In de tijd die de jongen blijkbaar nodig heeft om te antwoorden ben ik langzaam aan het smelten met mijn sjaal om. Ik trek er even spastisch aan om iets meer ademruimte te creëren. Niet dat de warmte nu ineens afneemt natuurlijk. Mijn lime groene ogen glijden ietwat keurend over het figuur voor me heen. Zijn haar is een koraalroze en het piekt alle kanten op, en hier en daar zit er ook nog een vlechtje in. Mijn ogen glijden langzaam naar beneden en worden genoodzaakt iets samen te knijpen bij de felgele streepjes die nog eens extra worden belicht door de hoogstaande zon. Het ergste is nog wel dat zijn kleren en haar daadwerkelijk goed bij elkaar passen, wat volgens mij niet makkelijk moet zijn met zo'n kleur haren. Ik betrap mezelf er op dat ik al een paar seconde naar zijn piekige punten ben aan het staren, ik hoest kort en richt mijn aandacht op een punt schuin achter hem. Zo nu en dan laat ik mijn ogen richting het water achter me glijden, water is nooit mijn ding geweest. En dat is nog zacht uitgedrukt, wellicht omdat ik nooit heb leren zwemmen, of omdat ik daardoor vroeger een keer bijna verdronken ben. Was mijn broer er niet bij geweest dan leefde ik nu vast en zeker niet meer.. Sindsdien ontwijk ik grote plassen water het liefst, laat staan dat ik me er in zou begeven. Koortsachtig naar het water toe, zet ik een pasje dichterbij richting de jongen waardoor ik nu ietwat ongemakkelijk dicht op hem sta. Nu ik zo dicht op hem sta kan ik geregeld zijn licht zoutige geur ruiken. Hij hoort hier echt thuis besef ik me niet veel later. Een verschijning als hem kan ik dan ook niet echt een, twee, drie ergens anders plaatsen als in de zee. Het enige wat er nog aan zijn verschijning mist is een surf board.

Kleine zweetdruppels parelen langs mijn hals naar beneden om vervolgens opgezogen te worden door mijn sjaal. Verdomde hitte ook. Ik richt mijn ogen, na kort gecheckt te hebben of het water niet te dichtbij komt, op zijn gezicht. Een ietwat ongemakkelijke glimlach siert mijn lippen, niet geheel onbegrijpelijk.. Misschien was mijn originele begroetingsmethode niet echt je van het geweest. Ik laat mijn ogen kort zijn handen volgen die aan zijn shirt friemelen. Nu pas valt me het logo op wat ergens onderaan zit gestikt. Strandwacht. Ik snuif zachtjes, waarschijnlijk onhoorbaar door het geluid van de golven en de wind. Hoe ironisch, nog geen paar minuten geleden dacht ik dat hij mijn leven gered had en dan blijkt het nu ook nog een strandwacht te zijn. Mijn mondhoeken krullen door mijn eigen gedachtes nog iets verder omhoog, een nu haast vriendelijke expressie weerspiegelend. Mijn ogen prikken in de zijne wanneer ik zijn stem als melodische belletjes voor de eerste keer in mijn oren hoor galmen. Ik kijk even kort naar waar hij naar toe wuift, geheel onnodig, want ik herken mijn eigen handschrift en papier. Ik knik kort, Nog geen paar minuten geleden. Zeg ik kort, mijn ogen weer op zijn gezicht richtend. Mijn glimlach verspreid iets bij zijn volgende woorden. Dan excuseer ik mij dat ik je tijdens je werk indirect heb moeten storen. Spreek ik zachtjes, mijn stem haast fluisterend, zwoel-achtig, charmant. Wanneer ik hem dan eindelijk zijn handen zie uitsteken met daarin mijn notenbladen gris ik deze vliegensvlug uit zijn handen. Misschien iets té vlug. Ik werp er kort een blik op, glimlach tevreden en stop ze dan weer terug in mijn rugzak. Veilig, en wel. Ietwat stijf knik ik op zijn woorden. Bedankt. Mompel ik dan met een ietwat serieuzere glimlach. Voor een seconde flitsen mijn ogen naar de zon en dan weer naar de jongen voor m'n neus. Ik vrees dat ik je tijd verspilt heb. Maar zie het zo: Indirect heb je nu ook een leven weten te redden. Zeg ik dan ietwat raadselachtig, mijn gele ogen alweer priemend in de zijne. Plots realiseer ik me iets. Toen ik me om had gedraaid om terug naar het bankje te rennen was de jongen al vastbesloten hierheen aan het lopen. Ah. Maar, hoe wist je dat ze van mij waren? Vraag ik hem dan ietwat nieuwsgierig. Blijkbaar ben ik hem al eerder vandaag opgevallen, iets wat --raar genoeg-- niet wederzijds was. Zo'n kleurrijke verschijning als hemzelf was me denk ik wel bijgebleven.. Aan de andere kant ben ik misschien te veel verdiept geweest in m'n muziek om ook maar íets mee te krijgen van wat er om me heen gebeurde. Ik realiseer me plots dat: doordat ik hem weer een vraag heb gesteld ik nu nog meer van zijn tijd in beslag neem. Ik wrijf mijn pony en haren naar achteren, die zodra mijn hand weer van mijn haar afgaat weer op precies dezelfde wijze terugvallen. Ik bekijk hem met een neutraal gezicht nogmaals om vervolgens te besluiten dat het me eigenlijk maar weinig kan interesseren. Eens zien hoe lastig ik het hem kan maken, eens zien hoelang hij het gaat volhouden voordat hij m'n vragen zat is. Ik schrik op wanneer ik een korte schreeuw hoor vanachter mij, ik draai mijn hals en hoofd naar achteren en zie daar een meisje half pruttelen en wild slaan. Er veranderd niets aan m'n pose evenals mijn stemming, het enige wat ik doe is de jongen voor me weer langzaam aankijken. Is dat niet jou, seintje? Vraag ik hem simpel, een charmant doch simpele lach op mijn lippen. Ergens, ergens ver in mijn achterhoofd zou ik achter haar aan willen springen. Het enige wat me die gedachte meteen doet uitsluiten is het enorme obstakel aan water tussen ons in. Nee, dit vraagt meer om de jongen voor me. Iemand helpen om vervolgens zelf ook te verzuipen is niet mijn stijl. Mijn ogen glijden iets opzij, bovendien zou ik mijn sjaal dan.. ik richt mijn ogen afwachtend op de jongen voor me. Het zal nu wel niet lang meer duren voordat hij het water in zou schieten of niet? Tenzij hij het shirt gestolen heeft en enkel doet alsof. Naah, met een blik op deze jongen zou ik nog kunnen weten dat hij niet tot dat soort dingen in staat is. Ik moet een gaap onderdrukken terwijl ik mijn handen weer terug in mijn broekzakken prop. Mijn gedachten drijven even af naar de realiteit, uit mijn speelwereldje. De naam Night, of beter Knight past op deze manier helemaal niet bij me. Nu ik terugdenk heeft deze ook nooit echt bij me gepast. Ik heb nooit mensen kunnen redden, niet van water, niet van de dood en niet van mijzelf.

Het is een beetje kort geworden excusez-moi. En jep Nighto heeft een waterfobie.
Zie: https://2img.net/r/ihimg/a/img521/1023/loxfearbyriingod3lj2ju.png
En ik was zeer toepasselijk aan het luisteren naar: Le onde of te wel the waves: https://www.youtube.com/watch?v=Vg-0DFNTBm0

En ik hoop dat je er toch nog wat mee kunt ^^'
Tis een beetje derp geworden xD

In de tijd die de jongen blijkbaar nodig heeft om te antwoorden ben ik langzaam aan het smelten met mijn sjaal om. Ik trek er even spastisch aan om iets meer ademruimte te creëren. Niet dat de warmte nu ineens afneemt natuurlijk. Mijn lime groene ogen glijden ietwat keurend over het figuur voor me heen. Zijn haar is een koraalroze en het piekt alle kanten op, en hier en daar zit er ook nog een vlechtje in. Mijn ogen glijden langzaam naar beneden en worden genoodzaakt iets samen te knijpen bij de felgele streepjes die nog eens extra worden belicht door de hoogstaande zon. Het ergste is nog wel dat zijn kleren en haar daadwerkelijk goed bij elkaar passen, wat volgens mij niet makkelijk moet zijn met zo'n kleur haren. Ik betrap mezelf er op dat ik al een paar seconde naar zijn piekige punten ben aan het staren, ik hoest kort en richt mijn aandacht op een punt schuin achter hem. Zo nu en dan laat ik mijn ogen richting het water achter me glijden, water is nooit mijn ding geweest. En dat is nog zacht uitgedrukt, wellicht omdat ik nooit heb leren zwemmen, of omdat ik daardoor vroeger een keer bijna verdronken ben. Was mijn broer er niet bij geweest dan leefde ik nu vast en zeker niet meer.. Sindsdien ontwijk ik grote plassen water het liefst, laat staan dat ik me er in zou begeven. Koortsachtig naar het water toe, zet ik een pasje dichterbij richting de jongen waardoor ik nu ietwat ongemakkelijk dicht op hem sta. Nu ik zo dicht op hem sta kan ik geregeld zijn licht zoutige geur ruiken. Hij hoort hier echt thuis besef ik me niet veel later. Een verschijning als hem kan ik dan ook niet echt een, twee, drie ergens anders plaatsen als in de zee. Het enige wat er nog aan zijn verschijning mist is een surf board.

Kleine zweetdruppels parelen langs mijn hals naar beneden om vervolgens opgezogen te worden door mijn sjaal. Verdomde hitte ook. Ik richt mijn ogen, na kort gecheckt te hebben of het water niet te dichtbij komt, op zijn gezicht. Een ietwat ongemakkelijke glimlach siert mijn lippen, niet geheel onbegrijpelijk.. Misschien was mijn originele begroetingsmethode niet echt je van het geweest. Ik laat mijn ogen kort zijn handen volgen die aan zijn shirt friemelen. Nu pas valt me het logo op wat ergens onderaan zit gestikt. Strandwacht. Ik snuif zachtjes, waarschijnlijk onhoorbaar door het geluid van de golven en de wind. Hoe ironisch, nog geen paar minuten geleden dacht ik dat hij mijn leven gered had en dan blijkt het nu ook nog een strandwacht te zijn. Mijn mondhoeken krullen door mijn eigen gedachtes nog iets verder omhoog, een nu haast vriendelijke expressie weerspiegelend. Mijn ogen prikken in de zijne wanneer ik zijn stem als melodische belletjes voor de eerste keer in mijn oren hoor galmen. Ik kijk even kort naar waar hij naar toe wuift, geheel onnodig, want ik herken mijn eigen handschrift en papier. Ik knik kort, Nog geen paar minuten geleden. Zeg ik kort, mijn ogen weer op zijn gezicht richtend. Mijn glimlach verspreid iets bij zijn volgende woorden. Dan excuseer ik mij dat ik je tijdens je werk indirect heb moeten storen. Spreek ik zachtjes, mijn stem haast fluisterend, zwoel-achtig, charmant. Wanneer ik hem dan eindelijk zijn handen zie uitsteken met daarin mijn notenbladen gris ik deze vliegensvlug uit zijn handen. Misschien iets té vlug. Ik werp er kort een blik op, glimlach tevreden en stop ze dan weer terug in mijn rugzak. Veilig, en wel. Ietwat stijf knik ik op zijn woorden. Bedankt. Mompel ik dan met een ietwat serieuzere glimlach. Voor een seconde flitsen mijn ogen naar de zon en dan weer naar de jongen voor m'n neus. Ik vrees dat ik je tijd verspilt heb. Maar zie het zo: Indirect heb je nu ook een leven weten te redden. Zeg ik dan ietwat raadselachtig, mijn gele ogen alweer priemend in de zijne. Plots realiseer ik me iets. Toen ik me om had gedraaid om terug naar het bankje te rennen was de jongen al vastbesloten hierheen aan het lopen. Ah. Maar, hoe wist je dat ze van mij waren? Vraag ik hem dan ietwat nieuwsgierig. Blijkbaar ben ik hem al eerder vandaag opgevallen, iets wat --raar genoeg-- niet wederzijds was. Zo'n kleurrijke verschijning als hemzelf was me denk ik wel bijgebleven.. Aan de andere kant ben ik misschien te veel verdiept geweest in m'n muziek om ook maar íets mee te krijgen van wat er om me heen gebeurde. Ik realiseer me plots dat: doordat ik hem weer een vraag heb gesteld ik nu nog meer van zijn tijd in beslag neem. Ik wrijf mijn pony en haren naar achteren, die zodra mijn hand weer van mijn haar afgaat weer op precies dezelfde wijze terugvallen. Ik bekijk hem met een neutraal gezicht nogmaals om vervolgens te besluiten dat het me eigenlijk maar weinig kan interesseren. Eens zien hoe lastig ik het hem kan maken, eens zien hoelang hij het gaat volhouden voordat hij m'n vragen zat is. Ik schrik op wanneer ik een korte schreeuw hoor vanachter mij, ik draai mijn hals en hoofd naar achteren en zie daar een meisje half pruttelen en wild slaan. Er veranderd niets aan m'n pose evenals mijn stemming, het enige wat ik doe is de jongen voor me weer langzaam aankijken. Is dat niet jou, seintje? Vraag ik hem simpel, een charmant doch simpele lach op mijn lippen. Ergens, ergens ver in mijn achterhoofd zou ik achter haar aan willen springen. Het enige wat me die gedachte meteen doet uitsluiten is het enorme obstakel aan water tussen ons in. Nee, dit vraagt meer om de jongen voor me. Iemand helpen om vervolgens zelf ook te verzuipen is niet mijn stijl. Mijn ogen glijden iets opzij, bovendien zou ik mijn sjaal dan.. ik richt mijn ogen afwachtend op de jongen voor me. Het zal nu wel niet lang meer duren voordat hij het water in zou schieten of niet? Tenzij hij het shirt gestolen heeft en enkel doet alsof. Naah, met een blik op deze jongen zou ik nog kunnen weten dat hij niet tot dat soort dingen in staat is. Ik moet een gaap onderdrukken terwijl ik mijn handen weer terug in mijn broekzakken prop. Mijn gedachten drijven even af naar de realiteit, uit mijn speelwereldje. De naam Night, of beter Knight past op deze manier helemaal niet bij me. Nu ik terugdenk heeft deze ook nooit echt bij me gepast. Ik heb nooit mensen kunnen redden, niet van water, niet van de dood en niet van mijzelf.

Het is een beetje kort geworden excusez-moi. En jep Nighto heeft een waterfobie.
Zie: https://2img.net/r/ihimg/a/img521/1023/loxfearbyriingod3lj2ju.png
En ik was zeer toepasselijk aan het luisteren naar: Le onde of te wel the waves: https://www.youtube.com/watch?v=Vg-0DFNTBm0

En ik hoop dat je er toch nog wat mee kunt ^^'
Tis een beetje derp geworden xD
EDIT:
Ik kom er nu net achter dat ik per ongeluk m'n eerste post heb geedit, waardoor.. naja waardoor er nu twee keer deze post staat T_T Oops.

Een zuchtje wind glijd door mijn haren heen wanneer ik zijn ogen voor de eerste keer in de mijne voel priemen. In plaats van weg te kijken staar ik hem enkel terug aan, deze ietwat extravagante jongen met roze haren. Hij geeft me een redelijk aangename feel. Iemand die voor mijn gevoel alles wel met een korreltje zout neemt en verder rustig achterover leunt. De oneindige grimas op mijn gezicht faalt geen moment, zelfs niet wanneer de zon onaangenaam op mijn nek begint te branden. Zon.. Zonnebrand, had ik daar maar aan gedacht. Mijn melkachtig witte huid is namelijk absoluut niet bestendig tegen zon van dit formaat. Een klein moment kijk ik even weg van de jongen, me nu al bedenkend hoeveel pijn en lachende gezichten me dit gaat opleveren. De jongen voor me zal er vast weinig last van hebben, zijn huid is al redelijk gebruind en.. anders was hij ook gewoon dom geweest om zichzelf aan te melden bij de strandwacht. Hetzelfde geld voor als je niet kunt zwemmen en toch het water in gaat, gewoonweg dóm. Op dat moment schrik ik op van het water dat zachtjes tegen mijn broek omhoog spat en deze doordrenkt. Ik vloek binnensmonds en kijk er even peinzend naar. Voor heel even komt het gevoel van verdrinken en dus daarbij geen adem krijgen bij me naar boven. Pas wanneer mijn handen krampachtig naar m'n sjaal reiken en deze iets losser trekken voel ik me weer vrij genoeg om te ademen. Het is geen angst meer, nee het is een fobie geworden. Vroeger was het alleen een angst, een angst waarvan ik dacht dat ik hem ooit wel zou kunnen overwinnen. Nu ik ouder ben en al 2 jaar niet meer op het strand ben geweest heb ik niet eens het idee dat ik het nog wíl proberen. Alleen al de gedachte bij kopje onder gaan en daarbij niet de kracht te hebben om weer omhoog te komen geeft me de kriebels. Voordat het al te veel opvalt dat ik me ongemakkelijk voel, probeer ik mijn ogen op de lucht te focussen alsof daar zoveel spannends aan de gang is. De eerste mogelijkheid die ik had, de eerste opening die gemaakt zou worden en ik zou weg zijn bij het water, en de zon..

Mijn oren spitsen zich, op zoek naar de nu al bekende trilling van zijn stem. Wanneer deze weer komt sta ik deze al op te wachten met een 'vriendelijke' glimlach. Geen probleem? Dat zal. Alles in deze wereld veroorzaakt problemen, wie weet ligt er een paar meter verder in de zee nu iemand te verzuipen terwijl hij met me deze conversatie voert. Dan zou er indirect een probleem gevormd zijn niet waar? Toch knik ik, mijn innerlijke gedachten toestoppend met gedachten als; 'Als ik dat zou zeggen loopt hij meteen van me weg en is er ook niets meer aan.' Realistische gedachten, want wie wilt nu naar een chagrijn luisteren die overal wel iets op te mekkeren heeft.. Mijn 'vrienden' die op een hand te tellen zijn vormen het antwoord. Het ergste is dan ook nog, dat het allemaal mensen zijn die iets van me moeten.. En dan voornamelijk stilte. Iedereen heeft vieze geheimpjes die ze liever niet aan het licht willen hebben tenslotte, en gek genoeg ben ik vaak op de hoogte van dit soort dingen. Op dat moment veranderen ze voor mij in honden. Honden die alles doen wat ik van ze vraag; of dat nu zitten, liggen of rollen is. Een hond is de mens zijn allerbeste vriend niet waar? Een ietwat duivelse grimas spreid op mijn lippen. Ik laat deze bijna mijn ogen bereiken maar heb mezelf alweer onder controle en 'poeslief' voordat het zover komt. Voor mij in ieder geval wel. Mompel ik wellicht onverstaanbaar op zijn woorden die vlak achter het eerste paar gezegd worden. Bij mijn vraag ondergaat de jongen een plotselinge verandering. Wat er eerst nog stond als; 'ik ben een strandwacht, don't fucking mess with me' staat er nu meer als; 'ik weet niet helemaal goed hoe ik hier op moet antwoorden, en ik schaam me voor het antwoord.' Althans zo kwam hij op dit moment op mij over. Mijn 'vriendelijke' glimlach spreid iets meer, alsof hem dit moet aanmoedigen het me toch te vertellen. Of het nu gewerkt heeft of niet, een antwoord komt. Ik knik op zijn woorden, die vrij normaal waren over gekomen was het niet zo dat er twee roze blosjes op zijn wangen stonden. Mijn ogen vernauwen iets voordat ik vraag: Aah, wellicht ben ik ook niet zo'n alledaagse verschijning op het strand. Mijn volle interesse gaat nu uit naar de jongen voor m'n neus. Natuurlijk is het van belang dat je de mensen in de gaten houd, we zouden niet willen dat mensen op bankjes verdrinken. Zeg ik met een ietwat flauwe glimlach. Ik zeg het nét op zo'n toon dat het gewoonweg niet gemeen kán overkomen, maar wel zó dat hij me ergens nog een extra antwoord verschuldigt is. Zo makkelijk kom je niet meer van me af, pal.

Over domme mensen die domme dingen doen gesproken. Het meisje wat achter me aan het schreeuwen is behoort duidelijk tot die groep. Voordat ik hem überhaupt kan alarmeren heeft de jongen zich al gestript en scheurt hij richting het water. Zijn vest dumpt hij bij het enige persoon wat hier in de zon staat te smelten, bij mij dus. Hold this. Hold this!? Even krijg ik de neiging om het op de grond te laten vallen. Was dit vest zo kostbaar dat het vastgehouden moest worden? Als ik hier niet gestaan had, had hij dan iemand anders gezocht om z'n vest vast te houden!? Een flauwe grimas verschijnt op m'n gezicht mijn ogen op zijn lichaam gericht wat voor mijn gevoel op een razendsnel tempo door het water schiet. Mijn gele ogen glijden van het vest in mijn handen naar de zee en weer terug. Uiteindelijk zucht ik en blijf ik met een licht verveelde expressie wachten. Vanaf het strand volg ik het hele tafereel, mijn ene hand zijn vest omklemt terwijl mijn andere hand af en toe tegen mijn hoofd rust om het goed te kunnen zien. Wanneer hij bij het laatste stukje is loop ik heldhaftig naar voren, pas wanneer ik het golvende water op m'n lichaam af komt blijf ik als een ijsblokje staan en word ik gedwongen af te wachten tot hij haar op eigen houtje uit het water tilt. Geïrriteerd door mijn eigen zwakte kijk ik weg van de twee figuren en bijt ik iets gefrustreerd op de binnenkant van mijn wang. Stom water, stom strand, stom meisje. Mijn ogen zijn onbewust weer terug naar het vest gegleden waar ik nog een keer in knijp. Stom vest. Ik wrijf een keer door mijn losse haren heen en zucht diep. Van de geluiden achter me kan ik baseren dat alles goed gaat met het meisje wat tot de domme-mensen club behoorde. Ik sta op het punt om met een gezicht wat op donder staat het vest naast me op de grond te laten vallen maar houd mezelf nog net in. De reden hiertoe is dat ik zijn stem vanachter me kan horen, duidelijk tegen mij gericht. Met mijn gezicht redelijk onder controle draai ik me om naar hem en krul ik mijn mondhoeken met moeite omhoog. Ik gooi zijn vest terug in zijn armen en sla vervolgens mijn eigen over elkaar heen. Het gegil was denk ik nog van mijlenver te horen. Zeg ik ietwat cynisch. Ondanks dat de glimlach van nu precies hetzelfde is als de glimlach van daarstraks hangt er een hele andere aura om me heen. Het feit dat hij kan zwemmen, iemand kan redden, geen angst heeft voor water etc, knaagt ergens aan me. Gooi het op jaloezie als je wilt, maar ergens is teleurstelling in mezelf meer gepast in deze situatie. Wanneer hij wat ik vermoed zijn naam is, uitspreekt kijk ik hem iets afwachtend aan. En nu.. verwacht hij dat ik nu m'n hand uitsteek mezelf voorstel en we vervolgens beste vrienden worden? Tsh. Ik word gedwongen kort weg te kijken om mijn emoties onder controle te krijgen. Mijn ogen nog steeds op de zee gericht mompel ik langzaam: Night.. Of Rui. Wat jij wilt. Het laatste voeg ik er gehaast aan toe, misschien hopend dat hij toch voor de eerste naam gaat in plaats van de tweede. Want ook al heb ik een heleboel dingen achter me gelaten, die naam doet me gewoon aan veel dingen denken. Mensen die me ook zo noemde bijvoorbeeld. Kort strelen mijn ogen ongegeneerd zijn lichaam, wat nu beter zichtbaar is door het t-shirt wat er tegen aan plakt. De druppels water parelen nog langs zijn hals naar beneden. Wanneer een EHBO-dude langs komt gelopen gris ik zonder pardon een handdoek uit zijn handen en gooi ik deze simplistisch over het hoofd van Tsunami heen. Ik zeg er verder niets bij. Alles wat ik hierbij kan verzinnen komt er veel te 'lief' uit voor mijn gevoel, en ergens ben ik nog niet zeker welke aanpak ik moet gebruiken bij deze jongen. Mijn ogen vallen even op het meisje een paar meter achter hem. Het ziet er naar uit dat je de dag gered hebt. Zeg ik iets mompelend, mijn ogen daarna kort op zijn gezicht richtend. Ik denk dat weinig mensen gekund hadden wat jij net zo makkelijk deed. Zeg ik dan met ergens een hint van bewondering. Ik in ieder geval niet. Zeg ik er achteraan. Mijn tweede paar woorden duidelijk gedemotiveerd, hoewel ik het zo luchtig mogelijk heb laten klinken. Het is de waarheid, ik zou het niet kunnen. De angst voor water alleen al houd me tegen. Een korte stilte valt, waarvan ik uitgebreid gebruik maak voordat ik neutraal vraag; Doe je dit werk al lang? Heel kort ontmoeten mijn ogen de zijne voor ik ze weer af wend naar de glinsterende zee.

zo slecht I'm sorry. Ik .. ik.. T_T