproken had hij hiervan genoten. Waarom wist hij niet, maar er was iets mis. Er hing iets in de lucht. Iets ouds, iets onbekends. En het maakte hem niet gelukkig. Een rilling liep over zijn magere lijf, maar de jongen hield zijn gezichtsuitdrukking neutraal terwijl hij op de docente afliep. Er was niets aan de hand. Alleen een vrouw, hij en straks een paar andere onbelangrijke medeleerlingen. Niets, absoluut niets om zich zorgen over te maken.
Eén ding zou wellicht problemen opleveren en dat was het onderwerp van deze les. Demonen en de manieren om je ertegen te verdedigen. Heel handig en interessant, maar wellicht zou het toch beter zijn om de kennis die hij zou verwerven niet met Lightning te delen. Dat zou een nogal pijnlijk momentje op kunnen leveren. Ietwat ongemakkelijk. Misschien. Zijn kleine demonenmeisje.
Dominic was nu dichtbij genoeg om het gezicht van zijn nieuwe docente te zien en een neutrale uitstraling nam zijn houding over. ''Goedenavond, mevrouw,'' sprak hij beleefd, zonder al te veel emotie. ''Dominic Fedelmid.'' Zijn ogen vlogen over haar lichaam, bleven hangen bij het pistool en kwamen dan terug bij de hare. Een lichte glimlach werd kort naar haar gezonden, maar algauw was zijn uitdrukking weer neutraal. Dominic bekeek kort de omgeving van wegslijtende stenen, bleef dan staan wachten op de rest.