Het was nog lang geen lente. De sneeuw lag nog op de paden. Maar toch was er een geluid te horen wat toch erg deed denken aan die langverwachte lente. Je sloot je ogen en luisterde. Het geluid van vogels weerklonk. Gevolgd door een korte melodie, gespeeld op een fluitje. Hoe dat zo kwam? Waren de vogels in de war en waren ze zich te vroeg uit het warme zuiden terug gekeerd? Nee, dit geluid was afkomstig van slechts twee vogels en een jongeman die tussen hen in liep. De vogels waren niet bepaald zangvogels, de ene een helderwitte duif, die zo tussen de sneeuwvlokken verdween, de ander ietwat romiger van kleur, kleiner van stuk en op het eerste gezicht ook een duif. Toch was de kleine een nogal raar diertje, met wat parkietenbloed in zijn aderen, wat de roekoe’s net iets melodieuzer maakte.

Marshall had van Picollo en Deus gehoord dat ze een nieuw plekje hadden gevonden om tot rust te komen, waardoor hij niet meer veroordeeld was tot het dak. Want eerlijk is eerlijk, als het een beetje koud was was een hoge positie niet altijd even ideaal. Nu was hij dus op weg naar een plek die treffend was beschreven als een hoop stenen, op elkaar en naast elkaar. Bemost en afgebrokkeld. Oftewel de ruïnes. Zodra Marshall de eerste overblijfselen van muren in zicht zag komen floot hij zachtjes op zijn fluitje en vertelde zijn huisdieren daarna dat ze konden gaan. Niet dat hij ze wegstuurde alsof het onnozele bediendes betrof, nee, zo konden ze hun vleugels strekken. Marshall zelf zocht een plekje om zijn tas neer te zetten en ging dan kalm staan. Het was alweer een tijdje geleden dat hij dit voor het laatst had gedaan en het werd weer de hoogste tijd. Kalm en vloeiend begon hij te bewegen, zijn armen leken de lucht heen en weer te verplaatsen, zijn voeten dansten zonder muziek. Het was een mix tussen verschillende verdedigings sporten, maar dan de passieve variant, waarbij je niet direct een tegenstander nodig had. Hij begon hiermee om zichzelf tot rust te brengen voor hij aan wat intensere dingen begon. Net toen de jongen een halve schop in de lucht gaf, ter hoogte van de kaak van een onzichtbare tegenstander, hoorde hij iets in zijn achterhoofd. Het was Picollo, die nou eenmaal niet de slimste was, en het vogeltje had het blijkbaar nodig gevonden hem uit zijn concentratie te stoten door een signaal te geven: Er was hier nog iemand in de buurt. ‘Wauw, wat een nieuws.. ik dacht namelijk dat ik helemaal alleen op de wereld was.’ Mompelde Marshall sarcastisch. Hij schudde zijn hoofd lichtjes en pakte een gladde houten stok. Aan de twee uiteindes zat een stuk helder marmer, met rode aderen doorlopen. De stenen waren nu nog stomp, maar dat kon elk moment veranderen. Wederom begon de ingewikkelde dans, het idee van een indringer was allang weer vergeten. Deze keer viel hij echter echt aan, met de marmeren punten ramde hij tegen twee stenen aan, die door de schok gevaarlijk kraakten. Steen tegen steen leek misschien een onlogische keuze, maar hij kon zijn eigen wapen sterker maken met zijn halfbakken aardmagie. Net toen Marshall weer een uithaal deed hoorde de witharige jongen iets en die afleiding was genoeg om hem uit zijn moment te halen. Dit resulteerde in een erg ongelukkige situatie: De marmeren punt van zijn wapen ging de steen binnen alsof het warme gesmolten boter was en.. Bleef daar toen in vast zitten. Gedempt klonken enkele scheldwoorden, had hij weer. Voorzichtig om zijn wapen niet in een overhaaste actie te beschadigen bekeek hij de situatie en algauw werd één ding duidelijk. Hij zou geheel gefocust moeten zijn om de stomme stenen muur van de ruine weer te smelten en zijn wapen eruit te halen. En voor nu stak er dus gewoon een stok uit een muur, zeer normaal.

[Arukaaa c:]

Wel verdorie. Had hij weer. Stenen muur, houten stok. Hij zou zich moeten concentreren om dit probleem op te lossen, vooral omdat de steen weer gesmolten moest worden, vloeibaar genoeg om zijn wapen te bevrijden.
“Wat ben je aan het doen? En …. Ik neem aan dat die stok daar niet hoort.” No shit, sherlock. Marshall grijnsde schaapachtig, wat algauw overging in een nonchalant hoofdschuddend gebaar. ''Ongelukje,'' deed hij het incident gauw af, zonder details te melden. Dat was toch niet belangrijk voor de jongen tegenover hem. Marshall stond naast die stok, zijn hand in zijn nek, rustend net boven zijn sleutelbeen. Het was niet de stenen rotmuur waar hij zich zorgen om maakte, maar zijn klassieke wapen. Nog handgemaakt door een of andere oude man, die dat al tientallen jaren deed. De stukken steen waren met de hand gehakt, met magie vormgegeven en zo perfect in balans qua gewicht aan beide uiteindes. Het was werkelijk zijn lievelings atribuut.
“Moet ik je helpen?” Dat was verrassend. Hoe dacht de zwartharige te gaan helpen? Trekken en hopen dat t los kwam? Helaas zou dat niet gaan. ''Tja, het zit zo'n 30 centimeter diep in het massieve gesteente.. Dus als je daar wat aan kan doen zonder de blades stuk te maken, graag. Maar anders zal ik straks wel weer een poging wagen met de trage methode van aardmagie en ellelang wachten.'' Marshall haalde zijn schouders op. ''Ik heb alle tijd.'' Bijna alsof hij dat laatste wilde bewijzen viste de jongen zijn fluitje tevoorschijn en speelde een kort melodietje. Dit was echter niet enkel om de tijd te verdrijven. Algauw was de nogal apparte groep van twee witte vogels aan de horizon te zien, die omslachtig aan kwamen vliegen, onderweg cirkelend en elkaar in de weg zittend. Picollo wilde vooraan vliegen, maar Deus was sneller. Kortom: Een idioot gezicht.

[Olga, het spijt me echt dat het een maand heeft geduurt ;w; Als je nog tijd en zin hebt om te reageren, graag en anders nogmaals sorry
*https://www.youtube.com/watch?v=xaPoBhiMkgs#t=11 Hiervan fluit hij de beginnoten, tot 0:13.