The romantic distraction...

Een heerlijke warmte vlak naast haar lichaam zorgde voor de rustige dromen en niets verbazend gingen ze over een dag aan het strand, die plotseling veranderde in een ijskoud oord toen de warmte naast haar verdween en in haar slaap trok Romance de dekens meer om haar heen om voor het warmteverlies te compenseren. Even later werd ze toch uit haar dromenland gehaald door een heldere stem die verdacht veel leek op die van Grey. In die enkele momenten dat ze nog niet geheel wakker was, maar ook niet meer door slaap overmand was wist ze zeker dat het Grey was die nu bij haar in de kamer was. Langzaam opende Romance haar ogen en draaide haar hoofd zodat ze naar Grey kon kijken en glimlachte. 'Ontbijt op bed? Waar heb ik dat aan verdiend?'
Iets later, terwijl Romance net bezig was met het eten van een belegde cracker begon Grey te praten en een lichte paniek begon op te komen. 'Wa-at bedoel je?' Licht sloeg ze haar ogen neer en at stilletjes verder. Waarom zou Grey liegen? Had ze soms iets gedaan? Romance had niet de plagende blik in zijn ogen gezien en begon dus in haar hoofd te speuren naar dingen die ze verkeerd had kunnen hebben gedaan dat Grey niet langer met haar een weekend door wilde brengen. De rest van het ontbijt werd in stilte doorgebracht en zelfs de aanblik van de witte roos kon haar niet opbeuren uit haar gedachten. Het begon opnieuw. Alles begon weer van voren af aan. Romance kreeg een goede relatie met iemand en dan wanneer het alleen nog maar beter kon begonnen ze zich van haar af te zetten en begon ze ze langzaam te verliezen. Net voordat echter een van haar tranen kon gaan vallen voelde ze de lippen van Grey en de tederheid brak bijna haar hart. Dit was het zeker. De eerste scheur was te voelen.
Romance keek Grey niet aan toen hij opstond en staarde naar een van de bedposten en liet haar hoofd met zo'n snelheid omhoog komen dat het waarschijnlijk een spiertje gekneusd zou hebben al ze daar nu op zou letten. Fronsend staarde ze Grey na. Ze gingen ergens naartoe? En het was koud? En waarschijnlijk een lange reis? Waar gingen ze naartoe? Omdat ze toch geen manier had om het uit te vinden, volgde Romance het advies en vulde ze een tas met extra reservekleren en andere dingen die ze misschien nodig zou hebben. Romance kende Grey nu langer en als hij een verrassing had dan moest je je op alles voorbereiden en dat had ze nu dus ook gedaan. Snel nam ze nog een douche en zat net welgeteld 60 seconden op haar bed toen de deur van haar kamer open werd gedaan. In het proces van haar winterschoenen aantrekken glimlachte ze Grey toe, in een veel beter humeur dan een uur geleden. 'Ja, klaar.' En met die woorden kwam ze overeind om haar armen om Greys nek te leggen en hem iets langer bij haar te houden. Met een ondeugende twinkeling in haar ogen staarde ze in de zijne. 'Wat gaan we doen Grey? Waar breng je me heen?'

Nadat Romance had besloten maar gewoon af te wachten op wat de verrassing van Grey kon zijn en haar spullen had gepakt, duurde het niet lang voordat Grey weer op de deur klopte en naar binnen liep. Romance sprong overeind en legde haar armen om zijn nek waarbij ze probeerde hem uit te horen over wat hij van plan was met haar te gaan doen. 'Ik breng je naar een onherbergzaam gebied, waar we heftig survivalen. In gevaar komen en het half overleven en dan nog sterker terug komen als koppel...' Ze haalde verbaasd haar wenkbrauwen omhoog. Was hij serieus? Survivalen? Dat zou te gek zijn. De laatste keer dat ze zoiets had gedaan was al zeker 4 jaar geleden en toen was het niet vrijwillig, maar dat maakte niet uit. In de natuur zijn en op jezelf en je partner moeten vertrouwen was gewaagd, maar vaak zeer bevredigend. Even later kreeg ze door dat het niet klopte wat ze had gedacht en dat Grey maar iets had gezegd waarvan hij hoogstwaarschijnlijk dacht dat ze nooit zou willen doen. Ach, wie hield ze voor de gek? Het was niet dat Grey veel van haar wist. Ja, hij wist meer van haar en wist van de kant in haar die ze altijd probeerde te vergeten, maar voor de rest zag hij haar ook alleen zoals iedereen haar zag. Een aardig en zorgzaam meisje dat niemand iets kwaad wilde doen en niet boos te krijgen was. Hij wist niets van haar grootste angsten of van de verbinding die zij en Fire deelden. Hell, hij had Fire zelfs nog nooit ontmoet en ook al vond Fire hem aardig van wat ze op dit moment van hem wist, was het niet zo dat Fire hem aardig zou blijven vinden zodra ze hem echt had ontmoet. Fire had altijd net die touch in haar die haar meer zei over het innerlijk van de personen met wie ze sprak en ze veranderde haar mening niet vaak. 'We gaan dus naar Cassia?' vroeg ze met een glimlach. Maar Grey zei niets meer alsof hij daarmee de verrassing zou verpesten dus zou Romance gewoon afwachten.

De reis duurde niet lang nu ze wist dat ze naar Cassia gingen. Ondanks dat het donker werd, genoot ze van het uitzicht dat werd gegeven door de lichten die overal waren aangestoken. Als je Romance zou vragen wat haar lievelingsseizoen was dan zou ze niet weten wat ze moest antwoorden. Ieder seizoen had goede en slechte punten en ze hield van ze allemaal. Misschien kwam dat door haar opvoeding, in de bossen merkte je de veranderingen het eerste op. Je merkte het aan de lucht, de bodem waar ze op liep, het aangezicht en het geluid van de dieren die ronddwaalden. Uiteindelijk kwamen ze aan bij een hotel in een klein dorpje en hadden een kamer waar Grey haar eindelijk uit haar lijden verloste. Tenminste dat had ze gedacht. Hij gaf haar nog steeds geen enkele hint van wat de verrassing zou kunnen zijn en Romance had het gevoel dat dit zo het hele weekend zou blijven.
Romance volgde Grey naar beneden waar buiten een slee op hen stond te wachten. Verbaasd liet ze zich erop helpen voordat ze hem aankeek. 'Een slee?' Haar ogen waren aan het glunderen en op dat moment was ze weer gewoon echt Romance en niet het meisje die alles had verloren in haar leven waar ze om had gegeven. De lichte bries die door haar haren waaide, zorgde ervoor dat ze om zich heen kijk en opnieuw probeerde ze uit te zoeken waar ze naartoe gingen en wat de verrassing kon zijn. Helaas was Grey immuun voor haar ondervagingstechnieken. Bij het uitstappen kwamen haar laarzen in de platgelopen sneeuw terecht, maar toch knisperde het alsof ze er voor het eerst opliep. 'Serieus? Grey, moet ik je werkelijk vertellen dat ik een luchtmagiër ben?' Ze stopte maar met te pruttelen, wetende dat Grey het toch zou willen doen en niet naar haar protesten zou luisteren. Hij zou niet echt kunnen verwachten dat ze niet haar magie zou gebruiken om er zeker van te zijn dat de weg die hij haar aanbood ook het veiligste was. Ja, ze vertrouwde hem en ze liet het hem doen omdat hij de verrassing nog graag voor zich wilde houden, maar.. Nee, niets maar. Vanmiddag vond je nog dat survivalen en vertrouwen op je partner een goede uitdaging zou zijn, dus krabbel niet terug. De stem kwam snel in hoofd binnen en Romance zuchtte zachtjes zodat Grey het niet door zou hebben. Fire had gelijk. Vertrouwen was vertrouwen, op welke manier dan ook. Voorzichtig liet ze zich door hem meetrekken en al snel was het zover dat de blinddoek kon worden afgenomen. Het eerste wat ze zag, waar ze werkelijk recht tegenaan keek, was de volle maan, die zo dichtbij stond dat Romance het gevoel had dat ze het zo aan zou kunnen raken. Haar zicht gleed naar beneden waar ze een ijsbaan verborgen zag liggen en nadat ze iets beter keek, bleek het een deel van het meer te zijn dat bevroren genoeg was om op te kunnen schaatsen. Romance grinnikte zacht. 'Monsieur Hexago? Hebt u wel eens eerder ... geglibberd?' De uitspraak deed haar denken aan de geboorte van dieren die uit de moeder glibberden, voor het eerst in een nieuwe omgeving en de trillende beentjes die niet wisten hoe te staan op de nieuwe ondergrond. Zelf had ze enkele keren op het ijs gestaan en ze kon eenvoudig schaatsen en bochtjes maken, maar daar bleef het ook bij. Voor de rest was ze bezig met vooral niet om te vallen.
Eenmaal beneden konden ze bij de stand hun schaatsen aantrekken en zich naar het ijs begeven. Voor het ijs stonden ze stil. 'Dus.. durf je het aan?' grinnikte Romance voordat ze met een snelle beweging op het ijs stond. In beweging blijven, dat was de truc.. Of magie gebruiken om stil te staan. Ja, het laatste gebruikte ze nu zodat ze toe kon kijken hoe Grey het ijs op zou komen. Haar ogen daagden hem uit naar haar toe te komen, te laten zien dat een Raziaan het ijs zou kunnen bedwingen en als extra aanmoediging stak ze haar armen uit. Verbazingwekkend genoeg lukte het hem, maar toen hij eenmaal bij haar was had hij zoveel vaart dat ze hen niet overeind kon houden en achterover op het ijs vielen. Even keek ze verbaasd naar boven, maar daarna begon ze te schudden. Romance was hem echt niet aan het uitlachen, maar het was gewoon zo grappig dat ze er de slappe lach van kreeg. Dit zou nog wat worden.

Het meer was prachtig bevroren en de maan werd weerspiegeld alsof het meer een van de grootste spiegels was die ze ooit had gezien. Op de weg via het besneeuwde pad naar beneden kon ze steeds meer zien en zag ze de lichten van de lantaarns die allemaal een andere kleur leken te hebben waardoor het hele meer gekleurd was. Romance grinnikte licht. ‘We zullen zien hoe goed het je afgaat Grey.’ Zei ze voordat ze het ijs opstapte en weg schaatste. Romance was bij lange na niet goed in schaatsen, maar ze speelde dan ook gigantisch vals omdat ze wist hoe ze misschien terecht kon komen als ze niet schaatste met behulp van haar magie. Even later stond ze stil op het ijs naar hem te kijken. Haar ogen daagden hem uit naar haar toe te komen, te laten zien dat een Raziaan het ijs zou kunnen bedwingen en als extra aanmoediging stak ze haar armen uit. Kalm wachtte ze totdat grey het ijs op zou komen en haar kant op kwam. Het ging moeizaam, maar het lukte hem wel.. Na enkele pogingen dan.. Romance deed de grootste moeite om haar lachen in te houden en met enkel een lichte glimlach naar hem te kijken. Het zou hem uiteindelijk wel lukken. Langzaam kwam hij dichterbij totdat hij doorhad hoe hij vaart moest maken en in beweging bleef zodat hij niet viel.. Daar ging het dan ook meteen mis. Grey wist nu hoe hij vaart moest maken, maar hij had flauw idee hoe hij moest stoppen en het meer was niet omgeven met een rand dus was de enige stijlvolle manier om je op je rug te laten vallen en wachten totdat je stil lag. Dat of ervoor zorgen dat je een stoel meekreeg het ijs op waar je je aan vast kon houden. Nu was zij echter het enige dat hem af kon remmen, maar voordat Romance ook maar iets aan de kant kon gaan om de klap te ontwijken had Grey al zijn armen om haar heen geslagen en donderden ze naar de grond. Even staarde ze naar boven, naar het rode haar wat nu in haar gezicht lag voordat ze begon te lachen om de situatie. Het was niet een normale lach, nee, het was uitbundig lachen. Het was iets dat ze al lange tijd niet meer had gedaan en niet meer zeker van wist hoe ze het had moeten doen. Maar deze onbenullige actie van de rasechte Raziaan maakte haar zo aan het lachen dat ze even niet meer wist hoe ze moest stoppen. Terwijl Grey opstond bleef Romance nog even liggen en schudde lichtjes haar hoofd. ‘Ik weet dat niet zeker. Ik doe alles altijd op gevoel en als het misgaat wordt mijn magie ingeschakeld.’ Zo.. daar was dat geheim er ook al weer uit. Romance vond dat ze Grey meer moest vertellen over wie ze werkelijk was en hoe ze zelf in elkaar zat, want hij wist veel te weinig vond ze naar eigen mening. Dus daarom zou ze hem langzaam aan meer gaan vertellen op de normale nonchalante manier waarop ze vaker antwoordde. Even later kwam ze zelf ook overeind en veegde het ijsschaafsel van zich af voordat ze ook haar spieren weer in beweging zette. Ja, ze hield een oogje op Grey gericht, maar verder genoot ze zelf ook van de vrije manier waarop ze zich nu kon bewegen. Schaatsen met ijzers was veel fijner dan proberen op schoenen voorzichtig je weg te maken over een ijsbaan. Op een of andere manier leek je dan juist te vallen in plaats van andersom. Romance had pas op het laatst door dat Grey haar kant op kwam en maakte een snelle stop zodat ze zijn kunsten kon aanschouwen. Zij grinnikte ook. ‘Hoe langer je op het ijs bent, hoe beter je erin wordt. Je moet het gevoel gewoon even krijgen. Kom.’ Ze nam hem bij de hand en schaatste richting een open kraampje waar ze twee warme thee bestelde. ‘Ik weet niet of je het hebt gemerkt maar je bent aardig koud geworden Grey.’ Romance had het gevoeld zodra ze zijn hand had gepakt. Hij was kouder dan normaal, maar dat leek hij zelf niet door te hebben. Langzaam schaatsend met de thee in haar handen keek ze Grey even aan. ‘Heb je het hele weekend volgepland met je verrassingen?? Want tot nu toe zijn ze super gaaf. ‘ Met een lichte glimlach keek ze hem aan.

Romance schudde haar hoofd en bleef glimlachen ondanks de steek die ze even door haar heen voelde gaan. Ze had een aardig groot geheim bekend, maar Grey bleek dat niet door te hebben. Misschien dacht hij dat ze het enkel op dit moment aan het gebruiken, maar dat was niet waar. Romance gebruikte constant magie, een schild was altijd rondom haar lichaam gevormd wat voor warmte zorgde. Dat was de reden dat ze in de winter gewoon in shirts rond liep, er was voldoende warmte in het kasteel wat haar magie kon aftappen, maar dat was bij lange niet het enige. Ze was constant op de hoogte van hoe de lucht rondom haar aan het bewegen was tot op 500 meter en als ze niet oplette kon ze alles wat er in de 500 meter gebeurde horen alsof de persoon het naast haar aan het vertellen was. Ze was vaker dan niet in gevecht met haar magie wanneer ze in de buurt was van mensen zodat die niet door zouden hebben hoeveel magie ze dagelijks wel niet gebruikte, magie die in de nacht weer werd aangevuld, maar wat haar nooit vermoeide. Gelukkig had ze hier met Fire opgetraind en was het haast nooit te merken door een gewone sterveling, maar een adviseur of een LM zou onmiddellijk doorhebben dat de lucht rondom haar hevig werd gemanipuleerd, maar ondertussen ook zich liet bewegen als een normale stroom van lucht. Met een zucht kwam ze overeind om even vrij te schaatsen voordat ze Grey meenam naar een kraampje waar ze warme dranken verkochten en bestelde warme thee die Grey betaalde waardoor ze haar eigen geld weer in haar jas stopte en zich bedacht dat ze binnenkort toch echt een portemonnee moest kopen. Weer een dagje shoppen in Oaks Field, dat zou een goed idee zijn zolang ze maar van de zwarte markt wegbleef. Ach wat.. ze zou de verleiding toch niet kunnen weerstaan hoe gevaarlijk het misschien ook kon worden. Romance keek rustig opzij tijdens het drinken om Grey de reden te geven waarom ze wat wilde drinken wat vooral voor hem was geweest. Hij was kouder geworden en had er zoals hij zelf al zei niet de juiste kleding voor aan, maar dat was te wijten aan het feit dat de winters op zijn thuisplaneet niet zo koud waren. ‘Heb je het hele weekend volgepland met je verrassingen?? Want tot nu toe zijn ze super gaaf. ‘ Met een lichte glimlach keek ze hem aan en grinnikte daarna zacht voordat ze de rest van de thee naar binnen goot en genoot van de laatste warmte die langzaam in haar lichaam naar beneden kronkelde. Even bleef ze kalm zitten, toekijkend naar hoe Grey er steeds meer grip op kreeg voordat ze zelf ook weer van het bankje afkwam en zich dit keer schrap zette voordat Grey haar weer omver zou gooien en ze nu misschien wel iets zou breken. Romance knuffelde hem en knikte rigoureus. ‘Zeker, als je zo doorgaat kun je aan het einde van de maand misschien wel iemand liften en de beginsels van de sprongen maken zonder om te kukelen.’ Niet veel daarna voelde ze hoe Grey warmte begon uit te stralen wat ze dankbaar in zich opnam, maar de rilling die even later over haar rug liep kon ze niet ontkennen en de glimlach op haar gezicht was verstijfd door het horen van de woorden. Romance probeerde even te grinniken, maar het lukte niet echt en ze gebruikte het schaatsen om even weg te komen. Hard schaatsen en de wind door haar haren voelen was haar manier om te ontspannen. Ze had het moeten zien aankomen, die woorden die ervoor zorgden dat haar muren aan het optrekken waren en de angsten die ze de afgelopen maanden zo moeilijk weg had gedrukt omhoog haalden. Romance schaatste nog een tijdje in stilte verder voordat er werd omgeroepen dat ze moesten omkleden omdat de baan zo zou gaan sluiten en haar blik vond Grey weer die ook richting de uitgang aan het schaatsen was. Aangezien dit zijn eerste keer was, was het meer dan mogelijk dat hij morgen last zou hebben van zijn kuiten door de kracht die hij erop had gezet om de bewegingen mogelijk te maken. Op de bank trok ze de schaatsen uit en deed haar winterlaarzen aan en verplaatste zich snel naar de sleeën die daar klaarstonden om mensen terug naar hotels te brengen. Romance herkende de slee die hen eerder die avond had gebracht en klom erin terwijl ze op Grey wachtte die even later erin stapte. Om niets te laten merken leunde ze tegen hem aan voor de rest van de reis terug naar het hotel.

De wind rondom haar heen, de luchtstromen die bij haar hoorden sinds ze zich haar leven herinnerde, baden haar rust en de vrijheid die Romance op dat moment nodig had. De vrijheid om even niet na te hoeven denken over de woorden die ze hoorde, de woorden die alles veranderden. Het ene moment waarbij ze nog uitbundig had gelachen leek nu miljoenen jaren geleden en de angsten die ze maanden had weggedrukt zaten nu weer omhoog als muren om haar af te bakenen van alles om uit te reiken naar de personen om haar heen. Haar gedachten waren geheel leeg, voor het moment weggedrukt door de loeiende wind die ook door haar hoofd leek te blazen, en ze schaatste. Schaatste alsof de duivel haar op de hielen zat, zo hard, maar als het erop leek dat het fout zou gaan, wist ze zich overeind te houden, niet eens denkend aan hoe ze het moest doen. Dat is wat bijna tien jaar continue training met een unicus met je doet. Het zorgt ervoor dat je instincten zo hoog zijn dat je weet of een roofdier je weet te besluipen in de bossen, dat je jezelf kunt herstellen nog voordat je valt en dat je magie voor je gaat werken op een onbewust niveau.
Het was de stem die door de speakers weergalmde die ervoor zorgde dat Romance haar vaart verminderde en naar de uitgang ging. Haar lichaam was niet langer gespannen, gekalmeerd waardoor ze aan andere dingen kon denken, waaronder het feit dat Grey morgen hoogstwaarschijnlijk last zou hebben van zijn benen door de spanning die hij er bij de eerste keer meteen had opgezet. Romance herinnerde haar eerste keer nog en de spierpijn die ze de dag daarna had. De spierpijn was zo erg bij haar en een vriendin dat ze bijna de hele dag op bed hadden gelegen en alles met magie naar hen toe sommeerden. Uiteindelijk was het een van de beste herinneringen die ze aan haar over had, maar tot op deze dag kon ze zich de spierpijn herinneren waarvan ze te leiden hadden. Misschien zou dit Greys plannen in de war schoppen, maar ze zou het ook niet erg vinden om bij hem in bed te liggen en onbenullige spelletjes te doen waarbij hij zijn benen haast niet hoefde te bewegen. Gelukkig zou haar eigen spierpijn meevallen, maar het zou er nog steeds licht aanwezig inzitten, want ze had meer kracht erop gezet dan ze van te voren had verwacht. Toch kon ze gemakkelijk naar de slee lopen en haar benen optillen. In de slee lagen ook meerdere dekens die ze om zich heen konden slaan zodat ze het niet te koud zouden krijgen en al wist ze dat Grey meer dan capabel was om hen warm te houden wilde ze nu niet op hem rekenen. De dekens zouden voldoende zijn en tijdens het wachten op Grey bewezen ze meteen al hun waarde. Er was een koude gure wind opgestoken die zelfs de warme uitademing leek te bevriezen en Grey’s warmte wist ook al snel weer te droppen. Op weg naar het hotel leunde ze tegen hem aan om hopelijk te verbloemen wat er eerder met haar op de schaatsbaan was gebeurd. De woor- .. Nee, ze moest er gewoon niet over na gaan denken, dat was de beste manier van aanpakken. Gewoon de rest van de trip proberen te genieten en zodra ze alleen was pas echt gaan denken over wat hij zei. Als ze dat nu zou dan stortte ze in. De reis terug was koud, maar prachtig. Hoe de licht van de slee weerkaatste over de witte oppervlakken om haar heen, het was iets waar ze uren naar kon kijken. Hoe lang je er ook naar bleef kijken het verveelde nooit, omdat het niet stilstond. Het veranderde met iedere seconde doordat het licht niet hetzelfde was of doordat de sneeuw verschillende vormen aannam.

Eenmaal in hun hotelkamer liet Romance Grey haar jas aannemen en deed wat hij van haar vroeg en ging lekker op het bed zitten. Mhmm.. de laarzen mochten ook wel uit voordat ze de hele kamer nat zouden maken van de sneeuw die eraan vastgeplakt leek te zitten. Niet veel later kwam Grey aanlopen met twee mokken waarvan ze vermoedde dat er iets heerlijks inzat. Hij was een pro met alles in de vorm van chocolade. Het klopte en Romance genoot met volle teugen van de chocolademelk. Ze keek van over de mok naar hoe Grey voor haar neerzakte en ze verstijfde iets. Dit was geen goed teken. Waarom ging Grey zo voor haar zitten? Hij had zelfs zijn drinken ervoor weggezet wat betekende dat hij ermee zat. Alsjeblieft.. laat hem niet beginnen over eerder. Romance wist dat haar ogen wijd opengesperd moesten zijn en mentaal probeerde ze hem te zeggen dat ze dit niet moesten doen. Niet nu.. Niet voordat ze erover na had kunnen denken. Langzaam liet ze haar mok zakken en zuchtte licht. Hij ging er niet over beginnen, dat was goed. Ze glimlachte licht. ‘Ja inderdaad. Het heeft zijn redenen, waaronder training van iemand die meer dan 24 uur per dag bij me was. Het wordt dan een gewoonte en is het moeilijker om het niet te doen dan dat je het wel doet.’ Romance legde haar hand tegen zijn wang en grinnikte ontspannen. ‘Ik weet dat je het moeilijk ziet dus daarom vertelde ik het je.’ Na deze woorden leek het bergafwaarts te gaan en kon Romance zien hoe hij haar dichter naar de afgrond bracht, dezelfde afgrond die ze had proberen te ontwijken. Automatisch probeerde Romance van zijn aanraking weg te schuwen, maar ze was te verstijfd in Grey’s zijn ogen aan het kijken om verder echt iets van haar lichaam te bewegen. Waarom? Hoe kon dit gebeuren? Was hij dan werkelijk zo blind dat hij niet kon zien hoe ze op die woorden had gereageerd? Opeens zat hij naast haar. Wanneer was dat gebeurd? Romance had hem niet eens zien bewegen. Haar lichaam gehoorzaamde deze keer wel en in een flits stond ze aan de andere kant van de kamer, haar hoofd tegen het koele glas gedrukt en ademde ze diep in en uit, maar het wilde haar niet kalmeren. Hoe kon hij dit van haar vragen? Waarom zag hij het niet? Was ze dan de enige die kon zien wat er zou gebeuren? Hoe durfde hij het antwoord niet eens te weten? Zelfs niet te raden. Een snuif was te horen voordat ze zich omdraaide en haar blik naar hem richtte. De ijskoude furie die in haar ogen danste naar de zijne schoot, onmiskenbaar duidelijk makend dat ze woedend was. ‘Ik schoot meteen op het defensieve door die woorden zei je? En je hebt zelf niet eens een idee waardoor het zou komen? Wat hebben wij het afgelopen half jaar gehad dat je dat niet eens weet? Waar hebben we het over gehad in de laatste paar maanden?’ De toon waarmee ze praatte was niet luid of boos, haar stem was perfect klankloos alsof ze woordjes uit een boek aan het oplezen was, vertalingen uit haar kop stampen. Haar haren begonnen te deinen op stromen die er niet zouden moeten zijn, een teken dat ze niet eens een gedachte kon sparen om haar magie onder controle te houden. ‘Hoe kun je me vragen me meer over mezelf te vertellen, als je niet eens kunt onthouden wat er is gebeurd? Onthoud je alleen maar de grote dingen Grey? De dingen die absoluut strikt geheim moeten worden gehouden? Maar de dingen die gewoon in het leven gebeuren, die vergeet je? Of vind je die niet belangrijk genoeg?’ Kalmeer Romance.. stop voordat je de controle verliest.. De zachte warme klanken in haar hoofd wisten haar onmiddellijk tot bedaren te brengen waardoor haar haren losjes neervielen naar beneden en iets van de furie in haar ogen weg leek te vloeien. ‘Ik neem een douche en dan ga ik slapen. Ik hoef het hier niet meer over te hebben.’ Romance liet haar bagage achter haar aan de badkamer in gaan voordat die met een klap dichtsloeg en het was duidelijk te horen hoe het slot werd omgedraaid en de douche meteen begon te stromen.

In de badkamer was er na een minuut niets meer van haar reflectie in de spiegel te zien, hoefde Romance zelf niet te zien hoe de tranen stilletjes naar beneden stroomden. Zwijgend kleedde ze zich uit en stapte onder de stralen water die samen met de tranen over haar lichaam gleden om beneden in het putje weg te spoelen. Het duurde niet lang voordat ze op de grond zat, huilend en niet wetend hoe ze moest stoppen. Fire liet haar uithuilen, was er als een constante dat ze niet alleen was, maar dwong haar niet te stoppen. Uiteindelijk werd het water koud en moest Romance eronder vandaan komen. Ze kon niet de moeite doen om het geheel droog te maken en koos een strakke vlecht als oplossing en simpele nachtkleren die ze er voor de zekerheid in had gegooid eerder die dag. Snel maakte ze haar gezicht schoon, daarmee iedere teken dat ze had gehuild weggepoetst, voordat ze uit de badkamer stapte en haar tas in een hoek gooide en haar plaats bij een kast vond. In de kast vond ze extra kussens en dekens voor als het te koud was met wat ze nu hadden, maar daar gebruikte zij het niet voor. Met deze dingen liep ze naar de grond het dichtst bij het raam en ging liggen met haar gezicht naar het raam zodat ze naar buiten kon staren. De grond was verbazingwekkend zacht vergeleken met waar ze vroeger altijd op had geslapen, maar helaas lag er achter haar niet de constante warmte die van een magisch creatuur kwam. Met een laatste diepe zucht viel ze in slaap, uitgeput door de activiteiten als mede door de uitbarsting en het huilen erna.

De volgende ochtend was Romance niet genadig. Ze had te weinig slaap gehad, haar hoofd bonkte door het gebrek aan vocht en de mensen in de kamer onder haar waren veel te vroeg wakker en al bezig met van alles. Zachtjes om Grey niet wakker te maken, stond ze op en ging naar de keuken om een liter water naar binnen te krijgen voordat ze iets te eten zou maken. Het was misschien net half zeven en ze dacht en hoopte dat Grey nog lang niet wakker zou worden. Romance wist niet wat ze moest zeggen of doen, maar het weekendje weg dat was over en ze zou als het kon meteen de eerste shuttle terug naar SSA pakken. Maar ze zou Grey hier ook niet achter laten dus Romance klom maar in de stoel vlakbij het raam en sloeg de deken om zich heen en ging naar buiten staren.