Haar maag knorde, en haar hele lichaam schreeuwde naar wat voedsel om daar al de mogelijke energie uit te halen. Maar ze weigerde – omdat ze weer koppig was zoals altijd – om wat te eten. Ze was eerst tenger, maar ze begon nu langzaam richting uitgemergeld te gaan. Ze had de gewoonte om weinig te eten, het te sparen voor anderen. Dat moest ook wel, met alleen maar groeiende jongens in je familie. Haar ogen waren opgesperd, en haar blik was vol irritatie. Normaal zocht ze op momenten zoals deze, als ze honger had, naar afleiding. In eerste instantie wou ze wat gaan trainen, maar het was vies en koud weer. En met haar armzalige witte jurkje zou ze waarschijnlijk alleen maar verkouden worden. En als ze binnen zou gaan trainen was de kans dat iemand haar zag te groot, en dat wou ze kosten wat het kost verkomen. Dus bleef er nog maar een van haar twee afleidingsopties over: een boek lezen.
Tot haar grote ergernis kende ze de weg nog steeds niet goed, het enige wat ze wist was waar de Cassia etage was. Omdat ze daar moest overnachten. En zelfs dat had ze niet alleen gevonden; ze had namelijk hulp gehad van Emily. Wel was er een klein voordeel: ze had tot nu toe nog geen jongens gezien. En dat vond ze ook goed zo, ze zouden er toch alleen maar voor zorgen dat ze heimwee zou krijgen. Tenzij ze jonger waren, maar die kans was klein. Maar opnieuw sloeg de heimwee naar haar broers toe, alleen al doordat ze vaagjes aan ze dacht. Vaagjes dacht aan het feit om heimwee naar hun te hebben. Ze was kleiner en jonger geweest dan hun, maar had zich altijd als het tegenovergestelde gedraagt. Ze vroeg zich altijd af hoe het met hun zou gaan, of ze haar ook zouden missen. Vast wel. Ze was immers een soort van moeder voor hun geweest… Maar dat was soms wel tot hun grote ergernis. Meestal schaamde ze zich altijd voor hun kleine zusje. Omdat ze kleiner en jonger was, maar zich voordeed als moeder. Wat het nog beschamender maakte om gezien te worden met haar. Een zucht verliet haar mond terwijl ze langzaam haar hoofd schudde, met een bittere grijns op haar gezicht. Het had een keertje moeten gebeuren, ze loslaten. Nou… Dan wist ze tenminste hoe het voelde, en dat zou misschien later handig zijn als ze zelf echte kinderen had. Die echt van haar kwamen en niet van haar moeder, of de andere vrouwen waarmee haar vader mee was omgegaan.

Ze was de deur al een paar meter gepasseerd tot ze pas realiseerde dat hij er was. Gelijk liep ze speels een paar stappen achteruit en keek ze ernaar. Met grote ogen keek ze naar de – in haar ogen – gigantische deur. Haar armen bungelden levenloos naast haar lichaampje. Zij was vergeleken met die deur maar een miezerig miertje. Oké, dat was wel een klein beetje overdreven, maar zo voelde het wel aan. Een triomfantelijke glimlach krulde zich rond haar lippen, dit moest wel een bibliotheek zijn. Ze herkende ze uit duizenden. Met veel moeite wist ze de deur open te maken – ze was niet echt een gespierd iemand, en met haar tengere lichaampje was het een ware opgave -. Zo zachtjes mogelijk liep ze naar binnen, om vervolgens de deur te sluiten.
Met grote passen liep ze door de bibliotheek. Ze wist wel wat ze zocht, maar er waren hier zoveel boeken… Ze zocht naar een boek, afkomstig van Erd, Puffoon, Razen of Nova. De planeten waarvan ze de magie nog niet beheerste. Uiteindelijk bleef ze voor een boekenkast staan. Ze pakte een boek en keek naar de titel. Woud magie voor beginners. Ja, dat was het boek dat ze moest hebben. Ze keek nog eventjes verder, om vervolgens nog een boek te pakken, genaamd: Lucht magie voor dummies. Ze grinnikte eventjes zachtjes bij de naam. Nog een boek trok haar aandacht. Licht magie, simpele amateurspreuken. Met moeite wist ze het boek te pakken. Nu had ze er al drie… En het begon zwaar te worden. Ze wou het liefste ook nog een boek over vuur magie, maar dat zou ze vast niet meer kunnen houden.
Trots en blij dat ze de boeken naar wens had gevonden liep ze in een snel tempo langs de boekenkasten, in de hoop ergens een zitplekje te vinden. Ze had drie boeken voor elkaar tegen haar borst aangedrukt en drukte ze zo hard ze kon tegen de boeken met haar armen, in de hoop dat ze ze niet onderweg zou verliezen. Ze werd eventjes afgeleid toen ze meende te voelen dat een van de boeken ertussen uit gleed. Net op het moment dat ze weer wou opkijken botste ze tegen iemand aan. Ze verloor haar evenwicht, en het duurde niet lang of ze viel op de grond. Met de drie boeken op de grond verspreid. Ze beet op haar lip. Ze voelde aan de warmte die afkomstig was van haar wangen dat ze bloosde. Om het feit dat ze onoplettend was geweest, en om de boeken… Ze zou vast als een of ander nerdje overkomen. Wat ze niet wou. Proberend haar nieuwsgierigheid in bedwang te zijn en niet op te kijken naar de persoon begon ze langzaam de boeken op te rapen. Maar halverwege overwon haar nieuwsgierigheid toch – zoals verwacht van een klein meisje – en keek ze op. Haar beweging om een tweede boek op te rapen bleef vasthangen door wat ze zag. Haar hart kromp een beetje ineen… Hier was ze dus bang voor geweest. Kon het nog erger?

{ Het liefste een jongen (;
En dan ook nog het liefst eentje die Licht, Woud of Lucht magie beheerst xd
Ik stel teveel eisen ;o }

"Hmmm...wordt het kristalbeheersing of toch een goed verhaal...." sprak Sorax zuchtend. "Geez, ik kan niet eens kiezen. Met een zwart shirt en dokerblauwe broek liep Sorax langs de rijen met boeken. Hij had het niet koud. Over het algemeen liep hij zonder shirt om zo veel mogelijk licht op te kunnen nemen. Je zag aan zijn lichaam dat hij niet stil heeft gezeten. Hij had wat spiermassa opgebouwd en dat was zeker niet een beetje. "Een goed verhaal dus..." sprak hij kalm. Hij verliet de gang met informatieve boeken en liep de gang op met fictieve boeken. "Hmm, licht, licht, licht, ah...daar is het." sprak hij niet veel later draaide hij zich om met een boek in zijn hand en wilde aanlopen. Echter botste iemand tegen hem op en viel daarbij. Mudly wist nog zijn balans te bewaren. Hij draaide zich om en zag een meisje blozend op de grond zitten. Hij slikte toen hij zag hoe mager ze was. Dat was alles behalve gezond. Hij zag hoe ze verstarde en glimlachte warm hij zag dat het boek dat ze wilde pakken over lichtmagie ging. Kalm ging hij door zijn knieën en knikte. "alles in orde...? vroeg een warme stem afkomstig van hem. Hij pakte het derde boek en legde deze op het boek dat ze wilde pakken. De glimlach bleef. Al was zijn bezorgdheid over haar ondervoeding toch niet geruster er op geworden. Hij zag nu pas echt hoe dun ze was.

Haar blik wou niet meer loskomen van hem. Op het moment werd ze overvallen door duizenden herinneringen, die ze echter verborgen wou houden. Nog steeds half verlamd volgde ze hem met haar blik toen hij hurkte. Haar had bleef nogal doelloos boven het boek zweven, amper bewust dat ze hem nog steeds daar had. Pas toen ze zich realiseerde dat dit niet een jongen was die ze kende wendde ze haar blik af naar de grond en trok ze haar hand een beetje terug.’Alles in orde?’ klonk zijn stem, maar Marjolijn reageerde er niet op. Ze was te veel bezig met het vechten tegen haar herinneringen, tegen de vervelende noch de fijne. Ze wou aan geen van alle denken nu. Wanneer ze weer durfde een beetje op te kijken kon ze nog net een glimp opvangen van hoe de jongen een van de boeken op het andere boek – dat ze eerder wou oppakken – legde. Een beetje afwezig knikte ze, zijn vraag toch maar beantwoordend. Ze moest nu vast als een of ander klein meisje overkomen dat afhankelijk was van vrijwel iedereen om zich heen. Nog steeds zwijgend raapte ze de twee boeken op, om ze samen met het derde weer tegen haar borst op te drukken met een arm. Met de andere arm die ze nog vrij had, stond ze op. Rustig klopte ze wat stof van haar jurkje, om vervolgens naar de jongen te kijken. ‘Dank je,’ murmelde ze zachtjes, zijn blik nog steeds ontwijkend. Ze wou niet dat hij ervoor zorgde dat haar ijzersterke muur, die al haar herinneringen tegen hield, door brak.

Ze slikte een keertje, en beet daarna op haar lip. Wat moest ze nu doen? Een plekje zoeken om te gaan lezen… ‘Eh…’ Ze besloot toch haar ogen maar eventjes op hem te richten, waardoor ze zijn blik kruiste. ‘Ik ga maar…’ sprak ze snel en zachtjes, om zich daarna snel om te draaien en aanstalten te maken om weg te lopen. Die jongen had al voor genoeg problemen gezorgd in haar hoofd dan nodig was, dus wou ze zo snel mogelijk weggaan als mogelijk. Maar hem negeren of voor hem vluchten kon ze niet. Dat had ze nooit gekund voor jongens, omdat bijna ieder van hun een sprankje van haar moederlijke gevoel liet prijsgeven. Ze slaakte een zucht, als hij haar maar niet tegen zou houden…

{ Sorry voor de flutpost ;x }

[omg FLUTPOST, dat noem ik geen Flutpost hoor]

Sorax zijn ogen leken te glimlachen. Hij merkte dat ze niet gelijk antwoord gaf. Hij glimlachte. Haar blonde haren en de duidelijke ogen gaven hem lichte rillingen over zijn rug. Ze leek wel erg veel op...nee daar moest hij niet aan denken. Hij glimlachte en merkte dat ze de boeken oppakte. Hij zelf keek wat omhoog toen ze opstond en strekte zijn benen nu ook waardoor hij licht boven haar uit kwam. Hij knikte. "Ik hou je niet tegen als je moet gaan..." sprak hij kalm. Hij knikte en pakte zijn boek weer van de plank af waar hij hem neergelegd had toen hij haar ging helpen. Hij voelde zich toch echter nog meer bezorgder toen ze weg zou lopen. Ze zag er ongezond dun uit en dat baarde hem met de minuut meer zorgen. Als ze zo door zou gaan zou ze misschien nog wel uitgedroogd raken. Hij opende het boek en las de eerste bladzijde rustig door. Maar des te meer hij las, des te meer zijn blik tot boven het boek kwam en weer naar haar toe getrokken werd. Hij slikte. Dit was niet goed. Hij moest er wat aan doen, hij moest er wat van zeggen. Maar dat zou misschien haar diep kwetsen. Ineens zag hij een tweetal jongens achter haar aanlopen en erg verdacht om hun heen kijken. Nu besteft Sorax het pas. De hele bibliotheek was leeg en zelfs de bibliothecaris was verdwenen. Ze was vast ergens heen. Ineens pakte de ene jongen haar schouder vast. En de andere maakte aanstalten iets te doen. Wat kon Sorax niet opmaken. Kennelijk hadden ze hem niet gezien, want ze gingen gewoon door. De andere jongen kwam langzaam dichterbij. Nu was Sorax' zijn kans om toe te slaan. Hij sloot zijn ogen. "Origin of the light, lend me your power..." mompelde hij. Ineens schoten zijn ogen open. Een licht vloed kwam om hem heen. Hij opende zijn hand waarin een soort touw van licht kwam. Hij wierp hem als een lasso om de eerste jongen die Marjolijn lastig viel. Hij trok er aan waardoor de jongen op de grond viel. Sorax zijn ogen richtte zich op de andere jongen die zich omdraaide. Sorax twijfelde niet en liep er kalm naar toe. Op het moment dat deze jongen uithaalde hield Sorax hem tegen met vlake hand. Hij kneep er licht in waardoor de jongen door zijn knieën zakte. "Meisjes lastigvallen? Dat is iets wat ik niet goedkeur..." sprak hij met een ijzig lage stem. Alsof iets anders bezit van hem had. Dat was ook zo, maar Sorax kon het beheersen. Hij grijnsde. De jongen knikte angstig en rende weg op het moment dat Sorax hem los had gelaten. Hij sloeg zijn handen tegen elkaar. "Release.." mompelde hij waardoor de gloed om hem heen verdween en hij weer normaal er uit zag. "Gaat het?" vroeg hij kalm. Hij had zijn normale stem weer terug en zijn glimlach was weer zo warm als altijd.

[Als je er niet mee eens bent wat er gebeurt, laat het weten via PB want dan zal ik het aanpassen...]

Zoals gewoonlijk weer in een marcherende pas liep Marjolijn snel verder. Alles zei dat ze zich moest omdraaien en bij hem moest blijven, zoals een moeder zou doen bij haar kleine kindje. Maar ze was geen moeder. En al helemaal niet de zijne. Proberend haar gedachtes te negeren drukte ze de boeken nog dichter tegen haar borst aan en beet ze op haar lip. Ze zocht altijd afleiding in de vorm van pijn, waarom? Dat wist ze zelf ook niet.
Ze slaakte een zachte zucht, niet merkend dat ze werd gevolgd. Tot een koude hand op haar schouder haar terug trok in de realiteit. Ze hapte één keer naar adem, waarna ze zich omdraaide. Haar blik werd gedwongen om omhoog te gaan om naar het gezicht van de persoon te kijken. Het waren twee jongens… Maar op de een of andere manier kreeg ze niet echt een moederlijk gevoel bij die twee. Eerder een boos gevoel. Vooral toen eentje haar stevig vast pakte en een nogal smerige grijns op zijn gezicht trok. Marjolijn had een droge uitdrukking op haar gezicht gegriefd staan, misschien zelfs wel een tikje spottend. Dachten ze serieus haar wat te kunnen maken? Ze moesten eens weten wie ze tegenover zich hadden… Kleine tintelingen in haar vingertoppen maakten haar duidelijk dat het tijd was om wat te doen, maar ze wachtte. Ze had nog niet echt een reden gehad om ze echt pijn te doen… En ze wist dat zodra ze ook maar aanstalten maakte om iemand iets aan te doen, het mis ging. Rustig begon ze tot tien te tellen vanbinnen. Één… Twee… Drie… Ze zag hoe een van de jongens op haar af kwam lopen, maar nog steeds vertrok ze geen spier.

Iets lichtgevends trok haar aandacht. Ze leunde wat meer op haar rechterbeen om te kijken wat het was. Het was die jongen… Waar ze tegenop was gebotst. Er kwam licht van hem af. Een Noviaan. Haar ogen werden groter, waar was hij mee bezig? Gelijk schoten haar ogen weer richting een van de jongens, wanneer deze zijn mond open trok. ‘Zo, zo… Wat doet een eerste jaars meisje zoals jij hier alleen?’ Het leek alsof haar lippen op elkaar waren geplakt, ze was niet echt bang voor deze twee jongens… Meer voor die ene verderop waar licht vanaf kwam. Opeens werd de jongen vast gepakt door een lichtgevende lasso. Als aan de grond genageld bleef Marjolijn hulpeloos toekijken wanneer hij op de grond viel, omdat er aan hem werd getrokken. Ze had vaker zelf gehandeld in deze situaties, maar alles ging dan zo snel voorbij dat ze amper wist wat er nou precies gebeurde… Met weitopengesperde ogen keek ze toe. De jongen die eerst nog zo vriendelijk tegen haar was geweest leek nu een totaal ander persoon. Kil, harteloos en meedogenloos. Zonder vrees liep hij op de andere jongen af, die hem een mep wou verkopen. Zonder enige moeite werd zijn aanval onderbroken. Nog steeds verlamd keek Marjolijn toe. De ander verging van de pijn, terwijl de ander niet eens moeite scheen te doen. ‘Meisjes lastigvallen? Dat is iets wat ik niet goedkeur…’ De stem galmde angstaanjagend door de bibliotheek. Marjolijn zou bijna met de jongen mee gerend hebben naar het zien van de grijns die hij hem schonk. Er trok een koude rilling over haar rug, wat haar deed huiveren. Daarna mompelde hij iets, wat ze niet goed kon verstaan. Maar nadat gemompel leek hij weer… Anders te zijn. Weer die aardige jongen die ze eerder had gezien. ‘Gaat het?’ vroeg hij, met een kalmte in zijn stem alsof er niets was gebeurd. Afwezig knikte ze. Ze was verlamd. Misschien zelfs bang voor hem. Maar ze wist niet wat ze moest doen. Die kracht die hij in zich had… Ze zou hem alleen tegen kunnen houden door… Nee, daar moest ze niet aan denken. Hij wou haar toch niets doen, als ze het goed had. Onzeker glimlachte ze met moeite terug. ‘Opnieuw bedankt,’ sprak ze zachtjes.

Sorax zijn ogen stonden weer kalm. Niet kil ten opzichte van daarnet. Op zijn gelaat nog steeds een warme glimlach. Hij keek nogmaals naar de ingang van de bibliotheek waar de bibliothecaris weer binnen kwam. Ze keek vanachter haar brilletje naar Sorax. "Ik hoorde dat er een monster hier was...." sprak de mevrouw met een bestraffende stem. "Hmmm, hangt er van af hoe je een monster omschrijft..." sprak hij kalm tegen de wat oudere vrouw. Met een norse grom en afkeurend gebaar liep ze weer op haar gewoonlijke plaats achter de balie. Soms mocht Sorax haar niet. Hij keek daarna weer naar Marjolijn. "Bedank me niet, ik help graag..." sprak hij kalm. "Mag ik wat vragen?" sprak hij ineens wat serieuzer. "Hoeveel heb jij de laatste maanden gegeten. Je bent ongezond dun..." sprak hij kalm. "Als dit aanhoudt, dan beland je binnenkort op de ziekenzaal..." sprak hij met nog een bezorgde ondertoon die er duidelijk in te horen was. Hij keek haar kalm aan. Zijn glimlach was in geen velden of wegen meer te bekennen en kwam ook niet terug. Hij keek kort rond. Nu waren ze naast de bibliothecaris de enige die er waren. Hij keek kort naar haar. Ze leek erg veel op 'haar'. Qua uiterlijk en qua gedrag. Zijn ogen werden ineens licht droevig. Hij keek weg. Herinneringen kwamen weer omhoog.

"Ik ben aangenomen" sprak een kalme stem met een vrolijke ondertoon. Sorax zag zichzelf nog toen hij jong was. Hij leek er sprekend op. Het was twee jaar terug. Zijn ogen stonden stralend. "Proficiat..." sprak hij kalm. Het meisje voor hem was op van blijdschap en ze straalde het uit. Sorax zelf had een glimlach op zijn gelaat. "Wanneer vertrek je?" vroeg hij. "Over een week, dan mag ik naar de universiteit van Razen..." sprak ze opgewekt. "Over een week?!" sprak Sorax wat verontwaardigd. "Ja vind je het niet leuk..." sprak ze ineens. "Dat is het niet, het is gewoon zo snel..." sprak hij. "Het komt allemaal goed, we houden contact.." sprak ze en gaf hem een knipoog gevold door een kus. Een wit licht liet het doorspoelen. Hij zag zichzelf vooraan de menigte staan. Hij gaf haar nog een laatste afscheidskus en een knuffel. Ze stapte de shuttle in. De pers was ook aanwezig. Maakte foto's, want ze was de eerste die was aangenomen op één universiteit...De eerste van het dorp. Sorax glimlachte toen hij de shuttle op zag stijgen. Echter verdween die glimlach in een klap. Hij zag eerst rook daarna schoot er een vlam over de shuttle en klapte de shuttle uit een. Schreeuwend rende hij naar de plek waar het wrak zou neerstorten. Hij moest weten of ze nog leefde. Of ze er nog was. Echter kwamen achter hem een hoop lichtbolletjes bij een en klapte uit tot zijn vader. Die naar Sorax was geteleporteert. Hij pakte de schouder vast en trok hem tegen zich aan. Sorax had geschreeuw. Tranen schoten over zijn ogen. Ineens maakte een van de fotografen een foto die een flits maakte. Die flits bracht Sorax weer bij de realiteit.

Hij stond alsof hij in een trance was en dat was deels zo. Hij merkte amper nog wat er gebeurde. Tot hij bij het punt kwam dat de eerste foto gemaakt werd. De flits maakte hem weer wakker. Hij keek rond alsof hij niet wist wat er gebeurd was. Pas daarna besefte hij wat er gebeurd was. Zijn ogen sloegen kort neer. Niet beseffend dat Marjolijn alles kon zien. Hij had niet gemerkt dat er tijdens zijn trance een traan over zijn wang had gerold. Even was hij de kluts kwijt en alles deed er even niet toe.

[hmm.. ik denk dat dit het wel actief kan houden. ^^]

Ondanks dat de jongen er nu weer ‘normaal’ uitzag, baarde het Marjolijn zorgen. Zijzelf had ook een tweede zelf. En zelf kon ze er niet mee omgaan. Ze wist wel dat je kon beweren ermee om te gaan, maar toch bleef het altijd gevaarlijk. Hoe ervaren je er ook mee mocht zijn; je zou het nooit helemaal onder controle kunnen krijgen. ‘Bedank me niet, ik help graag…’ Marjolijn fronste. ‘Mag ik wat vragen?’ Kalm knikte ze als antwoord op de vraag. ‘Hoeveel heb jij de laatste maanden gegeten? Je bent ongezond dun… Als je dit aanhoudt dan belandt je binnenkort op de ziekenzaal…’ De bezorgde toon in de stem van de jongen zorgde ervoor dat er een bittere glimlach op haar gezicht kwam, een schuine nog wel. Ze deed eventjes haar ogen dicht en schudde haar hoofd. ‘Maak je geen zorgen over mij. Ik weet wat ik doe.’ Ze opende haar ogen weer en keek hem zelfverzekerd aan. Ze was zeker van haar zaak, vooral qua eten. Haar broers waren ook altijd bezorgd over haar geweest, over het feit dat ze zo weinig at. Maar ze wist prima wat ze deed. En als ze nu veel zou gaan eten zou ze toch last van haar maag krijgen, en dan zou het er gewoon weer uitkomen. Het had geen zin. En het hoefde ook niet van haar. Ze vond het prima zo. Ze keek eventjes om zich heen, er was niemand anders… Op de bibliothecaris na, die een paar tellen geleden binnen was gekomen. Ze slaakte een zucht. Als ze nu weg zou gaan zou hij haar toch volgen, dat gokte ze niet. Dat wist ze wel zeker. Dus het had geen zin om hem proberen te ontwijken, ze kon zich niet verbergen in een mensenmassa.

Wanneer ze zich weer richtte op de jongen leek hij ineens droevig te zijn. Opnieuw fronste het meisje. Had hij last van stemmingswisselingen? Eerst was hij vriendelijk, daarna meedogenloos, dan weer vriendelijk en nu… Droevig? Opnieuw slaakte ze een zucht. Door zijn uitstraling – die nogal droevig was - werd haar moederlijke instinct alleen nog maar meer geprikkeld. Er kwam een verbaasde uitdrukking op haar gezicht toen ze zag hoe een eenzame traan zich losmaakte van zijn ooghoek en over zijn wang rolde. Niet aan toegeven Marjolijn… zei ze streng tegen zichzelf. Maar de neiging was zo groot….
Het leek alsof hij ineens wakker schrok uit een soort van trans. Eventjes opnieuw licht verbaasd knipperde Marjolijn. Ze zuchtte in haar gedachtes, ze kon zichzelf niet langer inhouden. Hij zag er zo hulpeloos en verloren uit. En erg verdrietig. Rustig zette ze nog een stap naar hem toe en veegde ze zijn traan weg met een hand. ‘Niet huilen…’ fluisterde zachtjes met een moederlijke ondertoon. ‘Ik weet niet wat er is gebeurd… En of het ooit goed zal komen, maar het is beter om sommige dingen te laten rusten.’ Rustig haalde ze haar hand van zijn wang af. Het vocht dat er nu op zat voelde niet koud maar warm, zoals iedere traan. Rustig maakte ze haar hand droog door hem langs de stof van haar jurkje te laten gaan. ‘Het is nu voorbij.’ Dat waren de laatste woorden die haar mond nog eruit liet. Het enige wat hij nu nog deed was krullen tot een warme glimlach.

{ Mama Marjolijn xd...
En doe dat maar, want ik ben er slecht in (; }

[oh stemmingswisselingen, nog nooit aan gedacht eigenlijk ^^ pas maar op dadelijk flipt hij uit XD]

Sorax zijn ogen keken kort naar Marjolein. "Ik hoop maar dat je weet wat je doet..." sprak hij kalm. "Het is namelijk niet gezond amper iets te eten..." sprak hij kalm. "Zeker niet voor iemand zoals jij, die waarschijnlijk nog in de groei zit.." sprak hij kalm. Verder ging hij er niet op in. Het zou waarschijnlijk toch niets uitmaken dat hij er wat over zei. Mocht ze op de ziekenzaal komen zou Hatori er misschien zijn handen kort aan vol hebben maar zou hetzelfde zeggen als hem. Tenminste dat veronderstelde Sorax.

Toen hij uit de trans kwam keek hij kort naar Marjolijn. Haar hand die de traan weg veegde deed hem opkijken. Haar moederlijke woorden deden hem even fronsen. Ze sprak wel heel moederlijk. "Ik huil niet, het is een traan van het verleden, waar niets meer aan te doen valt..." sprak hij kalm. Hij zuchtte kort. Haar woorden maakte het er niet beter op. "Hmmm, misschien. Maar dit zal nooit rusten. En het zal nooit over zijn..." sprak hij eigenwijs. Hij keek kalm naar Marjolijn. Zijn stemmig was er wat beter op geworden. Maar niet het toppunt. Hij legde zijn hand kort op haar schouder en glimlachte zo goed mogelijk. "Dank je..." sprak hij kalm.

‘Ik hoop maar dat je weet wat je doet…’ Sprak de jongen kalm, ‘Het is namelijk niet gezond amper iets te eten. Zeker niet voor iemand zoals jij, die waarschijnlijk nog in de groei zit.’ Zoals gewoonlijk trok het meisje zich niets aan van de woorden die haar wezen op haar ‘slechte’ eetgedrag. Een warme glimlach stond op haar gezicht geprent. ‘Maak je geen zorgen. Deze lengte is goed genoeg voor mij, van mijn part hoef ik niet nog groter te worden.’ Ze wist dat als ze nog verder achteruit ging qua haar lichaamsgewicht mensen haar misschien zouden door verwijzen naar de ziekenzaal. En dan zou zij weer zo koppig doen om niet naar die ziekenzorg mensen te luisteren, omdat ze ze maar betweterig vond. Het was haar lichaam, dus ze weet het zelf toch het beste? Thuis kreeg ze altijd tien keer per dag, of meer, naar haar hoofd geslingerd dat ze meer moest eten. Door al haar broers, en haar vader? Die deed niets. In zijn ogen bestond ze niet eens.

‘Ik huil niet, het is een traan van het verleden, waar niets meer aan te doen valt…’ Was zijn reactie. Rustig knikte ze. Meestal was ze gewend dat jongens altijd begonnen op te scheppen als ze hadden gehuild. En dan kwam dat eeuwige leugentje over dat er wat in hun ogen zat, wat ze best schattig vond. ‘Hm, misschien. Maar dit zal nooit rusten. En het zal nooit over zijn.’ Sprak hij na een zucht. Zachtjes grinnikte Marjolijn, zo typisch. Ze liet zijn hand gewoon rusten op haar schouder. Maar ze keek hem een tikje fel aan toen hij haar een geforceerde glimlach schonk. ‘Dank je.’ De lichtelijk felle blik bleef op haar gezicht gegriefd staan. ‘Glimlach echt, of glimlach niet,’ sprak ze kil. ‘En dingen kunnen altijd rusten. Wat het ook is. En alles heeft een einde, ook al lijkt dat er niet te zijn. Maak het jezelf niet moeilijker en tragischer dan het is.’ Haar moederlijke stem was weer terug gekeerd.
Rustige hapte ze één keer naar adem. Kalm sloeg ze haar ogen op en keek ze de jongen weer aan. Ze kende zijn naam nog niet… ‘Ik ben trouwens Marjolijn,’ glimlachte ze, ‘Marjolijn van de Booghaard, aangenaam.’ Opnieuw kwam die vraag weer in haar hoofd of dat ze weer vreemd zou overkomen omdat ze haar achternaam erbij vermeldde, de achternaam van haar moeder. Maar ze was gewoon trots op die naam, heel erg trots. Net als op haar eigen naam. Haar vader had al de jongensnamen bepaald, maar haar moeder had haar naam uitgekozen. En daarom hield ze zoveel van haar naam. Afwachtend keek ze de jongen aan, nieuwsgierig of hij ook zijn achternaam zou vermelden of niet.

Sorax keek naar Marjolijn en probeerde zijn tranen te bedwingen wat goed lukte. Hij dacht er tegenwoordig minder aan dan een jaar terug. Maar er waren soms momenten. Hij keek Marjolijn aan maar deinsde licht terug van haar woedende blik. Hij hoorde haar woorden en probeerde zijn lach in te houden wat redelijk lukte. Hij grinnikte alleen. Haar woorden deden zijn schouders ophalen. "Ik laat dingen in mijn verleden nooit rusten als ze een impact hebben gehad. Ik dwing mezelf haar niet te vergeten..." sprak hij. Ineens zette hij zijn hand voor zijn mond. Dat was volgens hem iets teveel. Het zou haar waarschijnlijk nog nieuwsgierig maken ook. Gelukkig stelde ze zich nog voor. "Sorax, Sorax Kairos..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij sprak zijn achternaam er ook bij, hij vond het wel leuk klinken. En daarbij deed Marjolijn het ook. Hij vond het nooit vreemd hoe mensen zich voorstelde. Het zei een hele hoop over die persoon. Je had van die mensen die hun naam droogjes zeiden. Liet zien dat ze het hun niets kon schelen. De vorm van Marjolijn liet eerder zien dat ze trots was dat ze zo heette. "Aangenaam kennis te maken..." sprak hij kalm.

[sorry voor de korte post, ik heb niet echt de inspiratie die ik nodig moet hebben.]

Een lichte frons ontstond op het gezicht van de blondine. Ze voelde het gewoon als iemand zijn tranen inhield. Hij moet eens leren zijn hart te luchten. Opnieuw weer zo’n moederlijk stemmetje in haar hoofd, wat zo nooit echt had leren waarderen. Ze haatte het eerder. Ook al had het haar nog zo vaak geholpen met van alles en nog wat. Wel kon ze het grinniken nog net inhouden, wanneer ze zijn reactie zag op haar felle blik. Ze hield ervan als anderen een beetje schrokken ervan. Eerst had ze altijd een lieve glimlach, en dan ineens; die felle uitstraling. Ze hield ervan. ‘Ik laat dingen in mijn verleden nooit rusten als ze een impact hebben gehad. Ik dwing mezelf haar niet te vergeten…’ Rustig keek Marjolijn op, waarna ze een wenkbrauw optrok. Hij had zijn hand voor zijn mond gelegd, wellicht had hij – voor zijn gevoel – teveel gezegd. Ze zette haar vrij hand in haar zij, trok een mondhoek omhoog – waardoor een scheve en bittere grijns ontstond – en had een bespottende glim in haar ogen. ‘Ik snap het, ik snap het,’ het kwam er nogal droog en niet gemeend uit, maar ze meende het wel. Alsof zij enig idee had hoe je iets echt moest laten rusten. Natuurlijk niet. Al haar herinneringen zweefden door haar hoofd, om haar daar altijd lekker te pesten – op haar zwakke plek -. ‘Denk je dat ik niet iemand heb die ik nooit van mijn leven wil vergeten? Denk je dat ik zo’n meisje ben dat alles heeft wat ze wilt? Nee. Zo zie ik er niet eens uit,’ begon ze op een zachte toon, ‘Maar geloof me; wie die “haar” ook is die je niet wilt vergeten, ik denk dat zij alleen maar wilt dat je gelukkig bent. En dan ook echt gelukkig, en niet schijn. Want als ze zo belangrijk voor je was; zou ze dat moeten kunnen aanvoelen. Ook al is ze misschien ergens anders nu.’ Ze nam eventjes een pauze, om haar gedachtes weer op een rijtje te zetten. De geringe herinneringen aan haar moeder kwamen weer boven, zonder dat ze er erg in had, zonder dat ze weerstand kon bieden. ‘Maar je kunt de nare dingen ervan laten rusten, en de fijne onthouden. Of misschien waren zelfs de nare dingen in jouw ogen fijn. Maar onthoud nooit en te nimmer…’ Opnieuw een pauze van een paar tellen, ‘Dat ze er wellicht niet meer is… Hier zo.’ Haar stem trilde, en ze leek ineens niet meer zo stoer en moederlijk als ze eerst was. Ze leek nu echter een klein meisje, van negen, dat net te horen had gekregen dat haar lievelingspop voorgoed kwijt was.

‘Sorax, Sorax Kairos.’ Afwezig keek Marjolijn op. Hij had zich ook voorgesteld, met zijn naam erbij. Kalm glimlachte ze terug, voor zover het nog kon. Het was net geen grimas, maar haar verdriet was duidelijk af te lezen uit haar waterige ogen. ‘Aangenaam kennis te maken.’ Kalm knikte ze. ‘Eens gelijks,’ sprak ze zachtjes. In haar hoofd was ze nu allang in huilen uitgebarsten. Om alles. Ze was verdrietig, maar tegelijkertijd ook woedend. Boos op de wereld, en alles erop en eraan. Maar ook verdrietig, omdat de een van haar dierbaren de wereld had verlaten. Maar weinig liet ze hiervan merken. Zij had respect gehad voor het feit dat Sorax niet verder wou praten over ‘haar’. Dus dan zou hij vast ook wel respect tonen tegenover haar, dat zij niet over haar ‘haar’ wou praten.

{ Ja, die laatste zin is heel erg vaag xd }

Sorax zijn ogen staarde even voor zich uit toen hij luisterde naar de woorden van Marjolijn. De eerste reactie deed hem glimlachen, dit maal op een gemeende manier. De droge toon verraadde half dat ze het zelf amper wist. Maar verder er op in gaan deed hij maar niet. De woorden die volgden deden hem nadenken. "De goede herinneringen zijn er zeker nog, en ze compenseren het grootste gedeelte van de enige negatieve." sprak hij kalm en keek naar Marjolijn. "Dat zeg ik niet. Heb ik ook nooit gezegd, en zal ik ook nooit zeggen. Zelfs op de leeftijd van jou kunnen er dingen gebeuren die een litteken achterlaten..." sprak hij kalm en knikte kort naar haar. "Ergens anders..?" mompelde Sorax even vaag. "Ze zou het waarschijnlijk niet kunnen aanvoelen..." sprak hij kalm. "Dat is omdat, ze niet meer 'leeft' " sprak hij kalm. Sorax geloofde niet in leven na de dood, en dat liet hij hieruit wel merken. Zijn ogen keken naar het Marjolijn die ineens verdrietig leek na haar woorden. Hij legde zijn hand op haar schouder en zonder iets te zeggen drukte hij haar kort troosten tegen zich aan. Terwijl hij zijn handen op haar schouders hield. Zijn greep was alles behalve stevig en zelfs Marjolijn kon er met gemak zichzelf uit bevrijden.

Sorax keek op toen hij haar weer hoorde praten en liet haar los. Hij zag nog steeds een droevige blik in haar ogen. En nu voelde hij licht iets van een vaderlijke kant op komen. "Mag ik vragen wat er is..." sprak hij kalm. "het ligt toch niet aan mij..." voegde hij er nog aan toe. Ineens zag hij het, het waren dezelfde ogen die hij had in de spiegel op de momenten wanneer hij down was. Had zij, ook iemand dierbaars verloren?

‘De goed herinneringen zijn er zeker nog, en ze compenseren het grootste gedeelte van de enige negatieve.’ Kalm knikte Marjolijn, als teken dat ze zijn woorden begreep. Eigenlijk voelde zij zich wel hetzelfde… Ze had zelf meer gevlucht voor die ene slechte herinnering. Maar toch bleef hij maar in haar hoofd opkomen. ‘Dat zeg ik niet. Heb ik ook nooit gedaan, en zal ik ook nooit zeggen. Zelfs op de leeftijd van jou kunnen er dingen gebeuren die een litteken achterlaten.’ Maar je kunt het wel hebben gedacht, dacht ze nogal kil en bot in zichzelf. Maar ze hield haar lippen strak op elkaar geklemd. Want haar stem zou nu toch alleen maar trillerig kunnen zijn, en dat zou teveel verraden.
‘Ergens anders?...’ Opnieuw werd ze weer uit haar gedachtes gehaald door de jongen. ‘Ze zou het waarschijnlijk niet kunnen aanvoelen. Dat is omdat ze niet meer leeft.’ Het was overduidelijk dat ze allebei een andere kijk hadden op de wereld. De dood en het leven wat er daarna kwam – of niet -. Ze had de schouder op haar hand niet echt gevoel, maar voelde wel dat er zachtjes aan haar werd getrokken. Rustig zette ze een stap naar voren, met haar blik strak op de grond gericht. Hoe vaak had ze deze scene wel niet meegemaakt in haar leven? Als een van haar broers een poging deed haar te troosten, wanneer ze een klein beetje van haar verdriet onthulde. Rustig legde ze haar hand op zijn borst, op de plaats waar zijn hart zat. ‘Ze is er wel nog, en dat komt door jou,’ prevelde ze zachtjes. ‘Ze is in jouw herinneringen gebleven. In je hart.’ Langzaam keek ze op, met een zwakke, maar o zo warme glimlach op haar gezicht. En glazige ogen, die het plaatje compleet maakten.

Rustig zette ze weer een stap naar achter, toen hij haar losliet. Het troost gedeelte zou nu wel over zijn, gokte ze. ‘Mag ik vragen wat er is?... Het ligt toch niet aan mij…’ Kalm schudde Marjolijn haar hoofd, terwijl haar blonde haren rustig mee bewogen door de plotselinge bewegingen. ‘Het ligt niet aan jou.’ Ze hield haar hoofd een tikje schuin, toen ze hem weer aankeek. ‘Of toch wel een beetje… Maar, hoe dan ook, dat zijn dingen voor mezelf. Het is mijn leven, en daar hoef ik jou niet mee op te schepen.’ Ze keek eventjes zoekend om zich heen. ‘En ook al zeg je dat het je niets uitmaakt; dat zeggen ze allemaal. Maak je geen zorgen.’ Opeens wees ze met haar vrijhand naar een tafeltje, ergens afgelegen. ‘Zullen we daar gaan zitten?’ stelde ze voor. ‘Mijn arm wordt een beetje lam van die zware boeken,’ glimlachte ze. Ze had al door dat ze beiden niet echt meer zo happy waren. Dus kon ze maar beter voor wat afleiding zorgen. Voor haarzelf; boeken. En voor Sorax? Ach, ze zou wel zien wat hij deed. Desnoods zou ze hem helpen wat afleiding te zoeken, voor haar geen probleem. Ze was gewend jongens van zijn leeftijd dagelijks te helpen.

Sorax hield zijn blik kalm. Zich zorgen maken over wat gebeurd was deed hij niet, het was meer het feit dat hij het niet prettig vond om er aan te denken. Met kalme blik hoorde hij haar woorden aan. Dat was iets waar Marjolijn en Sorax het dan wel over eens waren. Zolang hij maar regelmatig aan haar dacht zou ze niet wegsterven. Niet voorgoed tenminste.

Hij hoorde haar woorden een haalde opgelucht adem. Zolang hij maar niet de schuld was van haar droevige blik. Hij keek haar aan. Aan de ene kant vond hij haar koppig, aan de andere kant vond hij het wel dapper om als jong meisje zo in de wereld te staan. Hij glimlachte om haar woorden. "Hmm ben ik het niet mee eens. Het feit dat je het voor jezelf houdt vind ik geen probleem. Maar dat komt niet omdat je mij er niet mee op wil schepen. Dat durf ik niet te geloven. Ik geloof graag dat je het niet wilt vertellen en dat begrijp ik. Je hebt me niet zo lang geleden pas ontmoet, en dat speelt meer mee dan het feit dat je me niet wil opzadelen met jou verleden. Ik blijf daarop antwoorden dat het geen probleem is om dat te doen.." sprak hij er achter. Misschien was hij in dit opzicht wel koppig maar dat deerde hem niet. Haar aanbod weigerde hij niet. Hij liep kalm met haar mee maar stopte op een bepaalde punt. "Voorpagina's novaanse kranten de afgelopen tien jaar..." stond er. Sorax pakte het snel uit de kast en liep verder naar Marjolijn. Hij legde het redelijke dikke boek neer op de tafel en sloeg de inhoudsopgave open. Ging met zijn vinger naar een jaargetal en stopte bij het jaargetal van 2 jaar terug. "Hmm, ik vraag me af..." sprak hij. Novaanse kranten hadden regelmatig een bewegende foto er in. Sorax wist voldoende dat ook hij er in voor zou komen. Kalm ging hij naar de aangegeven pagina. Een groot jaartal kwam tevoorschijn. Hij legde zijn hand op de pagina en haalde even diep adem. Kalm ging hij langs de krantenkoppen en stopte op een gegeven moment. Dit was het. Een artikel die een driekwart van de pagina vulde stond er op. Het andere gedeelte was een foto, die inderdaad bewoog. Wat er op te zien was: Als eerste een fragment dat Sorax naast zijn vriendin stond. Allebei dol gelukkig. Een ander kleiner plaatje gaf de shuttle weer die uit elkaar klapte. En ergens onderaan stond Sorax die schreeuwend werd tegengehouden door zijn vader. Het waren korte fragmentjes die herhaald werden wanneer ze afgespeeld waren. Sorax zijn ogen sloten zich kort maar hij opende ze daarna weer. Hij las het artikel alsof hij er niets van af wist. Maar voor zover hij Marjolein kende, zou ze hem wel doorhebben. Kalm keek hij kort naar haar, zij was ook aan het lezen. Maar waarschijnlijk iets anders dan dat hij deed.

‘Hm, ben ik het niet mee eens. Het feit dat je het voor jezelf houdt vind ik geen probleem. Maar dat komt niet omdat je mij er niet mee op wil schepen. Dat durf ik niet te geloven. Ik geloof graag dat je het niet wilt vertellen en dat begrijp ik. Je hebt me niet zo lang geleden ontmoet, en dat speelt meer mee dan het feit dat je me niet wil opzadelen met jouw verleden. Ik blijf daarop antwoorden dat het geen probleem is om dat te doen,’ was Sorax zijn reactie op haar woorden. Zachtjes grinnikte het meisje. Hij was net zoals iedere jongen; koppig, ongelofelijk koppig. ‘Luister, Sorax, je spreekt jezelf tegen,’ begon ze kalm, ‘Je zei dat wij elkaar niet lang kennen – amper een dag op precies te zijn – dus hoe weet je zo zeker dat ik de waarheid niet vertel? Je kent me amper, dus mag je geen overhaaste conclusies over mij trekken.’ Ze zette haar hand weer in haar zij. ‘Je weet niets van mij, helemaal niets. Dus doe niet alsof je me beter kent dan jezelf weet, oké?’ Een nogal angstaanjagende grijns kwam op haar gezicht te staan. Was het een bedreiging? Misschien, ze wist het zelf eigenlijk ook niet. Ze zei gewoon wat ze wou zeggen, punt uit. ‘En natuurlijk komt het ook omdat ik je niet lang ken, maar ik heb meerdere redenen om dingen te verzwijgen,’ was het laatste wat over haar lippen kwam voordat ze begon te lopen, in de richting van de tafel.

Ze hoorde achter zich wel dat Sorax een keertje werd opgehouden door iets, maar ze besteedde er geen belangstelling in. Het maakte haar op zich vrij weinig uit nu; ze moest snel afleiding zoeken. Rustig ging ze zitten, de jongen volgde haar voorbeeld. Rustig legde ze de drie boeken op tafel en koos een willekeurige uit om te lezen. Het was degene over licht magie… Was het echt willekeurig geweest? Want ze had al vernomen dat Sorax vast lichtmagie moest beheersen, gezien de trucjes die hij eerder had laten zien. Kalm begon ze te lezen, maar haar aandacht was niet echt bij het boek. Maar bij de jongen naast haar. Ze hoorde hem zuchten, hij zat er blijkbaar nog mee. Ze wierp een snelle vluchtige blik – vanuit haar ooghoeken – op wat hij aan het lezen was. Het was iets uit Nova, haar voorgevoel over dat hij Noviaans moest zijn was dus goed. Ze leunde een beetje naar achter, waardoor ze kon zien wat het precies was. Het was een kranten kop. Ze had zo’n soort boeken al eens eerder gezien, maar nooit de moeite genomen er eens in te kijken. Ze waren oud en stoffig, en in haar ogen ook nog saai. Ze slaakte een zachte zucht en wees vervolgens naar een van de plaatjes, die bewoog. ‘Dat ben jij, is het niet?’ Ze ging eventjes vluchtig met haar ogen over de tekst, om zich vervolgens weer op Sorax te richten. Wachtend op zijn antwoord, waarvan ze het antwoord eigenlijk al van wist.

"Roger that..." sprak hij kalm alsof het een piloot was die een order kreeg. Hij zette een platte hand tegen zijn slaap alsof hij een geef-acht houding aannam. Hij glimlachte en liep met haar naar de tafel.

Kalm keek hij naar het herhalende fragment dat hij schreeuwde. Hij wist dat Marjolijn het zou zien dat hij het was. Hij had nooit verwacht dat hij zo had gereageerd. Hij slikte kort. Zijn blik gleed onwillekeurig naar de foto van zijn vriendin. Hij had er op zijn kamer nog voldoende. Nou, voldoende was een verkeerd woord. Hij had er meer. Voldoende zou hij er nooit hebben en hij zal het nooit krijgen. Hij keek kalm naar de foto van de ontploffende shuttle. Hij zuchtte nu wat onhoorbaar. Hij keek haar aan bij haar vraag en knikte. "Ja, misschien een paar jaar jonger. Maar nog steeds ben ik het..." sprak hij kalm en grinnikte. "Als je wilt weten waar het over gaat....ga vooral je gang en lees het..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. Zelf legde hij zijn handen op elkaar en begon met wat vloeibaar kristal te spelen.

‘Ja, misschien een paar jaar jonger. Maar nog steeds ben ik het,’ wat gegrinnik volgde, ‘Als je wilt weten waar het overgaat, ga vooral je gang en lees het.’ Kalm schudde Marjolijn haar hoofd. ‘Weet het al; meisje, shuttle, explosie, jij die flipt.’ Het waren een paar korte woordjes, maar genoeg om het hele verhaal samen te vatten – in haar ogen dan -. Ze had de tekst een keer vluchtig bekeken, maar wist nu al – aan de hand van een paar steekwoorden – waar het allemaal overging. En nu wist ze ook wel wie die ‘haar’ was. De dood van haar moeder stond nergens in geschreven. Niet in kranten, boeken, dagboeken… Of wat dan ook. Maar wel stond het gegriefd in haar geheugen, voor altijd. En het zou er nooit uitgaan. Ook was het beeld van het lichaam van haar moeder, dat niet bewoog, lijkbleek was en waarvan de borstkas niet op en neer ging – dat betekende dat ze geen adem meer haalde – op haar netvlies gebrand. En alles wat daar maar een beetje op leek, zorgde ervoor dat ze beelden ervan kreeg in haar gedachtes. Maar ach, je leert overal mee leven. Toch?

Kalm ging ze weer normaal zitten en keek ze naar Sorax. De manier waarop hij met het… Kristal?... Ja, kristal. Nou, de manier waarop hij daarmee speelde leek erg nonchalant. Alsof alles het hem geen biet interesseerde. Maar Marjolijn wist wel beter. Zijzelf had dit gedrag ook vele malen vertoond, en deed het nu soms ook nog. Ze hapte één keer naar adem, waarna ze haar mond open trok. ‘Was ze erg mooi?’ vroeg ze zachtjes, met een onderdrukte glimlach op haar gezicht. ‘Je vond haar leuk, is het niet?’ Ze wist dat ze eigenlijk niet veel vragen moest stellen erover, maar – zoals meisjes van haar leeftijd – was ze geïnteresseerd in het liefdesleven van anderen. Wat zij voelden voor anderen, hoe het met hun relatie ging – als ze die hadden dan -. Alles in die trans. Het zat dus gewoon instinctief matig in het meisje, zonder dat ze er erg in had. Maar misschien was het goed als ze er met Sorax over praatte. Dat zou misschien helpen hem te laten accepteren… Alles te accepteren. Of ze zou hem aan het huilen maken, dat kon natuurlijk ook. Of hooguit emotioneel. Maar op dit moment maakte het haar niet zoveel uit, ze zou wel zien.

{ Flutpost. }

Sorax had het vloeibaar kristal dat soms leek op stroop dat een vreemde kleur tussen zijn vingers en liet het er doorheen glijden en tilde zijn hand weer op en zo door. Hij keek naar Marjolijn die ineens naar adem hapte. Niet veel later stelde zij een vraag. "Ja, ze was knap. Blonde haar, net al jou. Ongeveer dezelfde ogen. En eigenlijk lijkt ze veel op je maar dan ben je net een jongere versie..." sprak hij kalm. "Ja, om eerlijk te zien, meer dan ik zelf had verwacht. Ik vond haar toenertijd erg leuk. Maar nu dit is gebeurd merk ik dat het meer was dan ik zelf door had..." sprak hij kalm. Hij legde het kristal op de tafel dat een vorm van een diamand aannam en verhardde. Hij keek er kort naar en daarna naar Marjolijn. "Het klinkt raar maar jullie zouden zowat zusjes kunnen zijn. Het enige verschil met jou is dat ze in plaats van bruine ogen. Zeeblauwe ogen had." sprak hij en dacht er kort aan terug. Ineens haalde hij iets tevoorschijn. Wat leek op een hoesje. Hij opende het en haalde er een foto tevoorschijn. Daar stond ze op. Rennend door het zand, op Nova. Je zag het aan de fijne zand en aan het felle zonlicht. Het strandhuis verraade het grotendeels ook. Hij legde het voor Marjolijn neer. "Dit is haar..." sprak hij. De foto was in kleur in tegenstelling tot de zwart witte bewegende foto van de krant. Sorax glimlachte. "Altans, tot voor het ongeluk..." sprak hij kalm. Hij had nog een paar foto's van haar in de kist. Ze zag er nog steeds zo mooi uit maar hij vond het totaalplaatje niet echt prachtig. Op deze foto zag ze er zo levendig uit. Daar, zo, doods...

‘Ja, ze was knap. Blond haar, net als jij. Ongeveer dezelfde ogen, en eigenlijk lijkt ze veel op je maar dan ben je net een jongere versie…’ Was Sorax zijn antwoord. Kalm knikte het meisje. ‘Iedereen heeft zijn eigen dubbelganger, ergens op de aarde,’ prevelde ze zachtjes, bijna een fluistering. Misschien was dat meisje wel haar dubbelganger… Maar was ze die nu dan verloren. Ze had al vaker gehad dat iemand een dubbelganger had. En iedereen heeft er wel eentje, tweeling of niet. Natuurlijk zijn er een paar verschillen, maar de twee lijken bijna spreken op elkaar. Wat soms nogal eng kan zijn.
‘Ja, om eerlijk te zijn, meer dan ikzelf had verwacht. Ik vond haar toen der tijd erg leuk. Maar nu dit is gebeurd merk ik dat het meer was dan ikzelf doorhad,’ sprak Sorax opnieuw – weer antwoordend op een van haar vragen -. Opnieuw knikte Marjolijn. Ze hapte één keer naar adem. ‘Sommige dingen, zoals gevoelens, merk je pas op als diegene waarvoor ze bestemd zijn weg is.’ Misschien zou zij hetzelfde hebben gehad als haar vader overleden zou zijn, ze wist het niet. Maar om eerlijk te zijn haatte ze de man nu. En dat zou wellicht altijd zo blijven. Snel richtte ze haar aandacht weer op Sorax, wanneer ze opmerkte dat hij weer wat ging zeggen. ‘Het klinkt raar; maar jullie zouden zowat zusjes kunnen zijn. Het enige verschil met jou is dat ze in plaats van bruine ogen, zeeblauwe ogen had,’ merkte hij op. Marjolijn fronste. Ze zou een moord doen om een zusje te kunnen hebben, of gehad kunnen hebben. Gewoon zodat ze niet meer het enige meisje in huis was, want dat haatte ze. Ze voelde zich altijd zo eenzaam.

Afwezig keek ze toe hoe Sorax iets tevoorschijn haalde, maar wat het was… Ach, daar lette ze op het moment eventjes niet op. Uiteindelijk was er een foto in zijn handen, met een meisje erop. On opmerkbaar huiverde Marjolijn. Het leek net alsof ze in de spiegel keek, een spiegel die liet zien hoe je eruit zag als je ouder was. ‘Dit is ze…’ Marjolijn haar ogen werden een beetje groter. Ze had nog nooit haar eigen dubbelganger gevonden, maar het leek er nu op waarom; ze was dood. Ze bleef het eng vinden, om naar die foto te kijken. ‘Althans, tot voor het ongeluk,’ voegde Sorax aan zijn vorige zin toe. Een koude rilling liep over de rug van het blonde meisje. Dit was eng, heel erg eng. Ze hapte eventjes snel één keer naar adem, waarna ze haar boeken dicht sloeg. Ze was benauwd, kon er eventjes niet meer tegen. Het werd haar om de minuut te veel. Wellicht had ze niet zo gereageerd als het meisje er anders had uitgezien, niet zoveel leek op haar. Maar nu leek het net alsof Sorax over haar aan het praten was, alsof zij degene was die was overleden. ‘H-Het spijt me…’ stamelde Marjolijn zachtjes. ‘Ik… Ik ga maar weer,’ wist ze nog vluchtig over haar lippen te krijgen. Snel pakte ze haar boeken en stond ze op, waarna ze wegliep. Ze schudde haar hoofd. Ze was bang, doodsbang. En bovendien ook nog eens benauwt. Ze moest hier weg, eventjes alles op een rijtje zetten. Want alles wat er zo juist was gebeurt was onbeschrijfelijk.

{ Sorry voor crappy post xd }