Sasha liep door de sneeuw, en keek naar de wolken. ''Ik loop hier al uren rond..zonder enig idee waar ik heen moet''. Sasha zuchtte, en keek om zich heen, bomen...overal bomen, hier en daar zag hij een vogeltje. Sasha begon uit verveling een deuntje te fluiten wat door het bos echode. Toen zag hij na nog een tijdje wandelen...een gebouw! Sasha liep er heen zuchtend maar toen hij dichterbij kwam zat het gebouw onder het mos en de klimplanten.. ''Serieus? cyka!'' vloekte hij. Sasha zuchtte weer, en besloot via een klimplant op een gedeelte te klimmen dat nog stabiel was. Hij keek rond, en zag alleen bomen..overal bomen...Sasha besloot te gaan liggen, en staarde naar de wolken. ''Hmm.. ben benieuwd of deze school wel waardig is, ik heb veel gehoord maar..nrgh..we zullen het zien''. Sasha keek links van hem, zijn kraai was naast hem komen zitten met twee andere kraaien. ''Oh well...jullie houden me tenminste gezelschap''. Sasha keek weer naar de wolken en zuchtte alweer. Met benen over elkaar en handen achter zijn hoofd lag Sasha daar en begon te fluiten, toen keek hij naar zijn kraaien. ''Kunnen jullie niet de weg zoeken en me dan komen halen?''. De kraai zette zijn kop schuin en keek Sasha onnozel aan, toen krijste het beest en ging zitten. ''Lui beest'' mompelde Sasha. ''Hmm...hoe zouden de mensen op de academy zijn?. Hopelijk niet al te irritant..of te druk.'' Sasha sloot zijn ogen en dacht na. ''Misschien zijn ze wel zwak, of ik pas er niet bij...niet dat..dat iets uitmaakt..ik pas nergens bij''.
Sasha's maag rommelde. ''Was er maar iemand die me de weg kon wijzen...of iemand die iets te eten bij zich had..of..iemand..''. Toen hoorde Sasha voetstappen, waren zijn gebeden verhoort? De voetstappen kwamen dichterbij, Sasha stond op en kwam oog in oog te staan met een rood harig meisje... Sasha knipperde een paar keer en bleef stil...

Zzzzzziiiip. Moyra ritste haar jas zo ver mogelijk dicht en trok haar sjaal wat omhoog, zodat die de rest van haar hals bedekte. Zo was ze klaar om naar buiten te gaan. Gekleed in een dikke zwarte maillot met witte streepjes, een wollen jurkje en een warm vest, met daaroverheen haar dieprode winterjas zou ze het nooit koud krijgen. Zeker niet als ze bewoog, wat het meisje van plan was. Ze zou namelijk een winterwandeling gaan maken, zoals ze dat zelf noemde. Dat klonk zo mooi. Winterwonderland. Jammer dat er nog geen sneeuw lag zeg. Maar dat zou niet lang meer duren, merkte je aan de koude droge wind. Dat was een fijn idee. Het was prachtig helder weer, op de kou na. Dat maakte haar zo vrolijk, dat er nog meer dan gebruikelijk een huppeltje in de passen van dit jonge meisje zat. Ze was blij, ze genoot van het leven en was niet schuw om dat te laten merken. Waarom zou ze ook? Het was een bijzonder gezicht, zo tussen alle puberende chagrijnige tieners, een huppelend kind, met ogen als roze-rode snoepjes. Mensen die haar voorbij zagen gaan keken verbaasd op, om dan onverschillig de schouders op te halen, het zal wel.

Moyra was hen ondertussen al lang en breed voorbij en stapte de deur van het reusachtige kasteel uit. Ze had niet echt bedacht waar ze heen zou gaan, ach, dat was ook niet erg. Ze zou gewoon wat ronddwalen. Op zoek naar avontuur? Op zoek naar de eerste sneeuwvlokken, op zoek naar monsters, ridders, sprookjesfiguren. Wie weet wat ze vandaag mee zou maken. Op Starshine verveelde een fantasierijk figuur als zij zich niet gauw.

Na heel wat omzwervingen kwam het roodharige kind aan bij de ruines. Het werkte erg goed met haar neiging overal sprookjes en verhalen in te zien. Dit was natuurlijk het oude kasteel, waar een geweldige koning woonde, tot op een dag een monster aankwam en brullend alle stenen stuk probeerde te maken. De koning was al oud en kon zichzelf niet verdedigen... Oh nee! Daar kwam de draak. Zou hij de koning opeten? De oude man strompelde weg, richting zijn troon. En dan- Opeens- Spontaan, verscheen de prins en stak patsboem zijn zwaard door de kop van de draak. Ha. Net goed. Toen hadden ze een nieuw kasteel gebouwd en dat was waar nu leerlingen ronddwaalden, Starshine. Einde.

Moyra was een muurtje van ongeveer 1 meter hoog opgeklommen en balanceerde over de stenen heen. Haar armen wijd als een vliegtuig om niet te vallen. Zo liep ze verder, op zoek naar sporen van het kasteelleven. Misschien lag er wel ergens een kroon ofzo. Toen Moyra halverwege was hoorde ze iets. Gepraat. Of was dat de wind gewoon, tot stemmen vervormd door haar verbeelding? Verder over de muur dan maar weer. Daar hoorde ze het weer hoor. Moyra stond oog in oog met een jongen. Nou ja, oog in oog.. Zij was een stuk hoger, wat ook niet vaak voorkwam. Vlug liet Moyra zich zakken tot ze gehurkt was en sprong dan soepeltjes van de kasteelresten af. ‘Goeiemorgen!’ verkondigde ze vrolijk. ‘Hoe gaat het met jou?’ Haar ogen, gevuld met een samenspel van roze en rood, namen de jongeman eens goed in zich op. Toen zag Moyra de strepen over zijn gezicht. ‘Eh- gaat het wel?’ vroeg ze dan aarzelend, bezorgd. Haar hand was eerst wat omhoog gezweefd, alsof ze zijn gezicht aan had willen raken, maar in plaats daarvan wreef ze kort over haar eigen kaak, waar bij hem een litteken zichtbaar was. Straks had hij pijn en wist hij niet waar de ziekenzaal was. Of hij was een geest van het oude kasteel, dat hier nog rondspookte, dat kon natuurlijk ook. Zou ze- zou ze hem aan durven raken om te kijken of hij een geest was?

Sasha keek het meisje aan, ze was helemaal ingepakt, terwijl hij daar gewoon stond in zijn mouwloos shirt met het rode krijs erop, hij deed zijn handen in zijn zakken en deed twee passen achteruit. ''Goeie morgen'' riep ze, ze was zo vrolijk, zo blij zo..zo..schattig. Schattig..dat woord kende Sasha niet, van alle mensen die hem konden vinden moest het een meisje zijn waarom?. Het meisje keek hem aan, en Sasha staarde terug. ''Hoe gaat het met jou?'' zei ze. Sasha zei niks terug, zijn ogen gleden naar de dikke maillot met dikke strepen en toen weer omhoog. Zijn kraai vloog op en landde op Sasha's schouder, de kraai kantelde zijn kop en keek ook naar het meisje.

''Eh-gaat het wel'' nu keek het kleine meisje een beetje bezorgt, ze raakte haar gezicht aan op de zelfde plek waar Sasha's litteken zat. Sasha vernauwde zijn ogen, maar gaf nog geen antwoord. Hij keek naar zijn kraai en knikte, toen gleed zijn blik weer naar het meisje. ''Het gaat prima'' snauwde Sasha, was hij niet een beetje te gemeen?. Het meisje kon er ook niks aan doen dat ze zich zorgen maakte, ze kende hem niet eens maar was zo aardig. ''S..sorry..voor mijn toon...ik..ben gewoon een beetje verdwaalt, jij zit toevallig niet op...uhm..uhm..Starshine ofzo? ik vergeet de naam van die plek altijd..''. Sasha deed een poging tot glimlachen, maar kwam niet verder dan een klein verbreding van zijn lippen. ''Ik liep hier al rond voor uren, ik kom net van de shuttles..dit is mijn eerste dag hier.''. Sasha keek rond en toen weer naar het meisje.

''Ik ben Sasha Alexander Nikolaevich Hell''. Sasha bleef op een afstandje van een meter of twee. De twee andere kraaien kwamen naast Sasha staan en keken ook naar het meisje. Sasha probeerde een relaxde houding aan te nemen maar bleef een beetje gespannen, wat als dit meisje te dichtbij zou komen? Toen viel Sasha iets op, iets wat zijn aandacht trok, het rood/roze haar van het meisje, het had wel iets..je zou bijna zeggen dat het mooi was..mooi..ook dit woord was vreemd voor Sasha, toen gleed zijn blik weer naar de ogen van het meisje en keek haar aan.

''Hoe gaat het met jou?'' Vrolijk had ze hem aangekeken. Lief had ze gelacht. Warm had ze hem begroet. En hij had niet gereageerd. Pff. Was de jongen in een slecht humeur ofzo? Toen pas merkte ze de strepen op zijn gezicht op, wonden?! Oh nee wat erg, hij was gewond. Het zag eruit alsof dat echt heel erg zeer deed. Ze vroeg er paniekerig naar, bang dat hij inderdaad een zwaar letsel had.
''Het gaat prima'' klonk het echter. Nogal kwaad, nogal overtuigend. Nou zeg, sorry hoor dat ze een vraag stelde. Ze was enkel bezorgd geweest. Gekwetst keek Moyra naar hem op, pruillipje en grote ogen erbij.
''S..sorry..voor mijn toon...ik..ben gewoon een beetje verdwaalt, jij zit toevallig niet op...uhm..uhm..Starshine ofzo? ik vergeet de naam van die plek altijd..'' Oh, zat het zo! Nu ja, dat kon ze wel begrijpen. Ze glimlachte mysterieus, maar doorzichtig en slecht in toneelspelen als het meisje was veranderde dat algauw in een normale lach. ''Ja, Starshine Academie, ja!'' klonk het enthousiast. Ze hield van haar school en was helemaal in een goed humeur nu de jongen iets minder chagrijnig leek te zijn.
''Ik liep hier al rond voor uren, ik kom net van de shuttles..dit is mijn eerste dag hier.'' Wat een toeval, dat ze hem zomaar tegen was gekomen dan. Had hij geluk mee gehad, anders had de jongen in de kou nog uren doelloos rond kunnen dwalen. Het terrein van SSA was namelijk groot en uitgestrekt, de bossen waren haast eindeloos. In Moyra's gedachtewereldje dan.

''Ik ben Sasha Alexander Nikolaevich Hell'' Moyra onderdrukte de neiging om te giechelen. Ze kende een meisje wat Sasha heette. Maar dat was gemeen om te zeggen, dus ze hield haar mond. Als je niets aardigs kan zeggen, zeg dan maar helemaal niets. In plaats daarvan verwelkomde ze hem hartelijk, met triomfantelijk uitgestoken hand. ''Welkom, Sasha! Ik ben Moyra Kasane. Je bent waarschijnlijk linksaf geslagen bij het platform, in plaats van rechts. Het pad naar rechts maakt namelijk een bocht naar het kasteel toe, terwijl het pad links.. Hier dus heen gaat!'' Ze legde alles vrolijk babbelend uit, helemaal blij dat ze dit allemaal wist. In haar eerste weken had ze ook moeite gehad met de weg, maar algauw was alles op z'n plekje gevallen en had ze zo ongeveer een mentale kaart van het gebied in haar hoofd. Al was er nog steeds genoeg onbekend terrein om te verkennen op avonturen.

Sasha keek Moyra aan. Vooral naar haar rood/roze haar. Waarom was het zo interessant. Oh nee..er verscheen een pruillipje, maar gelukkig verdween die toen Sasha zijn excuses aanbood. Nadat hij zijn vraag had gesteld, lachte het meisje mysterieus. Wat was ze van plan? Zou ze hem gaan aanraken? Sasha dacht na, wat moet hij nu toch doen? Opeens begon hat meisje te lachen, lachte ze hem nou uit? Sasha keek verbaast , wat moet ik hier toch mee dacht hij. ‘’Ja, Starshine Academie ja!’’ riep ze enthousiast en vrolijk . Sasha, knipperde een paar keer, hij had nog nooit zo een vrolijk persoon ontmoet. Sasha keek naar zijn kraai en gaf hem een aai over zijn verenkleed. Hij mompelde ‘’ Ona tak chertovski schastliv’’. Het meisje was ook zo ingepakt.. en daar stond Sasha dan in zijn mouwloos zwatre shirt met het rode kruis erop, en zijn handschoenen, zijn dunne broek en zijn normale schoenen. Zo koud was het ook weer niet, maar Sasha was mischien meer kou gewend dan dit meisje.

‘’Welkom, Sasha! Ik ben Moyra Kasane.’’ Ze stak haar hand uit, met erg veel zelfvertrouwen. ‘’ Je bent waarschijnlijk linksaf geslagen bij het platform, in plaats van rechts. Het pad naar rechts maakt namelijk een bocht naar het kasteel toe, terwijl het pad links.. Hier dus heen gaat!'' Dus daar was Sasha de fout in gegaan. Mischien heeft hij de borden gemist, hij lette stiekem ook niet zo goed op, hij was meer tegen zichzelf en zijn vogels aan het praten dan op te letten waar hij heen ging. Moyra begon alles vrolijk uit te leggen, ze wist best veel zeg. Sasha verwerkte alle informatie..en keek toen weer naar haar uitgestoken hand. Sasha stak zijn eigen hand naar voren maar trok hem langzaam weer terug en hield het vast. Het was duidelijk dat Sasha moeite had met lichaamelijk contact..zelfs met iets zoals een simpele handdruk. ‘’I..ik..mischien…kan je met me meelopen naar de academie? i…ik zou dat erg op prijs stellen’’ stamelde hij. Sasha keek weer naar Moyra’s haar, en hoopte maar dat ze hem niet al te raar vond.

Moyra was hier gewoon heen gegaan om rond te springen, wandelen, zingen, dansen, spelen. Dat waren dingen die ze graag deed. Maar ja, dan was Moyra wel zo’n persoon dat overal vreugde uit zou halen, zelfs al moest ze schoonmaken of had ze een toets. Ze zat gewoon barstensvol levensenergie en dat moest er uit, anders zou ze boem, ontploffen.
Dat zou toch een rotzooi geven, bah. Overal organen en bloed. Ja, dat was wat er dan gebeurde, dat had ze in een horrorfilm gezien, met eigen ogen. Oh bah, die film had ze beter niet kunnen zien, het was haar niet geheel goed afgegaan om ontploffende lichamen en onthoofde mensen te zien, net als een doormidden geprikte oogbal. Iehh. Alleen al als ze aan de film dacht kreeg ze nog rillingen. Na het zien van die film had ze twee nachten met de dekens over haar hoofd heen getrokken geslapen, waarbij enkel een paar plukjes rood haar op het kussen zichtbaar waren, zo eng was het geweest. Gelukkig zou ze niet ontploffen van vreugde en energie, want hier was Sasha en tegen hem kon ze super vrolijk doen en alles uitleggen, de weg naar het kasteel, vanaf het lanceringsplatform en straks vast nog veel meer! Gezellig.

Een kleine domper op die feestvreugde was het feit dat Sasha zijn hand wel uitstak, maar daarna toch weigerde om dat laatste stapje te zetten om haar hand te schudden. Pff. Was ze soms vies? Met spiekende blik naar haar handpalm controleerde ze dat gauw, maar nee: Niets vies of vreemds te ontdekken. Hij was gewoon een aansteller en helemaal geen nette beleefde prins, bah.
‘’I..ik..mischien…kan je met me meelopen naar de academie? i…ik zou dat erg op prijs stellen’’
Moyra kantelde haar gezichtje ietwat schuin en nam hem eens in zich op. Was hij nou gemeen of een beetje bang? Hij was zeker zenuwachtig en wist niet wat hij moest doen en daarom had hij haar hand niet geschud en- misschien was hij wel hartstikke buitenlands en deden ze niet aan handschudden als groet bij hem thuis.
‘Nou, Sasha,’ sprak het meisje monter, op één been balancerend. ‘Ik weet de weg wel. Kijk, het zit zo: Dit is het oude kasteel, voor het door slechterikken helemaal pats kapot gemaakt werd en de koning dood ging. De ruines dus. En daaro-’ Met haar hand gebaarde ze wild in de richting waar zij vandaan was gekomen, linksachter haar. ‘Is het nieuwe kasteel, waar nu helaas geen koning meer is, maar wel Savador, die is de baas, dus dat telt ook. Daar hebben wij les en zijn hartstikke veel slaapkamers enzo. Die kant moeten we dus op, via het pad daar en dan links- oh ik laat je het wel gewoon zien. Kom op, Sasha! Vergeet je bagage niet.’ Moyra zag een hoopje stenen en gebruikte dat handig als opstapje om weer een muurtje op te klimmen. Daar balanceerde ze overheen, drie meter verder wankelde het meisje echter, met een geschrokken gilletje en de armen wijd in een poging overeind te blijven.

Sasha’s kraai tikte op zijn hoofd, en klom er langzaam op. Sasha zuchtte, en keek naar Moyra, ze was vast beledigd dat hij haar hand niet schudde. Hij zou wel willen maar hij kon het gewoon niet, niet sinds.. nee daar moest hij nu niet aan denken, het verleden ligt achter hem, hij was hier voor een nieuwe start. Maar sommige dingen vergeet je niet zo snel. Sasha liet zijn pols los en liet zijn hand zakken. Hij sloot zijn ogen even, ondertussen nam hij alle informatie op die Moyra hem vertelde.  Sasha keek haar aan en knipperde, nadat hij haar de vraag had gesteld om mee te lopen kantelde ze haar hoofd een beetje. Ze keek hem aan, en leek hem te inspecteren.  Zou ze hem raar vinden? Vast wel, wie durft er nou geen hand te geven, als hij nou maar de moed had om haar te vertellen waarom hij haar geen hand wil geven.  Aan de andere kant, ze was zo vrolijk en blij, moest hij haar wel over zijn gruwelijke verleden vertellen? Zou dat niet teveel voor haar zijn? Sasha besloot het niet te vertellen, niet alleen dat, hij schaamde zich er ook nog is voor.

‘’Nou Sasha’’ zei Moyra, terwijl ze op een been balanceerde..was dat niet te gevaarlijk? Sasha stond paraat om het meisje op te vangen als ze zou vallen, ook al vind hij het..onprettig om een meisje aan te raken, hij zou haar niet zomaar kunnen laten vallen. ‘’Ik weet de weg wel’’ zei ze. ‘’Kijk het zit zo, Dit is het oude kasteel, voor het door slechteriken helemaal pats kapot gemaakt werd en de koning dood ging. De ruines dus. En daaro-‘’ Waar had ze het toch over? Kasteel, slechteriken? Sasha begreep er niks van,  zag dit meisje de wereld asl een groot sprookje ofzo? Nou Sasha kon haar wel vertellen dat het niet zo was, maar waarom de droom van een klein meisje kapot maken..zo een grote eikel was Sasha ook weer niet. Moyra gebaarde een kant op, dus daar moest hij heen! Toen merkte Sasha dat het meisje nog steeds aan het praten was. ‘’ Is het nieuwe kasteel, waar nu helaas geen koning meer is, maar wel Savador, die is de baas, dus dat telt ook. Daar hebben wij les en zijn hartstikke veel slaapkamers enzo. Die kant moeten we dus op, via het pad daar en dan links- oh ik laat je het wel gewoon zien. Kom op, Sasha! Vergeet je bagage niet’’.  Sasha glimlachte lichtjes, de vrolijkheid en enthousiasme van Moyra maakte hem zelf ook blij het was aanstekelijk. Sasha zei: ‘’Ik heb geen bagage nou…tenzij je deze zak bagage noemt?’’. Sasha sloeg zijn zak over zijn schouder en liep achter Moyra aan, ze klom over een muurtje en balanceerde er over heen, Sasha volgde haar met een zucht en vroeg zich af of we niet gewoon konden lopen. Toen gebeurde het, Sasha hoorde een gilletje en zag dat Moyra bijna viel! Sasha aarzelde geen moment en schoot naar voren en pakte haar schouder beet. ‘’Pas op hoor..straks val je nog in de hete lava..of een kuil met slangen’’. Sasha glimlachte naar Moyra en hielp haar weer op het muurtje. ‘’Wijs me de weg maar naar het nieuwe kasteel, maar we moeten wel oppassen voor vallen en monsters’’. Sasha liet Moyra los en keek naar de weg die ze nog moesten afleggen.

Vlak bij Sasha was een vogel, merkte ze nu op, wauw wat cool! De zwarte veren van de vogel glommen in het zonlicht. En het dier vloog niet eens weg. Was het soms zijn huisdier? Het feit dat de kraai (of was het een raaf?) zomaar pardoes op Sasha's haren belandde deed haar vermoeden dat dat het geval was. Normale vogels deden dat heus niet zomaar. Die maakten nestjes in bomen, niet in de klitten van mensenhaar. Toch?
Moyra voelde zich eigenlijk best wel blij dat zij iemand helpen kon. Kijk, meestal was zij het onschudlige meisje dat zichzelf in de problemen werkte en er dan met hulp van anderen weer uit kwam. Bijvoorbeeld Savador, die had haar heel heel heel hartstikke vaak geholpen! Maar nu zou zij Sasha helpen om naar het kasteel te komen. Natuurlijk kon het fantasierijke meisje het weer niet laten om er lekker op los te babbelen, over de ruïnes kon ze ook wel wat vertellen, als ze toch bezig was. Niet het echte verhaal, gebasseerd op feiten, maar feiten waren zo saai meestal. Dan kon je beter wat verzinnen.

Na haar verhaaltje afgemaakt te hebben herinnerde ze de jongen nog even om zijn spullen mee te nemen. Het zou jammer zijn als hij strakjes in het kasteel was, in zijn kamer en dan opeens geen pyjama bleek te hebben. Dan moest hij in de kou weer naar buiten, zo laat, terwijl hij eigenlijk wilde slapen. Nee, het was beter om je bagage niet te vergeten. ‘’Ik heb geen bagage nou…tenzij je deze zak bagage noemt?’’ Ze keek nog even om en haalde haar schouders op. Wist zij veel wat de vaste definitie van bagage was? Als hij het maar meenam!
Op de muur raasde de wind om haar heen. Moyra's halflange haren vlogen naar achteren langs haar gezicht, golfden als vuur op de wind. Onoplettend had ze niet door dat er een steen miste in haar pad. Wat wilde je ook, in een complete ruïne. Ze was haar balans kwijt en dat uitte zich in een gilletje van schrik. Tot daar opeens een hand was, die haar schouder greep en daarmee haar leven redde! Moyra stond rechtop en keek Sasha met glimmende ogen aan. ‘’Pas op hoor..straks val je nog in de hete lava..of een kuil met slangen. Wijs me de weg maar naar het nieuwe kasteel, maar we moeten wel oppassen voor vallen en monsters.’’ Door zijn woorden volledig ingepakt vergat Moyra hoe hij daarstraks een beetje een stijve hark had geleken. ''Ja, ja dat klopt. Ik was bijna al gevallen, maar je was net op tijd!'' Uit haar woorden was de dankbaarheid duidelijk af te lezen. Moyra liet zich van de muur afglijden en keek Sasha opgetogen aan. ''Ik kom wel naast jou lopen.'' verkondigde ze energiek. ''Watvoor magie heb jij, Sasha?'' vroeg ze dan nieuwsgierig.

[Sorry dat mn antwoord zo laat is.]

Sasha zuchtte, daar was ze toch bijna gevallen. Waarom maakte hij zich zorgen? Wat kon hem het nou schelen. Nee dit meisje was aardig tegen hem, dus het kon hem wel degelijk wat schelen wat er met haar gebeurde. Hij trok haar terug op het muurtje. ‘’ja, ja dat klopt, ik was bijna gevallen maar je was net op tijd’’ ze klonk erg dankbaar, en Sasha kon het niet helpen om te glimlachen. Hete lava, vallen en monsters, waar was hij nou mee bezig om een of andere reden deed hij mee aan deze volgens hem kinderachtige waanzin. Maar hij kon het niet helpen, was hij betovert? De fantasie en vrolijkheid van dit meisje was zo sterk, zo aanstekelijk.

Sasha zag dat Moyra zich toen van de muur liet afglijden. Ze keek op en zei toen: ‘’Ik kom wel naast jou lopen’’.  Maar beter zo dacht Sasha, dan zou hij er beter voor kunnen zorgen dat dit roekeloze meisje niks overkwam. Sasha sprong naar beneden toen Moyra aan hem vroeg: ‘’Wat voor soort magie heb jij Sasha?’’ Dit was zijn moment, nu kon hij uitsloven. Er verscheen een grijns op Sasha’s gezicht hij mompelde wat, toen materialiseerde Moyra’s schaduw zich, en kwam omhoog als tentakels.  Ze begonnen te dansen, en verdwenen toen weer in de grond, daarna maakte Sasha een paar zwarte vlammen, acht stuks die om hem heen zweefde. De vlammen draaide rond en vlogen omhoog, daar vormde ze een ring van vuur. Toen schoot Sasha’s schaduw omhoog in de vorm van een Chinese draak, die ging door de ring heen. Sasha’s litteken lichtte paars op en zijn normaal groene oogkleur werd in 1 oog ook paars. De schaduw verdween en de ring spatte uiteen en kwam neer als kleine vonkjes om Moyra heen als zwarte sneeuw.  Sasha’s litteken stopte met gloeien. ‘’Ik denk dat je het nu wel weet… ik wil wel meer laten zien maar..ik kan niet teveel energie gebruiken’’ zei Sasha lachend, hij hield er erg van om te laten zien wat hij kon. ‘’En jij Moyra?’’ vroeg Sasha op een vriendelijke toon.

[Kleine post D: hoop dat je het niet erg vind]

Pampampam, ze ging op avontuur en Sacha, Sacha was haar mede-reiziger. Zij moest hem door het super gevaarlijke landschap loodsen, moest op de uitkijk staan. Daarom was ze ook zo hoog op een muurtje geklommen natuurlijk! Zodat ze gevaar aan kon zien komen. Gelukkig was Sacha geen nutteloze brekebeen die enkel mee liep, hij redde haar ook nog van de lava en de slangenkuil. Zie je wel, teamwork was heel erg belangrijk op een queste.
‘’Wat voor soort magie heb jij Sasha?’’ Ze had een kort antwoord verwacht, maar kreeg zo veel meer. Hij gaf een show! Hoe cool was dat. Wow- haar schaduw was een monster! Ze deinsde met een sprongetje iets achteruit, maar dat hielp bij je eigen schaduw natuurlijk niet zo erg voor het ontwijken en afstand nemen. Ze keek er dus een beetje beangstigd, maar ook nieuwsgierig naar. Tentakels, waren ze.. echt? Ze stak haar hand uit, heel heel voorzichtig. Wat zou er gebeuren als ze het aanraakte? Oh, daar gingen ze alweer. Jammer. Maar veel tijd om te treuren was er niet, want het volgende spektakel verscheen al.
''Ohhh...'' klonk het zachtjes, verwonderd, wanneer Sacha vlammen van duisternis maakte. De verandering in zijn oog had ze pas door toen de Draak opgestegen was en ze hem kort opgetogen aankeek. Even was ze bezorgd, maar hij leek zo volwassen, hij wist vast wel wat hij deed. En daarbij was een paars litteken en paars oog best wel mooi.
‘’Ik denk dat je het nu wel weet… ik wil wel meer laten zien maar..ik kan niet teveel energie gebruiken. En jij Moyra?’’ Een showoff, dat was hij dus wel, maar Moyra vond het alleen maar leuk. ''Duisternis kan dus ook vlammen maken..'' sprak ze eerst vol verbazing en vreugde. Dat was iets wat ze zich nooit had afgevraagd, maar blijkbaar kon het! Zwart vuur! Niet haar favoriete kleur, maar wel bijzonder. ''Ik heb vuur. Ohja, en een beetje luchtmagie!'' Was ze dat laatste toch bijna vergeten, warhoofdig als ze soms was. Moyra was een stuk jonger dan Sacha en zeker minder krachtig, maar ze wilde toch ook wat laten zien. Ze creeërde een balletje van lucht en vuur, suizend en sprankelend, waarbij de lucht het vuur aanwakkerde tot het zeer geconcentreerd en hevig was. Dan maakte ze in het klein na wat Sacha als laatste had gedaan: Een draakje. De hare was echter een Sprite, die ze dankzij lessen van Savador had leren beheersen. Het beestje bewoog dan opgewekt en vloog om de twee leerlingen heen, met zijn kleine vleugeltjes verwoed en energiek flapperend. Wat dat betreft leek het wel alsof het vuurwezentje haar persoonlijkheid had. Na een paar rondjes barstte de draak uit elkaar in een steekvlam, die ze met heel veel moeite ook probeerde te kleuren, maar die toch traditioneel rood bleef.. Of zag je daar toch een roze gloed? ''Je bent echt al goed, Sacha.'' meldde het meisje dan. ''In welk jaar zit je?'' Hij was zeker al een zesdeklasser, als hij zulke schaduwen pats tot leven bracht.

[Eeeggghh, midnightpost ]

Sasha keek naar Moyra na zijn show, ze vond het geweldig dat gaf Sasha een tevreden gevoel. Hij hield er wel van als mensen hem bewonderden. Hij moest de aantrekkingskracht om meer te laten zien onderdrukken. Straks liet hij zich gaan en gebruikte hij teveel energie. ''Duisternis kan dus ook vlammen maken!'' riep ze enthousiast. Sasha wist dat dit niet helemaal waar was, hij was 1/8 Raziaans maar hij hield dat altijd verborgen. Zijn vuurmagie was zwak, en hij haatte zwakte. Gelukkig had zijn meester een manier gevonden waardoor hij simpele vuurmagie toch sterker kon maken. Hij leerde zijn vuur en schaduw te mixen waardoor er zwarte vlammen ontstonden. Hij kon dit wel gaan uitleggen maar hij wou het enthousiasme van het meisje nu niet breken. Hij wou haar niet over zijn zwakte vertellen. ''Ik heb vuur.'' Nu zou Sasha het al helemaal niet vertellen, het feit dat dit jongere meisje beter in vuurmagie zou zijn dan hij zinde hem niet. ''Ohja en een beetje luchtmagie!''. Sasha knikte. Hij merkte op dat Moyra ook een showtje aan voor hem wou opvoeren, hij glimlachte. Ze creëerde een balletje van vuur en lucht, ze gebruikte de lucht om de vlam groter te maken. Sasha knikte in voldoening, het was erg slim bedacht om de twee soorten magie zo te gebruiken, hij had wel de meest onpraktische combinatie, Vuur en lucht, Water en vuur, vuur and woud..die combinaties waren tenminste nuttig. Toen maakte ze van de vlam een draakje. Het draakje was erg enthousiast en energiek en spatte toen uit elkaar met een rozige steekvlam. Sasha glimlachte en klapte voor Moyra, niet het minachting langzame klapje dat hij normaal altijd deed, nee dit keer klapte hij echt en enthousiast. ''Wow..dat kan je goed zeg'' Sasha irriteerde zich een beetje aan zichzelf.  ''Je bent echt al goed Sasha'' zei ze. Sasha voelde zich trots, het was lang geleden dat iemand ooit is iets positiefs over hem zei. ''In welk jaar zit je Sasha?'' Sasha dacht even na..in welk jaar mocht hij ook alweer binnen treden? ''Ik denk dat het het vijfde jaar was'' Sasha lachte. ''Ik moet nog veel leren hoor, ik ben nog lang niet zo goed als Lady Queralena. Maar ooit op een dag, dan zal ik net zo sterk zijn..en dan zal ik een legendarische magiër worden. Sasha's ogen branden met passie. En wanneer die dag daar is, zal er nooit meer iemand op Shadra zijn..die zich alleen voelt of zwak is nooit meer...''

Sasha keek voor zich uit alsof hij zijn dromen al zag gebeuren, hij kreeg een grijns op zijn gezicht.
''En in welk jaar zit jij Moyra?'' Sasha begon alvast te lopen door de ruïnes, hopend dat Moyra de weg zou lijden. ''Weet je trouwens of er..nog wat gevaarlijks in deze ruïnes leeft?'' Sasha keek ttond en voelde zich bekeken, iets hield hen in de gaten, Sasha's kraai krijste ongemakkelijk en keek naar Sasha. Sasha keek om zich heen en toen naar Moyra.

Het was zo leuk om nieuwe mensen te leren kennen, al helemaal als ze zo ontzettend aardig waren en zomaar schaduw om konden toveren. ''Wow..dat kan je goed zeg'' Gloeien van trots? Ja. Zo voelden haar wangetjes nu, zacht roze. Haar lach werd breder en ze huppelde lichtelijk terwijl ze verder liep. Dat was lief van hem om te zeggen, terwijl zijn draak veel veel groter was geweest. Toch was ze niet ontevreden, haar spreukje was bijna helemaal goed gegaan zoals Savador haar geleerd had.
''Ik denk dat het het vijfde jaar was.'' Wist hij niet zeker waar hij begon? Dat was vreemd. Een licht ongelovig lachje schemerde op haar gezicht, maar ze zei er niets van. ''Ik moet nog veel leren hoor, ik ben nog lang niet zo goed als Lady Queralena. Maar ooit op een dag, dan zal ik net zo sterk zijn..en dan zal ik een legendarische magiër worden. En wanneer die dag daar is, zal er nooit meer iemand op Shadra zijn..die zich alleen voelt of zwak is nooit meer...'' Ze keek hem aan, het ongeloof was nog steeds zichtbaar, maar het was veranderd. Van een ongeloof omdat iets grappig en vreemd was, ging het over naar een verbazing om de vastberadenheid in Sacha's stem. Moyra leefde snel mee met mensen, haar emoties spiegelden dan de gevoelens die de ander uitstraalden. En nu, nu zag zij het net als Sacha voor zich. Hij, in een ridder pak, met een schild en een inktzwarte draak. Sacha had vast ook een zwaard en een kroon. Hij was een legendarische magiër en die waren net zo dapper als ridders. Toch?

Hij zou naar de vijfde gaan, dat betekende dat hij.. Zestien was? Of zeventien, dat lag er een beetje aan wanneer je jarig was. ''Ik zit in de derde.'' antwoordde ze. Moyra was in de zomer jarig, waardoor ze een zogenaamde 'vroege leerling' was.
''Weet je trouwens of er..nog wat gevaarlijks in deze ruïnes leeft?'' ze keek speurend om zich heen en knikte toen. ''Ja, er zitten misschien slangen en als er nog een geheim is verborgen ook een bewaker. Misschien moeten we voort maken, op het bospad zijn ze niet.'' Dat gezegd hebbende versnelde Moyra haar pas en met vluchtige, doch sierlijke tred bereikte ze het pad wat door het bos voerde, iets voor Sacha uit lopend. ''Wat is je lievelingsseizoen?'' klonk het dan uit het niets.

Sasha liep achter Moyra aan. Het vrolijke meisje huppelde zo vrolijk rond het bos in, de kraai op Sasha's schouder was gekalmeerd en zat stil terwijl Sasha de omgeving in  de gaten hield. ''Ik zit in de derde'' gaf ze als antwoord terug. Sasha dacht na en knikte, ze zat twee klassen onder hem. Maar dat maakte niet uit, hij mocht Moyra wel. Normaal zou Sasha een hekel hebben aan haar omdat ze veel zwakker was. Was hij niet een beetje hypocriet? Hij verachtte zwakte maar vond wel dat je zwakkere mensen moest beschermen..tenminste..als je ze mocht en totdat ze het zelf konden. Toen ze antwoord gaf op zijn tweede vraag wist hij niet of ze nou serieus was, of er weer een sprookje van maakte, het wast vast het laatste. Toen begon het Moyra opeens sneller te lopen, en Sasha..die versnelde zijn pas ook. ''Wat is je lievelingsseizoen? '' zei ze opeens.

Sasha moest even denken, hij had niet echt een favoriet seizoen. Toen antwoordde hij: ''Winter'' waar hij vandaan kwam was winter de beste tijd van het jaar, dan hoefde zijn volk alleen maar te vrezen voor de kou en de sneeuw want in de winter waren de bossen die zijn dorp omringde veel veiliger. De trollen hielden dan hun winterslaap en de wulfen, mensachtige wolven trokken achter de kuddes elanden en bizons aan. Af en toe bleef er dan nog een wulfen achter maar dat maakte niet uit, een eenzame wulfen kon een groep jagers van zijn dorp wel aan. Aan de andere kant..was het grote meer dan bevroren en konden ze geen vis halen, en omdat de bizons en elanden weg trokken was er ook veel minder vlees. Haasjes en andere kleine dieren moesten ze het dan mee doen. Sasha merkte dat hij nu al een tijdje stil was na zijn antwoord en vroeg snel: ''En die van jou Moyra? Vast de zomer omdat het dan lekker warm is en het lekker lang licht blijft of niet?'' Sasha klonk nogmaals veel aardiger dan zijn bedoeling was. Moyra haalde gewoon het beste uit hem naar boven, hij moest glimlachen, ze was zo zorgeloos, zo vrij. Toen Sasha haar leeftijd was moesten hij hard werken, en was hij erg eenzaam en depressief. Sasha schudde zijn hoofd even om de nare gedachten uit zijn hoofd te krijgen. Hij keek toen weer naar het vrolijke meisje en zei: ''Wat wil jij doen nadat je hier klaar bent Moyra?'' zei Sasha met een glimlach op zijn gezicht terwijl ze samen over het pad wandelden.

Er waren vier seizoenen. De eerste was zomer, de tweede was herfst, de derde was winter en de vierde was lente. Daarna begon de cirkel weer opnieuw. Elk van de vier had iets bijzonders, iets kenmerkends en iets leuks. Zonnestralen, ijsjes, bergen goudgekleurde bladeren, sneeuwvlokken, sneeuwklokjes en krokusbollen.
''Winter'' Ze knikte opgewekt. Dan had hij geluk, of nouja: het was momenteel bijna winter, dus dat vond hij vast fijn, nietwaar? Wat zou hij het leukste vinden aan winter? De sneeuwpoppen, het sleetje rijden? Of schaatsen, zo hard als je kon, tot je haast vanzelf leek te zweven. Het was net rolschaatsen, maar dan sneller en leuker!
''En die van jou Moyra? Vast de zomer omdat het dan lekker warm is en het lekker lang licht blijft of niet?'' Oh, lastig. Ze vond het moeilijk een keuze te maken, sinds alle dagen van het jaar wel iets speciaals en leuks hadden. Aan het moeilijke gezicht dat ze even trok was ook wel te zien dat een keuze niet 1, 2, 3 gemaakt kon worden door het jonge meisje. ''Eehm..'' klonk het dan weifelend. ''Eehmm.. Allemaal eigenlijk.'' Ze liet een zacht lachje horen, wat fris en onschuldig klonk. ''De zomer is leuk, maar dan heb je een super lange vakantie. En dan mis ik mensen op school.'' Was dat raar? Het klonk tegennatuurlijk, school verkiezen boven vakantie. Maar Moyra genoot gewoon van de vele persoonlijkheden die hier op school rond dwaalden en al was een vakantie op z'n tijd helemaal niet erg, te lang was ook niet leuk.

''Wat wil jij doen nadat je hier klaar bent Moyra?'' Toekomst vragen? Oef. Ze wist al dat je niet aan kon komen met 'avonturier en prinses'.. Ja, ervaring had haar dat wel geleerd. ''Ik wil eerst ontdekken- alle planeten en soorten mensen! En dan kan ik daarover verhalen schrijven, over alle avonturen en geheimen die ik heb ontdekt! Dat kan toch, Sasha?'' Ze hoopte dat dit een goed antwoord was, het paste bij haar, het was wat ze leuk vond, zonder al te veel sprookjesachtige termen te gebruiken.

Sasha genoot van Moyra's gezelschap. Tot zijn eigen verbazing vond hij haar geweldig.
Ze had blijkbaar moeite met zijn vraag over de seizoenen. Hij kon aan haar zien dat ze niet kon kiezen. ''Eehm..'' klonk het niet veel later. Sasha bergreep waarom het zo een moeilijke keuze voor haar was. In de winter kon ze lol hebben met de sneeuw, in de zomer was het lekker warm, in de herfst was er van alles te vinden en te zien, en in de lente begon alles weer mooi te bloeien. ''Eehmm.. Allemaal eigenlijk.'' klonk het gevolgd door een zacht lachje.. Sasha glimlachte het was te verwachten. Sasha vroeg zich af of Moyra wel is de negatieve kanten van iets inzag.
Haar glas was altijd wel halfvol en ze kon aan alles wel een positieve draai geven.
Maar ze zou er snel genoeg achter komen dat de wereld helemaal niet zo werkt.
Vooral op Shadra niet, het is niets voor niets de planeet van duisternis. Niet alleen door de magie, en de ligging tegenover de zon. Maar ook de mensen waren meestal mysterieus en duister.
''De zomer is leuk, maar dan heb je een super lange vakantie. En dan mis ik mensen op school.''  zei ze toen. Ze miste school? Dat is ook iets nieuws. Sasha was juist blij als hij klaar was met school. Vroeger gingen ze dan altijd de boer en zijn runderen pesten. En dan kwam de boer boos achter hun aan met een hooivork. Sasha moest grinniken toen hij hieraan dacht.  
Nadat hij zijn vraag had gesteld, keek hij Moyra aan. Hij verwachtte niets van haar.
Ze was nog jong en hoefde zich nog geen zorgen te maken over dat soort dingen. ''Ik wil eerst ontdekken- alle planeten en soorten mensen! En dan kan ik daarover verhalen schrijven, over alle avonturen en geheimen die ik heb ontdekt! Dat kan toch, Sasha?'' zei ze vrolijk. Sasha glimlachte breed, en sprak daarna op een enthousiaste toon ''Natuurlijk kan dat, dat is een erg mooie droom, de zeker weten kan uitkomen. Wil je dan alleen reizen..of mag ik met je mee?'' zei Sasha met een lach. In zijn achterhoofd dacht hij na. Als Moyra later echt zou rondreizen over alle planeten, dan zou het in zijn voordeel werken om mee te gaan. De geheimen en de dingen die hij kon leren op een rondreis zou hem alleen maar sterker maken. En kracht en kennis had Sasha nodig om zijn eigen droom te verwezenlijken. En het zou beter zijn om met zijn tweeën te reizen in plaats van in je ééntje. ''Ik zou ook wel de andere planteten willen zien, en op Shadra kan ik je gis zijn''. Sasha lachte bij het idee, hij zag het al helemaal voor zich. ''En met zijn twee is leuker dan één toch?''. Sasha glimlachte weer en keek naar Moyra.

Moyra was een stuiterbal, een suikerbom, een regenboogkleurige lollylikkende positieveling. Het was zogezegd verrassend dat haar dierlijke vorm geen regenboogschaap was en dat ze (meestal) met beiden benen op de grond bleef staan, met zo veel positiviteit en luchtigheid in haar zou je toch verwachten dat ze weg zou zweven, nietwaar? Net als helium, dat was ook zo lichtvoetig en zweverig.

Sasha zag ze nu al als een betrouwbaar individu, iemand aan wie zij haar hersenspinsels kwijt kon, haar enthousiasme kon ze met hem delen. Daarom wilde ze bevestiging van hem. Hij was ouder, daarom dus wijzer. Zo werkte dat. Moyra wilde gewoon weten of haar droom waarheid kon worden. Ze was een echte dagdromer, dat stond vast, maar ze besefte wel dat niet alle dromen waarheid konden worden. al waren prinsessen en dergelijke een geval apart. ''Natuurlijk kan dat, dat is een erg mooie droom, de zeker weten kan uitkomen. Wil je dan alleen reizen..of mag ik met je mee?'' Wow. Wowowowow. Whaa-huh- wow. Aww. Ze was overdonderd, op een goede manier. Laten we het zo zeggen: haar mond viel open van verbazing, maar trok gelijk daarna op tot een uitbundige lach, waarbij haar witte tanden zich sprankelend tentoon stelden.

''Ik zou ook wel de andere planteten willen zien, en op Shadra kan ik je gids zijn'' Ze keek hem ontzag hebbend aan, hij was zo.. zo cool. En hij wilde haar gidsen! Het was net een droom, sprookje.. zoiets. ''En met zijn twee is leuker dan één toch?'' Dat was waar- dat was echt heel erg waar. Ze had daarstraks al plezier gehad, met haar spelletje, haar gebalanceer over de wiebelige ruine stenen heen. Maar nu Sasha niet meer verdwaald was -dankzij haar!- en ze samen richtig school wandelden was het nog veel leuker. Ze zag al voor zich hoe ze zij aan zij door het sterrenstelsel trokken. Over sneeuwvlaktes met een slee, over eindeloze zee in hun eigen zeilboot, door woestijnen, met prachtige oases. Oh, ja. Dat zou geweldig zijn. ‘Ja, samen wordt het vast nog beter en dan verdwaal jij ook niet zomaar- en ik val niet en dan..’ Wat maakt ons sterk? Teamwerk! 'En op Razen ken ik de weg, deels, dan kan je mijn vader en zus zien.’ kondigde ze aan. 'Maar mijn echte zus, Celia, is niet thuis, die is ook hier, op school. Misschien wil zij ook wel mee op reis..’ Even was ze stil, Celia was geweldig en Sasha ook, maarrr misschien wilde Sasha wel helemaal niet met zn drieen reizen. ‘Gewoon naar een of twee planeten hoor, de rest doen wij samen.’ beloofde ze dus, waarna Moyra monter haar hand uitstak en de zijne vastgreep.

In haar hoofd keerde ze terug naar haar eigenlijke doel: hem leren kennen. ‘Wat is je lievelingskleur? Mijnes is regenboogkleur.’ Dat laatste besloot ze gauw, omdat ze erachter kwam dat de keuze tussen fris groen, hemelsblauw, prachtig rood, krachtig oranje, lief roze, zonnig geel en supermooi paars niet zo gemakkelijk gemaakt kon worden. 'Of anders roze-paars.. Magenta.’ Ja, dat was een kleur, een chique naam die ze onthouden had. Die was het aller mooiste, tenminste: Nu. Over een uurtje zou ze misschien in het voordeel van knalrood of felgeel beslissen en morgen stellig beweren dat blauw het beste was.

[Happiness, oh so much~~ c:]

Sasha dacht na over wat hij had gezegd. Als Moyra haar droom zou verwerkelijken dan zou  dit erg goed uitpakken voor Sasha. Hij zou niet alleen hoeven reizen, en wanneer hij oude tempels en ruïnes zou binnen gaan om geheimen  te ontdekken zou Moyra maar al te graag met hem mee willen. Hij zag het al voor zich.  Ze trokken door woestijnen en bossen, ze gingen over zeeën en  door de bergen opzoek naar vergeten schatten en kennis. Moyra zou nog wel even moeten doorleren en een stuk sterker worden als ze mee zou gaan naar de plekken die Sasha in gedachten had. Hun reis zou niet alleen leuk en mooi zijn, maar ook zeer gevaarlijk.  Sasha moest glimlachen bij het idee, en keek toen naar Moyra. Haar mond stond open, ze had blijkbaar niet verwacht dat Sasha mee zou willen.
Kort daarna begon ze te lachen. Daarna keek ze hem aan. Sasha vroeg zich nogmaals af wat er allemaal om ging in het kleine hoofdje van dit schattige, vrolijke meisje.  ‘Ja, samen wordt het vast nog beter en dan verdwaal jij ook niet zomaar- en ik val niet en dan..’ 'En op Razen ken ik de weg, deels, dan kan je mijn vader en zus zien’’ . Moyra ratelde maar door in haar enthousiasme en dat vond Sasha helemaal niet erg.  Bij elk ander persoon zou Sasha hebben gezegd dat die zijn of haar mond moest houden, maar Moyra? Nee..die mocht de oren van Sasha’s hoofd praten.
‘Maar mijn echte zus, Celia is niet thuis, die is ook hier op school. Mischien wil zij ook wel mee op reis’’.  Toen Moyra dat zei voelde Sasha een scherpe pijn voor enkele seconden.
Hij had geen familie meer, ze waren allemaal dood. Zijn Vader en Moeder waren vermoord, zijn zus was verdwenen en mensen namen aan dat de wezens in het bos haar leven hebben genomen.  Sasha’s stiefmoeder was ook dood, zijn leraar en zijn beste vriend ook.
Nu hij erover nadacht had hij niets meer op Shadra behalve slechte herinneringen. Hij schudde zijn hoofd even om de gedachten  uit zijn hoofd te schudden.  Daarna keek hij Moyra weer aan.
‘’Gewoon naar een of twee planeten hoor, de rest doen wij samen.’’  Zei ze er kort achteraan.
Sasha glimlachte ‘’Als je wilt dat ze de hele reis mee gaat mag dat ook wel van mij hoor’’.
Toen werd Sasha’s hand vastgepakt door Moyra, Sasha verstijfde enkele seconden zijn ogen waren groot en hij keek in het niets maar al snel werd hij weer normaal. Langzaam laat hij ook zijn eigen hand die van Moyra vastpakken.  ‘’Wat is je lievelingskleur? Mijnes is regenboogkleur.’’.
Regenboog kleur..was dat wel een kleur? Voordat hij kon antwoorden zei Moyra weer iets  
‘’ Of anders roze-paars.. Magenta.’’.  Sasha glimlachte weer even voordat zijn gezicht weer naar een neutrale expressie  ging.  ‘’Die van mij is paars,zwart of rood..’’ zei Sasha met een grijns.
Hij keek even omhoog om te zien of zijn kraaien nog overvlogen, alle 11 stuks bleven ver boven de hoofden van Sasha en Moyra hangen, voor een ongetraind oog zag het eruit als een ongeorganiseerd zooitje, maar als je beter keek zag je duidelijk dat er een formatie in zat.

‘’Als je wilt dat ze de hele reis mee gaat mag dat ook wel van mij hoor’’Ahw, dat was lief. Maar ze schudde welbeslist haar hoofd. Nee, nee, ze wilde met hem ontdekken. Celia mocht eventjes mee, maar Sasha en Moyra zouden de avonturiers zijn. Het duo dat wilde avonturen meemaakte, dat kliffen probleemloos overstak en krokodillen en leeuwen te slim af was in de jungle.
Naar een belangrijkere kwestie springend begon Moyra over kleuren. Zeer interessant natuurlijk en van werkelijk levensbelang. de meeste jongens vonden blauw het mooiste en de meisjes roze. Dat was de klassieke rolverdeling. Naja, roze was ook wel een leuke kleur hoor. ‘’Die van mij is paars,zwart of rood..’’ Om dat antwoord moest Moyra eventjes lachen. ''Maar zwart is helemaal geen kleur, suffie.'' meldde ze giechelend. ''Nouja, regenboog ook niet, dus ik denk dat het dan toch mag.'' was de uiteindelijke conclusie.

[Yeah, ok.. Short, my apologies :c]