Het zonlicht weerkaatste de spierwitte sneeuw die de grond bedekte. Het verblind iedereen die buiten loopt. de koele wind zorgde ervoor dat je sneeuw als een soort van kleine tornado aan de grond zag verplaatsen van de ene bult naar de volgende. Het was prachtig mooi om naar te kijken. Gewoon daar in het veld te staan en naar de natuur te kijken. Door de witte bedekking vielen de ruïnes des te meer op. Niet dat ze dat normaal niet doen, nee het is het enige gesteente wat je in deze omgeving ziet. De zachte bruine kleur van het gebouw maakte het plaatje helemaal af. Je kon er zo een foto maken en er een postkaart van maken met erop 'Merry Christmas', maar dat ging hem niet worden want kerst is al geweest. Misschien volgend jaar meer geluk.

Sayuri liep heerlijk relaxed naar het oude gebouw. Het was lang geleden dat hij zich zo vrij en rustig heeft gevoeld. Geen kloppend hoofd, geen irritante stem, geen mensen om hem heen die hem raar aankeken als hij weer eens een keer in elkaar dook van de pijn. Nee, hij kon voor zolang het duurde gewoon Yuu zijn. Gewoon Yuu, niet de koelbloedige jongen die je normaal zou zien. De jongen die iedereen afstootte, niks met iets of iemand te maken wil hebben, iedereen negeerde alsof ze niet bestonden. Zijn lippen vormde een kleine glimlach, het voelde heerlijk om zichzelf te kunnen zijn. Hij pakte een klein hoopje sneeuw en ging ermee spelen. Met zijn magie maakte hij zijn eigen kleine tornado, net zoals de wind doet. Hij sloot zijn ogen om zich op het kleine hoopje sneeuw in zijn hand te concentreren. Hij haalde diep adem en tegelijkertijd dat hij luidruchtig uitademde begon de sneeuw in zijn hand in een draaiende beweging van zijn hand af te komen. Voorzichtig zakte hij door zijn knieën heen en zette het kleine draaiende speeltje op de grond om het voor de laatste paar seconden te zien voordat het langzaam kleiner werd en verdween. De lach was niet van zijn gezicht te slaan, zo goed voelde hij zich. Hij stond op en liep weer rustig verder. Alles wat er nu nog miste was iemand die hem begreep zoals hij was. Iemand die niet geen vragen stelde, iemand waarbij hij zich op zijn gemak voelt en hij zich langzaamaan losser kan laten en Jirou beter kan controleren ook als hij emotie laat zien. Dit zal waarschijnlijk altijd een droom blijven want wie wil er nou met een emotieloos monster vrienden zijn. Een moordenaar, een freak, iemand die nooit zichzelf kan zijn door een geheim die hij diep van binnen met zich meedraagt.

Bij die gedachte was zijn glimlach al lang van zijn gezicht vervaagd en plaats gemaakt voor zijn bekende pokerface met ijskoude harde ogen. Zijn loopje was meteen een stuk minder vrolijk en zijn houding zakte weer in elkaar. Met zijn handen diep in zijn zakken en hoofd laag begon langzaam de stem in zijn hoofd terug te komen. 'Hmm zo je hebt je tijd dat ik even weg was goed besteed?' zei de duistere stem in zijn hoofd. Sayuri gaf een onregelmatige zucht en kneep zijn ogen even dicht. 'awh heeft lieve Sayuri pijn? Wil je dat ik het beter voor je maak?' zei hij. Yuu wist wel beter dan erop te reageren en hem te provoceren. Ook al was negeren niet veel beter als erop ingaan want beide hadden hetzelfde effect, het was op deze manier alleen makkelijker om controle over zichzelf te houden en dat monster in zijn hoofd. Nooit meer wil hij iemand iets aan doen. Op dat moment ging er een verschrikkelijk sterke pijnprikkel door zijn hoofd heen. Hij zette zijn kaken strak op elkaar en zocht de muur voor ondersteuning. 'En hielp het? Mijn kleine naïeve Sayuri'. Yuu probeerde zich sterk te houden en liet geen kick horen, want dat was juist van hij wilde. Hij gleed met zijn rug tegen de muur naar beneden en liet zijn ellebogen op zijn knieën rusten met zijn handen die zijn gezicht bedekte. Hij hoopte zo dat niemand hem zag. De meeste denken dat naar hem toe komen en vragen hoe het met hem gaat hem helpt. Het is juist het tegenovergestelde wat hem helpt, zo ver mogelijk bij hem vandaan blijven en vooral niks zeggen. Altijd als dit gebeurt heeft hij alle aandacht bij zichzelf nodig, alle concentratie die hij in zich heeft om hem zichzelf te laten. Daar heeft hij geen bemoeials bij nodig.

Zijn handen zaten luchtig in zijn zakken weg, niet echt diep en krampachtig, maar het was ook te koud om ze niet ergens in weg te steken. Dat het koud was was overal eigenlijk wel aan te merken. Niet alleen lag er een laagje sneeuw op de grond dat alles van een – maagdelijke – witte deken bedekte, was al het water dat er buiten te vinden was bevroren en hadden alle loofbomen hun blad verloren, ook elke adem teug die uitgeademd werd steeg op in een condens wolkje. Daarnaast was het ook angstvallig stil. Nergens waren de geluiden te horen van de wilde dieren die uit hun schuilplaatsen kwamen. Geen getrippel van voetjes of gedreun van hoeven, zelfs het gesjilp van vogels leek iets te zijn uit een vage herinnering in een lang verleden. Het enige wat wél te horen was, was de wind die genadeloos blies, of dit nu bomen, rotsen of gebouwen waar hij om heen suisde of mensen waren in wiens blote huid hij sneed. Maar het was niet genoeg om een van Starshine Academy’s nieuwe studenten binnen te houden.

Jiu’s rode en bruine ogen gleden omhoog, opkijkend naar de grijze lucht die enkel meer sneeuw voorspelde in plaats van de dooi waar vele met smacht op zaten te wachten. Voor hem zou het eigenlijk niet veel uitmaken, wat deed het weer er nu tot toe? Het was niet dat hij aan het schoolgebouw gekluisterd zat omdat er sneeuw lag en als de zon zou schijnen met een aangename temperatuur zou hij zich ook niet ineens veel meer buiten begeven. Op het moment was het meer dat Jiu de omgeving wou leren ‘kennen’, niet zozeer nieuwsgiering naar de omgeving, maar meer willen wetend wat er zich om hem heen begaf. Wat kon een gevaar zijn en wat kon een kans zijn? Daarnaast kon het nooit kwaad om kennis te vergaren, de toekomst was altijd onzeker en je kon maar beter voorbereid zijn voor het onverwachte, niet?

Een plekje op en eigenlijk ook onder de ruïne gevonden liet hij zichzelf eens onderuit zakken, nu uit de wind zittend en gemakkelijk wat onderuit gezakt. Zijn relatief lange benen waren voor hem uitgestrekt en over elkaar geslagen, terwijl de kraag van zijn jas zijn nek beschermde tegen de meeste kou. Ondanks dat het weer hem weinig deerde zat hij er niet bepaald op te wachten om ziek te worden, er was niet alleen niets aan om ziek zwak en misselijk op bed te liggen, het zou ook weer meer bijlessen betekenen. En daar had hij er al een te veel van gehad. In gedachten verzonken gleed Jiu’s blik over het witte landschap, niet echt zozeer kijkend naar de omgeving, enkel luchtig opnemen wat er precies te vinden was, in ieder geval, dat was zo tot een – waarschijnlijk – medestudent op het toneel verscheen. In eerste instantie kon je nu niet echt zeggen dat hij geïnteresseerd was, enkel kijkend naar de jongeman omdat er weinig anders de moeite waard was om naar te kijken op dat moment, maar een glimlach begon met zijn lippen te trekken toen hij zag welke veranderingen er enkel in zijn silhouet optrad.

De donkerharige jongen ging van luchtig en vrij, zoals hij met de sneeuw gespeeld had, naar hard en koud, hij zou bijna stug te noemen zijn. Een paar keer met zijn ogen knipperend draaide Jiu zijn hoofd een beetje opzij, zijn donkere haar volgde die beweging, nu enigszins getriggerd om de vreemdeling op te nemen. Echt nieuwsgierig was hij niet echt, dan moest er wel heel iets bijzonders gebeuren, maar geïnteresseerd kon je hem zeker wel noemen nu. Er was iets met de ander, maar tegelijkertijd kon hij er niet echt een vinger op leggen wat het was. Zijn tweekleurige ogen volgde het silhouet van de vreemdeling zonder uit zijn ‘schuilplaats’ te komen en zijn aanwezigheid kenbaar te maken, daarnaast leek de ander te diep in te gaan op zijn eigen gedachten. Hoe meer hij dichterbij kwam hoe meer hij zich af begon te vragen wat er precies in het hoofd van de ander om ging, en eerlijk, hij zou er best wat voor over hebben om het uit te zoeken.

”A penny for your thoughts?” klonk er plotseling, en zeker voor iemand die niet op zat te letten kon het lijken alsof hij uit het niets was gekomen. Zijn benen over de rand slaand draaide Jiu zijn positie een beetje bij, naar voren leunend zodat hij om het hoekje van de stenen bouwwerk kon kijken en zo weer zicht te krijgen op de vreemdeling die hem ongemerkt genaderd was. Er was een vrolijke twinkeling in zijn ogen te zien, die ergens geamuseerd aangaf hoe hij er op het moment in stond, en een gespeelde glimlach gleed over zijn lippen om de grijns te verbergen.