Wren kon een diepe zucht nog maar net inhouden. Dit was hersendodend. Werkelijk, ze had haar vader moeten beloven af en toe in de bibliotheek rond te hangen, maar.. het was booooring. Zo verschrikkelijk saai! Ze zat met een boek voor zich, dat nog steeds dicht was. Nee. Ze had geen energie om het open te slaan, rotboek. Waarschijnlijk zou het stinken, want de boeken hier waren vele malen ouder dan Savador en dat wilde wat zeggen. Alsof haar het wat kon boeien hoeveel legendarische tovenaars dit aangeraakt hadden.
Ze leunde achterover, staarde even naar het plafond en de gigantische lampen die daar hingen. Oké, het was hier wel mooi, maar gewoon de hele definitie van 'bibliotheek' zorgde dat ze hier nooit kwam. Gewoon, nooit. Natuurlijk was dat ook wel een belangrijke verklaring voor haar slechte cijfers, maar opnieuw: boeiend. Haar blik gleed rond. Er liepen verschillende mensen rond, sommige op zoek naar boeken, anders hard aan het werk. Doodstil waren ze, de stuudjes, die het heerlijk vonden over boeken heen te kwijlen en de informatie die erin stond in zich op te zuigen. Saai. Hier liep dus niet haar type mensen rond, misschien Luca, maar die had ze nergens gezien. Misschien hoopte haar vader dat ze een paar intellectuele individuen tegen het lijf zou lopen en dat die haar op het rechte paadje zouden brengen. No way. Dat zou ze nooit toelaten! Like in, never nooit niet! Het was een regelrecht circus geweest bij haar vader, waarin ze trucjes geleerd had die ze gemakkelijk vol kon houden, maar niet in haar systeem kon brengen. Rechtop lopen, af en toe buigen naar belangrijke mensen, netjes praten. Ze moest al haar straatschoffie gedrag loslaten en het perfecte meisje worden. Het was al met al overduidelijk dat haar vader haar niet opgevoed had en haar dus eigenlijk niet kende, alleen maar in een malletje wilde passen. Hetzelfde malletje waar ook Yazuki uitkwam. Haar onverwachte zus. Heerlijk hoor. Wren slaakte een diepe zucht, waarna ze opstond en het boek oppakte. Haar blik stond echter niet meer verveeld toen ze haar stoel onaangeschoven liet staan, met haar tas erbij. Die zou ze zo wel ophalen: ze had een idee.
--
Ha, zo kon je jezelf dus vermaken in de bibliotheek! Met een - voor haar doen - abnormale glimlach struinde Wren tussen de rekken met boeken door, af en toe een boek pakkend en dit omwisselend met een andere. Ze had haar armen vol met boeken en zette steeds een andere op de plaats van degene die ze pakte, zodat alles door elkaar kwam te staan. Alhoewel, ze deed niet meer dan een stuk of twee boeken per plank die ze tegenkwam, anders ging het wel erg opvallen. En het ging er ook niet om dat de hele bibliotheek verkeerd zou staan, dat viel op. Gewoon een paar mensen trollen die toevallig dat boek moesten hebben. Met een tevreden blik schoof ze het laatste boek na een flinke tijd op z'n plek en draaide zich om. Zij had hier weer lang genoeg gezeten~

[Emmaaa~]

Dominic zat met een ontspannen houding aan een tafel net om de hoek van de ingang. De bibliotheek was gevuld met doodstille muisjes en studiebollen, maar hij zat enkel met halfgesloten ogen in zijn stoel. Lichtjes achterover geleund, op zijn gezicht een lome lach. Hij was hier een uur geleden aangekomen, om in record tijd zijn werk af te maken. Dominic was een snelle denker, iets wat hij zelf tot een van zijn sterkste punten rekende. Hij zag je en analyseerde onmiddelijk je persoonlijkheid. Automatisch zouden zijn ogen je scannen, op zoek naar zwaktes, geheimpjes, breuken in je zelfvertrouwen die hij met vlijmscherpe opmerkingen kon vergroten. Of gewoon enkel op zoek naar vermaak. Mensen waren er in alle vormen en maten en deze jongeman vond niets zo intrigerend als een mens aan mentale banden leggen tot diegene volkomen aan zijn wil was overgeleverd. Hij zag het als een spelletje. En competitief en arrogant als hij was, zou hij altijd winnen. Een spel was, in zijn ogen, pas afgelopen als hij overwonnen had, zijn doel bereikt had. Hij gaf niet op, hij stopte niet. Al moest hij weken lang wachten. Hij kwam, hij zag en hij overwon.

Nu zat hij half verveeld in de bieb, op zoek naar iets om zijn middag mee te vullen. Voor hem lag een afgemaakt essay over de gevoelige handelsrelatie tussen Erd en Shadra en de mogelijke oplossingen. Daarnaast was een stapeltje boeken gevormd, van groot naar klein gesorteerd, perfect op elkaar. Hij zuchtte en kwam overeind. Hier was niets te doen, de mensen in zijn nabije omgeving waren slaapverwekkend en hij was al moe genoeg zonder naar de zombie-achtige lerende hoofdjes te hoeven kijken. Dominic vouwde zijn essay op en plaatste het in zijn map, die weer verdween in zijn simpele tas, over zijn schouder geslingerd. De boeken nam hij op en zijn stoel schoof hij aan. Tijd om te gaan.

Kalm liep hij langs de kasten, zette zijn eerste twee boeken weg in de plank over Erdse economie. Nu had hij nog één exemplaar over, getiteld 'Eeuwenoude interplanetaire conflicten.' Oh, zo onwijs interessant... Dominic trok zijn overhemd recht en struinde kalm verder. Bij de plank waar hij zijn moest stond een klein meisje, haar haren vormden haar meest opvallende kenmerk: Blauw.
Hij stapte haar voorbij zonder enig woord te spreken en wilde zijn boek op de exacte plek plaatsen waar hij het vandaan gehaald had. Dat ging echter niet. De plank was gevuld. Met een ander boek. Een boek over vuurmagie. ''Lieverd, volgens mij heb je een vergissing gemaakt..'' klonk zijn stem scherp. Met een simpele beweging wisselde hij het foute boek om met de zijne. Het boek over vuurmagie hoorde hier niet en zij was als laatste bij de plank geweest, hij had haar ernaar zien reiken. Met een welluidende plof raakte het boek droogjes de grond. De kaft was met vlammen versierd. ''Het gaat over vuurmagie, zie je? Dus, denk je dat het dan thuishoort bij het onderwerp: politiek en handel?'' Met een denigrerend lachje schudde Dominic lichtjes zijn hoofd. Some people...

Ladiela~ Watermagie bij astrologie, Vuur bij politiek, Aarde onder de kapotte boeken. Ze moest zeggen, dit was best wel leuk. De meeste mensen die langs liepen namen aan dat ze gewoon keihard ging studeren en bij god niet wist welke boeken ze moest hebben. Dat was wel handig aan haar blauwe haar: als mensne keken, viel hun blik op het blauwe haar. Tegen de tijd dat ze voorbij haar waren, was er geen tijd meer om wat anders te zien. Wren zette nog een paar boeken verkeerd, terwijl ze zich afvroeg hoelang ze dit nog vol ging houden. Het was leuk, maar langer dan een half uur? Nu-uh. Of er moest iets heel interessants gebeuren, maar de interessante dingen op deze school waren op dagen als deze op één hand te tellen.
'Lieverd, volgens mij heb je een vergissing gemaakt-' zei iemand naast haar. Bij het woord 'lieverd' schoot er al een flits van ongenoegen door Wrens ogen. Ze hoopte maar dat het iemand was met veel sarcasme, want ze kon het echt niet hebben als iemand met teveel vrolijkheid haar toeriep dat ze een schatje was. Ga dan maar weg, hoor. Tot haar verrassing stond er echter een jongen naast haar - een knappe, ook nog - die haar met een doordringende blik aankeek. Hij wisselde de boeken om en liet het boek vallen. Maakte een bijdehante opmerking over Vuurmagie en het onderwerp waar zij bij te klooien stond. Wren kon het niet laten even met haar ogen te draaien terwijl haar brein een snelle beslissing maakte over haar reactie. Ze was in een bibliotheek. Een nerdje kwam zeuren. Een nerdje met een blik die zei dat hij meer was dan een studiebol, maar dat veranderde niets aan het feit dat hij in de bibliotheek was. Was deze jongen interessant genoeg om haar spel met de nog onwetende bibliothecaresses te onderbreken? Hmm.. Nog niet.
Ze besloot hem een knipoog te geven en in een 'ssstt-gebaar' een vinger tegen haar lippen aan te drukken. 'Schatje,' begon ze, om hem een duw terug te geven van de 'lieverd', 'aan niemand vertellen hoor~ Je ziet er niet uit alsof je sissy boy gaat spelen en huilend iemand erbij gaat halen,' vond ze. Haar stem ging van lief naar normaal, al sprak ze nog steeds zachter dan normaal: het was toch een stilte-ruimte en ze wilde niet daarop gepakt worden. Misschien was hij wel een sissy boy, maar daar zou ze snel genoeg achterkomen. 'Nou, het was een genoegen,' voegde ze er daarna aan toe, liet het boek met vuurmagie expres op de grond liggen en draaide zich om naar de andere boekenplank om daar weer wat boeken om te wisselen. Ze stond nu met haar rug naar hem toe, liet blijken dat hij een zeurderige opmerking geplaatst had die haar niets boeide. Okay, hij was knap, hij zag er wel interessant uit, maar of hij één uit een dozijn was, dat wist ze niet. Zijn mening over haar kon haar nog minder boeien: hij mocht best denken wat hij wilde, zolang zij maar een beetje haar kinderachtige spelletjes mocht spelen. Dat was het enige waar school goed voor was, in ieder geval.
Toch kon ze het niet weerstaan, nog een beetje kinderachtiger te doen. 'Sorry, mag ik erbij?' kweelde ze, het vuurmagie boek oprapend en het weer omwisselend met het boek wat hij daar neergezet had. Damn, ze had het niet willen doen, ze had gewoon weg willen lopen. Maar zijn blik.. hij vroeg gewoon om een beetje uitdagend gedrag en daar ging zij graag op in. 'Ik ga weer verder,' kondigde ze daarna aan. 'Het is hier doodvervelend.'

~Omdat ik in het weekend miss geen laptop access heb~ Ik hoop dat je er wat mee kan!

Twee rollende ogen, een mislukte poging tot fluisterend sssh geluid. Ah, wat deed de kleine meid toch haar best om indruk te maken. Hij was bijna ontroerd dat ze zo veel moeite deed. Jammer dat het allemaal overkwam als een mislukte act. Sommige mensen konden beter niet proberen om toneelspeel-spelletjes als deze te spelen en zij was zo te zien een van die mensen. 'Schatje, aan niemand vertellen hoor~ Je ziet er niet uit alsof je sissy boy gaat spelen en huilend iemand erbij gaat halen.' Wauw. moest hij zich nu gevleid voelen? Sissy boy, serieus? Het gemiddelde niveau in deze ruimte was echt zwaar gedaald toen dit blauwharige kind de deur opende. "Ah, sorry, ik dacht een jongvolwassene of toch in elk geval een verstandige bovenbouwleerlinge voor me te hebben.. Echter blijkt je intellect net zo ver ontwikkeld als je kinderlijke lengte, my bad." Met eentonige stem bracht hij de welgemeende excuses aan Miss stupid over. Zijn hoofd maakte zelfs nog een verontschuldigend knikje, of was dat enkel bedoeld om nadruk te leggen op hoe veel kleiner zij was? Met zijn magere lichaam stak Dominic een stuk boven haar uit, iets wat zijn superioriteitsgevoel enkel versterkte. 
'Nou, het was een genoegen.' Hij gaf geen enkele blijk van emotie, blikte of bloosde niet. Enkel zijn mond bewoog kalm. "Insgelijks, dear." Hij bleef echter afwachtend staan, haast had hij toch niet. Even zien wat de kleine blauwe plaaggeest nog meer van plan was. Hmm. Ze wisselde wat willekeurige boeken om, al merkte hij dat ze slordiger werd, boeken van nabij gelegen planken met elkaar wisselde in plaats van verder te lopen. Lui, onoplettend of dom?
'Sorry, mag ik erbij?' Klonk het dan op een too die gewoonweg tenenkrommend was. Hij stapte opzij, bood haar alle ruimte, behalve toen ze werkelijk langs hem stapte. Toen kwam hij dichterbij, waardoor haar ruimte beperkt werd. ze wisselde het vuurmagie boek weer om, als een soort statement. En daarmee werd het gelijk ook een punt waarop zij haar gelijk door dreef, wat hem niet zinde.
'Ik ga weer verder. Het is hier doodvervelend.' Hij was heel even stil, terwijl een sippe uitdrukking over zijn emotieloze masker gleed. "M-maar, ik ga je zo erg missen.." Sprak hij met een zachte trilling. Hij greep het vuurmagie boek weer, dat arme boek werd vandaag zwaar mishandelt. de jongeman keek haar nadenkend aan. Ja, hij kende die beschrijving ergens van. Blauw haar, klein van stuk, grote mond.. "Hm, wacht eens even, het gaat vuurmagie niveau 1, misschien kan je het gebruiken om te studeren. Of is het dan al te lastig..." Hij keek haar onderzoekend aan. "En heb je liever een badje vol met heerlijk verfrissend water?"
[herpaderpaderpaderp. ]

LALALA. LALALAAAA. Ze had zoveel zin om op deze manier weg te lopen, lekker kinderachtig. Dat kon ze echter niet maken: de bibliotheek was een stilte ruimte en haar vader zou haar wurgen als hij erachter kwam dat ze zelfs al uit de bibliotheek werd gezet. Het was namelijk zo goed mogelijk van alles te doen zonder er betrapt te worden dat je er volgens hem wel heel stom bezig moest zijn om gepakt te worden. Wren staarde daarom naar zijn schouder, luisterde overduidelijk niet. Als ze boven zijn schouder uit had gekeken had ze scheel gekeken vanwege de lengte, daarom deed ze dat maar niet. Hij begon te zeuren over haar intellect en haar leeftijd in relatie tot haar lengte. Blabla, the usual. Ze had dit al zo vaak gehoord dat het haar niet meer boeide. Vroeger was het een 100% zekere Wren detinator/self-desctruct optie geweest, maar nu moest ze zich voor haar eigen bestwil inhouden. Ergens stak het, maar het rustig reageren fokte haar in ieder geval niet op. Toen zijn stem even stilviel, keek ze naar zijn gezicht, om vast te stellen of zijn relaas wel echt over was. Ze begon hem nu alweer zat te raken, zoals hij daar stond, haar aankeek met een blik alsof hij superieur was en alles te zeggen had. Dat toontje dat haar mateloos irriteerde. Ze had zin hem eens goed op zijn gezicht te slaan en te kijken wat hij dan deed. Waarschijnlijk haar in elkaar trappen, maar die optie negeerden we maar even.
'Insgelijks, dear,' antwoordde hij, toen ze hem vriendelijk gedag wenste. Ze draaide zich om en begon nog wat boeken om te wisselen, hoewel ze er eigenlijk geen zin meer in had. Die hark stond een beetje in haar rug te staren naar wat ze deed. Ja, hark. Dat was toch wat hij was? Lang, dun, haar dat in net zulke puntjes hing als waar een hark onoplettende blaadjes aan spieste. De gelijkenis was treffend, als je het haar vroeg. Een plannetje kwam in haar op, om het boek weer opnieuw om te wisselen. Om een statement te maken en gewoon om hem openlijk te irriteren. Ze vroeg hem opzij te gaan, wat hij ook deed, maar zodra zij er stond en aan de boeken trok kwam hij weer dichterbij. Ditmaal ontsnapte haar echter een lachje, gelukkig niet hard genoeg voor de bibliothecaresses [ze kon zweren dat die allergisch waren voor fun]. De hark. Lol. Oké, waarschijnlijk konden alleen zij en Nina hierom lachen, maar goed. Het maakte het bestaan weer even de moeite waard.
Nu vond ze het wel goed, zei dat ze het doodsaai vond. Net toen ze zich om wilde draaien echter, verraste de jongen haar. Trok een pruillip die nepnepnep schreeuwde, omdat niemand zo snel van emotie veranderde, en zei dat hij haar erg - correctie, zo erg - ging missen. Lekker boeiend. Wren draaide zich een kwartslag terug, met een opgetrokken wenkbrauw. Zou ze doen alsof ze hem geloofde en kijken hoe hij zijn net maakte, een net van maskers? Ze vond hem er wel een persoon voor: als je zo gemakkelijk loog, dan ging je vast nog wel verder met je spelletjes. Of zou ze hem uitlachen en weglopen? Damn. Lastig. Omdraaien en weglopen.. Ze kon het zich niet veroorloven iets fout te doen.
Tot hij het boek pakte. Ze zag het vanuit haar ooghoek, hoorde zijn woorden. Verstijfde. Dammit. Hij wist blijkbaar van haar onredelijke angst voor vuur. Haar relatie tot Savador. Het ijswater. Meteen erna ontspanden haar schouders echter weer. Dat was een tijdje geleden. Hoe vreemd was het dat hij haar herkende? Ze wist zelf hoeveel roddels er over haar waren - en hoe waar ze waren - en dat was niet niks. 'Nu pas?' grijnsde ze, draaide helemaal terug. 'Ik had gehoopt dat je me toch wel iets eerder zou herkennen. Of ben je niet zo up to date?' Ze had haar handen in haar zij gezet, nam een iets uitdagenderde houding aan die ook beter bij haar paste, dan de timide rechte houding. 'Wat fijn om te weten dat ik na een jaar nog steeds bekend ben,' ging ze verder, hoewel nu niet meer zozeer arrogant, eerder sarcastisch. 'Je wil me vast ook wel vertellen hoe jij heet, toch? Of vind je jezelf niet belangrijk genoeg om anderen je naam te laten weten?' Tja. Ze geloofde niet dat hij zichzelf onbelangrijk vond, echt niet. Maar zijn naam was niet van veel belang, het was gewoon een leuk weetje. Ze vond het vervelend dat hij haar op deze manier gepakt had, haar om had laten draaien. Daar moest ze wel van herstellen. Voor de rest? Hij had haar onverdeelde aandacht op het moment.

[Derp. Ik klikte alles weg -.- Dus ik hoop dat dit nog een leuke post is en dat je er wat mee kan :3]

Oh zoals zo vaak werd hij weer keihard met zijn neus op de feiten gedrukt. De feiten waren: het was onmogelijk om de idiotie van sommige mensen te overschatten en idioten waren werkelijk overal. Ze waren o-ver-al. Zelfs in de bibliotheek. Nou geloofde Dominic zelf niet zo strikt in de heiligheid van dit immense boekenparadijs, nee, dat liet hij maar al te graag over aan ijverige stuudjes met sociale vaardigheden beneden het niveau van een schaap. Maar toch bleef hij hopen dat de mensen die hier, tussen de boekenplanken, kwamen vertoeven een zekere mate van intelligentie en eigenwaarde bezaten. Valse hoop, dat was het. Hij was niet onder de indruk van haar gedrag, niet geïrriteerd door haar provocerende gedoe met boeken. Hij was echter wel benieuwd: wie zou het langer volhouden, hij of zij? Zou ze kwaad worden? Wanneer? Dat ze zich in hield was hem al wel duidelijk, de reden waarom snapte hij niet helemaal. Ja, het was een bieb, waar stilte werd geëist door duffe schooljuffrouwen met uitgezakte lichamen en dikke jampotglazen in hun brilletjes, die afgezakt op de neus werden gebalanceerd. Maar waarom zou iemand zo dom en openlijk irritant als zij zich daar ook maar een donder van aan trekken? Wat boeide haar het, of er iemand kwaad op haar werd omdat ze lawaai maakte in het heiligdom der stilte? Blijkbaar was er iets wat haar tot stilte maande en vermoedelijk was dat niet de bibliothecaresse. Het was een mooie dag voor de ontmoeting met het blauwe dwergje, niet te zonnig, niet te druk, niet te verveeld. Hij stond zonder enige vasthoudendheid in het spelletje, gewoon wat aan touwtjes trekkend om te zien op welke manier zijn speeltje zou dansen. Als ze weg liep was dat prima, hij vond wel een ander om hem bezig te houden. De school was klein genoeg, hem ontlopen kon ze niet eeuwig volhouden. En elke keer als hij haar zag zou hij met haar spelen, tot ze danste als zijn trekpop, tot ze brak. Hey, de wereld was een podium, het leven een toneelstuk. Beroemde woorden. Met zijn gedrag, zo wispelturig en onvoorspelbaar als het was, speelde hij enkel mee. 
Ze leek even verbaasd te zijn. Dominic zou niet durven beweren dat haar emoties een open boek waren, maar toch kon hij uit haar gedrag meer informatie over haar persoonlijkheid en gedachten halen dan je zou verwachten.
'Nu pas? Ik had gehoopt dat je me toch wel iets eerder zou herkennen. Of ben je niet zo up to date?' 
Ah, daar was ze weer. Zo veel heen en weer draaien tussen weggaan en blijven kon niet gezond zijn. Wiebelkont. 'Nee, sorry, ik heb niet genoeg vrienden om mee te roddelen.' sprak hij vlotjes. Hem beledigen kon ze proberen, maar het zou geen effect hebben. Of nouja, het enige effect was dat Dominic een terneergeslagen jochie nadeed, voor slechts enkele secondes dan. Waar zij zich had ontpopt tot Queen BitchBee was hij meegegaan in haar verandering door het tegenovergestelde te projecteren. Daarna verscheen als vanouds de smirk op zijn marmeren gezicht.
'Wat fijn om te weten dat ik na een jaar nog steeds bekend ben,' Hij knikte liefjes. 'Tja, wat wil je.. o zo bijzonder, speciaal, onvergetelijk, bijna wereldberoemd.' Zei iemand overdreven? Was dat te veel? Neenee, onmogelijk. Alles wat hij zei was immers recht vanuit het hart, gemeende complimenten. Zijn zachte stem gaf nadruk aan elk woord, telkens wat dramatischer. Oh de meesterlijke acteur die Dominic kon worden, met zijn stem in staat om nuances van lief en spottend te mixen tot een brouwsel vol laagjes. 
'Je wil me vast ook wel vertellen hoe jij heet, toch? Of vind je jezelf niet belangrijk genoeg om anderen je naam te laten weten?' 
Een schuine grijns trok over zijn gezicht. 'Auwtsj, kleintje, moet je op zo'n harde manier duidelijk maken dat ikzelf geen reputatie bezit? Heb je dan werkelijk een hart van ijs?' hij benaderde haar en tilde zijn hand iets op, een lok van haar blauwe haar vastpakkend en met zijn vingers licht heen en weer bewegend. Daarna daalde zijn hand, landde kort op haar schouder en gaf een kneepje. 'Misschien moet ik dan maar meteen beginnen met mijn bekendheid weer te vestigen, wat denk jij?' 
Nee, hij kende haar naam niet, enkel de verhalen. Of... Het was een rare naam, iets ongebruikelijke en korts. Het leek op een planeetnaam, het was.. Het was... 'Gwen?'
[bwahaha Do is zo droog xD]